บทที่ 221 สิ่งต่างๆยังคงอยู่ แต่คนกลับเปลี่ยนแปลงแล้ว

“เฉว่ฉิง เธอก็มาแล้วหรอ!”

พวกหวังรุ่ย ก็ได้ยิ้มทักทายกับเจียงเฉว่ฉิง

“เฉินเกอ นายรอนานแค่ไหนแล้ว?”

เจียงเฉว่ฉิง ในเวลานี้ก็ยิ้มพูดกับเฉินเกอ

“ไม่นานเท่าไหร่!” เฉินเกอพูดขึ้น

วันนี้เจียงเฉว่ฉิงแต่งตัวสวยไม่น้อย เป็นผู้หญิงที่ทำให้คนอื่นมองแล้วหวั่นไหวจริงๆ

แต่เฉินเกอก็เพียงแค่ดูเท่านั้น ในใจไม่มีความคิดอะไรเกินเลย

“ใช่แล้ว เฉว่ฉิง เมื่อวานเห็นในกลุ่มงานเลี้ยง เห็นพวกเขาคุยกันว่าคุณหาเจองานที่ดีมาก บริษัทดรีมเมอร์อินเวิร์สเมนท์กรุ้ปนั่น คุณเข้าไปได้อย่างไร? ได้ยินมาว่าเพียงแค่ทุนจดทะเบียน ก็เป็นหนึ่งหมื่นล้านแล้ว!”

ในเวลานี้หวังรุ่ยพูดด้วยความอิจฉา

เดิมทีเธอได้คบกับต้าเหิงที่มีร้านค้าเป็นของตัวเอง ก็ถือว่าได้เข้าสู่ชีวิตฐานะปานกลาง

มีชีวิตดีๆแน่นอน

ดังนั้นหวังรุ่ย ก็ค่อนข้างเหนือกว่าต่อหน้ากลุ่มเพื่อนๆในชั้นเรียน

แต่เมื่อเทียบกับเจียงเฉว่ฉิง แล้ว ก็ยังรู้สึกว่าตัวเองด้อยกว่า

บริษัทดรีมเมอร์อินเวิร์สเมนท์กรุ้ป มีใครไม่รู้บ้าง ว่าก่อตั้งลงทุนโดยคุณชายเฉิน แห่งจินหลิง เป็นโครงการพัฒนาขนาดใหญ่ของ อำเภอผิงอันในอนาคต หากใครเข้าร่วมองค์กรนี้ ให้ปีละล้านสองล้าน ก็ไม่ยอมแลกเปลี่ยนแน่นอน

ดังนั้นหลังจากที่ข่าวนี้หลุดออกมาในกลุ่ม ในกลุ่มก็ลุกไหม้ทันที

ใครก็รู้ดีว่า ใช้เวลาอีกไม่นาน อำเภอผิงอันก็จะมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่หลวงแล้ว

“ตอนนี้ฉันก็เพิ่งเข้าบริษัทได้ไม่นาน ในอนาคตจะก้าวหน้ายังไงใน บริษัทยังไม่รู้เลย พูดตามตรงฉันก็ไม่ค่อยมั่นใจนัก! และที่ฉันอยู่ไม่ใช่สำนักงานใหญ่ของบริษัทดรีมเมอร์อินเวิร์สเมนท์กรุ้ปแต่เป็นเพียงบริษัทเล็กๆ ที่ บริษัทดรีมเมอร์อินเวิร์สเมนท์กรุ้ปลงทุนเท่านั้น ไม่ได้ลึกลับอย่างที่พวกเขาพูด!”

เจียงเฉว่ฉิง ยิ้มแห้งๆ

“ก็ยังเยี่ยมมากเหมือนกัน เฉว่ฉิง คุณอย่าถ่อมตัวเลย!”

หวังรุ่ย พูดด้วยความอิจฉาเล็กน้อย

สำหรับเฉินเกอ อยู่ข้างๆรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยอยู่ข้างๆ

ที่แท้ เจียงเฉว่ฉิงได้เข้าทำงานในเครือบริษัทที่บริษัทดรีมเมอร์อินเวิร์สเมนท์กรุ้ปนี่เอง

และบริษัทดรีมเมอร์อินเวิร์สเมนท์กรุ้ปเป็นของใคร?

ก็ต้องเป็นของเฉินเกอแน่นอน!

นั้นก็ไม่น่าแปลกใจเลย เมื่อวานตอนที่ตัวเองตัดริบบิ้นเสร็จ กำลังจะปั่นจักรยานออกไป ทันทีที่เข้าไปในงาน ในสนามกว้างหน้างาน ก็ได้พบกับพวกเจียงเฉว่ฉิง

งานฉลองเมื่อวาน มีคนดังมาไม่น้อย คนเลยเยอะเป็นธรรมดา

และเจียงเฉว่ในฐานะสมาชิกหนึ่งของบริษัทดรีมเมอร์อินเวิร์สเมนท์กรุ้ปพาไม่กี่คนเข้าไปเล่น ก็ไม่ใช่ปัญหาอยู่แล้ว

เฉินเกออดคิดไม่ได้ว่า บังเอิญจัง!

“พอดีเลย เดี๋ยวเราเข้าไปด้วยกันนะ!”

เจียงเฉว่ฉิง กำลังพูดถึงการไปงานเลี้ยงด้วยกัน

หวังรุ่ยพูดว่า “ไม่ต้องแล้ว เฉว่ฉิง เดี๋ยวคุณนั่งรถของเราไปด้วยกัน? มีคนมารับพวกเรา!”

เจียงเฉว่ฉิงกำลังจะพูดอะไร

โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นกะทันหัน

หลังจากรับสาย ก็เดินไปข้างหน้าด้วยใบหน้าเขินอายเล็กน้อย ตอบอืมๆสองสามทีถึงได้วางสายโทรศัพท์

“แฟนของคุณหรอ?”

เฉินเกอเห็นเจียงเฉว่ฉิง ใบหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอาย เลยยิ้มแล้วถามขึ้น

“พูดอะไรกัน ฉันยังไม่มีแฟนนะ แค่เพื่อนคนหนึ่งของฉันเท่านั้น!”

เจียงเฉว่ฉิง ยิ้มอย่างเก้อเขิน

และเฉินเกอก็ได้หยิบกุญแจรถออกมา เตรียมที่จะไปขับรถ รับเจียงเฉว่ฉิง ไปด้วย

และในขณะนี้

Audi A4L สีขาวคันใหม่ก็พุ่งออกจากถนนราวกับเสือดุร้ายลงภูเขากะทันหัน

แล้วเบรกกะทันหันอีกครั้ง จอดหน้าป้ายรถเมล์โดยตรง

เลื่อนกระจกรถลง ผู้ชายสวมแว่นกันแดดคนหนึ่ง ยื่นใบหน้าออกมา

“ไปกัน เฉว่ฉิง เดี๋ยวเพื่อนๆร่วมชั้นก็จะไปกันแล้ว เราสองคนไปกันก่อน!”

ชายหนุ่มพูดกับเจียงเฉว่ฉิง

และรถคันนี้ ก็ดึงดูดความสนใจของผู้คนจำนวนมากที่รออยู่ตรงป้ายรถเมล์

เฮ้ย จริงๆเลย สาวงามก็ต้องมีไฮโซหนุ่มมารับ!

ผู้ชายบางคนพูดอย่างน้อยใจ

“ลี่เหวินหยาง พี่หยาง พี่เองหรอ พี่เพิ่งซื้อรถหรอ?”

หวังรุ่ยจำชายหนุ่มได้ พูดด้วยความประหลาดใจในตอนนั้น

ลี่เหวินหยางเห็นหวังรุ่ยกับต้าเหิงก็อยู่ด้วย ก็รู้สึกประหลาดใจขึ้นมาเล็กน้อย

ก็เลยเดินออกมาจากรถ

มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกงพิงที่รถแล้วยิ้มพูดว่า “ซื้อมาครึ่งเดือนก่อน ตอนนี้ถึงฝึกคล่องมือ!”

ลี่เหวินหยางก็อยู่ในห้องเดียวกันกับเฉินเกอ

ตอนแรกในชั้นเรียน คนที่มีอำนาจเงินทอง มีเพียงผู้ชายสองคนเท่านั้น

คนหนึ่งคือลี่เชา ที่มีความสัมพันธ์กับองค์กรสาธารณสุข และอีกคนหนึ่งที่มีเงิน ก็คือลี่เหวินหยางแล้ว

ลี่เหวินหยางและ ลี่เชา สองคนเล่นด้วยกัน สร้างปัญหาความวุ่นวายในชั้นเรียน

แต่คนเขามีทุนทรัพย์ หลังเรียนจบ แต่ละคนก็ยังมีชีวิตที่ดีไม่น้อย

แต่ที่มาทำให้เฉินเกอรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยก็คือ ลี่เหวินหยางในตอนนั้นมีความสัมพันธ์ที่ค่อนข้างแย่กับเจียงเฉว่ฉิง ยังทะเลาะกันหลายครั้งตอนนี้ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์จะไม่เลวนัก

พวกเขาคุยกันอยู่พักหนึ่ง ในเวลานี้หวังรุ่ย ชี้ไปที่เฉินเกอแล้วพูดว่า “พี่หยางเฉินเกอก็อยู่ด้วยนะ พี่ดูสิ พี่ไม่คุยกับเขาเลย!”

ลี่เหวินหยางถึงได้หันสายตาไปมองเฉินเกอที่ยืนอยู่ข้างๆ

“เฮ้ย! ปัดโธ่ รุ่ยรุ่ยถ้าคุณไม่เตือน ฉันจำไม่ได้จริงๆ เฉินเกอก็มาด้วยหรอ!”

ลี่เหวินหยางยิ้มอ่อนๆ

“ฮึม จริงๆเลยนะ หรือพี่หยางลืมไปแล้วว่า ตอนที่พวกเราเรียนอยู่มัธยมปลาย ตอนที่พี่ขอเฉินเกอลอกการบ้าน เฉินเกอไม่ได้พี่ลอก พี่ก็เลยเอาเก้าอี้ทุบตีเฉินเกอจากบนเวทีถึงหลังห้องเรียนโดยตรง ตอนนั้นทุบตีกันหนักขนาดนั้น ทำให้คนอื่นตกใจกลัวจะตาย!”

หวังรุ่ยยิ้มแล้วพูด

คำพูดเหล่านี้ไม่ได้มีความตั้งใจแต่อย่างไร

แต่ทำให้เฉินเกอรู้สึกอึดอัดยิ่งนัก

เหตุการณ์นี้เฉินเกอจำได้อย่างชัดเจนอย่าง แม้กระทั่งในตอนนั้น ลี่เหวินหยางก็คือความเจ็บปวดในหัวใจของเฉินเกอ เขามักจะล้อเลียนตัวเองในที่สาธารณะ และยังทุบตีตลอดเวลา

ทำให้เฉินเกอได้ยินชื่อของเขา ในใจก็หวาดกลัว

ก็เพราะการทุบตีในครั้งนั้น เจียงเฉว่ฉิงกับหลี่ชือหาน เพื่อช่วยตัวเอง จึงได้ทะเลาะกับลี่เหวินหยางยังทะเลาะกันค่อนข้างรุนแรง

โดยเฉพาะเจียงเฉว่ฉิง เพื่อออกหน้าแทนตัวเอง เอาหนังสือเรียนตบตีลี่เหวินหยาง

ก็คือทำให้ค่อนข้างไม่สบายใจนัก

เฉินเกอเพียงแค่ยิ้มแห้งๆ

และลี่เหวินก็เปลี่ยนเรื่องแล้วพูดว่า “พอแล้ว ไม่ต้องรอแล้ว เราไปกันเถอะ เมื่อกี้ตอนที่ฉันโทรหา เฉว่ฉิง ฉันนึกว่าแค่ตัวเธอคนเดียว พอดีพวกคุณก็กำลังรอรถเมล์อยู่ นั่งรถของฉันไปด้วยกัน!”

นั้นสายที่โทรเข้ามาเมื่อกี้ ก็คือลี่เหวินหยางโทรหา เจียงเฉว่ฉิง

และเจียงเฉว่ฉิงก็อาจกลัวว่าตัวเองจะคิดมาก ดังนั้นจึงหลบๆซ่อนๆ

เฉินเกอคิดในใจ

เหอะๆ ที่จริงแล้วไม่มีความจำเป็นจริงๆ เฉินเกอก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นอะไร

เพียงแค่เดิมทีได้พูดกันไว้แล้วว่า จะไปกับเจียงเฉว่ฉิงด้วยกัน แต่สุดท้ายแล้ว เจียงเฉว่ฉิงไม่เพียงแต่นัดกับตัวเองเท่านั้น ยังนัดกับลี่เหวินหยางทำให้ เฉินเกอรู้สึกอึดอัดในใจเล็กน้อยเท่านั้น

“ใช่เลย งั้นเฉินเกอเรานั่งรถของเหวินหยางไปด้วยกันเถอะ นายก็จะไม่ต้องนั่งรถเมล์ด้วย!”

เจียงเฉว่ฉิง ในเวลานี้มองไปที่เฉินเกอด้วยใบหน้าแดงก่ำ

และต้าเหิงกับหวังรุ่ย ก็ต้องเห็นด้วยร้อยเปอร์เซ็นต์อยู่แล้ว นั่ง Audi รู้สึกมีเกียรติไง! ยังสามารถทำความรู้จักกับ คุณชายหยางมากขึ้น ช่างดีจริงๆ

“เกรงว่าจะไม่ได้แล้ว เดี๋ยวฉันยังต้องไปรับเพื่อนร่วมฉันของเราอีกคนหนึ่ง ห้องเขาอีกคน ที่นั่งก็เต็มแล้ว

ตอนนี้ลี่เหวินหยางได้นั่งอยู่ในรถ และเจียงเฉว่ฉิงเอง ก็นั่งอยู่ข้างคนขับ

ลี่เหวินหยางพูดด้วยสีหน้าขมขื่นในเวลานี้

ทำให้ เจียงเฉว่ฉิงยิ่งรู้สึกอับอายมากขึ้น “ห๊า! แล้วจะทำยังไงดี?”

“ฉันว่าเอาอย่างนี้ดีไหม เฉินเกอนายนั่งแท็กซี่แล้วกัน ยังไงแล้วค่าแท็กซี่ก็เพียงแค่สิบกว่าหยวนเท่านั้น!” ลี่เหวินหยางพูดด้วยสีหน้ารู้สึกผิด

“นั่งแท็กซี่อะไรกัน ข้างถนนมีจักรยานไม่ใช่หรือ เฉินเกอนายไปสแกนบาร์โค้ด แล้วขี่ไปได้เลย!” หวังรุ่ย พูดขึ้น

“ฮ่าๆๆ ให้ตายเถอะ นี่มันรุนแรงเกินไปแล้วมั้ง!” ลี่เหวินหยาง หัวเราะเสียงดัง

จากนั้นก็พูดว่า “แค่นี้นะ เฉินเกอ เดี๋ยวเราเจอกันที่โรงแรม!”

หลังจากพูดจบ ลี่เหวินหยางก็ขับรถออกไปโดยตรงเลย

และเจียงเฉว่ฉิง อยากจะพูดอะไรบางอย่างกับเฉินเกอ คำพูดอยู่ในปากแล้ว ก็ไม่ได้พูดออกมา เพียงแค่เลื่อนกระจกรถขึ้นไปเท่านั้น!

เฮ้ย! ยังจะพูดอะไรได้อีก……

หลังจากที่พวกเขาจากไป คนจำนวนไม่น้อยที่ป้ายรถเมล์ ต่างมองเฉินเกออย่างน่าเวทนา บางคนยังแอบหัวเราะเยาะ

สิ่งที่เกิดขึ้นในเมื่อครู่ ไม่มีอะไรจะชัดเจนไปกว่านี้แล้ว เห็นได้ชัดว่าชายคนนี้เป็นไอ้หนุ่มที่โดนคนอื่นดูถูก เฮ้ย น่าสงสารจริงๆ!

เฉินเกอทำเหมือนหูทวนลม ยิ้มเบาๆอย่างจำใจ!

จากนั้นก็เดินไปที่จอดรถข้างๆ ขับBenz G ของตัวเอง ออกมา……