191 ศึกกวาดล้างมากราโด ⑤ อย่างที่วางแผนไว้

 

 

–มุมมองเอเกอร์–

หลับนอนกับผู้หญิงเท่าที่ผมพอใจปรกติมันจะทำให้ผมเหนื่อยดังนั้นสุดท้ายผมหลับช้ากว่าปรกติ

ขณะผมงีบหลับไปบนเตียงนุ่ม ผมรู้สึกถึงลมหายใจออกมาร้อนๆสู่ริมฝีปากของผมและจากนั้นมีบางอย่างนุ่มสัมผัสพวกมันไม่นานหลังจากนั้น

ผมไม่ต้องคิดก็คิดออกว่ามันคืออะไร – ริมฝีปากผู้หญิง

「อึนนนน」

เมื่อรู้ว่าผมนอนค้างอยู่ไม่ได้ ผมเปิดตาของผมเล็กน้อยและเห็นซีเลียดันริมฝีปากเธอมาหาริมฝีปากของผม

ช่างแปลก ซีเลียมาให้ผมเอาใจบ่อยครั้งแต่เธอจะไม่บังคับให้ผมตื่น

แน่นอนว่าผมนอนต่อไปไม่ได้ตอนนี้ ดังนั้นผมเปิดตาผมกว้างขึ้น

「ออุ…… เอเกอร์ซามะ หนูทำท่านตื่น…… หนูขอโทษจริงๆ」

「อึน พี่ไม่ได้ถือจริงจัง แต่ทำไมหนู…… โออ้」

ขณะผมลูบไล้หน้าของซีเลียที่ดูอยากขอโทษและพันลิ้นกับเธอ ผมรู้สึกถึงความเสียวเข้มข้นในหว่างขาของผม

「ไม่ยุติธรรมเลย แม่! แม่เอาหัวไปแบบนั้นได้ยังไง?」

「มันจะหยาบคายที่จะปล่อยไว้ให้สาวไม่มีประสบการณ์เหมือนลูก ได้โปรดเลียด้านข้างแทน เซฟิร่าซัง ดูแลไข่เขา」

「ฮั่มฮั่ม…… ไข่เขาก็ใหญ่ด้วยลูกเอาพวกมันทั้งหมดเข้าไปในปากลูกไม่ได้」

ของหลังสงครามเอาใจเมื่อวานบริการผม – เมียราชายัดปลายเอ็นผมเข้าไปในปาก น้องสาวรับไข่ของผมเข้าไปในปากของเธอ และลูกสาวของเธอพองแก้มระหว่างเลียข้างแท่งยาวของผม

「หนูอยากจะบริการท่านอย่างช้าๆขณะท่านตื่นขึ้นแต่เจี๊ยวของท่านถูกชิงไปโดยคนอื่นก่อนหน้าหนู……」

「ถ้าอย่างนั้นนั่นทำไมหนูอยากได้ริมฝีปากพี่……อออุ่! อย่างที่คาด ช่างมีทักษะ」

「ข้าพอรับได้ถ้ามันใหญ่เพียงแค่นี้เท่านั้น เพราะข้าชินกับการเลียผัวข้าแล้ว ถ้ามันใหญ่มากเท่าเมื่อวาน กรามข้าจะหลุด…… ไม่ แม้ว่ามันจะหลุด ข้าจะกลืนมันไปทั้งอันถึงท้อง ดังนั้นได้โปรดอย่ายั้งมือและใหญ่เท่าที่ต้องการได้เลย」

ไม่ได้มีผู้หญิงมากมายผู้รับเจี๊ยวของผมได้ เธอมีทักษะมากเท่านี้ด้วยปากของพวกเธอ แน่นอน สาวๆในบ้านของผมก็ทำมันได้ด้วย แต่การได้รับการกระตุ้นแบบใหม่นั้นดีงาม ผมปิดตาของผมและดื่มดำไปกันความรู้สึกของการได้เข้าไปอยู่ในปากของเธอ

「มมมุ-! ช่างน่าโมโห!」

ซีเลียหงุดหงิดเมื่อเธอเห็นผมเสียวจนลอย ใช้มือเธอเพื่อเล่นหัวนมผมเพิ่มเติมจากการจูบผม

ช่างเป็นวิธีแสดงออกถึงความอิจฉาที่น่ารัก

ขณะผมกอดเธอใกล้ เธอมองลงไป ณ สามสาวผู้ห้อมล้อมรอบหว่างขาผมดั่งพยายามทำให้พวกเธอประทับใจ

