บทที่ 808 แสดงตัวตนที่แท้จริง

บทที่ 808 แสดงตัวตนที่แท้จริง

ใบหน้าของหลิวชิงซานนั้นแสดงออกด้วยความรู้สึกอันลึกซึ้ง ปากของเขาเต็มไปด้วยคำพูดที่ไพเราะ แต่ชอบใส่ร้ายผู้อื่น

ถ้ากู้เสี่ยวหวานไม่รู้เรื่องราวทั้งหมด นางอาจถูกหลิวชิงซานหลอกได้ด้วยท่าทางแบบนี้

“ท่านอาเขยรักท่านอาของข้าจริง ๆ…” จนถึงตอนนี้เขายังพูดไม่ลืมหูลืมตา กู้เสี่ยวหวานขบฟันแน่นแทบอยากจะกัดปากตัวเอง!

“นางเป็นภรรยาของข้า ข้าจะไม่รักนางได้อย่างไร!” หลิวชิงซานกล่าวต่อ

ที่แท้หลิวชิงซานคนที้ก็แสร้งเป็นทำดีกับภรรยา แต่ลับหลังก็ทั้งเตะทั้งต่อยนางทั้งวัน นี่มันเรื่องอะไรกัน!

“หลิวชิงซาน เจ้าไม่ละอายใจบ้างหรือ!” ตอนนี้เสียงที่เกรี้ยวกราดดังมาจากด้านใน สาปแช่งด้วยความโกรธ

เป็นเสียงของกู้ฟางสี่ ปรากฏว่านางแอบฟังอยู่ด้านหลัง

ยิ่งฟังมากเท่าไรก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น นางต้องการที่จะออกมาเผยตัวตนที่แท้จริงของหลิวชิงซาน แต่ป้าจางที่อยู่ข้าง ๆ คอยห้ามไว้ไม่ให้นางออกมา แต่ตอนนี้ได้ยินคำพูดที่ไพเราะของหลิวชิงซาน กู้ฟางสี่ก็นึกถึงความทุกข์ทรมานที่นางได้รับและรู้สึกเศร้าเสียใจ

ตอนนี้กู้เสี่ยวหวานก็รู้เรื่องนี้เช่นกัน นางจึงไม่กลัวอะไรอีกต่อไป!

เลวร้ายที่สุด นางกับหลิวชิงซานคงต่อสู้กันจนตัวตาย ซึ่งถือได้ว่าเป็นการปลดปล่อยตัวเองแล้วยังช่วยกู้เสี่ยวหวานและคนอื่น ๆ

หลิวชิงซานได้ยินใครบางคนด่าเขา ครั้นได้ยินเสียงนั้นเขาก็รู้ทันทีว่าคือกู้ฟางสี่ เส้นเลือดบนหน้าผากเขาแทบระเบิด เขาก้าวไปด้านหน้าทันที ยกกำปั้นขึ้นหมายจะชกไปที่ร่างของกู้ฟางสี่

กู้ฟางสี่ถูกทุบตีจนเคยชิน นางไม่คิดที่จะหลบอีกต่อไป นางยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นพลางหลับตาไม่ขยับเขยื้อน

แต่หลังจากรอเป็นเวลานาน กำปั้นก็ไม่โดนที่ตัวนาง เมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นอาโม่คว้าแขนของหลิวชิงซานเอาไว้

หลิวชิงซานกัดฟันด้วยความเจ็บปวด งอทั้งตัวของเขาไปในทิศทางของการถูกดึง และโกนว่า “เจ็บ เจ็บ ใจเย็น ๆ!”

ป้าจางดึงกู้ฟางสี่ที่กำลังตกตะลึงไปช่อนตัวอยู่ด้านข้าง

กู้เสี่ยวหวานเปิดปากของนาง โดยไม่มีแม้แต่รอยยิ้มบนใบหน้า “หลิวชิงซาน รู้สึกอย่างไรบ้างเมื่อถูกทุบตี?”

“สาวน้อยเสี่ยวหวาน ข้าทำผิดอะไร? เจ้าถึงทำกับข้าเช่นนี้ ข้ายังไม่ได้ทำอะไรกู้ฟางสี่เลย ข้าก้าวไปด้านหน้าเพื่อที่จะช่วยพยุงนางเท่านั้น นางสุขภาพไม่ดีเป็นลมบ่อย ๆ ข้าต้องการที่จะเข้าไปดูแลนางก็แค่นั้น!” หลิวชิงซานยังคงโกหก แต่ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่กู้ฟางสี่อย่างดุดันราวกับว่าต้องการที่จะกินนาง

กู้ฟางสี่หวาดกลัวเล็กน้อย นางย่อตัวลงเพื่อซ่อน ป้าจางเห็นนางเช่นนั้นก็ปกป้องนางทันที “ฟางสี่ ไม่ต้องกลัว! มีคนมากมายอยู่รอบตัวเขา เขาไม่กล้าทำอะไรเจ้าหรอก!”

เมื่อหลิวชิงซานเห็นท่าทางนี้ก็ดูเหมือนว่าจะเข้าใจอะไรบางอย่าง ดวงตาและน้ำเสียงของเขาอ่อนโยนลงทันที “ฟางสี่เกิดอะไรขึ้นหรือ? เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า? รีบอธิบายกับทุกคนสิ!”

“มีอะไรให้อธิบายหรือ?” กู้ฟางสี่โน้มตัวครึ่งหนึ่งของนางไปหาป้าจาง มองไปยังใบหน้าที่ดูน่าเกลียดและหยาบคายที่อยู่ตรงหน้านาง ผู้ชายคนนี้ทำลายทั้งชีวิตของนาง!

กู้ฟางสี่รู้สึกเกลียดและต้องการฆ่าคนที่อยู่ตรงหน้า

นางอยากจะลงมือหลายหนแล้วในตอนกลางคืน แต่นางรู้ว่านางไม่สามารถฆ่าเขาได้

นางจึงต้องการฆ่าตัวตาย แต่นางก็ไม่กล้าลงมือ

นางจึงได้แต่ร้องไห้น้ำตาอาบหน้าทั้งวันทั้งคืน และทนให้เขาทุบตีนางทุกเมื่อเชื่อวัน

แม้แต่เด็กก็ไม่เว้น

มือของกู้ฟางสี่ลูบที่หน้าท้องส่วนที่แบนราบของนาง ซึ่งครั้งหนึ่งเคยมีเด็กน้อยอยู่ในนั้น!

แม้ว่าเด็กคนนี้ไม่ควรเกิดมาบนโลกนี้ แต่เขาก็ยังเป็นสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ!

แต่ก่อนที่จะได้ลืมตาดูโลก เขาก็ถูกเตะและฆ่าโดยพ่อที่มีจิตใจโหดเหี้ยมของเขา

กู้ฟางสี่เกลียดชายผู้เป็นสามียิ่งนัก!

นางชี้ไปที่หลิวชิงซานด้วยนิ้วที่สั่นเทา ตะโกนด้วยความโกรธ “หลิวชิงซาน ไอ้สารเลว เจ้าทำลายชีวิตข้า ชีวิตของข้า ของลูกข้า เจ้า… เจ้ามันสมควรตาย!”

เมื่อเห็นว่ากู้ฟางสี่พูดทุกอย่าง หลิวชิงซานก็รีบวิ่งออกมาหมายจะไปทุบตีกู้ฟางสี่ “เจ้ามันผู้หญิงชั่วช้า เจ้ากำลังพูดจาไร้สาระอะไรกัน!”

แต่อาโม่บีบแขนของเขาไว้แน่น ในใจของหลิวชิงซานคิดว่า ทาสต่ำต้อยผู้นี้ แม้ว่าจะดูผอมมาก แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะแข็งแกร่งขนาดนี้

อาโม่อยากจะบีบแขนของชายผู้นี้เสียให้กระดูกหัก!

“ข้าไม่ได้พูดจาไร้สาระ! หลิวชิงซาน ข้าพอแล้ว เจ้าไม่ให้ข้าได้อยู่อย่างเป็นสุข ข้าก็จะไม่ให้เจ้าได้อยู่อย่างเป็นสุขเช่นกัน! เราตายไปด้วยกันเถอะ!” ในแววตาของกู้ฟางสี่ไม่มีความกลัวอีกต่อไปเมื่อเผชิญหน้ากับหลิวชิงซาน กลับมีแต่ความโกรธและความไม่พอใจเขาจนสามารถหั่นเขาเป็นชิ้น ๆ ได้

“เจ้ามันนังผู้หญิงชั่ว เสียสติไปแล้วหรือ? ถ้าเจ้ายังไม่หุบปาก ข้าจะทุบตีเจ้าให้ตาย!” หลิวชิงซานทั้งต่อยทั้งเตะ แต่เพราะถูกอาโม่พันธนาการเอาไว้จึงก้าวไปไม่ได้ หลังจากพูดอะไรบางอย่างเข้าก็หันศีรษะมองไปที่อาโม่ และจะตบเขาด้วยมือเปล่า “ไอ้คนชั้นต่ำ ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้!”

อาโม่ไม่ขยับ เขาจับหลิวชิงซานไว้แล้วใช้มืออีกข้างบีบเพียงเบา ๆ เท่านั้น แต่หลิวชิงซานก็ร้องออกมาอย่างเจ็บปวดทรมาน “อ้าก…”

เพียงพริบตา กระดูกมือของหลิวชิงซานก็ถูกบีบจนหัก

หลิวชิงซานเหงื่อออกมากผิดปกติจากความเจ็บปวด

หลิวชิงซานพยายามดิ้นรนสองครั้ง แต่ความเจ็บนี้ทำให้เขาต้องกัดฟัน

“เจ้ามันไอ้คนชั้นต่ำ ทาสผู้ต่ำต้อย ปล่อยข้า อย่าหาว่าข้าหยาบคายนะ! ไอ้คนชั้นต่ำ” ตอนนี้กู้ฟางสี่ได้เปิดโปงความลับของเขาแล้ว และนางไม่ต้องหวาดกลัวเขาอีกต่อไป

เปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงแล้ว ยังแสร้งเป็นสุภาพบุรุษอยู่อีกหรือไม่!

เส้นเลือดบนหน้าผากของหลิวชิงซานปูดออกมา เขาคำรามออกมาด้วยสีหน้าดุร้าย “กู้ฟางสี่ เจ้ากล้ามากนะที่ร่วมมือกับผู้อื่นเพื่อจัดการข้า เจ้าอย่าได้ใจไป รอก่อนเถอะ ข้าจะฉีกเนื้อเจ้าออกมา!”

หลิวชิงซานทั้งสบถและสาปแช่ง ทั้งหมดล้วนเป็นคำพูดที่หยาบคาย ทุกประโยคทะลุใจของทุกคน

กู้ฟางสี่ถูกหลิวชิงซานดุด่า ดวงตาของนางหวาดกลัวและกำลังจะซ่อนตัวด้วยความหวาดกลัว ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นสงสารนางจับใจ ยกเว้นหลิวชิงซาน

เมื่อเห็นท่าทางของผู้เป็นอา กู้เสี่ยวอี้รีบก้าวไปด้านหน้าแล้วร้องว่า “ท่านอา ท่านไม่ต้องกลัว! ถ้าเขากล้าทำร้ายท่าน พวกข้าก็จัดการเขาคืน ท่านอา…”