อึนฮันเหยียบคันเร่งอย่างกับคนบ้า เขาขอบคุณนาตาชาที่อุตส่าห์ให้เขายืมรถของเธอ แต่เขากลับไม่มั่นใจว่าตัวเองจะเอารถกลับไปคืนในสภาพดีได้นี่สิ อย่างไรก็ตามตอนนี้อึนฮันได้แต่เหยียบและเหยียบคันเร่งจนมิด แล้วลบคำว่ากฎจราจรออกไปจากหัวจนหมดสิ้นเป็นครั้งแรกในชีวิต

“อ๊าก! ยุนอึนฮัน! ไฟแดง เส้นแบ่งเลน ว้าก!” แม้จะได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังมาจากที่นั่งด้านข้าง อึนฮันก็ไม่คิดใส่ใจ ไม่ว่าใครหรืออะไรทั้งนั้น!

เอี๊ยดดด อึนฮันจอดรถตรงจุดเดียวกับที่นีโคไลจอดส่งเขาเมื่อไม่กี่วันก่อน แล้วกระโดดข้ามประตูรถเปิดประทุนออกไปก่อนจะหันมากระชากเสียงถามซ็องฮัน

“นี่ ไอ้โง่! ต่อให้เกิดอุบัติเหตุก็ไม่เป็นไรหรอก แล้วนายบอกว่าใครจะมาเจอกับใครนะ”

“ก็เพื่อนคนนั้นบอกมาแบบนั้นนี่ ว่าจะมาเอาตัวคามินสกีไปน่ะ!”

ซ็องฮันกัดฟันกรอด

“เขาคิดไว้แบบนั้นต่างหาก! ไอ้โง่เอ๊ย นายจะแบกหัวเดินไปเดินมาให้เป็นภาระทำไมฮึ! ถ้าไม่มีปัญญาใช้ก็โยนทิ้งไปซะ!”

อึนฮันตะโกนใส่ นายนี่มันหินโสโครกขวางทางชีวิตฉันจริง ๆ ช่วยอะไรก็ไม่ได้สักอย่าง แถมมือไม่พายแล้วยังจะเอาเท้าราน้ำเป็นตัวถ่วงในชีวิตฉันอีก อึนฮันหายใจหอบพลางจ้องซ็องฮันไม่วางตา ระหว่างนั้นเจ้าตัวปัญหาก็เอื้อมมือมาจับเขาไว้

ทำหน้าแบบนั้นอีกแล้ว

“ไม่ไปไม่ได้เหรอ ไปเกาหลีกับฉัน…”

ทันใดนั้นอึนฮันก็สะบัดตัวออกแล้วต่อยซ็องฮันจนหน้าหัน

“ฟังให้ดีนะ ยุนซ็องฮัน”

คำที่เคยคิดว่าไม่ควรพูดออกไปให้ซ็องฮันได้ยินผุดขึ้นมาในหัวไม่หยุด ราวกับฉากเอนด์เครดิตตอนจบภาพยนตร์ไม่มีผิด

“ฉันรู้นะว่านายชอบฉัน”

“บ้าไปแล้วหรือไง ฉันไม่เคยชอบไอ้พวกรักร่วมเพศอย่างนายเลยสัก…”

“หุบปาก!”

ซ็องฮันหุบปากฉับทันทีที่โดนตวาดใส่ อึนฮันพูดต่อด้วยสีหน้าน่ากลัวราวกับจะเรียกวิญญาณร้ายออกมาได้เดี๋ยวนั้นก็ไม่ปาน

“ฉันรู้ว่านายชอบฉัน ชอบมาตั้งแต่เด็กแล้วด้วย ฉันรู้ว่านายคอยแอบมองร่างกายฉัน แอบมาลูบ ๆ คลำ ๆ ไอ้หนูฉัน แถมยังชอบทำตัวไร้สาระน่ารำคาญเพราะอยากให้ฉันสนใจ รู้ด้วยว่านายดีใจแค่ไหนตอนรู้ว่าฉันเป็นเกย์ แต่ก็รู้อีกเหมือนกันว่านายโกรธที่ฉันไม่เคยมีใจให้นาย เอาละ ยุนซ็องฮัน ทีนี้ฉันจะเล่าให้ฟังว่าทำไมที่ผ่านมาฉันถึงใจดีกับนาย”

ซ็องฮันถึงกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ก่อนอึนฮันจะพูดด้วยเสียงเย็นชายิ่งกว่าเดิมไม่ต่างจากยมทูต

“ฉันเกลียดขี้หน้านาย”

“ว่าไงนะ” ซ็องฮันถาม สีหน้าดูราวกับคนที่สติหลุดลอยไปไกล

“ฉันรู้ว่านายชอบฉันมานานแล้ว แถมยังรู้อีกว่านายชอบฉันมากจนสติมันกลับหัวกลับหางไปหมด ถึงคำที่นายพูดหลังจากถูกจับได้จะเลวร้ายที่สุด แต่ก็รู้ว่านายอยากลองมีเซ็กซ์กับฉันจนทนไม่ไหว ฉันรู้หมดนั่นละ ทั้งความรู้สึกนาย การกระทำโง่เง่าทั้งหมดของนาย ฉันรู้อยู่แก่ใจว่านายชอบและต้องการฉันมาตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมาฉันถึงเกลียดนายไม่ลง แต่ว่า…”

อึนฮันพูดขณะมองซ็องฮันไม่ละสายตา ทั้งที่ฉันตั้งใจว่าจะไม่พูดเรื่องนี้ออกไปแท้ ๆ ไอ้เวรเอ๊ย นายนั่นละที่ทำให้ฉันต้องทำแบบนี้ อึนฮันเอ่ยปากอีกครั้ง

“ฉันไม่ชอบหน้าตานายอะ อย่างกับปลาดุก จะให้ไปจูบหรือมีอะไรกับปลาดุกมันน่าขยะแขยงจะตายไป นายอาจคิดว่าฉันเกลียดนาย แต่ฉันไม่ได้เกลียดถึงขนาดเห็นนายแล้วจะขวางหูขวางตาไปเสียหมด เพราะว่านอกจากหน้านายแล้ว ฉันก็ไม่ได้เกลียดอะไรในตัวนายอีก ตรงกันข้ามฉันกลับรู้สึกเหนือกว่าด้วยซ้ำที่ได้เห็นว่านายชอบฉันชัด ๆ แต่มันก็เท่านั้นละ เพราะฉันเกลียดปลาดุก เข้าใจรึยัง”

หน้าปลาดุก หน้าปลาดุก นะ…นะ…นะ…หน้าปลาดุก

ในหัวของซ็องฮันตอนนี้มีแต่เสียงเพลงรีมิกซ์ของดีเจดังก้องไปหมด

“ยิ่งจูบนี่ยิ่งห่วยแตกที่สุดเลย ให้มีเซ็กซ์ด้วยยังดีกว่าเสียอีก ไอ้เรื่องที่จูบแรกของฉันคือปลาดุกนั่นก็น่าหงุดหงิดพอ ๆ กับตอนถูกนายข่มขืนนั่นละ แล้วที่ฉันไม่เอาเรื่องนายจนถึงตอนนี้ไม่ใช่เพราะกลัวนายหรอกนะ ไอ้หน้าปลาดุก แต่เพราะฉันรู้สึกผิดต่างหาก”

อึนฮันถอนใจยาว โล่งอกขึ้นเยอะเลย ทุกครั้งที่เขาตั้งท่าจะพูดอะไรสักอย่าง ซ็องฮันก็มักทำหน้าเศร้าใส่เขาเสมอ แต่สีหน้าแบบนั้นดันเหมือนปลาดุกอย่างกับอะไรดี เลยทำให้อึนฮันยิ่งรู้สึกผิดเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าจนพูดอะไรไม่ออก เขารู้ดีว่าซ็องฮันไม่มีวันเข้าใจความรู้สึกของตัวเอง รู้ว่าซ็องฮันเป็นเกย์และรู้ว่าซ็องฮันเห็นแก่ตัวถึงกับพยายามจะผูกขาดความสนใจของญาติ ๆ ทุกคนไว้กับตัวเองคนเดียว แต่อีกด้านหนึ่งก็อยากจะผูกขาดความสนใจของอึนฮันด้วยเช่นกัน