มินจุนลูบศีรษะเด็กน้อยที่กำลังนอนหลับสนิทไปเรื่อยๆ พยายามลบภาพคนที่นอนอยู่ฝั่งตรงข้ามของประตูบานเลื่อนออกไปจากสมอง คนลงมือเลื่อนประตูมาปิดคั่นกลางอย่างภาคภูมิใจก็คือเขาเองนี่แหละ ถือเป็นอาการต่อต้านระดับสุดยอดเท่าที่เจ้าของหน้าผากบวมเป่งขึ้นลูกเป็นสีแดง อย่างกับเอาลูกปิงปองมาแปะลงไปอย่างตัวเขาสามารถทำได้แล้ว เขายังคงทำตัวฮึดฮัดใส่ไดกิ แต่แล้วจู่ๆ ประตูบานเลื่อนก็เปิดออกอย่างไร้เสียง หัวใจของมินจุนเริ่มเต้นตุบๆ ราวกับติดตั้งด้วยมอเตอร์ ก่อนจะปิดเปลือกตาทั้งสองข้างลงสนิท พร้อมตัดสินใจอย่างแน่วแน่ว่าวันนี้ตัวเองจะไม่ยอมปล่อยผ่านไปง่ายๆ แต่สัมผัสจากมือที่ค่อยๆ ลูบฃงบนหน้าผากก็ทำให้ต้องลืมตาขึ้นมาสบกับอีกฝ่าย

“อะไรครับ จะตบหัวแล้วลูบหลังเหรอ”

“เปล่า แค่อยากบอกว่าจะอยู่เล่นกับนายไปสักร้อยปี”

“อะ…อะไรนะ อ๋อ เหรอครับ แค่ร้อยปีเองเหรอ แล้วถ้าสักประมาณพันปี… จะทำยังไงล่ะครับ”

แล้วมินจุนก็ต้องตกใจรีบยกแขนขึ้นโอบรอบลำคอแกร่ง เพราะอยู่ดีๆ ไดกิก็อุ้มเขาขึ้นมาแล้วพากลับไปอีกฝั่งหนึ่งของประตูบานเลื่อน

“ตอนกลางคืนที่รอคอยมาถึงแล้ว เราก็ต้องทำเรื่องที่ควรทำสิ ว่าไหม มินจุน”

เอ่ยเรียกชื่ออย่างอ่อนโยนพลางวางร่างบางลงบนผ้าห่ม จากนั้นก็แตะริมฝีปากลงบนร่องรอยลูกปิงปองบนหน้าผาก แล้วใช้ลิ้นเลียเบาๆ

“รู้สึกผิดบ้างแล้วเหรอครับ”

“ไม่รู้สิ ฉันก็แค่รู้สึกว่าเวลานายกล้าสั่งให้ฉันทำตามใจนาย มันก็น่ารักดี แล้วก็บอกแล้วไงว่านี่คือความรักของฉัน”

“ตลกจริงๆ เลยนะคุณ บอกรักมาสองครั้ง ผมแทบจะพังทั้งตัวแล้วเนี่ย”

“ขี้บ่นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”

ดวงตาเรียบนิ่งและลุ่มลึกก้มมองจับจ้องราวกับจะช่วงชิงแววตาของเขาไป แม้จะเบ้ปากอยู่ แต่มินจุนก็เป็นคนเอื้อมมือขึ้นไปรั้งใบหน้าหล่อเหลาให้โน้มลงมาด้วยตัวเอง

“ผมจะไม่เล่นปิงปองกับคุณอีกแล้ว”

“จริงเหรอ แต่ฉันสนุกมากเลยนะ”

ไดกิอมยิ้มอย่างอารมณ์ดีและยังคงทำตัวน่าชัง เขาเลยรั้งศีรษะอีกฝ่ายเข้ามาจูบอย่างรุนแรง ทันทีที่ริมฝีปากสัมผัสกัน ความคึกคักเร่าร้อนก็มารวมกันอยู่บริเวณกลางลำตัวของมินจุน เพราะตัวเองก็ต้องการไดกิจนทนไม่ไหวมาตั้งแต่เมื่อกลางวัน มือใหญ่แทรกผ่านเข้าไปในชุดยูคาตะ เลิกปกเสื้อไปทางด้านหลังจนเผยลาดไหล่บาง ริมฝีปากร้อนแนบไปตามต้นคอ จากนั้นก็โลมเลียอย่างหนักหน่วงจนถึงหัวไหล่มน สร้างรอยมาร์กสีแดงทิ้งไว้อย่างเด่นชัด

“อื้อ… ไม่เอา โทมะถามตลอดเลยว่ามันคือ… อะไร…”

