70 โซ่ของปัญหาเรื่องผู้หญิง

 

เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite

 

—————————————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

 

「ยินดีต้อนรับกลับมา」

 

เมลิสซ่าและมาเรียต้อนรับผมด้วยแขนที่เปิดกว้าง ตอนนี้ ผมได้กลับมาที่บ้านผมในเมืองหลวง เหตุผลก็เพราะจดหมายของเมลิสซ่า มันใช้ชวาร์ซสองวันเพื่อมาจากราเฟนมาที่เมืองหลวง เมื่อม้าอื่นมันจะใช้สามหรือสี่วัน แม้ว่าสงครามจบแล้ว ยังมีปัญหากับการแลกเปลี่ยนกับคนภูเขา ดังนั้น มันไม่เหมือนว่าผมไปนานๆได้ แต่มันก็มีเหตุการที่จะต้องจัดการด้วย ซึ่งมันช่วยไม่ได้

 

「ได้โปรด มาทางนี้」

 

ผมคิดว่าพวกเธอสองคนจะต้อนรับผมด้วยรอยยิ้ม แต่พวกเธอจะโกรธมั้ยถ้าผมพูดว่าพวกเธอไม่เปลี่ยนไปเลย

 

ผมผ่านห้องรับแขกที่มีเตียงใหญ่วางอยู่ที่นั่น ด้วยหน้าที่เหนื่อยนั่นคือแคทเธอรีนและ…………ทารกหลับอยู่ที่ผมสีดำ

 

「เค้าเกิดเมื่อห้าวันที่แล้ว อย่างที่เขียนในจดหมาย สถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามีฝุ่นและแมลงเยอะไป ดังนั้นห้องนี้ได้ถูกใช้เพื่อให้กำเนิดและสำหรับพักผ่อน」

 

「เข้าใจแล้ว หนูทำดีที่สุด」

 

ถ้าให้พูดสั้นๆ แคทเธอรีนดูอายนิดหน่อย ซ่อนหน้าของเธอนิดหน่อยระหว่างที่ลูบเด็ก

 

「ชอบคุณที่หนูยืมห้อง……จริงๆแล้วที่รักไม่อยากให้หนูอยู่ที่บ้าน ใช่มั้ย?」

 

ลิ้นของแคทเธอรีนคมเหมือนเคย เมื่อผมมองเธอแบบนี้ มันทำให้เธอมีหน้าที่เด็ก

 

「พี่ไม่ใช่ปีศาจที่จะเตะหนูออกไปหลังจากที่หนูคลอดนะ ใช้เวลาและรักษาตัว」

 

「ใช่ แล้วก็………….ช่างมันเถอะ」

 

ถ้าแคทเธอรีนจะไม่พูดอะไร งั้นผมก็ไม่มีอะไรจะพูดด้วยเหมือนกัน

เธอเพิ่งคลอดลูกที่เธอท้อง และถามผมว่า ‘ไม่มีอะไรจะพูดเหรอ?’

 

เมลิสซ่าลุกเป็นไฟ คนรับใช้สามคนจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าอยู่ข้างหลังมาเรีย แต่ตาของพวกเธอปิดครึ่งนึง มันดูเหมือนพวกเธอไม่สบาย

 

「เอเกอร์-ซัง! มันเป็นลูกของพี่ใช่มั้ย? ทำไมพี่ไม่ทำอะไรบางอย่าง」

 

เมลิสซ่าตะคอกอย่างผิดปรกติ ผมไม่ได้ดูแลเขาเพราะผมคิดว่าว่าถ้าผมดูแลผู้หญิงข้างนอกตระกูล, เธอจะอิจฉาแน่นอน

 

「แคทเธอรีน-ซัง เธอทรุดระหว่างที่จับท้องเธอ รู้มั้ย? แม้ว่าหลังจากช่วยเธอและหลังเธอตื่นขึ้น เธอไม่ยอมพูดกับใครยกเว้นเอเกอร์-ซัง! เธอพูดว่าถ้าพี่ไม่อยู่ที่นี่ เธอจะคลอดที่ถนน!」

 

งั้นเธอพยายามจะให้ผมสังเกตโดยการปรากฏตัวมาที่ประตูบ้านที่นี่ที่นั้น หลังจากที่ท้องเธอใหญ่ขึ้น เธอไม่ได้พูดอะไรดังนั้นผมคิดว่าเธอพยายามจะซ่อนมัน

 

「แต่ในที่สุดเราก็ลากเธอกลับไปที่บ้านและให้เธอนอนบนเตียงนะ แม้แต่ตอนนี้ เธอไม่บอกเราว่าพ่อคือใคร เอเกอร์-ซัง ได้โปรดถามเธอ」

 

เมลิสซ่าเดือดไปด้วยความโกรธขณะที่เธอเดินออกไป

 

แม้ว่าผมจะยืนอยู่หน้าเตียง แคทเธอรีนอ่อนโยนมากกว่าท่าทางธรรมดาของเธอ แต่ผมชอบมันมากกว่าเมื่อเธอกระฉับกระเฉงและเหมือนสัตว์ป่า ระหว่างเวลาที่เธอถูกทำนะ

 

「แคทเธอรีน」

 

「คะ……มีอะไร?」

 

「นี่เป็นลูกของพี่รึเปล่า?」

 

เธอมองลงข้างล่างและเสียงเบาลง

 

「ไม่ มันไม่ใช่」

 

「แคทเธอรีน-ซัง!」

 

เมลิสซ่าขึ้นเสียงของเธออย่างดัง

 

「หนูได้โอบกอดชายสุ่มๆและท้อง หนูขอโทษที่หนูสร้างปัญหาให้ที่รัก เมื่อตัวของชั้นฟื้น ทันทีเลยที่ชั้นจะ-」

 

ผมจูบแคทเธอรีนและกอดเธอแน่น

 

「มันเป็นลูกของพี่ ใช่มั้ย?」

 

มือที่ต่อต้านผม ห่อไปรอบหลังผม และเล็บของเธอจิกเล็กน้อย

 

「ใช่ ที่รักพูดถูก………มันเป็นลูกของที่รัก แม้ว่าหนูรู้ว่าหนูไม่สมควรจะท้อง หนูไม่มีหัวใจพอที่จะแท้งเด็ก……แม้ว่าหนูไม่สมควรจะทำ หนูได้คลอดลูกของที่รัก แม้ว่าหนูรู้ว่ามันแย่ที่ทำอย่างนั้น!」

 

จากจุดนี้ไป เธอสะอื้นไม่เป็นคำพูด และผมไม่เข้าใจสิ่งที่เธอพูด ซักพักหนึ่ง ผมกอดเธอเพื่อที่จะให้เธอใจเย็น และเมื่อเสียงเธอหมดลง ผมพูดกับเธออีกครั้ง ก่อนเราจะรู้ตัว เราเป็นแค่คนที่เหลืออยู่ที่นี่

 

「ปล่อยทุกอย่างไว้ให้พี่ พี่จะทำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับมัน ดังนั้น ไม่ต้องกังวล」

 

「ที่รักจะไม่ฆ่าเด็กใช่มั้ย?」

 

「อย่ากังวล」

 

ทุกอย่างจะจบเมื่อราชารู้เรื่องนี้ แต่มันไม่เหมือนว่าผมพูดได้ว่าแคทเธอรีนยังมีชีวิตอยู่ตั้งแต่ที่แรก ดังนั้นในกรณีนี้ หนึ่งความลับ สองความลับ – มันเหมือนกัน

 

「หนูดีใจ…………」

 

แคทเธอรีนทรุดลงไปที่พื้น เธอต้องกังวลจนป่วยเกี่ยวกับการที่ผมจะปฏิบัติกับเด็กยังไง เธอเป็นคนที่มีชีวิตอยู่เพื่อลูกของเธอ แม้ว่าเธอจะปากเสีย เธอเป็นแม่ที่ดี

 

「ความผิดพี่เอง หนูอยากให้พี่สังเกตุใช่มั้ย?」

 

「นั่นใช่แล้ว หนูจงใจมาทุกครั้งและทำให้ท้องหนูโดดเด่น ถ้าหนูแค่บอกได้ด้วยการพูด งั้นทุกคนคงจะรู้แล้ว」

 

แคทเธอรีนไม่ได้ใช้ปากเสียๆของเธอ เธอโทษผมในน้ำเสียงที่บึ้ง

 

「พี่สังเกตมัน ก่อนที่หนูจะมาบอกพี่ พี่คิดว่าหนูอยากให้พี่เงียบเกี่ยวกับมัน」

 

เธอตีหัวผมทันที

 

「บากะ……ที่รักเป็นศัตรูของผู้หญิง」

 

เหมือนแบบนั้น เธอกระโดดเข้ามาที่อกผม และระหว่างที่ฝังหน้าของเธอเธอเริ่มพูดและดิ้นอยู่ในแขนของผม

 

「วันนี้จบไปแล้ว สิ่งที่เป็นอดีตนั้นไม่มีอีกแล้ว」

 

ผมอยากจะมองหน้าเธอ แต่เธอฝังอยู่ในอกของผมและไม่ขยับ

 

「หนูตกหลุมรักแล้ว……อย่างสมบูรณ์ แม้แต่หัวใจของหนู หนูแม้แต่มีลูกของที่รัก ดังนั้นหนูไม่รู้ว่าหนูควรจะทำอะไร」

 

เมื่อเธอพึมพำแบบนี้กับหน้าอกของผม มันรู้สึกจั๊กจี้ ครึ่งล่างของผมดูเหมือนจะตอบสนองกับสิ่งนี้ แต่อย่างที่คาด ผมโอบกอดเธอหาวันหลังจากที่คลอดลูกไม่ได้

 

「นี่」

 

แคทเธอรีนยกหน้าของเธอและมอบแหวนเล็กๆให้ผม

 

「นี่อะไร?」

 

มันเป็นจังหวะเวลาที่กระอักกระอ่วนที่จะมอบของขวัญ และมันเล็กเกินไป มันใส่ได้แค่นิ้วก้อยของผม

 

「มันเป็นแหวนที่ถูกมอบให้หนูโดยสามีของหนู; มันเป็นบางอย่างที่หนูซ่อน และเป็นสิ่งเดียวที่จะทำให้นึกถ้าเค้า ขายมัน……ไม่ ถ้าเป็นไปได้ หนูอยากจะขยี้มันด้วยค้อนหรืออะไรบางอย่าง」

 

「เธอมั่นใจเหรอ?」

 

「ใช่ หนูไม่ต้องการมันอีกแล้ว หนูไม่ใช่แม้หม้ายของคนนั้น แต่เป็น……ภรรยาน้อยของที่รัก หนูได้ไปไกลขนาดว่ามีลูกของที่รัก ดังนั้นที่รักเล่นกับหนูได้ตลอดกาล แม้อย่างนั้น เธอรู้สึกมีความสุขในฐานะภรรยาน้อยที่น่าสมเพช」

 

แคทเธอรีนมีลูกกับผม และหัวใจของเธอตกหลุมรัก พวกเราสองคนผนึกสัญญานี้ด้วยจูบที่หวาน และเรายอมรับให้แหวนเล็กๆนี้ถูกลืม

—————————————————————

「มันเป็นยังไง?」

 

เมื่อผมออกไปจากห้อง ทุกคนได้ยืนอยู่ที่ทางเดิน เมลิสซ่าถามผมในฐานะตัวแทน

 

「แคทเธอรีนเป็นผู้หญิงของพี่แล้ว จากตอนนี้ลูก……แอนโตนิโอ จะอยู่กับเธอในบ้านหลังนี้ แน่นอนว่าเด็กที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าด้วย」

