บทที่ 1565 แม่ลูกคุยกัน

…………….

บทที่ 1565 แม่ลูกคุยกัน

“ท่านแม่หลับไปแล้วหรือ”

“เพิ่งหลับไปเจ้าค่ะ ไม่ได้เห็นฮูหยินมีความสุขแบบนี้มานานแล้ว ครั้งนี้นั่งได้นานมาก” พี่เลี้ยงกุ้ยพูดอย่างพึงพอใจ

“ใช่แล้ว ในอนาคตท่านแม่ของข้าจะต้องดีขึ้นอย่างแน่นอน” ฟางเพ่ยหยาพึมพำ

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงจากข้างใน “เพ่ยหยา เข้ามาหาแม่หน่อย” เสียงของฮูหยินฟางดังขึ้น

ฟางเพ่ยหยาส่งเสียงตอบรับและเดินเข้าไปข้างใน

เมื่อพี่เลี้ยงกุ้ยได้ยินก็รู้ว่าสองแม่ลูกมีบางอย่างจะพูดคุยกัน นางจึงไม่รบกวนและรีบออกไปทันที

ท่านแม่และลูกสาวคุยกันอยู่ในห้อง ไม่มีใครเข้าไปยุ่ง ไม่มีใครรู้ว่าทั้งสองพูดคุยเรื่องอะไรกัน แต่เมื่อฟางเพ่ยหยาออกมา ท่าทางดูผ่อนคลายเหมือนภาระทั้งหมดถูกยกออกไป

ยามพลบค่ำของปลายฤดูใบไม้ร่วง เมฆบนท้องฟ้ายังไม่จางหายไป เมฆสีแดง สีขาว และท้องฟ้าสีครามถูกผสมผสานเข้าด้วยกัน แสงของดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าดูงดงามเป็นพิเศษราวกับอยู่ในความฝัน ดูเหมือนว่าท้องฟ้าครึ่งหนึ่งจะถูกแผดเผาด้วยไฟ และแสงสีทองส่องประกายเจิดจ้า

ฟางเพ่ยหยายืนอยู่ใต้ชายคาตลอดเวลา นางมองดวงอาทิตย์และเมฆที่อยู่รอบ ๆ ถูกย้อมด้วยสีแดง

พระอาทิตย์ตกสวยมาก

“คุณหนู ข้าเตรียมอาหารเย็นเสร็จแล้ว เมื่อครู่ท่านและคุณหนูกำลังคุยกันอยู่ข้างใน ข้าจึงไม่รบกวน” เนี่ยนผิงเข้ามาและพูดด้วยความเคารพ แม้ว่าหลูเหวินซินจะแต่งงานไปแล้วก็ตาม แต่เมื่อกลับมาที่บ้านของตระกูลหลู คนที่นี่ก็ยังคงเรียกนางว่าคุณหนู

ฟางเพ่ยหยาพยักหน้าด้วยรอยยิ้มจาง ๆ “ข้าจะไปที่นั่นเดี๋ยวนี้”

หลังจากพูดจบ นางก็เดินไปที่ประตูลาน ด้านหลังคือเนี่ยนผิงซึ่งคอยรับใช้หลูเหวินซิน เมื่อมองไปที่คุณหนูที่เคยไม่ร่าเริง ตอนนี้กลับมาร่าเริงและมีใบหน้าผ่อนคลาย ดูเหมือนว่านางจะรู้บางสิ่งที่น่ายินดี

แสงในยามอาทิตย์อัสดงสวยงามขนาดนั้นจริงหรือ?

เนี่ยนผิงเงยหน้าขึ้นและมองดูเมฆสีแดงครึ่งท้องฟ้า เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว

ในที่สุดค่ำคืนก็มาถึง

ในตอนกลางคืน หลังจากรับประทานอาหารเสร็จแล้ว กู้เสี่ยวหวานก็เดินไปรอบ ๆ สวน ทำให้ร่างกายเปียกโชกด้วยเหงื่อ โชคดีที่โค่วตันได้สั่งให้คนเตรียมน้ำร้อนสำหรับอาบน้ำแล้ว เมื่อกู้เสี่ยวหวานกลับมา จึงตรงไปที่ห้องน้ำทันที

กู้เสี่ยวหวานถอดเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว และก้าวเดินลงไปในอ่างอาบน้ำ

รอบด้านล้อมรอบไปด้วยกำแพงหินหนาทึบ ไม่มีที่ทางให้เข้าออกได้นอกจากประตูและหน้าต่าง

กู้เสี่ยวหวานรู้สึกโล่งใจมากและนอนแช่น้ำอย่างสบายใจ น้ำอุ่นท่วมผิวขาวของนาง และเส้นผมสีดำสยายปกคลุมไหล่ นางนอนพิงขอบอ่าง ปล่อยให้อาจั่วช่วยนางหวีและสระผมให้

ความสดชื่นนี้ได้ขจัดความกระสับกระส่ายและความเบื่อหน่ายทั้งหมดที่นางประสบในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาไปจนหมด

“ท่านพี่เย่จือจะมาคืนนี้ เจ้าเตรียมอุ่นอาหารเย็นให้ข้าที ข้าเกรงว่าเมื่อกลับมาเขาต้องหิวแน่ ๆ” กู้เสี่ยวหวานหลับตา ขนตายาวของนางเป็นประกายภายใต้แสงเทียน และริมฝีปากสีชมพูเผยอออกเล็กน้อย

ตั้งแต่นางรู้ว่าฉินเย่จือปฏิบัติหน้าที่ในวัง เขาจึงมีวันหยุดเพียงคืนเดียวทุก ๆ ครึ่งเดือน ได้ยินมาว่าเขาลาดตระเวนพระราชวังในตอนกลางคืน และเข้าร่วมกับกองทัพเพื่อปกป้องความปลอดภัยของพระราชวัง

ในตอนแรก ฉินเย่จือคิดว่ากู้เสี่ยวหวานจะรู้สึกเสียใจโดยบอกว่าเขาเข้าร่วมกับกองทัพในฐานะผู้คุ้มกัน แต่เขาจะรู้ได้อย่างไรว่านางไม่รู้สึกเสียใจเลยและกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของเขาในวังมากกว่า ท้ายที่สุดผู้คุ้มกันจะต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อความปลอดภัย

ดังนั้นทุกครั้งที่เห็นฉินเย่จือ กู้เสี่ยวหวานไม่สามารถหยุดพูดถึงเรื่องความความปลอดภัยและบอกให้เขาระมัดระวังตัว แม้ว่าจะได้ยินนางพูดทุกครั้ง แต่ทุกครั้งก็รู้สึกเหมือนกินน้ำผึ้งในหัวใจ

หลังจากจัดการกับเรื่องต่าง ๆ เสร็จแล้ว ฉินเย่จือก็รู้สึกเหนื่อยไปทั้งตัว และช่วงนี้มีเรื่องเกิดขึ้นในราชสำนักมากขึ้นเรื่อย ๆ

ไม่ใช่แค่เรื่องของอาณาจักรต้าชิง แม้แต่อาณาเล็ก ๆ ที่อยู่รอบด้านก็ไม่สงบสุข ดูเหมือนว่าเมื่อไม่มีสงครามมานาน อาณาจักรเล็ก ๆ เหล่านี้ก็ขาดความรับผิดชอบมากขึ้นเรื่อย ๆ

ฉินเย่จือถอนหายใจ มองไปที่ท้องฟ้าข้างนอก เมื่อเห็นว่ามันดึกมากแล้วก็เดาว่าลูกแมวกำลังจะพักผ่อน เขารีบกลับเข้าไปในห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเปิดทางเข้าลับ

เมื่อเห็นไฟในบ้านยังสว่างอยู่ก็เดาว่ากู้เสี่ยวหวานยังคงรอตนเองอยู่

“นายน้อยฉิน ท่านมาแล้ว คุณหนูกำลังรอท่านอยู่เลย” เมื่อเห็นว่าฉินเย่จือมาถึง อาจั่วจึงรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อทำความเคารพเจ้านายของนาง

…………….