「ออุ่……ข้าอยากได้ริมฝีกปากเขาด้วย」

「จูบนั้น…… ข้ารู้สึกถึงความรักข้างหลังมัน」

ลูกสาวและน้องสาวอิจฉาซีเลียกลับ

「ไม่ต้องกังวล เรามีเอ็นอยู่ในมือเรา ถ้าเรามอบความเสียวให้เขาอย่างทั่วถึง เราจะชนะแน่ๆ」

ผมไม่รู้ว่าพวกเธอจะชนะอะไรกันบนโลกนี้ แต่มันรู้สึกดีสำหรับผม ดังนั้นทำเต็มที่เลย

ซีเลียและอีกสามสาวเพิ่มความเข้มข้นในการบริการกายผมดั่งพยายามจะเทียบกับกันและกัน และความเสียวถูกสร้างขึ้นมามากขึ้นและมากขึ้นโดยไม่ต้องทำอะไรด้วยตัวเอง

「ปุ่ฮ่า ดาฟเน่ซัง ไข่เขาเพิ่งเคลื่อน เขากำลังจะถึงนั่น……」

「ถูก ปลายของเขาก็บวมขึ้นด้วย เขาจะระเบิดน้ำ」

「แม่! ได้โปรดให้หนูดื่มน้ำเชื้อของเขา……」

ผู้หญิงสามคนเริ่มถกเถียงกับกันและกันเมื่อการสังเกตอันคมคายของพวกเธอรับรู้ว่าผมใกล้ถึงการปล่อยของผม

ซีเลียตัดสินใจที่จะให้การจูบอันเร่าร้อน

「ไม่มีทาง! ข้าจะไม่ยอมปล่อยน้ำเชื้อข้นพิเศษจากการน้ำแตกยามเช้าให้ใครคนใดทั้งสิ้น แม้แต่ลูกสาวของข้า ข้าจะกลืนมันลง」

「อ๊าาาา ไม่ยุติธรรม! อุว้า ทั้งอันมันเริ่มเต้นเป็นจังหวะ……เขาจะแตกตอนนี้」

ความอดทนผมถึงขีดจำกัด

แม่ ดาฟเน่ ทำให้ลูกสาวผู้ขอร้องเธอไปไกลๆขณะเธอดันทั้งไม้ของผมลึกเข้าไปในคอเธอ

「จะแตกแล้ว……จะมีมากมาย เตรียมตัวเองด้วย!」

ด้วยการครวญสุดท้ายผมดันสะโพกไปข้างหน้า

เอ็นของผมสีใส่เข้าไปลึกในคอของเธอคืบคลานเข้าไปใกล้กับท้องของเธอ

「อึกโก่ะ! อึก!!」

เมื่อดาฟเน่เริ่มส่งเสียงเหมือนเธอกำลังดิ้นรน น้องสาวและลูกสาวมาช่วยเธออย่างเป็นธรรมชาติ

「เอออ้!」  「นี่เป็นการลงโทษที่เก็บของดีไว้กับตัวเองเพียงคนเดียว」

อย่างคาดไม่ถึง พวกเธอสองคนจับหัวดาฟเน่ไว้ให้อยู่กับที่จากข้างหลัง ทำให้เจี๊ยวของผมฝังตัวลึกลงไปในคอของเธอ

「อึกกึ—! นื้อออออ—! นื้อออออ–!」

เจี๊ยวของผมพ่นน้ำเหนียวหนักออกมาหลังจากทำให้ตัวมันเองคงอยู่กับที่ ณ ล่างคอเธอ

ตอนแรก ดาฟเน่พยายามอย่างเต็มที่เพื่อจะกลืนทุกอย่าง แต่ในท้ายที่สุดท้องของเธอก็ถูกเติมเต็มและจับท้องของเธอ ดิ้นรนเพื่อให้หลุดออก

อย่างไรก็ตาม สองสาวข้างหลังเธอไม่ปล่อยหัวเธอ

「นื้อออ-…….หนึกกึ……」

เมียผู้เติมเต็มท้องด้วยน้ำทำน้องของชายอีกคนมองดูผมด้วยดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา

「ขอโทษนะ ฉันยังไม่ได้ปล่อยแม้แต่ครึ่งของ ฉันยังแตกอยู่」

ไม้เนื้อของผมยังคงเต้นอย่างใหญ่โต ขยายหลอดอาหารด้วยน้ำเหนียวข้น

ในท้ายที่สุดดาฟเน่ใช้กำลังเธอหมดและสลบไปพร้อมตาเหลือก

「ถ้ามากไปกว่านั้นเธออาจตาย บางทีเธอควรปล่อยเธอไปได้แล้วตอนนี้」

「ข้าก็ว่าอย่างนั้น ถ้าอย่างนั้น……」

ทันทีเมื่อพวกเธอทั้งสองคนปล่อยมือ ดาฟเน่กลิ้งตัวเธอออกไปจากเตียง

สองมือคอยทำให้ปากเธอปิดต้องหมายถึงท้องของเธอได้ไปถึงความจุเต็มที่ของมันแล้ว

เธองอตัวกับถังใกล้ๆและอ้วกอสุจิออกมาจำนวนมหาศาล

「โอ่บบบบบ! อุ่บโบ่บบบบบ! ……ฮ่าา ฮ่าา」

「อุว้า แม่สกปรกมากเลยแม่…… นั่นค่อนข้างหยาบคายกับฮาร์ดเลตต์ซามะ ช่างเป็นการทำให้การน้ำแตกของเขาเสียเปล่า」