 

ลูกชายชื่อแอนโตนิโอ มันดูเหมือนแคทเธอรีนตัดสินในตอนนั้น และผมเป็นคนที่ยอมรับมัน

 

ทุกคนปล่อยถอนหายใจโล่งใจ เห็นได้ชัดว่า พวกเธอทั้งหมดยินดีต้อนรับให้แคทเธอรีนอยู่ จริงๆแล้วผมอยากจะนำเธอไปที่ดินแดน แต่อย่างที่คาด ผมพาแม่ที่เพิ่งคลอดและเด็กที่เพิ่งเกิดออกเดินทางไปด้วยกันกับผมไม่ได้ ผมจะให้พวกเธอถูกดูแลในบ้านหลังนี้ซักพัก; เมลิสซ่าอยู่ที่นี่ ดังนั้นไม่ควรจะมีอะไรที่ต้องกังวล

 

「น้องคิดว่ามันเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้อง……อย่างไรก็ตาม」

 

เพื่อที่จะสอนผม เมลิสซ่านำผมไปห้องที่แยกออกไป มันเป็นที่นั่นที่การสอนวิธีปฏิบัติกับผู้หญิงที่ถูกต้องดำเนินต่อไปอย่างไม่จบไม่สิ้น

 

「แกล้งทำเป็นไม่สังเกตการโกหกของผู้หญิงมันไม่มีคลาส」

 

เข้าใจแล้ว

 

「แม้ว่าพี่จะรู้ เธอได้รู้ว่าพี่รู้ และบนนั้น เธอไม่สน」

 

ฟุมุ่ ฟุมุ่

 

「แคทเธอรีน-ซังน่าจะขอความช่วยเหลือจากพี่ตลอดเวลามานี้」

 

นั่นอาจจะเป็นอย่างนั้น

 

「การรู้ว่าผู้หญิงต้องการอะไรจริงๆ จะทำให้พี่เป็นนักฆ่าผู่หญิงชั้นหนึ่ง」

 

ผมเข้าใจค่อนข้างดี……หืม? บางอย่างดูเหมือนจะผิดไปนะ

 

ผมรู้สึกว่าผมได้พัฒนานิดหน่อยเรื่องการรับมือกับผู้หญิง จากการสอนของเมลิสซ่า

—————————————————————

「เมลิสซ่า! มันเข้มข้น」

 

「อ่ะฮ่าฮ่า แล้วนี่ล่ะ?」

 

「หยุ–!!」

 

หลังจากที่ปัญหาได้ถูกแก้ ตอนนี้ ผมมองดูมาเรียและเมลิสซ่าพันตัวเข้าหากัน ในอดีต ผมมีผู้หญิงหลายคนทำสิ่งนี้มาก่อน แต่ครั้งนี้ผมมีความคิดที่ต่างออกไปนิดหน่อยอยู่ในใจ สาวๆไม่ได้ใช้มือหรือปากเพื่อลูบไล้กัน แต่พวกเธอใช้ดิลโด้ใหญ่แทน ใส่เข้าไปทั้งสองด้านและถูเอวเข้าหากัน

 

「แต่นี่มันค่อนค้างดิลโด้ใหญ่ ไม่ใช่เหรอ」

 

「น้องสั่งมันมาเป็นพิเศษ แต่แม้อย่างนั้น มันยังขนาดเล็กกว่าของของเอเกอร์-ซังขั้นนึง」

 

มันถูกสร้างด้วยขนาดที่ไม่สมดุลเพื่อที่เมลิสซ่าและมาเรียจะสนุกได้ตั้งแต่เริ่ม ด้านปลายฝั่งเมลิสซ่าหนาและยาวซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่เธอชอบ อุปกรณ์ได้ทำสำหรับเพื่อความสุขของสาวๆ เปียกไปด้วยน้ำหวานของผู้หญิงทั้งสอง และเปล่งออร่าที่ค่อนข้างลามกออกมา การที่จะสั่งสิ่งนี้มา…….มาเรียน่าจะไม่ได้ทำเรื่องนี้ดังนั้นมันน่าจะเป็นเมลิสซ่าที่ทำมัน แต่แค่การจินตนาการว่ามาเรียพยายามจะทำมันทำให้ผมแข็ง

 

「อ๊านน- เบากับหนูหน่อย」

 

ในตอนแรก พวกเธอทั้งสองคนขยับสะโพกของพวกเธอ แต่เพราะความต่างในประสบการณ์ อย่างช้าๆเมลิสซ่าชิงความได้เปรียบ และโจมตีมาเรียอยู่ฝ่ายเดียว มาเรีย ที่หล่นไปบนเตียง ซึ่งทำให้ผมจำได้ ระหว่างเวลาที่มาเรียได้อยู่ด้วยกันกับคาร์ล่าในรอเลล มันดูเหมือนเธอก็ได้ทำอะไรแบบนี้ด้วย เธออาจจะมีความสามารถที่จะเล่นกับสาวๆแฝงอยู่

 

เห็นว่าเมลิสซ่าแทงเข้าไปในมาเรียอย่างไร ซึ่งครางอย่างหวาน ผมรู้สึกไม่สบายใจนิดๆ และมีความรู้สึกว่าผมต้องเข้าไปร่วม ดังนั้นผมใต่ไปบนเตียง ผมดึงดิลโดที่เป็นอริกับผมออกจากพวกเธอสองคนและให้พวกเธอได้ลิ้มรสของจริง

 

 

แต่แม้อย่างนั้น มันไม่ได้เป็นเวลานานตั้งแต่ที่ผมไปจากเมืองหลวง แต่ ดิลโด้นี้ดูเหมือนจะใช้งานบ่อย

 

「พวกเธอทำมันบ่อยแค่ไหน?」

 

「อืมม……อ่ะฮ่าฮ่า」

 

「เอ่ะเฮะ」

 

ระหว่างที่สาวๆถูกจับกดโดยผม พวกเธอหัวเราะกัน

 

「「แต่เราไม่ได้ทำมันเมื่อวานนะ?」」

 

พูดอีกอย่าง พวกเธอทำมันทุกวัน……　ผมควรจะดีในว่าไม่มีสัญญานของชายอื่นในภาพของพวกเธอ หรือผมควรจะคร่ำครวญกับความจริงที่ว่าความรักผู้หญิงของพวกเธอเพิ่มขึ้น

 

จากความรู้สึกที่แปลกของความอิจฉา การโจมตีรุนแรงขึ้นกว่าเดิม และมันเปลี่ยนเป็ฯการมีเพศสัมพันธ์ที่ไม่เพียงแต่มาเรีย แต่เมลิสซ่าด้วย เริ่มฟองออกปาก หลังจากที่ผมเสร็จกับพวกเธอ เมื่อผมพยายามจะใส่ดิลโด้กลับเข้าไปข้างใน มันรู้สึกค่อนข้างหลวมในรูของพวกเธอ ซึ่งถูกหลอมเป็นทรงของเอ็นผมอย่างทั่วถึง

ยังไงซะ นั่นควรจะโอเคตอนนี้

—————————————————————

ไม่กี่วันหลังจากนั้น ราเฟน

 

「เด็กทารกน้อยที่น่ารักนั้นเป็นยังไงบ้าง?」

 

「เมื่อไหร่ที่เราจะได้เจอผู้หญิงใหม่?」

 

「แคทเธอรีน อ้าา ผู้หญิงลามกคนนั้น」

 

เมื่อผมกลับไป ภรรยาสามคนได้ทำการตรวจสอบไขว้ผม ผมค่อนข้างเหนื่อยกับฉากสังหารแบบนี้

 

「เพราะทั้งหมดแคทเธอรีนเพิ่มคลอด ดังนั้นเธอจะอยู่ที่นั่นซักพัก ลูกชายชื่อแอนโทนิโตนิโอ เขาสบายดี」

 

สาวๆไม่ได้ดูเหมือนจะตกใจเลยซักนิด พวกเธอทั้งหมดรู้เกี่ยวกับจดหมายของเมลิสซ่าก่อนหน้า และมันไม่เหมือนว่าแคทเธอรีนเป็นบางคนที่พวกเธอไม่รู้จัก มันต่างไปสำหรับเมล ที่โผล่ขึ้นมากระทันหันกับลูกของเธอ แต่คนหนึ่ง – นนน่า – เป็นคนเดียวที่เสียใจอย่างสมบูรณ์

 

「หนู……ถูกเอาชนะแล้ว การมีลูกชายก่อนหนู กกกึ! ทำไมหนูไม่ท้องล่ะ?」

 

ผมไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหลังจากผมตาย แต่พูดถึงมรดก แคทเธอรีนพูดว่าเธอโอเคที่จะเป็นแค่ภรรยาน้อย ตราบใดที่เด็กถูกดูแล ดังนั้นผมไม่คิดว่าควรจะมีปัญหาอะไร

 

「พี่พูดอะไรที่ไร้เดียงสาแบบนั้นไม่ได้นะ! ผู้หญิงที่มีลูกชายนั้นน่าเกรงขาม」

 

นนน่าได้ขอผมด้วยตาที่มีน้ำตา แต่เธอเป็นคนเดียวที่เกิดมาเป็นขุนนาง และสาวๆคนอื่นไม่ได้ดูเหมือนจะใส่ใจเป็นพิเศษ เมื่อผมบอกพวกเธอว่าเซบาสเตียนได้เตรียมอาหารของเราเสร็จแล้ว ทุกคนแยกย้าย

 

 

 

「เอเกอร์-ซามะ! สาวอื่นนั้นท้องทีละคน แต่ทำไมเมล็ดพันธุ์ไม่มาถึงหนูล่ะ」

 

แม้ว่าเธอจะพูดอย่างนั้น ผมมีเจตนาที่จะโอบกอดพวกเธอเพิ่มเติมจากความทะเยอะทะยาน

 

「หนูจะไม่ให้พี่หลับเลยวันนี้! ได้โปรดทำงานหนักจนกว่าจะปล่อยหมดอย่างสมบูรณ์เลยนะ!」

 

ถ้าเธอพูดมากขนาดนั้น ผมจะไม่ถอยในฐานะผู้ชาย – หลังจากยกที่ยี่สิบ นนน่าไม่สบายและจบที่การหลับไป

—————————————————————

「เกี่ยวกับผลของการสืบสวน เราพบเหมืองเหล็กขนาดยักษ์อยู่ในดินแดนของชาวชาติภูเขา แต่มันยังไม่ได้ถูกสัมผัสอะไรเลย มันค่อนข้างอยู่ในที่โล่งด้วย……」

 

「ส่วนเกี่ยวกับเรื่องการแลกเปลี่ยน พวกเค้าพร้อมที่จะตกลง และหลายหัวของปศุสัตว์ได้ถูกส่งแล้ว ถ้าพวกเขาอยากจะใช้ประโยชน์มัน งั้นที่นามันต้องมากกว่านี้ที่จะ……..」

 

「เกี่ยวกับการฝึกคนชาติภูเขา พวกเราให้พวกเค้าสับเปลี่ยนกันในกลุ่ม 200 พวกเค้ากระอักกระอ่วนกับธนูของเรานิดหน่อย แต่พวกเค้าเรียกได้ว่าเป็นทหารม้าธนูที่มีทักษะที่ไม่มีใครเทียบในทีราบกลาง ครั้งต่อไป………」

 

ง่วง มันง่วงมากเกินไปแล้ว เพราะผมพยายามอย่างมากเมื่อคือ ส่วนใหญ่ที่อดอล์ฟและลีโอโพลต์พูดถึงเข้าหูหนึ่งแล้วออกอีกหูหนึ่ง เดชะบุญ ซีเลียอยู่ข้างผมคอยจดอยู่ ผมแค่ต้องฟังมันจากเธอภายหลัง

 

แม้อย่างนั้น เรื่องของแคทเธอลีนถูกเมลิสซ่าจัดการ และผมถูกเซ้าซี้ว่าจะเอาเมล็ดพันธุ์โดยนนน่าตั้งแต่ที่ผมได้กลับมา – หลังๆผมได้เหนื่อยจากความสัมพันธ์กับผู้หญิง ซีเลียบอกผมว่านั่นอาจจะเป็นความแค้นของผู้หญิงที่ผมนอนด้วยแล้วทิ้ง และถ้าสิ่งนี้ดำเนินต่อไป ของของผมจะหลุดออกมา แต่นั่นน่าขำ เพราะเมื่อผมชวนเธอขึ้นเตียง เธอครางอย่างหวานนะ

 

「มีอะไรหัวหน้า? ปีปี้มีประโยชน์นะ」

 

ผมลูบปีปี้เพื่อที่จะรักษาหัวใจผม ซีเลียมองผมเหมือนเธอกำลังจะร้องไห้ ผมเลยลูบหัวเธอด้วย แน่นอนว่า เธอไม่หยุดจด

 

ความสัมพันธ์แบบนี้นั้นดีด้วย ผมก็ชื่อชมปีปี้ซักพักโดยไม่นอนกับเธอ

 

ผมอยู่ในภวังค์ในการลูบปีปี้ และจากนั้นนั่นเกิดขึ้น

 

「มาสเตอร์ ผมขอเวลาท่านซักเดี๋ยวได้มั้ย?」

 

เซบาสเตียนมากระซิบใส่หูผม

 

「แขกดูเหมือนจะมาครับ」

 

「หืม? ใครกัน?」

 

「ยังไงซะ มันดูเหมือนว่าพวกเขาอยากจะพูดกับวิสเคานต์ฮาร์ดเลตต์โดยตรง」

 

ผมจะไม่สร้างเวลาคุยกับคนแบบนั้น ขณะที่ผมมองเซบาสเตียนด้วยสายตาวิจารณ์ ซึ่งพูดได้ว่า ผมเป็นคนที่อำนาจสูงที่สุด ถ้าอีกฝ่ายมาอย่างกระทันหัน พวกเขาควรจะเป็นบางคนที่สถานะขุนนาง หรือบางคนที่มีคำเชิญ

 

ผมไม่อยากจะอวด แต่ถ้าผมจะไปพบกับใครที่อยากเจอผม ทั้งวันจะเต็มไปด้วยการพบกับแขก นั่นเป็นตรงที่หน้าที่พ่อบ้านเข้ามา แต่มันอายากที่จะเห็นเซบาสเตียนทำบางอย่างแบบนี้

 

「มันเป็นแขกผู้หญิงที่มีรูปลักษณ์น่ากลัวมาก ผมคิดว่าเธอเป็นคนรู้จักของท่าน」

 

แม้เซบาสเตียนจะมองผมในแบบนั้น แต่เมื่อผมมาคิดดูแล้ว มีสาวไม่กี่คนที่เข้ามาในใจ ที่ดูเหมือนพวกเธอจะพูด ‘ชั้นท้อง ช่วยชั้นด้วย’

 

「…………ชั้นจะไปเจอกับพวกเธอ」

 

「ได้โปรดมาทางนี้ครับ」

 

ถ้ามันเป็นอย่างนั้น ผมจะมอบค่าใช้จ่ายสำหรับดำเนินชีวิต และให้พวกเธออยู่ในราเฟน ผมมีสิ่งนั้นอยู่ในใจเมื่อผมไปทักทายคนนั้นที่ประตู แต่ตรงหน้าผม ผู้หญิงระดับใหญ่ที่สุดของความเป็นปัญหามารอเจอผมอยู่

 

「ไม่พบกันนานนะคะ บารอเนต ฮาร์ดเลตต์-ซามะ แต่หนูเดาว่าตอนนี้ท่านได้ถูกเลื่อนยสเป็นวิสเคานต์」

 

「!　เธอคือ…………」

 

เมื่อผมได้ยินว่ามันเป็นผู้หญิง ผมมองดูซีเลียที่มาด้วย เธอทำปากเป็นคำพูดให้กับผม ช่างช่วยชีวิต

 

「โยกุริ……มันเป็นซักพักแล้วนะ」

 

「ใช่ มันเป็นอย่างนั้น ท่านได้ลืมชื่อหนูไปแล้วด้วยนะ ดูเหมือนว่า」

 

เธอฟังอยู่อย่างดี

 

「เธอทำให้ชั้นตกใจ ที่มากระทันหัน มีอะไรเหรอ?」

 

「…………」

 

มันมีปัญหาถ้าเธอแค่ไม่พูดอยู่อย่างนั้น; ผมยังไม่ได้ลงมือกับเลย ดังนั้นเธอไม่ควรจะท้อง ซีเลียวางมือของเธอไว้ที่หน้าและมองลงข้างล่าง ช่างเป็นคนประหลาด

 

「ท่านมันจอมโกหก!!」

 

โยกุริกำมือเธอเป็นหมัดและต่อยผม แต่ซีเลียที่อยู่ข้างผม ไม่ควรจะทนเรื่องนั้นได้ เธอจับแขนของโยกุริและกวาดเท้าของเธอ ทำให้เธอล้มตึงไปกับพื้น

 

「ไอ้คนอวดดี! ชั้นจะฆ่าเธอที่นี่ด้วยมือเปล่า!」

 

ซีเลียชี้มีด ซึ่งผมไม่รู้ว่าเธอได้นำออกมา ไปที่คอของโยกุริ

 

