ซื่อจิ่น หวนรักประดับใจ 780 ก่อนพายุฝนจะมา

Now you are reading ซื่อจิ่น หวนรักประดับใจ Chapter 780 ก่อนพายุฝนจะมา at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

เมื่อ​คิดถึง​องค์​หญิงฝู​ชิง​ ​เสียน​เฟ​ยก​็​ยิ่ง​นอนไม่หลับ

ตั้งแต่​เกิดเรื่อง​กับ​องค์​หญิงฝู​ชิง​เมื่อ​เทศกาลซั​่ง​หยวน​ ​ฮองเฮา​จึง​ไม่​อนุญาต​ให้​นาง​ออกจาก​วัง​หลวง​อีก​เลย​ ​ถึงขั้น​อ้าง​เรื่อง​ที่​เหล่า​องค์​ชาย​ก่อเรื่อง​จน​เป็นเหตุให้​ฝ่า​บาท​ต้อง​กลุ้ม​พระทัย​มา​เป็น​เหตุผล​ที่จะ​ไม่​จัดงาน​เลี้ยง​ชม​บุปผา

เมื่อ​พิจารณา​ดูแล​้ว​ ​คงมี​แค่​ช่วง​ที่​องค์​หญิงฝู​ชิง​เดิน​ไป​กลับ​ตำหนัก​ฉือ​หนิง​เท่านั้น​ที่​พอ​จะ​ลงมือ​ได้

เดิมที​ยาม​ที่​องค์​หญิงฝู​ชิง​และ​องค์​หญิง​สิบ​สี่​ไป​ที่​ตำหนัก​ฉือ​หนิง​ ​พวก​นาง​จะ​พาสา​วรับ​ใช้​ของ​ตัวเอง​ไป​ด้วย​คนละ​หนึ่ง​คน​ ​แต่​หลังจากที่​เกิดเรื่อง​ที่​เทศกาลซั​่ง​หยวน​ก็​เหลือ​เพียง​พวก​นาง​แค่​สอง​คน

เนื่องจาก​เหตุ​ใน​ครั้งนั้น​มีต​้น​เหตุ​มาจาก​นางใน​ข้าง​กาย​ของ​นาง​ ​ดังนั้น​จึง​ตัดปัญหา​ไม่​พานาง​ใน​ติดตาม​ไป​ที่​ตำหนัก​ฉือ​หนิง

องค์​หญิง​ทั้งสอง​เกรง​ว่า​จะ​เป็นการ​รบกวน​ความสงบ​ของ​ไท​เฮา​ ​พวก​นาง​จึง​พาสา​วรับ​ใช้​ไป​แค่​หนึ่ง​คน​ ​แต่​เมื่อ​สาว​รับใช้​ของ​นาง​เป็นต้นเหตุ​ของ​ปัญหา​ ​บัดนี้​จึง​เหลือ​แค่​องค์​หญิง​เดินทาง​ไป​กันเอง​ ​นี่​เป็นเรื่อง​บังเอิญ​หรือว่า​เป็น​แผน​ของ​ไท​เฮา​ตั้งแต่แรก

​ไท​เฮา​เสนอ​ให้​องค์​หญิงฝู​ชิง​มา​อยู่​เป็นเพื่อน​นาง​ทุกวัน​ ​แต่​หลังจาก​เทศกาลซั​่ง​หยวน​องค์​หญิงฝู​ชิง​กลับ​ยัง​สบายดี​ ​นั่น​เลย​ทำให้​สะดวก​แก่​การ​ลงมือ​กับ​นาง​อีกครั้ง​ ​หาก​จะ​บอกว่า​นี่​เป็น​เพียง​เหตุบังเอิญ​ ​นาง​คง​ไม่เชื่อ

ยิ่ง​เสียน​เฟย​คิด​ ​นาง​ยิ่ง​รู้สึก​ว่า​ไท​เฮา​ลึกล้ำ​เกิน​กว่า​ที่นาง​จะ​คาดเดา​ได้

ไท​เฮา​เจ้าเล่ห์​และ​ระวังตัว​อยู่​ตลอดเวลา​ ​หาก​มี​คน​เช่นนี้​คอย​ช่วย​ผลักดัน​จัง​เอ๋อร​์​ ​โอกาส​ของ​จัง​เอ๋อร​์​ก็​จะ​เพิ่มขึ้น​เป็น​เท่าตัว

ผืน​ฟ้า​สีขาว​นวล​ประหนึ่ง​ท้อง​มัจฉา​ ​เมื่อ​เริ่ม​เข้าสู่​คิมหันตฤดู​ ​ฟ้า​ก็​สว่าง​เร็ว​ขึ้น

