เช้าวันเสาร์ก็มาถึง ผมยืนอยู่หน้ากระจกพลางมองตัวเองในชุดกระโปรงลูกไม้สีขาวที่พี่อีฟเลือกให้เมื่อวาน ชุดนี้เป็นเดรสสั้นแบบเปิดไหล่ ตัวกระโปรงบานพองเล็กน้อย ลูกไม้ละเอียดถักทอเป็นลายดอกไม้บางเบาพลิ้วไหวตามการเคลื่อนไหว ทำให้ดูเหมือนเจ้าหญิงในนิยายตัวน้อยๆ

ผมสำรวจตัวเองในกระจก เด็กสาวผมสีดำที่สะท้อนกลับมาช่างดูแตกต่างจากตัวจริงที่เคยเป็น ไหล่เล็กๆ ขาวนวล แขนเรียวบาง และใบหน้าหวานละมุนที่แดงระเรื่อด้วยความเขินอายของเด็กสาววัยแรกแย้ม……

นี่มันตัวเราจริงๆ เหรอเนี่ย…..

มือไม้สั่นไปหมดด้วยความตื่นเต้น ผมลองหมุนตัวดูอีกครั้ง กระโปรงพลิ้วสวยตามการเคลื่อนไหว เผยให้เห็นขาเรียวที่โผล่พ้นชายกระโปรงสั้น ความรู้สึกโล่งๆ แปลกๆ ที่ขาทำให้ผมรู้สึกเขินจนแทบจะระเบิด

เอาจริงดิ…. ของแบบนี้คนเขาใส่ออกไปข้างนอกได้จริงเหรอ ไม่อายกันเหรอ นี่โชวต้นขาเยอะขนาดนี้เลยนะ….. ถึงจะเคยใส่กางเกงขาสั้น แต่ความรู้สึกมันต่างกันลิบลับเลยอะ ฮือออออ

จะไม่ใส่ก็ไม่ได้ เพราะพี่อีฟบอกว่าถ้าดื้อมากจะตัดเงินค่าขนม

“สงบสติอารมณ์ก่อน…. ฟ้า” ผมตบแก้มตัวเองเบาๆ พยายามสะกดกลั้นหัวใจที่เต้นรัว

ทั้งที่เมื่อวานยังเถียงพี่อีฟสุดชีวิตว่าจะไม่ใส่ชุดผู้หญิงแบบนี้ แต่พอนึกถึงคำพูดเรื่องอ่าวไทยแล้วก็ได้แต่ยอมจำนน

ไม่ใช่แค่ชุดเท่านั้นที่พี่แกจัดเต็ม พี่อีฟยังจัดการแต่งหน้าให้อีก แค่บางๆ เบาๆ แต่ก็ทำให้ดวงตากลมโตดูโดดเด่นขึ้น แก้มแดงระเรื่อด้วยบลัชออน ริมฝีปากเคลือบลิปสีชมพูอ่อนๆ

“น่ารักจังเลยนะคะวันนี้”

เสียงของพี่อีฟดังขึ้นจากด้านหลัง ผมหันไปมองด้วยสีหน้าเขินอาย พยายามดึงชายกระโปรงให้ยาวขึ้นทั้งที่มันก็ยาวเท่าเดิม

“นี่แซวกันใช่ไหมพี่….ฮือออ มันน่าอายเกินไปแล้ว” ผมบ่นงึมงำ พลางเอามือปิดหน้าที่ร้อนผ่าว

“ไม่ได้แซวนะคะ คุณฟ้าน่ารักจริงๆ” พี่อีฟยิ้มแบบมีเล่ห์นัย มือเอื้อมมาจัดผมยาวสีดำของผมให้เข้าที่ “รับรองว่าคุณน้ำต้องชอบแน่ๆ ดูสิ ระดับนี้ยืนยันเลยค่ะว่าดาราบางคนยังอายความน่ารักของคุณฟ้าแน่ ๆ”

“มันใช่คำชมที่น่าดีใจไหมอะ “

ปิ๊ง!

