“ผมไม่ได้เก่งที่สุด แล้วตอนนี้ลูกค้าผมก็เต็มมือแล้วด้วยครับ”

“อีกแค่คนเดียวเอง รับไหวอยู่แล้วละครับ!”

“ขอโทษนะครับ แต่ผมต้องจัดการลูกค้าที่มีอยู่ก่อน…”

อึนฮันแอบกระซิบเสริมว่าเพราะคุณคามินสกีน่ะครับ เพียงแค่นั้นคุณหมอก็ไม่พูดอะไรอีก ต่อให้อยากทำงานกับสุดยอดนักฟอกเงินขนาดไหนเขาก็ไม่คิดจะเข้าไปกวนใจวาซีลี คามินสกีแน่นอน อึนฮันยิ้มเป็นเชิงขอโทษและก้มหัวให้อีกครั้งเพราะนี่คือเหตุผลที่ดีและสมเหตุสมผลที่สุดแล้ว ก่อนจะถอยออกมา แต่ด้วยความที่คุณหมอยังคงส่งสายตาอาลัยอาวรณ์มาให้จนอึนฮันอึดอัด เขาจึงต้องทำทีเป็นเดินไปอยู่ข้างซ็องฮัน

“ฉันบอกให้นายกลับบ้านไม่ใช่รึไง”

ซ็องฮันกัดริมฝีปากเมื่อเห็นสีหน้าสมเพชเวทนาของเขา หน้าตาท่าทางเหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อนั่นทำให้สีหน้าของอึนฮันแข็งกร้าวขึ้นทันตา

โอย หน้าแบบนั้นอีกแล้ว อึนฮันถอนใจ ซ็องฮันอาจไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองทำหน้าแบบไหนอยู่ เพราะหากเขารู้คงจะปฏิเสธเสียงแข็งแล้วดิ้นพราด ๆ อยู่บนความหยิ่งในศักดิ์ศรีของตัวเองไปแล้ว ซ็องฮันคิดว่าเขาเอาชนะอึนฮันได้ด้วยเรี่ยวแรงตัวเอง แต่ความจริงแล้วไม่ใช่เลย ที่อึนฮันยอมอ่อนข้อให้เขาเสมอมาเป็นเพราะสีหน้าแบบนี้ต่างหากล่ะ

เอาอีกแล้วสินะ อึนฮันปิดปากเงียบ

“ได้ติดต่อบริษัทบ้างหรือยัง บอกจะมาอยู่ที่นี่แค่อาทิตย์เดียว แต่นี่มันเลยอาทิตย์เดียวมาตั้งอาทิตย์หนึ่งแล้วไม่ใช่หรือไง”

อึนฮันถาม แต่ซ็องฮันยังไม่ยอมตอบอะไรกลับมา เขารอให้นาตาชากับคุณหมอออกไปจากห้องจนเหลือแค่พวกเขาสองคนก่อนค่อยยอมเปิดปาก

“เมื่อวานนี้ นาย…”

นั่นไงล่ะ ว่าแล้วว่าต้องพูดเรื่องนี้ รู้อย่างนี้ออกไปพร้อมสองคนนั้นก็ดี ขณะที่อึนฮันเริ่มจะนึกเสียดาย ซ็องฮันก็พูดต่อ

“นายดูมีความสุขมากเลย”

“ก็เขาทำให้ฉันเสร็จนี่ วาซยาเก่งเลยละ”

ไม่เหมือนใครบางคน แม้อึนฮันไม่ได้พูดแบบนั้นออกไป ซ็องฮันก็ดูเหมือนจะเข้าใจ เขาเงียบไปอีกพักใหญ่ ความเงียบอันน่าอึดอัดเข้าปกคลุมจนกระทั่งอึนฮันคิดว่าจะทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เขากำลังจะบอกให้อีกฝ่ายดูแลตัวเองให้ดี ทว่าในตอนนั้นเอง

“ไอ้เวรนั่น นายชอบมันตรงไหน”

ซ็องฮันถามคล้ายจะโยนหินถามทาง

“หน้าตามั้ง”

น้ำเสียงไร้ความมั่นใจนั่นทำให้ซ็องฮันจ้องหน้าอึนฮันเขม็ง สีหน้าขุ่นเคืองคล้ายจะถามว่าล้อกันเล่นหรือเปล่าทำเอาอึนฮันได้แต่เดาะลิ้น เขายักไหล่ทั้งที่สอดสองมือไว้ในกระเป๋ากางเกง แสงตะวันสาดเข้ามาจากด้านหลังอึนฮันจนซ็องฮันต้องหรี่ตาลง

“ไม่รู้หรอก รู้แต่ว่าชอบ ชอบจนอยากจะลองเสี่ยงคบกับคนคนนี้ดูเป็นครั้งแรกในชีวิต”

“ยุนอึนฮัน”

“นั่นก็ดีกับนายด้วยไม่ใช่รึไง นายไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น ฉันจะไม่ไปยุ่งวุ่นวายกับงานแต่งงานนายแน่นอน และขอบอกเผื่อไว้เลยว่าถ้าคุณย่าทิ้งมรดกไว้ให้ฉันตอนที่ท่านจากไปถึงแม้จะแค่หนึ่งวอน ฉันก็จะโอนให้นายทั้งหมด เพราะฉะนั้นเราอย่าเจอกันอีกเลย”

อึนฮันพูดเสียงเด็ดเดี่ยวแม้จะยิ้มอยู่ก็ตาม เขาลังเลอยู่สักพักก่อนจะพูดเสริม

“ฉันไม่อยากวุ่นวายใจเพราะนายอีกแล้ว”

ซ็องฮันเด้งตัวลุกขึ้นทันทีที่ได้ยิน อึนฮันตกใจจนพยายามจะถอยออกห่าง ทว่าซ็องฮันกลับเอื้อมมือมาคว้าเสื้อเขาไว้เสียก่อน อึนฮันได้แต่กะพริบตาปริบ ๆ ก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดขึ้น

“เราหนีไปด้วยกันเถอะ”

ฉันจะหนีทำไมล่ะวะ หรือต่อให้อยากหนีฉันก็ไม่ได้อยากไปกับนายสักหน่อย ที่สำคัญนายคิดว่าจะหนีพ้นจากวาซีลี คามินสกีงั้นเหรอ โง่ไม่เปลี่ยนเลยจริง ๆ

เมื่อเห็นอึนฮันงงจนพูดอะไรไม่ออก ซ็องฮันก็คว้าสายน้ำเกลือกระชากออกราวกับในหนัง อึนฮันถึงกับขมวดคิ้ว หมอนี่ทำบ้าอะไรอีกล่ะ

“ไปกันเถอะ เดี๋ยวนี้เลย ฉันจะช่วยนายเอง เราหนีกลับเกาหลีด้วยกันเถอะนะ”

สีหน้าร้อนรนของซ็องฮันทำให้อึนฮันต้องถามอย่างสับสน

“ทำไมล่ะ”

“ก็เขาบอกฉันว่านายโดนบอสของพวกมาเฟียจับตัวมาข่มขืน”

“ไม่ใช่ซะหน่อย”

อึนฮันขมวดคิ้ว

“คนที่ข่มขืนฉันน่ะมันนายต่างหาก สิ่งที่วาซีลีทำเขาไม่ได้เรียกว่าข่มขืนนะ”

นี่นายไม่รู้ว่าข่มขืนคืออะไรงั้นเรอะ อึนฮันส่ายหน้าไปมาอย่างหน่าย ๆ เห็นแบบนั้นซ็องฮันก็ตะโกนขึ้นเสียงราวกับอึดอัดเต็มทน

“ฉะ…ฉันไม่ได้ทำสักหน่อย!”

“ไม่ได้ทำอะไรล่ะ”

“ไม่ได้ข่มขืนไง! แล้วนั่นก็แค่ความผิดพลาดสมัยยังเด็ก แต่ตอนนี้นายสามสิบแล้วนะเว้ย!”

“จะสิบเก้าหรือสามสิบ ข่มขืนมันก็คือข่มขืนอยู่วันยังค่ำ จะไม่ใช่ได้ยังไงวะ!”

อึนฮันได้แต่โคลงศีรษะไปมา ไม่อาจต่อบทสนทนาต่อไปได้ เขาไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ช่วงนี้เขาดูแต่ตัวเลขมากไปรึเปล่านะถึงได้คุยกับใครไม่รู้เรื่องแบบนี้ สุดท้ายซ็องฮันก็ต้องลุกจากเตียงเมื่ออึนฮันเอาแต่กะพริบตาปริบ ๆ เป็นคางคกอยู่อย่างนั้น เขายิ่งสับสนกว่าเดิมเพราะไม่เคยเห็นซ็องฮันทำท่าราวกับเป็นซูเปอร์ฮีโร่แบบนี้มาก่อน หรือจุดที่หมอนี่ถูกแทงจะเป็นส่วนที่เชื่อมต่อกับจุดใดจุดหนึ่งในสมองกันนะ พอถูกแทงเข้าถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้ ขณะที่อึนฮันเริ่มคิดอะไรเป็นตุเป็นตะ ซ็องฮันก็พูดแทรกขึ้น

“เพื่อนเอฟบีไอของนายกำลังจะมาจับหมอนั่นน่ะสิ เพราะฉะนั้นเราต้องรีบไปกันเดี๋ยวนี้เลย!”