173 สงครามฤดูหนาวในเมืองหลวง ③ ความลับของสาวเวทมนตร์

29 – 37 นาที

*มีเรื่องราวสะเทือนใจถ้าท่านใดสะเทือนใจง่ายท่านกำลังถูกเตือนให้ข้ามตอนนี้ไป (Tricker Warning)*

—————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

「นี่ภัยพิบัติเลยนะมีการต่อสู้ตีล้อมที่นี่หรือบางอย่างหรือ……?」

ผมขี่งกลับมาสู่คฤหาสน์บนม้าของผมเพื่อเห็นว่าผมมาไม่ทันเวลาสำหรับการโจมตี

หินปูลาดหน้าคฤหาสน์ถูกเผาไหม้มากมายจนหินมองคิดแล้วแยกแยะออกจากถ่านมิได้ ถ่านซึ่งติดดวงไฟน้อยๆอันกระจัดกระจายอย่างเละเทะของมันไปนั่นนี่บนพื้นน่าจะเป็นซากมนุษย์

「อืม~?」 「ฟุนนนยิ๊~?」

เมลผู้คร่อมขี่อยู่ด้านหน้าของผม ตาถูกปิดป้องไว้โดยผมแล้วเธอทำเช่นกันให้กับลีอาห์ตรงหน้าเธอ

สาวๆผู้ไม่ชินชากับฉากต่อสู้นองกองเลือดและศพซากไม่ควรเห็นนี่

ผมเค้นม้าเพื่อตรวจดูบ้านก่อนอย่างแรกแล้วผมเห็นอิริจิน่ากำลังยืนอวดโอ้ตัวตนอยู่พร้อมมีหอกเธออยู่หน้าประตูหลัก

มันดีเมื่อเธอไม่เป็นไร เพราะนั่นหมายถึงคนอื่นๆอย่างน้อยๆอยู่เป็นหนึ่งชิ้น

「ฮาร์ดเลตต์โดโนะ!」

สีหน้าอิริจิน่าผ่อนคลายเข้าสู้หนึ่งโล่งใจขณะเธอรับรู้ถึงการมีอยู่ของผม ณ ที่นี่แล้ว

「อิริจิน่า มีคนตายหรือบาดเจ็บไหม?」

「ไม่มี!」

ถ้าเช่นนั้นนั่นดี

บ้านไม่ถูกเผาไหม้ลงไปด้วยดังนั้นทุกสิ่งอย่างไปได้ดี

「ชมหนูสิ ฮาร์ดเลตต์์โดโนะ!! ครอลกับปีปี้ด้วย แต่ผู้สำคัญที่สุดเลยยคืออลิส!!」

「พี่เข้าใจครอลกับปีปี้นะ แต่อลิสเหรอ? พี่ไม่คิดว่าเธอสู้ได้เลยสักหนึ่งน้อยนะ」

「อลิสคือหนึ่งผู้แผดเผาศัตรูทั้งหมดไหม้ไปด้วยเวทมนตร์ของเธอ! มันน่ากลัวตื่นตกใจ เธออยู่ในระดับหนึ่งของเธอเองเลยล่ะ!!」

「เธอคือผู้ใช้เวทมนตร์หรอกเหรอ!? นั่นน่าตกใจนะ……」

ตอนนี้เมื่อผมตรองๆเกี่ยวกับมันดูแล้ว เธอเคยจุดไฝเตาผิงและเทียนโดยไม่สัมผัสพวกมัน เธอให้ความร้อนหม้อซุปได้ด้วยหนึ่งมือ และเธอต้มน้ำสำหรับอาบใหม่ซึ่งมันเย็นลงแล้วได้โดยไม่มีแม้แต่ไฟฟืนไฟใดๆเลย ผมไม่เคยมีวันมีความคิดว่าเธอจะใช้เวทมนตร์ได้

「อืม……」

กำลังยืนอยู่หน้าผมโดยมีครอลช่วยจับอยู่คือ…… อลิส?

「อลิสเหรอ? พี่คิดว่าหนูนี้มีผมแดงเสียอีก」

「อออุ่…… เมื่อหนูใช้พลังเวทมนตร์ทั้งหมดของหนู ผมหนูเปลี่ยนเป็นขาวน่ะ……」

ผมแดงซึ่งเธอเคยมีมีเสน่ห์ดึงดูใจด้วย

อย่างไรก็ตาม นี่เพิ่งพิสูจน์ออกมาว่าเธอปกป้องทุกคน

「แม้เช่นนั้น…… มันไม่เปลี่ยนกลิ่นอันมันมอบออกซึ่งยังหอมเหมือนเดิม ขอบคุณนะ」

ผมกอดเธอแล้วโกยผมมาบ้างในมือของผมเพื่อให้ผมจูบคออันเผยให้เห็นของเธอได้

「อ๊า! …….นั่นจั๊กจี๋」

จุมพิตผมเคลี่อนที่จากข้างคอสู่ต้นคอ จากนั้นคอเธอแล้วในที่สุดจากนั้นสู้ริมฝีปากเธอสำหรับจูบวนๆลื้นไม่พ้นพัวพันลิ้นเข้ากัน

ณ เวลาเดียวกัน มือผมคืบคลานบนหน้าอกกับหว่างขาเธอ

「นื้ออ! ……รางวัล…… ตูดหนู…… จนกว่ามันจะไม่กลับไปเป็นอย่างเดิม……」

「ขอโทษที่พี่นี้สาย หนูทำได้ดีด้วยนะอิริจิน่า」

ผมปล่อยอลิสผู้พึมพำแล้วสวมกอดอิริจิน่า

「อย่าตรึกมากนึกเหงื่อตก! หนูเลือดเลอะกายจากการสู้นั้้น…… และฮาร์ดเลตต์โดโนะก็เลือดเปื้อนเปรอะเลอะด้วย อย่างเดียวกันเกิดขึ้นที่นั่นเหรอ?」

「ใช่ พวกคนหล่านั้นที่นั่นบ่นว่าหนูเมาขนาดไหน แต่มันอาจเป็นการผ่านมือมาสะกิดลูบไล้แห่งดวงชะตาทำให้หนูถูกส่งตัวออกไปตอนนี้เมื่อพี่คิดดูแล้ว」

ผมไม่รู้ว่าการต่อสู้เกิดขึ้นอย่างไรที่นี่แต่พวกเธออาจอยู่ยืนไม่ไหวถ้าอิริจิน่าไม่อยู่กับพวกเธอ

ผมมอบจูบเละๆละเลงน้ำลายมากพอให้น้ำลายเธอไหลเป็นหยดๆลงคางเธอ

「ครั้งต่อไปเมื่อเราขึ้นเตียง…… จะร้อนผ่าวมากๆ」

「หนูรอคอยมัน……」

「เอิ่ม……ทำให้ตูดหนู…… แหกค้างบานๆไว้」

อลิสยังคงกำลังพูดบางอย่าง

ผมกำลังจะฟังเธอแต่ปีปี้กระโดดโผบนผมก่อนผมถามไถ่ได้

「หัวหน้า~~! ปีปี้ทำเต็มที่เลยด้วย~~~!」

「เด็กดี เจ็บตรงไหนรึเปล่า?」

「ไม่เลย!」

ผมลูบบนหัวครอลหลังจากเล่นทึ้งๆผลักๆฉุดๆกันนิดกับปีปี้

「งานดี ทำได้ดี」

มือครอลสั่นเล็กน้อย

มันต้องเป็นคราแรกซึ่งเขาฆ่าบางคน

「เมื่อนายใจเย็นลงแล้ว ฉันจะพานายไปกับฉันสู่ซ่อง สู่ที่พร้อมมีสาวอวบๆอั๋นๆ」

การกำลังสั่นหยุดลง แต่ตอนนี้ครึ่งล่างเริ่มปูดนูนขึ้นมา

เขายังเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง

ผมจะให้มั่นใจว่าบอกเขาว่าให้โดโรเธียรู้ด้วยว่าห้ามอนุญาตให้เด็กๆออกมาภายนอกในลานบ้าน เพราะทั้งหมดมีศพไหม้กับเลือดกระจายทุกที่

ถ้าเด็กๆเห็นบางสิ่งเหมือนนั่น แน่นอนพวกเด็กๆเขาจะไม่สามารถควบคุมกระเพาะปัสสาวะได้ทั้งคืน

「แล้วก็ฮาร์ดเลตต์โดโนะ มีแขกสำคัญกำลังรอพี่ ณ เวลานี้……」

「โอ้ใช่ พี่รู้」

ฉากของลานบ้านถูกทำโดยมนุษย์ไม่ได้

ผมน่าจะทำได้ถ้าผมเบื่อ แต่ปัญหาคือมันจะทำให้ผมรู้สึกแย่มากหลังจากความจริงดังนั้นบางทีมันอาจเป็นไปไม่ได้สำหรับผม

—————————————

「ขอโทษที่สร้างปัญหาให้เธอ บรินฮิลด์」

ผมคือแค่หนึ่งผู้เข้าห้องแขกเท่านั้น

ผมไม่รู้ว่ามันเป็นทางเลือกถูกต้องไหมที่จะเก็บมันเป็นความลับหนึ่งจากครอบครัวผมแม้มันไม่ฉลาดที่จะแพร่ข้อมูลไปทั่วๆด้วยเหมือนกัน

「ถ้าอย่างนั้นในที่สุดเธอก็มาที่นี่แล้ว เธอให้ฉันทำงานเพิ่มเติมตลอดเลยหนา ช่างงเป็นเด็กมีปัญหาจริงๆ」

แวมไพร์ผู้ดูดีนั่งในท่าทางสง่างามพร้อมด้วยผู้ติดตามชั้นสูงกำลังยืนตรงตรงอยู่ที่ด้านหลังเธอ

「วันนี้คือวันสัญญา ไม่ใช่เหรอ ฉันล่าช้าโดยธุระน้อยๆน่ะ」

「ปรากฏพบว่ามันเป็นเช่นนั้น มันเป็นเวลานานเท่านั้นตั้งแต่ฉันมาตลอดทางที่นี่สู่นอสโตเรียแล้วมีบางอย่างเข้ามาแทรก」

นอสโตเรียหรือ? ผมไม่รู้จริงๆว่าเธอหมายถึงที่ไหน แต่ผมจะไปต่อ

「ก่อนอื่นฉันต้องขอบคุณเธอ ไอ้พวกเหล่านั้นออกไปลานบ้านคืออะไรซึ่งเธอทำถูกมั้ย? ขอบคุณสำหรับการปกป้องคนเหล่านั้นในบ้าน」

「ฮึ่ม ฉันไม่ได้ปกป้องพวกเธอ ฉันแต่คิดว่าฉันจะไม่ได้ดูดเลือดเธอถ้าบ้านเธอถูกทำลาย นั่นทั้งหมด」

บรินฮิลด์เคลื่อนที่ว่องไวมาข้างผมแล้วกัดลงคอของผม

「เฮ้นี่ ทันทีเลยเหรอ?」

「ปรกติแล้วฉันจะคิดให้เธอใช้รูฉัน แต่ความสนใจฉันหายจางลางไปแล้วแล้วฉันแค่อยากจะได้อะไรอันฉันต้องการเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้」

「อาา ถ้าอย่างนั้นฉันคาดคิดหวังฝันถึงการเพิ่มความแรงกล้ามากมากขึ้นเป็นถึงสองเท่าตัวครั้งต่อไป」

「ไร้สาระน่า ถ้าเธอพูดบางอย่างเบาปัญญาแบนั้นอีกครา ฉันจะดูดเลือดเธอตรงออกจากควยเธอครั้งหน้า」

เชิญ

เมื่อบรินฮิลด์จบการดูดเลือดผม เธอปล่อยผม

เธอต้องรั้งมือค่อนข้างมากเพราะผมไม่รู้สึกวิงเวียนใดๆ

ตอนนี้ผมแค่ต้องรับมือกับความต้องการทางเพศซึ่งมาเป็นมิตรติดกันมาจากการดูดเลือด กางเกงทางการของผมรับมือการโด่แข็งของผมมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้วแล้วผมรู้สึกถึงมันกำลังเริ่มฉีกขาดได้

「เหตุการครั้งนี้ ฉันไม่เห็นการต่อสู้ใหญ่ๆใดๆอื่น บางทีมันการจลาจลบางอย่างเหรอ?」

บรินฮิลด์สงสัยเกี่ยวกับสถานการณ์ของผมอย่างผิดปรกติ

「มากราโด……ไม่ พวกมันแค่ซากหลงเหลืออยู่ของประเทศซึ่งฉันทำลายไปแล้วในอดีตผู้ตอนนี้มีเป้าหมายมาใส่ขุนนางด้วยการโจมตีพยามยามอย่างสิ้นหวัง」

แวมไพร์งามงดหัวร่ออย่าน่าชมสุขใจ กำลังเปิดเผยเขี้ยวเปียกปอนด้วยเลือดของผม

「อ่ะฮ่าฮ่าฮ่า! เธอมันต้องซื่อบื้อจริงๆแท้ นั่นเป็นไปไม่ได้」

เธอหมายถึงอะไร?

「ไม่ใช่เธอบอกฉันก่อนเหรอไง? ว่าเธอพื้นฐานแล้วถูกบีบบังคับให้มาที่นี่โดยนายของเธอ…… นายนั้นของเธอโง่เขลามากพอที่จะเล็ดข้อมูลออกไปสู่ทุกคนเหรอไงกัน?」

「เขาควรฉลาดมากกว่าฉันอย่างน้อยๆ」

「ถ้าอย่างนั้นซากหลงเหลือรู้ได้เยี่ยงไรว่าเธอนี้หนาอยู่กันในเมืองหลวง? และงานเลี้ยงเต้นรำอันเธอพูดนักพูดหนาที่เธออยู่ถูกโจมตี…… พวกมันรู้ถึงคนเข้าร่วมงานได้อย่างไรเล่า?」

นั่นดูเหมือนแปลกจริง

แม้ว่าหลบๆซ่อนๆในเมืองหลวง พวกมันไม่ควรมีรายละเอียดของการเคลื่อนไหวรายวันของขุนนางปานฉะนี้

มันเหมือนกันกับอุปกรณ์ยามวัง

พวกมันน่าจะโจมตีแล้วขโมยอุปกรณ์หรือได้รับพวกมันจากตลาดมืดได้สำหรับ 10 คน

อย่างไรก็ตาม มีพวกมันมากกว่า 50 คนจากคำอิริจิน่า

มีพวกมันอยู่มากมายไม่สำคัญว่าคุณจะมองมันอย่างไร

「และสุดท้าย…… เธอคือผู้มีอิทธิพลคนหนึ่งที่นี่ ถูกมั้ย?」

อิริชพูดนั่นเหมือนกัน

「ความวุ่นวายเกิดขึ้นมากขนาดนี้ถูกก่อและเสาไฟถูกเห็นได้ว่ากำลังขึ้นมาจากขอบเมือง กระนั้น ยามเมืองยังไม่พึงมา」

「……นั่นถูก」

ประมาณ 30 นาทีผ่านเลยไปแล้วตั้งแต่ความปั่นเกิด ยามเมืองจริงควรมาถึงแล้วตอนนี้

「ฉันแค่จะพูดนี่เพื่อให้ข้อมูลเธอไว้ แม้แต่ตอนนี้ยามเมืองกับยามเมืองปลอมกำลังวิ่งไปทั่วเมือง โลกมนุษย์ถูกห้อมล้อมโดยความวุ่นวายสับสนตลอดไม่สำคัญว่าเวลาไหน」

ดวงตาของบรินฮิลด์มีประสิทธิภาพมากกว่านกฮูกในยามกลางคืน

อะไรอันเธอพูดมาต้องจริง

บางอย่างใหญ่กว่าผมคาดต้องกำลังเกิดขึ้น

「ฉันไม่ควรรับผิดชอบความสงบเรียบร้อยของเมืองหลวง…… คืออะไรซึ่งเธอกำลังพูดเหรอ?」

ผมน่าจะควรให้ความมุ่งมั่นผมพยายามปกป้องบ้านและครอบครัวผมจนกว่าอะไรต่างๆจะสงบลง

「แต่บอกให้ฉันแค่ดูสิ่งต่างๆคลี่คลาย……」

ผมไม่ได้นำหน่วยคุ้มกันมาด้วยกันกับผมผมจึงไม่มีกองกำลังอยู่ในมือให้ใช้อย่างแน่ๆ

ด้วยความสำเร็จของถนนสู่เมืองหลวงและการพัฒนาความสงบเรียบร้อยสังคม ผมไม่คิดว่าผมต้องการพวกเขาที่นี่

มันจะใช้เวลาบ้างแค่ติดต่อพวกเขา และจากนั้นสำหรับพวกเขาเตรียมตัวและออกศึก

ทันใดนั้น ผมคิดไอเดียดีๆบางอย่างออก

ผมมีพวกเดียวกันผู้ทรงพลังข้างหน้าผมอยู่ตอนนี้ ไม่ใช่หรือ?

「เฮ้ บรินฮิลด์……」

「ไม่」

「ฉันยังไม่แม้แต่เอื้อนเอ่ยอะไรเลย」

「ฉันมั่นใจว่าเธอจะแค่อยากให้ฉันทำอะไรบางอย่าง! ฉันไม่ใช้คนรับใช้เธอ บวกกันกับฉันกินอาหารฉันเสร็จแล้วฉันจึงจะกลับบ้านแล้วตอนนี้」

「อย่าเอ่ยเช่นนั่น……」

ผมนั่งข้างบรินฮิลด์แล้วจับมือเธออย่างอ่อนโยน

ผมมอบการโอบกอดทะนุถนอมสู้ผู้หญิงผู้หันหนีพร้อมพองพ่นลมแรงสั้นๆ

「อย่าพูดเหมือนเด็กเวรขี้เอาแต่ใจเมื่อเธอเป็นชายโตแล้ว มันน่าขยะแขยง!」

จริงๆแล้วเธอไม่ได้ไม่ชอบมันแม้สิ่งซึ่งเธอพูดเป็นเช่นนั้น

ผมบอกได้โดยมีพื้นฐานจากแวมไพร์ไม่กี่คนผู้ผมเคยเห็นและสาวๆหลากหลายคนผู้ผมชิดใกล้ด้วย แต่เธอตัวเล็กในหลายบริเวณด้วยรูปลักษณ์อันใกล้เคียงกับสาวน้อยผู้ชอบเอาใจบางคนแทนจะถูกเอาใจด้วยตัวเธอเอง

แม้ว่าเธอพูดบางอย่างโหดร้ายเช่นนั้นตอนนี้เธอน่าจะรับคำขอของผมถ้าผมพยายามมากพอ

ใช้พื้นฐานมนุษย์ เธอน่าจะเป็นประเภทผู้จะเอาใจลูกหรือผัว

 「ได้โปรด ฉันอยู่ในปัญหาเยอะที่นี่นะ」   

 「อ๊าาให้ตายเหอะ  อย่าทำหน้าแบบนั้น! ฮึ่ม ถ้าอย่างนั้นทำไม่ไม่เลียเท้าฉันล่ะ! ถ้าเธอทำ แม้แต่ฉนก็จะคิดเกี่ยวกับการจะช่วยเธอ……」   

ผมถอดรงเท้าบูทบรินฮิลด์และถุงเท้าสีดำจากนั้นลากลิ้นลงบนนิ้วโป้งเท้าเธอ

อืม ผมสงสัยว่านี่เกี่ยวกับอะไร

ผมนึกไม่ออกว่าผมทำอะไรคุ้มค่าพอจะได้รับรางวัญถึงโอกาสหนึ่งที่จะเลียเท้าของความงามหยดย้อยเช่นนี้

มันเพราะความใคร่ซึ่งเธอสร้างขึ้นหลังจากดูดเลือดผมหรือ?

 「เธอ ไม่มีความภาคภูมิใจใดๆในตัวเอง…… อ๊าา อย่าเลียที่นี่ซี่! ฉันไม่ได้พูดว่ามันไม่เป็นไรในการมาเลียต้นขาฉัน! ซิกฟรีด! อย่ามอง ไปตรงนั้น!!」   

ซิกฟรีดไปติดใกล้กับกำแพงที่เธอชี้

ด้วยเหตุผลบางอย่าง นั่นภาพฉากค่อนข้างน่าขัน

 「บรินฮิลด์……」   

 「อย่ามองขึ้นมาหาฉันแบบนั้น…… โอเค ฉันเข้าใจมัน!  ฉันเข้าใจมัน แค่หยุดลิ้นเธอ!」   

แย่นิด มันเพิ่มกำลงเริมสนุกด้วย

 「ถ้าอย่างนั้น…… ดูแลนี่ด้วย……」   

 「……มันช่วยไม่ได้ นายน่าจะไปได้จนถึงเช้ากับขาเหล่านั้นของนาย ถูกมั้ยซิกฟรีด? ไป」   

ซิกฟรีด ผู้ยืนมองเงียบๆขณะบรินฮิลด์กับผมเล่นไปทั่วกับกันละกัน พยักหน้าเล็กน้อยแล้วเปิดหน้าต่างใหญ่ก่อนกระโดดออกไปแล้วหายไปเหมือนลม

มันหนาว ปิดมัน

 「ให้ตายเถอะน่า นายคือคนผู้ทำอะไรไม่เป็นจริง」   

บรินฮิลด์ดึงหัวผมสู้ตักเธอแล้วลูบหัวผมขณะเธอวางปากสู่ต้นคอผม ดูดเลือดผมอย่างระมัดระวัง

 「เด็กหนุ่มน้อยลามกของฉัน…… ช่างเป็นเด็กทำอะไรไม่เป็น」   

มันดูเหมือนผมพูดบางอย่างออกไปแล้วอันอ้างไม่ได้ไม่แบบใดก็แบบหนึ่ง

หลังจากนั้น ผมให้เธอลูบหัวผมจนกว่าจะพอใจ —————————————

 「โอเค ครอลจะดูข้างนอกต่อไปข้างหหน้าประตู ถ้านายเจอกการเคลื่อนไหวน่าสงสัยใดๆ รายงานมันทันที」   

 「ครับท่าน!」   

ครอลวางตำแหน่งตัวเขาเองหน้าประตูพร้อมดาบกับโล่เล็ก

 「บอกโดโรเธียให้รวบรวมเด็กไว้ในครัวใกล้กับห้องใต้ดินที่สุดเผื่อไว้ มันหนาว ดังนั้นให้พวกเด็กๆเขาได้ดื่มซุปอุ่นๆด้วย」   

 「ครับท่าน รับทราบ」   

โดโรเธียนำเด็กๆผู้ยังถือผ้าห่มและบ่นว่าพวกเด็กๆนั้นง่วงแค่ไหนันไปสู่ครัว

แม้ว่าผมอยู่ที่นี่ ผมควรทำให้มั่นใจว่าพวกเด็กๆเขาไปซ่อนได้ไม่ว่าเวลาไหนก็ตามคืนนี้เพื่อแค่เป็นการระวังล่วงหน้าไว้

 「อิริจิน่ากับปีปี้จะติดอาวุธและยืนพร้อมด้วยกันกับพี่」   

 「ได้」 「อั้ย!」      

 「หนูจะอยู่ด้วยกันกับเอเกอร์ซังด้วย」 「หนูด้วย」 「ตูดหนู……」         

มันดูเหมือนเมลกับคนอื่นๆจะอยู่กับผมด้วย

ดี ตอนนี้การเตรียมการเราเสร็จสิ้นแล้ว —————————————

 「โออ้…… นั่นดี」   

   

ผมหงายหัวเงิบกลับไปในความเสียวบนยอดเตียง

ปากอิริจิน่าถูกยัดเต็มด้วยไม้เนื้อของผมและเมลกับลีอาห็เลียส่วนท่อนลำจากซ้ายขวาตามนั้น

แขนผมยืดออกสู้ด้านข้างกำลังมอบความเสียวให้ช่องคลอดปีปี้แล้วอีกหนึ่งมือเย้าแหย่รูตูดอลิส

 「มันแข็งแรงนิดหน่อย แต่มันสร้างอารมณ์ให้เธอมากขึ้นจริงๆนะ」   

 「ใช่ มันคือความรู้สึกสดใหม่」   

เราไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ศัตรูจะมาเราทั้งหมดเลยใส่เสื้อผ้ากันแล้ว พร้อมอิริิจิน่ากับผมในกำลังสวมใส่ชุดเกราะเป็นพิเศษดังนั้นทุกครั้งคราเมื่อเราเคลื่อนไหว โลหะจะถูกันแล้วสร้างการเสีขูดพร้อมกับเสียงเหล็กกระทบข้างในห้อง……

 「กำลังดูดของเอเกอร์ซังพร้อมเกราะอันเขาใส่……」   

การพูดของเมลรู้สึกเขินเล็กน้อย

 「มันเหมือนเธอถูกกระทำชำเราบนสนามรบเลย ถูกมั้ย?」   

ลีอาห์ก็ดูเหมือนกำลังแดง

โอ้ใช่ เลอาคือพวกมาโซคิสม์นิยมโดนกระทำดังนั้นเธอเลยมีความสุขกับการเล่นข่มขืนฝืนใจแต่เพราะการแสดงเธอมากเกินไปมากๆ ผมรั้งมือกลับหลังไว้จากการทำอย่างนั้นกับเธอ

 「หงึ…… มันไม่พอดีในปากหนูอีกแล้ว!」   

กระดอผม ซึ่ง ณ ใหญ่สุดของมันตอนนี้ลื่นไหลออกจากปากอิริจิน่าแล้วโอ้อวดหัวบวมใหญ่ของมัน

 「「「ฮิย้า~……」」」   

สาวๆทั้งหมดหยุดอะไรที่พวกเธอกำลังกระทำแล้วจดจ้องมองๆการโด่แข็งชุ่มๆน้ำลาย

 「แม้ว่าเราเห็นมันมากมายหลายต่อหลายครั้งคราว」 「มันใหญ่เหลือเชื่อ」 「มันสมชายมากเหลือ!」 「ปีปี้จะทำเต็มที่ของเธอวันนี้ด้วย!」            

ลีอาห์นอนหน้าคว่ำอย่างหน้าใคร่ใฝ่เสพสมขณะผมเรียงวางตำแหน่งสะโพกของผมไว้กับของเธอ

 「อา เดี๋ยวฮาร์ดเลตต์โดโดโนะ!」   

อิริจิน่าตะโกนแล้วนำอลิสขึ้นมาไว้หน้าผม

มันดูเหมือนสาวพยายามเต็มที่ของเธอเพราะเธออยากให้ผมแทงลงลึกกระแทกแรงแฝงลงในรูตูดเธอ

ผมบอกเธอให้รั้งมือเพลาลงบ้างกับการใช้รูตูดเธอ แต่เธอปกป้องชีวิตทุกนาง

รางวัลต้องเดินทางมาทันที

ผมนั่งแล้วแหกขาอ้าออกก

 「อลิส มานี่มา」   

 「……โอเค」   

อลิสพยักหน้าเล็กๆหน่อยๆแล้วยองๆพร้อมชี้ดากลากมาใส่ผม

ท่านั่งหันย้อนกลับไม่ปะหน้าคือตำแหน่งอันง่ายที่สุดสำหรับการที่กระดอผมจะลื่นไถลสไลด์ไซร้ลึกเข้าไปในเธอ

ผมตื่นเต้นจากการฆ่าฟันในงานเลี้ยงเต้นรำกับการจีบหยอกเหย้ากับแวมไพร์ไปแล้วและพร้อมสามสาวๆกำลังมอบความชอบพอรักๆกัน กระดอผมแข็งเกร็งเค้นเลือดเนื้อเท่าหินแข็งๆตอนนี้

เส้นเลือดทั้งทั้งมวลนูนปูดๆโปนๆลอยขึ้นมาเหนือผิวและมันดูชมๆแล้วน่าเกรงว่าอันตรายมากกว่าปรกติเคยๆเป็นมาถ้าผมพูดด้วยตัวเอง

แต่อลิสมิลังเลจะลดสะโพกนางลงบนผม

 「ฮ่าา ฮ่าา…… บางอย่างหนาปั้ดๆเข้ามา……. ในตูดหนู……」      

ตูดน้อยเล็กลดช้าๆลงสู้ไม้ผม แล้วแก้มก้นน่ารักซึ่งขนาดไม่เหมาะสมกับรูตูดอาวุโสแหวกแยกเปิดแหกออก

อลิสจับแก้มก้นเปิดแหกกันแล้วจากนั้นทิ้งดิ่งสะโพกลงในหนึ่งการเคลื่อนกายา

 「อู้ววว!!」   

 「นื่น……」   

ไม้เนื้อฝังเลือดเนื้อมันเข้าสู่รูตูดเธอและแม้ว่าตูดเธอหลวมๆกลวงๆบานๆ กำแพมันกำลังบีบขมิบรัดๆผมแน่นหนา

 「โอออ่อ๊าาาาาาาาาาาาก–!!」   

เสียงอลิสทำกลายเปลี่ยนเป็นแผดเสียงร้องเหมือนเดรัจฉานหนึ่งตัว จับตูดเธอเองแล้วกำลังพยายามจะดันสะโพกลงให้ลึกๆมากยิ่งๆขึ้น

 「เฮ้ ถ้าหนูไปไกลๆกว่านี้หนูจะทำตัวเองบาดเจ็บหนาน้องรู้ไหม?」   

 「หนูไร้ดวลกมลจะสนมัน! ตราบใดที่ตูดหนูถูกเย็ด…… หนูไม่สนใส่ในฤทัยเสียแม้ว่าถ้าหนูสิ้นห่าดับหน้าลับๆตายยยย!!」   

ถ้าเช่นนี้เธอกำลังไม่รับสดับแล้ว

ผมจะทำให้แน่ใจว่าเธอไม่ทำมากเกินไปถ้าอย่างนั้น

 「อุ่……อุ่กกกกกกกกุ่……」   

อลิสดันๆผลักไสสะโพกเธอระหว่างน้ำตาน้ำลายหยดหยาดย้อยผลอยลลงใบหน้าเธอ เพราะผมทำอะไรไม่ได้เพื่อให้เธอหยุด ผมจะช่วยเธอ

ผมจับสะโพกอลิสซึ่งกำลังลอยๆเหนือผมแล้วแทงสะโพกโยกขึ้นไป

ในพริบตา พาชิ้นสุดท้ายของการต้านทานเสียสิ้นลับดับหายไปแล้วทั้งไม้เนื้อของผมสีไถลๆลอยลากไปสู่ในดากเธอ

 「โอ่ะโฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ๊–!! มันเข้าในแย้ว—! กระดอหนาถูกพามาลึกๆข้างในแย้วววววว!!」   

 「……อุว้าาา」   

เมลส่งเสียงไม่เชื่อ

อลิสน่าจะทำสีหน้าเหลือเชื่อตอนนี้

 「พี่จะขยับแล้วนะ」   

กระดอผมแน่นอนเป็นที่สุดว่าใส่ตัวมันเข้าข้างในตูดเธอแล้วไปถึงสู่ลำไส้เธอดังนั้ยถ้าผมใส่กระแทกเข้าในแล้วออกเดชแรงมากๆไป มันจะทำเธอเจ็บ

ผเลยจับแขนอลิสไว้แล้วดึงพวกมันมาหลังนาง จากนั้นเขย่ากระเส่ากายาผมช้าๆ

 「อ่ะฮฮฮฮฮี๊!! โออออ่โฮฮฮ๊! อออออี่ฮฮฮฮฮี๊!」   

 「มันรู้สึกดีไหม? ……พี่ไม่ได้ยินหนูเลย」   

ผมเลียคอเธอ หยิกหัวนมเธอ แล้วถูๆช่องคลออดเธอทีหนึ่งระหว่างหวังๆว่าอย่างน้อยได้สอนหนึ่งความต่างของความเสียวอีกรูปแบบนอกจากแบบซึ่งเธอได้จากการใช้รูดากเธอ แต่ความเสียวจากตูดเธอแรงหนักมากหลายเธอไม่มีอารมณ์จากอะไรอื่นไปเลย

ช่องคลอดเธอก็ไม่เปียกด้วยเหมือนกัน

 「ให้ตายสิ ช่างใฝ่ใคร่กาม」   

ผมดึงถอนกระดอออกจนมีแค่ปลายหัวจวนจากรูทวารเธอ

 「อ๊า!ไม่ อย่าดึงมันออกป้าย!!」   

จากตรงนั้น ผมสอดใส่ตัวผมเองเข้าในไปอีกคราวช้าๆเนือยๆเรื่อย ฝังระยะความยาวเข้าถึงฐานมัน

 「โออออออ่ก…… มันเข้าข้างในอีกแย้ววววว……」   

เสียงของปิติสมบูรณ์สุขกายใจ – ธรรมดาทั่วไปแล้วข้างในตูดไมหล่อลื่นตัวมันเองแต่รูตูดอลิสลื่นๆจากตั้งแต่แรกๆ

ผมคิดว่ารูตูดเธอนั้นไซร้ถูกปฏิบัติเป็นอวัยวะเพศของจริง

ต่อไปเรื่อยอีกสักพักหนึ่ง ผมแทงเข้าตูดเธออย่างช้าๆแล้วมอบความเสียวสุดสุดยิ่งใหญ่ให้เธอ

อลิสทำได้แค่มือขนาบนาบหัวไว้แล้วครางร้องก้องดังๆแม้ว่าเธอหันมาบ้างเพื่ออ้อนวอนขอจุมพิต

ช่างน่ารักหนักหนา

ผมดำว่าได้เวลาพิชิตดากเธอแล้ว

 「อลิส ปิดตาแล้วผ่อนคลาย พี่จะทำให้หนูมีความสุข」   

 「ทำให้หนูรู้สึกดี…… หนูไม่ใฝ่ใส่สนดวงแดถ้าดากหนูลาจากลับกลับปรกติมิได้แล้ว…… แทงให้สุดแรงเกิดเถิดหนาเท่าที่พี่ทำได้……」   

อลิสทรุดล้มลงราบนาบนอนแล้วเอียงหัวกลับมาในลอยล่องท่องความเสียว

 「อุว้าาา…… หนูเคยเห็นสาวผู้โดนกระทำชำเราแบบเดียวกันในอดีต」   

ลีอาห์ตัดเข้ามาข้างในอย่างไม่รู้ตัว

ผมยังคงอยู่ในชุดเกราะพร้อมมีแค่ง่ามขาตรงเป้าเปิดเผยระหว่างกดทับดันเข้ากับอลิส ผู้เสื้อผ้าทั้งหมดเละสะเปะสะปะกระเซิงเสีย แล้วแทงตูดเธอ

จากมุมมองบุคคลภายนอก มันดูดั่งสาวนั้นถูกจับไว้จากการต่อสู้แล้วตูดเธอกำลังถูกใช้งานเพื่อทำชายสบายกาย

 「โอเค…… แตก !」   

ผมโอบกอดสะโพกอลิสแล้วแทงๆกระดอในนอกออกๆเข้าๆรูเธอ

ปรับเปลี่ยนๆความรวดเร็วและพละกำลังของการทิ่มแทงเพื่อให้ไม่แทงแรงมากเกินไปกระนั้นไม่แทงเบาแรงเกินไป อีกครั้งคราวอลิสเริ่มร้องเสียงแหลมสูงๆมา

 「ลีอาห์จับมือเธอไว้」   

 「อ-โอเค!」   

ด้วยสองขามาอยู่ในเงื้อมมือผมและมือเธอถูกกุมจับไว้โดยลีอาห์อลิสตะเบ็งเกร็งตะโกนร้องต่อไปแล้วดากเธอกำลังถูกทิ่มๆแทงๆแล้วในที่สุดตาเธอม้วนกลับเหลือบเหลือกแล้วแล้วสีหายลับสิ้นเหลือเห็นเป็นขาวล้วนๆ

 「พี่ก็…… จะแตกแล้ว!」   

ด้วยหนึ่งแทงสุดท้ายของสะโพกผม ผมกอดอลิสมิดจากข้างหลังแล้วดันนาบเธอเข้ากับเตียง

หลังจากช่วงเวลาสั้นๆ น้ำเงี่ยนจำนวนมากๆอันเก็บอยู่อยู่ในไข่ของผมยิงเข้าสู่ส่วนลึกของท้องผู้ญิง กำลังมุ่งพุ่งไปสู่ทิศทางตรงกันข้ามกับความเป็นปรกติของอะไรต่างๆอันควรไหลไปในคลองแหล่งนี้

 「โออออ้…… นั่นดี」   

 「อ่ะฮฮฮฮฮฮี๊」   

เสียงของอลิสลากค้างนานไปแล้วเธอทรุดล้มลงอย่างสิ้นเชิงไร้ซึ่งกำลังกายพร้อมลิ้นเธอห้อยผลอยออกมาบนเตียง

 「กุ่……ยังแตกอยู่นะ……」   

ขณะผมปลดปล่อยภาระผมออกไป สาวๆอื่นถูเรือนร่างเข้าสีกับผม

อย่างไรก็ตามผมรู้สึกมากมายไม่ได้เพราะชุดเกราะอันผมกำลังใส่อยู่

 「พอแล้ว!」   

ผมถอดเกราะแล้วเปลือยกาย

 「ฮาร์ดเลตต์โดโนะ!? พี่จะไม่มีเวลาพอจะสวมใส่มันกลับไปเมื่อศัตรูมานะ!」   

 「พี่ไม่สนแล้ว พี่ยังสู้ได้ตราบใดเมื่อพี่ยังคงมีอาวุธสักอัน」   

ผมแค่จำเป็นต้องหลบหลีกการโจมตีของศัตรู บวกกันกับ ‘อาวุธ’ นี้แกว่งไกวไหวไปทั่วระหว่างผมสู้ พวกผู้ชายผู้มีเครื่องจิ้มทิ่มๆแทงๆอาจเสียกำลังใจในการต่อสู้ไป

 「มันอุ่นจริงๆ」  「ผิวเปลือยเปล่ารู้สึกดีที่สุดเลย」 「ปีปี้อยากมีใส่เข้าไปในเธอต่อ!」   

สาวๆดันๆเข้ากับผมทีละคนตามๆมากันหลังจากผมเปลือย

อย่างไรเสีย รอเดี๋ยวน้อยๆ พี่ยังคงน้ำแตกต่อไปให้อลิส

พี่จะสร้างความรักให้พวกเธอทั้งหมดเมื่อพี่แล้วเสร็จ

 「ถ-ถ้าอย่างนั้นหนูควรถอดทุกอย่างออกด้วย……」   

 「อย่าเลย หนูจะยังอยู่แบบนี้แหละอิริจิน่า พี่จะไม่ปล่อยให้เธอสู้เปลือยกายา…… นอกจากนี้ เย็ดเธอในเกราะมันร้อนเร่า」    —————————————

เรามีเซ็กส์เสร็จสิ้นและอิริจิน่า ผู้โดนโจมตีค่อนข้างอ่อนโยน เปลี่ยนกันกับครอลในฐานะผู้เฝ้าดูระหว่างโดโรเธียดูแลเมลกับลีอาห์ผู้สลบหมดสติ

ปีปี้ไต่ๆขึ้นบนหลังคาเพื่อทำหน้าที่เป็นผู้เฝ้าดูที่สอง

แค่สองผู้ถูกปล่อยไว้ในห้องคืออลิสกับผม

 「เฮ้ อลิส」   

 「……ขา?」   

อลิสผู้เหนื่อยล้าแทบจะเก็บสติไว้ไม่ไหว รูตูดเธอบานออกแม้ว่าเธอพูดว่ามันจะไม่เป็นไร

 「หนูบอกพี่กี่ยวกับตัวหนูเองได้มั้ย?」   

 「……ทำไมล่ะ?」   

ผมกอดอลิสแน่น

 「พี่อยากให้หทัยหนูเป็นของพี่นี้ด้วย นั้นทำไมพี่อยากจะรู้จักหนูมากกว่านี้」   

 「……」   

ผมอยากรู้ว่ามันมีอะไรสำคัญเบื้องหลังจุมพิตอันเธอคิดอยากได้ไว้กับเธอก่อนหน้านี้นอกเหนือไปจากความเสียว

 「หนูไม่อยากเหรอ? ยังไงซะเราเป็นแบบนี้กันต่อไปได้และพี่จูบหนูต่อไปได้เพื่อความเสียว」   

 「……ไม่ มันไมใช่นั่น มันแค่……ไม่มีอะไรซึ่งทำสำเร็จได้หลังจากพี่ได้รับสาวแปลกธรรมดาเหมือนหนูนี้」   

 「กำพังเอ่ยถึงเวทมนตร์หนูเหรอ? หรือบางทีมันหมายถึงตูดหนู?」   

อลิสยิ้มนิดน้อย

 「ทั้งสองอย่างแหละ…… หนูว่า」   

 「ทั้งสองอย่างนั้นทำให้หนูดูน่าหลงไหล」   

ผมโอบแนบอลิสไว้ในอ้อมอกแล้วเธอเริ่มพูดในเสียงเบาๆ

มันปรากฏมาว่าอลิสกำเนิดเกิดขึ้นมาในครอบครัวยากจน

ทั้งสองแม่พ่อมีผมดำกระนั้นเธอเกิดมาพร้อมผมแดง…… ซึ่งนำไปสู่การที่พ่อเธอกล่าวหาว่าแม่เธอนอกใจอย่างเป็นธรรมชาติ

แม่เธอ ผู้อลิสจำมากมายไม่ได้ทิ้งเธอลาจากไปไกลๆขณะสาปแช่งเด็กน้อยแล้วเสียที่ในครอบครัวไป

ได้รับแค่ความเกลียดชัง อลิสถูกดูถูกในฐานะลูกของคนรักอื่นโดยชาวบ้านและเติบโตขึ้นมาอย่างเชื่อฟังและสงวนตัว

อย่างไรก็ตาม ก็ยังมีบางคนผู้ท่าทางเปลี่ยนไปขณะเธอโตขึ้น

 「พี่เห็นมั้ย พ่อหนูน่ะ……」   

พ่อเธอพิจารณาว่าอลิสคือเด็กผู้ถูกเกลียด เป็นของแถมมาจากแม่กับชายอื่น

แต่อะไรต่างๆเปลีย่นไปเมื่อเธอโตเป็นผู้ใหญ่

เขาเห็นเธอว่าเป็นตัวตนผู้ไม่เกี่ยวข้องโดยสายเลือดโดยแท้จริง – แค่สาวน้อยหนึ่งนางผู้อยู่ในบ้าน

 「เมื่อหนู 14……ไม่ 15……ณ วันร้อนอบอ้าวในตอนเย็นๆ…… หนูถูกขืนใจโดยพ่อหนู」         

การทำให้เธอท้องจะไม่สะดวกสำหรับเขาเขาเลยทำตูดเธอแทน

นั่นคือครั้งแรกของสาว

ผมกอดอลิสใกล้กาย

 「พี่เห็น มันยากกับหนู」   

 「เอ๋? แต่ไม่ค่อยหรอก……น่ะ」

 「อาย๋า?」      

 「การกำลังถูกต้องการโดยพ่อหนูทำให้หนูมีความสุข…… ตูดหนูรู้สึกดีเหลือเชื่อด้วย」   

 「ถ้าอย่างนี้ความรักสำหรับรู้ทวารมีต้นกำเนิดกลับไปนานนมแล้ว…… มันมั่นอยู่ลึกภายในนะ」   

เห็นได้ชัดว่าเธอมีความสุขไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่พ่อของเธอใส่ความใคร่ของเขาไปที่เธอ ไม่สำคัญว่ามันมาในรูปแบบใด

ความสัมพันธ์นั้นดำเนิดต่อไป ไม่ใช่ในฐานะพ่อกับลูก แต่ในฐานะชายกับคนรัก

 「กลับไปตอนนั้น…… หนูค่อนข้างมีความสุข」   

แต่มันไม่อยู่ยาวนาน

เมื่ออลิสและพ่อเธอกำลังมีเซ็กส์ในกระท่อมน้อยสำหรับอุปกรณ์ทำนา แม่เธอบังเอิญมา

มันเปลี่ยนสู่ความเละเทะใหญ่แล้วอลิสถูกขับไส่ไล่ส่งออกจากบ้าน

อย่างไรก็ตาม กลุ่มโจรมุ่งหน้ากันมาสู่หมู่บ้านค่ำคืนนั้น แล้วกลุ่มศาลเตี้ยของหมู้บ้านหยุดพวกมันไม่ได้

แม้ว่ากำลังไม่ถูกรักโดยครอบครัวเธอ เธอยังอยากปกป้องพวกเขา โดยเฉพาะพ่อเธอผู้รักเธอ และมันเป็นตอนนั้นเองที่เป็นครั้งแรกของการใช้เวทมนตร์ของเธอ

พวกโจรแตกแย้กย้ายไกลกันจากเวทย์มนตร์ไม่คาดคิดและสาวผู้ปกป้องหมู่บ้านกลายเป็นผู้กล้า คนเหล่านั้นในหมู่บ้านปรบมือโห่ร้องยินดีให้เธอแล้วชื่นชมเธอในฐานะเทพธิดาผู้ปกปักรักษา

แต่แน่นอน ว่าไม่มีหนทางว่าแม่เธอจะขับไสเธอออกจากบ้านได้แล้วตอนนี้

อลิสก้มกายาลงกราบกรานหลายต่อหลายครั้ง อ้อนวอนร้องขออภัยแม้เธออยู่ในน้ำตาหลากๆ แต่พ่อแม่เธอไม่เคยมีวันแม่แต่เมียงเธอสักคราวเดียว

หลังจากค่ำคืนนับมิได้ ในที่สุดแม่เธอก็ชี้ใบมีดสู่อลิส

การไม่คุ้นเคยกับการโจมตีลงบนสาวระหว่างเธอหลับไหล มันจบลงด้วยแค่รอยขีดข่วน

กำลังตื่นขึ้นในความตื่นตกใจ อลิสอ้อนวอนแม่เธอให้หยุดอย่างสิ้นหวัง แต่เมื่อเธอกำลังถูกทำให้ทุกข์ทรมานและแม้แต่กำลังถูกขโมยผัวไป แม่เธอเข้าหาสาวต่อไประหว่างเอ่ยปากสาปแช่ง

กำลังเติมเสริมสู่โศกนาฏกรรมคือความเป็นจริงว่าสาวไม่สามารถควบคุมเวทมนตร์ซึ่งเธอเรียนรู้ในไม่นานได้

มือเธอดีดเด้งขึ้นเองดั่งมันแตะต้องบางอย่างร้อนลวกแล้วปลดปล่อยอัคคีออกสู่มารดาผู้ำลังเข้าหาพร้อมบังตอโดยมิตั้งใจ

แต่แม้เธอเกือบจะลี้หนีไม่รอดพร้อมชีวาแต่สุดท้ายแคล้วคลาดไปแม้ว่ากายาเธอถูกทิ้งปล่อยไว้ในการไหม้หนักหน่วง แล้วบิดาเธอ – พวกพ้องมิตรผู้เดียวซึ่งอลิสมี – ตบตีเธอ

กำลังสูญเสียทุกอย่างสิ้นแล้ว สาวทิ้งจากไปจากหมูบ้าน

 「ฮิ๊ก……อุ่กกุ่……」   

อารมณ์ของเธอต้องพรั่งพรูหลากถูกลากออกมาแค่จากการกำลังคุยเกี่ยวกับมัน

อลิสฝังใบหน้าในอ้อมอกผมแล้วร้องไห้

อะไรซึ่งเกิดขึ้นแล้วเกิดขึ้นแล้วแล้วไม่มีสิ่งใดอันผมพูดได้ซึ่งสร้างความแตกต่าง ณ จุดนี้

สิ่งเดียวอันตัวผมทำได้ตอนนี้คือแค่โอบกอดสาวอย่างอ่อนโยน

 「แล้วที่ซึ่งเธอจบไปคือรังของก็อบลินหรือ?」   

คุณจะไม่มีวันคาดว่าเธอจะถูกจับโดยก็อบลินเมื่อได้รู้ว่าเธอมีความสามารถเวทมนตร์มหาศาลเช่นนี้

