บทที่147 เฉินเกอคุณชายเฉิน

เฉินเกอโทรศัพท์หาถังหรานกับจ้าวจื่อซิ่ง และไม่ได้พูดอะไรมากมาย เพียงแค่ให้พวกเขามาดูที่คฤหาสน์หยุนติ่งเมาท์เทน หลังจากนั้นก็วางสายโทรศัพท์ไป

สำหรับเมื่อสักครู่ ความจริงเฉินเกอมีความคิดอยากทิ้งไพ่ตายให้กับพวกเขา

แต่มาคิดอีกทีก็ไม่จำเป็น จ้าวยีฟานคนนั้น กี่ครั้งต่อกี่ครั้งจนเปลี่ยนมาเป็นแบบนี้แล้ว

พูดให้กระจ่างคือมีความเกี่ยวข้องกับตนเองมากน้อยเท่าไร

คลิปของแม่เลี้ยงจวงเฉียงQJ เป็นเขาเองที่ให้คนปล่อยออกมา ทำให้จ้าวยีฟานได้รับความสะเทือนใจ ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาก็ยิ่งเริ่มกำเริบเสิบสาน

ต่อมาล่ะ ตนเองก็ล้อเล่นกับหล่อนไปอีกรอบ

ถึงแม้ตอนนี้จะยังไม่รู้ว่าจ้าวชานทำอย่างไรกับหล่อน แต่เฉินเกอเห็นหล่อนพึงพอใจมาก และเกิดมีใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ขึ้นมาภายใน

ถ้าเป็นแบบนี้ เฉินเกอคงไม่ต้องโทรศัพท์หาจ้าวจื่อซิ่งแล้วหรือเปล่า ให้เรื่องนี้ผ่านไปแบบนี้ไม่ได้เหรอ?

ไม่ได้หรอก

เฉินเกอยังเห็นแก่ตัวอยู่นิดๆ

จ้าวยีฟานสวยขนาดนี้ ดูแล้วท่าทางวันนี้จะ*กับใคร

ภายในใจเฉินเกอก็ไม่สบายเท่าไร

ถึงแม้ตอนนี้จะไม่ชอบจ้าวยีฟาน แต่ก็ไม่สบายเช่นกัน

จะว่าไปอย่างไรนี่ก็เป็นบ้านของตนเอง ถูกคนนอกกลุ่มหนึ่งไล่ออกมา ไม่สามารถช่างไปแบบนี้ได้

เฉินเกอลงเขามา เตรียมจะออกไป

“คุณชายเฉิน”

พอดีเลย ถังหรานมาถึงอย่างรีบร้อน

มองเห็นที่คฤหาสน์หยุนติ่งเมาท์เทนมีแสงไฟสว่างไสว ก็รู้แล้วว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้ว

ถังหรานไม่ประหม่าได้ที่ไหนกันล่ะ

“คุณชายเฉินคุณชายเฉิน”

เดิมทีเฉินเกอไม่ได้สนใจเธอ แต่พอเดินมาถึงข้างทาง ก็ยื่นมือโบกรถแท็กซี่คันหนึ่ง แล้วจากไปทันที

“ฮู้ เวลานี้จบกันแล้ว”

ถังหรานพูดอย่างประหม่า

พวกเด็กกลุ่มนี้มาเที่ยว ในความเป็นจริงถังหรานก็รู้ดี จ้าวจื่อซิ่งบอกกล่าวไว้ก่อนแล้ว

ตอนแรกถังหรานไม่เห็นด้วย

แต่จ้าวจื่อซิ่งออกหน้าทำเรื่องในครั้งนี้จนได้รับคำชมของคุณชายเฉิน

บวกกับลูกชายที่ไม่มุมานะคนนั้นของตนเองจู่โจมก้าวร้าวเหลือเกิน

ถึงอยากให้ลูกชายของตนเองขึ้นไปดูคฤหาสน์หยุนติ่งเมาท์เทนหน่อย น่าจะไม่มีปัญหาอะไรหรอกมั้ง?