เสียน​เฟย​รีบ​ลุก​จาก​เตียง​ ​นาง​สวม​เสื้อคลุม​กัน​ลม​และ​เดิน​ไป​แง้ม​หน้าต่าง

สายลม​เย็น​เฉื่อย​ยามเช้า​พัด​เข้ามา​ถูก​ร่าง​ของ​นาง​ ​กาย​ของเสียน​เฟ​ยสั​่น​สะท้าน​อย่าง​ช่วยไม่ได้​ ​นาง​กระแอม​ไอ​แผ่วเบา​อีก​สอง​ที

นางใน​ที่​ได้ยิน​เสียง​ความเคลื่อนไหว​รู้สึก​ตกใจ​ ​“​เหนียง​เหนียง​ ​เหตุใด​ถึง​ไป​ยืน​ตากลม​เช่นนั้น​ล่ะ​เพ​คะ​ ​ระวัง​จะ​ประชวร​เอา​นะ​เพ​คะ​…​”

เสียน​เฟย​ชำเลือง​ไป​ที่นาง​ใน​แต่​มิได้​โต้ตอบ​ ​นาง​หันกลับ​ไป​มอง​สวน​ด้านนอก​ผ่าน​ช่อง​หน้าต่าง​พลาง​ถาม​ ​“​เหตุใด​ถึง​ได้​เงียบเหงา​เพียงนี้​”

ใน​ความทรงจำ​ของ​นาง​ ​ช่วงเวลา​นี้​จะ​มี​เหล่า​ข้าหลวง​เข้ามา​ทำความสะอาด​ ​แต่​ตั้งแต่​นาง​ล้ม​ป่วย​ ​นาง​ก็​มิได้​สนใจ​สิ่ง​เหล่านี้

เมื่อ​ถูก​ถาม​เช่นนั้น​ ​นางใน​ผงะ​ไป​เล็กน้อย​ ​ไม่มี​เสียง​เล็ดลอด​ออกจาก​ปาก

เสียน​เฟย​รับรู้​ได้​ถึง​ความผิดปกติ​จึง​ขมวดคิ้ว​พลาง​ถาม​ ​“​ทำไม​ล่ะ​”

นางใน​ก้ม​ศีรษะ​ต่ำ​ ​กลั้นใจ​ตอบ​ ​“​วันนี้​คนใน​ตำหนัก​แอบ​อู้งาน​เพ​คะ​…​”

เสียน​เฟย​เข้าใจ​ในทันที​ ​นาง​หัวเราะ​เย้ยหยัน​ ​“​เกรง​ว่า​คงจะ​ไม่ใช่​แค่​วันนี้​หรอก​กระมัง​ ​พอ​ข้า​ป่วย​ ​คน​พวก​นี้​ก็​ไม่สน​ใจ​การงาน​แล้ว​ซินะ​”

“​เหนียง​เหนียง​…​”​ ​นางใน​รีบ​คุกเข่า

เสียน​เฟย​ชายตามอง​หญิงสาว​ที่​พื้น​พลาง​กล่าว​เสียงเย็น​ ​“​เจ้า​ไม่จำเป็น​ต้อง​ทำ​เช่นนี้​ ​ลุกขึ้น​เถิด​ ​ข้า​ไม่​เก็บ​เรื่อง​แค่นี้​มา​ใส่ใจ​หรอก​”

การ​ตก​จาก​ที่สูง​ลง​สู่​ที่ต่ำ​เรื่อง​ปกติธรรมดา​ที่เกิด​ขึ้น​ได้​ทั้ง​ใน​และ​นอก​วัง​หลวง​ ​ฉะนั้น​นาง​ที่​มีชีวิต​อยู่​ใน​วัง​หลวง​มา​จน​ป่านนี้​จะ​ไม่เข้าใจ​ได้​อย่างไร

หาก​เรื่อง​ที่นา​งกด​ขี่​นางใน​ต่ำต้อย​พวก​นี้​แพร่​ออก​ไป​มี​แต่​จะ​ทำให้​ผู้คน​หัวเราะเยาะ

ฉะนั้น​ตอนนี้​นาง​จะ​ทำ​เช่นนั้น​ไม่ได้​ ​นาง​ต้อง​รอ​ให้​ตัวเอง​ได้​ขึ้นไป​อยู่​ใน​จุด​ที่สูง​สุด​ก่อน

เสียน​เฟ​ยก​ระ​ชับ​เสื้อคลุม​แล้ว​เดิน​ห่าง​ออกมา​จาก​ริม​หน้าต่าง

ความรก​ร้าง​และ​หนาวเหน็บ​ใน​ตำหนัก​อวี​้​เฉวียน​ใน​วันนี้​ทำให้​เสียน​เฟย​ตัดสินใจ​แน่วแน่​ ​นาง​ยอม​เป็น​หยก​ที่​แตก​ละเอียด​ดีกว่า​เป็น​กระเบื้อง​ที่​ครบ​ชิ้น

นาง​ไม่​อยาก​จากไป​ทั้งที่​ชีวิต​จม​อยู่​ใน​ความสังเวช​ ​แม้ว่า​นาง​จะ​พ่ายแพ้​ใน​การ​เดิมพัน​ครั้งนี้​ ​แต่​ก็ดี​กว่า​ตาย​ไป​อย่างไร​้​ค่า

ความสุข​เกิด​จาก​การ​รู้จัก​พอ​ ​หาก​เป็น​คนอื่น​คง​ยอม​ถอย​หนึ่ง​ก้าว​เพื่อ​แลก​กับ​ชีวิต​สุขสงบ​และ​มั่นคง​ ​แต่​นาง​มิได้​สนใจ​สิ่ง​เหล่านั้น

นาง​อดทน​มานา​นก​ว่า​ครึ่ง​ค่อน​ชีวิต​ ​เก็บความ​คับแค้น​ไว้​เพียง​ใน​ใจ​ ​คิด​หรือว่า​การ​ที่นาง​ส่ง​ยิ้มละไม​ให้​แก่​เหล่า​นางใน​เป็น​เพราะ​นาง​ชอบ

เปล่า​เลย​ ​นาง​แค่​มีสิ​่ง​ที่นาง​ปรารถนา​แน่วแน่​ถึง​ได้​ยอม​ทน

​หาก​นาง​ต้อง​อดกลั้น​จนถึง​ลมหายใจ​สุดท้าย​ของ​ชีวิต​ ​นาง​จะ​ต่าง​อะไร​จาก​เต่า​ที่​หดหัว​อยู่​แต่​ใน​กระดอง

“​ไป​เอา​กรรไกร​มา​ให้​ข้า​ ​ข้า​จะ​ซ่อม​เล็บ​นี้​”

นางใน​กลับมา​พร้อม​กรรไกร​เงิน​ใน​เวลา​เพียง​ไม่นาน

เสียน​เฟย​ชี้​ไป​ที่​เล็บ​นิ้วก้อย​ที่​กุด​ที่สุด​ ​“​ตัด​ให้​เท่านี้​”

“​เหนียง​เหนียง​?​”​ ​นางใน​ตกตะลึง

เสียน​เฟ​ยก​ล่าว​เสียงเย็น​ ​“​ข้า​สั่ง​ให้​เจ้า​ตัด​ ​เจ้า​ก็​ตัด​สิ​ ​จะ​พูดมาก​ทำไม​”

นาง​คง​ต้อง​ไป​น้อม​ทัก​ไท​เฮา​และ​ฮองเฮา​อีก​หลายครั้ง​ ​หนึ่ง​เพื่อ​ขอ​คำ​รับประกัน​จาก​ไท​เฮา​ ​ส่วน​อีก​เรื่อง​คือ​ไป​สำรวจ​ทาง​ระหว่าง​ตำหนัก​ฉือ​หนิง​ไป​จนถึง​ตำหนัก​คุน​หนิง​ ​เพื่อ​ดู​ว่า​บริเวณ​ใด​เหมาะ​แก่​การ​ลงมือ

ใน​ตำหนัก​ฉือ​หนิง​ครึกครื้น​แต่เช้า​ ​แต่​ใน​ห้อง​บรรทม​ของ​ไท​เฮา​กลับ​มีห​มัว​มัว​สนิท​เพียง​คนเดียว​ที่​กำลัง​หวี​ผม​ให้​ไท​เฮา

เส้น​ผม​ใน​มือห​มัว​มัว​เป็น​สีเงิน​เกือบ​ทั้งหมด​ ​เบาบาง​เกิน​กว่า​จะ​เกาะ​ที่​ปลาย​หวี

ไท​เฮา​หลับตา​สนิท​ด้วย​ท่าที​สงบนิ่ง

นี่​คง​เป็นนิสัย​ของ​ไท​เฮา​ ​แม้​เมื่อวาน​นาง​จะ​พูด​เรื่อง​องค์​หญิงฝู​ชิง​กับ​เสียน​เฟย​ไป​แล้ว​ ​แต่​ท่าที​ของ​นางใน​วันนี้​กลับ​สงบนิ่ง

ห​มัว​มัว​ที่​กำลัง​สาง​ผม​ให้​ไท​เฮา​ถาม​อย่าง​อด​ไม่ได้​ ​“​พระองค์​ว่า​…​เสียน​เฟย​จะ​ทำสำเร็จ​หรือไม่​เพ​คะ​”

ไท​เฮา​ลืมตา​พร้อม​กล่าว​เนิบนาบ​ ​“​คนที​่​หมกมุ่น​อยู่​กับ​เรื่อง​ใด​เรื่อง​หนึ่ง​มาค​่อน​ชีวิต​ ​และ​ไม่เคย​ปล่อยตัว​ตามอำเภอใจ​เลย​สักครั้ง​ ​จะ​มี​คน​ประเภท​นี้​กี่​คน​กัน​เชียว​”

ห​มัว​มัว​ส่ง​ยิ้ม​พลาง​ตอบ​ ​“​ไท​เฮา​ทรง​ปรีชา​ยิ่ง​เพ​คะ​”

ไท​เฮา​มิได้​กล่าว​ต่อ​ ​นาง​เพียงแต่​มอง​ไป​ที่​ประตู​เงียบงัน

หาก​เป็นไปตาม​ที่นา​งคาด​ ​เสียน​เฟย​คงจะ​มาน​้​อม​ทัก​นาง​ที่​ตำหนัก​ฉือ​หนิง​ด้วย​ความ​กระตือรือร้น

ผ่าน​ไป​เพียง​ไม่​กี่​วัน​ ​เสียน​เฟ​ยก​็​มาน​้​อม​ทัก​นาง​ที่​ตำหนัก​จริงๆ

บางที​นาง​คงจะ​ตัดสินใจ​ได้​แล้ว​ ​ถึง​ได้​ซ่อน​ความ​ตื่นตระหนก​ยาม​อยู่​ต่อหน้า​ไท​เฮา​ได้​อย่างเป็นธรรม​ชาติ​ ​เสียน​เฟย​ใน​ยาม​นี้​ดูก​ล้า​หาญ​ขึ้น​มาก​ ​นาง​เข้า​ประเด็น​ทันทีที่​มาถึง​ ​“​ไท​เฮา​ ​หม่อมฉัน​มิได้​คิด​เสียดาย​ชีวิต​ของ​ตัวเอง​ ​แต่​เพราะ​ฝ่า​บาท​ทรง​ปรีชา​ ​หาก​หม่อมฉัน​กระทำการ​ใด​ลง​ไป​และ​เอาชีวิต​ไม่รอด​ ​ฝ่า​บาท​คงจะ​ทรงพลอย​ชัง​จัง​เอ๋อร​์​ไป​ด้วย​ ​หาก​เป็น​เช่นนั้น​หม่อมฉัน​จะ​มั่นใจ​ได้​อย่างไร​ว่า​พระองค์​…​”

ไท​เฮา​หัวเราะ​พลาง​เอ่ย​ ​“​เจ้า​ไม่เชื่อ​ว่า​ข้า​จะ​รักษาคำพูด​ใช่​หรือไม่​”

เสียน​เฟย​เม้มปาก​ไม่​เกริ่น​กล่าว

ไท​เฮา​ส่าย​ศีรษะ​ ​“​เรื่อง​นั้น​เจ้า​ไม่​ควร​ถาม​ ​ด้วย​สถานะ​ของ​ข้า​แล้ว​ ​เจ้า​คิด​ว่า​ข้า​แค่​แกล้ง​หลอก​ให้​เจ้า​ดีใจ​เล่น​อย่างนั้น​รึ​ ​หรือ​ต่อให้​ข้า​หลอก​เจ้า​จริงๆ​ ​เจ้า​จะ​ทำ​อะไร​ได้​ ​เดิมที​เจ้า​และ​ข้า​ก็​มิได้​อยู่​ใน​สถานะ​เดียวกัน​อยู่​แล้ว​ ​ข้า​เป็น​ผู้​เล่น​ ​ส่วน​เจ้า​เป็น​หมาก​ ​ข้า​ถึง​ได้​บอกว่า​เจ้า​ไม่​ควร​ถาม​อย่างไร​ล่ะ​”

เสียน​เฟย​หน้าซีด​ ​ส่ง​ยิ้ม​ขมขื่น​ ​“​หม่อมฉัน​ทราบ​แล้ว​เพ​คะ​ ​หม่อมฉัน​คิด​ฟุ้งซ่าน​ไป​เอง​ ​เพราะ​มัว​แต่​หมกมุ่น​อยู่​กับ​เรื่อง​จัง​เอ๋อร​์​…​”

