ช้าก่อนคุณป๋อ! ครั้งนี้ขอเป็นรักสุดท้าย 673 ทำเพิ่มสองรอบ / 674 หารือกันใหม่
ตอนที่ 673 ทำเพิ่มสองรอบ
“ชอบไหม”
เฉินฝานซิงพยักหน้า “ชอบค่ะ…แต่ว่า ฉันไม่ได้เตรียมของขวัญไว้ให้คุณเลย…”
ความรู้สึกผิดและเสียใจอย่างสุดซึ้ง ทั้งหมดเห็นได้จากสายตาของเธอ
ป๋อจิ่งชวนกระตุกยิ้มมุมปาก พลางปัดลงไปบนเส้นผมของเธอ นัยน์ตาสีดำขลับอ้อยอิ่งอยู่กับใบหน้าของเธอ ภายใต้แววตานั้นเต็มไปด้วยความหลงใหลที่ไร้สิ่งใดเจือปน
“งั้นคืนนี้ชดเชยให้ผมเพิ่มอีกสองรอบดีไหม”
“คุณ…ตอนนี้ในหัวคุณมีแต่เรื่องแบบนี้ไปแล้วเหรอ”
หลังจากที่เธอเลิกห้ามเขาไม่ให้กินเนื้อ ป๋อจิ่งชวนก็ทำเอาเธอตกตะลึงอยู่ไม่น้อย
“ถ้างั้น…ตอนนี้คุณก็คิดสิ ว่าจะให้ของขวัญอะไรผมคืน”
“…” เฉินฝานซิงแอบพูดไม่ออกเล็กน้อย ตอนนี้เธอจะไปหาของขวัญจากไหนมาให้เขาได้
“ให้เวลาคุณห้าวิ…”
ห้าวิ…
เฉินฝานซิงกัดริมฝีปาก เธอจ้องป๋อจิ่งชวนอยู่ประมาณไม่เกินหนึ่งนาที แล้วกล่าวขึ้นทันใด
“ไม่ต้องแล้ว”
เสียงของเธอสิ้นสุดลง วินาทีที่ป๋อจิ่งชวนไม่ทันจะได้ตอบโต้ใดๆ เธอก็รั้งลำคอของเขา แล้วยกตัวขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเป็นฝ่ายกดจูบลงไปบนปากบางทว่ากลับร้อนรุ่มของอีกฝ่าย
ป๋อจิ่งชวนนัยน์ตาเป็นประกายวูบไหว เขาจูบตอบกลับไปอย่างไม่คิดลังเล ความได้เปรียบก่อนหน้านี้ถูกดึงกลับมาอย่างง่ายดาย
…
อุณหภูมิภายในห้องเพริดสูงขึ้นเรื่อยๆ
เสียงหอบทุ้มของชายหนุ่มและเสียงครางต่ำของหญิงสาว สอดประสานกันจนกลายเป็นทำนองเพลงเสียงต่ำขับขานขึ้นบนชายฝั่งที่แสนจะโรแมนติกแห่งนี้
เฉินฝานซิงก้มหน้าลงมอบทั้งหมดของเธอให้แก่ผู้ชายตรงหน้า แม้ว่าจะอยู่ต่างแดน เธอก็ยังตกเป็นของเขาไปอย่างนุ่มนวลที่สุด!
กลางดึก สงครามอันหอมหวานสิ้นสุดลง
ป๋อจิ่งชวนเกลี่ยเส้นผมเปียกชื้นที่แนบแก้มของเธอออกทีละน้อย นิ้วมือที่สังเกตเห็นข้อนิ้วได้อย่างชัดเจนลูบไล้ลงบนพวงแก้มของเธอเบาๆ
หว่างคิ้วของเฉินฝานซิงฉาบไปด้วยความอ่อนโยนอย่างงดงาม แม้แต่จะพูดก็ยังไม่มีเรี่ยวแรง เสียงที่แหบเครือน้อยๆ ง่ายพอจะทำให้คนฟังคาดเดาได้ว่า
แท้จริงแล้วศึกรักครั้งนี้ดุดันและร้อนแรงมากแค่ไหนกัน
“จะไม่ถามฉันสักหน่อยเหรอคะว่าการแข่งขันเป็นยังไงบ้าง”
“ผมเชื่อว่าคุณจะต้องดีที่สุด”
ความซาบซึ้งเอ่อล้นขึ้นเต็มหัวใจของเฉินฝานซิง
พี่สาว เธอว่าทำไมตัวเองถึงล้มเหลวในการใช้ชีวิตได้ขนาดนี้ คิดไม่ถึงเลยนะ ว่าจะไม่มีใครเชื่อใจเธอเลยสักคน?
จะต้องมีคนเชื่อฉัน
จริงสิ ขอแค่ใครสักคนเชื่อใจฉันก็พอแล้ว
เพียงแค่ป๋อจิ่งชวนคนเดียว แม้ว่าคนทั้งโลกจะไม่เชื่อใจเธอ แล้วอย่างไร
“อืม ฉันเคยรับปากคุณไว้แล้ว ว่าฉันจะเป็นผู้หญิงที่คู่ควรกับคุณที่สุดให้ได้”
“จะเมื่อไหร่คุณก็คู่ควรทั้งนั้น คนที่ผมยอมรับ ย่อมเป็นคนที่คู่ควรที่สุด”
เฉินฝานซิงระบายยิ้มอย่างสุขใจ เธอเบี่ยงตัวซุกใบหน้าเข้าหาแผ่นอกอันแข็งแกร่งและอบอุ่นของป๋อจิ่งชวน
วันต่อมา กว่าจะตื่นขึ้นมาก็เที่ยงวันเข้าไปแล้ว
เพราะความแตกต่างของเวลา ด้วยความไม่ชิน กว่าเขาจะตื่นขึ้นมาก็สายมากแล้ว
เพราะการมาถึงของป๋อจิ่งชวน แผนที่จะเดินทางกลับประเทศในวันนี้จึงเป็นอันต้องพักไปก่อน
ในวันสบายๆ ที่หาได้ยากเช่นนี้ เฉินฝานซิงพาป๋อจิ่งชวนเดินเล่นเรื่อยเปื่อยไปตามเมืองเล็กๆ แห่งนี้ตลอดทั้งช่วงบ่าย
-
กำหนดกลับได้มาถึง
ซิงเฉินกั๋วจี้ยังมีเรื่องที่ยังรอการสะสาง ช่วงนี้สวี่ชิงจือกำลังตระเตรียมงานแต่ง
ในฐานะเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับเธอ เธอจึงคอยอยู่เคียงข้างสวี่ชิงจือเพื่อวางแผนในเวลาเช่นนี้
ทว่าหลังจากที่กลับถึงบ้าน คนรับใช้ที่ถูกเชิญมาก็แจ้งกับเธอว่านายท่านสกุลเฉินกลับบ้านสกุลเฉินไปแล้ว
เฉินฝานซิงมุ่นคิ้วเข้าหากันในทันที “ตั้งแต่เมื่อไหร่”
คนรับใช้กล่าว “วันนี้ตอนสายค่ะ ฉันโทรหาคุณอยู่พักใหญ่แต่ก็ติดต่อไม่ได้”
เฉินฝานซิงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ถึงได้พบว่าตนลืมปิดโหมดเครื่องบินหลังจากที่ลงจากเครื่อง หลังจากที่เธอเปลี่ยนกลับมาแล้ว เธอก็ถามขึ้นว่า
“มีคนมารับท่าน หรือท่านไปด้วยตัวเอง”
ตอนที่ 674 หารือกันใหม่
“มีคนมารับท่าน หรือท่านไปด้วยตัวเอง”
“นายท่านยืนกรานว่าจะไปค่ะ ฉันเป็นคนพาท่านออกไปจากเขตนี้ จากนั้นด้านนอกก็มีรถมารอรับท่านอยู่แล้ว”
เฉินฝานซิงมุ่นคิ้ว คาดเดาไปว่าคงเป็นคนของสกุลเฉินที่มารับชายชราไป
เมื่อกระเป๋าเดินทางถูกวางลง เธอก็ยกกุญแจขึ้นเตรียมจะออกจากบ้าน
แต่ผลสุดท้ายกลับถูกป๋อจิ่งชวนขวางเอาไว้
“ไม่ต้องรีบ โทรยืนยันกับสกุลเฉินก่อน หากท่านกลับสกุลเฉินอย่างปลอดภัย คุณจะได้หายกังวล พวกเขาคงไม่ทำอะไรนายท่านหรอก นั่งเครื่องบินมาหลายชั่วโมง คุณควรจะพักผ่อนนะ”
คำพูดของป๋อจิ่งชวนยากเกินจะขัดคำสั่ง หลังจากที่เฉินฝานซิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็ยกโทรศัพท์ขึ้นโทรหาเจียงหรงหรง
“เหวย?” โทรศัพท์ถูกรับอย่างรวดเร็ว เสียงเข้มทรงอำนาจของเจียงหรงหรงดังขึ้นมาติดๆ
“คุณปู่ล่ะ” เสียงเย็นเยียบของเฉินฝานซิงเอ่ยขึ้นอย่างไม่อ้อมค้อม
“ก็ต้องอยู่บ้านน่ะสิ น้ำเสียงแบบนี้ของแก คิดว่าฉันยังทำร้ายเขาได้อีกงั้นเหรอ” เจียงหรงหรงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
“คุณปู่ล่ะ ฉันจะพูดกับท่าน!”
“สบายใจเถอะ! ปู่แกสบายดีมากๆ! ไม่กี่วันก็จะถึงวันคล้ายวันเกิดของเขาแล้ว หรือแกคิดจะให้เขาฉลองที่นั่นรึไง!”
เฉินฝานซิงชะงัก เงียบไปเล็กน้อย วันคล้ายวันเกิดคุณปู่?
ภาพปฏิทินฉายชัดขึ้นในสมองของเธอ นี่จึงทำให้เฉินฝานซิงนึกถึงวันเกิดครบรอบหกสิบเก้าปีของเฉินซั่งหวาขึ้นมาได้
“พอดีเลย ไหนๆ แกก็โทรมาแล้ว งั้นถ้าแกมีเวลาก็กลับมาบ้านหน่อย เรื่องสินเดิมน่ะ เรามาหารือกันใหม่! แกจำ…”
เฉินฝานซิงตัดสายลงทันที
เธอคร้านจะเสวนาเรื่องไร้สาระกับแม่มดที่หายใจเข้าออกเป็นเงินเป็นทองตนนี้
เธอเปิดอินเตอร์เน็ตเช็คดูเมื่อหลายสัปดาห์ที่แล้ว แถลงการณ์ล่าสุดจากสำนักงานกฎหมายในเวยป๋อยังคงเกี่ยวข้องกับเรื่องสินเดิมของเธอ
คำเหน็บแนมการกระทำของหยางลี่เวยและเจียงหรงหรงสองคนนี้มีอยู่ว่อนโซเชียล
ความระอุยังคงเหลืออยู่ เธอเชื่อว่าเจียงหรงหรงและหยางลี่เวยจะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อจู่โจมความคิดเห็นพวกนั้น
ถ้าเช่นนั้นครั้งนี้ เฉินฝานซิงหรี่ดวงตาลง คำตอบถูกคาดเดาขึ้นรางๆ ในใจ
“คิดอะไรอยู่” ป๋อจิ่งชวนลากเฉินฝานซิงมานั่งลงบนโซฟา คนรับใช้จึงรีบเตรียมน้ำชาให้อย่างรวดเร็ว
เฉินฝานซิงมุ่นคิ้วเล็กน้อย พลางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ
“เรื่องที่เจียงหรงหรงเรียกให้ฉันกลับไปคุยเรื่องสินเดิมของเฉินเชียนโหรวใหม่อีกครั้งน่ะค่ะ พวกเขายังแตะต้องสิ่งที่คุณแม่ฉันทิ้งเอาไว้ไม่ได้สักระยะ เรื่องเมื่อครั้งก่อนทำให้สกุลเฉินอับอายต่อหน้าสกุลซูอย่างใหญ่หลวง ครั้งนี้ พวกเขาคงยังคิดจะหาทางสู้เพื่อเฉินเชียนโหรว แต่พอคนสกุลเฉินคิดไปคิดมา มันก็เหลือเพียงหลานอวิ้นแค่เพียงสิ่งเดียวแล้ว…”
ป๋อจิ่งชวนนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า
“คุณกลับไปครั้งนี้ อย่าลืมนำหุ้นที่นายท่านให้คุณไว้ไปด้วย”
เฉินฝานซิงย่นคิ้ว นึกไปถึงคำพูดที่เจียงหรงหรงไม่ทันได้กล่าวจบเมื่อครู่ เหมือนว่า…
ประกายแสงถูกฉาบขึ้นในดวงตาเฉียบแหลมในทันใด “คุณหมายถึง…”
ป๋อจิ่งชวนพยกหน้า “เจียงหรงหรงต้องการให้เฉินเชียนโหรวมีที่ยืนในสกุลซู คุณพูดถูก ความหวังเดียวของสกุลเฉินหรือจะพูดว่าสิ่งที่สกุลเฉินจะงัดออกมาได้ ก็มีเพียงหลานอวิ้นอย่างเดียวเท่านั้น กลับไปครั้งนี้ ทางที่ดีคุณควรเตรียมตัวให้ดี หกร้อยห้าสิบล้านของพวกเขา ซื้อได้มากกว่าแค่หุ้นสิบห้าเปอร์เซ็นของคุณ…”
เฉินฝานซิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง มุมปากเหยียดยกรอยยิ้มขมขื่นขึ้นจางๆ
“ไม่มีอะไรให้ต้องเตรียมตัว พวกเขาจะทำยังไง ฉันพอจะจินตนาการได้ทั้งหมด
เฉินเชียนโหรวกลับประเทศมาก่อนฉัน และคงคิดว่าคะแนนในการแข่งขันปรุงน้ำหอมระดับนานาชาติในครั้งนี้เพียงพอแล้วที่จะบดขยี้ฉัน
ชัยชนะของเธอไม่เพียงแต่จะทำให้สกุลซูพัฒนาไปอย่างรวดเร็ว ชื่อเสียงของหลานอวิ้นเองก็จะยิ่งดังระบือเพราะเธอ!
ผลประโยชน์ที่จะตามมาหลังจากนั้นไม่อาจประเมินค่าได้ หากฉันเดาไม่ผิด หลานอวิ้นกับสกุลซูคงจะแน่นแฟ้นกันมากขึ้นอย่างกับแฝดสยาม พึ่งพาอาศัยกัน พัฒนาร่วมกัน หนึ่งรุ่งพากันรุ่ง หนึ่งร่วงพากันร่วง…”
Comments