“ป้าต้องรักคุณหนูหอมสิคะ ในเมื่อป้ารับคำสั่งจากคุณเนลว่าต้องดูแลคุณหนูหอมให้ดีที่สุด”

คนฟังทำหน้าย่นทันที “ขอร้องล่ะค่ะป้า อย่าเอ่ยถึงผู้ชายคนนั้นอีกเลย หอมไม่อยากได้ยิน เกลียดขี้หน้าจะตายไป”

“ก็ได้ค่ะ ว่าแต่เกลียดลงจริงๆ เหรอคะ”

“ทำไมหอมจะต้องเกลียดไม่ลงด้วยล่ะคะ เกลียดจะตายอยู่แล้ว แค่เห็นหน้าก็กินข้าวแทบไม่ลง” เข็มหอมตีหน้าบูดบึ้ง

“ก็ป้าจะไปรู้เหรอคะ เห็นเมื่ออาทิตย์ก่อนคุณหนูหอมยังนั่งหงอยคิดถึงคุณเนลอยู่เลย”

“ป้าสำอางน่ะ หอมไม่ได้คิดถึงคนบ้านั่นสักหน่อย”

เข็มหอมโวยวายใหญ่ เมื่อถูกจับความรู้สึกได้

ป้าสำอางหัวเราะ ขบขัน ก่อนจะเอียงหน้าเข้ามากระซิบใกล้ๆ ใบหูของเข็มหอม “เล่นตัวให้หนักๆ เลยนะคะ โทษฐานที่หายไปนาน”

ดวงตาของเข็มหอมเต็มไปด้วยความเจ็บช้ำเมื่อนึกถึงความเดียวดายที่เกิดขึ้นจากความใจร้ายของเนโลคลิส

“หอมจะไม่เล่นตัวอะไรทั้งนั้นค่ะ”

“ถึงไม่คุ้ม แต่หอมก็จะไม่ทนอยู่ในสภาพถูกทิ้งอีกแล้วล่ะค่ะ”

น้ำเสียงจริงจัง แววตาเด็ดเดี่ยวยิ่งกว่าทุกครั้งของเข็มหอมทำให้ป้าสำอางอ่อนอกอ่อนใจ “ถ้าคุณหนูหอมเชื่อมั่นว่าตัวเองคิดดีแล้ว ป้าก็ไม่คัดค้านอะไรหรอกค่ะ อะไรที่คุณหนูหอมทำแล้วมีความสุข ป้าก็จะสนับสนุนค่ะ”

“ขอบคุณค่ะป้า งั้นหอมขอตัวขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะคะ”

“เชิญค่ะ แล้วอย่าลืมสระผมด้วยนะคะ จะได้ไม่ถูกหวัดเล่นงานเอา”

เข็มหอมระบายยิ้มกว้าง “ขอบคุณค่ะป้า หอมจะสระผมให้หอมกรุ่นเลยค่ะ แล้วจะมาเอียงหัวให้ดม ไปนะคะ”

“ค่ะ” ป้าสำอางยืนมองร่างอรชรของเข็มหอมเดินขึ้นบันไดไปจนลับตาด้วยความเอ็นดูและก็ความไม่สบายใจในเวลาเดียวกัน

“อุ๊ย… ตายแล้ว คุณหนูหอมคะ คุณหนูหอม”

ต้นห้องวัยกลางคนพึ่งนึกขึ้นได้ว่าเนโลคลิสเข้าไปพักอยู่ในห้องนอนของเข็มหอม ก็รีบร้องตะโกนเรียก “คุณเนลอยู่ในห้องนอนนะคะ”

แต่ไม่ทันเสียแล้วเพราะเข็มหอมไม่ได้ยิน แถมยังเดินตรงไปยังห้องนอนเรียบร้อยแล้วด้วย

“บ้านจะแตกไหมเนี่ย”

ป้าสำอางพึมพำอย่างเป็นกังวล ได้แต่ภาวนาให้ไม่เกิดสงครามโลกขึ้นในห้องนอนของเข็มหอมเท่านั้นเอง