ภายในห้องหนังสือของไดกิ เรนกำลังจัดการเอกสารในคอมพิวเตอร์ตามที่คำพูดของผู้เป็นเจ้านาย โดยมีเจ้าคางคกฮาคุโตะ และอิสิกึผู้โหดเหี้ยมยืนอารักขาอยู่ข้างๆ อีกที

เมื่อมินจุนเดินเข้ามา ไดกิก็หยุดพูดแล้วมองคนมาใหม่

“มีอะไร”

“มะ… มีเรื่องจะพูดด้วยครับ”

“ตอนนี้?”

“ไม่ครับ ถ้ายุ่งอยู่ไว้ค่อย…”

“ไม่ต้อง เรนจัดการตามที่ฉันบอก ส่วนคนอื่น วันนี้พอแค่นี้ ไปได้”

เรนก้มศีรษะให้ไดกิ และหลังจากทักทายมินจุนทางสายตาอย่างสุภาพก็เดินออกจากห้องไป

ร่างสูงจ้องมองคนที่ยืนอยู่ใกล้ประตู ก่อนจะยืดตัวที่ท้าวอยู่กับโต๊ะขึ้นมา

“ว่ามา”

“คะ คือแบบว่าโทมะ… ไม่ๆ เอาใหม่… โทมะบอกว่าไม่เคย… เล่นเลยสักครั้ง… มันก็น่าเสียดาย… เพราะงั้น… คือว่า… ว๊าก แม่จ๋า!!”

จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงหวีดของลม ตามด้วยลูกดอกที่เฉียดผ่านหูขวาของเขาไปอย่างน่าหวาดเสียว แล้วปักอยู่กับประตูไร้กระดานรองรับ มินจุนทรุดลงกับพื้นร้องเรียกแม่พลางกอดศีรษะตัวเองไว้ ตัวสั่นงกเงิ่นเพราะรู้สึกเหมือนถูกหักหลัง

เมื่อวานเราแนบแน่นกันแล้วนะ… นายเข้ามายั่วฉันก่อนแล้วทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง ไอ้คนเลว! ฉันไม่ใช่กระดานนะ เอาแต่หยิบลูกดอกมาปาใส่อยู่ได้… ดวงตาของมินจุนเอ่อคลอด้วยน้ำตา เดิมทีเขาเป็นคนเห็นใครร้องไห้ก็น้ำตาร่วงแล้ว เลยอดจะรู้สึกโศกเศร้าและโกรธเคืองไม่ได้

“ลุกขึ้น”

ร่างบางรีบลุกขึ้นตามคำสั่งสั้นๆ ของไดกิ

“ฉันน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือไง ทำไมถึงติดอ่างนัก มันทำให้อารมณ์เสีย”

ทำให้อารมณ์เสียงั้นเหรอ เอ๋ นี่เราทำให้ไดกิอารมณ์เสียหรอกเหรอ… มินจุนรีบเช็ดน้ำตาแล้วมองไดกิหลังได้ยินคำพูดคาดไม่ถึงนั่น สายตาจดจ้องอยู่กับริมฝีปากล่างที่เผยอออก ไม่จริงน่า… ไม่ได้งอนกันใช่ไหม ไดกิแสนเพอร์เฟ็กคนนั้นน่ะ! เขาแอบสังเกตสีหน้าอีกฝ่ายก่อนจะพูดขึ้นมา

“คือว่า ไม่ไปขึ้นม้าหมุนด้วยกันเหรอครับ”

เกิดความเงียบประหลาดขึ้นระหว่างทั้งสองคนสายหนึ่ง คนตัวเล็กเบนสายตามองไปรอบห้องหนังสือตรงนั้นทีตรงนี้ทีแล้วมาหยุดตรงหน้าชายหนุ่ม เมื่อไดกิค่อยๆ เดินเข้ามาหา

“ฉันหูฝาดไปหรือเปล่า เหมือนนายจะพูดถึงม้าหมุน”

“ชะ ใช่ครับ ม้าหมุน โทมะบอกบอกว่าไม่เคยขึ้นเลย มันเป็นเครื่องที่เด็กต้องเล่นนะครับ ไปด้วยกันเถอะครับ”

“ฉัน?”

