“ขอร้องล่ะ… ตรงนั้น…ไม่ได้นะ”

“ผู้ชายน่ะ ยิ่งห้ามก็ยิ่งอยากทำ”

“ฮึ่ยย งั้นก็ทำเลย ทำให้หน่อยนะครับ…”

เกลียดความกวนประสาทและความเป็นผู้นำของไดกิ มินจุนจึงตะโกนใส่ทั้งๆ ที่ยังหอบหายใจ

“ดี ถ้านายต้องการ ฉันก็จะทำให้”

ไดกิวาดรอยยิ้มขึ้นก่อนจะใช้ลิ้นไล่เลียช่องทางของมินจุนอย่างนุ่มนวล จากนั้นก็ห่อลิ้นเป็นปลายแหลมกดเข้าไปกระตุ้นภายใน

“…อื้อ จะบ้าแล้ว…”

มินจุนตะเกียกตะกายดีดดิ้นเพื่อให้หลุดออกจากพันธนาการของมือใหญ่ แต่อีกฝ่ายกลับยกตัวเขาขึ้นเบาๆ แล้วดันปลายลิ้นเข้าไปในช่องทางด้านหลังพร้อมรัวอย่างรวดเร็ว

“…อ๊ะ ไดกิ… ไดกิ…”

ร่างบางฝั่งหน้าลงกับผ้าปูเตียง หอบหายใจแรงด้วยความเสียวซ่าน ได้แต่ครวญครางชื่อไดกิออกมาราวกับคนเสียสติ มินจุนพยายามหันไปมองทางด้านหลังอย่างยากลำบาก ก่อนจะขยุ้มผมของคนที่กำลังรัวลิ้นกับปากทางเล็กแคบ

“…พอแล้ว ทนไม่ไหวแล้ว… ครับ”

ไดกิเงยหน้าขึ้นมาเมื่อได้ยินน้ำเสียงเจือสะอื้นกำลังอ้อนวอน เส้นผมยุ่งเหยิงร่วงหล่นปรกหน้าผากทำให้ร่างสูงดูเด็กกว่ายามปกติ มินจุนรับสายตาคมกริบเปี่ยมความปรารถนา ก่อนจะแลบลิ้นเลียริมฝีปากของตนเองยั่วยวนอีกฝ่าย

“พอแล้ว… เข้ามาเถอะครับ ตอนนี้โอเค…”

“ฉันจะลำบากน่ะสิ”

‘มันก็ต้องอย่างนั้นอยู่แล้วสิ ใส่อะไรแบบนั้นเข้ามา ตัวเราจะฉีกหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ก็ดีแล้วแหละ ต่อให้ต้องตายก็ไม่เป็นไร ถ้าเป็นคุณ ไดกิ… ถ้าเป็นคุณ… อะไรก็ได้ทั้งนั้น’

พอคนตัวเล็กขยับปากเป็นคำว่า ‘ไม่เป็นไร’ ไดกิก็หายใจเข้าออกรุนแรงพลางจับร่างบอบบางให้นอนลงแล้วดึงเอวให้มาอยู่ที่หว่างขาของตน

“ผ่อนแรง! ไม่ต้องคิดอะไร คิดถึงฉันอย่างเดียว ฉันจะไม่ทำให้นายเจ็บเด็ดขาด”

เขายกมือขึ้นลูบคลำใบหน้าอีกฝ่าย น้ำตาพาลจะไหลลงมาอยู่ร่ำไป ความฝันของเราจะเป็นจริงแล้วใช่ไหม

ตั้งแต่วันที่ตัดสินใจอย่างไม่เกรงกลัวว่าจะต้องอยู่ใต้ร่างผู้ชายคนนี้ให้ได้ มันก็ผ่านมาสองเดือนแล้ว รอนานเหมือนกันไม่ใช่เหรอ

มินจุนผ่อนแรงแล้วปรับลมหายใจให้สบายๆ จากนั้นแกนกายของไดกิก็แหวกช่องทางเปียกแฉะเข้ามาภายใน

“อึก…”

ด้วยขนาดที่ใหญ่กว่าที่คิดทำเอาใบหน้าของมินจุนบิดเบี้ยว สะโพกสั่นระริก เมื่อเห็นอย่างนั้น ร่างสูงจึงลูบหน้าท้องแบนราบผ่อนคลายความตึกเครียดด้วยสัมผัสอ่อนโยน

“เข้ามาทีเดียวเลย… ยิ่งเข้ามาช้าๆ … มันยิ่งทรมาน…”

“พูดกับใคร น่าโมโห!”