เสียงไลน์ดังขึ้น ข้อความจากคุณน้ำบอกว่ากำลังจะมาถึง หัวใจผมเต้นรัวจนแทบจะทะลุออกมานอกอก มือไม้เย็นเฉียบด้วยความประหม่า ทว่าไม่มีเวลาให้แม้แต่จะทำใจ

ครืนนนน

เสียงรถเคลื่อนมาจอดหน้าบ้านดังขึ้น พร้อมกับไลน์ของคุณน้ำที่เด้งมาอีกครั้ง เรียกให้ผมกับพี่อีฟชะโงกหน้าออกจากหน้าต่างไปดูพร้อมกันก็พบรถยุโรปคันหรูสีขาวมุกจอดอยู่

คนขับในชุดสูทเรียบร้อยลงมาเปิดประตูให้คุณน้ำในซึ่งอยู่ในชุดเดรสสีครีมอ่อน เธอกำลังก้าวลงจากรถอย่างสง่างาม

เมื่อดูเสื้อแล้วนั้น เนื้อผ้าซาตินเนียนนุ่มสะท้อนแสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าจนดูเหมือนเธอเปล่งประกายไปทั้งตัว แม้ชุดจะเรียบหรูแต่ดูแพงสุดๆ มีประดับมุกเล็กๆ ที่คอเสื้อวิบวับสวยงาม ชายกระโปรงบานพองเล็กน้อยคลุมเข่า ผมสีทองของเธอถูกม้วนเป็นลอนสวยประดุจเจ้าหญิงในนิยาย

โอ้พระเจ้า… นี่มันเจ้าหญิงตัวจริงชัดๆ!

“ดูนั่นสิคะ…รถฟักทองมารับแล้วค่ะคุณฟ้า”

พี่อีฟพูดพร้อมกับชี้ให้ดูถึงเหล่าคนรับใช้ที่เดินออกมาถือร่มบังแดดให้ไม่พอ ยังมีคนถือบางอย่างที่คล้ายพัดลมเล็ก ๆ สำหรับคล้ายร้อนอีก นี่ถ้ามีคนปูพรมแดงด้วยนี่คงบอกว่าเป็นเจ้าหญิงของแท้แบบปฏิเสธไม่ได้

พี่อีฟกับผมเดินลงไปข้างล่างก่อนจะรีบไปเปิดประตูให้กับคุณเจ้าหญิงเพื่อไม่ให้เธอต้องรอนาน และทันทีที่เปิดออก สิ่งแรกที่ต้อนรับผมคือรอยยิ้มอันสว่างไสวดุจแสงตะวัน

“คุณฟ้าคะ!” คุณน้ำเรียกเสียงใส ใบหน้าของเธอนั้นสดใสร่าเริง ดวงตาสีฟ้าเปล่งประกายไปกับแสงของยามเช้า ผิดกับดวงตาที่มืดหม่นประดุจหลุมดำของวันก่อน

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ” คุณน้ำยิ้มหวาน ดวงตาเป็นประกายเมื่อเห็นผมในชุดกระโปรง “ชุดนั้น….คุณฟ้าน่ารักมากๆ เลยค่ะ ปกติทุกวันก็น่ารักอยู่แล้ว แต่พอใส่ชุดกระโปรงแบบนี้ยิ่งน่ารักกว่าเก่าเลยค่ะ”

คำว่าน่ารักจำนวนมากถูกยิงออกมาจำนวนมาก นั่นทำให้ผมยิ่งหน้าแดงเป็นลูกมะเขือไปใหญ่ มือก็พลางคว้ากระโปรงแล้วบิดไปมาอย่างคุมไม่ได้

“ฝะ…ฝีมือพี่อีฟน่ะ ชุดแบบนี้ไม่ใช่แบบที่ระ..เรา..เอ่อ คุ้นชินเท่าไหร่”

จะบอกไม่ชอบก็ไม่ได้ เดี๋ยวทำลายบรรยากาศหมด แถมพี่อีฟก็จ้องตาเข็มงอีก

“เป็นอย่างงั้นเองเหรอ….แหม สุดยอดมาก ๆ เลยค่ะ คุณพี่สาว..เอ่อ เรียกว่าพี่อีฟได้ไหมคะ”

“ตามสบายค่ะ”

“ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะที่ทำให้เราได้เห็นด้านน่ารัก ๆ ของฟ้าแบบนี้ เพราะงั้น….”

