เรื่องงานมงคลระหว่างเซียวหมิงจูและเซียวหยวน ถูกกำหนดไว้แล้ว เพื่อไม่ให้เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น ท่านป้าสี่หาคนช่วยดูฤกษ์งามยามดีที่ใกล้ที่สุด เป็นช่วงสิ้นเดือนหก

        ตอนนี้ก็เหลือเวลาเพียงสิบกว่าวันแล้ว ท่านป้าสี่ดูแลทุกเรื่องเกี่ยวกับงานแต่งด้วยตัวเอง

        เรื่องเล็กตั้งแต่ลูกกวาดหนึ่งเม็ด จนถึงเรื่องใหญ่อย่างสิ่งของตกแต่งนานาชนิดในบ้านเซียวหยวน พิธีมงคลย่อมต้องจัดที่บ้านเซียวหยวน อย่างน้อยก็ต้องเก็บกวาดให้ดูดี!

        เดิมทีเพียงแค่บุตรสาวออกเรือน รอให้ฝ่ายชายมาสู่ขอแต่งงานก็พอแล้ว แต่ท่านป้าสี่กลับกังวลราวกับเป็นฝ่ายที่ต้องไปสู่ขอลูกสะใภ้เสียเอง

        เซียวหยวนได้แต่ถูกกักบริเวณอยู่ในบ้าน เมื่อเห็นท่านป้าสี่ง่วนอยู่กับงานทั้งวัน ภายในใจก็รู้สึกเกรงใจยิ่งนัก “ท่านป้าสี่ ขอบคุณท่านมากขอรับ หากไม่ใช่เพราะข้ายังอยู่ในช่วงถูกกักบริเวณ เรื่องเหล่านี้จะรบกวนท่านได้อย่างไร เรื่องเหล่านี้เดิมทีข้าต้องเป็นคนทำ! ”

        แต่ท่านป้าสี่ไม่ถือสักนิด

        ขอเพียงช่วงชีวิตที่เหลือของบุตรสาวมีความสุข ตอนนี้ต่อให้นางต้องไปตายก็ยังได้!

        “ไม่เป็นอะไร ขอเพียงเจ้ากับหมิงจูมีความสุข เจ้าดีต่อนาง ป้าสี่ทำสิ่งเหล่านี้ก็สมควรแล้ว! ”

        เซียวหยวนนำเงินออกมาห้าตำลึง “ท่านป้าสี่ นี่เป็นเงินห้าตำลึงสุดท้ายที่ข้ามี ถึงแม้จะไม่มาก หากท่านไม่รังเกียจ ท่านก็นำไปซื้อข้าวของเถอะขอรับ! ”

        กล่าวจบ ก็ก้มหน้าลงด้วยความเกรงใจ สีหน้าดูเกรงอกเกรงใจเต็มประดา

        ท่านป้าสี่รู้สึกตื้นตันยิ่งนัก เห็นเงินห้าตำลึงในมือเซียวหยวน ก็ได้แต่ลอบถอนหายใจ

        บุตรสาวที่โง่เขลาของตนเอง มีเงินไม่รู้จักใช้ให้ดี กลับนำเงินทั้งหมดไปให้คนอื่น!

        หากมีเงินเพิ่มอีกห้าสิบตำลึง งานมงคลที่จัดจะใหญ่โตเพียงใดกัน!

        ท่านป้าสี่จับมือของเซียวหยวนก่อนดันกลับไป “เงินนี่เจ้าเก็บไว้ ที่ป้าสี่มี ใช้ของเจ้าหรือของข้าก็เหมือนกัน เงินของข้ากับลุงสี่ของเจ้า ในอนาคตก็เป็นของเจ้าไม่ใช่หรือ! ”

        เซียวหยวนเหมือนอยากกล่าวอะไร สุดท้ายก็เก็บเงินกลับไป “ท่านป้าสี่ ท่านกับท่านลุงสี่ก็เหมือนบิดามารดาแท้ๆ ของข้า ท่านวางใจได้ ข้าเซียวหยวนขอสาบานต่อฟ้า หากกล้าทำไม่ดีต่อหมิงจูแม้เพียงน้อยนิด ขอให้โดนฟ้าผ่า! ”

        “เด็กโง่ เจ้าจะสาบานหนักถึงเพียงนี้ทำไม? มาถึงขั้นนี้แล้ว ป้าสี่จะดูไม่ออกเชียวหรือ? เจ้าเป็นเด็กดี! หมิงจูแต่งกับเจ้า ข้าวางใจ! ”

