บทที่ 241 ตามหาผู้หญิงคนหนึ่ง

“พ่อครับ!”

หลังจากที่เฉินเกอรับสายแล้ว ก็เรียกท่านอย่างมีมารยาท

ถึงแม้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่คุยกับคุณพ่อ หลังจากที่รู้ฐานะที่แท้จริงของตัวเอง แต่ว่าพฤติกรรมของเฉินเกอก็มีมารยาทมากขึ้นเล็กน้อย

ถึงอย่างไรตอนนี้คุณพ่อก็เป็นผู้มีอำนาจบารมีแล้ว

“เสี่ยวเกอ ยุ่งอยู่ไหม?”

คุณพ่อมองเฉินเกอแล้วยิ้มอย่างมีเมตตา

“กำลังเตรียมตัวจะนอนแล้วครับพ่อ พ่อโทรมาดึกขนาดนี้ มีธุระอะไรไหมครับ?”

อืมๆ มีธุระเรื่องหนึ่ง เรื่องนี้เดิมทีพ่อให้พี่สาวของแกไปตรวจสอบอยู่ พ่อรู้ว่าเวลาส่วนใหญ่ของแกคือเรียน เพียงแต่ตอนนี้พี่สาวแกไปเปิดโรงงานที่แอฟริกาเหนือ จึงทำให้เรื่องล่าช้า ไม่รู้ว่าพี่สาวแกได้คุยกับแกหรือยัง

“จะให้ผมช่วยพ่อตามหาผู้หญิงคนหนึ่งใช่มั้ยครับ?”

เฉินเกอนึกขึ้นได้ว่าช่วงก่อนพี่สาวเคยมอบหมายเรื่องนี้ให้ตัวเอง ช่วยไปตามหาผู้หญิงคนหนึ่ง

“ใช่ เดี๋ยวพ่อเอารูปถ่ายเธอส่งให้แก แกต้องพยายามช่วยพ่อหาเธอให้เจอ เฮ้ย ไม่งั้นพ่อคงต้องโทษตัวเองไปตลอดชีวิต!”

“และมีเรื่องหนึ่งที่แกต้องจำให้ขึ้นใจ อย่าให้แม่แกรู้เป็นอันขาด!”

คุณพ่อถอนหายใจ

ทำให้เฉินเกอฟังดูแล้วมันทะแม่งๆ

ถึงขั้นสีหน้าไม่ดีเอาเสียเลย

หรือว่าจะเป็นผู้หญิงที่คุณพ่อเคยทำผิดด้วย?

เห้ย ตอนนี้ยังให้เราสองพี่น้องช่วยกันแอบตามหา คนแรกที่เฉินเกอคิดถึงก็คือคุณแม่ตัวเอง รู้สึกว่าแบบนี้ไม่เหมือนจะทำผิดต่อคุณแม่?

“เธอมีความสัมพันธ์อะไรกับพ่อหรอครับ? อำนาจบารมีของพ่อก็มากกว่าพวกเรา ขอเพียงพ่ออยากหา ก็ต้องหาเจออย่างแน่นอนอยู่แล้ว?” เฉินเกอกล่าว

“เฮ้ย ลูกเอ๋ย หากพ่อสะดวกล่ะก็ ยังจะให้แกสองพี่น้องไปหาหรอ สำหรับเรื่องความสัมพันธ์นั้น? คำถามของแกกับพี่สาวเหมือนกันเลย ยังไงก็แล้วแต่พ่อจะบอกแกให้นะ มันไม่ใช่ความสัมพันธ์อย่างที่แกคิดแน่นอน เธอเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์สำคัญที่เกิดขึ้นในครอบครัวของเราในตอนนั้น ผ่านไปหลายปีแล้ว เป็นตระกูลเฉินที่ผิดต่อเธอ จะเป็นเรื่องอะไรนั้น แกก็อย่าถามอีกเลย อนาคตข้างหน้าพ่อจะบอกกับพวกแกเอง!”

“เอาล่ะ ตามนี้ละกัน เรื่องนี้ช่วยพ่อใส่ใจด้วยล่ะ!”

พูดจบ คุณพ่อก็วางสายไป

ผ่านไปไม่นานนัก เฉินเกอก็ได้รับข้อความของคุณพ่อที่ส่งมา

เป็นรูปถ่ายขาวดำของเมื่อหลายสิบปี

และในรูปนั้น เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง

ชั่วขณะนั้นที่เห็นผู้หญิงคนนี้ มือของเฉินเกอก็สั่นขึ้นทันที เกือบจะทำให้โทรศัพท์ตกลงไปบนพื้น

จ้องมองรูปถ่ายอยู่นานทีเดียว เฉินเกอได้สูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่

“นี่…….นี่มันซูเฉียงเวยไม่ใช่หรอ?”

