บทที่ 1373 อาการบาดเจ็บของหนิงอัน

บทที่ 1373 อาการบาดเจ็บของหนิงอัน

ในทางกลับกัน จ้าวสวิ่นมองกู้อันหนิงด้วยความประหม่า จากนั้นก็มองไปที่กู้เสี่ยวหวาน จิตใจของเขาล่องลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จนกระทั่งรอยยิ้มเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของกู้เสี่ยวหวาน ใจของเขาก็คลายความกังวลลงและแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

สายตาคู่หนึ่งมองไปยังกู้หนิงอัน แล้วมองไปยังจ้าวจื่อเจี๋ยด้วยความโกรธ แล้วก้มหัวลงโดยไม่พูดอะไรสักคำ

กู้เสี่ยวหวานจับมือของกู้หนิงอัน ไม่มองไปที่จ้าวจื่อเจี๋ยเลยสักนิด และเพียงพูดกับจ้าวสวิ่นว่า “ใกล้จะรุ่งสางแล้ว ข้ารบกวนท่านมาทั้งคืนแล้ว กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ เข้าเองก็ต้องการพักผ่อนเช่นกัน”

จากนั้นก็จูงมือกู้หนิงอันเดินจากไป

ผ่านไปสักพัก มีเพียงตระกูลจ้าวเท่านั้นที่ถูกทิ้งไว้ในห้องโถงขนาดใหญ่

จ้าวสวิ่นมองดูกู้เสี่ยวหวานเดินจากไปและรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แม้จะรู้สึกอ่อนแอ แต่กลับเต็มไปด้วยความหนักแน่น

สิ่งที่นางพูดเมื่อครู่ แม้จ้าวสวิ่นจะได้ยินอย่างชัดเจน แต่ความหมายของมันเขากลับไม่เข้าใจเลยสักนิด

นางไม่ถามหาความรับผิดชอบจากจ้าวจื่อเจี๋ย หรือความรับผิดชอบจากตระกูลจ้าวเลยหรือ? ถึงได้ปล่อยพวกเขาไว้เช่นนี้

แต่ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง ก็ดีแล้ว

ถึงแม้ว่าจ้าวสวิ่นจะรู้สึกปลื้มปริ่มอยู่บ้าง แต่ยังมีความรู้สึกเสียใจอยู่เล็กน้อย ตระกูลจ้าวรอดพ้นจากภัยพิบัติในครั้งนี้ ดูเหมือนว่าหลังจากนี้ต้องอบรมสั่งสอนเด็กสองคนนั้นให้ดีเสียหน่อย ในอนาคตจะได้ไม่มีปัญหาอีกต่อไป แม้ว่าจะมีบางอย่างผิดพลาด ตราบใดที่มันไม่เกี่ยวกับสวนกู้ มันก็จัดการได้ง่าย

และไม่ว่าจ้าวจ้าวจื่อเจี๋ยจะแย่แค่ไหน แต่เขาก็ยังคงเป็นลูกชายของจ้าวสวิ่น

คนเราถึงแม้เหี้ยมโหดแค่ไหนก็ไม่ทำร้ายลูกของตัวเอง ยิ่งกับจ้าวสวิ่นนั้นยิ่งเป็นไปไม่ได้

เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานไม่ต่อความยาวสาวความยืด จ้าวสวิ่นรู้สึกโล่งใจอยู่บ้าง แต่เขาก็ต้องการทำอะไรบางอย่างเพื่อแสดงให้กู้เสี้ยวหวานได้เห็น “เจ้าลูกไม่รักดี ถึงเสี้ยนจู่จะปล่อยเจ้าไป นั่นเพราะท่านมีเมตตายกโทษให้ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้าต้องหันหน้าเข้าหากำแพงแล้วพิจารณาความผิดของเจ้าเป็นเวลาหนึ่งเดือน และห้ามก้าวเท้าออกจากบ้านโดยไม่ได้รับอนุญาต”

กู้เสี่ยวหวานที่จูงมือกู้หนิงอันออกไปรู้สึกคลายความกังวลลง กู้เสี่ยวหวานเผยยิ้มที่มุมปากของนางหลังจากได้ยินการลงโทษที่ไม่จำเป็นต้องมีก็ได้ดังมาจากข้างหลัง

การลงโทษเช่นนี้ ก็ยังดีกว่าไม่ลงโทษอะไรเลย

เดิมทีนางก็อยากจะรู้ว่าจ้าวสวิ่นนั้นจะขอโทษนางและลงโทษจ้าวจ้าวจื่อเจี๋ยอย่างไร ดูแล้วจ้าวสวิ่นคนนี้ยังคงทำอะไรไม่ได้

ถึงแม้ว่าเขาจะเริ่มต้นการเป็นพ่อได้ไม่ดีนัก แต่นั่นก็โทษเขาไม่ได้

เขารังแกนาง แถมยังพูดจาใส่ร้ายชื่อเสียงของนาง ผลักนางเข้าไปในกองไฟแล้วลักพาตัวกู้หนิงอัน และถึงแม้แผนการก่อนหน้านี้จะไม่สำเร็จ ดังนั้นก็ต้องใช้แผนสอง

ความเกลียดชังเช่นนี้ ถ้ากู้เสี่ยวหวานเป็นแม่พระ แล้วมีใครมาทำร้ายก็คงไม่คิดเล็กคิดน้อยอะไร

แต่ว่าครั้งนี้เขากลับกังวลคิดเล็กคิดน้อยมากเกินไป

รอยยิ้มที่มุมปากฉีกกว้างขึ้นเรื่อย ๆ นัยน์ตาฉายความเย็นยะเยือกและมองไปยังข้าง ๆ แต่กู้หนิงอันหนิงกลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยน “จ้าวจื่อเจี๋ยจับเจ้าไปทำไมกัน”

“ระหว่างทางกลับ ข้าผ่านตรอกเล็ก ๆ ตรอกหนึ่ง ทันทีที่เข้าไป ข้าก็ถูกใครบางคนตีหัวจนหมดสติไป และเมื่อข้าตื่นขึ้นมาก็ถูกมัดมือมัดเท้าแล้วโยนเข้าไปในบ้านทรุดโทรมหลังนั้น มือเท้าถูกมัด ปากก็ถูกปิด พูดไม่ได้เลยสักคำ แต่ก็แปลก ตอนข้าตื่นขึ้นมาไม่มีใครอยู่ที่นั่นเลย พอตกดึกจ้าวจื่อเจี๋ยคนนั้นถึงเข้ามา เขาไม่พูดอะไรสักคำ แค่ต้องการทำร้ายข้า โชคดีที่จ้าวสวิ่นมาได้ทันเวลา ไม่เช่นนั้น ข้าเกรงว่าคืนนี้ข้าคงหนีไม่พ้นต้องถูกทำร้ายแน่” กู้หนิงอันพูดอย่างใจเย็น ด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยราวกับว่าเขากำลังพูดถึงเรื่องราวทั่ว ๆ ไปของคนอื่น

เมื่อได้ยินน้ำเสียงอันแผ่วเบาของกู้หนิงอัน ใจของกู้เสี่ยวหวานก็รู้สึกเคร่งเครียดขึ้นมา นางบีบฝ่ามือของกู้อันหนิงแน่นอีกครั้งและมองดูเขาด้วยความกังวลใจ

“ท่านพี่ ท่านสบายใจได้ ข้าไม่เป็นอะไร ตอนนั้นที่เขากำลังจะทำร้ายข้า โชคดีที่จ้าวสวิ่นมาได้ทันเวลา ท่านวางใจเถอะ ข้าสบายดี ท่านดูสิ” พูดจบก็กลัวว่ากู้เสี่ยววานจะไม่เชื่อ จึงหมุนตัวให้นางดูสองครั้ง “ท่านพี่ ท่านดูข้าสิ ข้าดูเหมือนคนไม่สบายหรือ”

กู้เสี่ยวหวานมองดูกู้หนิงอันที่มีท่าทีผ่อนคลายเช่นนี้ ดูเหมือนคนไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลยก็ยิ่งกังวลใจมากขึ้น

“ท่านพี่ ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว” น้ำเสียงประหลาดใจดังมาจากบริเวณทางเดิน ทันใดนั้นก็เห็นร่างหนึ่งพุ่งออกมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็กระโดดใส่กู้หนิงอัน “ท่านพี่ ท่านพี่ ในที่สุดท่านก็กลับมา ท่านทำให้ทุกคนในบ้านตกใจมาก ฮือ ฮือ ฮือ”

“อึก…” จู่ ๆ กู้อันหนิงก็ส่งเสียงออกมา ดูเหมือนว่าเสี่ยวอี้จะเผลอแตะโดนบาดแผลบนร่างกายของเขา ทำให้เขาต้องเบะปากด้วยความเจ็บ แต่เพียงครู่เดียวก็กลับมาเป็นปกติ ยิ้มหยอกล้อกับกู้เสี่ยวอี้ “เด็กโง่ เจ้าไม่ต้องร้องแล้ว ไม่ใช่ว่าพี่ชายของเจ้ากลับมาหรือ?”

“ร่างกายของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” กู้เสี่ยวหวานจ้องมองกู้หนิงอันอย่างไม่ละสายตา สีหน้าเจ็บปวดของกู้หนิงอันที่พยายามจะซ่อนไว้กลับไม่รอดพ้นสายตาของนางไปได้ เห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะเสี่ยวอี้ที่ชนเข้ากับบาดแผลโดยไม่ทันระวัง เขาจึงแสดงสีหน้าเจ็บปวดออกมา

“ไม่มีอะไรหรอกน่า ท่านพี่อย่า… ท่านอย่าขยับ”

กู้เสี่ยวหวานก้าวไปข้างหน้าเพื่อดึงเสื้อของกู้หนิงอัน แต่กู้หนิงอันพยายามอย่างหนักเพื่อขยับให้หลุดพ้นจากการการกระทำของกู้เสี่ยวหวาน แต่เนื่องจากอาการบาดเจ็บบนร่างกายจึงไม่กล้าเคลื่อนไหวมากนัก และเกรงว่าการเคลื่อนไหวของตนเองจะทำให้พี่สาวเกิดสงสัยขึ้นมาหรือทำให้นางได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นกู้หนิงอันจึงทำได้แค่ยึดเสื้อของตนเองไว้แน่น โดยไม่ให้กู้เสี่ยวหวานปลดมันออก

“เปิดออก” กู้เสี่ยวหวานเอ่ยอย่างโกรธเคือง สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธและความกังวล

“ท่านพี่” กู้หนิงอันขมวดคิ้ว หากแต่ไม่กล้าขยับเขยื้อนร่างกาย

กู้เสี่ยวอี้ซึ่งอยู่ข้าง ๆ เห็นพวกเขาสองคนเป็นเช่นนี้ก็รีบพูดเกลี้ยกล่อม “ท่านพี่ รีบถอดเสื้อออกให้พี่สาวดูหน่อยเถอะ จะได้ดูว่าท่านได้รับบาดเจ็บตรงไหน”

น้ำตาของกู้เสี่ยวอี้หลั่งรินออกมา น้ำตาที่เพิ่งหยุดไหลในเมื่อครู่กลับไหลออกมาอีกครั้ง

น้ำตาของกู้เสี่ยวหวานเอ่อล้นรอบดวงตา แต่นางยังสามารถกลั้นมันเอาไว้ได้ แต่ดวงตาคู่นี้กลับแดงก่ำ

กู้เสี่ยวหวานที่เป็นเช่นนี้ราวกับไม่ใช่กู้เสี่ยวหวานคนเดิมที่เคยรู้จัก ยิ่งทำให้กู้หนิงอันเป็นห่วงพี่สาวมากขึ้น

“ท่านพี่ ท่านอย่างร้องไห้เลย ข้าจะถอด ข้าจะถอดแล้ว” เมื่อเห็นหยดน้ำตาเม็ดใหญ่ไหลออกมาจากหางตาของพี่สาว กู้หนิงอันก็ทนไม่ได้ในที่สุด ใช้มือสองข้างเปิดเสื้อที่อยู่บนตัวออก แล้วพูดด้วยเสียงสะอื้น “ท่านพี่ ข้าไม่เจ็บ ข้าไม่เจ็บจริง ๆ”

กู้หนิงอันเอาแต่พูดไม่รู้จบ แต่ผิวหน้าอกที่ปรากฏต่อหน้ากู้เสี่ยวหวานกลับเปลี่ยนสีไปจนจำสีผิวเดิมแทบไม่ได้

มีรอยแผลฟกช้ำอยู่ที่หน้าอกของเขา และมีเพียงส่วนเดียวที่มีรอยบาดแผล ที่เหลือไม่มีส่วนไหนได้รับบาดเจ็บ ซึ่งเห็นได้ชัดว่าจ้าวจื่อเจี๋ยนั้นโหดเหี้ยมเพียงใด