        “ท่านป้าสี่ ตอนนี้ร่างกายของท่านลุงสี่ยังดีอยู่หรือไม่ขอรับ? สุราที่ข้ามอบให้ต้องดื่มอย่าให้ขาด ดื่มทุกวันถึงจะทำให้สุขภาพร่างกายแข็งแรง! ” เซียวหยวนกล่าวด้วยความเป็นห่วง

        “ดี ดีเสียยิ่งกว่าอะไร ดื่มสุราที่เจ้ามอบให้ ใบหน้ามีสีแดงเลือดฝาดทุกวัน ระยะนี้ในบ้านจะจัดงานมงคล ลุงสี่ของเจ้าก็งานยุ่ง ดื่มวันละสองถ้วย ข้าไม่ได้ห้าม แต่สุราของเจ้านี่ดีเสียจริง ลุงสี่ของเจ้าร่างกายดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด! ” ท่านป้าสี่กล่าวด้วยท่าทางดีใจ

        เซียวหยวนหัวเราะร่า “ถึงจะอร่อยก็อย่าให้ท่านลุงสี่ดื่มมากเกินไปขอรับ อย่างไรก็เป็นสุรา ดื่มมากเกินไปจะเสียสุขภาพ! ”

        “อืม ข้ารู้ ลุงสี่ของเจ้าไม่ใช่เด็กเสียหน่อย ดื่มสุรายังต้องให้เจ้าเป็นห่วงอีก! ” อย่าให้กล่าวเลยว่าภายในใจท่านป้าสี่รู้สึกดีใจเพียงใด ได้มีลูกเขยที่ดีถึงเพียงนี้ ท่านป้าสี่ยังจะมีอะไรให้ไม่พอใจอีก

        เซียวหยวนเห็นท่านป้าสี่ง่วนอยู่กับงานในบ้าน เขาเองก็คอยเสนอความคิดเห็น ท่านป้าสี่รู้สึกพึงพอใจราวกับได้บุตรชายก็มิปาน หลังจากกำหนดแล้วว่าจะซื้อข้าวของอะไรบ้าง ท่านป้าสี่จึงออกจากบ้านเซียวหยวน

        เซียวหยวนยืนอยู่หน้าประตูบ้านตัวเอง ไม่ได้เข้าไป คอยเฝ้ามองท่านป้าสี่เดินจากไป

        เขาเผยรอยยิ้มอบอุ่นตรงมุมปาก ยามท่านป้าสี่หันกลับมามองเขา เขาก็แสยะปากแย้มรอยยิ้มใสซื่ออย่างรู้เวลา

        รอจนนางเดินไปไกลแล้ว รอยยิ้มบนใบหน้าพลันหายไป ใบหน้าที่อบอุ่นใสซื่อนั่นเหมือนจะเปลี่ยนหน้าเป็นอย่างไรอย่างนั้น เพียงชั่วพริบตาเดียวก็เหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

        กลายเป็นใบหน้าโหดเหี้ยมอำมหิต

        เขาตวัดริมฝีปากแย้มรอยยิ้มอย่างมีเลศนัย แววตาฉายประกายแสงบ่งบอกว่าจะมุ่งมั่นทำการให้สำเร็จ ผลักเปิดประตูอย่างลำพองใจ เข้าไปในบ้าน

        ทั้งที่ภายในบ้านสว่างมากอยู่แล้ว แต่เซียวหยวนกลับจุดตะเกียงไฟหนึ่งดวง

        หลังจากจุดไฟเสร็จ เซียวหยวนจึงถือตะเกียงน้ำมันเข้าไปในห้องด้านใน หลังลากตู้ใบหนึ่งที่อยู่ข้างเตียงออก เห็นเพียงด้านล่างมีช่องทางเข้ากว้างขนาดเข้าไปได้หนึ่งคน เขาถือตะเกียงไฟลงไป แสงไฟสลัวสาดส่องภายใน สามารถมองเห็นว่าใต้พื้นดินถูกขุดจนมีห้องใต้ดินที่จุคนได้ห้าถึงหกคนแล้ว

        แต่เหมือนว่าเขาจะยังไม่พึงพอใจ เขาวางตะเกียงไฟไว้ข้างๆ หยิบจอบขึ้นมาขุดดินทีละเล็กทีละน้อย จวบจนท้องฟ้าภายนอกมืดสนิท แทบไม่มีเสียงอะไร เขาจึงยกตะกร้าสานใบใหญ่มา ขนย้ายดินที่ขุดไว้ข้างๆ ออกไปทีละนิด

        เวลานี้ใกล้ถึงกลางเดือนหกแล้ว ดวงจันทร์ฉายแสงสว่างไสว สาดส่องทั้งหมู่บ้านให้สว่างราวกับเป็นช่วงกลางวัน

        ตอนเย็นเซียวเฉิงซานดื่มน้ำมากเกินไป จึงออกมาปัสสาวะ เขาหรี่ตาถ่ายเบา ลืมตาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น กลับเห็นเซียวหยวนเดินออกมาจากดงต้นไม้ด้านหลังอย่างลับๆ ล่อๆ เข้าพอดี ในมือยังหิ้วตะกร้าไว้ วิ่งเหยาะๆ กลับบ้านไป

        เซียวเฉิงซานถือกางเกงซ่อนตัวอยู่ในเงามืด เซียวหยวนไม่เห็นเขา

        เซียวเฉิงซานนึกว่าตัวเองเพียงตาฝาด เขาเองก็ไม่กล้าให้เซียวหยวนเห็นตัวเอง ถึงอย่างไรที่นี่ก็ไม่ใช่บ้านเขา เขาถือกางเกงกลับเข้าห้องไป ก่อนขึ้นเตียง

        บนเตียงมีซุ้มมุ้ง ในนั้นมีคนนอนอยู่หนึ่งคน

        เซียวเฉิงซานพลิกเปิดผ้านวม ทำให้มีลมพัดเข้าเล็กน้อย คนที่นอนอยู่ด้านในด้วยอาการสะลึมสะลือพลิกตัวทีหนึ่ง ก่อนบ่นพึมพำ “ทำไมถึงปัสสาวะนานขนาดนั้น? ”

        เซียวเฉิงซานวางมือไว้ตรงช่วงเอวของสตรีผู้นั้น สตรีที่อยู่ด้านในตัวสั่นทีหนึ่ง “อะไรกัน ทำไมมือเจ้าถึงเปียก? ”

        “ฮะฮะ เมื่อครู่ไม่ทันระวังจึงปัสสาวะโดนมือ! ” เซียวเฉิงซานหัวเราะร่า

        สตรีด้านในทำสีหน้าสะอิดสะเอียน กลอกตาขึ้นบนไม่มองเซียวเฉิงซานด้วยซ้ำ “ทำไมเจ้าถึงน่าสะอิดสะเอียนขนาดนี้! ”

        หากไม่ใช่เพราะไม่มีบุรุษมานาน อีกทั้งเซียวเฉิงซานเองก็นำเงินมาให้หลายตำลึง นางคงไม่มีทางชายตามองคนผู้นี้!

        เซียวเฉิงซานเช็ดไปบนร่างตัวเองอย่างหน้าไม่อาย ก่อนจะยื่นมือไปตรงหน้าสตรีผู้นั้น จับส่วนกลมมนของสตรีผู้นั้นไว้

        “เมื่อครู่ข้าเห็นเซียวหยวนไปยังผืนป่าด้านหลัง ดึกขนาดนี้ เจ้าว่าเขาไปทำอะไร? ”

        สตรีผู้นั้นไม่ได้ตอบกลับคำถามของเขา ส่งเสียงเบาสองทีก่อนพลิกตัวนอนต่อ

        เซียวเฉิงซานสงสัยว่าดึกดื่นค่ำคืนเซียวหยวนออกมาทำอะไร แต่ก็ไม่ได้ดึงดูดความสนใจเขามากเท่าสตรีตรงหน้า ถึงอย่างไร สตรีนั้นใช่ว่าจะมีทุกวัน!

        เสียเงินไปหลายตำลึง อย่างน้อยก็ต้องให้คุ้มทุน

        นี่ก็หลังเที่ยงคืนแล้ว เขาจับตัวสตรีบนเตียงไว้ โยกเตียงอีกกว่าครึ่งคืน

        โยกเพิ่มสองครั้ง เงินจำนวนนั้นที่ตัวเองเสียไป ถึงจะคุ้มทุน หากจะมาหาแม่หม้ายหยวนครั้งหน้า ไม่รู้ว่าต้องเก็บเงินนานเพียงใด!