“แกบ้าไปแล้วหรอ”

หลังจากกลับมาหลายวันแน่นอนว่าซังหลินจวินได้ตรวจสอบเหตุการณ์ทั้งหมดของเจียงอี้ฝานอย่างละเอียด

แต่แรกก็เป็นแค่ผู้ชายอกหักที่ถูกทิ้ง พอไปถามผู้หญิง กลับเจอผู้หญิงอยู่กับผู้ชายอื่น เลยโมโหมากลงมือไป

ถ้าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของเหยียนเฟิง ซังหลินจวินก็อยากจะด่าว่าไอโง่จริงๆ

เหยียนเฟิงได้พบกับผู้หญิงคนหนึ่งเมื่อสามปีก่อนและบอกว่ามันเป็นรักแท้

ในมุมมองของความรักที่แท้จริงของเขา เพื่อนทั้งสามคนไม่ได้คำนึงถึงเรื่องนี้เลย

ในเวลานั้นซังหลินจวินยังคงจมอยู่กับเหตุการณ์ของ เฉินเฉียวเจียงอี้ฝานถูกบังคับให้แต่งงานโดยครอบครัวของเขาและลู้หมีซึ่งค่อนข้างว่างเป็นเพียงคนเดียวที่เข้าสู่กองทัพหลังจากนั้นไม่นาน

ดังนั้นจึงไม่มีใครคิดว่าความรักที่แท้จริงของเหยียนเฟิงจะอยู่กับเขาได้นานขนาดนี้

อาจเป็นเพราะเขาปล่อยความรู้สึกไปจริงๆเหยียนเฟิงมึนหัว ทะเลาะกับคนพวกนั้น ภายหลังตอนคนๆนั้นเรียกคนมาช่วย เขาก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจ

ถ้าไม่ใช่เพราะเจียงอี้ฝานที่บังเอิญผ่านไปในเวลานั้นเกรงว่าเหยียนเฟิงคงจะเละไปแล้ว

ลมหายใจของเหยียนเฟิงเงียบเหงาเขาลูบหน้าและพูดว่า “ฉันรู้”

“ หยุดพูดเรื่องนี้เถอะ เหล่าเจียงอาการดีขึ้นหรือยัง”อาจเป็นเพราะไม่อยากพูดถึงเรื่องนั้น เหยียนเฟิงเปลี่ยนไปถามข่าวคราวของเหล่าเจียง

ซังหลินจวินส่ายหัว: “ยังไม่ฟื้นเลย เขาโดนตีหัวน่าจะอีกสองสามวัน คุณอยากไปเยี่ยมเขาล่ะก็ ก็ไปเลยสิ จะกลัวอะไร”

เหยียนเฟิงยิ้มอย่างขมขื่น: “แกทำเหมือนฉันไม่อยากไป ทุกครั้งที่ฉันไปถึงหน้าประตู ไม่ได้เดินเข้าไป เจียงเจียงมองฉันเหมือนศัตรู ฉันจไปได้ยังไง”

ก็จริงเมื่อนึกถึงอารมณ์ที่รุนแรงของเจียงฉยงฉยงซังหลินจวินก็เห็นด้วย

“ฉันได้ยินมาว่าเฉินเฉียวกลับมาแล้ว ยินดีด้วยนะ”เพื่อนรักทั้งสี่ พอมีเรื่องดีๆเข้ามา ก็ทำให้เขามีความสุขครู่หนึ่ง

ตอนเหยียนเฟิงพูดประโยคนี้ เขาจริงใจมาก

ซังหลินจวินยิ้มและไม่ตอบ

ทั้งสองคนดื่มเกือบทั้งคืนและแล้วให้คนในผับไปส่งกลับบ้าน เขาไปพักที่บ้านของเจียงอี้ฝาน

ในเวลานี้มีคนยืนอยู่ในห้องนับสิบคน

ซังหลินจวินนั่งลงบนโซฟาข้างๆเขานอนอย่างอิดโรยฟังสิ่งที่พวกเขาพูดเกี่ยวกับเบื้องหลังของผู้หญิงคนนั้น

ผู้คนมากกว่าสิบคนพูดเสียงดังหลังจากพูดจบทุกคนก็ตะโกนว่า “คุณซัง เราต้องแก้แค้นให้พี่ใหญ่เขาเรา”

ซังหลินจวินกอดอกและถามว่า “คุณวางแผนที่จะแก้แค้นและต่อสู้กับพวกเขาอย่างไร?”

หนานอวี่ เป็นคนที่มีสติสัมปชัญญะมากในเวลานี้ดวงตาของเขาเป็นสีแดงและเขาพนมมือและพูดว่า: “ไม่มี ผมได้ยินว่าช่วงนี้เขาขายยาลับๆ เราไปจัดการพวกมันได้ตอนที่มันส่งยา

ซังหลินจวินมองชายตรงหน้าอย่างตรงไปตรงมาในฐานะลูกน้องของอี้ฝาน เขาดูมีประสบการณ์ชำนาญในทุกๆด้าน

ซังหลินจวินไม่ได้หยุดเขา แต่ตบไหล่ของเขา“ ถ้าข่าวนี้เป็นจริง ก็ลงมือได้ แต่ตอนที่ลงมือระวังอย่าทิ้งหลักฐานไว้ ถ้าโดนจับได้ล่ะก็ชีวิตสำคัญที่สุด อี้ฝานคงไม่อยากให้พวกคุณเป็นอะไรไป ”

คนนับสิบจากหนานอวี่พยักหน้า

หลังจากมอบหมายงานให้กับคนของเฟยอี้เหมิน ซังหลินจวินกลับบ้านด้วยความเมามาย

เมื่อยืนอยู่ที่ระเบียงห้องนอนซังหลินจวินนึกถึงคนที่อยู่เบื้องหลังหลัวซาและอดไม่ได้ที่จะคิดว่าตัวเองกับเขาจะเปิดศึกกันจริงๆ

ซังหลินจวินไปทำงานที่ บริษัท แต่เช้า

เหล่าฟู่อยู่รับใช้เฉินเฉียว ไปรับส่งเฉินเฉียวไปโรงบาล

เฉินเฉียวรู้ว่าซังหลินจวินงานยุ่งมากดังนั้นเธอจึงไม่ต้องการรบกวนเขาเช่นกัน

ปล่อยให้เหมิ้งเหมิ้งอยู่กับโย่วอีในขณะที่เธอไปโรงพยาบาลเพื่อไปเยี่ยม เจียงฉยงฉยง

เธอเอาผลไม้ไปเยี่ยมด้วย

ตอนเดินไปที่มุมห้อง พบว่าห้องผู้ป่วยที่ควรจะเงียบสงบกลับเสียงดัง

คู่สามีภรรยาที่มีใบหน้าซีดเซียวกำลังพูดคุยกับฉยงฉยงอย่างก้าวร้าว

เฉินเฉียว ก้าวไปข้างหน้าเพียงไม่กี่ก้าวและได้ยินชื่อของเธอ

เฉินเฉียวรู้สึกว่าพวกเขาอาจจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องอดีตของเธอ

เขาจึงก้าวไปข้างหน้าและถามว่า “พวกคุณมาหาฉันมีธุระอะไรไหม”

“เฉียวเฉียว เธอมาได้ยังไง รีบเข้ามาเร็ว”หลังจากเจียงฉยงฉยงเห็นเฉินเฉียวมา เธอก็ก้าวไปคว้าแขนเธอ

คู่สามีภรรยาที่อยู่ฝั่งตรงข้ามมองหน้ากันแล้วมองแปลก ๆ อย่างลังเลว่าจะหยุดดีหรือไม่

หลังจากถูกลากเขาไปในห้องผู้ป่วยเลย ถามเธอ: “ฉยงฉยง สามีภรรยาคู่นั้นเป็นใครหรอ เหมือนฉันได้ยินพวกเขาตะโกนชื่อฉัน เป็นคนรู้จักของฉันหรอ”

เมื่อมองไปที่ท่าทางที่ไม่รู้ของเฉินเฉียว ฉยงฉยงก็รู้สึกโล่งใจ

สำหรับพ่อที่ยอดเยี่ยมของเฉินเฉียว และแม่เลี้ยงที่ดีเลิศแบบนั้น เจียงฉยงฉยงก็เกลียดพวกเขาเช่นกัน

แต่ก่อนพวกเขาทำไม่ดีกับเฉียวเฉียวไว้ ตอนนี้ไม่รู้ว่ารู้ข่าวจากไหน รู้ว่าเฉียวเฉียวกลับมาแล้ว เลยมาโรงพยาบาลอยากจะเจอเฉียวเฉียว

พวกเขาคิดว่าเธอหลอกลวงได้ง่ายมาก

ใครๆก็รู้ว่าพวกเขากับเฉียวเฉียวจะเอาเรื่องความสัมพันธ์ มาพูดเรื่องเงินแน่ๆ

ยังไงซะตระกูลเฉินก็ล้มละลายไปแล้ว

ตอนนี้กลัวว่าพวกเขาจะมาสูบเลือดสูบเนื้อเฉียวเฉียว

เธอจะไม่ให้โอกาสพวกเขา

สำหรับเฉียวเฉียวแล้ว เธอบอกทุกอย่างอย่างเรียบง่ายและชัดเจนว่า“เฉียวเฉียว คนที่อยู่นอกประตูคือพ่อและแม่เลี้ยงของเธอ แต่ความสัมพันธ์ของเธอกับพวกเขาไม่ดีนัก พวกเขามาครั้งที่แล้วเกรงว่าจะไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก”

เฉินเฉียวพยักหน้าเข้าใจ

ยังไงซะทุกวันนี้พล๊อตเรื่องละครทำเน่าไม่ค่อยเยอะ เธอไม่ได้ใส่ใจนัก ยิ่งไปกว่านั้นในความทรงจำเธอไม่มีพวกเขาและก็ไม่โง่ถึงขนาดไปพัวพันกับเขา

เฉินเฉียว ใช้เวลาช่วงเช้ากับเจียงฉยงฉยง ในช่วงบ่ายขณะที่ทั้งสองกำลังรับประทานอาหาร เจียงฉยงฉยงกล่าวถึงกิจการของ บริษัท : “เฉียวเฉียวเธอจะกลับมาบริษัทตอนไหนหรอ เธอรู้ไหมสองปีนี้บริษัทC&Jพัฒนาไปไกลแล้ว นับว่าเป็นบริษัทแนวหน้าในเป่ยเฉิงเลยนะ ”

แน่นอนว่าการพัฒนาที่ราบรื่นเช่นนี้ต้องคอยพึ่งพาพี่ชายของเธอกับซิงหลินจวิน

แต่เธอก็ยังคงมีความสุขมาก

ในใจของฉยงฉยง เธอปกป้องบริษัทC&J เหมือนกับปกป้องความฝันของเธอกับเฉินเฉียวในตอนแรก

เฉินเฉียวที่กำลังกินซุป ก็ถามอย่าง งงๆ: “บริษัท C&J อะไรหรอ?”

เจียงฉยงฉยงหลงเธออย่างหมดหนทางและถอนหายใจทำไมเธอถึงลืมได้

พูดไปก็เปล่าประโยชน์

แต่เจียงฉยงฉยงก็ยังพูดเรื่องบริษัทกับเฉินเฉียว

หลังจากฟังเฉินเฉียวพูด เธอก็รู้สึกผิด ยังไงซะไม่กี่ปีมานี่เธอไม่ได้ลงแรงอะไรเลย นึกไม่ถึงว่าบริษัทยังมีส่วนของเธอ