โดยเฉพาะแม้แต่ไป๋เสี่ยวเฟยลูกชายของตนเองยังเคยไปเที่ยวเล่นมาด้วย

ดังนั้นจ้าวจื่อซิ่งจึงรับปากเอากุญแจให้จ้าวชาน

หมายความว่าให้เขาไปดูที่นั่นหน่อย ดูเสร็จแล้วก็ลงมา

ดังนั้นถังหรานจึงไม่ได้เอามาใส่ใจอะไร แต่พอเห็นเมื่อสักครู่คุณชายเฉินล้วนไม่สนใจตนเองเลย ในใจถังหรานมีอารมณ์เย็นเฉียบอยู่บ้าง

เวลานี้รีบพุ่งขึ้นไปบนเขา

“เอ๋ พี่ถังหรานมาแล้วเหรอ ทุกคนเงียบลงหน่อย ยีฟาน ฉันจะแนะนำให้เธอรู้จัก ท่านนี้คือผู้ดูแลข้างกายคุณชายเฉินที่คฤหาสน์หยุนติ่งเมาท์เทน เหมือนกับพ่อของฉัน ล้วนเป็นคนสนิทของคุณชายเฉิน”

เวลานี้จ้าวชานถือไวน์ไว้ มือดึงจ้าวยีฟานมาตรงหน้าของถังหราน

ตอนนี้คนเหล่านี้ถือว่าเป็นคนของคุณชายเฉินแล้ว

ดังนั้นจ้าวชานจึงรู้จักอยู่ไม่น้อย อย่างเช่นไป๋เสี่ยวเฟย คุณชายหวง แถมยังมีเจ้านายใหญ่ของร้านมากมายที่ถนนการค้าจินหลิง

แม้กระทั่งเจิ้งยวี่ยังถูกเขานับเป็นพี่สาวบุญธรรมไปด้วย

ดังนั้นกับถังหราน เขาย่อมสนิทมากเช่นกัน

“พี่ถังหรานสวัสดีค่ะ”

“มาดีอะไรกัน คุณชายจ้าว นายรู้รึเปล่าว่าครั้งนี้เกิดหายนะใหญ่แล้ว?”

ถังหรานพูดอย่างไม่รู้จะพูดอย่างไรดี

พอคำนี้ออกไป ในคฤหาสน์ถึงได้สงบลงมา แม้แต่เสียงดนตรียังหยุดลง

จ้าวชานมึนงง “หายนะ? ผมไปสร้างเรื่องวุ่นวายอะไรแล้วเหรอ?”

ถังหรานประคองหน้าผากไว้ ”ฉันถามนายหน่อย ใครให้นายเป็นคนมาจัดงานเลี้ยงที่คฤหาสน์หยุนติ่งเมาท์เทน? นายบอกว่าจะขึ้นมาดูหน่อยแล้วก็ลงไปไม่ใช่เหรอ?”

“หึๆ ไม่เป็นไรหรอก พ่อผมกับผมคุยกันแล้ว คุณชายเฉินอยู่ไกลถึงเมืองหนานหยางเลยนะ และคงจะไม่กลับมา จะว่าไปพรุ่งนี้ผมจะจัดการมันให้ฟื้นกลับตามเดิมได้แน่”

จ้าวชานพูดอย่างมั่นอกมั่นใจ

“เมืองหนานหยางกับผีน่ะสิ ฉันจะบอกนายนะจ้าวชาน เมื่อกี้คุณชายเฉินพึ่งมาไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งยังเชื่อว่าคุณชายเฉินคงโทรศัพท์หาพ่อนายแล้วด้วย เรื่องที่เหลือ นายไปอธิบายกับพ่อนายเองเถอะ”

ถังหรานพูดอย่างเย็นยะเยือก

“อะไรนะ? คุณชายเฉินเข้ามาแล้ว?”

จ้าวชานยิ่งมึนงง พ่อเขาพูดกับเขาว่าคุณชายเฉินอยู่ที่เมืองหนานหยาง ไม่ได้อยู่ที่นี่

ส่วนจ้าวยีฟานก็ตะลึงเช่นกัน

“คุณชายเฉินเข้ามา ทำไมหล่อนไม่รู้? คุณชายอะไรที่ไหนกัน?”