ไท​เฮา​เขี่ย​ลูกประคำ​บน​ข้อมือ​พลาง​เอ่ย​ด้วย​น้ำเสียง​สงบนิ่ง​ ​“​ข้า​จะ​บอก​เจ้า​ก็ได้​ ​บัดนี้​เยี​่​ยน​อ๋อง​เป็น​โอรส​ใน​ฮองเฮา​ ​แต่​ข้า​จะ​ไม่ยอม​นั่ง​ดู​เขา​ขึ้นไป​นั่ง​อยู่​บน​ตำแหน่ง​นั้น​เฉยๆ​ ​หรอก​นะ​ ​แต่​นอกจาก​เยี​่​ยน​อ๋อง​แล้วก็​มีตัว​เลือก​อยู่​เพียง​ไม่​กี่​คน​ ​ข้า​สัญญา​แล้ว​ว่า​จะ​ช่วย​ฉี​อ๋อง​ ​หรือว่า​อยาก​ให้​ข้า​ไป​ช่วย​คนอื่น​ล่ะ​”

เสียน​เฟย​ได้ยิน​ดังนั้น​หัวใจ​ของ​นาง​ก็​เต้น​ไม่​เป็นจังหวะ​

เป็น​เพราะ​ไอ้​ลูก​ตัวดี​มีสัม​พันธ์​เกี่ยวข้อง​กับ​ฮองเฮา​ ​ไท​เฮา​เลย​จะ​ขัดขวาง​ไม่​ให้​เขา​ขึ้น​ครอง​บัลลังก์​ ​อีก​ประการหนึ่ง​คือ​ไท​เฮา​ต้องการ​กำจัด​องค์​หญิงฝู​ชิง​ ​หาก​จะ​ให้​พูด​ก็​แสดงว่า​ไท​เฮา​และ​ฮองเฮา​ไม่​ถูกกัน​อย่างนั้น​หรือ

ไท​เฮา​เกลียด​ฮองเฮา​ถึง​ได้​จ้อง​จะ​กำจัด​ทายาท​ของ​ฮองเฮา

แต่​เหตุใด​นาง​ที่​อาศัย​อยู่​ใน​วัง​หลวง​มานา​นก​ลับ​จำ​ไม่ได้​เลย​ว่า​ฮองเฮา​เคย​ทำ​สิ่งใด​ให้​ไท​เฮา​ต้อง​รู้สึก​โกรธเคือง​…

เสียน​เฟ​ยม​อง​ไป​ที่​ไท​เฮา​ ​อากัปกิริยา​ของ​อีก​ฝ่าย​ยังคง​สงบนิ่ง​ไร้​พิรุธ

เสียน​เฟย​ถอนหายใจ​เป็น​ครั้ง​ที่สอง

เมื่อก่อน​นาง​เคย​ถือตัว​ ​แต่​ตอนนี้​รู้​แล้ว​ว่า​ ​ใน​วัง​หลวง​มีเรื่อง​อีก​มาก​ที่นาง​ยัง​ไม่รู้​

“​เจ้า​มีสิ​่ง​ใด​จะ​ถาม​อีก​หรือไม่​”​ ​ไท​เฮา​ตรัส​ถาม​ ​เสียน​เฟย​หลุบ​ตา​พลาง​ส่าย​ศีรษะ​

ไท​เฮา​คลี่​ยิ้ม​ ​“​รู้มาก​ไป​ก็​ใช่​ว่า​จะ​ทำงาน​ออกมา​ได้ดี​ ​เจ้า​ควร​ไป​น้อม​ทัก​ที่​ตำหนัก​คุน​หนิง​แล้ว​มิใช่​หรือ​”

เสียน​เฟ​ยส​่ง​ยิ้ม​ผงกศีรษะ​รับ​อย่างนอบน้อม​ถึงแม้​ใน​ใจ​จะ​สั่นสะท้าน​ก็ตามที​ ​“​เพ​คะ​ ​หม่อมฉัน​ควร​ต้อง​ไป​น้อม​ทัก​ที่​ตำหนัก​คุน​หนิง​แล้ว​เพ​คะ​”

นับตั้งแต่​วันนั้น​ ​เสียน​เฟย​ไป​น้อม​ทัก​ที่​ตำหนัก​ฉือ​หนิง​และ​ตำหนัก​คุน​หนิง​ตามลำดับ​อย่างสม่ำเสมอ​ ​จนกระทั่ง​วัน​แรก​ของ​เดือน​ที่​ห้า​ ​จู่ๆ​ ​สุขภาพ​ของ​นาง​ก็​ทรุด​ลง​กะทันหัน

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด