บทที่ 1306 ของมากมายขนาดนี้เชียว

บทที่ 1306 ของมากมายขนาดนี้เชียว

กู้เสี่ยวหวานเป็นคนที่ไม่ชอบดื่มชา ชาติที่แล้วนางชื่นชอบแต่การดื่มน้ำเปล่า ตอนนี้นอกจากดื่มน้ำเปล่าแล้วก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีทางเลือกอื่นอีก

ครั้งแรกที่ได้ดื่มชากับฉินเย่จือก็ได้เห็นใบชาที่ไม่รู้จัก แต่หลังจากชงด้วยน้ำเดือดแล้ว ใบชานั้นก็คลี่ออก ยอดชานั้นบางและแหลม ปกคลุมไปด้วยขนสีขาวราวกับมีหิมะเกาะอยู่บนยอดชา ช่างสวยงามยิ่งนัก

กู้เสี่ยวหวานประหลาดใจมาก จึงถามฉินเย่จือว่าชานี้มีชื่อเรียกว่าอะไร

“เพียงแค่ใบชาเพียงไม่กี่ใบเท่านั้น ข้าเองก็ไม่รู้จริง ๆ ว่ามันเรียกว่าอะไร” ฉินเย่จือพูดเบา ๆ แล้วจิบเข้าไปหนึ่งอึก คิ้วที่ขมวดอยู่ก็คลายออก นานแล้วจริง ๆ ที่ไม่ได้ดื่มน้ำชา

“แม้ว่าชานี้จะมีสีดูไม่ค่อยน่ามองนัก แต่ว่าหลังจากที่ชงออกมาแล้วกลับเหมือนหลันเสวี่ย สู้เรียกมันว่าชาหลันเสวี่ยเถอะ” กู้เสี่ยวหวานถือถ้วยชาไว้ในมือพลางพูดอย่างหลงใหล

หลังจากชงชานี้แล้ว กลิ่นหอมสดชื่นก็ลอยมาเตะจมูก รสชาตินั้นบริสุทธิ์และยังไม่มีกลิ่นหอมที่เลี่ยน เมื่อดื่มเข้าไปแล้ว กลิ่นหอมก็กระจายฟุ้งไปทั่วในปากและไหลลงไปตามคอจนกระทั่งหอมไปจนถึงในท้อง

กู้เสี่ยวหวานดื่มแล้วดื่มอีกอย่างพึงพอใจ ไม่ต้องพูดเลยว่าใบชานี้ดื่มแล้วอร่อยมากจริง ๆ

“ชาหลันเสวี่ย” ฉินเย่จือเลิกคิ้วและถามกลับ

“อืม น่าฟังหรือไม่ เจ้าดูสิ ใบชานี้เมื่อชงออกมาแล้ว ข้างบนมีขนขาว ๆ เหมือนกับหลันเสวี่ยเลย” กู้เสี่ยวหวานชี้ไปยังใบชาที่ชงแล้วในถ้วยและถามด้วยรอยยิ้ม

ฉินเย่จือมองดูอย่างละเอียด “ไม่ผิด เหมือนจริง ๆ ชาหลันเสวี่ยก็ช่างสมกับชื่อจริง ๆ”

ฉินเย่จือเห็นกู้เสี่ยวหวานชอบดื่มก็หรี่ตามองตรงหน้าอย่างมีความสุข “เจ้าชอบดื่มชานี้หรือ”

กู้เสี่ยวหวานพยักหน้าและพูดอย่างพอใจว่า “ข้าชอบ ชานี้ไม่ฝาดไม่ขม กลิ่นหอมละมุนแต่กลับไม่เลี่ยน เป็นชาที่ดีจริง ๆ”

เป็นชาที่ดีมากจริง ๆ

ฉินเย่จือเลิกคิ้ว แมวน้อยตัวนี้รู้มากเสียจริง

“ชานี้แพงมากใช่หรือไม่” กู้เสี่ยวหวานจิบไปหนึ่งอึกจู่ ๆ ก็ถามขึ้น

ฉินเย่จือเลิกคิ้วขึ้นอีกครั้ง “ไม่ค่อยแน่ใจนัก ชาชนิดนี้ไม่มีขายในท้องตลาด พวกขุนนางระดับสูงก็คงจะดื่มไม่เป็น”