“…ไม่ใช่แบบนั้น… อ๊ะ…”

“อย่าเอาฉันไปเปรียบเทียบกับคนอื่น ก่อนที่ฉันจะทำให้ตัวนายแยกด้วยลิ้นอย่างเดียว”

ร่างบางหรี่ตาจ้องมองคนที่จ้องกับราวกับจะฆ่าให้ตาย ก็เลยเบือนหน้าหนีแต่ยื่นมือไปลูบคลำรอยสักลายเสือดาวบนสะโพกอีกคน ความเจ็บปวดค่อยๆ เจือจางลงไป

“ถ้าคุณขยับเข้ามาในตัวผม ก็เหมือนเสือดาวกำลังวิ่งอยู่ จะกินผมหรือเปล่านะ…”

“หึ! ไม่รู้สิ มาลองดูก่อนแล้วกันว่าฉันวิ่งได้เร็วแค่ไหน หลังจากนั้น… ค่อยคิดว่าจะกินนายดีหรือเปล่า”

ไดกิโถมตัวเข้าไปภายในคราวเดียวแล้วก็ต้องเงยหน้าไปทางด้านหลัง มินจุนฝังเล็บกับสะโพกคนบนร่างพลางออดอ้อนเสียงแหลม ขยับตัวไปมาเพราะความเสียวซ่านจากภายในที่มาพร้อมกับความเจ็บปวดราวกับคนเสียสติ

“เขาว่าเสือดาววิ่งเร็วถึงหกสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงเลยนะ นายน่ะ จะทนไหวไหม… ถ้าตอนนี้อยากขอให้เสร็จช้าๆ ฉันก็จะยอมรับฟัง…”

“หนวกหูน่า… ผมก็คิดแค่อยากโดนกอดอย่างเดียวแหละ… อ๊ะ… อย่าเพิ่งขะ…หยับ ไทม์! อึก…ฟาวส์…”

ชายหนุ่มเริ่มขยับเอวระหว่างที่ร่างบางกำลังพูด จู่โจมจุดอ่อนไหวด้านในที่มันกระตุกถี่ยิบจนแทบทำให้เจ้าตัวละลาย ผนังด้านในค่อยๆ เปลี่ยนไป จากเคยหดตัวอย่างรุนแรงกลับอ่อนนุ่มจนห่อหุ้มตัวตนของผู้บุกรุกเอาไว้ ความเสียวกระสันอย่างรุนแรงถาโถมเข้ามา และเมื่อมันกลับมาหดเกร็งขึ้นเรื่อยๆ ก็พาให้ความเสียวซ่านของไดกิเพิ่มขึ้นอย่างเหลือเชื่อ ร่างสูงเริ่มหอบหายใจหนักหน่วงและรั้งสะโพกของมินจุนเข้ามา ยกมันขึ้นจนกระทบเข้ากับลูกอัณฑะของตน ของเหลวไหลเยิ้มออกมาจากส่วนปลายกลายเป็นสารหล่อลื่นอัตโนมัติทำให้ความเร็วในการเคลื่อนตัวของสะโพกราบรื่น

ไม่รู้เป็นเพราะเล็บของมินจุนที่จิกต้นขาอยู่หรือเปล่า ถึงเสียวซ่านแปลกๆ ตรงรอยสัก ไดกิจับหน้าคนที่สะอึกสะอื้นจนคราวไม่เป็นภาษาขึ้นมาแล้วกระหน่ำจูบลงไป

ทว่าแค่หายใจยังลำบาก มินจุนจึงปฏิเสธจูบของอีกฝ่ายโดยหันหน้าหนีพลางหอบหายใจถี่รัว ไดกิพยายามอดทนต่อการหดรัดของผนังด้านในที่กำลังบีบรัดสิ่งแปลกปลอมด้วยความแน่นมหาศาล จากนั้นก็ยื่นมือออกมาลูบส่วนอ่อนไหวของมินจุนที่มีน้ำขาวขุ่นไหลเยิ้มจนหยดลงบนหน้าท้องอย่างอ่อนโยน

“…แฮ่กๆ อึก… ไดกิ จะเสร็จ แล้ว… ทำไงดี…”

“ปล่อยออกมา ไม่เป็นไร”

“…ไม่ได้”

“ทำไม”

“จะแกล้งผมไม่ใช่เหรอ… ครับ”

“หื้ม? บ้าหรือไง ไม่ได้แกล้ง ใครกันนะที่บอกว่าฉันจะทนอยู่ในตัวนายได้ไม่เกินห้านาทีน่ะ”

“…ฮึก… อย่าพูดเรื่องห้านาทีนั่นนะ…นี่มัน… มากเกินไป… เวรเอ๊ย… อ่อนโยนหน่อยไม่ได้… เหรอครับ”

ไดกิโลมเลียต้นคออีกคนอย่างเอร็ดอร่อย พลางกระซิบข้างหูด้วยเสียงทุ้มต่ำชวนให้ตื่นเต้น รวมถึงรอยยิ้มเซ็กซี่

“ทำเบาๆ มันลำบากนี่ เพราะฉัน…เป็นเสือดาวไง”

“อึก… อ๊ะ…”

ช่วพริบตาที่ได้ยินคำว่าเพราะฉันเป็นเสือดาวไง… เจ้าของคำพูดนั้นก็โถมตัวเข้าใส่อย่างรุนแรงภายในครั้งเดียว จนน้ำขาวขุ่นสาดกระเซ็นจากการปลดปล่อยของมินจุน

ร่างกายสูญสิ้นเรี่ยวแรงจนหมด ทว่าหน้าอกยังกระเพื่อมขึ้นลงเป็นจังหวะเดียวกับการเคลื่อนไหวแสนรุนแรง ราวกับการวิ่งของเสือดาวไล่ตามการปลดปล่อยของตน ร่างบางสั่นสะท้านอย่างไร้สติอยู่บนผ้าปูเตียงสีดำ

“สะ เสร็จแล้ว… เร็วเข้า… อึก…เหมือนจะตายเลย…”

มินจุนจับต้นขาของไดกิอีกครั้ง บิดเร้าตัวไปมาเผยเสียงครางเซ็กซี่สุดทรมาน ไดกิเองก็จับสะโพกของมินจุนขึ้น ก่อนจะปลดปล่อยของเหลวอุ่นร้อนเข้าไปเติมเต็มจุดที่ลึกที่สุด

“…ไดกิ?”

มินจุนหอบหายใจถี่ด้วยอารมณ์ที่ยังไม่สงบพลางร้องเรียกอีกฝ่าย

“ทำไม”

“อื้อ พรุ่งนี้ทานข้าวเช้ากี่โมงครับ”

“หกโมงครึ่ง”

ไอ้คนนิสัยไม่ดี ก็มีเซ็กซ์กันแล้วนี่นา แถมยังวิ่งอย่างกับเสือดาวเข้าไปจนลึกสุด… เรามีอะไรกันแล้วนะ! ความเอาใส่ใจเล็กๆ เท่าขี้ผงก็ยังไม่มีให้กันเลยเรอะ…

“ถามทำไม”

“เปล่าครับ แค่ลองถามดู… เสร็จแล้วก็เอาออกสิครับ”

มินจุนบิดสะโพกพร้อมพูดเย็นชาเล็กน้อย ไดกิจึงคว้าสะโพกอิ่มมาทางหว่างขาตัวเองอย่างแรง

“สายได้สามสิบนาที ห้ามมากกว่านั้น เรามาวิ่งช้าๆ กันอีกสักรอบดีไหม”

สามสิบนาทีอะไรกันเล่า ร่างบางยกมือโอบรอบลำคอแกร่ง ก่อนจะเปลี่ยนใจมาเตรียมรับการโดนบดขยี้ภายในอีกครั้ง

พอร่างกายถูกกดทับ มินจุนก็ส่งเสียงครางเพราะโดนบังคับกดขี่อย่างหนักหน่วง ทั้งรุนแรงและเข็มงวด นิ้วมือวาดตะเกียกตะกาย ฝังคมเขี้ยวไว้บนไหล่อีกฝ่ายเพื่อหยุดความเสียวซ่านที่ทะลุร่างกายราวกับสายฟ้าฟาด

“อึก… ปล่อย ก่อนที่ฉันจะเลาะฟันนายออก!”

สุ้มเสียงเต็มไปด้วยความเสียวซ่าน…

ฝันอยู่เหรอ… เมื่อคืนไม่ได้อยู่ใต้ร่างของไดกิหรอกเหรอ โดนจับพลิกด้วยนี่ แล้วเราเสร็จไปกี่ครั้งกันแน่นะ

ระหว่างร้องไห้สะอึกสะอื้นอ้อนวอนเพราะว่ามันมากเกินไป ร่างสูงก็เดาะลิ้น ‘จิ๊’ แล้วพูดว่า “นอนสักงีบแล้วกัน” จากนั้นก็อุ้มพาไปห้องน้ำ หลังได้รับเซอร์วิสพิเศษก็ผล็อยหลับไปอย่างง่ายดาย…

ด้วยสติที่ไม่ชัดเจน มินจุนจึงไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงยังขยับไปมาอยู่ใต้ร่างของไดกิอีก

“…อ๊ะ… ทำอะไรน่ะครับ”

“ถามเพราะไม่รู้จริงๆ เหรอ ก็เซ็กซ์ไง มอร์นิ่งเซ็กซ์ ตื่นแล้วก็ขยับหน่อย”

“เห็นผมเป็นกลองหรือไง… อื้อ… จะให้ขยับ…”

ไอ้เวรนี่! เจ็บจะตายอยู่แล้ว… ให้มันพอดีๆ หน่อยได้ไหมเล่า ตอนเช้าน่ะ แค่มอร์นิ่งคิสก็พอแล้ว! ทว่าต่อให้ปากฉีก มินจุนก็ไม่สามารถพูดมันออกไปได้ ยิ่งการเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายรุนแรงมากเท่าไหร่ ร่างกายของเขาก็ทรยศความตั้งใจของตัวเอง มันร้อนแรงจนเผาไหม้ เขายกขาเกี่ยวกระหวัดเอวสอบพลางขยับสะโพกเป็นจังหวะเดียวกับการเคลื่อนไหวของคนข้างบน…

“อ่า… ได้โปรด… ฮึก ไดกิ…”

ไดกิดึงสะโพกมินจุนขึ้นมาแล้วสอดใส่ตัวตนเข้าไปให้ลึกที่สุด หมุนเอวควงขยับเข้าออกอย่างดุเดือด ยิ่งเคลื่อนไหวรุนแรงเท่าไหร่ รอยสักลายเสือดาวก็เคลื่อนไหวตามราวกับมีชีวิตจริงๆ มากเท่านั้น คนตัวเล็กจิกปลายเล็บกับสะโพกแกร่งอย่างเว้าวอน เวลานั้นไดกิก็หอบหายใจถี่รัวแล้วเข้าประกบปากมินจุน เสียงคราง ‘อื้ม!’ มาพร้อมกับของเหลวอุ่นพุ่งฉีดเข้าเติมเต็มภายใน

ทว่าขณะที่ทั้งสองคนโอบกอดดูดดึงริมฝีปากของกันและกันอยู่ ก็ได้ยินเสียงดังจากด้านนอกประตู

“ท่านโทมะไม่ได้นะครับ ท่านโทมะ”

และถัดจากน้ำเสียงร้อนรนของเคนตะ

“ไม่ หม่าม้ามะอยู่ หม่าม้ายุห้องป๊ะป๋า โทมะยู้!”

ก็เป็นน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองของโทมะนั่นเอง