เขาอดไม่ได้ที่จะกล่าวชมหลินหย่วนซึ่งนั่งอยู่ด้านข้าง

หลินหย่วนที่ถูกคุณผู้หญิงมองอย่างแปลกๆ ตอนที่เธอจะเอ่ยปากถามคุณผู้หญิงก็เริ่มดื่มชาอีกครั้ง

หลังจากดื่มชาเสร็จแล้ว คุณผู้หญิงซังก็อดไม่ได้ที่จะถามถึงสิ่งที่เกิดขึ้นข้างนอก

เฉินเฉียวไม่ต้องการให้แม่ของเธอรู้เหตุการณ์ข้างนอกเกี่ยวกับแม่เลี้ยงของเธอ เพียงแต่เรื่องนี้นอกจากเธอแล้วก็มีคนที่อยู่ในเหตุการณ์อยู่ด้วย เธอเลยปิดบังไว้ไม่ได้

เธอเลยพูดผ่านๆว่า: “เมื่อสักครู่นี้ฉันเจอคนที่ไม่ยอมจ่ายค่าน้ำชา แต่พอฉันออกไปเรื่องก็คลี่คลายแล้ว”

หลินหย่วนที่แอบฟังอยู่ๆข้างได้ยินถึงความอึดอัดในคำพูดของเฉินเฉียว เขาไม่ใช่คนที่ชอบยุ่งเรื่องของใคร เขาแค่นั่งเฉยๆไม่ได้พูดอะไร

คุณผู้หญิงซังได้ยินเฉินเฉียวบอกว่ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นข้างนอกเธอก็ขมวดคิ้วและพูดด้วยความไม่เชื่อ: “คิดไม่ถึงว่าเดี๋ยวนี้จะมีคนแบบนี้อยู่ในสังคม”

เฉินเฉียวเม้มปากและพูดถึงลู่ลี่ลี่

“ คนนั้นคือแม่เลี้ยงของฉันเองค่ะ”

เสียงของเฉินเฉียวเบาลงใบหน้าของเธอซีดและอาย

แม้ว่าเธอจะมีอากาความจำเสื่อมแต่ลู่ลี่ลี่ก็นับว่าเป็นคนในครอบครัวเธอ เรื่องแบบนั้นที่เธอทำ เฉินเฉียวก็รู้สึกอาย  “เฉียวเฉียว ฉันจะบอกให้นะคุณภาพชาที่นี่ดีมากๆ ตอนกลับพวกเราซื้อกลับบ้านไปหน่อยดีกว่านะ”

หลังจากได้พบกับเฉียวอวี้หมิ่นโดยบังเอิญและพบว่าเธอมีชีวิตที่ดีกว่าที่คิดไว้หลายเท่าเธอรู้สึกเสียใจที่เห็นเธอเป็นคู่แข่งในชีวิตของเธอ

ผู้หญิงที่ถูกกลอุบายของเธอเล่นงาน ตอนนี้มีชีวิตที่ดีกว่าเธอ แต่เธอต้องอยู่กับเฉินอันมีชีวิตที่ยากลำบาก

ในใจอึดอัดมากขึ้นเรื่อย ๆ และความอัดอั้นที่ควบคุมไม่ได้ทั้งหมดในใจก็ถูกระบายออกมา

ทันใดนั้นเฉินอันก็ขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์กับภรรยาที่แต่ก่อนมีความอ่อนโยนซึ่งตอนนี้กลายเป็นคนขี้โวยวายไปแล้ว

แม้ว่าเขาจะรู้อยู่ในใจว่าหลังจากที่เขาสูญเสียตำแหน่งและสถานะทุกคนรอบตัวเขาก็เปลี่ยนไป

แต่เขารับไม่ได้กับความเปลี่ยนแปลงของคนใกล้ชิดนี้ เขาตะโกนขึ้น: “คุณเป็นบ้าอะไร ถ้ามีอารมณ์จะมาแหกปากโวยวายก็เอาเวลาไปดูเสี่ยวเฟิงทำการบ้านไป

ทันทีที่เธอพูดถึงลูกชายของเธอ ลู่ลี่ลี่ก็รู้สึกกังวลทันที: “ลูกเป็นอะไร เขาทำการบ้านอยู่ดีๆไม่ใช่หรอ?”

เฉินอันตะคอกและพูดว่า: “ดีบ้าอะไร วันนี้มีโทรศัพท์จะโรงเรียนโทรมา ลูกเราจ่ายเงินจ้างคนอื่นให้ทำการบ้าน ตอนสอบเขียนอะไรไม่ได้เลย ฉันจะบอกคุณให้นะ สอบครั้งนี้เขาทำได้ไม่ถึง40คะแนน วันหลังถ้าเขาอยู่บ้านคุณต้องเฝ้าเขาทำการบ้าน ”

ลู่ลี่ลี่รู้สึกโกรธมากขึ้นเมื่อเธอได้ยิน: “ทำไมต้องเป็นฉัน คุณเฝ้าลูกไม่ได้เหรอไง คิดว่าทุกวันนี้ชีวิตฉันง่ายมากหรอไง ?” คุณรู้ไหมว่าพวกเพื่อนๆเก่าพูดกับฉันว่ายังไงบ้าง? พวกเธอบอกฉันว่าให้รีบออกไปจากสวะอย่างคุณ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ชีวิตฉันคงดีไปนานแล้ว ”

“ สวะเหรอ”อารมณ์ของเฉินอันที่อดกลั้นไว้ในวันนี้ข่มไม่อยู่ เขาขยำหนังสือพิมพ์ในมือและโยนมันลงบนพื้นด้วยความโกรธ

จากนั้นชี้นิ้วไปที่ลู่ลี่ลี่และด่า: “ผมเป็นสวะ งั้นคุณก็ไม่ได้ดีไปกว่าผม ผมเคยบอกแล้วว่าอย่าไปคบกับพวกนั้นคุณก็ไม่ฟัง อย่าคิดว่าผมไม่รู้เรื่องเมื่อสมัยก่อน ถ้าไม่ใช่เพราะคุณอ่อยผม ตอนนี้ชีวิตผมคงดีกว่านี้มาก บริษัทผมล้มละลาย ไม่ใช่เพราะลูกสาวตัวดีของคุณหรือไง

เมื่อมีอารมณ์ คำพูดก็มักจะพูดคำที่ทำร้ายจิตใจ

และเมื่อเธอได้ยินการดูถูกเหยียดหยามของเฉินอันและลูกสาวของเธอ เธอก็ตอกกลับว่า “แกมันไอสวะ แต่ก่อนฉันคิดว่าแกไม่รู้เรื่องอะไร ตอนนี้รู้แล้วว่าแกแกล้งทำเป็นโง่ แกมันน่ารังเกียจจริงๆเลย แบบนี้คงอยู่ด้วยกันต่อไปไม่ได้จริงๆแล้ว”

“ ดี อยู่ไม่ได้ก็ไม่ต้องอยู่”