บทที่ 1616 ไปที่จวนหมิงอ๋อง

……….

บทที่ 1616 ไปที่จวนหมิงอ๋อง

ถานอวี้ซูโกรธเคืองเป็นอย่างมากและพูดด้วยความขุ่นเคือง แต่ละคำทำให้ซูจือเยว่สั่นสะท้านไปทั้งตัว อวี้ซูทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้อย่างขุ่นเคือง “ฮู้กั๋วจวิ้นจู่ ข้า ข้า…”

“นายน้อยซู ข้ารู้สึกขอบคุณมากสำหรับข้อมูลที่ท่านให้ข้าครั้งก่อน หลังจากที่เรื่องของตระกูลหลี่ได้รับการแก้ไข ข้าจะไปขอบคุณท่านเป็นการส่วนตัวอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้เป็นเรื่องของความเป็นความตายไม่อาจปล่อยไปได้ โปรดยกโทษให้ข้าด้วยที่ไม่อาจยอมรับขอเสนอนี้ได้” การปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมาของกู้เสี่ยวหวานทำให้ใบหน้าของซูจือเยว่เปลี่ยนสีในทันที

“ท่านเสี้ยนจู่ ข้า ข้า…” ซูจือเยว่พูดไม่ออกบอกไม่ถูกได้แต่นิ่งงันอยู่เช่นนั้น มือเท้าเก้งก้างไม่รู้ว่าจะวางไว้ที่ไหน ท่าทางราวกับถูกโจมตีอย่างรุนแรงจนสูญเสียความมั่นใจในทันที ท่าทางโดดเด่นที่เป็นธรรมชาติของนายน้อยเยว่ที่ทุกคนในเมืองหลวงชื่นชมมลายหายไปหมดสิ้น

“นายน้อยซู ถ้าไม่มีเรื่องอะไรก็โปรดกลับไปเสียเถิด ถ้าไม่มีเรื่องอะไรก็อย่ามาที่นี่อีก ถ้าหมิงตูจวิ้นจู่เห็นเข้า ข้าเกรงว่านางจะคิดกลอุบายบางอย่างเพื่อใส่ร้ายท่านพี่” ถานอวี้ซูพูดอย่างเย็นชาและออกคำสั่งไล่แขก “พวกเจ้า ส่งนายน้อยซูกลับไป”

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ โค่วตันจึงมองไปที่กู้เสี่ยวหวาน เมื่อเห็นกู้เสี่ยวหวานพยักหน้าเห็นด้วย โค่วตันจึงก้าวไปข้างหน้า ผายมือออกและพูดว่า “นายน้อยซู เชิญเจ้าค่ะ”

ซูจือเยว่ไม่รู้ว่าตัวเองออกมาจากสวนชิงได้อย่างไร ตอนนี้เขากำลังงุนงงราวกับคนหลงทาง

เขานั่งในรถม้าอย่างมึนงง หลายชิ่งไม่เคยเห็นนายน้อยเหม่อลอยขนาดนี้มาก่อนและถามอย่างประหม่า “นายน้อย นายน้อย ท่านเป็นอะไรไป”

ซูจือเยว่ไม่ตอบ เขาเอาแต่คิดถึงคำพูดของถานอวี้ซู

นอกจากนี้ยังมีความเย็นชาและความไว้ตัวของเสี้ยนจู่อันผิง ซูจือเยว่รู้สึกเจ็บปวด และยื่นมือผลักหลายชิ่งไปด้านข้าง

หลายชิ่งตกใจ เขาไม่เคยเห็นนายน้อยสูญเสียการควบคุมมาก่อนและรีบถาม “นายน้อย ข้าคือหลายชิ่ง ท่านเป็นอะไรไป”

ซูจือเยว่เงยหน้าขึ้น น้ำเสียงของเขาผิดหวังเล็กน้อย “ไปจวนหมิงอ๋อง”

“นายน้อย เกิดอะไรขึ้นกับท่าน?” หลายชิ่งไม่เคยเห็นนายน้อยเป็นแบบนี้มาก่อน ดังนั้นเขาจึงถามต่อไป เขาไม่ได้เข้าไปในสวนชิงและเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนายน้อยในเมื่อครู่

อย่างไรก็ตาม นายน้อยเข้าไปข้างในอย่างมีความสุข แต่กลับออกมาด้วยท่าทีกระวนกระวาย หลายชิ่งเดาว่าต้องมีบางสิ่งที่ไม่พึงประสงค์เกิดขึ้นกับตัวนายน้อยเมื่อครู่

“ไปที่จวนหมิงอ๋อง” ซูจือเยว่พูดช้า ๆ หลับตาแน่น ก่อนจะลืมตาขึ้นอีกครั้ง

หลายชิ่งเห็นเจ้านายตนเองไม่พูดอะไรสักคำ และดวงตาของเขาก็กลับมาเป็นปกติ ดังนั้นเขาจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก และในที่สุดความกังวลนั้นก็หายไป

ซูจือเยว่มองไปข้างหน้า น้ำเสียงของเขาเย็นชาและยังคงมีอารมณ์เล็กน้อยในน้ำเสียงที่ไม่สามารถอธิบายได้ “เรื่องที่มาสวนชิงในวันนี้ อย่าให้บุคคลที่สามรู้อีก เจ้าเข้าใจหรือไม่?”

หลายชิ่งพยักหน้าอย่างรีบร้อน “นายน้อย ไม่ต้องกังวล หลายชิ่งจะปิดปากเงียบ”

ดูเหมือนว่าเจ้านายจะมีเรื่องไม่มีความสุขเกิดขึ้นในสวนชิง และเขาไม่ต้องการเจอเสี้ยนจู่อันผิงคนนั้นอีก หลายชิ่งลอบถอนหายใจ เสี้ยนจู่อันผิงมีรูปลักษณ์ที่สง่างาม มี จิตใจอ่อนโยนและใจดี หากนางและนายน้อยสามารถเป็นทองแผ่นเดียวกันได้ พวกเขาจะเป็นคู่ที่สวรรค์สร้าง

หลายชิ่งถอนหายใจ สะบัดแส้ในมือของเขาและตะโกนเสียงดัง ก่อนจะบังคับรถม้าออก และหายลับไปจากประตูสวนชิง

ภายในรถม้าซูจือเยว่เอนหลังพิงเบาะ ใบหน้าของเขาซีดเผือด

คำพูดของฮู้กั๋วจวิ้นจู่ทำให้เขากลับสู่ความเป็นจริงในทันที

หมิงตูจวิ้นจู่ยังคงอยู่ที่นั่นและยังคงมีความรักต่อเขา เขาจะไปคิดเรื่องเสี้ยนจู่อันผิงได้อย่างไร

ถ้าเขาทำให้หมิงตูจวิ้นจู่โกรธจะไม่เป็นการผลักนางไปสู่อันตรายหรอกหรือ?

เมื่อถานอวี้ซูพูดประโยคนั้น ซูจือเยว่ก็รู้สึกเย็นวาบที่สันหลัง และแม้กระทั่งตอนนี้ ใบหน้าของเขาก็ซีดเซียว

ความโหดเหี้ยมของหมิงตูจวิ้นจู่ เขาเคยเห็นสิ่งนี้มาก่อน

ในวันงานเลี้ยงบทกวีและสาวใช้คนนั้น ท่านแม่สั่งลงโทษนาง แต่ต่อมาสาวใช้คนนั้นก็ถูกตัดมือและควักลูกตาออก

เพียงเพราะมือของนางดึงเสื้อผ้าของเขาและดวงตาของนางก็มองมาที่เขาในเวลานั้น

เมื่อได้ยินรายงานของหลายชิ่ง ซูจือเยว่ก็ตกใจมากจนทรุดลงกับพื้นอย่างควบคุมไม่ได้ นี่คือคนที่พูดอยู่เสมอว่านางชอบเขาและต้องการแต่งงานกับเขา

นางไม่อยากให้ผู้หญิงคนอื่นเข้ามาใกล้เขา และไม่อยากให้ผู้หญิงคนอื่นมองมาที่เขาด้วยเช่นกัน

ซูจือเยว่ไม่เคยรู้สึกหวาดกลัวและสิ้นหวังเช่นนี้มาก่อน

เขาปล่อยให้เสี่ยวหวานมีปัญหาไม่ได้เด็ดขาด

ใบหน้าของซูจือเยว่ยังคงซีดเล็กน้อย แต่ในขณะที่เขาฟื้นตัวอย่างช้า ๆ หลายชิ่งก็กล่าวข้างนอก “นายน้อยมาถึงจวนหมิงอ๋องแล้วขอรับ”

ซูจือเยว่พยักหน้าและกำมือแน่น “ไปบอกว่าข้ามาที่นี่เพื่อพบท่านหมิงตูจวิ้นจู่”

หลายชิ่งพยักหน้า หลังจากนั้นไม่นานคนรับใช้ก็เข้ามาและก้มศีรษะเพื่อเชิญเขาเข้าไปด้านใน “นายน้อยซู เชิญข้างในขอรับ”

คนรับใช้ดูแลรีบเข้ามาต้อนรับเขาอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้แจ้งให้หมิงตูจวิ้นจู่ทราบ ซูจือเยว่ไม่รู้ว่าในจวนหมิงอ๋องซูหมิ่นได้อธิบายกับคนรับใช้แล้วว่าตราบใดที่นายน้อยของตระกูลซูมาจะไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ขวางเขาและต้องเชิญเขาเข้ามา

ซูจือเยว่ไม่มีความคิดที่จะมาจวนหมิงอ๋อง ดังนั้นเขาจึงไม่เข้าใจกฎเหล่านี้ และก็ไม่อยากรู้ด้วยซ้ำ

คนรับใช้เฝ้าประตูรู้ว่าคนนี้เป็นคนโปรดของจวิ้นจู่ ดังนั้นจึงยกยอเขาโดยธรรมชาติ

“นายน้อยซู เชิญขอรับ” หลังจากพูดจบ เขาก็ก้มศีรษะและต้อนรับซูจือเยว่เข้าสู่จวนหมิงอ๋อง

หินอ่อนสีขาวแกะสลักลวดลายดอกบัว และทุกย่างก้าวเปรียบเสมือนมีดอกบัวที่บานอยู่ข้างหลัง มีเสน่ห์และหรูหรา ดอกไม้และต้นไม้ที่ปลูกในเรือนยังอุดมสมบูรณ์เพราะได้รับการดูแลอย่างดี

ซูจือเยว่ไม่ได้มองไปด้านข้าง เขาทำเมินทุกสิ่งรอบด้าน และเดินตามหลังคนรับใช้ไป

……….