“ครับ ก็คุณเป็นป๊ะป๋า…”

ร่างสูงหยุดยืนอยู่ในระยะที่เกือบจะเข้าใกล้ตัวมินจุน

“ถ้าอยากไปก็จะจัดคนไปคอยดูแล ให้เคนตะพาไป”

“ไม่ได้ครับ อยากไปกับคุณนี่นา”

เอ่อ… นี่มันไม่ใช่คำที่คิดไว้เลยนะ เมื่อเจ้าตัวได้ยินคำพูดของตัวเองที่หลุดออกมาโดยไม่รู้ตัวก็ตกใจยิ่งกว่าไดกิซะอีก เวรกรรม… จะแก้ไงดี ทำไงดีล่ะ มินจุนไม่สามารถอดทนต่อสายตาร้อนแรงแทบเผาไหม้ของคนตรงหน้าได้จึงเบือนหน้าหนีไปอีกทาง

“ใคร? นาย หรือโทมะ”

ก่อนจะหัวเราะกับคำถามของไดกิ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ก็ต้องโทมะสิ จะมาถามทำไมเนี่ย คิดอย่างขบขันแต่กลับพูดออกไปไม่ได้ เพราะตัวเขาเองก็อยากไปเที่ยวสวนสนุกกับไดกิเหมือนกัน เที่ยวสวนสนุก ขึ้นเครื่องเล่น กินสายไหม ถ่ายรูปเหมือนคู่รักคนอื่นๆ ต่อให้โลกต้องแตกสลาย มินจุนก็ยังอยากจะไปกับไดกิอยู่ดี

“โทมะอยากไปกับคุณ แต่… ผมเองก็อยากไปกับคุณเหมือนกัน”

หลังจากพูดออกไปอย่างนั้นก็ปิดเปลือกตาลงอย่างแผ่วเบา ในหัวมีคำพูดมากมายล่องลอยขึ้นมา ‘นอนด้วยแค่ครั้งเดียว อย่ามาทำตัวเหมือนเป็นคนรัก ถ้ายังไม่อยากมีรูที่หัว…’ แบบนี้หรือเปล่านะ บ้าบอเหมือนเดิมเลยเรา หรือจะเป็นแบบ ‘พอเท่านี้ ยกเลิกสัญญา คิดว่าตัวเองเป็นแม่ของโทมะจริงๆ เหรอ หุบปากไปซะ ก่อนที่ฉันจะหักกระดูกนาย…’ ยิ่งคิดมินจุนก็ยิ่งโศกเศร้าจนปวดใจไปหมด

“สวนสนุกก็เป็นครั้งแรกของฉันเหมือนกัน จะลองคิดดู”

“ครับ? ไม่เจาะรู… ที่หัวเหรอ กระดูกซี่โครงล่ะ”

ไดกิแค่นหัวเราะมองคนที่หลุดปากพูดจาไร้สาระออกมาเพราะตกใจ จากนั้นก็เดินเข้าไปใกล้มินจุน ทั้งสองคนสบตากันในระยะใกล้จนถึงขนาดรับรู้อุณหภูมิของกันและกัน ชายหนุ่มค่อยๆ เชิดคางมนขึ้นเบาๆ

“นี่นายคิดว่าฉันเป็นพวกโหดร้ายขนาดไหนกันแน่ รูอะไร กระดูกซี่โครงอะไรอีก ฉันทำให้มันหักจริงๆ สักท่อนสองท่อนดีไหม”

สุ้มเสียงเซ็กซี่กระซิบเสียงต่ำพาเอามินจุนใจสั่น ลมหายใจถูกแทนที่ด้วยลมร้อนจากริมฝีปาก จุดที่เปิดรับตัวตนอีกฝ่ายเข้ามาอย่างหักโหมเมื่อคืนกระตุกสั่นขึ้นมาอีกครั้ง

“จะไปด้วยดีไหมนะ”

“…ครับ”

พอมินจุนหลับตาลง ไดกิจึงเลียริมฝีปากล่างที่เผยอออกเล็กน้อยก่อนจะผละออกไป ทว่าเขารู้สึกเสียดายเลยเขย่งปลายเท้าขึ้นกดจูบ เข้าไปควานหาลิ้นของอีกฝ่ายอย่างหนักหน่วง แต่ร่างสูงกลับไม่ขยับเขยื้อนทำเพียงแค่ส่งเสียงหัวเราะแล้วดันมินจุนออก

“นี่ ไม่ใช่ว่าต้องมีของแลกเปลี่ยนหรอกเหรอ งั้นทำให้ดูหน่อย ตอนที่นายเสร็จคนเดียว”

ได้ จะทำให้ดูแน่นอน แค่นั้น… ว่าไงนะ!! เมื่อกี้ว่าไงนะ ขอให้ทำอะไรให้ดูนะ ไม่จริงน่า… คงไม่ได้หมายถึงชะ… ช่วยตัวเองหรอกมั้ง ไอ้คนเฮงซวยเอ๊ย! ไม่นึกเลยว่าจะโรคจิตแบบนี้ มินจุนเกรี้ยวกราดจ้องอีกฝ่ายเขม็ง

การอมยิ้มเล็กๆ นั่น ทั้งหล่อ ทั้งเซ็กซี่จนร่างกายเขาสั่นไม่หยุดเลย

สวนสนุกกับการช่วยตัวเอง มินจุนจำเป็นต้องเลือก เขาอยากสร้างความทรงจำสนุกๆ ให้โทมะ เพราะถ้าหากว่าหลังจากนี้ไม่มีเขาแล้ว เด็กน้อยก็จะได้มีความทรงจำเล็กๆ เกี่ยวกับตัวเขาหลงเหลืออยู่บ้าง เขาเองก็อยากจะเก็บความทรงจำนั้นไว้ในใจเช่นกัน

อื้อ ช่วยตัวเองมันก็แค่เรื่องเล็กๆ ตอนอยู่คนเดียวก็ทำออกบ่อยนี่นา ทำอีกสักครั้งมันจะไปมีปัญหาอะไร ใช่ๆ ทำให้ดูไปเลย การช่วยตัวเองของฉันที่จะพาให้นายหายใจติดขัด

“เอ่อ… มีเขียนไว้ในสัญญาด้วยเหรอครับ”

“ช่างมัน เอาอันนี้แทนก่อนดีกว่า ต่อจากเมื่อเช้า”

ไดกิกระชากเอวของบางเข้าหาตัวแล้วประกบจูบ สอดแทรกลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปาก ตามด้วยจูบล้ำลึกกลืนกินทุกอย่าง ไม่มีแม้แต่เวลาให้พักหายใจ

“หม่าม้า หม่าม้าาา หม่าม้า!”

โทมะเดินเข้ามาใกล้คนที่นั่งสติหลุด ก่อนจะจับหน้าของมินจุนเข้ามาใกล้หน้าตัวเอง ตีลงไปเบาๆ แล้วตะโกนเรียก ‘หม่าม้า’ เสียงดัง

“โอ๊ย ตกใจหมด!”

ระหว่างกำลังคิดเรื่องอื่นอยู่ก็ตกใจกับเสียงเรียกจนล้มหงายหลังลงไปทันที อันที่จริงก็ตกใจกับเสียงของโทมะอยู่หรอก แต่กลัวเด็กน้อยจะจับได้ว่าภายใต้ใบหน้าแดงก่ำแสดงออกมาเป็นคำพูดไม่ได้กำลังคิดเรื่องลามกอยู่ เลยทำเสียงดังกลบเกลื่อนเท่านั้นเอง

มินจุนก็ยังไม่รู้ว่าคืนนี้ตัวเองต้องไปแสดงพฤติกรรมน่าอายต่อหน้าไดกิหรือเปล่า พอมาคิดดูดีๆ แล้ว แค่จะไปสวนสนุกสักครั้งนึง เขาต้องโชว์ภาพทรีดีด้วยการจับแกนกายพร้อมปลุกเร้าช่องทางหลังของตัวเองเลยเหรอ… มันไม่คุ้มเลยไม่ใช่หรือไง! ทว่าพอมองเด็กน้อยไม่รู้เรื่องราวเอาแต่ลูบม้าหมุนที่เคนตะซื้อมาจากร้านของเล่นตลอดทั้งวันอย่างมีความสุขแล้ว เขาก็ได้แต่ทำจิตใจให้สงบอีกครั้งพลางคิดเพียงแค่ว่าทำๆ มันไปสักครั้งเถอะ

“หม่าม้า”

“หื้ม?”

“อังนิมีปีก คืออะไย”

โทมะชี้ไปที่ม้ามีปีกแล้วเอ่ยถามมินจุน

“อ๋อ ยูนิคอร์น เป็นม้าที่อยู่บนสวรรค์”

“อูนิคน…เหยอ”

ร่างบางรู้สึกว่าโทมะที่กำลังพึมพัมคำว่ายูนิคอร์นน่ารักมาก จึงดึงอีกฝ่ายเข้ามากอดแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเปี่ยมความมุ่งมั่น

“โทมะ ไม่ต้องกังวลนะ ต่อให้ต้องทำตัวไร้ยางอาย ไม่สิ โคตรของโคตรไร้ยางอาย สิบเก้าบวก หม่าม้าก็จะต้องพาเราไปสวนสนุกให้ได้ ต้องพาไปนั่งยูนิคอร์นให้ได้ ไม่ต้องกังวลอะไรนะ เข้าใจไหม”

เมื่อได้ยินคำมั่นสัญญาอย่างแรงกล้าของมินจุน โทมะก็ลุกขึ้นพยักหน้าติดต่อกันพร้อมตะโกนรับว่า ‘มะต้องกังวน!’ นั่นยิ่งจุดไฟให้กับความตั้งใจของเขามากขึ้นไปอีก

“ใช่แล้ว โทมะ เดี๋ยวหม่าม้าคนนี้จะสุดยอดโชว์อีโรติกให้ป๊ะป๋าดูเอง มินจุน! นายทำได้”

มินจุนคว้าความมั่นใจที่เกือบสูญหายของตัวเองกลับมาแล้วลูบศีรษะของโทมะ