แต่ผมแน่ใจว่าเธออยากไปที่นั่นด้วยเจตนาเพื่อไปพรากชีวี

 「ไม่…… หนูอยากเข้าเมือง……หนูไม่อยากตาย……」   

 「……ถ้าอย่างนั้นทำไมหนูถูกจับโดยก็อบลินเล่า? เวทมนตร์หนูหมดหรือ?」   

 「ไม่ หนูถูกโจมตีระหว่างหลับ…… และถูกข่มขืนตรงจุดนั้นเลย……」   

เธอเป่าก็อบลินกระเด็นกลับสิ้นได้ถ้าเธอเห็นช่องเปิด

เพราะทั้งหมดเวทมนตร์ไม่ต้องการอาวุธ

 「หนูไม่รู้ว่ามันเพราะก็อบลินมีความฉลาดน้อยมั้ยซึ่งนำมันให้พลาดรูอันมันใส่เข้าไป…… แต่พวกมันใส่เข้าไปในตูดหนู…… แล้วหนูทำแม้แต่สิ่งเดียวก็ไม่ได้เมื่อบางอย่างแทงเข้าตูดหนู…… หนูกลายเป็นเสียสติจากความเสียว…… แต่ก่อนหนูรู้มัน  พวกมันใส่บางอย่างเข้ารูนั้น…… แล้วก็ตูดหนูด้วย……」   

มันเป็นเหตุผลเรียบง่ายมากกว่าผมคิด

คร่าวๆคือเธอพยายามต่อต้านแต่คิดอะไรไม่ออกนอกเสียไปจากความเสียวเมื่อเธอถูกเย็ดในตูด

อะไรต่างๆที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นแค่จะทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจเท่านั้นถ้าผมฟังมัน

 「แม้ว่าผู้เดียวก็ดีพอแล้ว……หนูแค่อยากได้ครอบครัว」   

 「พูดเกี่ยวกับอะไรล่ะเนี่ย?」   

ผมเขกหัวอลิส

 「สาวๆผู้หนูกำลังใช้ชีวิตอยู่ด้วยในอาคารเสริมเหมือนกับครอบครัวหนูนะ」   

 「เอ๋?」   

 「หนูตื่นด้วยกันนอนด้วยกัน หนูหัวเราะและกินข้าวด้วยกัน หนูลงเล่นหยอกเย้ากันในอ่างด้วยกัน……. หนูถูกโอบกอดโดยพี่ นั่นคือครอบครัวหนึ่ง ไม่ใช่เหรอ?」   

อลิสปิดตาดั่งเพื่อให้นึกรำลึกบางอย่าง

 「อา…… อา……」   

 「หนูได้รับครอบครัวของหนูนานมาแล้ว」   

น้ำตาหยาดย้อยลงบนใบหน้าอลิสอย่างควบคุมไม่อยู่

 「หนู…… มี…… ครอบครัว?」   

 「นั่นถูกต้อง แล้วถ้าหนูกังวลเกี่ยวกับสายเลือด」   

ผมจับมืออลิสแล้วให้มันจับไม้เนื้อของผม

 「ถ้าสิ่งนี่สอดใส่เข้าไปลอดในช่องคลอดหนูแล้วขยับๆ…… ต้นกำเนิดของครอบครัวที่มากขึ้นจะออกมา」   

 「ครอบครัว…… จะโตขึ้นมา?」   

ผมพลิกอลิสให้นอนหงายแล้วเข้าในระหว่างหว่างขาเธอ

 「นั่นถูกต้อง จะรับพี่ผู้นี้มั้ย?」   

 「ค่ะ หนู……จะเป็นผู้หญิงของพี่ตลอดทั้งตัวลึกไปถึงก้นบึ้งของกมล แล้วจากนั้น…… เพิ่มจำนวนครอบครัว」   

 「ขอบคุณ อลิส」   

ผมฝังควยจมลงในอลิสแค่เพียงในหนึ่งพริบตาลิบ

ปรกติแล้้ว รูนี้ถูกใช้ไม่ได้ยกเว้นว่าน้ำลายเหลือเฟือทำให้มันเปียกปอนก่อนการแทง

มากกว่านั้น เธอจะไม่ชอบมันและจะไม่มีอารมณ์มากสักนิด แต่…… ณ ตอนนี้ ช่องคลอดเธอเหมือนบึงไร้ก้นลึก

 「หนู…… เปียกเหรอ?」   

 「ใช่ เปียกแฉะน้ำหยด มันรู้สึกดีมาก」   

เราโอบกอดแล้วกินกันในท่ามิชชันนารีและผมปั้มสะโพกโยกไประหว่างกำลังจูบเธอไปเรื่อยๆ

มันเป็นหนแรกอันผมกำลังได้ยินเสียงครางเหล่านี้ซึ่งอลิสสกำลังทำเพราะความเสียวจากช่องคลอดเธอ มันรู้สึกยิ่งใหญ่เท่าเมื่อผมได้ยินว่าอลิสประกาศออกว่าเธอเป็นของผม

 「ตูดหนูด้วย…… ใส้นิ้วเข้าไปนะได้โปรด」   

ถ้าอย่างนั้นเธอยังต้องการบางอย่างในตูดเธอ

 「ถ้าทำได้ ขึ้นไปถึงข้อมือ……」   

ให้ตายเถอะ……

 「ขึ้นไปถึงข้อศอกพี่……」   

คงได้หรอก!

ในที่สุดอลิสก็ไปถึงการแตกสุดหีทีแรกด้วยช่องคลอดแล้วรับการฉีดมุบรรจุอสุจิฉีดเข้าเหลือเฟือ

มันหนาและออกมาเยอะดังนั้นเธออาจท้องจริงๆ

หลังจากนั้น ไม่มีสัญญานของการโจมตีของศัตรู และกองทัพอาณาจักรใกล้ชานเมืองของเมืองหลวงมาตอนตะวันโผล่มาเช้าตรู่เพื่อเสริมกำลังพื้นที่บริเวณคฤหาสน์ผม

เราหนีจากอันตรายได้แล้วตอนนี้ แต่เหตุการณ์นี้ควรมีอะไรมากกว่านี้

 「ฟังนี่ทั้งคืน……ผมอั้นมันไม่ไหวแล้วอ้ะ……」   

มีอะไรครอล? —————————————

【–มุมมอง บุคคลที่สาม–】

ณ เวลาเดียวกัน วังหลวง: ส่วนห้องอาศัยส่วนตัวของราชา

 「ถ้าเช่นนั้นมันคือหนึ่งความล้มเหลว」   

 「หนูอับอายอย่างลึกซึ้ง……」   

ในวังหลวงโกลโดเนียในห้องส่วนตัวของราชา รีเบคก้าคุกเข่าหน้าราชาผู้ไร้สุข อเล็กซานโดร

 「เจ้าหน้าที่ขอมูลจะเตรียมตัวสำหรับสถานการณ์แบบนี้ และจากนั้นตำแหน่งเธอ」   

 「……」   

หัวของรีเบคก้าอยู่ต่ำมากจนพื้นฐานแล้วมันสัมผัสกับพื้น

มันเป็นการพลาดอันอ้างอะไรไม่ได้ ที่กาโจมตีถูกมีขึ้นที่สถานที่จัดงานเลี้ยงเต้นรำที่อธิบดีกิจการรัฐบาลบอลด์วินเข้าร่วม ที่อยู่อาศัยของอธิบดีกิจการทหารราดาห์ล และที่อยู่อาศัยขอมาร์เกรฟฮาร์ดเลตต์ ในหมู่คนอื่นๆหลายคนผู้เกี่ยวข้องกับกองทัพ

การโจมตีทั้งหมดทำด้วยกลุ่มมากกว่า 10 คนปลอมตัวเป็นยามวัง

เจ้าหน้าที่ข้อมูลรับรู้เงื่อนงำล่วงหน้าของปฏิบัติการขนาดใหญ่ๆภายในฐานปฏิบัติงานของเธอเองไม่ได้ ในเมืองหลวงของโกลโดเนีย