ใช่แล้ว ผู้หญิงในรูปถ่ายนั้นสวยมาก เป็นประเภทที่ตรึงตาตรึงใจคน

คล้ายกับซูเฉียงเวยเป็นอย่างมาก

หากไม่ใช่รูปถ่ายเขาดำ เฉินเกอคงจะนึกว่าเธอก็คือซูเฉียงเวย

ทำไมถึงเป็นเธอ?

เฉินเกอคิดในใจ ผู้หญิงคนนี้อายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับคุณพ่อเขา

นั่นก็หมายความว่า เธออาจจะเป็นแม่ของซูเฉียงเวยก็ได้

อย่างไรเสียเฉินเกอก็รู้ดี ตั้งแต่เด็กซูเฉียงเวยเติบโตที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

ไม่รู้ว่าทำไมพ่อแม่ของเธอจึงได้ทอดทิ้งเธอไป

ตอนนี้นั้น หากไม่มีอะไรผิดพลาด ผู้หญิงที่คุณพ่อให้ตัวเองตามหา ก็คือแม่ของซูเฉียงเวยไม่ผิดแน่

ตอนนี้สมองของเฉินเกอถึงขั้นมีความคิดหลายอย่างผ่านเข้ามา

จำได้ครั้งแรกที่เห็นซูเฉียงเวยนั้น จู่ๆตัวเองก็มีความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นในใจ

ถึงแม้จะเป็นการเจอการครั้งแรก ก็รู้สึกมีความสนิทสนมกับซูเฉียงเวย สนิทสนมโดยธรรมชาติ และอยากที่จะปกป้องเธอโดยธรรมชาติ!

ตอนนี้มาคิดดูแล้ว หรือว่าซูเฉียงเวยจะเป็นน้องสาวของตัวเอง?

ถึงแม้คุณพ่อจะอธิบายตลอด แต่หากบอกว่าทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์เลยสักนิด ตีให้ตายเฉินเกอก็ไม่เชื่อ!

ในคืนนี้ จู่ๆเฉินเกอเส้นประสาทก็ตึงขึ้นมา นอนอยู่บนเตียงพลิกตัวไปมายังไงก็นอนไม่หลับ

รอจนถึงวันรุ่งขึ้น เฉินเกอก็เลยโทรหาซูเฉียงเวย ต้องเจอกับเธอให้ได้ ต้องคุยกับเธออย่างละเอียด

ช่วงเวลานี้ เวลาว่างของทั้งสองก็มักจะคุยวีแชทกันอย่างสม่ำเสมอ

ตอนนี้ซูเฉียงเวยก็ได้ไปทำงานที่โรงเรียนอนุบาลแห่งใหม่

ทำได้ไม่เลวทีเดียว

ภายใต้การช่วยเหลือของเฉินเกอ ได้มอบบ้านหลังหนึ่งให้กับซูเฉียงเวย เพื่อให้พวกต้าหู่ เอ้อหู่ได้พักอาศัย

“ครูซู เธอช่วยอะไรฉันหน่อยได้มั้ย การบ้านของนักเรียนห้องฉันยังตรวจไม่เสร็จเลย แต่แฟนฉันมารับแล้ว จะไปเดินช็อปปิ้งหน่อย เธอช่วยฉันตรวจให้เสร็จได้มั้ย?”

คุณครูผู้หญิงท่านหนึ่งที่ผมยาวถึงเอว ตอนนี้มองมาทางซูเฉียงเวยที่กำลังตรวจการบ้านของนักเรียนอยู่แล้วพูด

“ครูหลิว ของฉันก็ยังตรวจไม่เสร็จยังเหลือเยอะเหมือนกัน!”

ซูเฉียงเวยพูดอย่างลำบากใจ

“ฮึ ไม่อยากช่วยก็ไม่ต้องช่วย ยังหาข้ออ้างอีกทำไม อย่านึกว่าประธานถางแนะนำเธอมาเป็นครูที่นี่แล้วเธอก็จะโอหังได้ เห่อๆ ลองคิดดูนะซูเฉียงเวยเธอเป็นใครกันน่ะ เพิ่งมาได้หนึ่งเดือน ก็ได้เป็นครูอนุบาลที่สวยที่สุดในเมืองจินหลิง เธอเก่งกาจแค่ไหนกัน ตอนนี้แค่ให้เธอช่วยตรวจการบ้านก็ไม่ได้หรอ?”

คุณครูที่ชื่อหลิวเขอกล่าวอย่างเย็นชา

เธอเข้ามาทำงานในโรงเรียนอนุบาลที่ดีที่สุดของจินหลิงก่อนซูเฉียงเวยสองเดือน ตอนที่ซูเฉียงเวยเพิ่งมา หลิวเขอมักจะกลั่นแกล้งเธอ ถึงเวลาตรวจการบ้านเด็กก็จะมีธุระตลอด

อีกอย่าง แฟนที่หลิวเขอหามาได้นั้นมีทั้งอำนาจบารมี บวกกับมีหน้าตาที่ดีด้วย

เดิมทีที่โรงเรียนมีการประกวดคุณครูแสนสวย ครูหลิวรู้สึกว่าตัวเองต้องผู้ได้ชัยชนะอย่างแน่นอน

สรุปว่าผู้ปกครองของเด็กนักเรียนต่างเทคะแนนให้กับซูเฉียงเวยที่สวยทั้งกายสวยทั้งใจ

หลิวเขอก็ต้องไม่พอใจอยู่แล้ว

และก็ได้ไปสืบประวัติของซูเฉียงเวยมาแล้วด้วย ไม่ได้มีภูมิฐานอะไรเลย

ถึงได้มีภาพเหตุการณ์ด้านหน้านี้

สำหรับคุณครูผู้หญิงที่อายุเยอะหน่อย เห็นภาพแบบนี้แล้ว ก็แค่โกรธแต่ไม่กล้าที่จะพูด

“เอาละ ฉันช่วยคุณตรวจก็ได้! ครูหลิวเขอ!”

ซูเฉียงเวยกัดริมฝีปากตัวเอง แล้วไปยกการบ้านกองมหึมามาจากโต๊ะของหลิวเขอมาวางบนโต๊ะของตัวเอง

“ฮึ อย่างนี้ค่อยยังชั่วหน่อย อย่าคิดว่าได้ตำแหน่งครูแสนสวยแล้วก็จะลืมกำพืด ฉันจะบอกเธอให้ ฉันหลิวเขอไม่มีอะไรที่แพ้เธอเลย!”

หลิวเขอด่าซูเฉียงเวยแล้ว

ก็เดินจากไปอย่างคนที่ชนะ

“เฉียงเวยการบ้านของใครคนนั้นก็ต้องตรวจเอง เธอไม่ได้ติดหนี้เขาเสียหน่อย ไปสนใจเขาทำไม?”

และในเวลานี้ มีเสียงที่เรียบเฉยได้ดังขึ้นมา

มีชายคนหนึ่งได้เดินมาถึงด้านหน้าของซูเฉียงเวย และได้ยกการบ้านกองนั้นไปวางไว้บนโต๊ะของหลิวเขอดังเดิม

“แม่งเอ๊ย นายเป็นใครกัน?”

หลิวเขอตกตะลึง

เฉินเกอไม่มองเธอเลย ดึงแขนของซูเฉียงเวยขึ้นมาโดยตรงแล้วพูดว่า: “ให้เธอลางานแล้วไม่ใช่หรอ? แล้วทำไมยังไปช่วยเขาตรวจการบ้านอีก? ไป เราไปกินข้าวกันก่อน ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ!”

“อืมๆ ฉันลาเรียบร้อยแล้ว!”

ซูเฉียงเวยพยักหน้ารับ

หลังจากที่เห็นเฉินเกอแล้ว ซูเฉียงเวยรู้สึกเหมือนปลอดภัยขึ้นมาทันที

เพราะปกติ เธอค่อนข้างที่จะกลัวความเย่อหยิ่งและเผด็จการของ หลิวเขอ

และเห็นทั้งสองเดินออกไปโดยไม่สนใจเธอ ครูผู้หญิงคนอื่นๆต่างก้มหน้าแอบหัวเราะ

หลิวเขอหน้าแดงขึ้นมาทันที

“ไอ้หยา ครูหลิวเขอ แฟนคุณมารับคุณอีกแล้ว! น่าอิจฉาเสียจริง!”

ในโรงเรียนอนุบาล ครูสาวหลายท่านที่ออกซื้อของเวลานนี้กำลังคุยกับแฟนของหลิวเขออยู่ที่หน้าประตูโรงเรียน

เวลานี้เห็นหลิวเขอ ทุกคนต่างพูดอย่างอิจฉา

แต่ทันใดนั้น ก็ได้เห็นซูเฉียงเวยและเฉินเกอที่กำลังเดินออกมา

ผู้หญิงสองสามคนต่างสะกิดแขนซึ่งกันและกัน: “ไอ้หยาเธอรีบดูสิ? ผู้ชายคนนี้คงจะเป็นแฟนของซูเฉียงเวย?”

“โอ้มายก็อด ไม่ใช่มั้ง? ผู้ชายคนนี้ดูแล้วโลว์คลาสมากเลย!”

“ฮ่าๆ แบบนี้เขาทั้งสองถึงจะเหมาะสมกันไง!”

“…………”

ฝั่งเฉินเกอที่เพิ่งจะเดินออกมา ก็ได้ยินเสียงเยาะเย้ยถูกส่งเข้ามาในหู……….