214 งูตัวหนึ่งรออยู่ ณ จุดจบการเดินทาง

 

 

–มุมมองเอเกอร์–

「ฟู่…… นั่นจัดการเงินได้ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง」

เมื่อผมกลับมาที่โรงแรม สาวๆเรียงกันบนพื้นและคำนับหัวพวกเธอ

คนเดียวเท่านั้นที่หัวยังอยู่ข้างบนคือปีปี้ ผู้เด้งขึ้นลงบนเตียง และเคซี่ ผู้ที่กินพาย

「……พี่ไม่มีความชอบให้ผู้หญิงคุกเข่าคำนับหน้าพี่ หยุดนี่เถอะ」

「ไม่มีข้ออ้างสำหรับอะไรที่เกิดขึ้น…… แม้ว่าด้วยการอนุญาตจากภรรยาหลวง ผลลัพธ์สุดท้ายนั้นแค่ยอมรับไม่ได้」

「หนูขอโทษจริงๆ หนูไม่คิดว่าหนูจะติดเชื้อความโง่ของนนน่าด้วย」

「พอมาคิดว่าหนูนำความอับอายมาให้เอเกอร์ซามะ…… บ-บู่ตัวหนู! เหยียบหนูเลย」

แคทเธอรีนและคาร์ล่าก็ขอโทษอย่างสลดใจ

เมื่อผมมองซีเลีย เธอดูเหมือนหดหู่เป็นพิเศษ

「อย่ากังวลเกี่ยวกับนั่นมาก มันแค่เพิ่มงานนิดหน่อยเอง」

จำนวนรวมเงินที่ผมมอบให้นนน่าคือจำนวนที่กำหนดไว้เพื่อเป็นเงินเดินทาง

ผมไม่คิดว่ามันทั้งหมดจะถูกใช้ไปในระหว่างไม่กี่วันที่ผมไม่อยู่ดังนั้นแม้แต่ผมก็อธิบายไม่ได้

「พี่ขอจูโน่ให้ช่วยและเขาเสนอจ่ายมากเท่าที่ต้องการ นั่นทำไมมันไม่เป็นอะไรแล้วตอนนี้」

แต่เขาทำหน้าตกใจนะ

「ต-ตั้งแต่แรก มันต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว ว่าคนที่ชวนเราแบกภาระค่าใช้จ่าย…… คิ่ย้าาาา!」

「เงียบ นี่เป็นความผิดเธอ!」

「ฉันจะบีบหน้าอกไร้ประโยชน์นั่นของเธอ!」

ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่นนน่าพยายามพูด สาวๆคนอื่นเน้นโจมตีเธอและทำให้เธอร้องเสียงแหลม

ลิบาติสดูแลค่าใช้จ่ายสำหรับโรงแรมของเราแต่เราต้องการจำนวนหนึ่งสำหรับต่างๆนาๆระหว่างที่เราอยู่พร้อมกับค่าใช้จ่ายอาหารการกินด้วย

「อออุ ทำเละอย่างเร็วหลังจากเป็นคู่แต่งใหม่……」

「เราไม่เหมาะสมที่จะถูกเรียกว่าภรรยา……」

มิตี้และมาเรียก็สลดใจด้วยเหมือนกัน

ผมทนบรรยากาศมืดมนนี้ไม่ได้ การเดินทางออกมาครั้งนี้สมควรจะสนุกผมควรจะรีบลงโทษพวกเธอเพื่อที่พวกเธอจะมีสภาพจิตใจแบบใหม่สำหรับพรุ่งนี้

「พี่เข้าใจ ถ้าอย่างนั้นพี่จะลงโทษพวกหนูที่ใช้เงินเดินทางทั้งหมด แต่นั่นจะเป็นจุดจบของปัญหาทั้งหมดนี้ พวกหนูทั้งหมดจะมีความสุขพรุ่งนี้」

「ท่านจะตีก้นเรามั้ย? หรือบางทีตีตรา……」

ลีอาห์ไม่ได้ล้อเล่นเมื่อเธอพูดเรื่องแบบนั้น ดังนั้นผมจะไม่ฟังคำแนะนำเธออย่างจริงจัง

ทำไมผมต้องทำให้ผู้หญิงของผมเองได้รับบาดเจ็บ?

「เอเกอร์เป็นคนที่มอบการลงโทษให้พวกเรา ดังนั้นมันชัดเจนว่าอะไรจะเกิดขึ้น」

「อออุ…… ไม่เป็นไร」

「ทุกคน ให้เราได้เข้าอาบน้ำแล้วล้างตัว」

「เอ๋? เอ๋? เกิดอะไรขึ้น?」

คุและรุไม่ได้ดูเหมือนจะเข้าใจ

คาร์ล่าดันหลังพวกเธอจากข้างหลังและพาพวกเธอไปห้องน้ำ

「มันชัดเจน พวกเราทั้งหมดจะถูกลงโทษที่ตูดด้วยไม้ใหญ่ของเอเกอร์」

ทุกคนเล็ดเสียงกรีดร้องและร้องเสียงแหลมในความคาดหวัง

อลิส อย่าเชียร์ดังมาก…… การถูกชำเรารูตูดไม่ใช่การลงโทษสำหรับหนูเลย

นั่นทำไมหนูจะได้บางอย่างต่างออกไป

 

 

เวลาผ่านไปสู่วันต่อมา

「ฮือ, ฮือ…… ฉันเจอหน้าทุกคนอีกไม่ได้แล้ว」

「อย่าร้องไห้! เธอคิดว่าเป็นความผิดใครเล่า!」

นนน่าสะอื้นอย่างเศร้าโศก แม้ว่าเธอเป็นผู้ก่อเหตุหลัก ผมอาจทำมากเกินไป

「มันไม่เป็นไร อายนิดหน่อยมันแค่พอดี! ที่สำคัญมากกว่านั้น…… เอเกอร์ พี่อายุ 23 ปีจริงๆเหรอ? ไม่ใช่นั่นเป็นบางอย่างที่นนน่าตัดสินด้วยตัวเองเหรอ?」

「ใช่ มันยากที่พี่จะกะประมาณ」

ผมไม่รู้อายุจริงของผมซึ่งทำไมนนน่าแต่งตั้งอายุของผมให้เป็นแก่กว่าเธอหนึ่งปี

「ไม่ใช่จริงๆแล้วพี่เด็กกว่านั้นเหรอ?」

「ทำไมเธอถึงว่าอย่างนั้นล่ะ?」

ผมดูเด็กขนาดนั้น?

แต่ผมคิดว่าผมทำตัวเป็นผู้ใหญ่กว่าในช่วงหลังๆนี้

「สิ่งนั้นที่หว่างขาพี่ มันใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ! ถ้าพี่ 23 จริงๆ ถ้าอย่างนั้นไม่ใช่มันควรเลิกโตที่บางจุดไปแล้วเหรอ? ระหว่างทำโทษเมื่อวาน…… หนูคิดว่าตูดหนูจะฉีกจริงๆ」

พี่ทำอะไรเกี่ยวกับนั่นไม่ได้แม้ว่าหนูบอกพี่

มันน่าโตเพราะผมนอนกับผู้หญิงมาก ไม่ใช่หรือ?

「ถ้ามันไม่หยุดโตขึ้นเร็วๆนี้ ทุกคนจะตูดฉีกตาย」

「พี่จะพยายามไม่ให้มันใหญ่เกินไปถ้าอย่างนั้น」

ส่วนตัวแล้วผมอยากให้ใหญ่ขึ้น

(เฮฮฮฮ้, ทุกคนมันได้เวลากินแล้ว~)

โชคดี ไม่มีใครในโรงแรมเห็นเธอได้ดังนั้นเธอททำอะไรก็ได้ตามใจเธอ

「อะไรคือเมนูสำหรับวันนี้?」

(ผัดผักพร้อมด้วยพริกเยอะๆ มันเผ้ดเผ็ดเมื่อฉันแอบกินแต่มันอร้อยอร่อย~)

「เก่ะ!」  「ฮู้วววว!」

คาร์ล่าและนนน่าร้อง

(หนูจะให้คนอื่นๆรู้ด้วย~)

เคซี่บินไป

ขณะเธอไปเยือนแต่ละห้อง ผมได้ยินเธอร้องและร้องไห้อย่างเศร้าโศก

คนเดียวเท่านั้นที่มีความสุขเกี่ยวกับข่างคือลิสแน่นอน

「ส-สุขภาพเรายอดเยี่ยมดังนั้น เราไม่จำเป็นต้องกิน……」

ผมจับนนน่าขณะเธอพยายามวิ่งหนี่

มันไม่น่าชื่นชมที่ทิ้งอาหารที่ไม่ได้กิน

「แค่ยอมแพ้ อย่างน้อยฉันจะกรีดร้องในห้องน้ำด้วยกันกับเธอ」

「ม่ายยย~~! เธอจะบอกให้ฉันได้รับความอับอายมากกว่านี้กับอะไรที่เกิดขึ้นด้วยเหรอ!?」

「หุบปาก! เธอเป็นคนที่ใช้เงินมากไปตั้งแต่แรก!」

คาร์ล่าลากนนน่าผู้บ่นจุบจิบไปกับเธอ

ผมขอให้พวกเธอโชคดี

 

 

หลังจากนั้น พวกเธอทั้งหมดกลับมาตั้งหลัก มีความสุขระหว่างดูทิวทัศน์ทอร์โทนท?และที่ปลอดภัยอื่นๆ เราได้รับประสบการตรงนั้นตรงนี้กับการเดินทางแต่มันสรุปโดยไม่มีอุบัติเหตุ

「ใช่, ใช่, จูโน่พูด หลังจากการต่อสู้ ชาติศักดิ์สิทธิ์อัลแตร์ทำอย่างเดียวกันซ้ำแล้วซ้ำอีก ในอนาคต มันดูเหมือนลิบาติสก็จะใช้กลยุทธ์โจมตีทางทหารเต็มรูปแบบเพื่อรับมือกับพวกเขา」

「จริง…… นั้นหมายถึงการโจมตีเล็กๆจะเกิดขึ้น」

ระหว่างผมพูดกับซีเลียสำหรับการเตรียมการกลับบ้าน บางในเครื่องแบบกองทัพมาและยืนอยู่ที่ทางเดินไปประตู

「ฮาร์ดเลตต์……-ซัง ขอบคุณมาก! ฉันเสนอความซึ้งไม่ได้ดีๆกลับไปตอนนั้น……」

รออยู่ที่ประตูคือโซลาน่า เธอมาเพื่อพูดขอบคุณจากใจ

「มันเป็นหน้าที่ผู้ชายที่ต้องช่วยผู้หญิง อย่ากังวลเกี่ยวกับมัน」

เมื่อดูเธออีกครั้ง ผมเห็นได้ว่าหน้าเธอแดงนิดหน่อย ต่างจากเมื่อที่ผมเจอเธอครั้งแรกอย่างชัดเจน

ผมน่าจะผลักเธอลงและตามใจได้ แต่ผมไม่มีเวลาตอนนี้…… ช่างเสียเปล่าจริงๆ

บางทีผมแหย่เธอนิดหน่อยได้

ผมรอชั่วครู่หนึ่งเมื่อซีเลียออกไปจากบริเวณนี้

「โซลาน่า!」  「หนนึ่มุ!?」

ผมกอดเธอและจูบเธอแรงๆ

โซลาน่าต่อต้านเล็กน้อยเพราะมันเกิดขึ้นกระทันหันเพียงไร

แต่เธอเชื่อฟังเมื่อลิ้นของผมเข้าปากเธอ แม้แต่ทำขนาดกอดหลังผมด้วยแขน

ลิ้นของเราพันไปทั่วด้วยกันและเราแลกน้ำลายขณะริมฝีปากเราทำเสียงปากกระทบเปียกๆ

「ปุ่ฮ่า…… พี่ไม่ใช้เวลาเปล่าสักนิดเลยนะ」

「เพราะพี่น่ะหลงผู้หญิงสวย」

「ฟุฟุ อย่างที่คาดกับคนเจ้าชู้แบบที่ฉันได้ยินข่าวลือ」

โซลาน่ายิ้มมุมปาก นำหน้ามาใกล้ของผมด้วยตัวเธอเองก่อนจูบผมเบาๆ

「นั่นเป็นจูบแรกของหนู หนูจะเจอพี่อีกครั้ง…… สักวันหนึ่งมั้ย?」

「แน่นอน」

ผมควรพูดว่าแน่นอนในสถานการณ์แบบนี้

「เอเกอร์ซามะ เตรียมการเสร็จแล้วตอนนี้」

ซีเลียกลับมา นั้นเป็นเส้นกำหนดจุดจบของการพบกันของเรา และมันเป็นจากนั้นที่ผมจะฉีกความบริสุทธ์ของเธอด้วยลำเนื้อของผม

 

 

ไม่กี่วันหลังจากเราอยู่บนรถม้ากำลังกลับบ้าน เราเจอกลุ่มพ่อค้าเร่และคนเดินทางเรียงรายอยู่บนถนนใกล้เมืองชไลท์

เมื่อผมมองดูว่าเกิดอะไร ผมพบว่ายามเมืองจากลิบาติสคือคนที่ไม่ให้พวกเขาเคลื่อนที่ไปข้างหน้า

「เฮ้, เอาน่า…… ถนนถูกกันที่นี่เหรอ? ฉันมีผักสดเก็บอยู่ในรถเกวียน……」

「ฉันไปไม่ทันเวลาส่งของด้วยเหมือนกัน แค่ให้เราไปได้แล้ว」

ทุกคนดูเหมือนบ่นอุบอิบที่ถูกหยุด

「ถนนปิด? ช่างหายาก」

ผมจะจินตนาการว่าถนนถูกปิดใกล้กับภูเขาชันหรือแม่น้ำเพราะกลัวดินถล่ม แต่แต่ที่นี่ไม่ได้ถูกเปิดเผยกับอันตรายเหล่านั้น

「ถ้าอย่างนั้นมันต้องเป็นเพราะมอนสเตอร์หรือโจร」

「บางทีออร์คหลงก็ปรากฏด้วย」

คาร์ล่าและมิเรลยื่นหัวออกไปเพื่อดูสถานการณ์ด้วย

มันยากที่จะคิดว่าลิบาติสจะปิดถนนเพราะโจรเมื่อพิจารณาความปลอดภัยที่เราเห็นบนถนนของพวกเขา

มันต้องเนื่องจากมอนสเตอร์ที่คาดไม่ถึงและรับมือยากถ้าอย่างนั้น

「แค่รอที่นี่มันน่าเบื่อ พี่จะไปเก็บกวาดมัน」

「ท่านทำบางอย่างไม่จำเป็นอีกแล้ว……」

เทร็ตจับหัวของเขา

นี่สมบูรณ์แบบมันน่าจะเสร็จไวขึ้นถ้าผู้ติดตามคุ้มกันช่วยอีกแรง

「เฮ้, มอนสเตอร์แบบไหนปรากฏ? ถ้ามันเป็นออร์ค ฉันออกมืออีกแรงได้」

ผมลองเรียกยามเมืองที่ปิดถนน

「หืม? ไม่, มันไม่ใช่ออร์คแต่เป็นลาเมีย……ลาเมียนั้นมีปัญหาเท่าออร์คแต่ตัวนี้แปลกนิดหน่อย」

ลาเมียหือ ผมไม่รู้สึกเหมือนเก็บกวาดมันอีกแล้ว

「ด้วยเหตุผลบางอย่างมันไม่ได้เดินไร้จุดหมายเพื่อหาเหยื่อ มันมุ่งหน้าตามถนนสู่โกลโดเนีย นี่เป็นบางอย่างที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน…… มันแบกสัมภาระใหญ่ห่อด้วยผ้าบนหลังของมัน」

「อย่าบอกนะว่า」  「เฮ้, เฮ้」  「ไม่ใช่นั้นคือ-……?」

ซีเลีย, คริสตอฟและกิโด้พอรู้คร่าวๆว่าเป็นใคร

ผมมีตะหงิดๆกับตัวตนของลาเมียแบกสัมภาระผู้มุ่งหน้าสู่โกลโดเนียด้วยเหมือนกัน

ผมจำได้ว่าพูดว่าเราคือคู่แต่ผมเดาว่าเธอจะเล้อยไปดินแดนของผม

「มันอยู่ที่ไหนแล้วตอนนี้」

「จริงๆแล้วมันค่อนข้างเร็ว น่าจะใกล้ชายแดนโกลโดเนียแล้วตอนนี้」

「มารีบเถอะ!」

「ฮ-เฮ้ ฉันบอกว่ามันอันตรายจากจุดนี้」

ผมออกจากถนนและไปต่อตามทางของผม

หน่วยติดตามคุ้มกันควรรออยู่ที่พื้นที่พรมแดน

ถ้าแลมมี่ปรากฏกระทันหันหน้าพวกเขา พวกเขาอาจกำจัดเธอ

เราไปถึงบริเวณไม่ไกลจากพรมแดนและเห็นควันเล็กๆขึ้นจากหญ้าแหวกห่างออกไปจากถนนนิดหน่อย

ผมเข้าไปใกล้และแน่นอนจริงว่าเห็นแลมมี่

เธอกำลังปรุงซุปบนไฟระหว่างขดและกำลังจะร้องไห้

หน้าอกที่เปิดเผยของเธอคือสิ่งสุดท้ายที่ผมควรกังวล

「อออุ ฉันพูดว่าฉันจะไม่ทำอะไรดังนั้นทำไมพวกเขาชี้ดาบใส่ฉัน…… ฉันแค่ทำตามคนนั้นและไปบ้านเขา……」

「อืม อะไรแบบนั้นเกิดขึ้นถ้าเธอโผล่จากไหนก็ไม่รู้」

เมื่อผมเรียกไปหาเธอ เธอหันมากอย่างรุนแรง หน้าร้องไห้เธอเปลี่ยนเป็นหน้ายิ้ม

「เอเกอร์! ที่ได้เห็นพี่ในที่แบบนี้ นี่ต้องเป็นชะตา」

ไม่, เธอไปเดินเตร่บนถนนและก่อเรื่องใหญ่

「สัตว์ประหลาด!?」   

「เดี๋ยว-! ม-ไม่ใช่นั่นลาเมียเรอะ?」   

「อยู่ข้างหลัง ทุกคน!」   

สาวๆพากันถอยหลังจากการพบกันทันด่วน ระหว่างผมอลิสเปลี่ยนเป็นสีแดงสดอย่างช้าๆ

มันดั่งว่าลูกบอลไฟเริ่มบินเวลาไหนก็ได้

「ทุกคน อย่ากังวล ลาเมียตัวนั้น อืม…… ผู้หญิงของเอเกอร์ซามะ」   

ซีเลียให้ทุกคนรู้ในเสียงอับอาย

หนูพูดให้ชัดถ้อยชัดคำมากกว่านี้ได้ถ้าหนูอยากทำ

「อาา…… เข้าใจแล้ว」   

「รับทราบ แยกย้าย」   

「ถ้าอย่างนั้นเขาจะซั่มแม้แต่งู เร้อะ?」

ช่างมหัศจรรย์ที่เห็นทุกคนเข้าใจกับนี่เร็วมาก

「ถ้าอย่างนัน้นพี่จะพูดว่ามันไม่เป็นไรที่หนูจะไปด้วย ใช่มั้ย?」   

「ใช่…… จะไม่มีปัญหาอะไรใดๆถ้าหนูอยู่กับพี่…… แม้ว่ามันอาจไม่ใช่ความคิดดีที่หนูเลื้อยไปตามพื้นแบบนั้น」   

เธอน่าจะทำให้ผู้คนที่ผ่านไปมากลัวและน่าจะเริ่มข่าวลือไม่ดีบางอย่าง

「ได้เลย…… เราจะวางสัมภาระไว้บนรถม้าและแบ่งมันระหว่างรถม้าคันอื่น!」   

「แต่หนูไม่คิดว่าจะพอดี」   

「อะไรก็ตามที่ใส่ไม่ไดให้ชวาร์ซขนก็ได้ เขารับน้ำหนักได้」   

ผมเมินชวาร์ซขณะเขาร้องอย่างไม่มีความสุขและคนดูม้าผู้ประท้วงอย่างโกรธเคือง

「เอ๋? เอ๋? เกิดอะไรขึ้นกับหนู?」   

อย่ากังวล แลมมี่ ปล่อยมันให้พี่

 

 

พรมแดนโกลโดเนีย

「ยินดีต้อนรับกลับมา ลอร์ดศักดินาซามะ!」   

เราแยกจากเทร็ตและผู้ติดตามคุ้มกันบนพรมแดนและผมเจอกับหน่วยติดตามคุ้มกันของผมเอง

แลมมี่อยู่กับเราด้วยแต่ไม่มีใครดูเหมือนตกใจ

「……ผู้หญิงคนนั้นคนรักใหม่ของท่านเหรอ?」   

「นั่นถูกต้อง ชื่อเธอคือแลมมี่ ปกป้องเธอจากตอนนี้ไป」   

「ครับ นั่นไม่ต้องพูดด้วยซ้ำ แต่ทำไมเธอแค่ยื่นครึ่งบนของตัวเธอออกมาจากรถม้า?」   

「เอ่ะเฮะเฮะ……」   

แลมมี่แค่ยื่นหัวและร่างกายท่อนบนจากำแพงของรถม้า

แน่นอน เธอใส่เสื้อผ้าดังนั้นมันดูเหมือนเธอโผล่หัวจากคนนอก

「แล้วก็…… มันแค่คนเดียว? ทำไมไม่อยู่กับรถม้าลอร์ดศักดินาซามะถ้าอย่างนั้น?」   

「ฉันไม่เป็นอะไรกับตรงนี้ ฉันชอบดูทิวทัศน์แบบนี้」   

ผู้ติดตามคุ้มกันดูสงสัยแต่มอบสัญญาณออกเดินทาง

「……? มันดูเหมือนแค่ม้าแลมมี่โดโนะทำตัวแปลกๆ บางทีจะดีกว่าถ้าเธอไปที่อื่น-……」   

「ชวาร์ซ ไปช่วยลากด้วย!」   

เมื่อชวาร์ซถูกติดเข้ากับรถม้าลากสองตัว ความเร็วของรถม้ากลับสู่ปรกติ

ฟฟฟู่…… ผมเดาว่ามันช่วยไม่ได้ที่ม้ากลัว

เพราะทั้งหมด หลักๆแล้วลาเมียกินม้าป่า

พูดถึงแล้ว ร่างของแลมมี่ขดอยู่ในรถม้าอย่างอบอุ่น

ทุกคนช่วยกันซ่อนร่างเธอในรถม้าและเพราะไม่มีพื้นที่เหลือสำหรับร่างกายที่เหลือของเธอ เราไม่ได้มีทางเลือกมากนอกจากปล่อยให้ร่างกายท่อนบนยื่นออกมาข้างนอก

ตตอนนี้เมื่อผมคิดเกี่ยวกันมันว่าจะทำอะไรกับเธอเมื่อกลับไปที่ดินแดนของผม

 

 

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูใบไม้ร่วง

สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ เพื่อนของราชาแห่งอเลส

พลเมือง: 162,000  เมืองหลัก – ราเฟน: 24,000 ลินต์บลูม: 4000

มาชาติประชาธิปไตยลิบาติสด้วย: นนน่า (นนน่าผู้สวยงาม), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), มิตี้ (ภรรยาน้อย), มาเรีย (ภรรยาน้อย), แคทเธอรีน (ภรรยาน้อย), คุ (คนรัก), รุ (คนรัก), มิเรล (คนรัก), ลีอาห์ (คนรัก), เคซี่ (ผีหิว), ริต้า (หัวหน้าแม่บ้าน), โยกุริ (นักแต่งบทละคร), ปีปี้ (คนรัก), อลิส (สาวเวทมนตร์), แลมมี่ (งูคนรัก)

มาร์เซลีน (คนรัก), ลูกสาว – สเตฟานี (คนรัก), บริตเจ็ต (เก็บกดทางเพศ), เฟลิซี (คนรัก)

เซบาสเตียน (พ่อบ้าน) โดโรเทีย (คนรัก ในเมืองหลวง), เมลิสซ่า (คนรัก ไปเมืองหลวง), อัลม่า (ไปเมืองหลวง)

ลูกๆ: ซู, มิล, เอคาเธอรีน่า, อมาต้า, อนาตาเซีย (ลูกสาว); แอนโตนิโอ้, คลอดด์, กิลบาร์ด, เรนเนอร์, บาร์โตโลม (ลูกชาย); โรส (ลูกสาวบุญธรรม)

ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), กิโด้ (หน่วยติดตามคุ้มกัน), ครอล (พระขอทาน), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการ), รูบี้, ไมล่า (เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย), อดอล์ฟ (วันสงบสุข), ทริสตัน (เดินทางทำธุระยาว)

แคลร์ & ลอิรี่ (แม่ค้าอย่างเป็นทางการ), ชวาร์ซ (ม้าลามก), ลิเลียน (ดาราหญิง)

กองทัพ: 6000 คน

ทหารราบ: 3500, ทหารม้า: 1000, พลธนู: 1000, ทหารม้าธนู: 500

ปืนใหญ่: 30, ปืนใหญ่มาก 10

กองกำลังสำรอง: 3500

หน่วยรักษาความปลอดภัย: 150

สินทรัพย์ 8070 ทอง (หนี้จูโน่ -50) (สมัครกองทัพ x500 -2000)

คู่นอน: 226, ลูกเกิดแล้ว: 48

 

แปลโดย: wayuwayu

tipme : tipme.in.th/wayuwayutl

ได้โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: ​http://linktr.ee/wayuwayu