บทที่ 227 ฉินหยาเกิดเรื่องแล้ว

“คุณเฉิน คุณกำลังจะไปทำอะไร?”

ผู้อำนวยการเจอกับเฉินเกอโดยตรง

ถูมืออย่างตื่นเต้น พูดแล้วยิ้มกับเฉินเกอในทันที

“หือ คุณเฉิน?”

และทุกคนในห้องผู้ป่วย ก็ได้เห็นฉากนี้กันทั้งหมด ต่างก็ตกตะลึงอึ้งค้าง

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ลี่เหวินหยางที่ถูกพยุงตัวลุกขึ้น ลงจากเตียง กำลังเตรียมที่จะต้อนรับผู้อำนวยการ เพื่อที่จะโอ้อวด ยิ่งมึนงงสับสนเข้าไปใหญ่

ทำไมเขาถึงเรียกเฉินเกอว่าคุณ?

“ผู้อำนวยการ คุณรู้จักฉัน?”

เฉินเกอก็ชะงักเช่นกัน

“ก็ต้องรู้จักคุณแน่นอน ครั้งที่แล้วอากงหวูเข้าโรงพยาบาล ฉันไปเยี่ยมครั้งหนึ่ง แต่ครั้งนั้นได้เจอกับคุณเท่านั้นเอง!”

ผู้อำนวยการพูดด้วยรอยยิ้ม

เฉินเกอครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก็เข้าใจในทันที

ครั้งที่แล้ว ตอนที่อากงหวูเข้าโรงพยาบาล ตัวเองไปที่โรงอาหาร ได้พบกับลี่หมิงเฉว่ ไม่ใช่หรือ แล้วตอนนั้น ลี่หมิงเฉว่ก็กลุ้มใจเพราะปัญหาในการทำงาน

ตอนที่ตัวเองไปหาหลี่เจิ้นกั๋ว ได้พูดถึงเรื่องงานของ ลี่หมิงเฉว่กับหลี่เจิ้นกั๋ว

จากนั้นก็ได้จัดการเรื่องของลี่หมิงเฉว่แต่สุดท้ายแล้ว คุณงานความดีทั้งหมดถูกลี่เชา ยึดครองไป

และน่าจะเป็นเวลานั้น ผู้อำนวยการได้รู้จักตัวเอง

ต่อมาได้ยินจากอากงหวูว่า ได้มีผู้อำนวยการคนหนึ่งมาเยี่ยมเขาจริงๆ แต่เฉินเกอก็ไม่ได้ใส่ใจ

“คุณเฉิน ฉันก็ได้ยินหัวหน้าพยาบาลพูดว่าคุณมา เลยตั้งใจมาพบคุณโดยเฉพาะ มีคำขอใดๆ คุณรับสั่งได้เลย โรงพยาบาลของเราจะดำเนินการให้แน่นอน!”

ผู้อำนวยการพูดด้วยรอยยิ้ม

แล้วมองไปที่ ลี่หมิงเฉว่ที่อยู่ข้างๆ “คุณดูสิ หลังจากที่คุณพูดถึงในครั้งที่แล้ว ตอนนี้หมิงเฉว่ก็ได้เป็นหมอเป็นทางการแล้ว ทำงานขยันและมีความรับผิดชอบมาก ได้รับคำชมเป็นเอกฉันท์จากโรงพยาบาล คุณแนะนำคนเก่งให้กับเราเลยนะ!”

ผู้อำนวยการพูดยิ้มอย่างดีใจ

จากนั้นก็คุยเรื่องอื่นกับเฉินเกออีกเล็กน้อย กลุ่มคนมีความสามารถที่อยู่ข้างหลังเขา หลังจากจับมือกับเฉินเกอทีละคนถึงได้จากไป

ส่วนเฉินเกอ ตอนนั้นไม่ได้หาผู้อำนวยการคนนี้แน่นอน แต่เป็นหลี่เจิ้นกั๋วที่หาเส้นสายในเมือง

แต่เห็นได้ชัดว่าผู้อำนวยการมีความสามารถไม่น้อย น่าจะสืบพบว่าคือตัวเองที่ให้คนไปจัดการได้อย่างรวดเร็ว

หลังจากที่พวกเขาจากไปหมด เฉินเกอก็เหลือบมองไปข้างหลัง

ถึงได้พบว่า เพื่อนเรียนทั้งหมดในห้องผู้ป่วย ต่างมองตัวเองด้วยอารมณ์ตกตะลึงอึ้งทึ่ง

โดยเฉพาะ ลี่เหวินหยางนั่น

ยืนขึ้นมาสับสนมึนงงหมดแล้ว

ที่แท้แล้ว คนเขาไม่ได้มาหาตัวเขา แต่เพื่อมาหาเฉินเกอโดยเฉพาะ ช่างน่าอับอายเสียจริงๆ!

“ฉันไปเอาน้ำร้อนก่อน!”

เฉินเกอพยักหน้าเบา ๆ

“เฉิน…… เฉินเกอ!”

ในขณะนี้ ลี่หมิงเฉว่ เรียกหยุด เฉินเกอ ด้วยความเหลือเชื่อ

“หือ? มีอะไรหรอ? ลี่หมิงเฉว่?”

เฉินเกอถาม

“คือ……คือคุณที่ช่วยฉัน? เพราะคุณ ฉันจึงกลายเป็นหมออย่างเป็นทางการได้อย่างง่ายดายขนาดนี้?”

เมื่อกี้ผู้อำนวยการเขาได้บอกให้ชัดเจนมากแล้ว คือเฉินเกอที่เป็นคนแนะนำคนเก่งคนหนึ่งให้กับโรงพยาบาล

เดิมทีเรื่องนี้ลี่เชาเป็นคนจัดการ ลี่หมิงเฉว่ ยังรู้สึกสงสัยนัด

เพราะพ่อของตัวเองเคยไปขอบคุณพ่อของลี่เชาโดยเฉพาะ แต่สุดท้ายแล้ว ท่าทีของพ่อเขาไม่ใส่ใจไยดีอะไร หลังจากที่ให้พ่อของตัวเองดื่มน้ำหนึ่งแก้ว ก็ไล่พ่อกลับแล้ว

ถ้าเป็นเขาที่จัดการจริงๆ จะเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?

และตอนนี้ก็เข้าใจแล้ว คนช่วยตัวเอง คือเฉินเกอ

เขาสนิทกับผู้อำนวยการมากขนาดนี้เลยหรอ!

“ออๆ ก็ไม่มีอะไร บังเอิญรู้จักกับคนที่เกี่ยวข้องพอดี เลยได้พูดขึ้นกับพวกเขา!”

เฉินเกอยิ้มอ่อนๆ

และลี่หมิงเฉว่ ก็รู้สึกผิดในทันที

เพราะตอนที่ตัวเองเจอเฉินเกอครั้งแรก แค่เลี้ยงข้าวเขาในโรงอาหาร เท่านั้น แต่สำหรับลี่เชา กลับเป็นโรงแรมหรูร้านอาหารชื่อดัง

แต่สุดท้ายแล้ว ที่เป็นห่วงกับอนาคตของตัวเองจริงๆ ช่วยเหลือจัดการเรื่องต่างๆให้ตัวเอง กลับเป็นเฉินเกอ!

แม้กระทั่งลี่หมิงเฉว่มองไปที่เฉินเกอ ในใจก็เกิดความรู้สึกอะไรบางอย่างขึ้นมาในทันที

“ให้ตายเถอะ ตอนนี้เฉินเกอไม่เพียงแต่จะขับ Mercedes-Benz G500 เท่านั้น แต่ยังรู้จักคนที่เก่งกล้ามีอำนาจมากขนาดนี้ ตอนนี้เฉินเกอ กำลังทำอะไรอยู่กันแน่?”

หวังรุ่ยยิ่งอุทานขึ้น

“คุณพูดว่าอะไรนะ เฉินเกอขับ Mercedes-Benz G500?”

ครั้งนี้ก็ถึงคราวที่ ลี่เหวินหยางต้องตกตะลึง

เมื่อนึกถึงตอนที่ตัวเองได้อวดรถของตัวเองที่ป้ายรถเมล์ เฉินเกอแค่ยิ้มเล็กน้อยอยู่ข้างๆ

เดิมทียังคิดว่าเขาอิจฉา แต่สุดท้ายแล้ว คุณอื่นเหมือนกำลังดูคุณโอ้อวดเหมือนคนโง่เขลา! รถของคนอื่น สามารถซื้อของคุณได้แปดเก้าคัน!

“แค่เครื่องมือในการเดินทางเท่านั้น ได้ฟรีจากการทำกิจกรรม”

เฉินเกอยิ้มอ่อนๆ

จากนั้นก็เดินออกไป

ครั้งนี้ เจียงเฉว่ฉิง ได้เปลี่ยนแปลงมุมมองใหม่ในการมองเฉินเกอ จริงๆแล้ว

สำหรับเฉินเกอนั้น หลังจากจัดการกับเรื่องพวกนี้เสร็จ ก็ออกไปแล้ว

และเจียงเฉว่ฉิง จะคิดว่าใครเป็นคนช่วยเธอ สำหรับเฉินเกอแล้ว

ก็ไม่ได้สำคัญเลย

ขับรถของตัวเองออกมาจากโรงจอดรถของโรงพยาบาลในทันที ในท่ามกลางสายตาที่ตกตะลึงของเพื่อนเรียน ก็ได้กลับไปเลย

ขณะที่อยู่ระหว่างทาง โทรศัพท์มือถือของเฉินเกอก็ดังขึ้น ได้รับสายหนึ่ง เมื่อมองหมายเลขโทรศัพท์ คือ จ้าวถงถงที่โทรมา!

“เฉินเกอ ไม่อย่างนั้นนายเกลี้ยกล่อมฉินหยาหน่อย ให้เธอกลับมาเถอะ คุณอาฉินกังวลมากจริงๆ ในตอนนี้ โทรหาฉินหยาเธอก็ปิดเครื่อง ส่งWeChat แม้แต่ฉันก็ไม่ตอบกลับแล้ว ยังไงก็ตาม นายเกลี้ยกล่อมเธอดีๆหน่อย ตอนบ่ายฉันจะไปหาเธอ!”

