54 ขุนนางดินแดน

 

เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite

 

หลังจากการฉลองการกลับมาแห่งชัยชนะได้จบลง ผมได้รับเกียรติการแต่งตั้งเป็นวิสเคานต์ และกลับมาบ้านนำเค้กที่เพิ่งวางขายมา

 

「คิดว่าพวกเธอจะเถียงกันมั้ย?」

 

「หนูคิดอย่างนั้น」

 

ซีเลียตอบทันทีโดยไม่ปราณี

 

「ท่านได้ภรรยาน้อยเพิ่มขึ้นสามคน ทุกคนจะโกรธ」

 

หืม? แต่มันมีแค่อิริจิน่าและริต้านะ…มีอีกคนเหรอ?

 

「มันคือหนู หนูได้กลายเป็นผู้หญิง ไม่ใช่เหรอ?!」

 

ผมได้เล่นไปทั่วตลอดเวลานี้ แต่มันไม่เคยเข้ามาในใจผมเลย เพราะทั้งหมดซีเลียได้เป็นผู้หญิงของผม

 

「กายนั้นรับของหนาเข้าไปอย่างทั่วถึงได้อย่างดี!!」

「ชั้นเดาว่าภาพนั้นคือสาวน้อยถูกทำลาย」

 

อิริจิน่าและริต้าแหย่เธอ

 

「หุบปาก! นี่มันใกล้กับบ้านแล้วดังนั้นได้โปรดหยุด เธอจะสร้างข่าวลือ」

 

มันขึ้นอยู่กับโอกาสที่นี่แล้ว ผมควรจะกลับระหว่างปล่อยให้สองคนนั้นอยู่ในเงาของซีเลียโดยไม่พูดอะไร

 

「มันเป็นไปไม่ได้ที่จะซ่อนอิริจิน่า-ซัง…เพราะความสูงของหนูไปถึงแค่หน้าอกของเธอ…」

 

「「「ยินดีต้อนรับกลับมา มาสเตอร์ ท่านทำได้ดีที่ไม่บาดเจ็บ」」」

 

ในทางเข้า เซบาสเตียนทักทายผมหน้าแถวกับคนรับใช้คนอื่น เขารอพร้อมตั้งแต่พิธีกลับมาแห่งชัยชนะเหรอ? แม้ว่ามันเป็นงานของเขา เขาทำงานหนัก

 

หลังจากการทักทาย มิทตี้วิ่งออกไป เข้าไปในห้องนั่งเล่น สมาชิกของบ้านทุกคนอยู่ที่นั่น ดังนั้นเราได้ยินเสียง

 

「มาสเตอร์กลับมาแล้ว และเค้าปลอดภัย!」

 

ว้าวนั่นเป็นเสียงที่โหยหวน แต่หลังจากนั้น…เสียงนี้ นนน่าเหรอ?

 

「มี่กี่คน!? ผู้หญิงกี่คนที่ท่านนำกลับมา!?」

 

「สองคน! ตัวใหญ่หนึ่งและอายุมากนิดหน่อยหนึ่ง」

 

「คุฟุ่」

 

ซีเลียปิดหน้าของเธอและหัวเราะ ผมอยากจะหัวเราะด้วยแต่ผมไม่ทำ

 

「ฮ่าฮ่า…ใหญ่ ชั้นเดาว่ามันจริงที่ชั้นใหญ่」

「เด็กคนนั้น เธอชื่ออะไรนะ? ชั้นคิดว่าชั้นต้องสั่งสอนเธอใหม่…」

 

「แล้วท้องของพวกเธอล่ะ?! มีผู้หญิงที่ท้องเหรอ!?」

 

เสียงของนนน่าสิ้นหวังเกินไป

 

เสียงของเธอเข้ามาใกล้ขึ้น

 

คนแรกคือคาร์ล่า เธอกระโดดและกอดผม หลังจากที่จูบอย่างร้อนแรงเธอปล่อยตัวของผม

 

คนที่สองคือมาเรีย เธออายและจุ๊บเบาๆ

 

คนที่สามคือเมลิสซ่า เธอจูบเหมือนจะเลียผม อย่างหลงใหล

 

คนสุดท้ายคือนนน่า เธอน่าจะล้มเมื่อเธอได้ยินว่ามีมากกี่คน และเธอเซไปเซมาเธอเลยมาช้า หน้าอกที่ผมไม่ได้เห็นมาเป็นเวลานานท่วมท้นเหมือนเคย

 

จูบอย่างร้อนแรง อย่างเป็นธรรมชาติ มือของผมถูกดูดเข้าไปในหน้าอกเธอ แม้ว่าเธอตัวเล็ก หน้าอกเธอไม่สามารถจับได้โดยสองมือ ขณะที่ผมอวดดีผมเริ่มถูมันอย่างทั่วถึง การจูบของนนน่าเลื่อนลงไปจากปากผมไปถึงคอของผม

 

「และนั่นพอแล้ว! เธอจะมาเริ่มกันที่นี่เหรอ?」

 

ผมกลับมามีสติเมื่อซีเลียแทรกเข้ามา

 

「ชั้นไม่เหมือนเธอนะ ชั้นจะไม่ทำอะไรบางอย่างแบบนั้น …แล้วก็ไม่ใช่เธอเป็นคนที่ขัดขาชั้นก่อนหน้านี้เหรอ?」

 

「ใคร ชั้นเหรอ? บางที่เธอสมดุลย์ไม่ดีเพราะหน้าอกใหญ่นั่นของเธอ」

 

นีน่ามองลงไปด้านล่างข้างๆ ลีโอโพลต์ถอดเสื้อโค้ทออกโดยไม่พูดอะไรและโยนมัน สาวที่จับได้ยิ้มและฝังหน้าของเธอลงไป เพื่อที่คนนั้นจะไม่เห็นมัน

 

มีความสัมพันธ์แบบนั้นด้วย

 

「เดี๋ยวคาร์ล่า เธอถอดอะไรน่ะ?」

 

「ชั้นคิดว่าเราจะทำมันก่อนที่นึงก่อนเราจะกิน เธออยากจะทำมันด้วยมั้ยเมลิสซ่า?」

 

「มันไม่ใช่เธอที่ตัดสินใจ แต่เป็นเอเกอร์-ซัง!」

 

「อย่าแก้ผ้าที่ประตูหน้า! อีบ้ากาม!」

 

และก็ยังมีความสัมพันธ์ที่เสียงดัง แต่น่าสนใจด้วย

—————————————————————

ดูเหมือนอ่างได้ถูกเตรียมแล้ว ผมมอบเค้กให้เด็กๆ บอกพวกเธอว่าอย่างเข้าไปใกล้ห้องน้ำ เพราะทั้งหมดมันแย่กับการเรียนรู้ของพวกเธอ

 

「โดยเฉพาะมิทตี้ อย่าแอบดูนะวันนี้」

 

「ทะ-ท่านพูดเรื่องอะไร!?」

 

「ถ้าเธออยากจะเห็นมันงั้นพูดมันชัดๆ ชั้นจะเอาให้เธอดูต่อหน้าต่อตา」

 

ผมปล่อยมิทตี้ที่แดงและก่อนอื่นเราให้ทุกคนเข้าไปในอ่างอาบน้ำ

 

「อืมม…ชั้นจะชอบมันถ้านายแนะนำสาวๆข้างหลังนายได้นะ…」

 

มาเรียถาม ทุกคนพยักหน้า แน่นอนว่าผมมีเจตนาจะทำอย่างนั้น ผมจะทำมันช้าๆในห้องน้ำ

—————————————————————

ด้วยผมอยู่ตรงกลางเราแช่ตัวพวกเราอยู่ในอ่างอาบน้ำ สาวๆเข้าที่เข้ามาไม่ได้เพราะที่เต็มนั่งอยู่บนพื้นสะอาดที่ขัดเงา มันค่อนข้างไม่เป็นทางการในอ่างอาบน้ำ ดังนั้นทุกคนเปิดขาโดยไม่กังวล และเอนอย่างผ่อนคลาย แทนที่จะสนใจเรื่องมารยาท มันเป็นที่ที่รักษาใจได้อย่างสบาย

 

「「「「ว้าว!」」」」

 

สาวๆในคฤหาสน์ส่งเสียงของพวกเธอพร้อมกันและมองดูผม

…มองไปที่แผล

 

「ชั้นได้มันมาจากสงคราม มันไม่ได้หายากนี่?」

 

「มันไม่หายาก? แต่มันอยู่ทั้งตัวนายเลย…นายโอเคมั้ย」

 

อย่างที่คาดคาร์ล่าซีดไปและถามผม

 

「ชั้นโอเค มันบางอย่างที่ชั้นนอนกับมันได้」

 

จริงๆแล้วผมเกือบจะตายจากมัน แต่มันช่วยไม่ได้ที่พวกเธอกังวลกับบางอย่างที่มันจบไปแล้ว

 

「อย่างนั้นเหรอ ชั้นดีใจ แต่หลังจากที่มันเปลี่ยนเป็นแผลเป็น มันค่อนค้างดูหยาบและเซ็กซี่ ว่า คืนนี้…ทำไมนายไม่แกล้งทำเป็นโจรและข่มขืนชั้นล่ะ」 「ถ้าเธออยากจะทำอะไรโง่ๆ เทำมันตรงนั้น!」

 

เมลิสซ่าทำตามคำสั่งของนนน่าและนำคาร์ล่าไป

 

「มันเป็นกายที่มีค่าของท่าน ท่านควรจะดูแลตัวเองมากกว่านี้ แล้วก็ ขอโทษที่หยาบคาย…แต่อุปกรณ์ของท่านยังดีอยู่มั้ย?」

 

นนน่าแอบมองหว่างขาของผม และตรวจไม้และไข่ของผมอย่างอ่อนโยน

 

「อะไรกัน-! ไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้นบ้ากามเหรอ!?」

 

「เธอผิดแล้ว! นี่มันเป็นการพูดเกี่ยวกับความเป็นไปได้ที่หัวหน้าของบ้านทำสิ่งล้ำค่าของเค้าบาดเจ็บในสนามรบ และจากนั้นไม่สามารถสืบสายเลือดเค้าต่อได้-」

 

ผมรู้สึกสงบเมื่อฟังประเด็นนี้ อิริจิหน้าและริต้าม้วนตาของเธอแต่ในท้ายที่สุดพวกเธอจะชินกับมัน

 

「อืม…ปกป้องเจ้าหญิง อัศวินที่ได้รับบาดเจ็บ ด้วยกายนี้ที่ปกคลุมไปด้วยแผลผลักเจ้าหญิงลง และเธอต่อต้านไม่ได้…ทำไมเราไม่ทำมันครั้งนึกด้วยฉากนี้วันนี้ล่ะ…」

 

นนน่ากระซิบใส่หูผมอย่างลับๆ

 

อย่างที่ผมคิดเธอและคาร์ล่าสนิทกันลืกๆ

 

ผมคะยั้นคะยออิริจิน่าและริต้า และดันพวกเธอไปข้างสาวๆคนอื่นเป้าหมายของวันนี้คือให้พวกสาวๆเปิดหัวใจของเธอ พวกเธอควรจะคุยกันให้เยอะๆ

 

「เอออ๋…เธอเป็นทหารของอาร์คแลนด์?

 

เมริซ่านอนอยู่บนผ้าที่พื้นระหว่างที่พูดกันอิริจิน่า เมื่อพูดเกี่ยวกับอาร์คแลนด์ มาเรียเป็นคนเดียวที่ทำหน้าที่แปลก แต่สาวคนอื่นดูเหมือนจะไม่เกี่ยวข้อง ดังนั้นพวกเธอไม่ได้สนใจมันมาก」

 

「ใช่ ชั้นได้ถูกจับบนสนามรบ ชั้นจำมันไม่ได้มากเมื่อความบริสุทธิ์ของชั้นได้ถูกนำไปและเมล็ดพันธุ์ได้เทเข้ามาในชั้น และจากนั้นชั้นคิดว่าชั้นไม่มีทางเลือกนอกจากจะเป็นเมียของเค้า แต่อย่างแรกพวกเค้าพูดว่าชั้นควรจะเป็นคนรักก่อน」

 

ซีเลียเอียงหัวของเธอและมองมาทางนี้ มันดูเหมือนเธอเป็นคนบอกให้เธอโกหก

 

「เอเกอร์-ซัง…ชั้นพูดอะไรได้ล่ะ มันต้องเจ็บแน่」

 

「อย่าเข้าใจมันผิด มันไม่ใช่การข่มขืน เค้าบอกชั้นว่าเค้ารักชั้น」

 

เป้าหมายของครั้งนี้คือให้สาวๆเปิดหัวใจของเธอ ถ้าผมแทรกเข้าไปมันจะไม่สร้างผลที่ดี ผมจะแค่มีความสุขกับน้ำในอ่างและเมินพวกเธอ

 

「เธอทำงานเป็นแม่บ้าน?」

 

มาเรียสนใจริต้าอย่างมากกับคำที่ว่า ‘แม่บ้าน’

 

「ใช่ อย่างไรก็ตาม ชั้นและแม่บ้านคนอื่นได้ถูกทำเป็นของเล่นโดยไอ้หมูลอร์ดศักดินา นั่นเป็นเมื่อฮาร์ดเลตต์-ซามะมาและลงโทษไอ้หมูนั่น ขโมยพวกเราจากมัน」

 

คาร์ล่าและอิริจิน่า โออ้และปรบมือ สำหรับอิริจิน่าเธอเชื่อมต่อได้เพราะลอร์ดของเธอก็ถูกฆ่าด้วย

 

「จากนั้นแม่บ้านคนอื่นเสนอกายให้ฮาร์ดเลตต์-ซามะ ชั้นก็ด้วย ทั้งกายและใจของชั้นได้ตกหลุมรักเค้า…และตัดสินใจที่จะตามเค้าไปทุกที่ ไม่ว่าเค้าจะไปที่ไหน」

 

「แม่บ้านคนอื่น เธอพูดถึงกี่คนล่ะ?」

 

「ห้าคน」

 

「ทุกคน…อยู่บนเตียงด้วยกันเหรอ?」

 

「ใช่ ตอนแรกเราอยากจะขอบคุณเค้าและบริการเค้า แต่อุปกรณ์ของเค้างดงามอย่างมากและเทคนิคนั้นน่าทึ่ง… ดังนั้นเมื่อพูดถึงแล้ว พวกเราเป็นคนที่เหนื่อยแทน」

 

「ชั้นก็ได้ถูกช่วยมาจากซ่อง ชั้นเป็นโสเภณีด้วยนั้นชั้นคิดว่าชั้นมีประสบการณ์มากขนาดนั้นด้วย แต่แม้อย่างนั้น มันเป็นบางอย่างที่น่าทึ่งที่ชั้นไม่เคยเห็นมาก่อน」

 

「ใช่ ชั้นคิดว่านี่ทั้งหมดเป็นเพียงความฝัน และชั้นถูกข่มขืนโดยออร์คหรือม้า…」

 

「ยังไงซะ ชั้นได้รับสิ่งนั้นเข้าไปในก้นชั้นมาก่อน! แต่มันฉีกชั้นนะ」

 

เมื่อพวกเธอตื่นเต้น มุขตลกลามกได้ออกมาตามๆกัน สาวๆเหมือนหนุ่มๆในแง่นั้นเหรอ?

 

การรวมผู้หญิงเจ็ดคนที่นี้ และการคุยของพวกเธอไม่หยุด สองคนที่กระอักกระอ่วนตอนแรกได้ผสมเป็นกลุ่มเดียวกันกับพวกเธอแล้วค่อนข้างเป็นธรรมชาติ มันเป็นซักพักแล้วที่มีซีเลียถูกปล่อยไว้คนเดียว มีความสุขกับอ่างด้วยตัวเธอเอง ผมเดาว่าเธอเข้าไปร่วมสนทนาไม่ได้

 

「ออุเอออ้~….อิ*」

«TLN: เสียงยืดตัว»

 

ระหว่างที่ใช้อ่างอาบน้ำ เธอหายใจออกเป็นเวลานาน ผมดีใจที่เธอเป็นผู้หญิงโต แต่ผมไม่อยากให้เธอเป็นอีแก่

 

「ยังไงซะ อิริจิน่า-ซัง และริต้า-ซัง ชั้นหวังว่าเราจะสนิทกันจากตอนนี้ไป」

 

มาเรียปิดการพูดคุยและปาร์ตี้ในอ่างจบแล้ว นอกจากคาร์ล่า เธอใช้ -ซังเพื่อพูดกับเธอทั้งสองคน

 

ผมเดาว่าเพราะริต้าแก่ที่สุด และอิริจิน่าแค่ใหญ่  ดังนั้นมันอาจจะมีปัจจัยของการข่มขู่

 

「งั้นเพราะเธอสองคนไม่ได้มีห้องเตรียมไว้ ได้โปรดมาที่ห้องชั้น」

 

ซีเลียดึงพวกเธอทั้งสองคนไปที่ห้องของเธอ

 

「ทำไมล่ะ? พวกเราไม่ไปที่ห้องของฮาร์ดเลตต์-โดโนะเหรอ?」

「นั่นใช่แล้ว ตอนเย็นเพิ่งเริ่มเอง…」

 

「ทุกคนได้อั้นมาครึ่งปีแล้วทำไมพวกเธอไม่ผ่อนไว้ก่อนอย่างน้อยแค่วันนี้ล่ะ?」

 

「อ่ะร้า? ชั้นไม่ถือนะ…ยังไงซะเพราะซีเลีย-ซังได้แค่เล้าโลม ใช่มั้ย?」

 

นนน่าลูบหัวของซีเลีย เธอทำเหมือนเธอเป็นเด็ก แต่ซีเลียจับมือของเธอออก

 

「ฟุฟุน ชั้นก็ได้เป็นผู้หญิงของเอเกอร์ซามะเมื่อพูดจริงๆแล้ว นั่นทำไมชั้นก็จะมีส่วนร่วมในข้อตกลงของเลดี้ด้วย!」

 

ซีเลียมองริต้า เธอน่าจะอยากให้เธอพูดช่วย

 

「…ยังไงซะ ชั้นได้ยืนยันดอกไม้สีแดงที่บานในผ้าปูเตียงแล้ว」

 

「เค้านอนกับเธอเหรอ!?」 「ในท้ายที่สุด…」 「ซีเลีย-จังเธอโอเคมั้ย? มันเจ็บมั้ย?」 「อาา มีคนที่นี่ที่ชอบเด็กน้อยด้วย…」

 

ซีเลียพองอกของเธอเล็กน้อย ผมพาสาวๆไปที่ห้องนอนเพื่อถามพวกเธอ

 

การสอบสวนทำให้ทุกคนสลบตอนเที่ยงคืน

—————————————————————

คืนนั้น

 

「เฮ้ นายชื่อครอลล์ถ้าชั้นจำไม่ผิดใช่มั้ย? มาสนิทกันตั้งแต่ตอนนี้ไป!」

 

「อิริจิน่า? -ซัง ใช่ มาสนิทกัน…อุว้าห์!!」

 

ครอลล์ล้มลงไป มันเข้าใจได้ ภาพลักษณของอิริจิน่าอยู่แต่ในกางเกงใน ซ่อนแค่ท่อนล่างของเธอ นั่นหมายถึงหน้าอกใหญ่และตัวที่มีกล้ามได้ถูกเปิดเผย

 

「ทะ-ทำไมเสื้อผ้าของคุณ-!」

 

「โอ้ วันนั้ ชั้นไม่ได้เหวี่ยงหอกไปรอบๆ ชั้นคิดว่าชั้นจะเหงื่อออกหลังจากเหวี่ยงนิดหน่อย เพราะความรู้สึกชั้นจะทื่อถ้าชั้นละเลยการฝึก」

 

「ถ้าอย่างนั้น งั้นห้องน้ำ」

 

「มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ ชั้นแค่เทน้ำล้างมันและมันจะโอเค」

 

ฤดูได้เป็นฤดูหนามแล้ว มันไม่เหมือนอุณหภูมิที่เยือกแข็งของสหพันธรัฐ แต่มันไม่ใช่อุณหภูมิที่สนุกสนานไปกับกางเกงในได้

 

「เพราะทั้งหมดมันไม่มีห้องน้ำในกองทัพ บางอย่างแบบนี้มันไม่มีอะไรน่า!」

 

ระหว่างที่เปลือยครึ่งตัว เธอเหวี่ยงหอกของเธอหนึ่งที่ หน้าอกของเธอเด้งไปทั่ว

 

「จึ-!?」

 

「มีอะไร? โอ้ ชั้นทำให้มันแข็งงั้นเหรอ?!」

 

อิริจิน่าพูดโดยไม่ยั้ง เธอยังไม่คุ้นกับการปฏิบัติกับพวกเขาเหมือนเด็ก แล้วก็เธอได้ใช้ชีวิตอยู่ในกองทัพ เธอคิดว่ามันไม่ได้มีอะไรผิด ที่จะแสดงการอาบน้ำให้เด็กรับใช้ดู โดยไม่รั้งอะไรไว้ เธอจับหว่างขาของเขาข้างบนผ้า เธอไม่ได้จับมันในแบบซนๆ แต่เธอจับมันในแบบหยาบๆ

 

「อะ-!! คุณแรงจัง」

 

「หืม…มันเล็กกว่ามากเมื่อเทียบกับฮาร์ดเลตต์-โดโนะ! ชั้นเดาว่านี่มันใหญ่ที่สุดแล้วสำหรับเด็ก?」

 

「อออุ…」

 

เด็กน้อยคอตก ไม่ว่าจะอายุเท่าไหร่คำพูดแบบ ‘เล็ก’ และ ‘น่ารัก’ มันต้องห้ามสำหรับเด็กชาย มากกว่านั้น เสียงของอิริจิน่าดัง มันทำให้เขาเจ็บมากกว่าที่จำเป็น

 

「หืม นาย 13 ใช่มั้ย? ถ้านายฝึกและเป็นชายที่แข็งแกร่งเหมือนฮาร์ดเลตต์-โดโนะ ผู้หญิงจะมาหานาย ทุ่มเทตัวเองซะ」

 

อิริจิน่าหัวเราะอย่างยิ่งใหญ่ มือของเธอปล่อยมือจากหว่างขาของเขา ลูบหัวของเขา ด้วยจังหวะนั้น หน้าอกของเธอโดนกับหน้าของครอลล์

 

「อ่ะออุ!!!」

 

「โอ้ โทษที ชั้นใช้กำลัง มันเจ็บมั้ย?」

 

「ม-ไม่…ผมโอเค…」

 

「เข้าใจแล้ว! งั้นชั้นจะกลับไปที่ห้องชั้น เจอกันพรุ่งนี้!」

 

อิริจิน่ารับรู้ถึงกำลังเหนือคนทั่วไปของเธอ และกังวลว่าเธอลูบหัวเขาแรงไป แต่ที่ครอลล์ตะโกนเพราะการโกหกในท่อนล่างของเขา

 

「…อออุ」

 

ความรู้สึกของหน้าอกเธอโดนหน้าของเขาทำให้เขาปลดปล่อย ทำกางเกงของเขาเปื้อน ในคืนฤดูหนาว อุณหภูมิที่เยือกเย็น เด็กชายที่เปิดเผยท่อนล่างของเขาล้างกางเกงของเขาด้วยน้ำเย็นเป็นน้ำแข็งจากบ่อน้ำ

—————————————————————

วันต่อมา วังหลวง

 

「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์…ไม่ วิสเคานต์ฮาร์ดเลตต์ ชันได้ยินเกี่ยวกับความสำเร็จของนาย ไม่พูดถึงอายุของชั้น หัวใจของชั้นได้เต้นไปเหมือนชั้นได้ยินเรื่องราวของฮีโร่เมื่อเป็นเด็กเลย」

 

「ชั้นไม่เหมาะสมกับคำชมของนายหรอก」

 

อิริชและผมถูกเรียกมาที่วังเพื่อที่จะให้เจ้าหน้าที่ทางการแต่งตั้งสถานะขุนนาง และการรับดินแดน ก่อนที่จะประกาศมันทั่วและอย่างเป็นทางการ ไม่ใช่ว่ามันไม่มีอะไรแต่มันต้องมีการสาบานอย่างเป็นทางการ หรืออะไรแบบนั้น

 

ดินแดนที่จะถูกมอบให้กับเรา เป็นบริเวณตะวันออกของอาร์คแลนด์ มันเป็นดินแดนที่เหมือนทางหลวงที่เชื่อมต่อดินแดนแม่ของเทรีย และโกลโดเนีย มันค่อนข้างเป็นดินแดนชนบท แต่อิริชน่าจะคาดถึงมัน เพราะสีหน้าของเขาไม่เปลี่ยน

 

「มันจริงที่ว่ามันไกลจากถนนและไม่มีจำนวนประชากรมาก ไม่เหมือนบริเวณทางใต้และกลาง มันไม่ได้รับผลจากสงครามมากนัก มันควรจะง่ายที่จะปกครอง」

 

ดั่งจะพูดต่อจากราชา เจ้าหน้าที่พลเรือนเดินออกมาข้างหน้า

 

「ในฐานะโครงการของอาณาจักร เราก็ได้เพิ่มการบำรุ่งรักษาถนนด้วย ในท้ายที่สุดมันจะมีถนนที่ไปตลอดทางถึงอาณาจักรเทรีย」

 

ตอนนี้ มีแค่ถนนเดียวที่ถูกดูแลรักษาที่มันไปจากโกลโดเนียถึงทิศใต้ เพราะแม่น้ำอยู่ใกล้มัน คุณขึ้นไปต้นน้ำไม่ได้เพราะน้ำไหลเชี่ยวจากต้นน้ำ

 

「แม้ว่าประเทศเราเป็นคู่ค้ากับสหพันธรัฐ เราเมินความสัมพันธ์กับหลายประเทศในที่ราบทิศใต้ไม่ได้ รวมไปถึงอาณาจักรที่ขึ้นมาใหม่ด้วย ดังนั้นไม่ใช่ว่ามันดีที่เรามีถนนเส้นเดียวเหรอ」

 

แต่ถ้าวาดถนนไปตลอดทางถึงเทรีย การข้ามชายแดนไปจะเป็นบริเวณที่เมลและมิเรลและหมู่บ้านอื่นที่ผมจากมาอยู่ แทนที่จะเป็นถนน ผมเชื่อว่าที่นั่นมีแต่ทางที่บิดและคดเคี้ยวของสัตว์ป่าที่ผมไปเจอ… มันไม่เหมือนว่าพวกเขาสร้างทางจากดินแดนอื่นได้

 

แต่ยังไง มันไม่เหมือนว่ามันจะช่วยพวกเขาอย่างไร ถ้าคิดเกี่ยวกับการที่พวกเขาควรจะพัฒนาประเทศ มาแค่ฟังและไม่พูดอะไรเถอะ

 

「อย่างที่ชั้นพูดมาก่อน มันเป็นที่ชนบทแต่มันเป็นบริเวณที่กว้าง บริเวณภูมิภาคเขตตะวันออกใลก้กับดินแดนที่มีผู้อยู่อาศัยครึ่งหนึ่ง ที่ประเทศของเราได้ ถ้านายรวมไปถึงที่สูงที่คนเขาอยู่ งั้นมันจะใหญ่ขึ้นหลายเท่า

 

แต่ประชากรนั้นหนึ่งในแปดนะ เขาเพิ่มเติม

 

「มีหลายที่ในดินแดนของคนเขาที่มันยังไม่ได้สำรวจ ดังนั้นมันเป็นที่ที่เป็นดินแดนที่แนวโน้มดี」

 

อิริชฟังอย่างเงียบๆ แต่สิ่งต่างๆเหมือนการพัฒนาและการสำรวจ เป็นสิ่งที่ผมไม่เข้าไป ผมจะแค่ส่งมันต่อให้คนอื่นรับมือ

 

ในทันทีนั้น ชื่อของบางคนเข้ามาในใจของผม และลมการหน้าต่างเปิดกระโปรงของเลดี้คนหนึ่ง การหันความสนใจของผมไปหาสิ่งนั้น ทำให้ผมลืม เจ้าหน้าที่พลเรือนอธิบายต่อ

 

「ดินแดนของเคานต์ราดาห์ลจะเป็นภูมิภาคเขตตะวันออก…สำหรับความสะดวกในการเรียก มาเรียกมันว่าทางผ่านของอาร์คแลนด์เถอะ ครึ่งบนของทางผ่านมันติดกับประเทศของเรา」

 

หืม แน่นอนวันมันเป็นครึ่งที่สวยงาม

 

「ที่ของวิสเคานต์ฮาร์ดเลตต์จะเป็นครึ่งล่าง มันจะเป็นฝั่งที่ติดกับอาณาจักรเทรีย」

 

แม้ว่าชื่อจะต่างออกไป บริเวณมันใกล้เคียงกัน

 

「แน่นอนว่ามันไม่เท่าเทียม ฝั่งบนมันสะดวกดีในการเดินทาง ดังนั้นคนรวมกันบ่อย บริเวณมันเหมือนกัน แต่ความต่างในรายได้มันเห็นได้ชัด」

 

เออ๋ ผมเข้าใจแล้ว ผมดื่มชาและเมินมัน ผู้ช่วยของผมซีเลีย อยู่ข้างหลังได้จดบันทึก ความจำของเธอได้พิสูจน์มาแล้ว ดังนั้นมันไม่ควรจะมีปัญหา

 

จากที่นี่ เป็นอีกครั้งที่ราชาเริ่มพูด

 

「มีเหตุผลอื่นนอกจากตวามสำเร็จในสงคราม ที่ทำให้เจ้าข้ามบารอนมาเป็นวิสเคานต์ เคานต์ราดาห์ลรับใช้เป็นผู้บัญชาการกองทัพ ดังนั้นเขาแค่ดูดินแดนของเขาไม่ได้ ดังนั้นฉันอยากให้เจ้า ที่ปกครองดินแดนอยู่ข้างเขา เป็นตัวแทนการสร้างสันติ และรักษาความปลอดภัย」

 

พูดอีกอย่าง แทนที่จะเป็นอีริชที่ออกจากเมืองหลวงไม่ได้ปรกติ ผมจะรับหน้าที่ของเขาและปกป้องดินแดนด้วยกันกับของผม จากโจรและคนป่าเถื่อน เพื่อที่จะเป็นตัวแทนของเคานต์ บารอเนตเป็นสถานะที่ต่ำเกินไป ดังนั้น ผมได้เลื่อนตำแหน่งเป็นวิสเคานต์ มันดีที่ว่ามันง่ายที่จะเข้าใจ

 

「งั้นผมถูกปลดจากกองทัพ?」

 

「ไม่ ระหว่างเวลาสงคราม ฉันจะปล่อยกองทัพของชาติไว้ในมือของเจ้า แต่ ณ ปัจจุบัน ไม่มีภัยใหญ่ มันจะไร้ความหมายถ้าเจ้าดูแลการฝึกทุกวัน เจ้าจะรักษาจุดยืนไว้ แต่มันไม่จำเป็นที่ต้องนำกองกำลังถาวร」

 

นั่นจริง ผมจำไม่ได้ว่ากองทัพทำอะไรสำหรับการฝึกปรกติ ดังนั้น ผมจะถูกเรียกไปเหมือนมันดูเหมือนมันจะเป็นเวลาสงคราม…? มันอาจจะดีที่ผมไม่มีปัญหา

 

แต่ผมมี่ประเด็นหนึ่ง

 

「ถ้าผมไม่มีกองทัพให้นำ แต่ผมจะไม่สามารถรักษาความปลอดภัยนะ」

 

อย่าบอกผมนะว่าเขาอยากจะทำบางอย่างที่เหมือนปีศาจเหมือนการเตะทุกคนออกไปด้วยตัวผมเอง

 

「อย่ากังวล ฉันจะตั้งกองพัพอิสระทิศตะวันออกเพื่อส่งไปที่นั่น พวกเขาจะเป็นกองทัพของประเทศ แต่เจ้าจะเป็นผู้บัญชาการ เจ้าจะนำกองทัพนี้และรักษาความปลอดภัย ระงับเผ่าโจร และถ้าเป็นไปได้ ขยายดินแดนของเจ้า」

 

「เงินจำนวนหนึ่งจะถูกมอบให้วิสเคานต์ฮาร์ดเลตต์จากคลังของชาติ สำหรับค่าดูและและบำรุงรักษากองทัพ」

 

เจ้าหน้าที่พลเรื่อนเสริม

 

「แน่นอนว่า ถ้าจ้าอยากจะเพิ่มความแข็งแกร่งของทหาร เราจะไม่ถือ ที่เราจะเพิ่มค่าใช้จ่ายที่เพิ่มขึ้นมากับสิ่งนั้น ถ้าเจ้าอยากจะใส่กองกำลังของเจ้าเข้าไป ฉันจะไม่คิดสงสัยเจ้า และไม่ห้ามเจ้ากับการทำสิ่งนั้น」

 

การขยายกองกำลังของกองทัพอย่างรวดเร็ว จะนำพาความสงสัยมาจากราชา แต่เขาพูดว่าผมไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับมัน

 

「สำหรับตอนนี้ ประเทศของเราสามารถขยายไปที่ดินแดนของโจรภูเขาทันที ฉันไม่ถือที่เจ้าจะขยายไปมากเท่าที่เจ้าทำได้ ฉันจะมอบรางวลด้วย」

 

ตะวันออกส่วนบนของโกลโดเนีย ข้างนอกที่ราบกลาง และทิศเหนือของเทือกเขา มีดินแดนใหญ่ที่ถูกขยายโดยโจร แต่เมื่อโจรที่นี่ถูกบุกรุก พวกเขายืนด้วยกันกับตระกูลที่พวกเขาขัดแย้งกันปรกติ ในอดีต มีประวัติศาสตร์ของสหพันธรัฐส่งทหารหลายพัน แต่พวกเขาพ่ายแพ้อย่างโหดร้าย ดังนั้นพวกเขาเคลื่อนไหวกับพวกโจรไม่ได้

 

ในจุดนั้น คนภูเขาที่ใช้ชิวิตอยู่ฐานของภูเขาไม่มีการติดต่อกับเผ่าอื่น ดังนั้นพวกเขาไม่ใช่ตัวตนที่ใหญ่ แน่นอนว่า พวกเขาใหญ่พอที่จะเป็นภัยต่อภูมิภาคเดียว

 

「งั้น นั่นคือทั้งหมด ฉันจะให้เจ้ารู้ทันทีที่กองกำลังและเงินพร้อม…นี่เป็นปัญหาของเจ้า แต่ชั้นคิดว่ามันจะดีด้วย ถ้าวิสเคานต์ฮาร์ดเลตตเป็นผู้ติดตามด้วย」

 

อีริชและผมเรียงแถวและออกจากห้อง เพราะมีคนที่เหนือกว่าอยู่รอบๆ ซีเลียได้เว้นระยะ เมื่อผมบอกเธอว่าเธอไม่ต้องรั้งมือ และกระโดดมาที่อกผล เธอตอบด้วย ‘โอ้ มุขของท่าน’

 

「ยังไงซะ ราดาห์ล…เคานต์」

 

「พูดมันให้ราบรื่นกว่านั้น ชั้นจะเสียหน้า」

 

「เขาหมายความว่ายังไงผู้ติดตาม?」

 

「…ชั้นเข้าใจแล้ว นายไม่คุ้นเคยกับสังคมขุนนาง」

 

จากอีริช ผู้ติดตามเป็นความสัมพันธ์ระหว่างขุนนางที่คล้ายกันกับมาสเตอร์และคนรับใช้ ขุนนางทั่วไปถูกแต่งตั้งโดยราชาและมีสถานะที่เทียบเท่า ถึงมีความต่างระหว่างลำดับชั้น แต่บารอนไม่ใช่ลูกน้องของมาควิส และเขาไม่ต้องฟังคำสั่งของเขา

 

มันเป็นตอนนี้ที่ความสัมพันธ์ระหว่างลอร์ด และผู้ติดตามเกิดขึ้นมาโดยไม่มีการสนับสนุนจากตระกูลราชวงศ์ ยกตัวอย่างเช่น ถ้ามีขุนนางถูกรุกรานโดยประเทศเพื่อนบ้านหรือเผ่าโจร ยกเว้นว่าจะมีคำสั่งจากตะกูลราชวงศ์ ขุนนางคนอื่นไม่มีภาระผูกพันที่ต้องสนับสนุน แต่สำหรับลอร์ดและผู้ติดตาม พวกเขาช่วยกันได้อย่างอิสระ

 

มากกว่านั้น มันธรรมชาติทางการเมืองสำหรับลอร์ดและผู้ติดตามมันจะมีจุดยืนเดียวกัน มันบ่อยครั้ง ที่ขุนนางที่เป็นผู้ติดตามจะมีเจตนาที่เป็นเจตนาของลอร์ด

 

แม้ว่าในฐานะตระกูลราชวงศ์ ถ้าพวกเขาเข้าใจความสัมพันธ์นี้ พวกเขาทำให้เป้าหมายการมองไปที่ขุนนางหลัก และรับการสนับสนุนโยบายของพวกเขา และเคลื่อนไหวพวกเขาเป็นหน่วยได้

 

และอีริชก็ได้รับขุนนางใหม่คนอื่นแบบผมในฐานะแกน และมีผู้ติดตามมากมาย

 

ซีเลียพยักหน้าระหว่างที่รับข้อมูล

 

「สั้นๆก็คือ… มันเหมือนความสัมพันธ์ระหว่างเจ้านายและลูกน้องในกองทัพ นายจะฟังคำสั่งของชั้น ชั้นจะช่วยนาย และรับผิดชอบกับการกระทำของนาย」

 

「ความรับผิดชอบของชั้น…งันเหรอ?」

 

หน้าของอีริชซีดลงในทันที

 

「เฮ้ เป็นไปได้มั้ยว่านายมีปัญหาจริงจังซ่อนจากชั้น!?」

 

ยังไงซะ ผมจำมันไม่ได้จริงๆ

 

「ไม่ว่ายังไง นี่ก็เป็นเจตนาของพระองค์ด้วย คิดถึงมันละกัน」

 

ผมจะระงับมันไว้ก่อนตอนนี้

แค่หน้าหน้าผมเป็นแค่ราชา ทำไมผมอยากจะผูกภาระตัวผมเองอีกครั้ง แม้ว่าผมจะไม่มีความสัมพันธ์แบบนั้นกับอีริช เราโอเคกันอยู่

 

การตอบสนองของพวกนั้นจากที่บ้านต่างกันออกไป

 

นนน่า

「ในที่สุดเราก็ได้ดินแดนแล้ว! อาา ช่างมหัศจรรย์!! งั้นเกียรติของหนู~~~ขุนนาง~~~」

 

คาร์ล่า

「เราจะไปไหนอีกแล้วเหรอ แม้ว่าอ่างดี~สร้างมันอีกครั้ง เค๊?」

 

มาเรีย

「ครั้งนี้มันเป็นบริเวณชนบทเหรอ~? ชั้นสงสัยว่ามันเป็นยังไง」

 

ซีเลีย

「หนูจะไปไม่ว่าที่ไหนก็ตามที่เอเกอร์-ซามะอยู่ ทำไมท่านลูบหัวหนูล่ะ?!」

 

เมลิสซ่า

「เราจะทำยังไงกับเด็กเหล่านั้น…」

 

อิริจิน่า

「หืม? เผ่าโจร? ขโมย? รอไม่ไหวแล้ว!」

 

ริต้า

「ตราบใดที่มีฮาร์ดเลตต์-ซามะและเตียง หนูไปที่ไหนก็ได้」

 

ในความเป็นจริง ทุกคนได้ทำอะไรของตัวเอง แต่ผมก็เข้าใจความกังวลของเมลิสซ่า ถ้าคฤหาสน์นี้ว่าง งั้นเด็กๆจะเสียงานไป

 

เมลิสซ่าได้ดูพวกเธอและสอนพวกเธอ คิดกับพวกเธอคนอย่างเป็นลูกของเธอเอง ถ้าจะทิ้งพวกเธอไว้ มันจะทำให้เสียใจ…ไม่เราทำแบบนั้นไม่ได้

 

เมลิสซ่าได้คิดซักพักและถึงบทสรุป และก้าวออกมาข้างหน้า จากนั้นเธอคุกเข่าตรงหน้าผม นำหัวของเธอไปที่พื้น มันเป็นบางอย่างที่คิดไม่ได้จากท่าทางที่โดดเดี่ยวปรกติของเธอ

 

「เอเกอร์-ซัง ได้โปรดยกโทษให้น้องที่คืนความดีด้วยความชั่วร้าย…น้องไม่อยากจะจากที่นี่ไป」

 

ผมคิดว่าเธอจะทำอะไรบางอย่างแบบนี้ มันเห็นได้ชัดแม้แต่กับคนนอก ว่ามาลิสซ่าดูมีความสุขที่สุดเมื่อเธอถูกล้อมไปด้วยเด็กๆ และให้พวกเธอพึ่งพาเธอ ผมรู้ว่าเธอใช้เงินค่าขนมของเธอเพื่อซื้อขนมให้เด็กๆ และเธอรู้สึกว่าเวลาที่ได้ดื่มชากับเด็กๆนั้นมีค่า เธอไม่สามารถที่จะโยนเวลาของความสุขที่ล้อมเธอ ที่เธอไม่สามารถจะหาได้ด้วยตัวเธอเอง

 

「น้องจะจ่ายเงินที่พี่ใช้ไปเพื่อซื้อน้อง และเงินที่น้องใช้ไปจนถึงตอนนี้ แม้ว่าน้องต้องขายตัว ดังนั้นได้โปรด…」

 

ระหว่างที่เมลิสซ่าพูดด้วยน้ำตา สาวๆคนอื่นมองดู เด็กๆ ก็มองดูด้วยความกังวลด้วย

 

「เธอพูดถึงเรื่องอะไรกัน?」

 

นน่นาแทรกเข้ามา

 

「เราจะไม่ไล่คนรับใช้ สำหรับขุนนางที่มีดินแดน มันเป็นปรกติที่เราต้องมาหลายครั้งในหนึ่งปี และถ้าราชาจ้างเธอ เธอจะต้องรีบมาเมื่องหลวง ในเวลานั้น เธอจะอยู่ที่โรงแรมเหรอ? คฤหาสจะเป็นที่ที่อยู่ในเมืองหลวงที่เราจะดูแลมันไว้แบบนี้」

 

มันเป็นอย่างนั้น มันดูเหมือนว่าอีริชจะเรียกผมเพื่อไปกินและดื่มหลายครั้งไม่ว่ายังไง งั้นแผนของเราถูกตัดสินแล้ว มันน่าเสียใจแต่มันช่วยไม่ได้

 

「เมลิสซ่า น้องจะอยู่ที่นี่และดูแลบ้านนี้ แน่นอนว่าพี่จะมอบเงินที่จำเป็นให้ และเด็กๆจะทำงานต่อที่นี่ นั่นจะโอเคใช่มั้ย?」

 

เธอดูเหมือนผู้หญิงที่ถูกโยนทิ้ง แต่มันเป็นความปรารถนาของเธอเอง แล้วก็จะมีหลายครั้งที่ผมจะไปที่เมืองหลวง ในเวลานั้น ผมจะโอบกอดเธอ และถ้าเธอได้ถูกนำไปโดยชายอื่น งั้นผมจะบังคับให้เธอไปที่ดินแดนถ้าจำเป็น

 

「อา….อาา…ขอบคุณมากค่ะพี่」

 

เมลิสซ่ากอดผม เด็กๆก็กอดเธอด้วย ซีเลียเตะครอลล์ที่ฝังหน้าของเขาเข้าไปในตูดของเมลิสซ่า มันเป็นภาพแบบนั้น

—————————————————————

เพื่อที่จะเลี่ยงไม่ให้เมลิสซ่านอกใจผมต้องเสน่หากับเธอมากๆ

 

「มันดูเหมือนตำแหน่งที่แน่นอนของดินแดนของพี่ยังไม่ถูกตัดสิน สำหรับตอนนี้ พี่จะอยู่กับน้องที่นี่」

 

ผมกอดเธอแน่นๆ

 

「พี่จะมอบความรักให้น้องมากมาย」

 

ผมจะไม่ลงโทษใดๆกับเธอ แค่มีความสุขกับตูดของเธออย่างอ่อนโยน

 

「คย้า แม้ว่าตูดน้องจะพัง…แต่น้องก็ยังมีความสุข」

 

พวกเรากอดกัน ระหว่างที่กอดกันพวกเราไปที่ห้องนอน

 

「「ขอให้สนุก~」」

 

สองคนที่ก้นโดนแทงไปแล้ว คาร์ล่าและนนน่า โบกมือของพวกเธอ พวกเธอสองคนจริงๆแล้วสนิทกันได้อย่างที่ผมคิด

—————————————————————

เมื่อเราไปถึงห้องนอน เมลิสซ่าออกจากอ้อมแขนของผมและวางมือของเธอไว้บนขอบหน้าต่าง แม้ว่ามันแค่การลูบไล้ ผมก็ได้กลิ่นบรรยากาศที่ลามกทันที

 

เธอหันมาและมองผม แลบลิ้นของเธอออกมาและบิดตัวของเธอ เธอก้มหน้าลงและแหวกขาของเธอ กระโปรงของเมลิสซ่าสั้นมากเกินไป มันเหนือเข่าสูงมาก และมี่ร่องแหวกใหญ่ ถ้าเธองอตัวอ้าขา เธอจะไม่ต้องเปิดกระโปรงเพื่อที่จะให้เห็นกางเกงใน

 

「พี่อยากจะช่วยน้องเอามันออกมั้ย?」

 

「ไม่ พี่จะแค่ดู」

 

เมื่อผมนั่งที่เตียง เมลิสซ่ามอบรอยยิ้มที่โลดโผนและเริ่มส่ายสะโพกของเธอ ระหว่างที่ส่ายสะโพก เธอถอดกางเกงในลงช้าๆ หลังจากซักพัก เมื่อเธอเปิดเผยเต็มที่ เธอหยุดเคลื่อนไหว และนิ้วของเธอเข้าไปในช่องคลอดของเธอเอง

 

「…น่าทึ่ง」

 

ระหว่างที่ยืน เธอดันก้นของเธออกมาที่ผมและช่วยตัวเอง เมลิสซ่าเรียกชื่อของผมและกระตุ้นข้างในเธอ รูของเธอค่อนข้างหลวมดังนั้นเธอใส่นิ้วของเธอเข้าไปได่ค่อนข้างมาก

 

「อ๊าาฮ๊าา…」

 

เมลิสซ่าหยุดเคลื่อนไหวและหันกลับมาที่ผม ผมเห็นนิ้วของเธอถูกปกคลุมอยู่ในน้ำหวาน เมื่อผมถอดกางเกงออก ปลดปล่อยท่อนล่าง เธอยิ้มอย่างมีความสุข แต่การเห็นว่าผมไม่กระโจนใส่เธอ เธอเข้าใจว่าผมอยากจะเห็นเธอช่วยตัวเองมากกว่านี้

 

เธอเลียนิ้วทั้งห้าของเธอที่มันได้ใส่เข้าไปในน้องหนูของเธอและเลียมันทั้งหมดด้วยกัน ทำมันให้ผมดู

 

「…ทำมัน」

 

เมื่อผมพูดอย่างั้น ดั่งเธอเตรียมใว้ก่อนแล้ว เธอใส่นิ้วทั้งหมดเข้าไป…พูดอีกอย่าง ทั้งมือของเธอ เข้าไปในช่องคลอดของเธอ อย่างที่คาด มันไม่ได้เข้าไปง่ายๆ แต่มันแทงเท้าไปใน่เธออย่างช้าๆ อย่างช้าๆ

 

「ออุ! ออุ! หนึกกก!!」

 

หน้าของเมลิสซ่าดูเหมือนจะทรมานนิดหน่อยและในที่สุดเธอใส่เข้าไปถึงข้อมือ เธอมองดูผมด้วยหน้าที่พูดอว่า ‘น้องทำได้แล้ว’ เห็นเธอที่มือของเธอใส่เข้าไปในช่องคลอดและหายใจหยาบ เหตุผลของผมขาดไป ผมยืนขึ้น ด้วยเอ็นที่แข็งเต็มที่เหวี่ยงไปเหวี่ยงมา ทำให้ตัวผมเข้าไปใกล้เธอ และจับมือของเธอที่ยัดอยู่ในช่องคลอดของเธอ

 

「…เอาเลย」

 

ได้รับอนุญาตจากเธอ ผมดึงมือออกมาทันที ก่อนเธอจะได้ร้อง ผมยัดเอ็นของผมเข้าไปข้างใน

 

「หนนึกกโอออ้!!」

 

เสียงที่เธอให้เด็กได้ยินไม่ได้ ได้ออกมา รูที่มีมือของเธอเข้าไปถูกแหวกกว้างขึ้นด้วยเอ็นของผม และมันเริ่มสร้างเสียงครวญ พูดง่ายๆ เอ็นผมใหญ่กว่าข้อมือเมลิสซ่า

 

「แทงมันเข้ามาที่น้อง! แทงมัน!!」

 

ผมวางมือไว้บนสะโพกของเธอและเคลื่อนไหวอย่างรุนแรง รูที่เปียกชินกับมันทันทีและแหวกออก และเราสองคนสามารถมีความสุขกับความรู้สึกดีโดยไม่ยั้งมือได้ อย่างไรก็ตามนั่นยังไม่เพียงพอ

 

「ทนมัน เมเลิสซ่า」

 

「ค่ะ มา」

 

รูของเมลิสซ่ามีสองชั้น มีอีกบริเวณที่มีแค่ผมที่ลิ้มรสได้ เอ็นของผมได้แข็งเท่าที่มันจะแข็งได้ ดังนั้นผมดันมันเข้าไปในส่วนที่ลึกที่สุดด้วยกำลังเพียงเล็กน้อย

 

「อ….อ…อ….อ๊าาาาาา-!!」

 

เมลิสซ่าครางขณะที่ผมฝังไม้เนื้อของผมเข้าไปถึงมดลูกของเธอ รับมันเข้าไปตลอดทางถึงโคน ผมไม่ยั้งมือและแทงเข้าและออกมดลูกของเธอ ดื่มด่ำไปกับความรู้สึกดี มันเป็นความรู้สึกดี ที่ไม่มีใครยกเว้นเธอจะมีประสบการณ์กับมันได้ และมันดูเหมือนมันเข้มข้น เพราะเมื่อแทงแต่ละครั้ง มันทำให้เธอพ่นน้ำเงี่ยนออกมาทุกที่ ดิ้นไปรอบๆ ขาของเธอก็หมดกำลังไปแล้ว ดังนั้นผมแทงเธอด้วยไม้เนื้อของผมเพื่อที่เธอจะไม่ล้ม

 

「มันลึก! มันโดนหลังมดลูกของน้อง! มันฝังลงไป! มันใหญญญญญ่มาก!!」

 

จากตอนนี้ไปไม่ว่าเมื่อไหร่ที่ผมอยากทำมันกับเมลิสซ่า ผมจะทำสิ่งนี้อีกครั้ง ถ้าไม่ว่าโอกาสใดๆที่เมลิสซ่าหวั่นไหวจากชายคนอื่น เมื่อผมอยู่ห่างจากเมืองหลวง เมื่อผมการมีเพศสัมพันธ์แบบนี้กับเธอ ผมรับเธอกลับมาได้ทันที มองดูว่านี่ทำเธอกระเซิงขนาดไหน การมีเซ็กส์กับเธอธรรมดาจะไม่มีอะไรนอกจากการเล้าโลมแล้วตอนนี้

 

ผมทำเมลิสซ่าต่อระหว่างที่เธอระส่ำระส่าย และเมื่อผมคิดว่าผมควรจะน้ำแตกประมานตอนนี้แล้ว ผมจำได้ว่าวัตถุประสงค์ของผม ผมอยากจะแทงตูดของเธอครั้งนี้

 

「อ๊า! ทำไมพี่ดึงมันออกล่ะ!?」

 

เมื่อผลดึงมันออก เสียงที่แฉะได้ถูกสร้าง และเมลิสซ่าได้ตามผมโดยการดันสะโพกของเธอออกมามากขึ้น มันดูเหมือนเธอกำลังจะแตก

 

「พี่พูดว่าพี่จะใช้ตูดของน้องวันนี้ ไม่ใช่เหรอ?」

 

「โอ้ ใช่ ขอโทษ มันรู้สึกดีจนน้องลืม」

 

ยังไงซะ มาให้ตูดของเธอพร้อมกันเถอะ หรือจริงๆแล้ว ผมไม่จำเป็นต้องทำ มีน้ำเงี่ยนไหลออกมาพอจากหว่างขาของเธอจนคุณตักมันได้ด้วยมือ ผมทำให้ไม้เนื้อของผมและตูดของเธอเปียกได้อย่างง่ายดาย

ยังไงซะ ตอนนี้การเตรียมการได้สำเร็จแล้ว

 

「มันเป็นครั้งแรกที่น้องถูกทำตูดเหรอ?」

 

ตอนนี้เมื่อผมมาคิดดูแล้ว ผมไม่เคยใช้ตูดของเมลิสซ่าเพื่อทำเธอ ครั้งที่แล้วมันเข้มขนมากจนผมจำไม่ได้

 

「ยังไงซะ เป็นเพราะน้องเป็นโสเภณี…น้องไม่มีที่ไหนที่ไม่ได้ใช้ แต่เทียบกับของเอเกอร์-ซัง ของที่เข้าไปในน้องเหมือนของเล่น ดังนั้นได้โปรดแรงกับน้องเท่าที่พี่ต้องการ」

 

มันไม่เหมือนว่าผมอิจฉาหรืออะไรบางอย่าง มันแค่ถ้าเธอไม่มีประสบการณ์มาก ผมคิดว่าจะทำมันเบา ยังไงซะ ผมเดาว่าผมใส่ได้เต็มที่ตอนนี้

 

ไม้เนื้อที่ลื่นของผมเข้าหารูตูดของเธอและผมจับไหล่เธอจากข้างหลัง เมลิสซ่าเกร็งวินาทีหนึ่ง ในกรณี่ส่วนใหญ่เมื่อผมจับไหล่เธอในท่าด๊อกกี้ สไตล์ มันหมายถึงผมจะเคลื่อนไหวเอวของผมค่อนข้างแรง

 

「นั่น…มันจะฝังเข้าไปข้างใน เค๊…?」

 

「อออุ….โอออ้…โอ้—!!」

 

แค่การดันปลายมันเข้าไปข้างใน ไม่มีการต่อต้านใดๆแล้ว ผมดันมันเข้าไปจนถึงโคนและทำการเคลื่อนไหวใหญ่ ตูดของเมลิสซ่าค่อนข้างอวบมันเลยดีที่จะตีมัน และข้างในของรูตูดของเธอนั้นเป็นลูกคลื่นและมันรู้สึกค่อนข้างดี อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้ดูเหมือนว่าเมลิสซ่าจะคิดแบบนั้นได้

 

「ออุ! น้องขยับไม่ได้! มันแทงไปตลอดทางถึงข้างหลังเลย…น้องทนไม่ได้ น้องจะฉี่ราด ขอโทษ!!」

 

เธอเริ่มฉี่ด้วยแรงส่งที่ยิ่งใหญ่ เธออาจจะรู้สึกดีเกินไปจนเธอฉี่ราด หรือมันเป็นแรงกระแทกจากการโดนทำในตูด

 

ระหว่างที่แทง ผมนอนตัวผมลลงและโจมตีต่อไปด้วยเธอที่อยู่ข้างบน ถ้าผมแทงแรงเกินไปมันอาจจะทำให้ลำไส้ของเธอบาดเจ็บ ผมเลยดึงออกมานิดหน่อยจากข้างหลัง และแทงอย่างอ่อนโยน… กลับไปเคลื่อนไหวใหญ่ๆ

 

เมลิสซ่า ที่ทรมานในตอนเริ่ม ไม่นานก็ฟื้นและเริ่มขยับสะโพกของเธอด้วยตัวเธอเอง อาจเป็นเพราะความภาคภูมใจในฐานะโสเภณี แต่หว่างขาของเธอได้เปียกอย่างสมบูรณ์ พ่นการผสมของฉี่และน้ำเงี่ยนออกมา

 

ระหว่างที่ทำแอ่งไปทั่วห้อง ผมยกเธอขึ้นและเปลี่ยนจากด๊อกกี้ สไตล์เป็นตำแหน่งหญิงอยู่บน และมันเกือบจะได้เวลาสำหรับผมที่จะน้ำแตก

 

「พี่จะแตกแล้ว!」

 

「ได้! ปล่อยทุกอย่างที่พี่มีเลย!」

 

ในท้ายที่สุดผมปล่อยออกไปจำนวนมากระหว่างที่เธอยังถูกยกขึ้น เมลิสซ่าเกาะหัวของผม และน้ำที่ยังเหลืออยู่พ่นมาที่หน้าอกของผม มีเมล็ดพันธุ์จำนวนมากถูกทิ้งไปในตูดของเธอ และเมลิสซ่ากระตุก

 

「อ๊าา…มันไม่ดี! ดึงมันออก! นี่มันไม่ดี มันจะออกมา มันจะออกมาจริงๆ!」

 

ผมได้ยินเสียงโครกครากจากท้องของเธอ ส่งผ่านมาสู่ผมผ่านบริเวณที่เราเชื่อมต่อกัน เพราะเมล็ดพันธุ์มากมายเข้าไปในเธอ ท้องของเธอเริ่มปั่นป่วน

 

「ปล่อยมันออกมาแบบนั้นเลย」

 

ผมอยากจะยิ้ม แต่เมลิสซ่าไม่มีที่ว่าง หรือไม่มีบรรยากาศที่ซุกซนเหมือนก่อนหน้า

 

「น้องพูดว่ามันไม่ดี! ทุกอย่างยกเว้นสิ่งนั้น นี่เกี่ยวกับศักดิ์ศรีของผู้หญิง!」

 

อย่างไรก็ตามผมไม่ได้ดึงออกและดันเธอขึ้นไปบนเตียง จับเธอไว้ มาลิสซ่าได้พ่นคำพูดที่ร้องขอทุกแบบมากับผม ด้วยน้ำตาวิ่งอยู่บนหน้าของเธอ แต่ในท้ายที่สุด เธอก็ไปถึงขีดจำกัดของเธอ

 

「…น้อง…ขอโทษ…พี่จะสกปรก…」

 

ก้นของเธอขมิบและปิดตัว ทั้งตัวของเธอเกร็ง

จากนั้น..ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

「มีอะไรล่ะ?」

 

「มันไม่ออกมา……ออออุ มันเจ็บปวด」

 

ระหว่างที่สมาชิกของผมขยายรูตูดของเธอไปถึงขีดจำกัดและเข้าไปในเธอ ไม่ควรจะมีอะไรซักอย่างออกมา ความเจ็บปวดของเมลิสซ่าที่ต้องอั้นมันไว้ข้างใน และความโล่งใจที่มันไม่เปลี่ยนไปไปสถานการณ์ที่แย่ที่สุดตรงหน้าผม ผมโจมตีเธอต่อไป สีหน้าที่ปวดร้าวนั่น และการดิ้นและการปูดของท้องทำให้ผมน้ำแตกมากกว่าเดิม

 

「เออออ๋! หยุด มัน อ๊าาาา! ท้องของน้องจะแตก!」

 

「ฟฟฟู่…งั้นชั้นจะะดึงมันออก」

 

「อ-อย่า! ถ้าพี่ดึงออกตอนนี้ ทั้งห้องจะเละเทะมาก!!」

 

ผมยิ้มและหัวเราะขณะที่ผมพูดกับเมลิสซ่าต่อ

 

「งั้นพี่ควรจะทำอะไรล่ะ?」

 

「อย่างที่เราเป็นอยู่ตอนนี้ ไปที่ห้องน้ำ…」

 

「ระหว่างที่ยังเชื่อมต่อกันเหรอ?」

 

「…ใช่」

 

หลังจากนั้น ผมยกเมลิสซ่าขึ้นระหว่างที่ยังเชื่อมต่อกัน และเรามุ่งหน้าไปที่ห้องน้ำ บนทางไปของเรา เราพบกับทุกคนในโถงทางเดินเหมือนมันได้ถูกจัดเตรียมไว้ก่อนหน้า อย่างไม่ปรกติ เมลิสซ่าเปลี่ยนเป็นแดงและกัดไหล่ของผม

 

ในห้องน้ำมีเสียงที่ดังจากเศษที่ไหล แต่เพื่อเธอ ผมแกล้งทำเป็นไม่เห็นหรือได้ยินอะไรซักอย่าง จากนั้นเราดันไปจนไปถึงห้องอาบน้ำ ล้างตัวของกันและกันอย่างทั่วถึงหนึ่งชั่วโมง

—————————————————————

สำหรับเรื่องของเมลิสซ่า มีหลายอย่างที่ต้องตัดสินใจอย่างน่าตกใจ ผมไม่เกี่ยวข้องกับกองทัพที่ผมขึ้นอยู่จนถึงตอนนี้ ขุนนางที่มีดินแดน เป็นลอร์ดของปราสาท จากการดูแลกิจการทางทหาร และแม้แต่เจอขุนนางด้วยกัน ทุกอย่างต้องทำด้วยตัวผมเอง เพระทั้งหมดถ้าผมได้เป็นผู้ติดตาม งั้นมันจะง่ายขึ้น แต่การมีอิสระนั้นสำคัญ

 

ลีโอโพลต์ถูกแต่งตั้งเป็นรองผู้บัญชาการของกองทัพอิสระที่ราชาปล่อยออกมา โดยพื้นฐานแล้วเขาจะเป็นคนที่สั่งการสิ่งต่างๆ เขาได้พิสูจน์พรสวรรค์ในสงคราม มีความต่างมากเกินไปในความสามารถของการเป็นผู้นำ จากเขาและลูกน้องคนอื่น

 

อากอร์และคาร์ล และคนอื่นจะอยู่ในกองทัพเหมือนเดิน พวกเขาเพิ่งจะสามารถสร้างที่ในกองทัพได้สำหรับตัวพวกเขาเอง ดังนั้นมันจะโหดร้ายที่จะบอกพวกเขาให้มากับผมที่ภูมิภาคชนบท

 

แล้วก็สถานการณ์ของอากอร์ที่บ้านนั้นซับซ้อน แม่บ้านได้คอยดูอากอร์เมื่อผมบอกเขาให้พักผ่อนได้ดูแลเขา กลับมาที่สุขภาพเดิมของเขา และดูแลความต้องการทางเพศของเขา ซึ่งจากนั้นทำให้เธอตกหลุมรักเขา และเธอตามเขามาเหมือนริต้าทำกับผม จากนั้นมีแม่ม่ายที่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับเขาอยู่ในโกลโดเนีย ดังนั้นมันเป็นสถานการณ์ที่ติดขัด ผมไม่ได้เป็นคนใจร้าย ที่จะพาเขาไปด้วยกันกับผมในภูมิภาคชนบทในสถานการณ์แบบนั้น แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง คริสตอฟมาด้วย

 

จากนั้นผมจะบริหารทีมทีพิเศษด้วยค่าใช้จ่ายของผมเอง มันจะถูกเรียกว่ากองทัพวิสเคานต์ฮาร์ดเลตต์ และผมจะให้อิริจิน่าเป็นกัปตันของมัน ด้วยนั่นที่พูด ในจุดนี้ เธอเป็นแค่คนเดียวในกองทัพ ผมเดาว่าคริสตอฟอยู่ที่นั่นด้วย ดังนั้นมีทหารหนึ่งและครึ่งหนี่ง

 

ซีเีลยได้คัดค้านสิ่งนี้ พูดว่าเธอจะเหมาะสมกว่า หรือเธอจะอารมณ์เสียและงอแง หรือเธอจะกินอิริจิน่า แต่ในท้ายที่สุด เธอบูดบึ้งด้วยตาที่เปียก แต่ถ้าซีเลียเป็นกัปตัน กองกำลังที่จะถูกคัดเลือกจากตอนนี้ไปเห็นมันได้แค่เรืองตลกบางอย่าง แล้วก็มันจะค่อนข้างเหงาถ้าเธอไม่อยู่ในที่ที่ผมลูบหัวเธอได้ง่ายๆ

 

ในท้ายที่ซุด ซีเลียได้อารมณ์ของเธอคืนมาในฐานะผู้ช่วยของผม แม้ว่าสำหรับผม ด้วยซีเลียที่อยู่ข้างผม ผมงีบตอนไหนก็ได้ที่ผมต้องการ และผมหลับดีๆได้ มันเป็นความสัมพันธ์ที่มหัศจรรย์

