ถึงจะงดงามแต่ก็ร้อนแรง นายบอกว่าฉันเป็นเกย์ไม่ใช่ไบเซ็กชวลอย่างนั้นเหรอ ตลกน่ายุนอึนฮัน ฉันแมนทั้งแท่งโว้ย! ซ็องฮันมองหญิงสาวผู้มีเอวคอดเล็กเท่าข้อมือแต่หน้าอกหน้าใจใหญ่เท่าลูกโป่งแล้วก็ได้แต่เลียริมฝีปาก เธอเป็นผู้หญิงที่งดงามมากจริง ๆ

“ในเมื่อคุณบอกว่าไม่ใช่เรื่องสำคัญ…”

ว่าแล้วหญิงสาวก็เข้ามากระซิบริมหูซ็องฮันเบา ๆ

“งั้นหลังหมดเที่ยวบินคุณพอมีเวลาสักหน่อยไหมคะ”

ข้อเสนอของหญิงสาวผู้ขึ้นชื่อว่าหยิ่งยโสนักทำเอาซ็องฮันถึงกับต้องเบิกตากว้าง

หน้าปลาดุก หน้าปลาดุก นะ…นะ…นะ…หน้าปลาดุก เสียงสะท้อนจากฝันร้ายพลันผุดขึ้นมาในความคิดเขา แต่ซ็องฮันก็สะบัดมันทิ้งไปอย่างรวดเร็ว หน้าปลาดุกงั้นเรอะ ปลาดุกที่ไหนกัน! อย่างนี้เขาเรียกหนุ่มหล่ออัจฉริยะต่างหาก! ไม่เห็นจะเหมือนปลาดุกเลยสักนิด ขนาดแม่สาวดั้งโด่งนี่ยังมาให้ท่าเขาเลยเถอะ

เดี๋ยวคืนนี้ป๋าจัดให้นะจ๊ะ แม่หนู ซ็องฮันพยายามกลั้นหัวเราะไว้แล้วยิ้มให้เธออย่างมีเลศนัย

“มีแน่อยู่แล้ว ไปดื่มค็อกเทลด้วยกันสักแก้วไหมล่ะ”

“โฮะ ๆ” พนักงานสาวหัวเราะอย่างน่ารักน่าชังก่อนจะเดินหายไป

ตอนนี้อึนฮันหายไปจากความคิดเขาเรียบร้อย เหลือเพียงหญิงสาวคนนั้นที่ล่องลอยอยู่ในหัว แค่คิดถึงเรียวขาแสนสวยของเธอ ตรงจุดกึ่งกลางหว่างขาของเขาก็คันยุบยิบไปหมด ก่อนอื่นต้องพาไปดื่มค็อกเทลที่บาร์เจ้าประจำเสียก่อน มอมให้เมาแล้วค่อยไปจบกันที่โมเต็ล…ฮ่า ๆ ๆ ซ็องฮันยิ้มพอใจขณะรอหญิงสาวอยู่นอกสนามบินหลังจากผ่านเที่ยวบินอันยาวนานถึงสิบกว่าชั่วโมง เขามารอเธอในที่ลับตาคนตามคำแนะนำอันแสนชาญฉลาดของเธอที่ทักว่าหากคนในบริษัทมาเห็นเข้าจะวุ่นวายไปกันใหญ่ ระหว่างรอเขาก็จุดบุหรี่สูบไปพลาง ๆ อย่างกระวนกระวาย

หญิงสาวผู้ตามออกมาทีหลังดึงซ็องฮันเข้าไปกอดอย่างเปิดเผยราวกับเขาเป็นคนรักที่เธอรอคอย โจ่งแจ้งจังแฮะ เขากลืนน้ำลายพลางยกมือขึ้นกอดตอบ ไม่สิ กำลังจะกอดตอบต่างหาก

“ถ้าออกจากเกาหลี นายตาย”

เสียงเจื้อยแจ้วของหญิงสาวดังอยู่ข้างหู ว่าไงนะ ซ็องฮันสติหลุดไปแล้ว เขาได้แต่ยกมือค้างกลางอากาศ จะกอดก็ไม่ได้จะสะบัดออกก็ไม่ไหว

“ดะ…เดี๋ยวสิ”

“ถ้าพยายามติดต่อยุนอึนฮันไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน นายตาย”

“เดี๋ยว!”