「พวกเธอสาวๆทำเกินไปแล้ว แม้ว่า พี่ยังแตกอยู่……」

「อะร้า อะร้า ข้าไม่รู้」

นองสาวเปิดปากของเธอและนำช่องเปิดไปที่เจี๊ยวของผม รีบกลืนทุกอย่างที่พุ่งฉีดออกมาลงอย่างเร็ว

มันเป็นสักพักแล้วตั้งแต่ผมเริ่มน้ำแตก ดังนั้นทั้งแรงส่งและจำนวนมันก็ลดลงไประดับหนึ่งซึ่งรับมือได้ง่ายกว่า

「อ๊า-! มันถูกชิงไปจากหนูอีกแล้ว」

「อย่ากับวล แค่จับไข่พี่ ยังมีเหลืออยู่มาก เธอสองแค่ต้องรีดน้ำมันออกมา」

ซีเลียมองดูผมด้วยสีหน้าเจ็บปวด

น่า น่า พี่จะเก็บไว้ให้หนูบ้างด้วย

ไข่ผมทำหน้าที่อย่างยากที่สุดเพื่อให้น้องสาวพอใจ ลูกสาวก็สามารถได้กินอสุจิของผม และผมมีพอที่จะให้ซีเลียได้กินบ้างด้วย

หลังจากทำให้ถุงไข่ผมว่างเปล่าในตอนเช้า สะโพกของผมรู้สึกค่อนข้างเบา

สองสาวนอนข้างกันกับผม กำลังใช้แขนผมเป็นหมอน ระหว่างคนอื่นๆไปกอดอยู่แถวเท้าของผมขณะผมนอนแนวขวางบนเตียง

มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนราชา

พูดถึงราชา ราชาจริงไปไหน?

เมื่อคืน เขาซั่มคนรับใช้สาวมากจนเธอมองเพดานอย่างสมเพชโดยสายตาที่ไม่ได้จ้องอยู่กับอะไร

ฉีดน้ำหวานแห่งรักไปเสียทุกที่ขณะลิ้นของเธอห้อยปล่อยยาวออกจากปากของเธอ

「เอ่ะเฮฮฮฮะ…… กิลเดรสซามะ…… อ่าเฮ่ะ」

การรับมือราชาด้วยตัวเองกลางดึกกลางดื่นอาจทำให้เธอกลายเป็นบ้าไป

ผมหวังว่าเธอจะไม่พัง

ขณะผมสูดหายใจเอาความหมดเรี่ยวหมดแรงเข้าไปซึ่งผมรู้สึกหลังจากปลดปล่อยภาระของผมหูของผมรับเสียงอู้อี้จากห้องข้างๆที่ถูกใช้โดยคนรับใช้

「กิลเดรสซามะ! ท-ท่านต้องไม่ทำนะ ดิฉันอายุ 60 ปีแล้วและมีหลานสามคนแล้ว」

「ฟุฟุฟุ หัวหน้าแม่บ้าน ข้าล่ะอยากจะโอบกอดเจ้าอย่างน้อยหนึ่งครั้ง」

「ถ้าท่านหลับนอนกับย่าเหี่ยวๆเหมือนฉันมันจะแค่ทำให้ของตรงนั้นของท่านสกปรก……อ๊าา! ท่านใส่เข้าไปข้างในจริงๆ!」

「ว่ะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! เรือนร่างเหี่ยวย่นอย่างนี้ยังค่อนข้างดี! รู้สึกยังไงที่มีไม้ของข้าอยู่ข้างในเจ้า」

「อ่ะฮฮฮฮฮฮี๊! รูซึ่งไม่เคยถูกใช้มา 20 ปี……ฤดูใบไม้ผลิได้มาถึงรูย่านี้อีกครั้ง!」

มันดูเหมือนบางอย่างที่ผมไม่อยากเห็นหรือได้ยินมันเกิดขึ้นจากอีกฝั่งหนึ่งไม่นานหลังจากผู้หญิงแก่กรีดร้องขอให้หยุด กิลเดรสเข้าห้องผมระหว่างยังเปลือย

「คิ่ย้า!」

ไม่อยากที่จะแสดงเรือนร่างให้ชายใดๆยกเว้นผม ซีเลียรีบซ่อนตัวเธอเองใต้ผ้าห่มและมุดใต้แขนของผม

「ฮาร์ดเลตต์ ชอบรสชาติของครอบครัวข้าไหม?」

「พวกเธอดีที่สุดเลย」

กิลเดรสยืนอย่างกล้าหาญหน้าประตูพร้อมสมาชิกแข็งเด่ชี้ออกมาที่กว้าง

ผมไม่ได้คาดว่าเขาจะโอบกอดผู้หญิงแก่ด้วยช่างเป็นชายผู้น่าถูกชัง

「อุมุ แน่นอนพวกเธอดี เพราะทั้งหมดพวกเธอคือผู้หญิงที่ข้าเลี้ยงดูมาและดูแลอย่างดิบดีเป็นการส่วนตัว」

ผมไม่เห็นเงื่อนงำของความอารมณ์เสียหรืออิจฉาในเขา ขณะกิลเดรสวางมือของเขาไปบนสะโพกและหัวเราะอย่างอิ่มอกอิ่มใจ

เขาเป็นคนน่าสนใจ แต่ผมไม่ได้อยากเป็นอย่างเขา

「จะกลับไปแล้วตอนนี้หรือ?」

「ใช่ เพราะทั้งหมดเราอยู่ในระหว่างล้อมเมืองฉันต้องกลับไปอย่างเร็ว」

และจากนั้นกิลเดรสมายืนอยู่ข้างผมทันทีเมื่อผมยืนขึ้น

ไปไกลๆ ไอ้เจี๊ยวเปื้อนน้ำเหนียวแกอยู่ใกล้ฉันเกินไปแล้ว

「การต่อสู้จบไปแล้ว ข้ารู้ว่านี่อาจไม่ใช่ที่ของข้าที่จะพูดเมื่ออโตรัวกำลังจะแตกพ่าย แต่…… มันเป็นคำขอร้องจากเพื่อนเก่าของข้า อย่างน้อยเจ้าไว้ชีวิตนายกเทศมนตรีของอโตรัว อิซาเบลล่าได้มั้ย?」

เขาเคลื่อนที่เข้ามาใกล้ผมและถามพร้อมด้วยสีหน้าที่น่ากลัว แต่เขาเปลือยเต็มที่เลย

「……ฉันไม่มีแผนที่จะทำลายอโตรัวให้สิ้นซาก นายกเทศมนตรี…… จะไม่ถูกจงใจฆ่า โดยเฉพาะถ้ามันเป็นผู้หญิง」

「อย่างนั้นหรือ!?」

อีกครั้งที่กิลเดรสแสดงให้ผมเห็นถึงรอยยิ้มมีความสุข

เมื่อเขาทำเช่นนั้น เจี๊ยวเปล่าเหวี่ยงเกือบมาโดนผม

「ถ้าเป็นอย่างนั้น ข้าจะมาช่วยเจ้าเมื่อไหร่ก็ตามที่เจ้าต้องการความช่วยเหลือ ข้าจะนำทหารของอเลสมากับข้าถ้าเป็นไปได้ และถ้าข้าไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ ข้าจะยังคงไปแม้ว่าถ้าข้านั้นต้องไปคนเดียว นี่คือสัญญาผู้ชาย」

 ในฐานะสัญลักษณ์แห่งความเป็นมิตร เขากอดผมแน่น

และจากนั้นในที่สุด…… เจี๊ยวของเขาก็ดันใส่ต้นขาของผม นี่คือหนึ่งในความรู้สึกที่แย่ที่สุดในชีวิตผมเท่าที่ผ่านมา

「ดูสิ การกอดเปลือยกายของชายสองคน」   

「มันจะรู้สึกดีเยี่ยงไรหนอถ้าเจ้าถูกขนาบในระหว่างสองชายนั้นและไม้พวกเขาแทงเจ้าจากทั้งสองฝั่ง……」

「หน้าและหลังเลย…… โฮ้ว」

「เอเกอร์ซามะถูกทำให้สกปรก……」

สาวๆพูดกันตามใจที่พวกเธออยากพูดขณะพวกเธอดูจากด้านข้าง

ซีเลีย……ใช่มือนุ่มๆของหนูเช็ดตัวให้พี่สะอาดที

 「ตอนนี้ ไป ฮาร์ดเลตต์! เหล่าชายของอเลสจะไปส่งเจ้า!」   

ผมจะไม่ได้มีความสุขขนาดนั้นกับการส่งนี้

ซีเลียและผมออกเดินทางจากอเลสและกลับมาสู่วงตีล้อมของอโตรัว

 「เอเกอร์ซามะ ท่านน่ะมีกล้ามเนื้อและทั้งหมดนั่น…… แต่หนูก็รักฝั่งใจดีของท่านจริงๆ ดังนั้นได้โปรดอย่าเป็นอย่างนั้นนะ นะ」   

 「พี่รู้ ที่สำคัญกว่านั้นเช็ดตัวพี่ให้สะอาดได้มั้ย พี่ยังคงมีความรู้สึกตกค้างอยู่เลยเนี่ย」  

 

 「ด้วยคำสัญญาที่มั่นคงจากอเลส พวกเขาจะไม่ข้องเกี่ยว นั่นคือทั้งหมดสรุปแล้ว」   

ทันทีเมื่อผมกลับสู่ฐาน ลีโอโพล์ต์พูดอย่างเรียบๆพร้อมสีหน้าไร้ความรู้สึก

 「แต่มันไม่ได้ดูเหมือนการล้อมเมืองมันเดินหน้าไปนะ」

เมื่อมองดูสถานการณ์ ผมเห็นได้ว่าปืนใหญ่สร้างความเสียหายให้กับประตูและกำแพงปราสาท ทำให้ก้อนใหญ่แตกลงสู่พื้น

อย่างไรก็ตาม ทหารอโตรัวเติมเต็มช่องว่างนั้นโดยการตั้งแคมป์ล้อม เลี่ยงไม่ให้ทหารของเราก้าวเข้าไปในเนินหิน

แม้ด้วยการยิงปืนใหญ่เป็นช่วงๆและการยิงเครื่องดีดหินเป็นชุด การตั้งแคมป์ล้อมเน้นไปรอบเมืองใกล้กับกำแพงยังไม่ได้รับความเสียหาย

กำลังใจของศัตรูก็ไม่ได้ดูเหมือนจะต่ำเหมือนกันด้วย ในความเป็นจริงมันดูเหมือนพวกเขาค่อนข้างมั่นใจ

 「นั่นก็เป็นส่วนหนึ่งของแผน」   

ลีโอโพลต์ชี้ไปสู่ธงพิธีทหารดำสนิทซึ่งเป็นตัวแทนของกองทัพของผมและควรถูกยกไว้ตรงกลางของแคมป์ของเราจริงๆแล้วถูกลดลงเพื่อที่ศัตรูจะมองไม่เห็น

 「เมื่อธงกลางแคมป์ของเราไม่ได้ยกขึ้น มันหมายถึงผู้บัญชาการไม่อยู่หรือไม่สามารถสั่งการได้ในตอนนี้」   

 「อาจเป็นอย่างนั้นในเวลาสันติ แต่……น่าจะไม่มีเจ้าบ้าคนให้ผู้จะจงใจบอกสถานการณ์พวกเขาให้ศัตรูฟังในระหว่างเวลาสงคราม」   

เห็นว่า มันถูกทำเป็นพิธีแต่การหลอกมันเป็นเรื่องปรกติระหว่างสงคราม

 「ธงพิธีทหารไม่ได้ยกขึ้นระหว่างการล้อมเมือง คิดว่าศัตรูจะตีความเรื่องนี้ยังไง?」   

ซีเลียเอียงหัวเธอ

 「อย่าบอกฉันนะว่านายพลไปเพื่อเจรจา…… ลีโอโพลต์ นาย-!」   

 「ใช่ ผู้บัญชาการของลอร์ดฮาร์ดเลตต์ได้รับบาดเจ็บ พวกเขาไม่เห็นคุณ – ผูชอบยืนอยู่ข้างหน้า – ระหว่างการโจมตีเมื่อกี้นี้ด้วยเหมือนกัน」   

ศัตรูน่าจะคิดว่าผมป่วยไม่ก็ขยับไม่ได้

ซึ่งนั่นก็นำกำลังใจมาให้ผู้ป้องกัน

 「แต่พวกเขาจะติดกับเล่ห์กลง่ายๆแบบนั้นมั้ย?」   

 「ปรกติแล้ว พวกเขาจะไม่ แต่เมื่อพวกเขาเห็นแสงความหวังสาดส่องเล็กน้อยกลางสถานการณ์สิ้นหวังเหมือนศึกล้อมเมืองนี้ พวกเขาอดใจไม่ได้แล้วต้องเชื่อ」   

ลีโอโพลต์ชำเลืองมองทริสตันเร็วๆ ผู้ตอบระหว่างดื่มชาเขาบนสนามรบ

 「แม้แต่ในสถานการณ์ที่แย่ คนกล้าจะพยายามเต็มที่เพื่อฝ่าฟันไป ด้วยกำลัง พวกเขาจะดิ้นรนสู่ความตาย คนนั้นอ่อนแอที่สุด…… เมื่อพวกเขาเชื่อว่าพวกเขาทำสำเร็จได้ในตอนแรก และถูกทำให้ผิดหวังทันทีหลังจากนั้น」   

ช่างเป็นวิธีแสนเจตนาร้ายหนึ่งคนผู้คิดแผนนี้…… น่าจะลีโอโพลต์

 「ยกธง นำอาวุธล้อมเมืองทั้งหมดไปข้างหน้าและทำการโจมตีเต็มรูปแบบ」   

แทนเป็นการยิงเป็นช่วงๆก่อนหน้า อาวุธล้อมเมืองยิงเป็นชุดพร้อมๆกัน เมืองที่มีความเสียหายอยู่แล้วร่วงหล่นลงในบางที่

หินติดไฟและหม้อน้ำมันอันถูกยิงจากเครื่องดีดหินทำให้ส่วนที่ไม่ได้รับความเสียหายบนกำแพงติดไฟ

เพิ่มเติม การยิงลูกธนูพันๆดอกเป็นชุดตกลงจากข้างบนเป็นฝน เปลี่ยนแคมป์ศัตรูเป็นหมอนเสียบเข็ม

 「ตอนนี้ โจมตี! บุก!」   

ทหารม้าและทหารราบเล็งไปที่ช่องว่างของกำแพง วิ่งเข้าไปในเมืองทีละคนตามๆกัน

แม้ว่าจากระยะไกล เราบอกได้ว่าศัตรูอยู่ในความวุ่นวายไม่เป็นระเบียบ

พวกเขากำลังพูดบางอย่างเช่น “มันไม่ได้สมควรออกมาเป็นแบบนี้” และ “นายพลศัตรูไม่ควรจะสามารถเดินได้”

สีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนเป็นหน้าตาเติมเต็มไปด้วยความสิ้นหวังในททันทีเมื่อพวกเขาเห็นการยกธงขึ้นและหน้าผมอยู่แนวหน้า

ทหารอโตรัวอาจไม่ได้เก่งเท่าทหารของอเลส แต่แน่นอนว่าพวกเขาไม่อ่อนแอและควรสู้เพื่อปกป้องเมือง กระนั้นพวกเขากำลังพากันพ่ายเหมือนเนยละลาย

 「หยุดยิง! ทหารราบบุกรุกผ่านช่องว่างของแคมป์พวกเขาแล้วเปิดทางให้ทหารม้า!」   

วงแคมป์ส่วนใหญ่พลังทลายลงด้วยแค่ทีเดียว

บางที่สามารถป้องกันได้อย่างดี แม้ว่าพวกเขาเทียบไม่ได้กับกองทัพผมผู้ – น่าจะเพราะพวกเขารู้สึกโมโหที่ทหารของอเลสเดินข้ามหัว – พากันเดินหน้าเข้าไปสู่แคมป์พร้อมด้วยรูปลักษณ์ที่ทำให้สยองขวัญและฟันทหารศัตรูตาย

พื้นที่รอบกำแพงถูกควบคุมโดยกองกำลังเราอย่างรวดเร็ว

 「เส้นทางได้ถูกเก็บกวาดแล้ว ทหารม้าเริ่มบุก ฝ่าแนวป้องกันของศัตรูและไปข้างหน้าสู่ตรงกลาง」   

เสียงของเกือกม้านับไม่ถ้วนวิ่งบนพื้นซึ่งตามมาด้วยฝูงของทหารม้า อาจไม่มีผลมากกับทหาร แต่มันใส่ความกลัวสุดหัวใจไปสู่หัวใจของพลเมือง

ศัตรูผู้ยังคงต่อต้านถูกเหยียบย่ำโดยทหารม้าอย่างรวดเร็วฝ่าผ่านพวกเขาอย่างสมบูรณ์ และจากนั้นเสียงเป่าเขาสามารถได้ยินดังมาจากหลากหลายพื้นที่ในเมืองที่พวกเขาบุกรุก

เมื่อนั่นเกิดขึ้น ทหารอโตรัวหยุดสู้พร้อมๆกันทั้งหมดและนั่งลงอยู่กับที่

 「มันจบแล้ว」   

เมื่อมองดูข้างในเมืองและคฤหาสน์ที่ยกสูงที่สุด มีธงขาวถูกชูขึ้นจากหอคอยสูงสุด

 

 

