–มุมมองเอเกอร์–

「ฮัพ!」

ผมเหวี่ยงหอก ใส่แรงสะโพกพร้อมน้ำหนักอยู่หลังตัวหอกเยอะและหยุดก่อนมันถึงพื้น

หอกทนแรงจากการหยุดน้ำหนักกระทันหันไม่ได้และงอผิดรูปทรง ทำให้มันใช้ไม่ได้

「จึ」

ผมจึปากไปเอง

เหมือนที่ผมคิด มันจะไม่ทนน้ำหนักทั้งหมดนั่น

เพราะหอกดวอร์ฟมันยอดเยี่ยมแค่ไหน มันรู้สึกไม่ถูกต้องเมื่อใช้หอกธรรมดา

พวกมันเบาและหักง่ายเกินไป…… ผมใช้แอ่งคู่ได้ แต่มันดูดความสนใจเยอะไปและมันเป็นดาบ ผมเลยเอื้อมไกลเหมือนผมอยากทำไม่ได้เมื่อผมอาละวาดที่สนามรบ

เมื่อผมถอนหายใจผมรู้สึกเหมือนบางคนมองอยู่

เวร ผมมารู้ว่าผมทำทั้งหมดนี่ที่ลานหน้า

ผมหันไปและเห็นซีเลียชะโงกหน้ามาครึ่งหน้าจากหลังประตูและดูหอกผมเหมือนเธอกำลังจะร้องไห้

ผมพยายามซ่อนจากเธอและจงใจไม่ใช้พื้นที่ซ้อมเดินทัพด้วย……

「ซีเลียเราอาบน้ำด้วยกันดีมั้ย?」

「น้ำจากบ่อดีพอแล้วสำหรับเด็กอย่างหนู」

「อย่าโง่น่า เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก」

「ออออุ……」

ซีเลียมองลงพื้นและกำลังจะวิ่งหนี แต่ผมจับเอวเธอไว้และพาเธอไปห้องน้ำกับผม

มันเกือบได้เวลาสำหรับเจอลีโอโพลต์และคนอื่นแล้ว

เราคุยหลังจากอาบน้ำได้

ผมเมินการบ่นเสียงแหลมของซีเลียและแก้ผ้าเธอก่อนจับเธอทุ่มลงอ่าง

แม้ว่าเธอวิ่งไปทั่วสนามรบ ผิวเธอไร้ที่ติ ไม่เหมือนร่างกายเต็มแผลเป็นของผม

ร่างกายเธอมีกล้ามออกแนวแนบชิดกายและไม่ชัดเท่าอิริจิน่า แต่แม้อย่างนั้นเธอนุ่มกว่า

ผมจะไม่พูดที่จะพูดนี่ออกไปดังๆเพราะมันอาจทำให้ผมดูเหมือนคนบ้ากาม แต่ผมชอบผิวสีแทนที่ตัดขาวตรงต้นขาใต้กางเกงเธอ

ผมเปลือยหลังเธอและเราทั้งสองแช่อ่าง

เธอมีตูดขาวๆน่ารักๆ, ช่องคลอดที่ริมเปิดนิดหน่อยจากการถูกใช้ต่อเนื่องโดยผม, และหน้าอกทรวดทรงดี ทั้งหมดกระตุ้นความเป็นชายข้างในผม แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เวลาโอบกอดซีเลีย

「อุปกรณ์ท่าน…… มันจิ้มออกมาเหนือน้ำแล้ว」

「อื้ม มันเพราะหนูเปลือยอยู่ข้างพี่เนี่ยแหละ แน่นอนพี่จะแข็งตั้ง」

ผมไม่ใช่ครอล

「ให้หนูดูดมั้ย?」

「ไม่ ไม่ใช่ตอนนี้」

หลังจากพูดอย่างนั้น ซีเลียดำลงไปในน้ำจนกว่าทุกอย่างใต้จมูกอยู่ใต้น้ำ จากนั้นเป่าฟอง

ให้ตายเถอะน่ามันยังกวนใจเธอ

「จะให้นั่นรบกวนใจหนูอีกนานมั้ยยัยหนู? เอ้า รับนี่ไป」

「ว่าย้าาา! หยู้ดดด ได้โปร้ด!」

ผมห่อแขนรอบซีเลียจากนั้นเกร็งบีบแก้มเธอ

เราเล่นในห้องน้ำ ดิ้นและตีน้ำกระจายไปทุกที่

หลังจากสงบ เธอกลับมานั่งตักผม

เธอฝังหน้าใส่อกผมและพูดเบาๆ

「ถ้าหนูไม่ไร้ประโยชน์กับเอเกอร์ซามะ หนูก็ทำให้ท่านอ่อนแอลง ไม่ใช่ท่านรำคาญคนไร้ประโยชน์เท่าหนูเหรอ? ถ้าท่านไม่ชอบบางอย่าง แม้ว่าจะเล็กแค่ไหน แค่ต่อยหนูตอนนี้เลย หนูจะไม่บอกใคร」

「พี่บอกว่าพี่ไม่โกรธไง แล้วพี่ก็จะไม่ต่อยหนูด้วย ทั้งหนูและพี่กลับมาอย่างปลอดภัย ไม่ใช่นั่นมันดีพอแล้วเหรอ?」

「สีหน้าซีเลียยิ่งยู่เมื่อเธอยิ่งกอดผมแน่นขึ้น」

「หนูอยากให้ท่านดุ…… เพราะหนูมันพลาด เอเกอร์ซามะตกอยู่ในอันตรายและแม้แต่เสียอาวุธไป มันทำหนูกังวลมากที่ท่านไม่โกรธหนูเลยหลังจากนั้น มันทำให้หนูคิดว่าท่านเลิกหวังกับหนูแล้ว」

ซีเลียพูด่อตอนผมลูบหัวเธอ

「ท่านต่อยหนูเตะหนู ทำร้ายหนูหรือทำให้หนูขายหน้าก็ได้ แต่สิ่งที่เจ็บปวดที่สุดสำหรับหนู คือเมื่อเอเกอร์ซามะไม่สนใจหนูด้วยซ้ำ」

ซีเลียเริ่มร้องไห้ในอกผม

มันไม่เหมือนว่าผมไม่เข้าใจความรู้สึก

สำหรับซีเลีย ผมเป็นแค่ครอบครัวคนเดียวหนึ่งเดียวเท่านั้น

เธอสนิทกับลีอาห์แต่พวกเธอแค่เพื่อนสนิท

ผมจินตนาการเหมือนกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าลูซี่มองผมด้วยสายตาเย็นชาและเลิกสนใจผมแล้วแทนที่จะโกรธ

นั่นแม้แต่โหดกว่าการถูกเธอกระทืบ

จริงๆแล้วผมไม่คิดมาก แต่ซีเลียต้องคิดว่าเธอเป็นที่น่าผิดหวังและเป็นบางคนที่ไม่มีค่าพอต้องไปโกรธ

ผมไม่ได้โกรธเธอสักนิดเลย

นอกจากนี้ ม้าเธอสะดุดเพราะอุบัติเหต

ผมไม่มีเหตุผลโกรธเธอ แต่ผมว่าเธอต้องเห็นความหมายบางอย่างที่ถูกดุ

「…….ได้ พี่จะดุ พี่จะทำให้เธอน่วมและปางตาย ถ้าหนูที่น่ารักตาย พี่อาจจะแม้แต่ยืนไม่ได้ หนูพลาดมากๆ」

ผมยกซีเลียและเอาเธอนอนตะแคงข้างวางบนตัก

มันเป็นท่าเดียวกันที่เด็กจะเข้าเมื่อจะถูกแม่ตี

「หนูขอโทษเอเกอร์ซามะ…… ไม่ พ่อ」

มันไม่ได้รู้สึกเหมือนซีเลยล้อผมอยู่

ผมว่าเธออยากถูกลงโทษในแบบลูกสาว

「เดี๋ยวพี่จะตีก้น อยู่นิ่งๆ」

「ค่ะ ได้โปรดลงโทษซีเลียที่โง่เง่า」

ผมลูบตูดนุ่มๆอีกครั้งก่อนง้างมือ

ซีเลียปิดตาแน่นรอความเจ็บ

ผมรู้สึกผิด แต่เธอจะปล่อยอะไรที่เกิดขึ้นไม่ได้ถ้าผมลงโทษแค่ครึ่งๆกลางๆ

「สำนึกผิดซะ ซีเลีย」

ผมยั้งมือมากที่สุดท่าที่ทำได้เมื่อลงโทษนนน่าอย่างเป็นธรรมชาติ

「กย๊านนน!!」

หลังเธองอขณะเธอร้องดัง

ซีเลียไม่ได้ทำอะไรผิดเลยมันเลยทำให้หัวใจผมเจ็บปวด แม้ว่าผมจะทำมันถ้ามันทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น

「พ่อ! ป่าป๊า หนูขอโทษ!」

ผมลูบหน้าของสาวน้อยที่ขอโทษขอโพย และปล่อยเธอไปหลังตีก้นเธอห้าที

ก้นสวยๆเธอแดงแล้วตอนนี้

「ตูดเธอ…… มันเจ็บไม่ใช่เหรอ?」

「ใช่ มันเจ็บสุดๆ……. แต่มันทำให้หนูรู้สึกมั่นใจขึ้น」

ซีเลียยิ้มดังนั้นการลงโทษที่ไม่อยากทำเลยนี้มีค่าอยู่บ้าง

「พี่จะออกแล้วตอนนี้ เธอเลยเอาตูดไปแช่น้ำให้หายเจ็บก่อนได้ มันน่าจะบวมมาก」

หลังจากลงโทษนนน่า เธอเจ็บอยู่หลายวัน

คาร์ล่าจะแกล้งเธอด้วยการตีก้นเธอนนน่าและผู้ติดตามสามคนเลยต้องซ่อนในคฤหาสน์ และระแวดระวังรอบข้างว่าเป็นสายลับอยู่ตลอด

「อ๊ะ ได้โปรดรอเดี๋ยวมีอีกอย่างที่กวนใจหนู……」

มีอย่างอื่นหรือ?

อะไร?

「เมื่อหนูทำแขนหัก เอเกอร์ซามะทำบางอย่างบุ่มบ่ามเหมือนดื่มฉี่หนู มันจะกวนใจหนูถ้าอย่างน้อยหนูไม่ทำชดใช้」

ซีเลียยิ้มและอมเอ็นเข้าปาก

「……หนูแค่พอแค่นี้ได้มั้ย? พี่ไม่ใช่พวกบ้ากามที่มีความสุขเมื่อให้สาวน้อยมาดื่มปัสสาวะพี่」

「ฟุโมะ」

ซีเลียไม่เอาเอ็นออกจากปาก แค่ยิ้มและจากนั้นปิดตา

อาา อะไรก็ช่างถ้าอย่างนั้น

ผมจับหัวซีเลียและอ้าขานิดหนึ่ง ผมบีบกล้ามท้องและจากนั้นบางอย่างที่ไม่ใช่อสุจิไหลออกเอ็นผมและลงคอซีเลีย

「หนึก…… หนยึก…… หนึกก……」

เสียงผิดศีลธรรมก้องในห้องน้ำ

 

 

「อืม มาเริ่มการประชุมเลย」

ซีเลียและผมไปที่ห้องทำงานด้วยกันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

อดอล์ฟและคนอื่นๆและผมนั่งรอบโต๊ะ น่าจะไม่ใช่เพราะทุกคนห้ามตัวเองไม่ให้ยืนอยู่คนเดียว

「เริ่มจากข้อสรุป สถานการณ์การคลังเราแย่ลงอย่างหนัก」

อดอล์ฟรายงานสภาพกิจการปัจจุบันอย่างหงุดหงิด

「เพราะมีอุปกรณ์แพงๆหลายอย่าง…… ความต่างไม่เกิดขึ้นถ้าเราขายของที่เก็บได้จากแวนโดเลียทั้งหมดเหรอ?」

「หลังจากเราหักส่วนที่เราแจกจ่ายทหารมันจะเหลือไม่มาก เราลำบากเรื่องเงินกับสงครามนี้แล้ว」

อดอล์ฟกึ่งโกรธ

เพราะคนนี้ไม่ชอบเพิ่มค่าใช้จ่ายทางทหารตั้งแต่เริ่ม

「แต่ต้องพูดว่าที่เกิดขึ้นครั้งนี้ไม่ได้คาดไว้ก่อน……」

ไม่มีใครคาดเดาไฟและขี้เถ้าเป่ามาจากภูเขา

มันเป็นอุบัติเหตุสุดๆ

「แต่ไม่มีใครจะมารอเพราะท่านประสบอุบัติเหตุ…… นั่นทำไม ผมมีข้อเสนอ」

ลีโอโพลต์และอดอล์ฟมองผม

ต้องการอะไร?

「แม้ว่าเราเสียอุปกรณ์ระหว่างการเดินทางทำศึก กองทัพเราไม่ได้เสียคนมาก พูดอีกอย่าง มันจะไม่เป็นค่าใช้จ่ายเยอะถ้าท่านไม่ได้เติมอุปกรณ์ใหม่ในทีเดียว」

「จะแนะนำว่าให้ปล่อยทหารที่เสียอุปกรณ์ไว้อย่างนั้นเหรอ?」

นั่นแค่น่าเศร้า ถ้ามอลต์ถูกรุกรานอีกครั้ง ผมปกป้องพวกเขาไม่ได้

ลีโอโพลต์ออกอีกความคิดเห็นเมื่อเขาเห็นผมทำหน้ามีปัญหา

「ไม่มีภัยอันตรายใหญ่อยู่ตอนนี้ จากคำพูดของผู้บัญชาการแวนโดเลีย กองกำลังหลักกำลังทำการต่อสู้ใกล้ภูเขาดาร์ดและจะถูกทำลายด้วยกันกับคู่ต่อสู้ของเขา อัลแตร์」

เบเซกน่าจะรู้สึกว่าเขาไม่มีเหตุผลต้องเก็บข้อมูลเป็นความลับแล้วตอนนี้เพราะเขาเปิดอกค่อนข้างง่าย

「เราสืบอย่างต่อเนื่องแม้แต่ตอนนี้ แต่แรงปะทะของระเบิดดูเหมือนแรงและกว้างมาก ผมเลยเดาว่ามันจะยากสำหรับพวกเขาที่จะโจมตีใหม่」

「ถ้าพวกนายพูดอย่างนั้น」

ผมจะไม่ต่อต้านถ้าทั้งอดอล์ฟและลีโอโพลต์ตกลงกันแล้ว

「บางอย่างแบบนี้มาด้วยเหมือนกัน……」

ผมเอาจดหมายมาจากเคนเน็ธซึ่งมาถึงเมื่อวาน

เห็นว่าราชาไม่อยากปะทะกับประเทศทางใต้และพูดว่ามันดีกว่าที่จะหยุดความขัดแย้ง

「งั้นเขาพูดว่ามันดีกว่าที่จะหยุดขยายกองทัพด้วยเหมือนกันเหรอ……?」

สุดท้ายนี่เป็นคำแนะนำเคนเน็ธ แม้ว่ามันเห็นชัดเจนมีหลักฐานว่าบางอย่างเปลี่ยนการการคิดของราชา

อืม ผมอยู่ในปัญหาทางการเงินอยู่ดีผมเลยน่าจะฟังเขาอย่างเชื่อฟัง

「ผมเชื่อว่าเราจำเป็นต้องเข้าใจว่าราชาคิดอะไร」

อย่างเป็นธรรมชาติ ลีโอโพลต์กังวลเกี่ยวกับการเปลี่ยนโยบบายของโกลโดเนีย

บางทีผมจะพูดขึ้นมาเมื่อผมต้องดูทักทายปีใหม่

เราจะไม่เจอคำตอบแม้ว่าเราคิดสุดหัว

พูดถึงแล้ว ทริสตันไม่ได้อยู่ที่นี่ เขาต้องซ่อนบางที่เมื่อเขากลับบ้านแน่…… ก้นซีเลียเจ็บอยู่ผมเลยให้อิริจิน่าพาเขามาที่นี่

เขามีความสุขกับความไม่อ่อนไหวและการบุกไม่ใส่ใจของเธอได้

「ปัญหาของกองทัพที่เหลือคือการปฏิบัติกับอดีตทหารแวนโดเลีย อย่างเป็นธรรมชาติมันจะสร้างความไม่สบายใจถ้าเราใส่พวกเขาเข้าไปในกองทัพ และมันดูเหมือนพวกเขาลงโทษทหาร……พูดอีกอย่าง มีอดีตนักโทษผสมอยู่ในนั้นด้วย」

9000 มันเยอะ

หน้าภัยพิบัติใหญ่ขนาดนั้น ทั้งสองฝั่งไม่รู้สึกเป็นศัตรูกัน อย่างไรก็ตาม ทั้งสองฝั่งจะเริ่มคิดหลายอย่างหลังใจเย็นจากความตกใจหายนะ

「เราสร้างหมูบ้านบุกเบิกใหม่ให้พวกเขาทั้งหมดได้มั้ย」

มีที่ดินอยู่ในดินแดนผมเยอะที่เราให้พวกเขาได้แต่มันก็เป็นดินแดนที่ไม่ได้แตะต้องและไม่พอทำอะไรด้วย

ลีโอโพลต์มีสีหน้ามืดมนเล็กน้อย

「มีความเสี่ยงว่าจะเกิดกบฏถ้าเราให้พวกเขาทั้งหมดอยู่ด้วยกัน」

「เบเซก? มันควรไม่เป็นไรถ้าให้เขาเป็นหัวหน้า ฉันไม่รู้เกี่ยวกับทหารแต่ละคน แต่มันไม่ได้ดดูเหมือนเขาจะกบฏ」

พวกเขาน่าจะคิดว่ามันสบายกว่าที่จะมีพวกเขาเองเป็นผู้นำจากมากกว่าเมื่อเราส่งบางคนจากฝั่งเรา

「ทหารหลายคนเป็นทหารที่ฝึกแล้ว เราใช้พวกเขาเป็นอีกกองทัพได้เมื่อเรารวมอุปกรณ์」

「ด้วยเหตุผลนั้นเราอยากให้พวกเขาสร้างครอบครัว」

อดอล์ฟพูดอย่างจริงจัง แต่มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น

9000 คนทั้งหมดเป็นผู้ชาย

「ถ้าแบบที่มันเป็น ลอร์ดฮาร์ดเลตต์กินไปหลายร้อยแล้ว」

ไม่ล่า อย่าพูดจาโหดร้ายขนาดนั้นสิ

「ฉันจะปล่อยเรื่องพวกนั้นไว้ให้พวกนาย ทำงานดีๆล่ะ」

ในท้ายที่สุด ผมจะปล่อยทุกอย่างไว้ให้คนอื่น แต่ไม่มีทั้งอดอล์ฟหรือลีโอโพลต์ดูเหมือนจะถือ

「เพราะหัวหน้าที่ไม่รู้อะไรสักอย่างไม่พูดอะไรสักอย่างที่มีรายละเอียดมาก จนไม่มีอะไรให้หงุดหงิด」

แน่นอนว่าเป็นอย่างนั้น แต่มันทำให้ผมหงุดหงิดพอบีบคออดอล์ฟ

ขณะมือผมเอื้อมไปหาเขา ผมเห็นถุงใต้ตาและมันทำให้ผมหยุด

เขาเหนื่อย

ผมจะขอให้โสเภณีไปหาเขาทีหลัง

ความเหนื่อยควรหายไปหลังจากโอบกอดสักห้าคน

「เกี่ยวกับกิจการภายใน……」

มันเกือบฤดูหนาวแล้ว

「ซึ่งเป็นทำไมที่……」

ราคาฟืนตกตั้งแต่ลินต์บลูมใช้หินไหม้ได้ที่ไม่รู้จักแทนไม้

「และมีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมกังวล…….」

น้ำเสียงอดอล์ฟเปลี่ยนและมันทำให้ผมสนใจ

「หลังจากการระเบิดภูเขาที่ก่อเหตุการณ์นี้ ขี้เถ้าตกอยู่ฝั่งใต้ของมอลต์」

「ขี้เถ้าเหรอ……?」

เราเปื้อนไปด้วยขี้เถ้าเมื่อเรากลับ

ขี้เถ้าตกบริเวณที่เราเพิ่งยึดด้วยซ้ำ

「โชคดีที่ ลมเหนือที่แรงเริ่มพัดดังนั้นจำนวนที่ตกมาเริ่มลดไป อย่างไรก็ตามน้ำล้างมันไม่ได้และหลายที่มีขี้เถ้าคลุมทั้งบริเวณ」

「และนั่นมีปัญหาเหรอ?」

ขี้เถ้าเป็นแค่ความหงุดหงิดเล็กๆและมันเพียงแค่กวาดทิ้งได้ แม้ว่ามันอาจยากที่จะสร้างนาถ้ามีกองขี้เถ้ามาขวาง

「มันยังไม่รู้ว่าผลจะเป็นอะไร เพราะนี่เกิดขึ้นเป็นครั้งแรก ผมคิดว่าเราต้องเฝ้าดูและบริเวณที่ยึดมาอย่างตั้งใจ」

มันไม่ได้ดูเหมือนจะเป็นข่าวดี

「อาหารเรายังเหลือเยอะใช่มั้ย?」

เพราะประเด็นเปลี่ยนกระทันหัน อดอล์ฟเรียงเอกสารหน้าเขาใหม่

「ใช่ เพราะเราไม่ได้ขายข้าวสาลีส่วนใหญ่ เรายังมีเหลือเก็บเยอะ แม้ว่าเราขายจำนวหนึ่งเพื่อช่วยที่ขาดเงิน…… มันจะไม่ปล่อยให้เราอยู่ในจำนวนน่ากังวลหลังจากรับคนเพิ่มอีก 9000 คน」

「ไม่ฉันไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น」

ผมไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นจากตอนนี้ไป แต่เราควรพอไปได้ถ้าเรายังมีอาหารอยู่

ถ้าแค่พูดกันเราทำอะไรไม่ได้ถ้าเราไม่มีอาหาร

「เราไม่ต้องรีบและไปขายข้าวสาลี พลเมืองไม่ได้กังวลเกี่ยวกับอาหารใช่มั้ย?」

「ใช่ มันไม่ขาดเพราะการเก็บเกี่ยวอุดมสมบูรณ์ ราคาซื้อขายข้าวสาลีเองผันไปมาอย่างเยอะ แต่นั่นเพราะพ่อค้าโลภมากเล็งกำไรโดยซื้อข้าวสาลีเก็บไว้เยอะๆจากนั้นขายมัน มันไม่ใช่บางอย่างที่เราต้องกังวล」

ผมจินตนาการภาพที่แม่ค้าโลภมากและน้องสาวดูดหว่างขาผมข้างๆกัน

ตัวผมสั่นอย่างตื่นเต้น

อดอล์ฟถอนหายใจสั้นๆและเรียงเอกสารใหม่

「ถ้าเราขายข้าวสาลีไม่ได้ เราจะหาเงินเร็วไม่ได้」

「เราจะไม่ตายถ้าเราไม่มีเงิน เราจะตายถ้าเราขาดอาหาร」

นั่นเป็นแค่สิ่งเดียวที่ผมพูดก่อนผมจากสองคนนั้น

ซีเลียควรร่วมปรึกษากับอดอล์ฟด้วย มันจะเป็นประสบการณ์ดีสำหรับเธอ

อุ้ย…… ไมล่าควรร่วมด้วย เพราะความเห็นน่าหงุดหงิดนิดหน่อยของเธอก็เป็นที่ต้องการด้วย

「「รับทราบ จะไปหาผู้หญิงแล้วเหรอ?」」

เสียงของซีเลียและไมล่าซ้อนกัน

นั่นทำไมผมชอบผู้หญิงที่อยู่ด้วยกันกับผม พวกเธอเข้าใจผม

ที่ที่ผมไปคือที่ดาซ่าอยู่

เธอถูกให้อยู่ห้องแขกดีๆสำหรับขุนนางหรือคนสำคัญอื่น

อย่างไรก็ตาม ดาซ่าขดตัวในห้องกว้างและร้องไห้

「ร่าเริงขึ้นหน่อยน่า ไม่มีอะไรที่หนูทำได้แล้วตอนนี้」

เธอไม่กินผลไม้ที่ผมวางไว้ให้เธอเป็นอาหารเช้า

เธอไม่น่ากินอะไรมาสองวันแล้ว

「พี่ชายฉันอยู่ในกองทัพ เขาสู้ใกล้ภูเขาดาร์ดแน่นอน……」

ผมนั่งต่อจากดาซ่าที่ต่อต้านโดยไม่พูดอะไรสักอย่างแล้วกอดเธอแรงๆ

เธอดิ้นเล็กน้อยแต่เริ่มพูดอีกครั้งหลังเธอรู้ว่าผมไม่ทำอะไรนอกจากถูไหล่เธอ

ผมไม่ได้พยายามตอบหรือปลอบโยนเธอ แค่ลูบไหล่เธอเงียบๆ

「พ่อแม่ฉันและคนโตสุดในหมู่น้องสาวอยู่ในอูรันดี อูรันดีใกล้ภูเขามากกว่าสนามรบอีก……」

ดาซ่าฝังหน้าของเธอเข้าหน้าอกของผม

น้ำตาเปียกเสื้อผมอย่างช้าๆ

ผมได้ยินเสียงสะอื้นหนึ่งครั้ง

ผมไมพูดอะไรและกอดหัวเธอด้วยมือซ้ายระหว่างมือขวาช้อนเส้นผมเธอ

「น้องสาวคนเล็กสุดล็อตน้อย…… ทำไมล่ะ!? ทำไมบางอย่างแบบนี่เกิดขึ้น!? มันเป็นฉันคนเดียวเท่านั้น! ฉันเป็นคนรอดชีวิตได้ยังไงหลังเป็นนักโทษสงคราม!!? ฉันอยากตายในที่นั่นด้วย!!」

เธอจับไหล่ผมและทุบอกผมหลายครั้ง

แม้ว่าเธอทุบผมสองหรือสามครั้ง หมัดผู้หญิงของเธอผ่านหน้าอกชายหนาๆของผมไม่ได้

ในท้ายที่สุดการตะโกนเธอเปลี่ยนเป็นร้องและกลายเป็นร้องไห้น้ำตาแตก

「แค่ไปนอนสำหรับตอนนี้」

ผมจับหมัดเธอก่อนที่มันจะทุบเข้าใส่อกผมและส่งเหล้าเข้าปากด้วยจูบ

มันไม่ใช่บางอย่างที่พละกำลังมนุษย์ทำอะไรได้

คนทำได้แค่ร้องไห้และดื่มเหล้า หวังให้ลืมมันหลังจากหลายวัน

ผมอุ้มสาวน้อยที่หน้าแดงจากเหล้าและโยนเธอขึ้นเตียง

มันค่อนข้างหนาวหลังๆเธอเลยจะไม่สบายถ้าเธอนอนที่โซฟา

แม้ว่าเธอดื่มเหล้าไปเยอะ ตาสาวเปิดกว้างและน้ำตาไหลลงหน้าเธอไม่หยุด

ผมเห็นหน้าตาของความตายจากตาขุ่นมัวของเธอและเธอน่าจะเลือกตายถ้าผมปล่อยเธอไว้ตามลำพัง

ผมแค่ให้เธอฆ่าตัวตายไม่ได้

มันเลี่ยงไม่ได้ ผมจะต้องใช้ฝืนนิดหน่อย

「พี่พูดไม่ได้ว่าพี่เข้าใจความเศร้าของหนู แต่มีสิ่งเดียวเท่านั้นที่พี่รู้ที่จะดีกับผู้หญิงหดหู่ นั่นคือนี่」

ผมเริ่มถอดเสื้อผ้าดาซ่าออกและเริ่มเปลือยเอง

แค่เสี้ยววินานีสาวมีสีหน้าโมโห แต่ไม่นานก็ยอมแพ้และแหวกขาอย่างช้าๆเสนห์เยอะๆ

「ทำอะไรก็ได้ที่ต้องการ ขาหนูเปิดกว้างเพื่อที่พี่จะกระเด้าหนูได้ถ้าหวังจะทำ…… ระหว่างทำมัน ทำไมไม่บีบคอหนูให้ตายด้วย หนูเคยได้ยินว่าจิ๊มันขมิบแน่นขึ้นเมื่อบีบคอแรงๆนี่」

ดาซ่ากลายเป็นสิ้นหวัง แม้ว่าเจตนาผมไม่ได้มีแค่ซั่มเธอ

ผมกอดเธอจากข้างหลังและห่มผ้า

「เป็นของพี่ดาซ่า พี่จะทำทุกอย่างที่พี่ทำได้」

「ฮึ่ม พี่น่าจะแค่อยากได้ร่างกายหนูดิ หนูเพิ่งพูดว่าพี่ทำอะไรก็ได้ดังนั้นเอาเลยซี่แล้วไปดื่มด่ำสิ

」

「แน่นอน ร่ายกายพี่ก็อยากได้ แต่นั่นไม่ใช่ทั้งหมด พี่ก็อยากได้หัวใจหนูด้วย」

เมื่อผมจูบเธอ ลิ้นผมถูกกัด

ผมจูบต่อแม้อย่างนั้น

「พี่จะโอบกอดทุกครั้งที่รู้สึกอยากร้องไห้ หนูตีพี่ก็ได้เพื่อระบายความโมโห ดังนั้นอย่าดูเหมือนเสียสิ้นทุกสิ่งแล้วนะ」

ผมนำตัวใกล้เธอเพื่อแสดงออกถึงความรู้สึกแท้จริง

ผมทำอะไรไม่ได้ยกเว้นให้เธอรู้สึกถึงร่างกายอุ่นๆ

「โอ้งั้นเหรอ? ……ถ้าอย่างนั้น-!」

ขณะผมยืดมือสู่หน้าที่มืดมนของดาซ่าเธอเด้งขึ้นระหว่างยังเปลือย

เธอจับมีดปลอกผลไม้ที่ทิ้งไว้บนโต๊ะและพุ่งมาจะแทงผมเป็นเส้นตรง

การเคลื่อนไหวเธอคม แสดงออกว่าเธอได้รับการฝึกมาแบบทหารในแวนโดเรีย

แต่กระนั้น ผมเห็นได้แค่การเคลื่อนไหวของคนที่เป็นผู้หญิง

มันง่ายที่จะหลบหรือปัดการโจมตี

อย่างไรก็ตาม ผมจงใจอ้าแขนเหมือนต้อนรับเธอ

「รับนี่-!!」

ดาซ่าชนผม

มีดแทงอกผม

「จะเชื่อพี่ได้หรือยัง?」

「……ทำไมทำขนาดนี้?」

มันไม่เหมือนว่ามีดเล่มเล็กๆจะแทงกล้ามเนื้อผมเข้าอยู่ดี

ผมรู้สึกได้ชัดเจนว่าดาซ่าปล่อยทันทีที่เธอแทงผม หมายถึงเธอไม่ได้อยากฆ่าผมจริงๆ

「ทำไมทำให้หนูมากขนาดนั้น เมื่อหนูเป็นศัตรูไม่นานนี้เอง?」

ผมตอบได้อย่างมั่นใจ

「มันแน่นอน เพราะพี่รักผู้หญิง และพี่ก็รักหนูด้วย」

ผมกอดดาซ่าแน่นๆและเธอเริ่มคลายตัว

ความเศร้ายังอยู่ในตาเธอ แต่ความสิ้นหวังหายไปจากพวกมันแล้ว

ผมดันเธอขึ้นเตียง

ดูดนมเธอและลองเอานิ้วแหย่ช่องระหว่างลูบขนเพชร

ข้างในที่แห้งของเธอเริ่มเปียกอย่างช้าๆ

ขณะเธอเปิดหัวใจร่างกายก็ทำตาม

นำเอ็นผมไปหน้าเธอและชักมันสองสามครั้ง

ตาหงุดหงิดไม่เห็นค่าของดาซ่าเปิดกว้างตกใจ

ผมยิ้มมุมปากขณะผมขัดสมาธิและดึงดาซ่าใกล้

「พี่จะใส่เข้าไป」

「ถ้าอย่างนั้นสุดท้าย พี่แค่จะเอาร่างกายหนู…… อั่กกก หนามาก……หนูบอกพี่แล้วนี่ว่าอย่ายัดมันทีเดียว!」

พร้อมด้วยดาซ่าที่ขึ้นคร่อมผมขณะหันหน้าหาผม ผมเลื่อนสะโพกเพื่อปรับตำแหน่งให้เอ็นตรงทางเข้ารูเธอ

ปากเธอต่อต้านผมต่อ แต่ตาเธอบอกว่าเธอไม่ได้หงุดหงิดเท่าก่อนหน้านี้

น้ำเสียงเธอเป็นผู้หญิงมากขึ้นด้วย

เมื่อผมแทงขึ้น ผมได้ยินเสียงเนื้อแหกและเสียงร้องเจ็บ

มันค่อนข้างแน่น แม้ว่าไม่มีสาวๆมากที่ผมซั่มเป็นครั้งแรกและกลืนเอ็นผมได้อย่างง่ายๆ

ด้วยการเด้าที่สี่หรือประมาณนั้น เอ็นผมเริ่มไปถึงหลังช่องคลอดเธอ

ถ้าอย่างนั้นนมันประมาณครึ่ง

「มันอยู่ข้างในแล้ว เป็นยังไง?」

「แน่นอนว่ามันเจ็บ หนูได้ยินเสียงรูหนูบาน พี่จะใหญ่แค่ไหนกัน…… มันเหมือนมันเป็นของมอนสเตอร์แล้วเนี่ย」

ผู้หญิงพูดไม่อยากขณะเธอทุบอกผมด้วยหมัด

ถึงอย่างไร เธอหยุดเมื่อเธอเห็นเลือดไหล

พร้อมสีหน้ามีปัญหาบนหน้าเธอ เธอใช้นิ้วเพื่อเช็ดเลือด

「……หนูขอโทษ มันเลือดออก」

มันแผลเล็กๆ แต่ถูกแทงด้วยมีดก็ทำให้ผมเลือดไหลด้วย

แต่มากขนาดนี้มันแค่แผลรอยข่วน

「คิดว่าหนูจะไม่แทงพี่เหรอ?」

「มันอาจเป็นชะตาพี่ถ้าพี่ถูกผู้หญิงแทงตาย」

มือผมอ้อมไปหลังตูดเธอและผมแทงสะโพกอีกครั้ง

ดาซ่าร้องเสียงแหลมสั้นๆและโยกหัวไปข้างหลัง

「ถ้าพี่ทำให้หัวใจและร่างกายหนูเป็นของพี่ได้ แค่โดนแทงมันไม่เท่าไหร่」

ผมเด้าสะโพกอีกสองและสามครั้ง

ดาซ่าครางทุกครั้งที่เคลื่อนไหวและโอบแขนรอบคอผม

เมื่อผมจับแก้มตูดเธอและบีบแรง ผมรู้สึกถึงลมหายใจมาจากความเสียวเต็มๆกับคอผม

เธอประท้วงเมื่อผมคิดเกินตัวและแหย่นิ้วใส่รูตูดเธอ แต่ร่างกายเธอไม่ได้ต่อต้านผม

「หนูจะเอาร่างกายหนูให้พี่ แต่หนูไม่ให้หัวใจหรอกนะ」

「อย่าเป็นอย่างนั้นเลย แค่มาเป็นผู้หญิงของพี่เถอะ」

เธอเอาด้วยเมื่อผมอยากจูบ

หัวนมเธอก็แข็งตั้งและแทงอกผมมาสักพักแล้ว มันชัดเจนว่าเธอต้องการเซ็กส์

มันจะเป็นผลดีต่อเราถ้าเธอเป็นผู้หญิงของผม

ผมสังเกตดาซ่าอีกครั้งระหว่างเธออยู่ในแขนของผม

เธอสูงประมาณ 165 ซม. หรือประมาณนั้น…… สูงกว่าซีเลียเล็กน้อยแต่ไม่สูงเท่าไมล่า

หน้าอกใหญ่ตูดแน่น เอวแคบ

ผิวแทนพอควรเพิ่มระดับความน่าซั่มแบบอิ่มใจเป็นหลายเท่าตัว

「อุมุ…… เหมือนที่พี่คิด หนูเป็นผู้หญิงมหัศจรรย์」

「ขอบคุณ…… แต่หนูชมกลับไม่ได้หรอกนะ แม้ว่าที่ทำๆอยู่นี่น่าทึ่ง หนูไม่คิดว่าช่องคลอดหนูแคบสักนิดแต่ว่าใส่ได้แค่ครึ่งเอง…… มันน่าจะจิ้มปูดมาบนท้องหนูถ้าใส่เข้าไปทั้งหมดด」

ผู้ชายยิ่งเงี่ยนเมื่อเอ็นถูกชม

การเคลื่อนไหวผมกลายเป็นแรงขึ้นและดาซ่าที่ไม่ไหวแล้วหงายหลัง

ไล่ตามเธอ ผมขึ้นทับเธอและแทงในท่ามิชชันนารี แบะเธอรู้ว่าผมมองอยู่

「คอหนูเหรอ?」

「มุ เธอรู้เหรอ?」

ผมไม่รู้ว่าเพราะผมมีเซ็กส์กับแวมไพร์หรือเปล่าแต่ผมมีอาการกับคอ

เมื่อคอผมถูกดูด ผมทำเอ็นบวมเหมือนบ้าและผมรักที่จะดูดและกัดคอผู้หญิงเบาๆเมื่อเงี่ยนด้วย

「เอาเลยสิ หนูทำให้พี่บาดเจ็บเมื่อหนูงอแงตอนนี้พี่กัดหนูกลับได้ ถ้าเลือดหนูไหลสักหน่อยมันจะทำให้หนูรู้สึกผิดน้อยลง」

ดาซ่าเอามือปาดผมไว้ไว้ข้างๆและเปิดคอ ผมไม่ไม่เวลาได้คิดขณะสัญชาตญาณผมทำให้ฟันจมคอสวยๆของเธอ

ความรู้สึกถึงเหตุผลเก็บความเงี่ยนที่คลุ้มคลั่งไว้ไม่ให้บ้าอาละวาดและไม่ให้ผมทำร้ายเธอขณะฟันผมฝังเนื้อ

「โอ้ยย! ไม่ หนูไม่เป็นไร…… พี่รักมันไม่ใช่เหรอ หนูรู้สึกได้ว่าพี่ใหญ่ขึ้นเลย」

ผมโยกสะโพกต่อระหว่างดูดคอดาซ่า

ตอนนี้ที่เอ็นผมใหญ่ขึ้น การกระตุ้นมันแรงขึ้น

ผมจะสุดแล้ว

「เราเป็นชายและหญิง เราควรสร้างครอบครัวได้」

ตาดาซ่าเปิดกว้าง

「น-นั่น อย่าบอกนะว่า……」

「แต่งงาน……」

「ตั้งท้อง……」

เราจ้องกันและมือเธอมาลูบแก้มผม

「เฮ้ อย่าข่วนสิ!」

「ปีศาจจอมหื่น ไอ้หัวเจี๊ยว!」

ผมไม่รู้ว่าเพราะเธอข่วนหรือเพราะการกระตุ้นเมื่อเธอดิ้นรน แต่เอ็นผมเริ่มกระตุก

「พี่จะแตกแล้ว มีลูกพี่นะ」

「แตก? พี่จะแตกในเหรอ หนูไม่ได้ใช้ยาคุมเลย! เดี๋ยวหนูบอกให้เดี๋ยวก่อนไง!!」

ผมโอบกอดดาซ่าที่ดิ้นและปล่อยคราง

ลำเอ็นผมเต้นเป็นจังหวะและปล่อยอสุจิข้นๆข้างในเธอ

ตัดสินจากความรู้สึก ผมบอกได้ว่ามันข้นมาก บวกกับมันจะมีเยอะด้วย

「อุว้าาา! หนูได้ยินมันบั่บๆเลยอ้ะ! มันโคตรเยอะ…… ให้ตายสิ…… ใจร้ายมาก」

「ออออุ…… ยังแตกอยู่…… โอออออ้……」

ดาซ่าไม่ได้ต่อต้านต่อนาน

ขณะการน้ำแตกของผมดำเนินไป เธอสาปแช่งไปลูบหัวผมไป

เธอท้องลูกผมแล้ว

น้ำแตกรู้สึกดีจนผมแน่ใจ

「หนูจะตามเบเซกในฐานะทหาร」

หลังจากมีเซ็กส์ ดาซ่าบอกผมระหว่างนอนหนุนแขนผม

「มันจะเป็นปัญหาถ้าเขาคิดรีบๆเกินไปและนี่เป็นมากสุดที่หนูทำได้」

ผมไม่ได้จะให้งานเธอทำตั้งแต่แรก

「หนูไม่ชอบกินฟรี」

เธอตีหัวผมเบาๆ

「อืม หนูจะแค่กลับมาด้วยท้องใหญ่อีกประมาณครึ่งปีอยู่ดี」

「ใช่ หนูสุดมั่น หนูท้องแหงหลังพี่แตกซะขนาดนั้นอ่ะ」

“บื้อ” – เธอพึมพำตอนเธอตีหัวผมอีก

ผมไม่เห็นหน้าตาแห่งความตายในตาเธออีกแล้ว

นำครอบครัวเธอกลับมาเป็นบางอย่างที่ผมทำให้เธอไม่ได้

อย่างไรก็ตาม ผมให้ครอบครัวใหม่กับเธอได้

 

 

หลังจากนั้น

「เฮ้เอเกอร์ ไม่ใช่พี่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ?」

「คาร์ล่า? หมายถึงอะไรเหรอ?」

「มันเกี่ยวกับผู้หญิงจากแวนโดเลียไง」

โอ้ ดาซ่าหรือ? ผมสงสัยว่าเธอหมายถึงอะไร

ผมคิดว่าผมทำเต็มที่ที่ทำได้แล้ว

「พี่เอาเปรียบเธอหลังเธอเสียครอบครัวและซั่มเธอหลังให้เธอดื่มเหล้าไม่ใช่เหรอ?」

เดี๋ยวดิ ไม่ใช่อย่างนั้น

มันอาจดูเป็นอย่างนั้นถ้าดูผลลัพธ์แต่ขั้นตอนมันต่างกัน

「ไม่ใช่แค่นั้นนะ แต่พาเธอข้ามประเทศมาไกลถึงราเฟนด้วย」

「พี่พูดผิด เธออาจท้องลูกพี่ มันเลยไม่น่าง่ายขนาดนั้น……」

「พี่ไล่เธอหลังทำเธอท้องเหรอ? นั่นโหดไปแล้วแม้ว่าเธอเป็นศัตรูเก่า!」

(ห-หนูเพิ่งได้ยินบางอย่างไม่น่าเชื่อเลย)

มันใช้เวลาอยู่สักพักก่อนทำให้ความเข้าใจผิดชัดเจนขึ้น คาร์ล่ากลายเป็นปัญหาเยอะด้วยการแทรกของเคซี่ขึ้นอีกเป็นสองเท่า

 

 

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูใบไม้ร่วง

สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย เจ้าศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ เพื่อนของราชาแห่งอเลส

พลเมือง: 172,000  เมืองหลัก – ราเฟน: 24,000 ลินต์บลูม: 5000

เมืองเฉพาะแวนโดเลีย: 9000

ซีเลีย (ยิ้ม), ชวาร์ซ (เข้ารักษา)

กองทัพ: 6800 คน

ทหารราบ: 1150, ทหารม้า: 800, พลธนู:450, ทหารม้าธนู: 900, ทหารเบา (อุปกรณ์ไม่เหมาะ): 3500

ปืนใหญ่:10 กระบอก, ปืนใหญ่มาก: 10 กระบอก

ทรัพย์สิน: 2450 ทอง (ของเก็บจากสงคราม +40 000) (รางวัลทหารที่ไปร่วมรบ -38 000)

คู่นอน: 234, ลูกเกิดแล้ว: 54 + ปลา 555 ตัว

 

แปลโดย: wayuwayu

tipme : tipme.in.th/wayuwayutl

patreon (Ebook): patreon.com/wayuwayu

ได้โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ด้วยการช่วยเหลือของท่านจะทำให้แปลต่อไปได้เรื่อยๆ ขอบคุณครับ

ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: ​http://linktr.ee/wayuwayu