 

แต่ผมรู้ปัญหาของผมที่นี่ ไม่มีใครในหมู่ลูกของผมหรือคนรู้จักของผม ที่รู้ว่าจะบริหารดินแดนอย่างไร แต่พูดมันให้ถูก ลีโอโพลต์สามารถจะทำมันได้ แต่เขาอยู่ในตำแหน่งสั่งการกองทัพเขาเลยจะไม่ว่าง

 

จากนั้น ผมจำตัวตนของชายที่ผมลืมก่อนหน้า

—————————————————————

「สัญชาติญานของผมค่อนข้างจะแม่น ผมรู้ว่าวิสเคานต์-ซามะจะต้องการเจ้าหน้าที่กิจการภายใน」

 

อดอล์ฟปรากฏตัวอย่างหยิ่งๆ หลังจากพิธีกลับมาแห่งชัยชนะ มันดูเหมือนมันเป็นการบิดของโชคชะตาที่แปลกประหลาด เขาได้ใช้ชีวิตและทำงานอยู่ที่ศาลาต้มสุก เหตุผลสำหลับเรื่องนั้นเกิด ภรรยาของเจ้าของร้านอังเดร นาตาลี เพิ่งคลอดลูก และเขาทิ้งพวกเขาโดยไม่ดูไม่ได้ อีกคน…ที่เรียกว่าลิลลี่ ปีนี้จะอายุ 12 ปีก็ได้ถูกทำให้ท้องด้วยเจ้าของร้านที่ชั่วร้าย

 

「ช่างเป็นภาพที่น่าทึ่ง…」

 

สาวแบบนั้นที่อายุยังอ่อนเยาว์ ถูท้องของเธอจะหว่างที่ถัก มันดูเหมือนรอบยิ้มของคนที่รับผิดชอบเป็นความอยู่รอดของเธอ

 

การลงโทษของนาตาลีกับอังเดรดูเหมือนจะดำเนินต่อไป เพราะเธอมีลูกเธอเป็นคู่ของเขาตอนกลางคืนไม่ได้ซักนิด

อังเดรพูด

 

「ความผิดพลาดจากอดีต…มันจะกลับมาเพื่อกัดนาย」

 

มันเป็นอย่างนั้น

 

ข่าวลือนี้ก็ได้ถูกบอกกับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าด้วย โดโรเธียติดค้างเขาอยู่สำหรับทั้งหมดที่เขาทำ ดังนั้นมันไม่แสดงผิวเผิน แต่ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่อังเดรไปที่นั่น จะมีด็กผู้ชายสองคนดูตรวจสอบการกระทำของเขาอย่างต่อเนื่องตลอด

 

「งั้น นายก็มีทักษะในการเป็นเจ้าหน้าที่กิจการภายในจริงๆ?」

 

「ผมมั่นใจในตัวเอง แต่ท่านเป็นคนที่ควรจะตัดสินมัน….」

 

 

 

นั่นก็ถูกด้วย ได้เลยผมเข้าใจแล้ว

 

「ตั้งแต่ตอนนี้ไปนายจะไปที่ดินแดน และในฐานะเจ้าหน้าที่ตัวแทนของชั้น ควบคุมสถานการณ์ปัจจุบันบนพื้นที่」

 

ผมมอบแผนที่ให้เขาและค่าเดินท่าง ราคาชั่วคราว 100 เหรียญทอง ผมอยากจะให้เมืองที่ใหญ่ที่สุดในดินแดนเป็นฐานของผมผมเลยวงมันไว้ เพิ่มเติมจากนั้น ผมมอบเอกสารที่มันบอกว่าเขาเป็นเจ้าหน้าที่ชั่วคราวของวิสเคานต์ฮาร์ดเลตต์ ตอนนี้มันสมบูรณ์แบบ

 

「โปรดทำให้พลเมืองของในพื้นที่รวยที่สุดเท่าที่นายทำได้ จนกว่าชั้นจะไป นายทำได้อย่างที่นายเห็นสมควร ชั้นพึ่งนายนะ」

 

「อืม…ผมขอบคุณที่ท่านมอบอำนาจที่มากมายขนาดนี้ให้ผม แต่ผมจะทำอะไรกับความเชื่อใจที่สมบูรณ์นี้ล่ะ…」

 

ตั้งแต่ทีแรก ผมไม่มีความคิดว่านายควรทำอะไร มันเป็นเวลาที่สมบูรณ์แบบสำหรับผม ที่จะดูว่าเขาสามารถขนาดไหน

 

「สร้างผลที่ดีที่สุดที่นายคิดได้ด้วยจำนวนเงินที่มีอยู่ นั่นทั้งหมด」

 

อดอล์ฟ ยังงงอยู่

 

「และในกรณีที่มันไม่ไปถึงความคาดหวังของท่าน…」

 

「เมื่อเวลานั้นมาถึงบางอย่างแบบนี้นอาจเกิดขึ้น ดังนั้นอะไรอยู่ตรงหน้าของนายน่ะ? ชั้นจำไม่ได้ หรืออะไรบางอย่างแบบนั้น」

 

อดอล์ฟจับหน้าของเขาด้วยมือของเขาและมองขึ้นไปบนท้องฟ้า

 

「ผมจะอุทิศตัวเองเพื่อความมุ่งมั่นที่แน่วแน่ของท่าน」

 

「ชั้นพึ่งนายนะ」

 

ถ้าเขาแค่เคลื่อนไหวได้อย่างดีในเวลาปรกติด้วย นั้นจะดี มีความเป็นไปได้ด้วยว่าเขาจะไม่พูดอะไรและวิ่งไปกับเงิน ถ้าสิ่งนั้นเกิดขึ้น มันแค่หมายถึงตาของผมไม่ได้ตัดสินเขาถูก

—————————————————————

งั้น มาเคลื่อนไหวอีกอย่างกันเถอะ?

 

「ท่านจะทำอะไร?」

 

ซีเลียรู้มันอย่างเฉียบคม

 

「ชั้นเขียนจดหมาย หลังจากนั้น ชั้นจะเดินทางสั้นๆ」

 

「ท่านจะเดินทางเหรอ? ถ้าหนูจำไม่ผิด ท่านได้ถูกปล่อยจากหน้าที่ของกองทัพ และหนูไม่คิดว่าจะมีสงครามไหนเกิดขึ้น… ดังนั้นหนูเดาว่าท่านจะเตรียมการดินแดนของท่าน?」

 

「นั่นใช่แล้ว เพราะทั้งหมดแม้ว่ามันจะสายเกินไปตอนนี้ ในที่สุดมันก็ได้สงบตอนนี้」

 

ผมมอบความไว้วางใจจดหมายให้ซีเลียและบอกเธอให้ส่งมัน ซีเลียที่ซื่อสัตย์ไม่ขโมยว่าเขียนถึงใคร จากนั้น หลังจากนั้น ผมจะทำมันกับผู้หญิงทุกคนในบ้าน

 

จดหมายนั้นเขียนถึงเมืองสีขาวของสหพันธรัฐ์ แม้ว่าคนที่เชื่อใจการส่งแบบพิเศษ ในเวลานี้ที่เย็นสุดขีด มันจะใช้เวลา 20 วันเพื่อไปถึง สำหรับการตอบจะมา อีก 20 วัน แต่ผมมีเวลาเหลือเฟือ อุบัติเหตุก็เกิดขึ้นบ่อยด้วย ดังนั้น ผมจะส่งสิ่งเดียวกันสามอาทิตย์

 

「งั้นหนูจะรีบและเตรียมตัวสำหรับการเดินทาง!」

 

ซีเลียไม่สงสัยว่าเธอจะได้ไปด้วยกันกับผมในการเดินทาง ผมรู้สึกผิดเล็กน้อย

 

「ไม่เธอจะอยู่ในคฤหาสน์ ชั้นจะไป…ด้วยกันกับคาร์ล่าคนเดียว」

 

ตาที่มีน้ำตาของซีเลียทำให้ใจของผมอยากแตกสลาย แต่ผมจะไม่ยอมแพ้ที่นี่ มันสายเกินไปนิดหน่อยแต่ผมต้องเติมเต็มสัญญาของผม

—————————————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 20 ปี ฤดูหนาว

(การนับอายุแบบดั้งเดิม)

สถานะ: วิสเคานต์อาณาจักรโกลโดเนีย ผูบัญชาการกองทัพอิสระทิศตะวันออก

ลอร์ดศักดินาของบริเวณทิศตะวันออกเฉียงใต้ของอาร์คแลนด์

สินทรัพย์: 900 ทอง (เงินและต่ำลงมาไม่นับ)

อาวุธ: แองคู่ (ดาบใหญ่) , หอกอัญมณี (ชั่วคราว)

อุปกรณ์: ผ้าคลุมดำ (ต้องสาป)

พวกพ้อง: นนน่า, เมลิสซ่า, มาเรีย, คาร์ล่า, แคทเธอรีน, ริต้า

คนรับใช้: เซบาสเตียน, มิทตี้, อัลม่า, ครอลล์, นีน่า

ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า, ลีโอโพลต์, คริสตอฟ, ชวาร์ซ (ม้า)

คู่นอน: 39

 

 

 

เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite

เป้าหมายเดือน 4/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 50/300

ค่าไฟ 20/1000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord