บทที่ 1552 น่าหวาดกลัวยิ่งนัก

…………….

บทที่ 1552 น่าหวาดกลัวยิ่งนัก

ถานอวี้ซูจิบชาพลางถอนหายใจและพูดต่อ “ต่อมาหลังจากที่ซูหมิ่นรู้เรื่องนี้ นางก็สั่งตัดมือและเท้าของบัณฑิตผู้น่าสงสารออกต่อหน้านักแสดงหญิงคนนั้น ต่อมานักแสดงหญิงคนนั้นก็ถูกตัดลิ้นและควักลูกตาออกมาต่อหน้าต่อตาชายคนรัก และถูกกล่าวหาว่าพูดไม่ดีเกี่ยวกับราชสำนักและดูหมิ่นพี่ชายของนาง ไม่นานทั้งสองก็หมดลมหายใจ”

“เกิดอะไรขึ้นในภายหลัง” เมื่อได้ยินเช่นนั้น กู้เสี่ยวหวานก็รู้สึกว่าสันหลังของนางเย็นวาบ

“ภายหลังเมื่อทหารรู้เรื่องนี้ก็ไม่มีผู้ใดกล้ายื่นมือเข้ามายุ่ง อย่างไรก็ตาม คนสองคนที่ตายนั้นก็แค่คนธรรมดา ดังนั้นเรื่องนี้จึงถูกระงับไว้เช่นนี้ หลังจากนั้นก็ไม่รู้ว่าใครไปบอกท่านพี่ฮ่องเต้ ท่านพี่ฮ่องเต้จึงขังซูหมิ่นไว้สองเดือน และกล่าวว่าในอนาคตหากนางเพิกเฉยต่อชีวิตมนุษย์อีก เขาจะให้นางได้ลิ้มรสของการสูญเสียตำแหน่งจวิ้นจู่ไป หมิงอ๋องจึงสาบานว่าจะสั่งสอนนางอย่างดี เป็นเพราะคำพูดเหล่านี้ หลายปีที่ผ่านมาซูหมิ่นจึงไม่กล้าฆ่าผู้บริสุทธิ์ตามอำเภอใจอีก ถึงแม้นางจะเกลียดคุณหนูคนใดในเมืองหลวง แต่นางก็ไม่กล้าทำอะไรเพราะพวกนางล้วนมาจากครอบครัวของขุนนาง หมิงอ๋องเองก็อยู่บนจุดสูงสุดของราชสำนัก และเขายังต้องการคนที่จะมาสนับสนุนฝ่ายของตัวเอง”

ถานอวี้ซูรู้เรื่องนี้จากปู่ของนาง เขาบอกถึงนิสัยที่แท้จริงของซูหมิ่นและพยายามกันนางออกจากซูหมิ่น

ในฐานะจวิ้นจู่ ซูหมิ่นมีตำแหน่งและอำนาจที่สูงส่ง ด้วยสถานะเช่นนี้ หลายคนจึงเข้าหาและเอาใจนาง แต่นางเป็นผู้หญิงที่ร้ายกาจ หากไม่ระวังก็มีโอกาสที่จะถูกนางลอบกัดได้

หลังจากกู้เสี่ยวหวานได้ยินเรื่องนี้ก็ขมวดคิ้ว ซูหมิ่นคนนี้นิสัยไม่น่าคบหา ทันใดนั้น ดูเหมือนนางจะนึกถึงบางสิ่งและพูดอย่างกระตือรือร้น “อาโม่! รีบกลับไปที่จวนตระกูลซูเร็วเข้า ไม่รู้ว่าสาวใช้ที่ชื่อเสี่ยวเหมยนั้นเป็นอย่างไรบ้าง”

สาวรับใช้คนนั้น ในวันนี้…

สาวรับใช้มองไปที่ซูจือเยว่และคว้าเสื้อผ้าของซูจือเยว่

“ท่านพี่ เป็นอะไรไป สาวรับใช้คนนั้นเป็นอะไรไป นางน่าจะแค่ถูกโบย นางทำร้ายท่านพี่และไม่ยอมบอกว่าใครเป็นสั่งการนาง มันทำให้ข้าโกรธจริง ๆ” เมื่อถานอวี้ซูเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานยังคงห่วงใยสาวรับใช้ที่ชื่อเสี่ยวเหมย ในใจก็ยิ่งกังวลมากขึ้น

“นางบอกว่ามีคนสั่งให้นางมาทำให้เสื้อผ้าของข้าเปียก ข้าเชื่อนาง นางคงจะไม่โกหก” ในเมื่อมีคนต้องการใส่ร้ายตนเอง ดังนั้นจะให้สาวรับใช้รู้เรื่องนี้ได้อย่างไร เกรงว่าคงจะมีคนมาติดสินบนสาวรับใช้คนนี้

คนที่ติดสินบนเสี่ยวเหมยคงหนีออกไปไกลแล้ว และเหลือเพียงสาวรับใช้คนนี้เท่านั้น นอกจากนี้ แม่และน้องชายของสาวรับใช้คนนั้นยังถูกจับตัวไป เกรงว่าจะเกิดอันตรายกับพวกเขา

เฮ้อ ช่วยได้ก็ควรจะช่วย เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ กู้เสี่ยวหวานก็รู้สึกหมดหนทาง

“ท่านพี่ ท่านกังวลใช่ไหมว่าสาวรับใช้คนนั้นจะ…” ถานอวี้ซูเบิกตากว้างและไม่อยากจะเชื่อ

“ข้าเกรงว่านางจะตกอยู่ในอันตราย และนอกจากนี้ข้าก็กังวลมาก หากสิ่งที่ข้ากังวลนั้นเป็นจริงขึ้นมา ข้าเกรงว่า…” กู้เสี่ยวหวานเปิดม่านรถและทอดมองถนนข้างนอกหน้าต่างรถม้า ตอนนี้จิตใจของนางปั่นป่วนไปหมด

เมื่อซูจือเยว่ต้องการมอบจี้หยกที่เขาถืออยู่ให้นาง กู้เสี่ยวหวานก็รู้สึกถึงสัญญาณเตือนภัยในใจ

หรือว่าซูจือเยว่จะรู้สึกอะไรกับตัวเอง?

เมื่อคิดถึงวิธีที่เขามองตัวเอง และซูหมิ่นที่มองตัวเองเหมือนศัตรู

นางรู้อยู่ในใจว่า ถ้าซูจือเยว่ปฏิบัติกับตัวเองแบบนี้จริง ๆ ซูหมิ่นจะไม่มีวันปล่อยตัวเองไป

กู้เสี่ยวหวานไม่พูดอะไร และถานอวี้ซูเองก็ไม่พูดอะไร พวกนางแค่จ้องมองถ้วยชาตรงหน้านางอย่างว่างเปล่า โดยบอกว่าพรุ่งนี้นางจะเข้าไปที่วังหลวงเพื่อบอกไทเฮาเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้

เมื่อรถม้ามาถึงสวนชิง ทันทีที่ลงจากรถ อาโม่ก็เข้ามาและกระซิบบางอย่างกับกู้เสี่ยวหวานสองสามคำ คำพูดนั้นทำให้กู้เสี่ยวหวานขมวดคิ้วแน่น ขณะที่ถานอวี้ซูถามอย่างเป็นกันเองว่า “อะไรนะ”

“เจ้าลงไปเถอะ” กู้เสี่ยวหวานเดาตอนจบได้แล้ว จึงโบกมือให้อาโม่ลงไป และเดินนำถานอวี้ซูซึ่งอยู่ในความงุนงงกลับไปที่ห้องโถง

“ท่านพี่ ท่านหมายความว่าสาวรับใช้คนนั้น…” ถานอวี้ซูนั่งอยู่บนที่นั่งเป็นเวลานาน แต่ก็ยังไม่ตอบสนองด้วยสีหน้าที่กำลังงุนงง

“สาวรับใช้คนนั้นถูกโบยจนตาย แม้ว่านางจะตายแล้ว แต่ลูกตาของนางก็ถูกควักออกมาและมือของนางก็ถูกตัดจนขาด” กู้เสี่ยวหวานถอนหายใจ ดูเหมือนว่าซูหมิ่นจะชอบซูจือเยว่มาก

รักจนเสียสติ และฆ่าใครก็ตามที่มีความรู้สึกนึกคิดกับซูจือเยว่

“ซูเฉี่ยนเยว่โหดเหี้ยมมาก นางโบยสาวรับใช้จนตาย แม้กระทั่งสภาพศพก็ไม่สมบูรณ์ด้วยซ้ำ” ถานอวี้ซูคิดว่าการกระทำของอีกฝ่ายจะมากเกินไปแล้ว “ดูเหมือนว่าซูเฉี่ยนเยว่จะอยู่กับซูหมิ่นมานานแล้ว และยังได้เรียนรู้ความโหดร้ายนี้ตั้งแต่อายุยังน้อย มันช่างโหดร้ายและไร้ความปรานีจริง ๆ”

กู้เสี่ยวหวานส่ายหน้า “ซูเฉี่ยนเยว่คงไม่ได้ทำเรื่องนี้”

“ท่านพี่ ท่านหมายความว่าอย่างไร” ถานอวี้ซูเงยหน้าขึ้นทันใดราวกับเพิ่งครุ่นคิดอะไรบางอย่างออก ดวงตาของนางเบิกกว้าง “ท่านหมายความว่าเป็นฝีมือของซูหมิ่นหรือ? แต่ทำไมนางต้องควักดวงตาและตัดมือของสาวรับใช้คนนั้นออกด้วยล่ะ”

นางจำได้อย่างชัดเจนว่า ซูหมิ่นไม่ได้สื่อสารกับสาวใช้คนนั้นเลยแม้แต่น้อย

“สาวรับใช้แตะต้องเสื้อผ้าของซูจือเยว่และมองไปที่ซูจือเยว่” กู้เสี่ยวหวานกล่าว

“ซูหมิ่น… นางทำแบบนั้นได้อย่างไร” ถานอวี้ซูปิดปากด้วยความประหลาดใจหลังจากได้ยินสิ่งนี้ “นางไม่ใช่คนของซูจือเยว่ด้วยซ้ำ ทำไมนางถึงทำแบบนี้”

“นางน่ากลัวเกินไป” กู้เสี่ยวหวานวางถ้วยชาในมือของนางแล้วพูดอย่างเย็นชา “นางรักซูจือเยว่และจะไม่ยอมให้ใครได้จือเยว่ไป แม้ว่าจะมองหรือแตะต้องเสื้อผ้าก็ตาม ความรักแบบนี้ช่างน่ากลัวยิ่งนัก”

“ท่านพี่ วันนี้เขาก็พูดบางอย่างกับท่าน…” เมื่อได้ยินเช่นนี้ ถานอวี้ซูก็คิดว่า “นอกจากนี้ตอนที่อยู่หน้าประตู ซูจือเยว่ต้องการมอบจี้หยกที่ซูหมิ่นอยากได้ให้ท่าน”

ยิ่งถานอวี้ซูคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเท่าไร นางก็ยิ่งตกใจมากขึ้นเท่านั้น ในขณะนี้นางตื่นตระหนกเล็กน้อยจึงรีบลุกจากเก้าอี้ จับมือกู้เสี่ยวหวานและตะโกนด้วยความหวาดกลัว “ท่านพี่ รีบเก็บของเร็ว ตามข้ามา มาอยู่กับข้าในจวนตระกูลถานเถอะ”

…………….