「ถ้าเธอจะทำมัน ก็ทำมัน ทำมันให้เร็ว! ท่านเปลี่ยนสัญญาและท่านจะฆ่าผู้หญิงที่มายื่นคำร้องให้ท่าน ท่านมันขี้ขลาด!」

 

นี่มันแย่แล้ว สีหน้าของซีเลยหายไปจากหน้าของเธอ ถ้าผมปล่อยเธอไว้ตามลำพัง ซีเลียจะแทงเธอจริงๆ

 

「หยุดมัน ซีเลีย」

 

ไม่มีจุดประสงค์สำหรับเธอที่จะถูกแทงที่ทางเข้า ทำไมเราไม่ไปคุยกันที่ห้องอื่นล่ะ

—————————————————————

「หมู่บ้านของหนูมีสถานการณ์อยู่ตอนนี้」

 

โยกุริผสมคำพูดแห่งการประณาม ขณะที่เธอพูดพล่อยๆอย่างเข้มข้นกับผม

 

「ฮาร์ดเลตต์-ซามะ แน่นอนว่าได้สัญญากับชาวบ้าน ผู้ที่เสี่ยงชีวิตสู้สำหรับท่านในฐานะทหารอาสา ไม่ใช่เหรอ? ท่านพูดว่าท่านจะมอบการปฏิบัติที่ดีกว่าให้เรา! แต่เราไม่ได้อะไรเลย!」

 

มันเป็นไปไม่ได้ที่จะคุยกับผู้หญิงในสภาพนี้ ผมพยามจะนึกให้ออกที่เมลิสซ่าสอนผม เกี่ยวกับอะไรที่สาวต้องการจริงๆ แต่นอนนี้ เธอน่าจะอยากแค่ระบายความอารมณ์เสียที่เธอเก็บมากับผม และสิ่งที่เธออยากจะบอกผมหลังจากนั้น ควรจะเป็นบางอย่างที่เธอได้เตรียมมามาก

 

「บอกกับหนูตรงๆ ท่านจะช่วยเรามั้ย? หรือว่าไม่」

 

ผมถอนหายใจหนึ่งครั้ง ซีเลียส่งสายตาร้องขอมาให้ผมเพื่อที่จะแค่ไล่เธอไป แต่ผมทำอย่างนั้นไม่ได้ ในความเป็นจริง ผมได้ฟังเรื่องราวของโยกุริ เธอพูดว่าลอร์ดศักดินาในหมู่บ้านเธอได้ทำอะไรโง่ๆ

 

「ชั้นจะช่วยเธอ เธออยากจะทำอะไร?」

 

ครั้งนี้มันเป็นตาของซีเลียที่ถอนหายใจ

 

「หนูอยากให้ท่านขับไล่ลอร์ดศักดินานั่น」

 

「นั่นเป็นไปไม่ได้ เพราะเค้าก็เป็นขุนนางของโกลโดเนียด้วย」

 

「งั้น ให้ชาวบ้านทั้งหมดอพยพมาที่ดินแดนของฮาร์ดเลตต์-ซามะ!」

 

นั่นจะไม่เป็นไปไม่ได้

 

「ถ้าเธอมาที่ดินแดนของชั้น งั้นชั้นจะรับเธอ」

 

「ลอร์ดศักดินากังวลเรื่องพลเมือง ดังนั้นมันจะเป็นไปไม่ได้สำหรับทั้งหมู่บ้านที่จะย้ายออกมา นั่นทำไม…..」

 

อาา ผมมีความรู้สึกไม่ดีกับเรื่องนี้

 

「เอาทุกคนมาที่ดินแดนนี้」

 

ในเวลาแบบนี้ ลางสังหรณ์ร้ายของผมปรกติแล้วจะถูกต้อง

 

「เธออยากให้ชั้นลักพาตัวเรอะ?」

 

「ท่านทำไม่ได้เหรอ?」

 

「ชั้นแค่จะทำกองทัพของชั้น และดันเข้าไปบนดินแดนพวกพ้องและรับคนมาด้วยกันกับชั้นไม่ได้นะ」

 

「งั้นเราจะไป ถ้าเรารวมตัวกันเป็นกองทัพเดียว เราสามาร์ตีฝ่ากองทัพลอร์ดศักดินาได้! หลังจากนั้น เรามุ่งหน้ามาที่ดินแดนของฮาร์ดเลตต์-ซามะ」

 

งั้นสิ่งที่เธอจะทำมันคือการกบฏ แม้ว่าเธอสามารถจะเอาชนะกองทัพลอร์ดศักดินาได้ ยังมีระยะอยู่มากระหว่างหมู่บ้านของเธอและดินแดนของผม ถ้ากองทัพลอร์ดศักดินาไล่ตามหลังจากคุณทีละครั้ง คุณจะถูกกวาดล้างอย่างไม่ต้องสงสัย เธอต้องเขาใจสิ่งนั้นระหว่างที่บอกผม

 

「ชั้นเข้าใจ ชั้นจะทำบางอย่างเกี่ยวกับมัน ทำไมเธอไม่แค่พักอยู่ในเมืองล่ะ?」

—————————————————————

ผมแค่กลับไปที่หมู่บ้านในเวลานี้ไม่ได้ ผมเลยเรียกซีเลียและอิริจิน่า

 

「พวกเราใช้กองทัพตะวันออกไม่ได้ ดังนั้นกองทัพส่วนตัว……โอ้ใช่ ชั้นก็จะถามปีปี้ว่าเธอส่งคนจากเผ่าภูเขาได้มั้ย..」

 

「อะไร-! สติพ่อยังดีอยู่มั้ย?」

 

「นั่นเป็นไปไม่ได้! ถ้าพี่ทำอะไรแบบนั้น-!」

 

ซีเลียและอิริจิน่าซีด นั่นธรรมชาติเพราะผมมีแผนที่จะรุกรานดินแดนของขุนนางโกลโดเนีย แต่ผมจะไม่ฟังคำคัดค้านใดๆ สัญญาคือสัญญา และมันเป็นนิสัยของผมที่จะเติมเต็มอะไรก็ได้ในสัญญานั้น และนอกจากนั้น ถ้าผมเก็บสัญญาแบบนี้ไม่ได้ ผมจะเก็บสัญญาที่จะเป็นราชาได้อย่างไร?

 

「โยกุริ จากใจเลย ชั้นลืม แต่ตอนนี้ชั้นจะเติมเต็มข้อตกลง นั่นโอเคกับเธอมั้ย?」

 

「หนูจะให้ท่านตัดสินใจ」

 

เธอพูดนั่นระหว่างที่ถอดเสื้อผ้าของเธอออก

 

「นี่เป็นของขวัญจากลา?」

 

「มัน มันเป็นขอพิสูจน์สัญญาของเรา หนูจะมอบมันให้ท่านตอนนี้」

 

โยกุริ ที่เปลือยต่อหน้าซีเลียและอิริจิน่ามองผม ดั่งจะถามว่าเธอควรจะทำอะไรต่อ สาวอีกสองคนเปิดปากค้าง

 

เมื่อผมพยายามจะนอนเธอลงข้างๆที่โซฟา เธอต่อต้านผม

 

「เดี๋ยว หนูไม่ได้หมายความว่าให้ท่านสร้างความรักกับหนู นั่นทำไมท่านไม่จำเป็นต้องอ่อนโยน หนูแค่อยากให้ท่านนำความบริสุทธิ์ของหนูไป」

 

「และสำหรับชั้น แต่ชั้นอยากให้พวกเราสองคนตื่นเต้นกันนะ」

 

「ไม่ได้ค่ะ นั่นจะเป็นหลังที่ท่านช่วยทุกคน」

 

เมื่อเห็นว่ามันช่วยไม่ได้ ผมวางมือไปที่โซฟา ผมพูดไม่ได้ว่าเอ็นผมพร้อมสำหรับการพัฒนามาที่กระทันหันนี้ ดังนั้นมันไม่กระฉับกระเฉย แต่มันอาจจะพอดีสำหรับผู้หญิงที่ยังไม่มีอารมณ์ ถ้าผมบังคับเอ็นผมเข้าไปในเธอในสภาวะที่ดีที่สุด งั้นอวัยวะเพศของโยกุริจะพัง

 

「โอเค ทำมัน」

 

ผมวางเอ็นผมไว้กับเธอและแทงสะโพกผมขึ้นไป มันยังไม่หล่อลื่นพอและรูที่บริสุทธิ์ของเธอแน่น แม้อย่างนั้น ผมใช้พลังของผมและดันสะโพกผมขึ้นไป และใส่แรงกดไปที่เยื่อพรหมจรรย์ เยื่อพรหมจรรย์ของโยกุริค่อนข้างต่อต้านและมันสะท้อนกับนิสัยจริงๆที่เข้มงวดของเธอ แต่ เมื่อเผชิญหน้ากับเอ็นที่ขยายอย่างช้าๆเนื่องจากมันได้สัมผัสผู้หญิง แรงต้านนั้นไม่มีอะไรเลย

 

「งึก-!」

 

「จึ-!!　โอ้ย-!!　กกกกกุ!!」

 

โยกุริตะโกนอย่างไม่ได้ตั้งใจเนื่องจากเธอได้รู้สึกเจ็บมากกว่าเธอคาด แตะเธอกัดโซฟาและดูเหมือนเธอจะทนมัน

 

「ออุโอ้! ชั้นคิดว่าชั้นได้ยินบางอย่าง」

 

「ขาด……นั่นเสียงของเยื่อพรหมจรรย์ของเธอขาดไม่ใช่เหรอ ช่างน่ารังเกียจ」

 

เมื่อผมสังเกต อิริจิน่าและซีเลียได้ตรวจดูที่ที่เราเชื่อมต่อกันในระยะใกล้

 

「กึ-! อย่าดู!」

 

สำหรับเยื่อพรหมจรรย์ที่ทนทาน มีเลือดไหลออกมาก และระหว่างที่เลือดไหลลงมาที่ต้นขาของเธอ โยกุริพยายามจะข่มขู่สาวทั้งสอง ผมให้พวกเธอสู้กันไม่ได้ ผมเลยขยับสะโพกของผมในแบบที่ทำให้เธอเสียความสงบ มันดูเหมือนว่าความเจ็บปวดมันมากกว่าความรู้สึกดีขณะที่โยกุริพยายามจะทนมันอย่างสิ้นหวัง ระหว่างที่กัดโซฟา มีวิธีที่จะทำให้เธอรู้สึกดีได้มากกว่า แต่มันดูเหมือนว่าเธอจะไม่อยากได้มัน

 

การผสมพันธ์ดำเนินต่อไป ด้วยแค่เสียงครางและเนื้อตีกับเนื้อ แต่ไม่ว่าอะไรจะอยู่ในใจ เมื่อผู้ชายโจมตีผู้หญิง เขานั้นต้องมีอารมณ์

 

「อย่า……ขยายระหว่างที่อยู่ข้างในสิ」

 

โยกุริขึ้นเสียงของเธอ ขณะที่เอ็นที่แทงเธอใหญ่ขึ้นอย่างต่อเนื่องตั้งแต่เวลาที่มันเข้าไป

 

「เอเกอร์-ซามะเป็นคนที่แย่มาก การที่ดันเข้าไปในสาวบริสุทธิ์และขยายข้างในของเธอ……เขาต้องอยากจะระเบิดข้างในรู ช่างน่าสงสาร เธอจะใช้งานเป็นผู้หญิงไม่ได้อีกแล้ว」

 

ซีเลียพูดมันด้วยความเกลียดที่สุดต่อโยกุริ แต่เธอทิ้งความน่ารักของเธอไม่ได้ไม่ว่ายังไง แล้วก็ เหตุผลที่เอ็นของผมใหญ่นั้นเนื่องมาจากความจริงที่ว่ามือของเธอถูกกับตัวผม ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป เธออาจจะพังจริงๆ

 

「มันเพื่อเธอ」

 

ผมถเม็ดถั่วของโยกุริและโจมตีหน้าอกเธอ ผมก็ได้อิริจิน่ามาช่วยขณะที่เธอถูทั้งตัวผม

 

「หยุ-! หนูบอกแค่ว่าหนูจะเสนอความบริสุทธิ์ให้……」

 

อย่างช้าๆ ข้างในเธอเริ่มเปียกและมันขยับได้ง่ายขึ้น

ไม่ว่าอย่างไร มันดูเหมือนความเจ็บปวดนั้นกล้าแข็งเพราะเธอเริ่มเหงื่อเย็นไหลออกมา ผมควรจะรีบปล่อยถ้าอย่างนั้น

 

「ซีเลีย อิริจิน่า ชั้นหวังพึงเธอนะ」

 

ระหว่างที่ผมแทงเข้าไปในโยกุไร ผมให้พวกเธอบริการไข่ของผมและหน้าอก เพื่อเพิ่มความเร็วของการเพิ่มความรู้สึกดี เมล็ดพันธุ์ไต่ขึ้นมาทันทีและผมน้ำแตก

 

「ออุ-!」

 

「เออ๋?　…………เออออ๋!!!　เดี๋ยว อ๊าาาา–!!!」

 

ระหว่างที่โยกุริรู้สึกถึงการเต้นเป็นจังหวะของเอ็นผม เธออาละวาด ผมดึงไม้เนื้อที่ยังน้ำแตกออกมาจากเธออย่างบังคับ และตัวของเธอทั้งตัวอาบอยู่ในอสุจิ

 

「อะไร-! อย่าเอามันมาบนหนู! …………ไม่มีทาง ท่านแตกข้างใน!!」

 

เมื่อผมดึงออกมา ค่อนข้างเยอะไหลเข้าไปในเธอ แต่มันทำไมล่ะ?

 

「มีอะไรเหรอ?」

 

「ท่านหมายความว่ายังไงมีอะไรเหรอ?! หนูพูดแค่ว่าหนูจะเสนอความบริสุทธิ์ให้ แต่มาปล่อยเมล็ดพันธุ์เข้าไปแบบนี้ ช่างน่ากลัว」

 

「มันเป็นอย่างนั้นเหรอ?」

 

「แน่นอนมันเป็นอย่างนั้น! ดูสิว่ามาก……อออุ หนูขูดออกไม่ได้มากขนาดนั้น」

 

「เข้าใจแล้ว งั้นเธอก็ไม่ได้ใช้ยาคุมกำเนิด」

 

「ถ้าหนูซื้อยาอะไรแบบนั้นได้ งั้นหนูจะต้องใช้เงินนั่นไปกับเงินเพื่อซื้ออาหาร」

 

เธอทายาคุมกำเนิดที่ถูกในเธอโดยซีเลียอย่างกระฉับกระเฉง แม้อย่างนั้น เมล็ดพันธุ์ได้ไปถึงมดลูกของเธอก่อนหน้า ดังนั้นความเป็นไปได้ที่เธอจะท้องนั้นไม่ใช่ศูนย์ ยาที่ทรงพลังก็มีผลข้างเคียงด้วย ไม่มีสาวคนไหนที่ไม่อยากจะท้องมากขนาดนั้น เราเลยไม่ใช้ยาที่แรงแบบนั้น

 

「เธอไม่ได้แต่งงาน ใช่มั้ยล่ะ? อย่ากังวลเกี่ยวกับมันเลย」

 

「หนูกังวลเกี่ยวกับมันสิ! หนูอยากจะแต่งงานกับคนที่หนูรักและสร้างครอบครัว! หนูไม่อยากถูกทำเหมือนของเล่น!」

 

โยกุริยืนขึ้น ดั่งจะพูดว่าเธอพอแล้ว

 

「หนูเสนอความบริสุทธิ์เหมือนสัญญาและเหนือกว่านั้น ท่านยิงเมล็ดพันธุ์เข้ามาในหนู ดังนั้นหนูจะให้ท่านช่วยทุกคนในหมู่บ้านอย่างแน่นอน!」

 

ยังไงซะ ผมควรจะทำยังไงดี?

—————————————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 20 ปี ฤดูร้อน

(วิธีนับอายุแบบดั้งเดิม)

สถานะ: วิสเคาน์อาณาจักรโกลโดเนีย ผู้บัญชาการกองทัพอิสระตะวันออก จำนวนทหาร: 2000

ลอร์ดศักดินาของบริเวณตะวันออกเฉียงใต้ กองทัพส่วนตัว: 150

ชาติภูเขา: xxxx

สินทรัพย์: 5020 ทอง (หนี้ 5000 ทอง)

อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบใหญ่), หอกใหญ่

อุปกรณ์: ผ้าคลุมสีดำ, เกราะทอง (หัวเราะออกมาดังๆ)

ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), เมล (ภรรยาน้อย), ซู (ลูกสาว), คู, รู,

ริต้า (เลียนแบบแม่บ้าน), เซบาสเตียน (พ่อบ้าน)

เมืองหลวง: เมลิสซ่า, มาเรีย, แคทเธอรีน, แอนโตนิโอ้ (ลูกชาย), มิทตี้, อัลม่า, ครอลล์

ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการกองทัพส่วนตัว), ปีปี้ (ทูตชาติภูเขา), ลีโอโพลต์ (รองผู้บัญชาการกองทัพอิสระ), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), ชวาร์ซ (ม้า)

คู่นอน: 45, เด็กที่เกิดแล้ว: 7

—————————————————————

 

 

 

เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite

เป้าหมายเดือน 5/66

ค่าเน็ต 0/200

กาแฟ 0/300

ค่าไฟ 0/1000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord