บทที่254 ที่แท้คุณอยู่นี่เองหรอ

ลี่เหวินหยางลุกขึ้นยืนและตะโกนโดยตรง

หยางเหวินหลงพวกเขาก็หยุดทันที

“ไอ้หนุ่ม นายอยากรนหาที่ตายใช่ไหม？”

หยางเหวินหลงเดินเข้าไปหาลี่เหวินหยางด้วยสีหน้าที่โหดร้าย

“พวกคุณอย่าทำอะไรมั่วๆนะ พวกคุณรู้หรือไม่ว่าคุณพ่อของพี่หยางคือใคร？”

แม้ว่าหลายปีที่ผ่านมานี้เจียงเฉว่ฉิงจะผ่านประสบการณ์บางอย่างมา แต่ว่า เห็นเหตุการณ์ที่มืดมนเช่นนี้เธอก็ไม่เคยเห็นจริง ๆ และด้วยเหตุนี้เมื่อเกิดเหตุการณ์แบบนี้ ความรู้สึกปลอดภัยที่จ้าวเจี๋ยนำมาให้เธอในตอนแรกก็หายไปหมดในชั่วพริบตา

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม สุดท้ายแล้วลี่เหวินหยางกลับยิ่งโดดเด่นมากกว่า

ในขณะนี้เจียงเฉว่ฉิงรู้สึกหวาดกลัว เลยอยากจะใช้ภูมิหลังครอบครัวของพี่หยางมาข่มขู่เขาเพื่อให้เขาหวาดกลัว

“เหอะ！เป็นใครหรอ？”

เจียงเฉว่ฉิงกำลังจะตอบกลับ

ก็ถูกลี่เหวินหยางจับแขนของเธอไว้และให้เธอหุบปาก

“เฉว่ฉิง ฉันเคยพูดแต่แรกแล้วว่า ต่อไปนี้เรื่องของฉันจะไม่ให้พ่อของฉันมีส่วนร่วมอีก คุณไปยืนที่ข้างหลังของฉัน ไม่เป็นไรนะ ฉันจัดการเอง！”

ลี่เหวินหยางกล่าว

“ห๊ะ？แต่ว่าพี่หยาง！”

“ไปยืนที่ข้างหลังฉัน！”

ลี่เหวินหยางตะคอกใส่เจียงเฉว่ฉิงอย่างมีอำนาจครอบงำ

เจียงเฉว่ฉิงพยักหน้าอย่างหนัก และแม้ว่าจะโดนตะคอกใส่ แต่ในใจของเธอกลับรู้สึกมีความปลอดภัยที่ห่างหายไปนาน

แล้วไปยืนที่ข้างหลังอย่างเชื่อฟัง

“พี่หลงใช่ไหม ฉันชื่อลี่เหวินหยาง และตัวฉันเอง ก็มีบริษัทเล็ก ๆเป็นของตัวเอง เหอะๆ ฉันรู้ว่าคุณค่อนข้างมีชื่อเสียงในวงการบนท้องถนน และอย่ามองว่าพี่ชายบุญธรรมของฉันมาจากจินหลิง แต่เขาก็รู้จักคุณนะ！”

ลี่เหวินหยางกล่าวด้วยยิ้มพร้อมกับวางมือข้างหนึ่งไว้ในกระเป๋าของเขา

“โอ๊ะ？” หยางเหวินหลงแสร้งทำเป็นตกใจ

ส่วนหลินเสี่ยวเฟิง เมื่อเห็นว่าลี่เหวินหยางจัดการกับสิ่งต่าง ๆได้สงบใจเย็นขนาดนี้ ในใจของเขาก็รู้สึกชื่นชมมากยิ่งขึ้น

“พี่ชายบุญธรรมของคุณก็รู้จักฉัน？และก็มาจากจินหลิงงั้นหรอ ชื่ออะไร？”

หยางเหวินหลงหยุดสักครู่แล้วถามขึ้น

“จินเปียว กองกำลังในเขตอำเภอผิงอันและจินหลิงตอนนี้ ต่างก็เรียกเขาว่าจินซานเย๋ พี่หลงคุณไม่เคยได้ยินหรอ ？”

ลี่เหวินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“อะไรนะ？จินเย๋เป็นพี่บุญธรรมของคุณ？”

ใบหน้าของหยางเหวินหลงซีดลงโดยตรง

บอกตามตรงว่าแสร้งได้ค่อนข้างเหมือนมาก

“ถุย จินเย๋เป็นคนอะไร？คนของบริษัทการค้าจินหลิงน่ะหรอ จะรู้จักกับคุณ？”

หยางเหวินหลงถามด้วยความสงสัย

หลินเสี่ยวเฟิงก็เริ่มสงสัย และคิดในใจว่าเป็นไปไม่ได้หรอกมั้ง ลี่เหวินหยางจะยอดเยี่ยมขนาดนี้เชียวหรอ？

นับจินซานเย๋คนนั้นเป็นพี่บุญธรรม？

“ฮึ ๆ คุณไม่เชื่อใช่ไหม？ถ้าคุณไม่เชื่อ ฉันสามารถโทรศัพท์หาพี่จินได้นะ ให้เขาเป็นคนพูดกับคุณโดยตรง！”

ลี่เหวินหยางพูดอยู่ ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรไปที่เบอร์โทรศัพท์ของจินเปียว

แน่นอน ว่าเขาได้พูดคุยกับพี่จินไว้ก่อนหน้านี้แล้ว ขอให้เขาช่วยพูดอะไรบางอย่างให้ต่าง ๆนานา

จุดประสงค์หลักก็คืออยากจะสั่งสอนศัตรูของเขาคนหนึ่ง

หลังจากนั้น จินเปียวเห็นว่าเรื่องคราวก่อนก็ไม่ได้ช่วยเขาไว้ ครั้งนี้จึงตัดสินใจช่วยเหลือลี่เหวินหยางสั่งสอนศัตรูของเขาสักหน่อย จึงตอบตกลงไป

“พี่จิน ยุ่งอยู่หรือเปล่า？ทางนี้ฉันมีปัญหานิดหน่อย……อืม ตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงแรมจินหรูยี่และมีคนหนึ่งที่ชื่อหยางเหวินหลงปิดกั้นฉันและเพื่อนของฉันไว้！”

“อะไรนะพี่จิน？คุณอยู่แถวๆโรงแรมหรูยี่และก็จะมาที่นี่ด้วย？”

ลี่เหวินหยางมีความสุขมากขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย

ก่อนหน้านี้เพียงแค่พูดกันในโทรศัพท์ไว้ว่า ตอนนี้ขอแค่ให้พี่จินช่วยพูดอะไรบางอย่างเท่านั้น แต่ไม่คิดว่าพี่จินเขาจะมาด้วยตัวของเขาเอง

และในขณะนี้ เขาก็วางสายลงด้วยความตื่นเต้น

“ใช่จินเย๋จริง ๆหรอ？”

หยางเหวินหลงแสร้งทำเป็นตกใจอย่างมาก และยังแสร้งทำเป็นตกใจจนไม่กล้าขยับตัว

เงื่อนไขการร่วมมือแสดงกับลี่เหวินหยางในครั้งนี้ ก็คือทำความรู้จักกับจินเย๋ผ่านลี่เหวินหยาง เพราะอย่างไรก็ตามหยางเหวินหลงรู้ว่าตอนนี้ทางครอบครัวของลี่เหวินหยางนั้นโคตรเจ๋ง

ถ้ามิเช่นนั้นคงไม่ร่วมเล่นกับเขามั่วๆแบบนี้หรอก

“ฮึ ตอนนี้พวกคุณคงรู้จักเกรงกลัวแล้วมั้ง！”

เจียงเฉว่ฉิงกล่าว

เมื่อกี้คนพวกนี้ทุบโทรศัพท์ของเธอจนพังไปหมด จนตอนนี้ความโกรธของเธอก็ยังคงไม่ลงไป

จากนั้นไม่นาน

ประตูของห้องโถงถูกเปิดออกทันที

คนที่เดินเข้ามาเป็นชายหนุ่มที่สวมใส่เสื้อสูทกับรองเท้าหนัง

“ใครโวยวายหาเรื่อง？”

ชายหนุ่มสายตาดุจนกอินทรี พูดขึ้นเบาๆ

หยางเหวินหลงมองไปที่ชายหนุ่ม ก็ตกตะลึงอึ้งไปสักพัก：“ใช่จินเย๋คุณจริง ๆด้วย ฮ่าฮ่า น้องชื่อหยางเหวินหลง เล่นอยู่ในย่านตลาดทางเหนือตลอด！มีความเข้าใจผิดกันนิดหน่อย！”

สำหรับจินเปียว เขาถูกคนอื่นเชิญมาร้อง KTVที่อยู่บ้านหลังหนึ่งข้างๆของโรงแรมจินหรูยี่และเขาก็คิดในใจว่าได้รับความช่วยเหลือจากครอบครัวของลี่เหวินหยางมากมายขนาดนี้ มันคงจะไม่ดีถ้าหากว่าไม่ช่วยเหลืออะไรเขาสักนิด

ดังนั้นจึงตัดสินใจเดินมาดูด้วยตัวเอง

“เหอะๆ ฉันคิดว่าเป็นเรื่องอะไรซะอีก？เหวินหยาง คุณไม่ได้รับบาดเจ็บใช่ไหม……？”

จินเปียวถามขึ้น

“ผมไม่ได้รับบาดเจ็บครับพี่จิน！”

ลี่เหวินหยางเดินไปที่ข้างๆของจินเปียว และหยิบบุหรี่ขึ้นมาแล้วยื่นให้หนึ่งม้วน และจุดไฟให้

แต่จินเปียวเพิ่งดูดไปเพียงไม่กี่ที บุหรี่ก็ตกลงไปอยู่บนพื้นอย่างอัตโนมัติ

“พี่จิน คุณเป็นอะไร？”

ลี่เหวินหยางถามด้วยความสงสัย

“คุณ……คุณอยู่ที่นี่？”

จินเปียวมองไปที่เฉินเกอที่นั่งอยู่ด้วยความตระหนกตกใจ

เฉินเกอเป็นใคร เขาเข้าใจดีมากที่สุดแล้ว และเขาก็เป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่อยู่ในกลุ่ม ที่คุ้นเคยกับเฉินเกอเป็นอย่างดี

และสำหรับเฉินเกอ ก็คาดไม่ถึงจริง ๆว่าคนขับรถที่ซื่อสัตย์และซื่อตรงอย่างเสี่ยวจิน จะเล่นได้ค่อนข้างดีกับคนที่เที่ยวแบบเอ้อระเหยลอยชายอย่างลี่เหวินหยาง

“อืมๆ！”

เฉินเกอพยักหน้า

และหลิวเมิ่งที่อยู่ด้านข้าง เพื่อที่เขาจะได้พูดคุยกับลูกพี่ใหญ่สักสองสามคำ จึงเดินไปที่ตรงหน้าของจินเปียวและพูดอย่างแผ่วเบา：

“จินเย๋ ไอ้หนุ่มคนนี้แหละ ที่วันนี้พวกเราบอกว่าจะสับเขา！”

“อะไรนะ คนที่พวกคุณบอกว่าจะตี คือ……คือเขา？”จินเปียวตกใจอย่างมาก

“ฮึ จินเย๋ ไอ้หนุ่นคนนี้ทำให้น้องชายบุญธรรมของคุณขุ่นเคือง และนั้นก็คือตบหน้าฉันด้วย ดูนะฉันจะไปจัดการเขา！”

หยางเหวินหลงพวกเขาต่างก็ไม่รู้ว่าสีหน้าของจินเปียวหมายความว่าอย่างไร

และกำลังจะไปจัดการเขาในตอนนี้

ก็เห็นจินเปียวยกขาขึ้นมาแล้วเตะไปที่หยางเหวินหลงที่น้ำหนักราวแปดสิบกว่ากิโล

จนล้มลงบนพื้นอย่างหนัก

“แม่งเอ๊ย พูดจาหยาบคายไม่ดี ฉันเอาคุณตายแน่！”

จินเปียวเป็นพนักงานขับรถ แน่นอนว่าเขาสามารถต่อสู้ได้อยู่แล้ว

และกลุ่มคนพวกนี้จะตีคุณชายเฉิน งั้นก็เท่ากับว่าตัวเองก็จะตีคุณชายเฉินด้วยเช่นกันน่ะสิ？

ก่อปัญหาใหญ่แล้ว！

ลี่เหวินหยางผงะ ไม่ใช่คุยกันไว้ว่าพี่จินเพียงแค่แตะหยางเหวินหลงนิดหน่อยก็ได้แล้วไม่ใช่หรอ ทำไมพี่จินถึงได้เตะเขา？

“พี่จิน คุณ？”

เพี๊ยะ！

จินเปียวยกมือขึ้นและตบไปที่ใบหน้าของลี่เหวินหยางอย่างดุเดือด

“แม่งเอ๊ย ไอ้คนเลินเล่อไม่รู้จักความตาย！”

จากนั้นก็เตะอีกครั้งไปที่ลี่เหวินหยาง จนถูกเตะออกไป

เจียงเฉว่ฉิงพวกเขาทั้งหมดต่างมองดูด้วยความตกตะลึง

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น？พี่จินไม่ใช่คนที่ลี่เหวินหยางเรียกมาหรอ？ทำไมถึงได้ทุบตีคนทั้งสองฝ่าย？”

หลินเสี่ยวเฟิงกำมือของลูกสาวตัวเองสวี่ซินไว้อย่างแน่น คนเหล่านี้ไม่ว่าใครก็ไม่ใช่คนที่จะสามารถยั่วยุได้เลย

ลี่เหวินหยางถูกตีจนใบหน้าของเขาบวมไปแล้วหนึ่งข้าง：“พี่จิน พี่ตีผมทำไม？”

รู้สึกน้อยอกน้อยใจจนร้องไห้ออกมาโดยตรง

เดิมทีเรื่องของวันนี้นั้นง่ายมาก ๆ นั้นก็คือต้องการแค่อยากให้พี่จินกับ หยางเหวินหลงร่วมมือกับตัวเองแสร้งทำเป็นสักหน่อย จากนั้นก็รุมตีเฉินเกอสักครั้ง

แต่ผลสุดท้าย ตัวเองกลับโดนตี และรวมทั้งหยางเหวินหลงก็ถูกตีอีกด้วย

เมื่อเห็นจินเปียวสนก็ไม่สนใจลี่เหวินหยาง และเหยียบนิ้วมือของเขาแล้วเดินตรงเข้ามาหาทุกคน

หลินเสี่ยวเฟิงก็รู้สึกประหม่า：“จินเย๋ พวกเราไม่ได้ไปทำอะไรให้คุณขุ่นเคือง แล้วนี่คุณจะทำอะไรน่ะ！”

เจียงเฉว่ฉิงก็ตกใจกลัวจนถอยหลังสองสามก้าว

เพราะว่าในขณะนี้จู่ ๆจินเปียว ก็หยิบขวดไวน์แดงขึ้นมาขวดหนึ่ง

และเดินไปที่ตรงหน้าของเฉินเกอ ด้วยรอยยิ้มที่ซื่อตรงแล้วพูดว่า：“ที่แท้คุณอยู่นี่！คุณฟังฉันพูดนะ เรื่องราวไม่ใช่อย่างที่คุณคิด！”

ในขณะที่เขาพูดอยู่ ก็เติมไวน์ให้เฉินเกอจนเต็ม

ก็ขาดแค่คุกเข่าอย่างประหม่าให้เฉินเกอแล้ว

“ห๊ะ？นี่มันสถานการณ์อะไรกัน？”

ผู้คนต่างตกตะลึง