ช้าก่อนคุณป๋อ! ครั้งนี้ขอเป็นรักสุดท้าย 587 เป่าฟู่ๆ ให้เอาไหม / 588 คุณกลับมาแล้ว
ตอนที่ 587 เป่าฟู่ๆ ให้เอาไหม
“เฮ้ พี่ชาย นายจะไม่ใจดำไปหน่อยรึไง ฉันกับหวันหว่านตะโกนเรียกนายเป็นชาติแล้วนะ นายยังจงใจจะไม่รอเราอีก”
ป๋อจิ่งหางใช้มือข้าหนึ่งรองก้นน้อยๆ ของหวันหว่านเอาไว้ มืออีกข้างหนึ่งยื่นออกไปกั้นกลางระหว่างประตูลิฟต์ที่กำลังจะปิดลง เมื่อสัมผัสกับเซนเซอร์ของลิฟต์ ประตูก็ค่อยๆ เปิดออกอีกครั้ง
พอเดินเข้ามาในลิฟต์ได้ ป๋อจิ่งหางก็บ่นขึ้นชุดใหญ่
“อะไร!”
ป๋อจิ่งชวนมองใบหน้าใหญ่และใบหน้าน้อยๆ ที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า สีหน้าของเขาก็พลันถูกห่อหุ้มไปด้วยความหนาวเหน็บ ก่อนที่สายตาเย็นเยียบจะถูกส่งมอบไปยังบุคคลทั้งสองตรงหน้า
ป๋อจิ่งหางฉีกยิ้ม “วันนี้วันเกิดนายไม่ใช่รึไง ฉันก็แค่จะมาบอกว่าสุขสันต์วันเกิดนะ มาสิ น้องภรรยาตัวน้อย บอกพี่ชายใหญ่ว่าสุขสันต์วันเกิดสิ”
ดวงตากลมโตสุกใสของหวันหว่านจ้องมองป๋อจิ่งชวนด้วยความจริงจัง น้ำเสียงอ้อแอ้ที่เอ่ยออกมานั้นช่างฟังดูน่ารักจับใจ
“ฉุกฉันวันเกิด พี่ชายใหญ่”
เรียวปากบางของป๋อจิ่งชวนกระตุกยิ้มขึ้นจางๆ เขาแอบไม่รู้ว่าควรพูดสิ่งใด แต่ถึงอย่างไรก็ถือว่าเขาได้โต้ตอบกลับไปแล้ว
ซึ่งนี่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย
“เพราะงั้น…พี่ชายใหญ่…ในบ้านพี่มีหนมเค้กสวยๆ ก้อนโตๆ ด้วยถูกม้า”
มุมปากที่ยกขึ้นก่อนหน้าได้จางหายไปในทันที ที่แท้ก็มาดักรอเขางั้นเหรอ!
“ไม่มี”
ช่างเป็นน้ำเสียงที่เยียบเย็นและเด็ดขาด!
ได้ยินเช่นนั้น ความเศร้าก็เอ่อล้นขึ้นในดวงตากลมโตราวลูกองุ่นของหวันหว่านในชั่วพริบตา
“จริงหยอ…แต่หางหาง บอกว่าทุกคนฉลองวันเกิดก็ต้องมีหนมเค้กทั้งนั้น…หวันหว่านยังเคยมีเลย…แล้วทำไมของพี่ชายใหญ่ถึงไม่มีล่ะ พี่ชายใหญ่น่าฉงฉานจังเลย…เราไปเอาเค้กให้พี่ชายใหญ่กินกันดีไหม”
เมื่อหวันหว่านพูดจบ ป๋อจิ่งหางก็รู้สึกราวกับว่ามีมีดน้ำแข็งมาปักอยู่ตรงท้ายทอยของตน มุมปากของเขากระตุกขึ้นอย่างฉับพลัน
ขี้โกงนี่!
ยัยเปี๊ยกนี่ ตั้งใจใช่ไหม ฮะ!
เพื่อให้ได้กินเค้ก เธอถึงกับต้องหักหลังเขาแบบนี้เลยเชียวเหรอ!
แล้วไอ้ที่บอกว่าจะซื้อเค้กให้พี่ชายใหญ่ ก็เพราะอยากให้เขาซื้อเค้กให้เธอกินหรอกใช่ไหม
อายุก็แค่นี้ ฟันยังงอกไม่เต็มปากเลยด้วยซ้ำ คิดจะมาเจ้าเล่ห์กับเขาแล้วงั้นเหรอ!
เห็นทีต้องคุยกับซังอวี๋ให้อบรมสั่งสอนแม่ปีศาจน้องภรรยาตัวจ้อยนี่ให้ดีๆ เสียหน่อยแล้ว
ความดุดันจากสายตาที่ถูกส่งมาจากด้านหลังยังคงไม่สร่าง ป๋อจิ่งหางจึงทำได้เพียงฝืนหันกลับมามองพี่ใหญ่ของเขาพลางเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม
“พี่ใหญ่ นายดูสิ ก่อนหน้านี้ไม่ได้อยู่ด้วยกันก็ช่างมันเถอะ ตอนนี้เราอยู่ใกล้กันแค่นี้เอง มีโอกาสได้อยู่ทันงานวันเกิดนาย ยังไงฉันก็ต้องอวยพรนายให้ดีๆ สักหน่อย ไม่สู้…”
“ไสหัวไป!”
ไม่รอให้ป๋อจิ่งหางได้พูดจบ ป๋อจิ่งชวนก็ตัดบทเขาด้วยถ้อยคำเย็นชา
เสียงทุ้มและคำเย็นชานั้นไม่เว้นช่องว่างให้เขาเลย ราวกับเขาถูกตบกลางอากาศจนร่วงกราวลงมากองอยู่บนพื้น
ใบหน้าอันหล่อเหล่าและทนทานของป๋อจิ่งหางแลดูหงุดหงิดเล็กน้อย “ให้ฉันกินบะหมี่สักถ้วยก็ยังดี”
สวรรค์รู้ดีว่าพักหลังมานี้เขากินอาหารในภัตตาคารจนแทบจะสำรอกอยู่แล้ว
แค่บะหมี่ถ้วยเดียวเอง ไม่ได้จะกินจนเขาล้มละลายสักหน่อย!
“ไม่มี!”
“ฉลองวันเกิดไม่กินบะหมี่ได้ยังไง ฉันจะไปคุยกับพี่สะใภ้…”
“ไม่ได้! ไสหัวไป!”
ในตอนนั้นเอง ประตูลิฟต์ก็ได้เปิดออกที่ชั้นสิบสี่อย่างพอดิบพอดี ป๋อจิ่งชวนยกเท้าขึ้นเตะป๋อจิ่งหางออกไปด้วยความเหลืออด!
ก่อนจะกดลงไปอีกสองสามครั้งเพื่อให้ประตูลิฟต์ปิดลง
“เฮ้ยพี่! ใจร้ายได้ขนาดนี้เลยเหรอ!”
เสียงของป๋อจิ่งหางถูกกลืนหายไป หลังจากที่ประตูลิฟต์ได้ค่อยๆ ปิดสนิทลง
หวันหว่านใช้สองมือป้อมๆ ประคองใบหน้าหล่อเหลาของป๋อจิ่งหาง ความกังวลอัดแน่นอยู่เต็มดวงหน้าน้อยๆ
“หางหาง หางหาง…เจ็บก้นรึเปล่า”
ป๋อจิ่งหางมองเธอวูบหนึ่ง “แล้วเธอคิดว่าไงล่ะ”
หวันหว่านหรี่ดวงตากลมโตสีนิลอันใสแจ๋วคู่นั้นลง สองมือตบลงไปบนแก้มของป๋อจิ่งหางพลางเอ่ยออกมาด้วยความไร้เดียงสา
“งั้นหวันหว่านเป่าฟู่ๆ ให้เอาไหม”
ตอนที่ 588 คุณกลับมาแล้ว
“งั้นหวันหว่านเป่าฟู่ๆ ให้เอาไหม”
“…”
ใบหน้าหล่อเหลาของป๋อจิ่งหางถูกเคลือบไปด้วยความอึดอัดใจ
เขาเจ็บก้น หากให้เธอเป่าให้มันจะเป็นภาพที่น่าขายหน้าขนาดไหน
เขาปิดตาลงอย่างไม่อยากคิดสภาพ
“หางหาง…”
“ไม่เอา! ชายหญิงห้ามผิดผีกันรู้รึเปล่า ฉันยังเป็นพี่เขยเธออยู่นะ ไม่รู้รึไงว่านี่มันเป็นความสัมพันธ์ที่ละเอียดอ่อนขนาดไหน อยู่ๆ ถึงได้มาบอกว่าจะเป่าก้นให้ฉัน”
เมื่อเห็นหวันหว่านทำสีหน้าไร้เดียงสาไม่รู้ความ ความอึมครึมบนสีหน้าของเขาก็ได้ทวีความหนักหน่วงขึ้น
“ฉันขอเตือนเธอเอาไว้นะ คราวหน้าคราวหลังห้ามไปเป่าก้นให้ผู้ชายหน้าไหนเด็ดขาดเข้าใจไหม มันไม่ถูกต้อง!”
“ก้นผู้ชายคนอื่นไม่ได้เจ็บสักหน่อยนี่…”
“ใครว่าล่ะ ผู้ชายน่ะเจ็บก้นง่ายที่สุดแล้ว!”
จู่ๆ ป๋อจิ่งหางก็แผดเสียงลั่นก่อนจะเงียบไป
เมื่อเห็นดวงหน้าน้อยๆ อันนุ่มนิ่มและชมพูระเรื่อ ดวงตาโตๆ ของเขาก็พลันวูบไหวไปด้วยความหวั่นใจปนความอึดอัด
ความรู้สึกผิดเข้มข้นแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างกาย
นี่เขากำลังพูดไร้สาระอะไรอยู่กับเด็กตัวกระเปี๊ยกแค่นี้!
“หางหาง หางหาง…”
“อะไร”
“พี่ชายใหญ่ฉลองวันเกิดแต่ไม่มีหนมเค้กมันน่าฉงฉานนะ เราไปซื้อหนมเค้กให้พี่ชายใหญ่กันไหม”
ป๋อจิ่งหางครุ่นคิด ถ้าให้เค้กแล้วจะยังไม่ยอมให้กินข้าวฟรีอีกรึเปล่านะ
ถึงพี่ชายเขาจะไม่ชวน แต่พี่สะใภ้จะไม่รั้งเขาไว้เลยเชียวหรือ
เขาพยักหน้า ก่อนจะอุ้มหวันหว่านเอาไว้แล้วกดลิฟต์อีกครั้ง
“พูดได้ดี ไปซื้อเค้กกัน!”
“ว้าวๆ ว้าว หางหาง หางหาง…เยี่ยมที่สุด!”
หวันหว่านดีใจจนกระโดดโลดเต้น เธอคว้าแก้มของป๋อจิ่งหางมาดูดจ๊วบทีหนึ่ง
มุมปากของป๋อจิ่งหางกระตุกยิ้มขึ้น ทว่าเขากลับจ้องเธอแล้วเอ่ยขึ้นว่า “อย่ามาหลอกล่อกันนะ!”
“หลอกล่อคืออะไร”
“…”
–
ชั้นสิบหก
ป๋อจิ่งชวนยืนอยู่หน้าประตูอยู่ครู่หนึ่ง ถึงจะยอมยกมือขึ้นมากดรหัสผ่าน
เซฟตี้ล็อคตรงประตูส่งสัญญาณว่าประตูถูกเปิดออกแล้ว มือของป๋อจิ่งชวนจับอยู่ตรงลูกบิด เขานิ่งไปสักพักก่อนจะออกแรงเล็กน้อย ค่อยๆ ดึงประตูให้เปิดออก
กลิ่นหอมอบอวลของกุหลาบโชยเข้ามาปะทะจมูกในทันที หัวใจของป๋อจิ่งชวนกระตุกวูบเล็กน้อย
เขาเปิดประตูออกจนสุด แล้วค่อยๆ เงยหน้าขึ้น นัยน์ตาสีนิลคู่นั้นหดเล็กลงในทันใด
ห้องรับแขกสุดโอ่อ่าแทบจะมีกุหลาบสีแดงสวยสดวางอยู่ทุกหนแห่ง บนพื้นเองก็ถูกปูไปด้วยกลีบกุหลาบหนาๆ หนึ่งชั้น
ทั้งด้านหน้าของหน้าต่างฝรั่งเศส รอบๆ เปียโนและบนเปียโน ความเข้ากันอย่างลงตัวของสีขาวสลับดำชวนให้จับตามองเป็นอย่างยิ่ง
แม้ว่าทั้งหมดนี้จะน่าทึ่งเพียงใด แต่มันก็ยังทำให้เขาใจสั่นได้ไม่เท่ากับร่างที่กำลังยืนอยู่ที่ประตูนั่น
เฉินฝานซิงในเดรสเก็บสะโพกทรงหางปลา ดีไซน์รัดรูปเสริมให้ร่างระหงนุ่มนวลน่ามองยิ่งได้สัดส่วนที่งดงาม
หน้าท้องแบนราบและเอวเล็กบางบ่งบอกว่าเธอผอมจนเกินไป
ด้านซ้ายของริมกระโปรงยาวที่ลู่ลงแนบชิดกับเอวและสะโพกผ่าเป็นรูปตัววีเล็กๆ เผยให้เห็นขาเรียวสวยของเธอวับๆ แวมๆ
เรือนผมยาวสลวยที่ถูกจัดแต่งอย่างประณีตถูกปัดไปไว้ข้างหลัง ลำคอสวย ไหล่ลาด กระดูกไหปลาร้าละเอียดงดงาม ล้วนเด่นชัดแก่สายตาของเขา
แขนขาวดุจรากบัวคู่นั้นโค้งงอเล็กน้อย สองมือกอดกุหลาบช่อใหญ่เอาไว้ เธอยืนอยู่ท่ามกลางพื้นที่โรยไว้ด้วยกลีบกุหลาบ แลดูอิสระราวกับเป็นเทพีแห่งบุปผชาติผู้สูงส่งก็มิปาน
ใบหน้างดงามยังถูกแต่งเติมด้วยสีชมพูอ่อนๆ ในยามนี้ใบหน้าสง่าที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มจางๆ กำลังทอดมองมายังเขา
“คุณกลับมาแล้วเหรอคะ”
ความตะลึงงันประกายขึ้นจากนัยน์ตาสีดำขลับ สิ้นแสงวูบไหวนั้น ร่างสูงสง่าก็ยืนอยู่ตรงประตูและจ้องเธอตาไม่กะพริบ!
Comments