จ้าวถงถง พูด

เมื่อเฉินเกอฟังแล้ว ก็ตกใจนิ่งอึ้งในทันที

เบรกกะทันหัน หยุดรถในทันที

“คุณพูดอะไรนะ ฉินหยา ไม่ได้กลับบ้าน?”

เฉินเกอพูดอย่างสับสนมึนงง

ฉินหยากลับไปแล้ว และควรจะกลับถึงบ้านตั้งนานแล้ว เฉินเกอล่ะ

ในเวลานั้นก็ไม่ได้ติดต่อเธอ

แค่รู้สึกว่า ช่วยเธอไปครั้งหนึ่ง มันก็เพียงพอแล้ว

เพราะยังไงแล้ว ก็ไม่อยากจะให้ซูมู่หานเข้าใจผิดอีก

แต่ไม่คาดคิดว่า ฉินหยา กลับติดต่อไม่ได้แล้ว?

“ห๊า? นายพูดอะไรนะ? กลับบ้านอะไร? ฉันก็ได้ติดต่อ ฉินหยาในเมื่อวานนี้ ถึงพบว่าเธอไม่สามารถติดต่อได้ เธออ่ะ แสดงสมจริงมากเกินไป ทำให้พ่อของเธอตกใจจริงๆแล้ว! นายไม่ต้องแกล้งเสแสร้งเลย นายเอาโทรศัพท์ให้เสี่ยวหยา!”

จ้าวถงถงพูดขึ้น

เธอคิดว่าเฉินเกอแกล้งแสดงให้เธอ

“คุณก็อย่าทำให้ฉันตกใจ ก็คือในเช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากที่พวกคุณจากไปเมื่อสามวันก่อน ฉินหยาก็นั่งรถกลับไปที่จินหลิงแล้ว บอกว่ากลับไปก็จะไปหมั้นกับลี่เยว่เลย

เฉินเกอเช็ดเหงื่อที่แตกตรงหน้าผาก

บอกสถานการณ์ในเวลานั้นให้กับจ้าวถงถง

“ให้ตายเถอะ ถ้าเป็นแบบนี้ แล้วทำไมเสี่ยวหยาถึงติดต่อไม่ได้ล่ะ? และมีโอกาสสูงมาก ตั้งแต่วันนั้นที่จากไป เสี่ยวหยาก็ได้ขาดการติดต่อแล้ว! และอีกอย่าง เสี่ยวหยาบอกกับนายว่า เธอจะหมั้นกับลี่เยว่หรือ?”

“แล้วจะเป็นใครได้อีก?”

“ฉันบอกนายแล้วกัน เกรงว่าฉินหยา จะกลัวว่าคุณไม่ให้ที่พักพิงกับเธอ ถึงได้สร้างเหตุผลนี้ขึ้น เห้ย ฉันก็เพิ่งเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นในที่สุด

ไม่ใช่จะหมั้นกับลี่เยว่ แต่จะหมั้นกับคนที่นามสกุลหลง เยี่ยนจิง ฉินหยาไม่เต็มใจ จึงได้หนีออกจากบ้านไป! สิ่งที่ฉันกังวลในตอนนี้คือ ฉินหยา จะเกิดเรื่องอะไรไหม?”

จ้าวถงถง ก็กลัวเช่นกัน

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเฉินเกอแล้ว

หลังจากที่วางสาย เฉินเกอรีบโทรหาฉินหยาไปทันที

แต่แล้วระบุว่าปิดเครื่อง

โทรทางWeChat ของ ฉินหยา ก็ไม่มีใครรับสาย

แย่แล้วๆ!

ให้ตายเถอะ หรือว่ามีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ?

คนได้ออกไปจากที่ตัวเอง แม้ว่าจะไม่เกี่ยวข้องโดยตรง

แต่เฉินเกอก็รู้สึกสบายใจและโทษตัวเองนะ!

ถ้าตัวเองไม่พูดคำพูดเหล่านั้น ฉินหยาก็จะไม่ไปแล้ว

ถ้าหลังจากที่ ฉินหยาจากไป ตัวเองสามารถโทรหาเธอหน่อย ก็จะได้รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน

แต่ตอนนี้ล่ะ ฉินหยา เกิดเรื่องขึ้น และอาจจะเกิดเรื่องไปแล้วสามวัน ตัวเองเพิ่งจะได้สังเกต

และ จ้าวถงถงยังคิดว่าเธออยู่ที่นี่กับตัวเอง

สรุปคือเหตุการณ์นี้ทำให้สมองของเฉินเกอว่างเปล่าในทันที ในหัวสมองฉายความเป็นไปได้มากมายนับไม่ถ้วน ทุกความเป็นไปได้ยิ่งคิดยิ่งทำให้เฉินเกอหวาดกลัวมากขึ้น

ทุบพวงมาลัยอย่างแรง

เฉินเกอได้หันรถกลับโดยตรง

เขาจะกลับไปที่จินหลิง……