ช้าก่อนคุณป๋อ! ครั้งนี้ขอเป็นรักสุดท้าย 723 เชื่อในความโหดร้าย / 724 จะซื้อเหล้าเหรอ
ตอนที่ 723 เชื่อในความโหดร้าย
อินรุ่ยเจวี๋ยไม่พูดอะไร แต่กลับหันมองไปยังชายหนุ่มที่นั่งอยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง
ในตอนนี้เอง เยี่ยชิงชิวก็เงยหน้าขึ้นมองไปยังมุมที่อัดแน่นไปด้วยรังสีความกดดันตั้งแต่แรกเริ่มนั้นเช่นกัน
บนจอแอลซีดีตรงหน้าห้อง เอ็มวีเพลงกำลังเล่นไปอย่างเงียบๆ ชายหนุ่มตรงหน้ายังคงเร้นกายอยู่ภายใต้ความมืด
และในขณะนั้นเอง โทรศัพท์ของชายหนุ่มก็ดังขึ้นในทันใด เขาหยิบมันขึ้นมา แสงจ้าบนหน้าจอทัชสกรีนขนาดใหญ่ส่องให้เห็นใบหน้างดงามของเขาได้ชัดเจนขึ้นทันที
นัยน์ตาของเยี่ยชิงชิวทอประกายขึ้นเล็กน้อย ทว่ามุมปากกลับเหยียดยิ้มขึ้นด้วยความเย้ยหยัน
นัยน์ตาลึกล้ำของลี่ถิงเซินมองไปยังหน้าจออย่างเรียบๆ ปากบางงดงามประดับด้วยเส้นโค้งของความไม่แยแส แสงจากหน้าจอที่กำลังกะพริบอยู่ เรียกให้ความรู้สึกเพียงเล็กน้อยปรากฏขึ้นบนใบหน้า ทำให้เขาแลดูมีชีวิตชีวาขึ้นมา
ร่างกายเกียจคร้าน แต่ว่าใบหน้ากลับดูหล่อเหลาและเย่อหยิ่ง
ในตอนนั้น นิ้วมือที่เห็นข้อต่อได้อย่างชัดเจนก็กดรับสาย
เยี่ยชิงชิวเองก็หมุนตัวกลับไปในตอนนั้น พร้อมทั้งบังคับฝีเท้าให้ก้าวเดินไปยังประตู
ลี่ถิงเซินช้อนสายตาขึ้น มองแผ่นหลังของเยี่ยชิงชิวราวกับไม่ใส่ใจ
“ซู่เอ๋อร์”
เยี่ยชิงชิวเดินอ้อมโต๊ะน้ำชาไปด้วยร่างกายที่ซวนเซเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด ทว่าก็ยังคงมุ่งตรงไปยังประตู
“อืม เดี๋ยวฉันบอกแทนให้ ฉันรู้แล้ว เธอถ่ายละครก็ระวังความปลอดภัยด้วย…”
เสียงทุ้มเนิบนาบแฝงไปด้วยความอ่อนโยนอยู่หลายส่วน
ทว่าเหลียงซู่เอ๋อร์ที่เพิ่งจะถ่ายละครเสร็จวันนี้และกลับมาถึงโรงแรมก็แอบแปลกใจกับ ‘ความอบอุ่น’ ของลี่ถิงเซินในวันนี้มากเสียยิ่งกว่าจะรู้สึกปลื้มใจ
ความลิงโลดที่ผุดขึ้นกลางใจทำให้เธอเผลอพูดกับชายหนุ่มเพิ่มขึ้นอีกหลายประโยค
ประตูของห้องถูกเปิดออก ก่อนจะปิดลงด้วยตัวเอง จนเกิดเสียง ปั้ง ดังขึ้นหนึ่งครั้ง
“วันนี้ถ่ายฉากโหนสลิงด้วยละ เกือบจะได้กินมื้อเย็นบนสลิงอยู่แล้วเชียว เสื้อด้านบน…”
“เธอรีบไปพักผ่อนเถอะ”
เหลียงซู่เอ๋อร์พูดออกมาได้แค่ครึ่งประโยค ลี่ถิงเซินก็ตัดบทไปเสียเฉยๆ แม้แต่น้ำเสียงเองก็ถูกแช่แข็งไปด้วยความหนาวเหน็บ
“…คุณก็เหมือนกันค่ะ” เหลียงซู่เอ๋อร์ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ที่ผ่านมาลี่ถิงเซินไม่เคยชอบให้ใครมาก้าวก่ายเรื่องของเขามากนัก แม้ว่าเธอจะสงสัยแต่ก็ทนเก็บไว้ไม่เอ่ยถามออกไป
เพียงแค่รู้สึกว่าวันนี้เขาแปลกไปจริงๆ
–
ไม่รู้ว่าแสงไฟในห้องน้ำสว่างกว่าไฟในห้องวีไอพีห้องนั้นกี่เท่า
พื้นที่และการตกแต่งจะหรูหรา และใหญ่กว่าบ้านของใครต่อใครกี่เท่า
เยี่ยชิงชิวบังคับให้ตัวเองสำรอกเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในท้องออกมา เธอออกแรงอย่างรวดเร็ว เพียงแต่หลังจากนั้นเธอก็รู้สึกสบายตัวขึ้นในทันที
เธอย้ายไปยืนตรงอ่างล้างมือ แล้วบ้วนปาก จากนั้นจึงมองหน้าตัวเองที่กำลังขึ้นสีแดงจัด แม้แต่เครื่องสำอางจัดจ้านก็ไม่อาจลบความเย็นชาไร้อารมณ์บนใบหน้าไปได้ หลังจากที่ดูอยู่พักใหญ่ จู่ๆ เธอก็รู้สึกเศร้าใจขึ้นมา
“ลี่ถิงเซิน นายดูหน้าฉันสิ ฉันเมาแล้วจริงๆ นะ นายแบกฉันกลับบ้านนะ”
“ลี่ถิงเซิน หน้าฉันร้อนมากเลย อีตาน้ำแข็งพันปีนี่ รีบมาช่วยฉันซี่…”
“มึนหัวมากเลย ลี่ถิงเซิน ตอนนี้ฉันเมาแล้ว นายจะคิดอกุศลกับฉันตอนฉันเมาก็ได้นะ…”
เหอะ…
แม่ง
คิดจะวักน้ำขึ้นมาล้างหน้า แต่กลับนึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองไม่ได้เตรียมเครื่องสำอางมาด้วย
ในสถานที่แห่งนี้ การแต่งหน้าคืออาวุธของตัวเอง ทั้งยังเป็นเกราะคุ้มกันตนเองในคราเดียวกัน
เธอรู้ดีว่าผู้ชายที่นี่ชอบเล่นกับผู้หญิงแบบไหน
เมื่อกินอาหารหนักๆ มาเยอะแล้ว ก็มักจะชอบลิ้มลองโจ๊กจืดๆ กับเครื่องเคียงเบาๆ ไม่ก็อาหารรสชาติอื่น
หากไม่แต่งตัวให้ตัวเองดูจัดจ้านสักหน่อย เธอก็คงเป็นหนึ่งในบุคคลที่อันตรายที่สุดในที่แห่งนี้
มีคนบอกว่าความเข้มแข็งบนร่างกายของเธอนั้นดึงดูดชายหนุ่มได้อย่างง่ายดาย
จริงๆ แล้วเธอไม่เชื่อ หากเธอดึงดูดผู้ชายได้ แล้วทำไมถึงไม่ดึงดูดผู้ชายสักคนเข้ามานั่งในใจล่ะ
จนกระทั่งเธอเกือบจะถูกเอาเปรียบ ถึงได้เชื่อในความโหดร้ายของที่นี่
ตอนที่ 724 จะซื้อเหล้าเหรอ
เธอผ่อนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง พลางมองไปยังเครื่องสำอางที่ยังไม่ค่อยจะจัดจ้านเท่าไหร่นัก เธอจึงลังเลอยู่สองอย่าง ระหว่างล้างหน้าสักหน่อยหรือจะออกไปหยิบเครื่องสำอางดี
ในห้องน้ำตกอยู่ในความเงียบไปครู่หนึ่ง สิ่งที่เธอเกลียดที่สุดในชีวิตคือการที่ต้องตัดสินใจ
ผ่านไปครู่ใหญ่ กว่าที่เธอจะตัดสินใจออกไปหยิบเครื่องสำอาง
เพราะหน้าเธอเห่อร้อนจนเกินจะรับไหว สมองก็ตีรวนกันยุ่งเหยิง ตอนนี้เธอจึงต้องการน้ำเย็นๆ สักกำมือเพื่อทำให้ตัวเองได้สติ
ทว่าแค่เธอเพิ่งจะได้ก้าวเท้าออกจากห้องน้ำไปแค่ก้าวเดียว ก็เจอเข้ากับร่างอันสูงใหญ่ตรงกำแพงทางเดินที่แบ่งโซนระหว่างห้องน้ำชายหญิง
ภายใต้แสงไฟส่องสว่าง ร่างนั้น ใบหน้านั้น ตอนนี้มองเห็นได้อย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง
แม้ว่าจะพิงอยู่กับผนัง ทว่าแผ่นหลังของเขาก็ยังคงเหยียดตรง มือข้างหนึ่งสอดลงไปในกางเกงเสื้อสูท อีกมือหนึ่งนิ้วทั้งสองกำลังคีบบุหรี่ด้ามยาวเอาไว้อย่างสง่างาม เขาก้มใบหน้าลงมาเล็กน้อย แล้ววางบุหรี่ลงตรงริมฝีปาก ก่อนจะสูดเข้าไปเฮือกหนึ่ง ยามที่ควันถูกพ่นออกมา เขาก็มีเสน่ห์ไปอีกแบบ
สุภาพบุรุษจอมปลอม
นักเลงแต่งตัวดี
เขาเงยหน้ามองเธอ แม้ว่าตอนนี้แสงจะจ้าจนแสบตา แต่ก็ดูเหมือนว่ามันไม่อาจจะทะลุผ่านนัยน์ตาอันลึกล้ำดั่งบ่อลึกนั้นไปได้
เยี่ยชิงชิวเม้มปากแน่น เธอร่นถอยสองก้าวกลับเข้าไปในห้องน้ำใหม่อีกครั้ง
เธอเปิดก๊อกน้ำออก พลางจ้องมองประตูห้องน้ำผ่านทางกระจก เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มไม่ได้ตามเข้ามาด้วย เธอจึกกรีดยิ้มที่เจือไปด้วยความเย้ยหยันออกมา
คิดอะไรอยู่ เยี่ยชิงชิว
ปิดน้ำจากก๊อกลง ก่อนจะจุ่มหน้าลงไปยังอ่างที่บรรจุเต็มไปด้วยน้ำ ผ่านไปเนิ่นนานก็ไม่มีการเคลื่อนไหว
น้ำเย็นๆ ทำให้สมองอันยุ่งเหยิงกลับมาได้สติขึ้นในชั่วอึดใจ
เมื่อได้สติกลับมา เธอก็เกิดสงสัยขึ้นมาว่าใบหน้าที่เพิ่งได้เห็นไปเมื่อครู่นั้น เป็นสิ่งที่เธอหลอนไปเองหรือไม่
อ้อ คงจะเป็นแบบนั้น เธอคอไม่แข็ง เมาแล้วจะเห็นภาพหลอนมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
เธอถอนหายใจอย่างโล่งอกขึ้นมาในใจ ร่างของเธอสงบลงมาก
สิบวินาที ยี่สิบวินาที สามสิบวินาที สี่สิบวินาที…หนึ่งนาที…
จู่ๆ ตรงคอเสื้อด้านหลังของเธอก็ถูกกระชากกลับมาในทันใด ซ่า กระจกบานใหญ่ตรงหน้าถูกพรมไปด้วยหยาดน้ำ
ร่างทั้งร่างของเธอถูกดึงกลับไปอย่างแรง แผ่นหลังกระแทกกับผนังเข้าอย่างจัง กระแทกจนไม่ใช่แค่เพียงจะเจ็บแปลบไปทั้งแผ่นหลัง ทั้งยังรู้สึกจุกไปทั้งช่องอก
“อยากตาย?”
เสียงเหี้ยมเกรียมเยียบเย็นเอ่ยดังขึ้นเหนือศีรษะ ตรงปลายจมูกสัมผัสได้ถึงกลิ่นบุหรี่ที่คุ้นเคย และกลิ่นอายที่แปลกประหลาด
หัวใจของเยี่ยชิงชิวกระตุกวูบ คิดจะเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่ม ทว่าหยาดน้ำตรงเส้นผมก็หยดเข้าตาจนแสบไปหมด จึงต้องรีบปิดตาลงอีกครั้ง
ผลุบๆ เสียงดึงกระดาษออกมาสองครั้ง ตามด้วยกระดาษสองแผ่นที่ถูกปาลงมาใส่หน้าเธอ
เยี่ยชิงชิวจึงหยิบมาเช็ดหน้า จากนั้นจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ
ภาพของชายหนุ่มร่างสูงสะท้อนเข้าไปในม่านตาของเธอ ใบหน้าหล่อเหล่าประดับไปด้วยความเฉยชาเคร่งขรึมอย่างที่เธอสุดแสนจะคุ้นเคย
ที่แท้ก็ไม่ใช่ภาพหลอน
“ไม่อยากตายแน่นอน ถ้าฉันอยากตายจริงๆ ฉันคงตายไปไม่รู้กี่ครั้งแล้ว อยู่อย่างไร้ประโยชน์ก็ไม่สู้ตายอย่างสงบหรอก”
เยี่ยชิงชิวเอ่ยด้วยรอยยิ้ม พลางหันไปโยนกระดาษในมือลงถังขยะ
รอยยิ้มและน้ำเสียงไม่แยแสนั้นทำเอาชายหนุ่มรู้สึกเกลียดขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล
นับตั้งแต่รู้ว่าเธอออกมาจากคุกแล้ว หลังจากที่ทั้งคู่หลบๆ ซ่อนๆ กันมาสักพัก ในที่สุดก็ได้มาเผชิญหน้ากันในวันนี้
“เธอไม่มีอะไรจะพูดงั้นเหรอ” ลี่ถิงเซินจ้องมองเธอ นัยน์ตานั้นอัดแน่นไปด้วยความโหดเหี้ยมและคับแค้นใจ
เยี่ยชิงชิวเคยนึกถึงภาพที่เธอต้องเผชิญหน้ากับเขามาหลายต่อหลายครั้ง ทั้งยังทำใจไว้แล้วนับครั้งไม่ถ้วน
ทว่ากลับต้องมาถูกความเยือกเย็นจากนัยน์ตาคู่นั้นของเขาทำให้เจ็บช้ำได้อย่างง่ายดาย
เธอเงยหน้าขึ้น พลางกะพริบตาเพื่อข่มอารมณ์ขุ่นมัวที่ผุดขึ้นจากนัยน์ตานั้นลงไป
“หืม? ลูกค้า คุณจะซื้อเหล้าเหรอคะ”
นัยน์ตาสีดำเรียวของลี่ถิงเซินหดเล็กลง ในตอนนั้น ตาหงส์ได้ถูกฉาบทับไปด้วยความหนาวเหน็บอีกครั้ง
ใบหน้าหล่อเหลาประดับไปด้วยรอยยิ้ม ทว่ากลับแสดงถึงความเย้ยหยันและไร้ปรานีอย่างชัดเจน
Comments