บทที่ 1050 ถูกขัง

บทที่ 1050 ถูกขัง

ยิ่งกว่านั้นกู้เสี่ยวหวานยังได้ยินมาว่าหลิวเทียนฉือมาที่บ้านเจียง ไม่ได้มาเพื่อเป็นอนุภรรยา แต่จุดประสงค์ของการมาที่นี่นั้นไม่บริสุทธิ์ นางมาเพื่อตรวจสอบตระกูลเจียง หายนะเช่นนี้ไม่ต้องพูดถึงผู้ที่คิดอะไรตื้น ๆ อย่างฮูหยินเจียง แม้แต่เจียงอวิ้นหลิ่วก็ไม่อาจขับไล่ความหายนะนี้กลับเมืองหลวงได้

ใบหน้าของกู้เสี่ยวหวานหวาดกลัว นางจับราวบันไดไม่ปล่อยและปฏิเสธที่จะไป

กู้ซินเถาคิดถึงสิ่งที่ฮูหยินเจียงพูดกับตัวเอง และเมื่อเห็นท่าทางที่แน่วแน่ของกู้เสี่ยวหวานที่ยืนกรานปฏิเสธ นางก็รู้สึกกังวลเล็กน้อย

นางรีบพูดว่า “เสี่ยวหวาน หรือว่าเจ้าคิดว่าเจ้าเป็นถึงเสี้ยนจู่ มันน่าอายมากที่จะทำสิ่งเหล่านี้ อย่าลืมว่าฮูหยินเจียงขับไล่หลิวเทียนฉือด้วยตัวเองเพื่อเจ้า ความเมตตาที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ เจ้าควรตอบแทนอะไรสักเล็กน้อยนะ”

กู้เสี่ยวหวานไม่ใช่คนที่ถูกยั่วยุได้ง่าย นางเยาะเย้ยและปัดมือของกู้ซินเถาพลางพูดอย่างเย็นชา “ตอนนี้ข้าเป็นเสี้ยนจู่ระดับห้าและไม่สามารถให้การต้อนรับผู้คนแบบนั้นได้จริง ๆ เจ้าจะได้เป็นนายหญิงของตระกูลเจียง เป็นเรื่องปกติที่เจ้าจะช่วย เร็วเข้า ถ้าฮูหยินเจียงหมดแรง นางจะตำหนิเจ้าเอาได้ ตั้งแต่สมัยโบราณ ความสัมพันธ์ระหว่างแม่สามีและลูกสะใภ้เป็นเรื่องยากที่จะจัดการ เพราะเจ้าเป็นลูกพี่ลูกน้องของข้า น้องสาวอย่างข้าให้คำแนะนำเจ้า หากเจ้าต้องการตั้งหลักที่มั่นคงในตระกูลเจียง เจ้าต้องเอาใจแม่สามีผู้นี้”

กู้ซินเถาคิดไม่ถึงว่ากู้เสี่ยวหวานจะพูดแบบนี้กับนาง ใบหน้าของนางเขินอายเล็กน้อย จากนั้นนางก็พูดอย่างเชื่องช้า “เจ้าไม่จำเป็นต้องพูดแบบนี้ ข้ารู้ด้วยตัวเอง”

กู้เสี่ยวหวานมองไปที่ใบหน้าแดงระเรื่อของกู้ซินเถาและเต็มไปด้วยความดูถูก กู้ซินเถาชอบที่จะแต่งงานกับครอบครัวที่ร่ำรวยมาก มาดูกันว่าเจ้ามีโชคชะตาที่จะได้ตั้งหลักในครอบครัวที่ร่ำรวยหรือไม่

หลังจากที่กู้เสี่ยวหวานพูดจบ นางก็เพิกเฉยต่อกู้ซินเถา และยังคงมองดอกบัวที่อยู่ตรงหน้า

เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานไม่ไป กู้ซินเถาก็รู้สึกกังวลเล็กน้อย ถ้านางไม่ขอให้กู้เสี่ยวหวานไปด้วยกัน แผนทั้งหมดของพวกเขาจะไม่สูญเปล่าหรอกหรือ?

กู้ซินเถากระวนกระวายเล็กน้อย นางดึงกู้เสี่ยวหวานไว้ไม่ยอมปล่อยและขอร้องต่อไป “เสี่ยวหวานได้โปรด ข้ายังไม่ได้แต่งงานเข้าตระกูลเจียง ถ้าข้าเข้าไปยุ่มย่ามล่ะก็ คนตระกูลเจียงจะมองข้าอย่างไร จะไม่หาว่าข้านั้นเสนอหน้าอยากจะแต่งเข้าตระกูลเจียงจนตัวสั่นหรือ?”

กู้เสี่ยวหวานผงะไปครู่หนึ่งและเกือบจะพูดประโยคนั้นออกมา

หลังจากคิดถึงเรื่องนี้ นางก็กลืนมันกลับเข้าไป

เมื่อมองไปที่แก้มแดง ๆ ของกู้ซินเถา ทันใดนั้น นางก็สงสัยว่าคนเหล่านี้ขายยาชนิดใด

ดังนั้นจึงแสร้งทำเป็นลำบากใจและคิดอยู่พักหนึ่ง “เอาล่ะ ไปกันเถอะ แต่ข้าบอกได้เลยว่าแค่ดูเท่านั้น ข้าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับอะไรทั้งสิ้น”

กู้ซินเถาเลิกคิ้วขึ้นด้วยความดีใจ และพยักหน้าซ้ำ ๆ “อื้ม ๆ ตราบใดที่เจ้าต้องการดู เราอยู่ด้วยกันสองคนพี่น้อง ข้าจึงรู้สึกสบายใจ”

เมื่อฟังคำพูดที่น่ารังเกียจ ใบหน้าของกู้เสี่ยวหวานกลายเป็นเย้ยหยัน กู้ซินเถาผู้นี้ช่างพูดมากขึ้นเรื่อย ๆ หากนางไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีกับกู้ซินเถา นางคงหลงคิดว่ากู้ซินเถาเป็นพี่น้องที่ดี

กู้ซินเถาและกู้เสี่ยวหวานออกมาจากศาลา กู้ซินเถาพูดดึงดูดความสนใจเป็นครั้งคราวกับกับกู้เสี่ยวหวาน

กู้เสี่ยวหวานยังยิ้มตลอดเวลา นางเอียงศีรษะเล็กน้อยและมองกลับไปเพียงเพื่อจะเห็นร่างที่คุ้นเคยแวบเข้ามา

จากนั้นกู้เสี่ยวหวานยังคงตามกู้ซินเถาไป

ขณะที่กู้ซินเถาเดิน นางแนะนำความเจริญรุ่งเรืองของตระกูลเจียงให้กับกู้เสี่ยวหวานทุกที่ที่นางไป กู้ซินเถาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

ไม่น่าแปลกใจที่นางจะไม่ภูมิใจ ในอนาคตนางกำลังจะแต่งงานเข้าตระกูลเจียง

จากนี้ไป นางจะเป็นนายหญิงตระกูลเจียง และต่อจากนี้ไปสิ่งเหล่านี้จะเป็นของนาง

กู้ซินเถาคิดอย่างมีความสุขและเดินนำกู้เสี่ยวหวานไปยังสถานที่ที่ฮูหยินเจียงได้จัดไว้ล่วงหน้า

เมื่อมาถึงลานบ้าน นางเห็นว่ามันเงียบและไม่มีใครอยู่ที่นั่น

กู้เสี่ยวหวานถามด้วยความกังวล “ทำไมที่นี่ถึงรกร้าง ฮูหยินเจียงก็ไม่อยู่ที่นี่เช่นกัน”

หลังจากพูดจบก็มองไปรอบ ๆ อย่างระแวดระวังด้วยความกังวล ถ้ามีอะไรผิดปกตินางก็จะวิ่งหนีทันที

กู้ซินเถากลัวจริง ๆ ว่ากู้เสี่ยวหวานจะหนีไป ดังนั้นนางจึงรีบคว้าแขนเสื้อแล้วพูดว่า “นี่จะอยู่ที่ไหนได้ล่ะ ก็บ้านเจียงไม่ใช่หรือ บางทีพวกเขาอาจยุ่งอยู่ด้านใน เพราะว่าที่นี่อยู่ใกล้สระบัวมากที่สุด ฮูหยินเจียงจึงเลือกที่นี่ เจ้าไม่เห็นหรือว่ามีการกวาดล้างด้านนอก? ข้าคิดว่าพวกเขากำลังยุ่งอยู่กับข้างใน”

กู้เสี่ยวหวานตอบรับในลำคอแล้วตามกู้ซินเถาไปข้างใน

เมื่อเปิดประตู เห็นว่าสนามหญ้าถูกปูด้วยพรมสีแดง มีขนมแตงโมและผลไม้วางอยู่บนโต๊ะเล็ก ๆ

นี่คงเป็นที่ของเหล่าหญิงสาว

แค่ทำไมไม่เห็นหญิงสาวสักคนที่นี่เลย ทุกคนไปไหนกันหมด?

กู้ซินเถาเดินเข้าไปก่อนและมองไปรอบ ๆ อย่างอยากรู้อยากเห็น “ทุกอย่างพร้อมแล้ว ทำไมไม่เห็นฮูหยินเจียง? เสี่ยวหวาน ข้าจะเข้าไปหาฮูหยิน ดูว่าฮูหยินอยู่ที่ไหน เดี๋ยวข้ามา”

หลังจากพูดจบนางก็จากไป

กู้เสี่ยวหวานยืนอยู่ที่ลาน ประตูของลานนี้ถูกปิดโดยกู้ซินเถาเมื่อนางเข้ามา

ที่นี่มีชายคาสูงทุกด้าน มีเพียงโต๊ะเล็ก ๆ ที่วางอยู่ตรงกลางลานล้อมรอบด้วยทางเดินและไม่รู้ว่าทางเดินจะไปทางไหน

กู้ซินเถาไปนานแล้วและยังไม่กลับมา

กู้เสี่ยวหวานไม่ใช่คนขี้สงสัย แต่มักจะรู้สึกแปลก ๆ หญิงสาวที่ลานหน้าบ้านกำลังจะมาทานอาหารเย็น แต่ไม่มีแม้วี่แววของสาวใช้ที่นี่ มันแปลกเกินไป

เมื่อรู้สึกถึงอันตรายที่ซ่อนอยู่รอบตัว กู้เสี่ยวหวานจึงวิ่งไปที่ประตูทันทีและต้องการที่จะเปิดมัน แต่นางก็ต้องประหลาดใจเมื่อพบว่ามีคนลงกลอนประตูจากด้านนอก

กู้เสี่ยวหวานผงะ ไม่ว่านางจะดึงประตูแรงแค่ไหนก็ไม่อาจเปิดประตูได้

กู้เสี่ยวหวานรู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อยและตะโกน “กู้ซินเถา เจ้าอยู่ที่ไหน กู้ซินเถา ประตูนี้มันถูกลงกลอน!”

——————————————————————–