“ถ้านายไปปรากฏตัวต่อหน้ายุนอึนฮัน ฉันจะจับทุกคนในครอบครัวนายไปถ่วงน้ำทะเลทั้งเป็น”

“ดะ…”

หญิงสาวผละออกจากซ็องฮัน เธอยังคงงดงามราวกับตุ๊กตาจนเขาไม่คิดว่ามันเป็นความจริง เธอแย้มยิ้มสดใสก่อนจะพูดต่อเมื่อเห็นว่าซ็องฮันยังมีท่าทีมึนงง

“ทั้งหมดนี้คือข้อความที่คุณคามินสกีฝากมาค่ะ ถ้าอย่างนั้นก็ลาก่อนนะคะกัปตัน”

นายควรจะโบกมือลาชีวิตของนายไปแต่โดยดีนะ เธอดูคล้ายจะพูดเช่นนั้น ซ็องฮันรีบคว้าข้อมือเธอไว้ด้วยความตกใจ หญิงสาวที่ถูกจับข้อมือก้มมองมือซ็องฮันด้วยสายตาเย็นเยียบ

“ธะ…เธอก็รู้ว่าฉันทำงานอะไรนี่นา! แล้วที่บอกว่าฉันจะตายถ้าออกนอกเกาหลีนั่นมันหมายความว่ายังไงกัน เดี๋ยวก่อนสิ!”

หญิงสาวเอียงคอรับฟังคำพูดตะกุกตะกักของซ็องฮัน เห็นได้ชัดว่าเธอคาดไว้แล้วว่าเขาจะทำเช่นนี้ เธอไม่ได้เห็นอกเห็นใจในความอาภัพของซ็องฮันเลยแม้แต่น้อย แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายเอาแต่พูดว่าเดี๋ยวสิ ๆ โดยไม่ยอมปล่อยเธอเสียที เธอก็เริ่มสงสารขึ้นมาเล็กน้อยจึงช่วยบอกเขาเอาบุญ

“คุณคามินสกีก็ไม่เคยสนใจสถานการณ์ในชีวิตของคนอื่นมาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่คะ”

สีหน้าของเธอบ่งบอกว่าเพราะฉะนั้นก็ช่วยไม่ได้ละนะ

ซ็องฮันตกใจจนอ้าปากค้าง เขารู้ดีว่าวาซีลี คามินสกีเป็นคนแบบไหน บาดแผลที่คนคนนั้นให้มาก็ยังเหลืออยู่บนไหล่ไม่ใช่หรือ วาซีลีคือคนที่พร้อมจะฆ่าเขาจริง ๆ หากเขาออกจากเกาหลีใต้และยังลอยนวลได้หลังจากนั้น ดังนั้นเขาจึงออกนอกประเทศไม่ได้อีกแล้ว ต่อแต่นี้ไปเขาไม่อาจออกไปท่องเที่ยวในต่างแดนได้อีก และแน่นอนว่าอาชีพนักบินย่อมต้องจบลงไปด้วย…

…และพวกผู้หญิงที่เข้ามายั่วยวนเขาเพราะต้องการไต่เต้าก็จะทิ้งเขาไปเมื่อเขาไม่เหลืออะไรอีก แล้วทีนี้เขาจะทำอย่างไรดีล่ะ เขาต้องทำอย่างไรกับชีวิตที่ไม่มีทั้งผู้หญิงและหน้าที่การงาน ในเมื่อเป็น ‘ผู้ขาดคุณสมบัติในการเดินทางไปต่างประเทศ’ แล้ว ทุกบริษัทก็จะถือเอาว่านั่นเป็นเพราะเขาเป็นอาชญากร ดังนั้นย่อมไม่มีบริษัทไหนรับเขาเข้าทำงานแน่

“เป็นไปไม่ได้!”

ซ็องฮันพยายามจะจับเธอไว้ แต่หญิงสาวกลับถอยออกไปยืนอยู่ตรงจุดที่มีผู้คนหนาตาก่อนเสียแล้ว เมื่อซ็องฮันที่กำลังร้อนอกร้อนใจทำท่าจะเข้าไปคว้าตัวเธอ หญิงสาวก็หันกลับมามองเขาอย่างหยิ่งยโส

“ฉันจะกรี๊ดนะคะ”

คำพูดนั้นทำให้ซ็องฮันที่ยังลังเลอยู่หดมือกลับไปแทบไม่ทัน เขารู้สึกได้ว่าผู้หญิงคนนี้น่ากลัว หากจะมีสิ่งใดที่เขาได้รับมาในช่วงที่ไปป่วนตรงนั้นตรงนี้ในไมแอมีก็น่าจะเป็นไหวพริบนี่ละ

“ถ้าอย่างนั้นกัปตันคะ อ้อ ตอนนี้ไม่ใช่แล้วนี่นา ถ้างั้นคุณยุนซ็องฮัน”

หญิงสาวแย้มยิ้มสดใสท่ามกลางแสงไฟสว่างจ้า

“รักษาสุขภาพด้วยนะคะ”

ก่อนที่เธอคนนั้นจะลากกระเป๋าเดินหายไป ซ็องฮันทรุดตัวลงบนพื้นเหมือนคนถูกทิ้งให้อยู่ตัวคนเดียวบนโลก ตั๋วจากไมแอมีมาอินช็อนปลิวม้วนอยู่ข้างตัว ตั๋วอันมีค่าที่อาจเป็นตั๋วโดยสารระหว่างประเทศใบสุดท้ายในชีวิตปลิวหายไปกับสายลม ลอยละล่องไปแสนไกล