“พี่ถังหราน คุณทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ไปแล้ว พวกเราไม่เห็นคุณชายเฉิน เมื่อกี้เห็นแค่พวกโลโซคนหนึ่ง ฮ่าๆๆ”

“คนโลโซนั้นยังโดนพวกเราไล่ลงเขาไปแล้วด้วย”

“ใช่แล้วพี่ถังหราน พวกเราจะแนะนำคุณอย่างหนึ่งนะ เรื่องทีมรักษาความปลอดภัยไม่ควรรอให้สามวันหลังจากนี้ถึงเอาให้ครบถ้วน น่าจะทำให้สมบูรณ์แบบตั้งแต่ตอนนี้เลย”

ผู้หญิงกลุ่มหนึ่งค่อยๆ พูดขึ้น

ถังหรานไม่ได้ตอบคำถามของพวกเขาต่อไป สำหรับเรื่องของคุณชายเฉิน เห็นได้ชัดว่าคุณชายจ้าวเข้าใจน้อยเหลือเกิน เธอเองก็ไม่สะดวกที่จะเปิดเผยมากเกินไป

เธอเพียงแค่ส่ายหน้า จากนั้นรีบลงเขามา

“พี่ถังหรานคนนี้ วันนี้เป็นอะไรกัน? ทำไมถึงบอกว่าคุณชายเฉินเข้ามาแล้ว? ถ้าคุณชายเฉินมาแล้ว วินาทีแรกพ่อฉันยังจะไม่……”

จ้าวชานหัวเราะอย่างขมขื่น

แต่ในเวลานี้มือถือของเขาดังขึ้นมาทันที

จ้าวชานยิ้มรับสาย “พ่อ”

“อย่ามาเรียกฉันพ่อ แกสิพ่อฉัน”

จ้าวจื่อซิ่งทางนั้นพูดอย่างคลุ้มคลั่ง

ขณะเดียวกันยังกระหืดกระหอบ

จากนั้นไม่รู้ว่าทั้งสองคนถกเถียงอะไรกัน อย่างไรเสียพอมองเห็นสีหน้าของจ้าวชาน รอยยิ้มก็ค่อยๆ หดหายลง แวบเดียวโดนความซีดเซียวมาแทนที่

สุดท้ายแม้แต่จ้าวจื่อซิ่งวางสายโทรศัพท์ไปแล้วยังไม่รู้ทั้งนั้น

“คุณชายจ้าว สรุปเกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

ในใจจ้าวยีฟานยิ่งสับสนวุ่นวาย ตกใจถาม

“ซวยแล้วๆ เมื่อกี้พ่อฉันบอกว่าคุณชายเฉินอาจจะเข้ามาจริง โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณชายเฉินยังโทรศัพท์หาพ่อฉันแถมยังมีพี่ถังหรานเป็นพิเศษด้วย ฉันรอโดนหักขาขาดได้เลย ซวยแล้ว”

มือถือของจ้าวชานตกลงไปที่พื้นโดยตรงด้วยความตกใจ

เห็นได้ชัดมากว่าเขาเป็นพวกที่หวาดกลัวบิดาของเขามาก ยิ่งไปกว่านั้นฟังน้ำเสียงของบิดาในตอนนี้ก็ไม่ปกตินัก

“อะไรนะ คุณชายเฉินเข้ามาจริงเหรอ?”

จ้าวยีฟานสั่นสะเทือนไปทั้งตัวอย่างฉับพลัน

แบบที่ผู้หญิงพวกนั้นพูดมาทั้งหมดเมื่อสักครู่

ทั้งกิจกรรม นอกจากเฉินเกอโลโซคนหนึ่ง มีคนไหนเข้ามากัน

ถูกแล้ว ทันใดนั้นจ้าวยีฟานพลันได้สติ

เฉินเกอ เขาไม่ได้แซ่เฉินพอดีเหรอ

ตอนนี้เขามีเงินมากกว่าเมื่อก่อนจริง บอกคำว่าคุณชายไปคำหนึ่ง ไม่ใช่ว่าเป็น……คุณชายเฉิน

อ่า

หรือว่าเป็นเขา

จ้าวยีฟานสมองแทบจะเปลี่ยนไปว่างเปล่าชั่วขณะหนึ่ง

พูดตามจริงจ้าวยีฟานไม่ใช่สงสัยเฉินเกอเป็นครั้งแรก แต่ว่าก่อนหน้านี้ต่างก็สะลึมสะลือ ไม่มีหลักฐานแน่นหนาอะไร

แต่ตอนนี้ ไม่เคยเข้าใกล้ความจริงมากแบบนี้มาก่อนเลย

ใช่สิ เฉินเกอขึ้นมาบนเขา ถูกตนเองถากถางยกหนึ่งจนหนีลงเขาไปแล้ว

จากนั้นล่ะ ถังหรานกับจ้าวจื่อซิ่งรีบตามเข้ามาติดๆ กัน

และล้วนบอกว่าคุณชายเฉินเข้ามา

โดยเฉพาะอย่างยิ่งยังคิดไปถึงเรื่องน่าสงสัยในอดีตสารพัดของเฉินเกอกับตนเองที่เกิดขึ้น

ถ้าครุ่นคิดสักหน่อย ถ้าเฉินเกอเป็นคุณชายเฉิน

นั่นไม่ใช่ว่าทุกอย่างชัดเจนแล้วเหรอ

“เป็นไปไม่ได้ นี่เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด เขาจะเป็นคุณชายเฉินได้ยังไง คุณชายเฉินจะเป็นเขาไปได้ยังไง”

จ้าวยีฟานใกล้จะพังทลายแล้ว

ถ้าเฉินเกอใช่จริงๆ ตอนนี้จ้าวยีฟานก็อยากจะกระโดดลงไปจากยอดเขา ตกตายไปเลย

ตนเองพลาดโอกาสแต่งงานกับผู้ยิ่งใหญ่ตั้งแต่เริ่มแรกเลยเหรอ?

หล่อนรับไม่ได้อย่างเด็ดขาด

เวลานี้จ้าวชานเกาศีรษะแล้วพูดขึ้น “พอได้แล้ว ทุกคนอย่าเดากันมั่วเลย เจ้าหมอนั้นจะเป็นคุณชายเฉินได้อย่างไร ว่าไปแล้วคุณชายเฉินจะธรรมดาอย่างนี้เหรอ อย่างมากเจ้าหมอนี้อาจจะเป็นพวกติดตาม เข้ามาตรวจตราแทนคนอื่น เป็นเขาที่รายงานเรื่องเท่านั้น ฟังคำสั่งของฉันก่อน ทำความสะอาดที่นี่ให้เรียบร้อย จากนั้นพวกเราลงไปจากที่นี่ให้เร็ว ไม่อย่างนั้นถ้าพ่อฉันมาแล้ว อาจจะตีฉันตายเข้าจริงๆ”

จ้าวชานรีบพูดสั่งการ

ทุกคนรู้อะไรเป็นอะไรดี รวมทั้งภายในใจจ้าวยีฟานต่างก็ค่อนข้างยอมรับว่าเฉินเกออาจเป็นพวกติดตามแบบนี้ด้วย

เพราะจ้าวชานไม่สามารถหลอกตนเองได้ คุณชายเฉินผู้ลึกลับท่านนั้น ความจริงเขาอยู่ที่เมืองหนานหยางมาตลอด

หลังทำความสะอาดเสร็จ ทุกคนรีบวิ่งมาที่โรงรถเตรียมขับรถออกไปแล้ว

“เชี่ย”

“เชี่ย”

“เชี่ย”

แต่ทว่าหลังจากทุกคนลงมา มองเห็นในโรงรถมีรถแข่งแลมโบกินีที่เท่สะดุดตาคันหนึ่งเพิ่มเข้ามาอย่างคาดไม่ถึง

ชั่วขณะนั้นตาลายแล้ว

“นี่รถของใครกัน? ของคุณเหรอคุณชายจ้าว?”

ทุกคนถามด้วยความตกใจ

“จะเป็นของฉันได้ยังไง ของฉันคือเฟอรารี่ไง”

“งั้นรถคันนี้เป็นของใครกัน? น้อยมากที่ในจินหลิงจะมีคนขับรถแข่งแบบนี้”

ทุกคนสงสัย

ส่วนจ้าวยีฟาน เวลานี้มองรถคันนี้อยู่ ที่จริงก็สงบใจลงได้แล้ว ชั่วขณะหนึ่งก็ยกขึ้นมาอีก

“ฉันรู้ที่มาของรถคันนี้……”

จ้าวยีฟานพึมพำอย่างมหัศจรรย์ใจ…