เขาไม่รู้จริง ๆ ว่าชานี้ราคาเท่าไร

ในเมื่อขุนนางระดับสูงดื่มไม่เป็น อีกทั้งในท้องตลาดก็ไม่มีขาย เช่นนั้นก็น่าจะเป็นใบชาที่ราคาถูกมากแล้ว

“อ้อ” กู้เสี่ยวหวานคิดได้ทันที ดูเหมือนว่าราคานั้นจะถูกมาก

ทว่าใบชานี้ราคาถูกมาก แต่กลิ่นและรสชาติที่ชงออกมานั้นกลับดีขนาดนี้ คิดดูแล้วเป็นความงดงามทางธรรมชาติในยุคโบราณจริง ๆ ระบบนิเวศดีและไร้มลพิษ รสชาติของชาที่คุณภาพต่ำที่สุดที่ปลูกออกมาก็ยังดีขนาดนี้

ต่อมากู้เสี่ยวหวานก็เปิดห้องหนึ่งไว้เพื่อทำเป็นห้องชาโดยเฉพาะ ปรับปรุงซ่อมแซมใหม่ ขอเพียงไม่มีธุระอะไรทำแล้ว นางก็จะมาดื่มชาด้วยกันกับฉินเย่จือ

ในตอนนี้ฉินเย่จือพากลิ่นหอมหวานของชาหลันเสวี่ยโชยเตะจมูก เมื่อสูดลมหายใจเข้าไปก็เต็มไปด้วยกลิ่นหอม

กู้เสี่ยวหวานถูกจูบนั้นทำให้หลงใหล อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือโอบรอบคอของฉินเย่จือและกอดเขาแน่น ทั้งสองจูบกันอย่างดูดดื่ม

ทันใดนั้น ฉินเย่จือยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็ถูกกู้เสี่ยวหวานผลักออกไป จากนั้นกู้เสี่ยวหวานก็ปิดปากอย่างตื่นตระหนกและร้องอย่างคร่ำครวญว่า “ข้ายังไม่ได้แปรงฟัน”

หลังจากหวีผมล้างหน้าเรียบร้อยสักพักแล้ว คนที่ขนเครื่องเรือนเหล่านั้นได้จากไปแล้ว ป้าจางและกู้ฟางสี่อยู่ในห้องใหม่ มองไปรอบ ๆ อย่างมีความสุข และยังหาเศษผ้าใหม่เอี่ยมมาเช็ดฝุ่นบนพวกเครื่องเรือนนั้นเบา ๆ ด้วย

“พี่สะใภ้ ของพวกนี้มีแต่ไม้หวางฮวาหลีทั้งนั้น เมื่อถึงตอนนั้นที่ฉือโถวแต่งงานกับแม่นางฟ่านแล้วอาศัยอยู่ที่นี่ อีกหนึ่งปีก็จะมีหลานตัวอ้วนให้พวกท่านแล้ว ถึงตอนนั้นในสวนกู้แห่งนี้ก็จะยิ่งคึกคักมากขึ้น” กู้ฟางสี่เป็นคนที่ชอบความคึกคัก รอเมื่อถึงตอนที่บ้านมีคนเพิ่มมาอีกสองคน มีเสียงร้องไห้และเสียงหัวเราะของเด็ก ๆ จะต้องมีความสุขมากอย่างแน่นอน

ป้าจางเองก็ใช้มือสัมผัสของพวกนั้นเบา ๆ และพูดอย่างซาบซึ้งใจว่า “ถ้าหากนี่ไม่ใช่เสี่ยวหวานซื้อ ข้าจะกล้าซื้อของที่คุณภาพดีมากขนาดนี้เสียที่ไหน พวกเรามีวาสนาที่ได้ติดตามเสี่ยวหวาน”

พูดจบน้ำตาก็ไหลออกมา นางร้องไห้ด้วยความตื้นตันใจ

“ใครกันที่ทำให้ท่านป้าของพวกเราร้องไห้” เมื่อครู่กู้เสี่ยวหวานอยู่ในห้อง ได้ฟังฉินเย่จือบอกว่ามีคนส่งของมา หลังจากตื่นขึ้นจึงรีบมาที่ห้อง พอเข้าประตูมาก็เห็นป้าจางใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตาจึงเดินเข้าไปถาม

“เจ้าเด็กคนนี้นี่ ยังจะไม่ใช่เจ้าอีกหรือ” ป้าจางได้ยินเสียงของกู้เสี่ยวหวานก็รีบเช็ดน้ำตาให้แห้ง เดินเข้าไปหากู้เสี่ยวหวานอย่างรวดเร็ว จับมือของนางไว้และพูดอย่างซาบซึ้งใจว่า “เสี่ยวหวาน ข้าขอบคุณเจ้าแล้ว”

“ท่านป้า ที่ท่านร้องไห้นั้นเป็นเพราะของพวกนี้หรือ” กู้เสี่ยวหวานถามกลับ

เช่นนั้นก็จบแล้ว เพราะด้านหลังนั้นยังมีของที่ตามมาอีกมากมาย

“เสี่ยวหวาน ข้าขอบคุณเจ้า” ป้าจางพูดจบก็ได้ยินเสียงคนเรียกตรงประตู “ขอถามหน่อยว่าที่นี่ใช่สวนกู้หรือไม่ ของที่พวกท่านสั่งไว้มาถึงแล้ว”

“อะไรนะ” ป้าจางได้ยินแล้วก็รีบหันหน้าไปมองกู้เสี่ยวหวาน

กู้เสี่ยวหวานรีบหัวเราะฮิ ๆ “ท่านป้า ข้ายังไม่ได้ทานอาหารเช้าเลย ของพวกนี้ซื้อให้พี่ฉือโถว ท่านป้ากับท่านอาก็ยุ่งกันไปก่อน ข้าขอตัวไปก่อนนะ ฮ่า ๆ”

“เสี่ยวหวาน เสี่ยวหวาน เจ้าอย่าเพิ่งไป เจ้าอย่าเพิ่งไป นี่เจ้ายังซื้อของอะไรไว้อีก” ป้าจางกำลังจะดึงกู้เสี่ยวหวานมาถามให้ชัดเจน แต่กู้ฟางสี่ที่อยู่ข้าง ๆ หยุดนางเอาไว้พลางดึงนางเดินออกไปข้างนอกและพูดว่า “พี่สะใภ้ พวกเราต้องรีบไปแล้ว อย่าให้คนอื่นต้องรอนาน”

“แต่ว่า…”

“ไม่ต้องมาแต่ว่าอะไรแล้ว ฉือโถวจะได้ใช้ชีวิตที่สำคัญมากเช่นนี้ครั้งหนึ่งในชีวิต เสี่ยวหวานอยากทำสิ่งดี ๆ ให้เขา ท่านก็ไม่ต้องมาแต่ว่าอะไรอีก นี่เป็นน้ำใจของเสี่ยวหวานทั้งหมด ท่านไม่ต้องปฏิเสธอีก” กู้ฟางสี่เห็นกู้เสี่ยวหวานรีบวิ่งหนีไป กลัวว่าจะไม่อยากเห็นน้ำตาของป้าจางเพราะของที่ตัวเองซื้อมาเพิ่มเติมอีก ดังนั้นจึงวิ่งจากไปอย่างรีบร้อน

ป้าจางจะไม่รู้ได้อย่างไร

เพียงแต่ว่าเจ้าเด็กคนนี้นี่…

ป้าจางกับกู้ฟางสี่เดินออกไปข้างนอก จนกระทั่งถึงด้านนอกแล้ว แถวของรถม้าก็ยาวเหยียดจนมองไม่เห็นปลายสุด ในรถม้าเหล่านั้นเต็มไปด้วยสิ่งของ

ดูท่าแล้วคงจะมีราคาไม่น้อยเลย

คราวนี้ป้าจางกับกู้ฟางสี่สบตากัน ทั้งสองต่างก็เห็นความตกตะลึงในดวงตาของกันและกัน

ของในรถม้ามากมายเช่นนี้ นอกจากฉือโถวต้องใช้แต่งงานแล้ว ของที่วางไว้ในห้องแต่งงานและของอื่น ๆ ล้วนถูกบรรจุไว้ในกล่องอย่างดี คิดดูแล้วน่าจะเป็นสินสอดทั้งหมด

………………………………………………….