“ในเมื่อไม่ใช่พี่ก็ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไปก็ได้ คนแปลกหน้าเขาไม่เป็นแบบนั้นกันหรอกนะ หรือว่านายยังเหลือความผูกพันแบบพี่น้องให้หมอนั่นอยู่ล่ะ”

วาซีลีถามพลางไล้มือวนอยู่บริเวณต้นคออึนฮัน สัมผัสที่คล้ายจะบอกเป็นนัยว่าหากตอบผิดอาจถูกหักคอทิ้งได้ทำเอาอึนฮันส่ายหน้าทันที

“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ”

เพราะคุณไม่รู้เรื่องทั้งหมดในเหตุการณ์นั้นน่ะสิ อึนฮันมองวาซีลีแล้วยิ้มออกมา บอสของพวกมาเฟียรัสเซียกำลังแก้แค้นคนที่เคยข่มขืนเขาในอดีตแทนตัวเขาเอง…ช่างแปลกดีจริง ๆ

ตอนช่วงแรกที่มาอเมริกา อึนฮันมืดแปดด้านไปหมด แม้จะผ่านไปหลายปีก็ยังคงมืดแปดด้านอยู่เหมือนเดิม นอกจากค่าเทอมและค่าเช่าบ้าน ทางบ้านเขาไม่เคยส่งเงินมาให้แม้แต่แดงเดียว อึนฮันต้องอดอาหารและดื่มแต่น้ำประปาประทังชีวิตอยู่บ่อยครั้งเพราะไม่มีเงิน เพื่อนก็ไม่มีแม้แต่คนเดียว เขาไม่ใช่คนชอบเข้าสังคมจึงไม่อาจเปิดใจให้ใครได้เลย มีแต่ความทรงจำอันแสนลำบากผุดขึ้นมา การสานสัมพันธ์กับใครสักคนในที่ที่ไม่มีอะไรเลยนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย

แต่คนที่เขาได้เจอในสถานที่แห่งนี้กลับโกรธเกรี้ยวแทนเขา การที่ทั้งวาซีลีและคริสต่างก็เคียดแค้นแทน ถ้าหากอึนฮันบอกว่าไม่รู้สึกอุ่นใจ หัวใจเขาก็คงทำจากก้อนหิน ไม่ใช่ก้อนเนื้อแล้ว

“…ซ็องฮันเป็นลูกชายของคุณป้าสะใภ้ คนในครอบครัวรักเขามากครับ เพราะเขาคือคนที่จะสืบทอดวงศ์ตระกูลต่อไป”

“แล้วยังไงล่ะ”

“ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเขาในไมแอมี พวกเขาจะมาโทษว่าเป็นความผิดของผมครับ”

อึนฮันขอถูกคนในบ้านหลังนั้นด่าว่าในสิ่งที่ไม่ได้ทำแค่ครั้งเดียวก็เพียงพอแล้ว ตอนนี้เขาอยากเป็นแค่วิญญาณที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับบ้านหลังนั้นอีก เขาทำอย่างนั้นได้แน่หากหมอนั่นไม่มาที่นี่ อึนฮันเหลือบมองซ็องฮัน คนคนนี้เหมือนหินโสโครกขนาดใหญ่ที่ขวางทางชีวิตเขาไม่มีผิด

“แล้วยังไงต่อ”

อึนฮันมองวาซีลีซึ่งดูไม่เข้าใจ สีหน้าอีกฝ่ายบ่งบอกชัดเจนว่าแล้วนั่นมันเป็นปัญหาตรงไหน ก่อนที่อึนฮันจะเอ่ยสรุปสั้น ๆ ด้วยประโยคเดียว

“พวกเขาจะแห่กันมาที่นี่เพื่อถามหาความรับผิดชอบหรือไม่ก็มาฆ่าผม ผมไม่อยากตกอยู่ในสภาพนั้นครับ”

“ใครมันจะกล้ามาฆ่านาย เรื่องแบบนั้นไม่มีทางเกิดขึ้นหรอก”

วาซีลีให้คำมั่น

แน่ละ อึนฮันยิ้มอย่างอ่อนแรง เขารู้ดีว่าวาซีลีจะไม่ยอมอยู่เฉย ๆ แล้วปล่อยให้ใครมาฆ่าเขาแน่ อีกฝ่ายต้องทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยเขาให้ได้และแก้แค้นคนพวกนั้นให้สาสม ไม่ให้เสียชื่อจอมล้างแค้น

ทว่าอึนฮันไม่ได้ต้องการเช่นนั้น เขาไม่ต้องการอะไรเลย สิ่งที่เขาต้องการมีเพียงอย่างเดียวนั่นคืออย่าให้เขาได้เจอะเจอกับสมาชิกในครอบครัวรวมถึงซ็องฮันอีก

วาซีลีโอบไหล่อึนฮันรั้งเข้าหาตัวเบา ๆ ก่อนจะกระซิบเมื่อเห็นว่าเขาไม่พูดอะไร

“ว่าแต่ ยุน นายจำคำที่นายพูดกับฉันได้ไหม”

เขาพูดอะไรออกไปนะ

อึนฮันมองวาซีลี สีหน้าของชายหนุ่มดูแสนดีราวกับพ่อพระจนเขาคิดจะสารภาพบาป ทว่าทันทีที่คิดเช่นนั้น อึนฮันก็นึกออกทันทีว่าเขาพูดอะไรออกไป ‘โว้ย ผมก็ชอบคุณเหมือนกันนั่นละครับ!’ เฮือก พระเจ้าครับ ได้โปรดส่งเชือกมาช่วยดึงผมออกไปจากตรงนี้ที…วาซีลียิ้ม สีหน้ารู้ทันนั้นทำให้อึนฮันคิดว่าเขาไม่น่าทำไม่รู้ไม่ชี้ได้อีกแล้ว เขาได้แต่กลืนน้ำลาย

“เรื่องนั้น”

อึนฮันเหลือบมองรอบ ๆ ตัว ตอนนี้ไม่มีใครอยู่แล้ว เขารีบถดตัวถอย ทว่าวาซีลีก็กลับขยับเข้ามาใกล้กว่าเดิม อีกฝ่ายขยับตัวอย่างรุนแรงเสียจนอึนฮันคิดว่าถูกเสือดาวผลัก เขาถูกดันให้นอนลงกับโซฟา พอมองขึ้นมายังวาซีลีถึงเพิ่งได้เห็นว่าสีหน้าของชายหนุ่มทั้งจริงจังและประหม่ามากขนาดนี้ ดูประหนึ่งคนที่ได้รับปาฏิหาริย์จากพระเจ้าก็ไม่ปาน แม้จะรู้ดีว่านั่นเป็นเพราะใบหน้าที่ดูแสนดี แต่อึนฮันก็อดตื้นตันใจไม่ได้

“คือว่า…”

เขารู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้

คงต้องมีสักวันที่อึนฮันนึกเสียดายกับคำตอบนี้แน่ วันนั้นอาจจะเป็นพรุ่งนี้…หรืออาจเป็นเพียงแค่หนึ่งวินาทีต่อจากนี้ก็ได้ แต่ว่า…

“ผมเชื่อใจคุณไม่ได้หรอกครับ”

ถึงอึนฮันจะพูดอย่างนั้นแต่วาซีลีก็ไม่ได้ผิดหวังแต่อย่างใด เขากลับก้มมองอึนฮันอย่างใจจดใจจ่อราวกับคำพูดต่อไปของชายหนุ่มสำคัญยิ่งกว่า แม้กระทั่งตายังไม่กะพริบ ตอนนี้สภาพอีกฝ่ายดูไม่ต่างจากรูปปั้นเลยสักนิด ชายคนนี้คือผู้ที่ทำให้อึนฮันตกหลุมลึกลงไปทุกทีเหมือนยาเสพติดแม้เขาจะห้ามตัวเองกี่ครั้งก็ตาม คือคนที่อาจทำลายชีวิตเขาทั้งชีวิตได้ในสักวัน คือมนุษย์ประเภทที่ห่างไกลจากคนรักซึ่งเขาวาดหวังไว้เป็นล้านไมล์