–มุมมองบุคคลที่สาม–

เรื่องราวข้างเคียง: อย่าไปยุ่งกับเธอ

ในเมืองราเฟน

  「เฮ้เลติเซีย เธอรู้เกี่ยวกับมันมั้ย? ข่าวลือของทะเลสาบนั่น」   

สองสาวผู้มาสู่ร้านอาหารของเลติเซียพูดอย่างตื่นเต้น

คุณนายเหล่านี้ในชีวิตอยู่แถวๆนั้น หนึ่งในพวกเธอมีสามีผู้เป็นพ่อค้าผู่มั่งคั่ง ระหว่างอีกคน – แม้ว่าโสด – มีพ่อแม่ผู้เป็นหัวหน้าเก่าของพ่อค้าเร่และพอมีพอกินอยู่

พวกเขามาสู่ร้านอาหารนี้ทุกวันเพื่อมีความสุขกับอาหารและคุยเกี่ยวกับหัวเรื่องอะไรก็ได้

「มันทำไมเหรอ」

เลติเซียเอียงหัวของเธออย่างสงสัย

เธอยุ่งพอแล้วจากการดูแลร้านดังนั้นเธอไม่คุ้นเคยกับอะไรที่เกิดขึ้นรอบๆเธอ

เธอเก็บเงินได้ถึงจำนวนที่มากพอแล้วแต่เธอรู้่สึกดีใจจากการให้คนอื่นได้กินอาหารของเธอดังนั้นเธอไม่เคยได้คิดจะพัก

「ข้างนอกราเฟน…… มีทะเลสาบที่สวยมากๆอยู่ตรงนั้น」

「อ๊ะ…… เธอหมายถึงที่ผู้คนพูดว่าเห็นนางเงือกปรากฏขึ้นมาใช่มั้ย」

“ใช่ นั่น” – สาวๆเล่าเรื่องต่ออย่างมีความสุข

「เห็นว่า พวกเขาพูดกันว่าเธอปรากฏตัวขึ้นไม่นานมานี้ แต่มีหลายกรณีมากยิ่งกว่านั้นไม่นานมานี้ เรื่องที่บอกว่ามีคนเห็นคนนึงมันพากันมาเรื่อยๆ」

「เฮฮฮ๋~ แต่ถ้ามันแค่นางเงือก มันจะไม่อันตรายถ้ายกเว้นว่าเธอเข้าใกล้กับทะเลสาบมากไป มันดีกว่าบางอย่างเหมือนออร์คมาก ไม่ใช่เหรอ?」

「ทั้งหมดมันก็เริ่มอย่างนั้นมาก่อนแหละ เห็นมั้ย แฟนหนุ่มของเพื่อนฉันมีเวลาว่างเยอะและไปทะเลสาบเพื่อตกปลา」

「เลติเซียพยักหน้าและทำให้สาวพูดต่ออย่างเร็ว ระหว่างอีกคนกระเถิบเข้ามาฝังใกล้ๆด้วยเหมืออนกัน」

「และจากนั้นนะ นางเงือกน้อย…… ซึ่งดูเหมือนเด็กอายุน้อยๆเลย ถูกตกขึ้นมา เธอร้องไห้เกือบเหมือนลูกมนุษย์เลยล่ะ」

「เอออ๋! เขาตกเธอได้เหรอ!?」

「บางอย่างเหมือนเด็กสาวเหรอ? น่าสงสารอ่ะ……」

หนึ่งในพวกเธอตกใจระหว่างเลติเซียดูเศร้าใจ

「และจากนั้นเขาอยากเอาเด็กร้องไห้กลับไปและเอาไปให้ทุกคนดู」

「ฟุมุ ฟุมุ」

「จากนั้น…… เธอออกมา」

สาวหยุดครู่หนึ่งแล้วขึ้นเสียงเธอ ซึ่งทำให้เลติเซียตกใจและทำให้เธอกรี๊ดออกา

สาวอีกคนต้องชินกับเรื่องน่ากลัวเพราะเธอไม่ได้ดูเหมือนจะมีผล

「เธอออกมา…… ถ้าอย่างนั้นแม่ของนางเงือกปรากฏตัวและกินเขาเหรอ? ไม่ใช่นั่นมันเหตุการปรกติหรือไงเล่า?」

ฟุฟุฟุ – สาวหัวเราะ

「ยังไงซะ มันถูกเรียกว่านางเงือก…… แต่เห็นว่ามันมีขาน่ะ」

「อะไรกันเนี่ย มันไม่ใช่นางเงือกแล้วถ้ามันมีขาอ้ะ!」

「มันมีขา…… แต่เห็นเลยว่าท่อนบนมันเป็นปลา! มันเร็วสุดๆเลยนะและไล่ตามผู้ชายเมื่อเขาเริ่มวิ่งหนี!」

「ฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮิ๊!」

「อ่ะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! อะไรกันวะ นั่นโคตรน่าแหยงเลย」