แป๊ะ

คุณฟ้าดีดนิ้วหนึ่งที ก่อนที่คนรับใช้ของเธอคนหนึ่งจะเดินมาพร้อมกับมือถือราคาแพงหูฉี่ จากนั้นคุณฟ้าก็หยิบมันขึ้นมาก่อนจะพูดบางอย่างกับพี่อีฟ

“แสกนเอานะคะ”

“ได้ค่ะ”

ติ๊ง

ผมแอบโยกหัวไปดูก็พบว่าทั้งสองกำลังใช้แอพธนาคารกันอยู่ ดูเหมือนว่าคุณน้ำกำลังโอนเงินไปให้พี่อีฟด้วยสาเหตุอันใดไม่ทราบ แต่ที่ทราบคือเลขศูนย์ที่ตามท้ายนั้นมันมีถึงห้าตัวด้วยกัน

โห…กี่แสนนั่น

“หลังจากนี้ก็ฝากด้วยนะคะ…คุณพี่สาว”

“รับทราบค่ะ รับรองว่าชุดไม่ซ้ำแน่นอน”

โห นี่รับสินบนหรืออะไรเนี่ย ว่าแต่เดี๋ยวกันนะคุณน้ำ เอาเงินเป็นแสนมาจ่ายเพราะแค่อยากให้ผมใส่ชุดน่ารัก ๆ แค่นั้นเหรอ แบบนี้ไม่โดนพ่อแม่ว่าเอาเหรอ!!จะสิ้นเปลืองเกินไปแล้วนะ

“มะ..ไม่ต้องก็ได้คุณน้ำ แบบนี้มันเกินไปหน่อยแล้ว”

“ไม่หรอกค่ะ ภาพความน่ารักของคุณฟ้าน่ะ มีค่ามากกว่าสิ่งไหน เพราะงั้นเท่านี้น่ะถือว่าเล็กน้อยมากค่ะ”

มันใช่เหตุผลงั้นเหรอ!!

“น้องฟ้าของพี่…. ไม่ต้องห่วงนะคะ เดี๋ยวพี่สาวคนนี้จะเตรียมเสื้อสวย ๆ ไว้สำหรับวันถัด ๆ ไปให้เองค่ะ”

สรุปโดนซื้อตัวไปแล้วจริง ๆ ด้วย ไม่นะพี่อีฟ อย่าเพิ่งแพ้ให้กับอำนาจของทุนนิยม!!!

“แต่คราวหน้าถ้าเป็นไปได้ ขออย่าเป็นชุดที่เปิดเนื้อหนังขนาดนี้ดีกว่าค่ะ เดี๋ยวจะมีสายตาไม่ดีของพวกผู้ชายแย่ ๆ มองเอาได้ แบบนั้นคุณฟ้าได้แปดเปื้อนพอดี”

“เข้าใจแล้วค่ะ ถ้างั้นก็ฝากดูแลน้องสาวด้วยนะคะ”

“รับทราบค่ะ จะดูแลอย่างดีเลยค่ะ”

เมื่อบอกลากันเสร็จเรียบร้อยแล้วคุณน้ำก็เดินมาทางผมที่ยังคงบิดตัวอย่างเขินอายอยู่

“อย่ากังวลไปเลยค่ะ คุณฟ้าน่ะน่ารักที่สุดอยู่แล้วค่ะ”

ที่กังวลไม่ใช่เรื่องนั้นซะหน่อย……

“เอ่อ… ขอบคุณนะคะ” ผมตอบเสียงแผ่ว หน้าร้อนผ่าวด้วยความเขิน มือยังคงกำชายกระโปรงแน่น “คุณน้ำก็สวยมากเลย…สวยแบบไม่เคยเห็นมาก่อน”

คุณน้ำยิ้มกว้างขึ้น ก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือผมไว้ และค่อย ๆ คลายมือผมออกจากชายกระโปรงอย่างเบามือ ก่อนจะพาผมขึ้นรถคันหรูไปพร้อมกับออกเดินทาง

“ไปกันเถอะค่ะคุณฟ้า เราวางโปรแกรมไว้หมดแล้ว รับรองว่าคุณฟ้าจะต้องชอบแน่ ๆ”