วาซีลีแสยะยิ้มเมื่อนึกถึงตอนที่ซ็องฮันวิ่งเข้ามาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยพร้อมกับบ่นว่าหาอึนฮันเจอเสียที ใช่แล้ว ตอนนั้นเองสินะ

“ได้มาเท่าไรล่ะ”

ซ็องฮันเบิกตากว้างเมื่อได้ยินคำถามของวาซีลี แต่เพราะเจ้าหนูของเขาอยู่ในสถานการณ์สุ่มเสี่ยงว่าจะโดนเฉือนจึงยอมตอบแต่โดยดี

“สองพันดอลลาร์…”

“ได้มาเยอะขนาดนั้น กับอีแค่โดนตัดน้องชายคงไม่เป็นไรหรอกน่า ตัดซะ”

“ผะ…ผมรู้ชื่อโรงแรมด้วยครับ!”

ชื่อโรงแรม ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่าเขาไม่รู้เลขห้อง

“บอกมา”

“ถะ…ถ้าคุณสัญญามาก่อน…ว่าจะปล่อยผม…”

ซ็องฮันพูดเสียงแหบ ท่าทางขลาดกลัวแต่แววตากลับชั่วร้าย เซียร์เกย์ขยับมือทันทีที่วาซีลีพยักหน้าให้สัญญาณ ซ็องฮันร้องโวยวายจะเป็นจะตายแม้จะถูกกรีดเข้าไปเพียงแค่ปลายมีด เขาเสียสติไปแล้วด้วยความหวาดกลัวว่าจะต้องเป็นหมัน

ตอนนั้นเองประตูระเบียงก็เปิดออกผาง อึนฮันวิ่งพรวดพราดเข้ามา ชายหนุ่มที่หน้าตาซีดเซียวเป็นทุนเดิมแทบจะเป็นลมล้มพับไปตรงนั้นเมื่อเห็นสภาพของซ็องฮัน เขาวิ่งผ่านวาซีลีไปนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าซ็องฮัน

“นะ…นะ…นายเป็นอะไรมากไหม”

“ไอ้เวร ก็เพราะนายไงที่ทำให้ฉันต้องมาอยู่ในสภาพนี้!”

วาซีลีประคองอึนฮันให้ลุกขึ้นยืนเมื่อซ็องฮันตะโกนเช่นนั้น ก่อนจะเอ่ยปาก

“อย่าลามปามใส่คนรักคนอื่นสิ”

ว่าแล้ววาซีลีก็เคาะมีดที่ปักไหล่ซ็องฮันอยู่ เขาร้องอ๊ากกกจนอึนฮันต้องหันไปมอง

“โอ๊ะ ฉันผิดเองละ” วาซีลีพูดพลางยักไหล่

“วาซยา! นะ…นี่มันเรื่องอะไร…!”

เซียร์เกย์รีบเก็บมีดทันทีที่อึนฮันถลาเข้ามาใกล้ ชายอีกสองคนที่จับซ็องฮันไว้ก็รีบปล่อยเขาจนแทบจะโยนทิ้ง

“อะไรเล่า พูดไปยังไงนายก็ไม่เชื่อฉันอยู่แล้วนี่” วาซีลีพูดขึ้นเมื่ออึนฮันเงยหน้าขึ้นมองเขา

ไอ้เด็กเจ็ดขวบน่ารังเกียจเอ๊ย คำพูดนี้พลันผุดขึ้นมาในความคิดของอึนฮัน

“มะ…ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ!”

“หมอนั่นสำคัญเพราะเป็นคนในครอบครัว ส่วนฉันมันก็แค่คนอื่นที่ไม่มีค่าอะไรอยู่แล้วนี่นา”

“นะ…นั่นก็ไม่ใช่ครับ!”

“พาไอ้หมอนั่นออกไปเถอะ นายก็เป็นอย่างนั้นมาตลอดอยู่แล้วนี่ ไม่ว่าฉันจะคอยไล่ตามนายแค่ไหน นายก็เอาแต่ยืนอยู่เฉย ๆ ทำเหมือนไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งที่รู้หมดทุกอย่าง คอยแอบมองว่าฉันจะทำอะไรแล้วสุดท้ายก็หนี…”

“โว้ย ผมก็ชอบคุณเหมือนกันนั่นละครับ!”

อึนฮันตะโกนสวนกลับไป ทำเอาวาซีลีเบิกตากว้าง แต่เรื่องนั้นยังไม่ใช่ปัญหาสำหรับอึนฮันในตอนนี้ เพราะสติของซ็องฮันเริ่มพร่าเลือนจากการเสียเลือดมาก อีกทั้งเลือดยังไหลไม่หยุด อึนฮันมองศีรษะพี่ชายที่เริ่มสัปหงกช้า ๆ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเรียกรถพยาบาล จนวาซีลีได้แต่เดาะลิ้นไม่พอใจ

ให้ตายสิ เจ้าหมอนี่ นายคิดจะทำเสียบรรยากาศทั้งที่กำลังสารภาพรักกับฉันอยู่เนี่ยนะ

ไอ้ลูกพี่ลูกน้องเวรนี่มันตัวซวยจริง ๆ

นาตาชาผู้ยืนอยู่ข้างประตูระเบียงบานที่อึนฮันวิ่งผ่านเข้ามายกมือให้วาซีลีอย่างรู้งาน เธอร้องถามว่า “ให้เรียกหมอไหมคะ” ทำเอาวาซีลีจำใจพยักหน้าให้อย่างเสียไม่ได้ เพราะคงยุ่งยากน่าดูหากซ็องฮันเกิดมาตายตอนที่เขาเพิ่งได้ฟังคำสารภาพรักแบบนี้

++++++++++++++++++++++++++++++++

อาจารย์หมอจากโรงพยาบาลเพื่อการเรียนการสอนผู้มีเมตตากับคนร่ำคนรวยโดยไม่สนว่าจะเป็นมาเฟียหรือพวกโรคจิตยิ้มอย่างใจดี

“เขาไม่เป็นไรครับ ยังปลอดภัยดี”

คำพูดของคุณหมอทำให้อึนฮันทรุดตัวลงนั่งบนโซฟา

“ขอบคุณพระเจ้า”

เขาเคยโดนครอบครัวบังคับให้เชื่อในพระเจ้ามาตั้งแต่เด็กและตอนนี้ก็เลิกเชื่อไปแล้ว แต่เมื่อมีเรื่องร้อนใจอึนฮันก็มักจะเรียกหาพระเจ้าอย่างเลี่ยงไม่ได้ เขามองซ็องฮันหลังกล่าวขอบคุณพระเจ้า โชคดีจริง ๆ ที่หมอนั่นไม่เป็นอะไร อึนฮันหันไปถามหมอเพื่อความแน่ใจอีกครั้งด้วยความที่อาชีพของซ็องฮันคือนักบิน และได้คำตอบอันน่าดีใจกลับมาว่ามันจะไม่กระทบกับอาชีพของเขา

“ไม่ใช่ว่ายังเห็นไอ้เวรตะไลนั่นเป็นพี่อยู่หรอกนะ”

วาซีลีถามขณะนั่งลงข้างอึนฮันแล้วโอบไหล่เขาไว้ อึนฮันขนลุกกับคำถามนั้นจนรีบส่ายหน้าเป็นพัลวัน เห็นแบบนั้นวาซีลีก็ขมวดคิ้ว “แล้วทำไมถึงต้องเข้าไปวุ่นวายแบบนั้น”

คนที่ไปลักพาตัวหมอนั่นมาทรมานก่อนมันก็คุณเองไม่ใช่เรอะ! โอ๊ย อึดอัดชะมัด! อึนฮันอยากตะโกนออกไปเพราะรู้สึกเหมือนจะเป็นบ้า แต่สุดท้ายก็ทำได้แค่อดทนอย่างที่เป็นมาเสมอ เฮ้อ ช่วงนี้เขาต้องเป็นโรคเกี่ยวกับหัวใจแน่ ๆ นี่ต้องเป็นอาการตรอมใจจากคำพูดแน่เลย ต้องใช่แหง ๆ เพราะต่อให้เขานอนกับผู้ชายมากหน้าหลายตาแค่ไหนก็ไม่เคยรู้สึกอะไรมากมายขนาดนี้

อึนฮันกดความกรุ่นโกรธที่พวยพุ่งขึ้นมาในหัวใจลงไปแล้วมองวาซีลี