เลติเซียร้องเสียงแหลมแต่อีกคนหัวเราะออกมา

「และจากนั้น ผู้ชายสะดุดตอไม้ นางเงือกนั้นไล่ตามทันและจ้องเขาค้างด้วยดวงตาปลาใหญ่โต……และจากนั้นมันพูด “อย่าไปยุ่งกับเธอ~ อย่าไปยุ่งกับเธอ~” เขาถูกลืนไปโดยดวงตาเหล่านั้นและหมดสติ…… เมื่อเขาตื่นขึ้น เบ็ดตกปลาและถัง…… และแน่นอน เด็กสาวนางเงือกจิ๋วก็หายไปแล้วด้วย」

หลังจากเรื่องราวจบลง เลติเซียถอนหายใจโล่งใจ ระหว่างสาวอีกคนดูเหมือนผิดหวังเล็กน้อย

นั่นน่ะชัดเจนเลยว่าโกหกเพราะเขาจะดูไม่เท่ถ้าเขากลับมาหลังจากไม่สามารถจับปลาได้ ฉันจะไม่พูดว่านางเงือกไม่มีตัวตน…… แต่พวกมันไม่ได้หาเจอง่ายเหมือนก็อบลินและจะไม่แค่โผล่มาบ่อยครั้งเหมือนเกิดขึ้นทุกวี่ทุกวัน

「อืม เธอน่าจะพูดถูก– มันไม่เหมือนว่าพวกเธอคลอดลูกเป็นร้อยๆที่เวลาเดียวกันเหมือนปลาธรรมดา」 

คนผู้เล่าเรื่องไม่ได้ปรากฏว่าเชื่อข่าวลือด้วยเหมือนกัน ขณะเธอกอดอกและขออาหารจากเลติเซียจานที่สอง

「พูดถึงแล้ว อะไรเกิดขึ้นกับชารอน? มันค่อนข้างเงียบตอนนี้ ดังนั้นเขาไปนอนตอนบ่ายเหรอ?」

「ชารอนน่ะ เอิ่ม……」

ชารอนกลายเป็นยิ่งทั้งรักทั้งหลงลอร์ดศักดินาตั้งแต่เมื่อเขาถูกโอบกอดโดยลอร์ดศักดินา

เขาจะเอาเสื้อที่มีกลิ่นชายคนนั้น…… ที่ทิ้งไว้ข้างหลังเมื่อหลังจากครั้งแรกของเขา…… และดมมันระหว่างช่วยตัวเองในความเศร้าอย่างบ้าคลั่ง

「เขาควรรู้ว่าถ้าเขาทำมันมากไป แท่งน้อยของเขาอาจใหญ่ขึ้น……」

「อะไรที่กำลังพูดถึงกันน่ะ? แต่ชารอนดูค่อนข้างน่ารักนะกับหน้าที่ดูสองเพศของเขาน่ะ ถ้าเธอเก็บมันไว้เป็นความลับกับสามีฉัน ฉันจะไม่ถือในการช่วยให้เขาจบจากการเป็นหนุ่มซิงนะ รู้มั้ย?」

「ใช่– ฉันก็กำลังเล็งความซิงของชารอนด้วย ฉันคิดว่าเขาจะครางน่ารักๆออกมาจากริมฝีปากเหล่านั้นของเขา」

「เอิ่ม นั่น…… ฉันไม่คิดว่ามันเป็นไปได้……」

หลังจากเลติเซียปฏิเสธสองสาว เธอไม่ได้รู้สึกคิดค้างเกี่ยวกับมันมากและกลับไปที่มีความสุขกับมืออาหารของพวกเธอ

「เขาดูเหมือนเป็นประเภทที่พี่สาวก็ไม่เป็นไร แต่มันไม่เหมือนว่าเราจะแนะนำนั่นได้ถูกกมะ?」

「ไม่ใช่มันไม่เป็ไรเหรอถ้าเลติเซียทำให้เขาเสียซิงเขา? ไม่มีปัญหาตราบใดที่เธอใช้ยาคุม」

ไม่มีทางที่เลติเซียจะบอกพวกเธอได้ว่าชารอนไม่ได้สนใจในสาวๆอย่างแน่นอนที่สุด

 

 

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูร้อน

สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ 

พลเมือง: 159,000  เมืองหลัก – ราเฟน: 23,000 ลินต์บลูม: 4000

กองทัพส่วนตัว:  10,900 คน

ทหารราบ: 5400, ทหารม้า: 800, พลธนู 750, ทหารม้าธนู: 3950

ปืนใหญ่: 12 (3 ได้รับความเสียหาย)

สินทรัพย์: 300 ทอง

คู่นอน: 205, เด็กผู้เกิดแล้ว: 46

 

 

แปลโดย: wayuwayu

tipme : tipme.in.th/wayuwayutl

โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: ​http://linktr.ee/wayuwayu