แม้มินจุนจะต่อต้าน แต่ไดกิก็ยังรั้งเสื้อลงมามากยิ่งขึ้นก่อนจะครอบครองเม็ดเล็กๆ บนหน้าอกที่ค่อยๆ แข็งเป็นไตขึ้นมา ความเป็นจริงอยากจะส่งแรงกัดบริเวณที่บวมเป่งจนสัมผัสได้จากปลายลิ้น แต่เมื่อคิดถึงรอยปูดบนหน้าผากมนแล้ว ก็ได้แต่ใช้ลิ้นไล่เลียแทน แผ่นหลังของมินจุนโก่งราวกับสายธนูถูกง้างออก พลางดึงชุดยูคาตะของอีกฝ่ายราวกับอ้อนวอน ร่างสูงเร่งรีบถอดชุดยูคาตะของมินจุนออก แต่หลังจากนั้นเมื่อวางมือลงที่สาบโอบิของตัวเองบ้าง มินจุนก็ปัดมือออกแล้วเป็นฝ่ายปลดสายโอบิให้ไดกิด้วยตัวเอง

แม้แต่ในเวลาแบบนี้ทั้งสองคนก็ยังไม่รู้วิธีละสายตาจากกันและกัน เมื่อชุดยูคาตะของอีกฝ่ายถูกปลดออก จิตใจเขาหวั่นไหวเหมือนเช่นทุกครั้งเพราะถูกรอยสักลายเสือดาวช่วงชิงสติไป จนต้องฝังหน้าลงกับต้นขาแกร่ง ใช้ปลายลิ้นเลียแล้วทำรอยคิสมาร์กแบบที่อีกฝ่ายทำ

“อา ดี… ดีจังเลย… ไดกิ คุณเป็นของผมใช่ไหม บอกว่าใช่หน่อยสิครับ”

“ใช่ ของนาย”

น้ำเสียงทุ้มต่ำดังคลอเคลีย เลยเอ่ยปรามว่าอย่าทำเพราะมันชวนจั๊กจี้… ทว่าขณะพร่ำบ่น มินจุนก็ยังโลมเลียและลูบไล้บริเวณนั้นไม่หยุด รับรู้ได้ถึงแววตาเปี่ยมความเสียวซ่านของไดกิ โดยเขาเป็นคนทำให้อีกฝ่ายเป็นเช่นนั้น มินจุนตื่นเต้น เพียงแค่คิดว่าตัวเองสามารถครอบครองทุกอย่างของผู้ชายคนนี้ได้ทั้งหมด ก็รู้สึกชุ่มโชกไปทั้งตัวแล้ว

“กอดผมหน่อย ไดกิ”

“ได้ยินคำนั้นทีไรเหมือนจะเป็นบ้าทุกที”

พอได้ยินคำพูดแสนเร้าใจอย่างตรงไปตรงมา เขาก็ส่งเสียงครางออกมาพลางเกาะเกี่ยวคนตรงหน้าเอาไว้แน่น มือใหญ่ฟอนเฟ้นไปตามร่างกายบอบบาง แผ่นอกขยับขึ้นลงขณะหอบหายใจ ก่อนจะแทรกนิ้วเข้าไปตรงหว่างขาที่อ้าออกเล็กน้อย

“อึก… อา ตรงนั้น เข้าไปลึกอีก…”

“แค่นิ้วก็จะเสร็จแล้วเหรอ”

“ลูบให้หน่อยสิครับ… นะ”

“ตรงที่นายชอบ แค่นิ้วมันไม่พอนี่นา”

ส่วนกลางลำตัวของมินจุนสั่นไหวและมีน้ำขาวขุ่นไหลซึมหลังได้ยินเสียงไดกิกระซิบแนบข้างหู เป็นความรู้สึกราวกับร่างกายกำลังจะละลาย ทุกๆ ครั้งที่อีกฝ่ายสัมผัส สติก็ยิ่งเลือนรางลงไปเรื่อยๆ คนตัวเล็กหายใจรุนแรงพลางขยับหนีสัมผัส ก็ต้องจับจ้องท่อนขาแกร่งด้วยแววตาเหม่อลอย

“อยากเลียครับ..”

“ตามที่นายต้องการ”

แกนกายของไดกิเองก็ตึงเครียด มันมีแต่ความคิดว่าอยากเข้าไปในตัวอีกคนซะเดี๋ยวนี้ แล้วถาโถมโหมสะบัดจนกว่าความความปรารถนาอันรุนแรงจะจางหายไป แต่ในเมื่อมินจุนต้องการ มันก็ไม่มีเหตุผลให้ต้องปฏิเสธอีกต่อไป

มือเล็กอุ่นร้อนจับเข้าที่ส่วนแข็งขืนพร้อมโลมเลียด้วยลิ้นชุ่มชื้น มินจุนห่อลิ้นเป็นปลายแหลมตรงยอดของแกนกาย ทำการกระตุ้นลงไป รวบรวมแรงพยายามครอบครองทั้งหมดเข้ามาในโพรงปากช้าๆ ทว่าถึงแม้มันจะแทงเข้าไปถึงช่องคอแล้วก็ยังไม่สุดด้ามอยู่ดี ร่างบางดูดกลืนความปรารถของไดกิ แล้วเริ่มปรับความหนักเบาพร้อมกับขยับศีรษะขึ้นๆ ลงๆ ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงลามกเล็กลอดออกมาเวลาขยับมันเข้าออกในปาก เอวของมินจุนก็จะขยับตามอัตโนมัติ

ทว่าหลังจากไดกิยกมือลูบศีรษะกันเบาๆ จู่ๆ น้ำตาเขาก็ไหลออกมา อีกฝ่ายจึงเอื้อมมือมาเกลี่ยน้ำตาให้แทน แล้วก็เอาส่วนกลางลำตัวออกจากปากมินจุน

“ร้องไห้ทำไม”

“ได…กิ”

“อืม”

“ไดกิ ห้ามไปไหนนะครับ”

“ไม่ไปไหนทั้งนั้น จะอยู่ข้างนาย”

“จริงเหรอครับ ถ้าหาก ถ้าหากว่า… คุณทิ้งผมไป… ผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะมีชีวิตอยู่ต่อไปยังไง”

“จู่ๆ ทำไมเป็นแบบนี้เล่า”

“ไม่รู้ครับ แค่น้ำตามันไหลเอง… ผมชอบคุณ… มากๆ”

“ฉันควบคุมสติไม่ได้ก็เพราะนายนะ มินจุน มองฉัน”

มินจุนสะอึกสะอื้นขณะเงยหน้ามองไดกิ แววตาแสนลึกล้ำจ้องมองเหมือนจะทะลุเข้าไปถึงจิตใจ

“ฉันรักนาย”

อา… พูดอะไรไม่ออกทั้งสิ้น ทันทีที่อีกฝ่ายเอ่ยคำว่ารักให้ได้ยิน จู่ๆ ความกังวลที่ครอบงำตัวเขาก็มลายหายไปราวกับหิมะละลาย มินจุนโอบรอบลำคอไดกิแล้วดึงให้มาคร่อมอยู่บนร่างกายของตัวเอง ตอนนี้แม้แต่หนึ่งวินาทีก็รีรอไม่ได้แล้ว

ขณะเดียวกัน เมื่ออีกคนเกี่ยวกระหวัดขารอบสะโพก เสียงครางต่ำก็ดังออกมาพร้อมการสอดใส่ตัวตนผ่านเข้าไปในช่องทางรักคับแคบ และหลังจากส่วนอวบหนาที่สุดแทรกตัวเข้าไปจนหมด ผนังภายในก็บีบรัดอย่างเร่าร้อน ไดกิเริ่มขยับสะโพกอย่างรุนแรงโดยไม่คิดรั้งรอ มินจุนเองก็ปลดปล่อยเสียงออดออ้อนจนเกือบจะใกล้เคียงเสียงกรีดร้องออกมาเช่นกัน เขาฝังเล็บลงบนลาดไหล่กว้าง ทนต่อไปไม่ไหวแล้ว การเคลื่อนไหวของไดกิน่ากลัวราวกับอยากแยกร่างเขาให้ออกเป็นสองส่วน

“อ๊ะ อา… อึก ไดกิ… รัก…”

ชายหนุ่มโอบกอดร่างกายของคนกระซิบคำว่ารัก ก่อนจะจู่โจมต่อด้วยการเปลี่ยนองศาอย่างไม่ถามความเห็น แม้จะเริ่มมีสัญญาณว่าใกล้ปลดปล่อยมารวมกันที่ปลายยอดแล้ว แต่ก็ยังไม่ยอมหยุดเคลื่อนไหว ไดกิแนบหน้าตัวเองเข้ากับใบหน้าสวย ขณะมองดูมินจุนปลดปล่อยออกมาจนหน้าท้องเปียกชุ่ม อุณหภูมิอันอบอุ่น และสุดท้ายก็ปลดปล่อยออกเช่นกันด้วยความเสียวซ่านอย่างถึงที่สุด ราวกับตอกย้ำกับร่างบอบบางนี้ว่า ถึงจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ตัวเองก็จะปกป้องคนคนนี้เท่านั้น