การสรุปนี้คือหนึ่งซึ่งเปลี่ยนไม่ได้โดยการกังขาความภักดีของรีเบคก้า

 「บอกอะไรซึ่งรู้มา」   

ความผิดหวังเล็ดรอดซึมอกจากเสียงของราชา

 「ค่ะ พระองค์! การโจมตีทั้งหมดถูกทำโดยกลุ่มผู้ปลอมตัวเป็นยามวังอุปกรณ์ของพวกเขาไม่ได้ถูกผลิตขึ้นมาแล้วและพื้นฐานมันแล้วมันดูเหมือนกันทุกอย่าง มากกว่านั้น ไม่มีหลายคนนอกจากคนผู้ถูกเชิญรู้เกี่ยวกับงานเลี้ยงอันถูกเข้าร่วมโดยอธิบดีกิจการรัฐบาล ไม่มีหลายคนรู้ก่อนหน้าเกี่ยวกับการมาสู่เมืองหลวงของลอร์ดฮาร์ดเลตต์」   

 「ถ้าเช่นนั้นเจำกำลังพูดว่าอะไร?」   

 「นี่ไม่ได้เป็นเพียงการโจมตีจากซากของมากราโด แต่บางคนกำลังชักใยจากภายในเมืองหลวง และมันน่าจะเป็นบางคนผู้มีความรู้จักสัมพันธ์กับขุนนางค่อนข้างระดับสูง…….」   

ราชาพักศอกไว้บนโต๊ะ

 「มันพูดว่ายามวังบางคนทำการลาดตระเวนในเส้นทางไม่เป็นธรรมชาติโดยข้ามพื้นที่การโจมตีและนั่นอันว่ามีการเปลี่ยนคำสั่งแค่เมื่อก่อนหน้า  แต่หัวหน้าแต่ละทีมได้รับข้อความขัดแย้งกันจากคนผู้ส่งมอบคำสั่งและทั้งหมดถูกผสมปนเปกัน」   

 「คำสั่งปลอมหรือ หือ」   

 「ค่ะ」   

 「มีความคิดใดๆหรือไม่?」   

 「เป็นคนผู้มีความรู้จักสัมพันธ์รู้กำหนดการของขุนนางระดับสูงและบางคนผู้คุ้นเคยสนิทใกล้ชิดกับโครงสร้างการบัญชาการของยามวัง」   

เธอมีบางคนอยู่ในใจ แต่คนนั้นมีระดับสูงเกินไปสำหรับรีเบคก้าผู้คือตำแหน่งบารอนกิตติมศักดิ์จะชี้มือชี้ไม้

 「ถ้าอย่างนั้นมันคือฮูเวอร์……」   

รีเบคก้าพยักหน้าเงียบๆในการตอบวาจาของราชา

 「มันกล้าดีเยี่ยงไรที่โยนโคลนเปื้อนๆมาที่หน้าข้า…… รู้ไหมว่าตัวมันนั้นอยู่ไหน!?」   

ราชาดีดแก้วบนโต๊ะพร้อมร้องตะโกนอย่างโมโหโทโส

เหล้าในแก้วอันหล่นลงสู่พื้นตกไหลรดลงราดไปในทุกที่และมีแม้แต่โดนรีเบคก้าแค่เธอไม่แม้แต่จะกระตุกเลี่ยงหน้าหวาดหวั่น

 「เจ้าหน้าที่ข้อมูลทั้งหมดใต้หนูทำการค้นหาอยู่ตอนนี้……」   

แม้ว่าเธอรู้แล้วว่ามันจะทำราชาโมโหโกรธา เธอโกหกพกลมไม่ได้

 「หัวหน้าการบัญชี เมโลวโด้ รองผู้กำกับภาษี โอคอนเนอร์ กัปตันของหน่วยที่ 6 อิรฮิด…… เจ้าเข้าใจหรือไม่? บุคคลหลักๆผู้สิ้นเสียชีวันไปจากการโจมตีนี้ พวกเข้าทั้งหมดล้วนคือคนมีทักษะอันฉันรับรู้」   

ราชาจับจ้องรีเบคก้า

 「นำเจ้าหน้าที่ข้อมูล รีเบคก้า เบลซ…… เจ้ามีจนกว่ามะรืนนี้ ถ้าเจ้าบอกไม่ได้ว่าอ้ายฮูเวอร์นั้นมันอยู่ที่ไหนเมื่อฉันตื่นขึ้นจากการนอนมะรืนซึ่งจะมาถึงนี้ พิจารณาเอาไปคำนึงว่าตำแหน่งและชื่อเรียกกิตติมศักด์เจ้าจะมิมีอีกต่อไป!」   

พร้อมการตะโกนพิโรธท้ายสุด ราชาสั่งเธอให้ออกไปแล้วโบกไม้โบกมือ

 「หนูจะไปบรรจบพบถึงความคาดหวังของท่าน」   

รีเบคก้าออกจากห้องด้วยสีหน้าใจเย็นบนใบหน้าเธอ แต่ทันทีเมื่อเธอปิดประตูข้างหลังเธอ เธอเช็ดปาดหยาดเหงื่ออันหยดย้อยลงจากขนคิ้วเเธอ

ในความเป็นจริง เธอไม่มีข้อมูลหรือมีแต่น้อยนิดถึงข้อมูลของตำแหน่งของฮูเวอร์

เธอมีข้อมูลคร่าวๆเกี่ยวกับรถม้าต้องสงสัยจากไปทางใต้ก่อนเช้าตรู่แต่มันไม่ได้ถูกยืนยันและรายงานมาสายในหมู่ความสับสนดังนั้นเมื่อเวลามันมาถึงหูเธอ มันก็เช้าแล้ว

มิมีความแน่นอนชัดเจนว่ารถม้าเป็นของฮูเวอร์และมีโอกาสซึ่งรถม้าคือแค่พาหนะด่วนธรรมดาแม้ว่าเธอจะตามหลังไป

 「ไม่ดีแล้ว……นี่แย่…… ฉันควรทำอะไรดี……」   

พื้นฐานของความเชื่อใจเธออันได้มาจากราชากำลังพังทลายแตกลงเป็นเสี่ยงๆ

ราชาสรรค์เลือกผู้คนผู้มีความสามารถโตยไม่ทำตามขนบธรรมเนียม แต่ในทางกลับกันก็โหดร้ายกับผู้คนไร้ความสามารถ

ถ้าเธอล้มเหลวในครั้งนี้ มันเต็มไปด้วยความน่าสงสัยว่าเธอคงไม่ได้โอกาสที่สอง

 「แต่ฉันควรทำอะไร…… นำกองทัพทหารม้า……ไม่ เมืองอยู่ในความเละเทะตอนนี้ดังนนั้นมันจะไม่ง่าย」   

ทางเลือกทั้งหมดลดลงสู่ความไม่เหลือ

แค่เมื่อเธอคิดว่าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากไปกับม้าตัวหนึ่งแล้วหาด้วยตัวเธอเอง ผู้ชายหนึ่งคนมาในใจ

 「แต่การให้ความร่วมมือโดยไม่มีอะไรตอบแทนเลยนั้นมัน…… ช่างแม่มันเถอะน่า ฉันมั่นใจว่าฉันมีทางเลือกอื่น!」   

รีเบคก้ากระทุ้งทึ้งม้าเข้าสู่เมือง ณ ความเร็วอันตราย เอื้อมเงื้อมความหวังสุดท้ายอย่างสิ้นหวัง

—————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูหนาว

สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ

พลเมือง: 155,000  เมืองหลัก – ราเฟน: 22,000 ลินต์บลูม: 3500

สินทรัพย์: 60,300 ทอง (ออกศึกฉุกเฉิน -300)

มาด้วยกัน: เมล (ภรรยาน้อย), ลีอาห์ (คนรัก), อิริจิน่า (ผู้คุ้มกัน), ปีปี้ (ผู้คุ้มกัน?), โดโรเธีย (คนรัก), อลิส (คนรัก), ครอล (เก็บกดทาสเพศ)

คู่นอน: 151, เด็กผู้เกิดแล้ว: 32

—————————————   

แปลโดย: wayuwayu

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl