เขาชอบอึนฮันตั้งแต่เมื่อไรกันนะ ความจริงแล้ววาซีลีเองก็ไม่รู้ เขารู้แค่ว่ายิ่งรู้สึกชอบทุกครั้งที่เจอ เขาคอยมองริมฝีปากที่เรียกชื่อเขาว่าคุณคามินสกีอยู่หลายครั้งหลายหน ทั้งยังเคยออกคำสั่งให้อึนฮันมาว่ายน้ำด้วยกันเพราะนึกอยากจะเห็นเรือนร่างของอีกฝ่ายสักครั้ง ทว่าอึนฮันดูจะรู้ใจเขายิ่งกว่าตัวเขาที่ยังไม่เข้าใจตัวเองเสียอีก เพราะสุดท้ายอึนฮันก็ไม่ยอมถอดเสื้อผ้าตามที่เขาสั่งราวกับจะเก็บรักษาความบริสุทธิ์ของตนเองไว้

นอกจากนั้นยังยอมเอาหินทุบหัวตัวเองเพื่อช่วยชีวิตเพื่อนอีก วาซีลียันตัวลุกจากเตียงอาบแดด ลูกพี่ลูกน้องแสนเลวระยำของอึนฮันอย่างยุนซ็องฮันนั่งคุกเข่าอยู่หน้าเตียง เลือดไหลทะลักจากหัวไหล่และถูกปิดปากสนิท ท่าทางขึงขังเมื่อครู่หายไปสิ้น ดูเหมือนความโอหังนั้นจะสลายไปทันทีที่มีดปักลงบนไหล่

“ฉันคิดอยู่นะ”

วาซีลีพูดเบา ๆ

“ว่าฉันชอบยุนและอยากทำให้เขาเป็นของฉัน แต่ไม่รู้ทำไมอุปสรรคถึงได้เยอะนัก”

เปลี่ยนใจอึนฮันว่ายากแล้ว สิ่งรอบตัวอึนฮันก็ยุ่งยากไม่ต่างกัน

ทีแรกวาซีลีคิดว่าเขาควรจะจัดการสิ่งรอบตัวเขาเอง แต่แล้วไม่นานก็ได้รู้ว่าปัญหาไม่ได้อยู่ที่คนรอบตัวเขาเลย ทว่ามาจากคนรอบตัวอึนฮันทั้งนั้น เขาคิดว่าต้องกำจัดพวกคนรอบตัวอีกฝ่ายให้สิ้นซาก ทั้งเพื่อนเกย์ที่ประกาศปาว ๆ ว่าเป็นตำรวจแต่กลับปกป้องอึนฮันไม่ได้เลย ซ้ำยังเคยมีเซ็กซ์กับอึนฮันอีกต่างหาก ทั้งญาติสวะที่เคยขืนใจอึนฮัน ไปจนถึงเจ้าหน้าที่เอฟบีไอผู้ผลักอึนฮันลงในกับดักที่เขาขุดไว้แล้วเอาตัวรอดไปคนเดียว ไม่ว่าจะมองมุมไหนคนพวกนี้ก็เป็นได้แค่สิ่งสกปรกที่ติดซอกเล็บเท่านั้น แต่ไม่ว่าอย่างไรอึนฮันกลับยืนยันจะปกป้องพวกเขา

“เลยคิดว่าจะเริ่มสะสางจากไอ้ตัวซวยที่สุดก่อน”

เซียร์เกย์ดึงเทปที่ปิดปากซ็องฮันออกเมื่อวาซีลีพยักหน้าให้สัญญาณ ซ็องฮันได้แต่ขมวดคิ้วจากความเจ็บแสบที่เกินจะทานทนเมื่อเทปถูกกระชากออกอย่างแรง

“ได้ยินว่านายข่มขืนยุน”

“ไอ้หมอนั่นมันยั่ว…อ๊ากกก!”

สิ่งที่ซ็องฮันได้กลับมาหลังจากเลือกข้อแก้ตัวซึ่งเคยใช้กับผู้เป็นย่าคือมีดที่แทงเข้าตรงหัวไหล่ วาซีลีปักมีดลงไปให้ลึกยิ่งขึ้นพลางแยกเขี้ยวขู่

“ถ้าขืนยังสะเออะพูดแบบนั้นอีก มีดนี่จะไปอยู่ที่…”

วาซีลีชี้ขมับซ็องฮัน

“ตรงนี้ของนายแทน”

“ฮึก” ซ็องฮันร้องออกมา

จากนั้นวาซีลีก็ลุกขึ้นเดินออกจากเตียงอาบแดดพลางหันไปพูดกับเซียร์เกย์

“ตัดไอ้นั่นของมันซะ”

“มะ…ไม่ได้นะ!”

ซ็องฮันกรีดร้อง

เซียร์เกย์ฉีกยิ้ม เดินมาอยู่ตรงหน้าซ็องฮัน ชายสองคนที่ล็อกตัวซ็องฮันไว้จับขาทั้งสองของเขาแยกออก ต้นขาที่แข็งแรงเพราะออกกำลังกายเป็นประจำสั่นเทาเกินควบคุม เซียร์เกย์พึมพำว่า

“ดูเป็นโทษที่เมตตากับนักโทษข่มขืนเหลือเกินนะ ถ้าดัดนิสัยสักหน่อยให้ชีวิตนายอยู่ในร่องในรอยได้จะดีแค่ไหนกัน นายจะได้ไปข่มขืนใครไม่ได้อีกหรือต่อให้อยากทำ ไอ้นี่ก็จะทำให้นายฉุกคิดขึ้นมาบ้าง” จากนั้นเขาก็นั่งลงตรงหว่างขาของซ็องฮัน “ให้ฉันเอาของนายยัดรูนายมั่งเป็นไง” คำพูดอันน่าสยดสยองของอีกฝ่ายทำเอาซ็องฮันถึงกับแหกปากร้องลั่น เพราะเซียร์เกย์นั้นโปรดปรานการทรมานเหยื่อเป็นที่สุด ต่างจากวาซีลี

“ตามใจเถอะ หรือจะยัดของนายเข้าไปเลยก็ได้นะ”

“โอย ผู้ชายไม่ใช่แนวหรอก ผมชอบสาว ๆ น่ะ”

เซียร์เกย์ตอบก่อนจะหยิบมีดที่พกติดตัวอยู่ตลอดออกมา รอยสักรูปเข็มทิศขนาดใหญ่บนไหล่ของเขาต้องแสงแดดเป็นประกาย ถัดลงมาด้านล่างมีประโยคภาษาอังกฤษเขียนไว้ว่าแม่บอกให้ผมขโมยของจากโรงงาน ซ็องฮันมองรอยสักนั้นแล้วกรีดร้องโวยวายออกมา เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะได้เจอพวกนักเลงอันธพาลแบบนี้ นี่มันน่ากลัวเกินไปแล้ว

“ยุนยังมีผู้ชายที่คบกันอยู่อีกคน! เขามีผู้ชายอีก! บอกว่ามีไง!”

ผู้ชายที่คบกันอยู่งั้นเหรอ วาซีลีหันกลับมามองซ็องฮัน

“จะ…จริง ๆ นะ!”

ซ็องฮันตะโกนบอก เซียร์เกย์จดปลายมีดลงไปตรงหว่างขาของซ็องฮันพลางเหลือบมองวาซีลี ชายหนุ่มกลับเพียงกอดอกก้มมองซ็องฮันแล้วส่ายหน้า

“ตัดซะ”

“ผมพูดจริงนะ! หมอนั่นบอกว่าเป็นเพื่อนเก่าด้วย!”

สิ่งเดียวที่หมอนี่เหมือนอึนฮันก็มีแค่นิสัยช่างเจรจาต่อรองเท่านั้น

วาซีลีขมวดคิ้ว นี่เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ทั้งสองเหมือนกัน แต่ผู้ชายคนนี้โง่แสนโง่ต่างจากอึนฮันลิบลับ หมอนี่คิดว่าเขาหาข้อมูลด้วยวิธีการทรมานไม่ได้อย่างนั้นหรือ ยิ่งซ็องฮันบอกว่าตัวเองมีข้อมูลตอนที่ถูกจับอยู่แบบนี้ยิ่งเหมือนร้องขอให้ทรมาน หมอนี่คิดว่าเขาจะยอมปล่อยมันไปเพราะบอกข้อมูลในสภาพนี้จริง ๆ น่ะเหรอ

“หน้าตายังไงล่ะ เพื่อนเก่าคนนั้นน่ะ”

อีกฝ่ายรีบสาธยายรูปพรรณสัณฐานของชายคนนั้นทันที ซ็องฮันแอบส่งสายตาให้เขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน ดังนั้นย่อมบรรยายรูปร่างหน้าตาของคนได้ถูกต้องแม่นยำ วาซีลีนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง แม้ว่าสีผมจะต่างกันแต่ก็มีจุดที่ฟังดูคล้ายเคย์ ลินเบิร์กอยู่มากทีเดียว ตอนที่เขาเห็นเคย์กำลังพยายามติดต่ออึนฮัน เคย์อาจฝากข้อความมากับญาติคนนี้ก็เป็นได้