ขณะนั้นประตูบ่อน้ำกลางแจ้งก็เปิดออก โดยมีเรน และหญิงสาววัยรุ่นถือถาดอาหารที่ทำจากไม้เข้ามาข้างใน มินจุนตกอกตกใจรีบซ่อนตัวลงในน้ำ พร้อมยกมือขึ้นปิดบังส่วนสำคัญของตัวเอง เดี๋ยวนะ ถ้าในนี้มีแต่ผู้ชายก็ต้องให้ผู้ชายเข้ามาสิ ทำไมกลายเป็นผู้หญิงไปได้เนี่ย!? เขาลูบหน้าอกตัวเองด้วยความตื่นตระหนกพลางเหลือบมองไปทางไดกิ

อีกฝ่ายดูท่าจะเคยชินกับเรื่องแบบนี้มาก เพราะไม่เพียงไม่ปกปิดส่วนสำคัญเท่านั้น แต่ยังคงนั่งด้วยท่าทางสบายๆ มองหญิงสาวที่จัดเตรียมเหล้าญี่ปุ่นบนถาดไม้อย่างชำนาญ เธอจัดขวดน้ำดื่มที่มีลูกแก้วสำหรับเด็กลอยอยู่และเบียร์วางลงบนถาดให้แล้วเลื่อนมาทางมินจุน แน่นอนว่ามันถือเป็นความบันเทิงอย่างหนึ่งในบ่อน้ำพุร้อนมัน แต่ร่างบางกลับไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวเลยจนกว่าเธอคนนั้นจะออกไปจากที่นี่

และในที่สุดเมื่อเรนพร้อมกับหญิงสาวแปลกหน้าค้อมศีรษะเพื่อเป็นการกล่าวอำลาเล็กน้อยแล้วก็พากันเดินออกไป โทมะถือขวดน้ำอัดลมเข้ามาหามินจุนด้วยความตื่นเต้น เขาเลยเปิดฝาให้เด็กน้อยสามารถดื่มได้ง่ายๆ ส่วนตัวเองก็ดื่มเบียร์เย็นๆ ก่อนจะมองไปทางอีกคนที่กำลังดื่มส่วนของตัวเองอย่างอารมณ์ดีอยู่ด้วยความไม่พอใจ

“มันอะไรกันครับ”

ระหว่างดื่มเหล้าญี่ปุ่น ไดกิก็ต้องมองไปทางเจ้าของคำถาม

“อะไร”

“ผู้หญิงไง! ไม่สิ บ่อฝั่งผู้ชายทำไมถึงมีผู้หญิงเข้ามาได้ล่ะครับ มันต้องเป็นผู้ชายเท่านั้นสิ”

“มินจุน มีสามีที่ไหนยอมให้ผู้ชายคนอื่นเข้ามาทั้งๆ ที่ภรรยาตัวเองแก้ผ้าแช่น้ำอยู่บ้าง”

“บ้าเหรอ! ใครเขาจะทำอย่างนั้นกันเล่า”

“ใช่ไหมล่ะ งั้นคงเข้าใจแล้วสินะว่าทำไมฉันถึงให้ผู้หญิงเข้ามาแทน”

ระหว่างจ้องมองอีกฝ่ายรินเหล้าญี่ปุ่นอย่างคล่องแคล่ว ใบหน้าสวยก็เริ่มเห่อแดงขึ้นด้วยความไร้สติอยู่ประมาณห้านาที กระทั่งเผลอเทเบียร์ใส่บ่อน้ำไปเกือบครึ่ง มินจุนจึงวางแก้วเบียร์ลงแล้วรีบกวักเบียร์ที่ผสมปะปนอยู่กับน้ำออก พร้อมกับพึมพำเสียงดังอยู่คนเดียว

“ให้ตาย! คะ…ใครภรรยากัน ฮ่าๆ ตลกจังเลย ทำไมจู่ๆ ก็ร้อนแบบนี้ล่ะ! ฟู่~ เหมือนได้ยินคำพูดที่มันสุดยอดเกินไปหน่อย เนอะ โทมะ ตลกเนอะ ใช่ไหม”

“อือ ตาหลก ตาหลก ฮ่าๆ หม่าม้า อังนี้อาหย่อย”

“มินจุน ขึ้นไหม ดื่มตั้งแต่กลางวันแบบนี้มันอันตราย”

“ผมดื่มไปแค่อึกเดียวเอง ที่เหลือหกหมดเลย”

เมื่อร่างสูงลุกขึ้นยืน ท่อนขาแข็งแกร่งที่ถูกความร้อนของน้ำย้อมจนเป็นสีแดงจางๆ ก็ปรากฎตรงหน้า ในชั่วพริบตานั้น มินจุนตระหนักถึงความหึงหวงที่ตัวเองมีต่อหญิงสาวคนเมื่อครู่ได้ทันที ไม่สิ ไม่รู้เหมือนกันว่าหึงหวงทุกคนที่เข้าใกล้ไดกิหรือเปล่า เพราะทุกๆ อย่างของผู้ชายคนนี้เป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น ทั้งท่อนขาลายเสือดาวอันแข็งแกร่ง ลาดไหล่กว้าง ใบหน้าหล่อเหลา รวมถึงน้ำเสียงที่เหมือนละลายเพียงแค่ได้ยิน ทุกๆ อย่างล้วนเป็นของเขา ยิ่งคิดแบบนั้น มินจุนก็ยิ่งอยากได้อีกฝ่ายมากขึ้นไปอีก แต่ตอนนี้ยังเป็นเวลากลางวัน เขาต้องพยายามอดทนรอคอยให้ถึงเวลากลางคืนให้ได้

โทมะลุกตามผู้เป็นพ่อ มินจุนเองก็ลุกขึ้นแล้วเดินตามไปเช่นกัน พยายามทำให้ความปรารถนาที่มีต่อไดกิสงบลง เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วเดินออกมาก็พบฮาคุโตะกับเคนตะที่ไม่รู้ไปเปลี่ยนใส่ชุดยูคาตะตั้งแต่เมื่อไหร่ยืนรออยู่ ทั้งสองคนบอกว่าสลับเวรกันแช่น้ำพุร้อนเรียบร้อยแล้ว เขาเดินเงียบๆ กลับห้องพักเพื่อทานอาหารกลางวันที่จัดเตรียมภายในเรียวกัง จิตใจที่ยังไม่สงบสร้างความทรมานให้เขามากๆ เพราะมันเอาแต่เต้นตึกตักไม่ยอมหยุด

ต้องคิดเรื่องอื่นแล้ว ไม่งั้นคงได้ฝากโทมะไว้กับเคนตะแล้วลักพาตัวไดกิไปแน่นอน

มินจุนโบกมือพัดหน้าเพื่อปัดเป่าความร้อนรุ่มในร่างกายที่ร้อนขึ้นเรื่อยๆ พลางมองรอบตัว และแล้วก็เจอเข้ากับโต๊ะปิงปองที่ตั้งอยู่ในห้องพัก

นั่นไง! หึๆ เราเคยเล่นปิงปองในฐานะตัวแทนของโรงเรียนเลยนะ โอกาสนี้แหละจะทำให้ไดกิตกอยู่ในกำมือให้ดู!

“ไดกิ”

เจ้าของชื่อที่เดินนำอยู่ข้างหน้าเลยหันมามอง

“เรามาตีปิงปองกันสักรอบไหมครับ”

“ไม่ ฉันหิว”

“เอ๊ะ! อย่าทำแบบนี้สิครับ อย่าบอกนะว่าตีไม่เป็น? เดี๋ยวผมสอนให้เอง นะ? น้า”

แววตาอีกฝ่ายวาววับอย่างน่าอันตราย ก่อนจะเดินนำเข้าไปในห้องพักผ่อน แม้จะมองความคิดของร่างบาออกอยู่หน่อยๆ แต่ไดกิก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้คว้าเอาไม้ปิงปองที่ฮาคุโตะยื่นให้มาถือไว้

“คุณชายน้อยบอกว่าอยากทานไอศกรีม เดี๋ยวผมกลับมานะครับ”

เมื่อบอสพยักหน้าให้ เขาเลยหันไปกำชับเคนตะ ทั้งๆ ที่ตัวเองถือไม้ปิงปองอยู่ในมือเรียบร้อยแล้ว

“อย่าให้ทานเยอะนะครับ เดี๋ยวต้องกินข้าวอีก”

“ครับ”

และทันทีที่เคนตะพาโทมะออกไป มินจุนก็หัวเราะเหมือนเด็กเกเรขณะมองคนตรงหน้า

“เอาแบบง่ายๆ เลย ใครได้สามแต้มก่อนก็ชนะไหมครับ แล้วคนแพ้ก็ต้องทำตามคำขอของคนชนะหนึ่งอย่าง”

“ตามใจ”

“คุณดูชินๆ มือนะครับ เคยเล่นมาก่อนเหรอครับ”

“ไม่ วันนี้ครั้งแรก”

“ จริงเหรอครับ ฮ่าๆ ต้องมาพนันกับมือใหม่มันก็ค่อนข้าง… ถ้างั้นให้คุณเริ่ม…”

ไม่ใช่ ทัก แต่เป็น ปัก พอไดกิยกไม้ขึ้นตี ลูกปิงปองที่เคยหมุนอยู่ในมือเฉียดผ่านเส้นผมของมินจุนไปกระแทกกับผนังด้านหลังและตกลงมาโดยไม่รู้ตัว เป็นการโจมตีที่รวดเร็วมาก ถึงขนาดมองลูกไม่ทันเลย…

“เสิร์ฟประมาณนี้ได้หรือเปล่า”

เขาแอบมองลูกปิงปองที่ฮาคุโตะเก็บขึ้นมาให้ ลูกปิงปองน่าสงสารบุบไปครึ่งลูก… มินจุนเริ่มของขึ้น ไหนบอกว่าเป็นมือใหม่ไง นี่มันไม่ใช่การเสิร์ฟของมือใหม่แล้วเนี่ย และมองไดกิด้วยแววตาเคลือบแคลงสงสัย

“ตีได้ดีมากเลยนี่นา ถ้างั้นอย่าให้เสียเวลา ดรามาเริ่มกันเลยดีไหมครับ”

“หึ! เอาสิ นายเริ่มก่อนเลย”

“ได้ครับ”

ว่าแล้วก็โยนลูกปิงปองขึ้นกลางอากาศ กระทั่งมันอยู่ในจุดที่เหมาะสมก็ใช้ไม้ตีไปยังมุมโต๊ะฝั่งตรงข้ามอย่างแรง จนไดกิชะงัก ไม่ทันได้ไล่ตาม ลูกปิงปองก็ตกลงพื้นเรียบร้อย มินจุนร้องเยี่ยมอยู่ในใจแล้วพูดออกมาอย่างมีความสุข

“เห็นไหมครับ เมื่อกี้เรียกว่าลูกหมุนกลางอากาศสำหรับมือโปรเท่านั้น ฮ่าๆ ไม่เป็นไรหรอกครับ ขนาดมือโปรยังตีโต้กลับยากเลย”

เมื่อได้รับมาก่อนหนึ่งคะแนน ก็มัวแต่ดื่มดำกับความสุขจนไม่ทันสังเกตเห็นสีหน้าที่ค่อยๆ เปลี่ยนไปทีละน้อยของอีกฝ่าย จากนั้นมินจุนเริ่มการเสิร์ฟครั้งที่สอง ตบลูกปิงปองอย่างแรงไปทางมุมเดิมจนยากจะตีโต้อีกครั้ง แต่คราวนี้ไดกิรับได้อย่างแผ่วเบาแล้วตีโต้กลับมา

“โอ้โห ครั้งนี้รับได้สบายๆ เลย แล้วแบบนี้ล่ะเป็นไง”

ร่างบางกระโดนตบลูกปิงปองที่ลอยมาอย่างแรง ไดกิดูโซเซเล็กน้อยแต่ก็รับลูกได้แล้วตีกลับอีกครั้ง ทว่าความประมาทกลับทำให้มินจุนรับพลาดไปเสียได้

พออำนาจในการเสิร์ฟกลับมาเป็นของตน ไดกิก็มองคนตรงหน้าขณะถือลูกปิงปองอยู่ในมือ ก่อนจะพูดขึ้นเบาๆ

“มินจุน ฉันเคยบอกว่าแค่แสดงความรู้สึกให้นายเห็นตลอดไปมันก็เพียงพอ อย่าไปยึดติดกับคำพูดไร้สาระพวกนั้นใช่ไหม”

“ครับ แล้วทำไมจู่ๆ ถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมาล่ะ อย่ามาทำให้เขิน…”

“มินจุน… ไม่ว่ามันจะไปปักที่ไหนก็ตาม ลูกปิงปองของฉันก็คือความรักของฉัน”

พูดจบแล้ว ร่างสูงก็เสิร์ฟลูกปิงปองด้วยท่าทางน่ากลัว มันหมุนอย่างรวดเร็วแล้วก็ปักเข้ากับจุดที่เขาไม่สามารถรับได้ ตามมาด้วยเสียงดังราวกับถูกดีดหน้าผากด้วยนิ้วสิบนิ้วรวดเดียว ขณะเดียวกันไอศกรีมในมือของโทมะที่เพิ่งเดินเข้ามาพร้อมเคนตะก็ตกลงพื้นจนดังแผละ

หลังจากเกินความเงียบงันขึ้นครู่หนึ่ง มันก็ตามมาเสียงกรีดร้องอย่างน่าเวทนาของมินจุนเพราะโดนลูกปิงปองกระแทกเข้าที่หน้าผากเต็มเปา รวมถึงเสียงร้องไห้ของโทมะที่ไอศกรีมหลุดมือเพราะตกใจเสียงลูกปิงปองกระแทกหน้าผากหม่าม้า ทั้งสองเสียงดังสะเทือนห้องพักผ่อนในเวลาเดียวกัน