—-หน้าอกล่ะ

 

“คุณคือ…เรียวคุง….?”

 

“คะ ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก ผมเรียว พนักงานฝ่ายคำร้องกิลด์ครับ”

 

“ยะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ เอ่อ…ลิซล็อตเต้ค่ะ”

 

เธอทำตาตกตอนมองหน้าผม แล้วเธอก็มองมาที่ผมอีกครั้งหนึ่ง

ผมกลืนน้ำลายเอื้อกทุกครั้งที่ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์สองลูกนั่นแกว่งไปมาพึ่บพั่บ

สะ สุดยอด ผมถึงกับลืมจุดประสงค์ที่มาที่นี่ไปชั่วขณะนึงเลย

ตอนที่เจอกันครั้งแรกที่กิลด์นักผจญภัย ก็คิดอยู่หรอกว่าสุดยอด แต่ก็ไม่คิดเลยว่าจะสุดยอดขนาดนี้….

 

“ทางนี้คือท่านเรียวสินะ”

 

ผมดึงสติกลับมาแล้วหันไปยังทิศทางของเสียงนั้น

เด็กผู้หญิงหูจิ้งจอกผมและหางสีบลอนด์ ตัวสูงประมาณเอวของผม

 

“ขออภัยที่แนะนำตัวช้า เราคือซึกิคาเงะ ก็อย่างที่เห็น เราคือ อมนุษย์จากประเทศตะวันออกน่ะ”

 

สาวน้อยหูจิ้งจอกคุณซึกิคาเงะ วิธีการพูดของเธอค่อนข้างย้อนยุคตรงกันข้ามกับหน้าตาของเธอเลยแฮะ

 

“ถึงเราจะหน้าตาแบบนี้แต่ปีนี้เราก็อายุ 78ปีแล้วเน้ออาวุโสเป็นอันดับสองในบรรดาโรเซนครูเซอร์เลยล่ะ”

 

“เอ๊ะ ดูไม่ออกเลยนะครับ เหล่าอมนุษย์นี่ดูอ่อนวัยกันแบบนี้ทุกคนเลยหรอครับ?”

 

คุณซึกิคาเงะมองหน้าผมที่กำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่ แล้วจากนั้นเธอก็เอาแขนเสื้อที่เหมือนพัดนั่นปิดปากแล้วหัวเราะออกมา

ชุดนั้น ถ้าจำไม่ผิดเรียกว่ากิโมโนใช่รึเปล่านะ?

 

“เปล่าหรอก เราเป็นกรณีพิเศษน่ะ นี่น่ะเป็นเพราะว่าเราใช้เวทย์มนต์ในการหยุดยั้งการเติบโตของอายุและหน้าตาน่ะ นอกจากนี้คนที่แก่ที่สุดในโรเซนครูเซอร์คือไอริสจังน่ะ แต่ถ้าพูดแบบนี้ทีไรไอริสจังก็จะโกรธ เพราะงั้นอย่าไปพูดให้ได้ยินเธอล่ะ”

 

“ขะ เข้าใจแล้วครับ”

 

เด็กสาวตัวน้อย คุณซึกิคาเงะจ้องมาที่ผมและยิ้มให้ผมแบบเจ้าเล่ห์

 

“เอาล่ะ ท่านเรียว จะยืนคุยกันตรงนี้มันก็ยังไงอยู่ ก่อนอื่นก็ไปหาที่นั่งคุยกันดีกว่า”

 

“ขอบคุณมากครับ”

 

สถานที่ที่ผมเข้าไปพบกับทั้งสองคนคือโรงแรมที่เหล่าโรเซนครูเซอร์พักอาศัยอยู่

เป็นอย่างที่คาดไว้เลย โรงเตี๊ยมที่นักผจญภัยระดับ S พักเป็นโรงเตี๊ยมที่ดูแพงหรูหราหมาเห่าที่สุดในเมืองคาสซานดร้าเลย โรเซนครูเซอร์มี 2 ห้อง อยู่กันห้องละ 2 คนและผมก็เดินมาถึงห้องหนึ่ง นั่นคือห้องของคุณซึกิคาเงะและคุณลิซล็อตเต้

ผ้าม่านหน้าต่างสีอ่อนๆ เตียงปูด้วยผ้าปูที่นอนขาวสะอาด ผ้าห่มหนานุ่ม แถมมีแม้กระทั่งแจกันที่ใส่ดอกไม้อยู่ตรงโต๊ะข้างๆ

พักโรงแรมหรูหราแบบนี้แท้ๆ แต่ตอนที่คุณไอริสเข้ามาที่ห้องพักชั้นเดียวของผมนั่น

ก็เอาแต่พูดประมาณว่า ‘อ่าาา หอมจัง’

ผมนั่งลงบนเก้าอี้ตัวนึงที่อยู่กลางห้อง ที่นั่งอยู่ข้างหน้าผมคือคุณซึกึคาเงะ และที่นั่งถัดจากคุณซึกิคาเงะคือคุณลิซล็อตเต้

อุหวาา สุดยอด! แค่นั่งลงเก้าอี้เบาๆ หน้าอกก็ถึงกับกระเพื่อม!?

 

“เอาล่ะ ท่านเรียว ไอริสจังกับคาร์ล่าจังของเราคงรบกวนท่านไว้มาก”

 

ทันทีที่ผมนั่งลง คุณซึกิคาเงะก็พูดแบบนั้นพร้อมก้มหน้าลง

คุณลิซล็อตเต้ที่เห็นแบบนั้นก็รีบก้มหน้าตามด้วยความตื่นตระหนก

 

“เรารู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆ หากมองจากมุมมองของท่าน ต่อให้ท่านจะเป็นผู้ชายก็เถอะ แต่ท่านก็คงไม่สามารถปฏิเสธคำเชิญของนักผจญภัยแรงค์ S ทั้งสองคนนั้นได้ใช่มั้ย ถ้าหากว่าท่านต้องการจะรายงานเหตุการณ์นี้ต่อกิลด์นักผจญภัยล่ะก็ เราเองก็คิดว่ามันเป็นเรื่องที่สมควรแล้วล่ะ หรือไม่ก็ถ้าเราสามารถเจรจากันไม่ให้เรื่องนี้เผยแพร่ไปสู่สาธารณะได้ล่ะก็ เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนเราก็มีของที่จะให้….”

 

ของที่จะให้?

เหรียญทองงั้นเหรอ!?

ดะ เดี๋ยวนะ! เหมือนตอนแรกผมจะมาด้วยความรู้สึกสบายๆ

แต่อยู่ๆบทสนทนาก็เริ่มมาจริงจังเลยซะงั้นเนี่ยนะ?

 

“คุณซึกิคาเงะ ที่ผมยอมทำแบบนั้นกับคุณคาร์ล่ากับคุณไอริสน่ะ ไม่ใช่เพราะว่าผมปฏิเสธพวกเธอไม่ได้เพียงเพราะว่าผมเป็นแค่พนักงานกิลด์หรอกนะ นี่น่ะเป็นความตั้งใจของตัวผมเองต่างหาก”

 

“หืม”  

 

ก็นะ คุณไอริสน่ะเรายังไม่ได้ทำกันเลยนี่นา

 

“เอ่อคือ ไม่ทราบว่าได้ยินจากพวกคุณไอริสมารึยังนะครับ? แต่ว่าค่านิยมของผมน่ะ จริงๆแล้วมันตรงกันข้ามกับคนทั่วไปน่ะครับ”

 

“อืม ก็ได้ยินมาอยู่…. ตอนที่ได้ยินก็ตกใจมากเลยล่ะ มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่ในประเทศนี้จะมีชายคนไหนที่สัมผัสเอลฟ์ได้ล่ะน่ะ….”

 

“จริงด้วย ก็แบบว่าเผ่าเอลฟ์เลยนะ…”

 

หลังจากที่ทั้งสองคนพูดแบบนั้น ทั้งสองคนก็มองมาที่หน้าของผม

เอ่อ…อ๊ะ เป็นงั้นเองเหรอ ถ้าเปรียบเทียบเป็นคำพูดโลกเดิมผมละก็ 

ก็เหมือนกับผมพูดประมาณว่า ‘ผมรักออร์คตัวเมียที่สุดเลยครับ’ สินะ

อย่างงี้นี่เอง ถ้างั้นก็สมเหตุสมผลที่ทั้งสองคนจะแสดงออกแบบนั้น

 

“ถ้าอย่างนั้น ท่านเรียว ถ้าท่านบอกว่าไอริสจังน่ารัก แล้วลิซล็อตเต้จังกับเราที่อยู่ตรงนี้ล่ะว่าไง?”

 

“อืม….ถ้าให้พูดล่ะก็ คุณซึกิคาเงะดูเป็นเด็กสาวที่น่ารัก และคุณลิซล็อตเต้ดูเป็นสาวสวยมีสไตล์ ให้อารมณ์เหมือนพี่สาวสุดสวยน่ะครับ”

 

“งะ งั้นเหรอ! หืม…..”

 

“ปะ เป็นครั้งแรกเลยที่ถูกผู้ชายชมว่าสวย….”

 

คุณซึกิคาเงะหน้าแดงเล็กน้อยพร้อมพยักหน้า  

คุณลิซล็อตเต้ม้วนนิ้วไปมาอย่างมีความสุข

พูดกันตรงๆ ผมไม่อยากให้คุณลิซล็อตเต้ขยับตัวไปมาเยอะเลย

ทุกครั้งที่เธอขยับ หน้าอกของเธอจะกระเพื่อม 

ทุกครั้งที่เป็นอย่างนั้นสายตาผมมันจดจ่อไปที่หน้าอกของเธอตลอด 

ไม่มีสมาธิหรือได้ยินสิ่งที่คุยกันเลยซักนิด

 

“ถะ ถ้างั้นก็ค่อยคุยกันง่ายหน่อย คือว่า…ท่านเรียว ถ้าไม่รังเกียจล่ะก็ ท่านอยากจะลองทำกับลิซล็อตเต้จังดูไหม?”

 

“ได้สิครับ”

 

“แน่นอนว่าจะจ่ายเงินให้! นั่นสินะ ราคาโสเภณีชายในเมืองหลวงอยู่ที่ 10 เหรียญทอง ถ้างั้น 30 เหรียญทองล่ะเป็นยังงะ—-เอ๊ะ?”

 

“เรื่องเงินน่ะช่างมันเถอะครับ จะเอาตอนนี้เลยมั้ยครับ? หรือว่าเราจะทำกันวันอื่นดี?”

 

“เอ๊ะ? จะ จริงเหรอ? มะ ไม่ต้องจ่ายเงินจะดีเหรอ?”

 

“แน่นอนครับ กลับกันเลย ผมต่างหากที่อยากขะขอทำกับคุณลิซล็อตเต้เองเลยแหละครับ”

 

เมื่อผมพูดไปแบบนั้น คุณลิซล็อตเต้ก็หน้าแดงแล้วก็ตกใจ

คุณซึกิคาเงะเบิกตากว้างและมองมาที่ผม

 

“ดะ ได้จริงๆงั้นเหรอ จริงรึเปล่า??”

 

คุณซึกิคาเงะจ้องมาที่ผมพร้อมทำหน้าแบบว่าไม่อยากจะเชื่อ

หลังจากที่คิดมาได้ซักพัก ผมก็เลยตัดสินใจแสดงการกระทำให้เห็นเลยจะเร็วกว่าคำพูด เหมือนกับที่ทำกับคุณไอริส

ผมลุกออกจากเก้าอี้และเดินวนโต๊ะไปหาที่นั่งที่คุณลิซล็อตเต้นั่งอยู่

 

“มะ มีอะไรเหรอ เรียวคุง อื้ม…..♡!?”

 

ผมโน้มตัวลงหาคุณลิซล็อตเต้ที่กำลังสงสัยแล้วจูบเธอ

ริมฝีปากอันอวบอิ่ม นิ่มเหมือนมาร์ชเมลโลว์

 

“อะ อืมมม อื๊มมม♡♡!”

 

ตอนแรกที่ทำดูเหมือนเธอจะตกใจและสับสน แต่ไม่นานคุณลิซล็อตเต้ก็ตอบสนองผมด้วยการใช้ลิ้นอย่างเขินอาย

เมื่อผมสอดลิ้นของผมเข้าไป เธอก็ใช้แขนทั้งสองโอบรอบคอของผม แล้วเธอก็เลียริมฝีปากของผม

 

“อุบ ฟุฮ่า! อุหวาาา!”

 

“อืมมมม อือออ อื้มม…♡”

 

เมื่อกี้ตอนที่ผมกำลังจะดึงปากของผมออก คุณลิซล็อตเต้รั้งคอผมกลับไป แล้วจูบผมอีกครั้ง

ปลายลิ้นของคุณลิซล็อตเต้เข้ามาในปากของผมและลิ้นของผม

ผมก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกลื่นๆ

 

“ระ รอเดี๋ยวก่อนครับ คุณลิซล็อตเต้!”

 

“เอ๋…อยากจูบมากกว่านี้จัง……”

 

ดูเหมือนว่าคุณลิซล็อตเต้จะไม่ยอมเลิกจูบง่ายๆ ผมเลยบังคับหยุดจูบก่อน

และจากนั้นผมก็พูดเสียงดังกับคุณลิซล็อตเต้ว่า “นั่งลง!” เหมือนตอนผมพูดกับหมาของผม

 

“ผมยังพูดกับคุณซึกิคาเงะไม่จบเลย เพราะงั้นช่วยเป็นเด็กดีแล้วรออยู่นิ่งๆนะครับ”

 

“…ค่าาาา”

 

คุณลิซล็อตเต้พยักหน้า 

ผมคิดมาตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว คุณลิซล็อตเต้เนี่ยดูจากภายนอกแล้ว 

นึกว่าจะเป็นประเภทดูหลักแหลม เฉียบคม เหมือนประเภทพี่สาวแท้ๆ

แต่เธอนี่ค่อนข้างจะดุดันเลยนะเนี่ย

 

“เอ่อคือ คุณซึกิคาเงะ แค่นี้ก็เข้าใจแล้วใช่มั้ย? ว่าผมไม่ได้ต้องการเงินน่ะครับ สำหรับผม ขอแค่ได้มีเซ็กส์กันแค่นั้นก็พอแล้วครับ”

 

….ถ้าผมพูดแบบนี้ที่โลกเดิมล่ะก็คงโดนฉีกเป็นชิ้นๆแหง!

 

“อะ อืม เข้าใจแล้วล่ะ อย่างที่คิดท่านเรียวนี่ของจริงเลยสินะ….แต่ว่าเราไม่รู้มาก่อนเลยนะว่าจะมีผู้ชายแบบนี้อยู่ ยังกับว่าพระเจ้าเป็นคนส่งมายังไงยังงั้นเลยนะ…..”

 

นั่นก็พูดเกินจริงไปมั้ง แต่คุณซึกิคาเงะกับมองผมด้วยสายตาที่จริงจังมาก

 

“ไม่คิดเลยว่าในโลกนี้จะมีผู้ชายที่ชอบผู้หญิงน่าเกลียดแบบพวกเรา…! ในที่สุดรลิซล็อตเต้จังก็จะได้เสียความบริสุทธิ์แล้วสินะ ดีจริงๆที่ได้มาที่เมืองคาสซานดร้าแห่งนี้….”

 

เธอร้องไห้ออกมา

ขะ ขนาดนั้นเลยเหรอ?

อ๊ะ แต่ว่า ถ้าลองคิดตามมาตรฐานโลกเดิม นี่ก็คงเป็นเหตุการณ์ที่กลุ่มผู้ชายหน้าตาน่าเกลียด 4 คนสุดสิ้นหวังที่ได้เจอกับพนักงานกิลด์หญิงในชนบทและได้มีความสุขกันงั้นสินะ

นอกจากนี้แล้ว ถ้าลองตัดสินจากเรื่องที่ได้ยินมาจากคุณไอริสแล้วล่ะก็

ในโลกนี้การแต่งงานกับผู้ชายเนี่ยถือเป็นสเตจสำคัญของผู้หญิงเลยสินะ

ถ้าคิดดูตามนี้ก็ไม่แปลกใจที่คุณซึกิคาเงะจะร้องไห้ขนาดนั้น

 

หื้มมมมม

ถ้าดีใจกันซะขนาดนี้แล้ว ผมก็คงสามารถเป็นคู่นอนของคุณลิซล็อตเต้ได้อย่างไม่กังวลอะไรแล้วล่ะ

นอกจากนี้ โรเซนครูเซอร์ยังจะต้องไปท้าทายดันเจี้ยนหมาป่าต่อจากนี้ด้วยนี่นะ

ดันเจี้ยนหมาป่าที่อยู่ใกล้เมืองคาสซานดร้า เป็นดันเจี้ยนที่อยู่ห่างจากเมืองหลวงมาก

ดังนั้นในช่วงเวลาที่ผ่านมา จึงไม่มีนักผจญภัยคนไหนมาลงดันเจี้ยนและพิชิตมันจนสำเร็จมาก่อนเลย

ในที่สุดก็มีปาร์ตี้นักผจญภัยแรงค์ S อย่างโรเซนครูเซอร์มา เพื่อที่จะท้าทายมันซักที

 

ใช่แล้ว เพราะฉะนั้นการมีตัวตนอยู่ของผมในฐานะพนักงานกิลด์ จะสามารถผลักดัน

และสร้างแรงจูงใจกับกับเหล่านักผจญภัยแรงค์ S เหล่านี้ได้!

ถึงปกติผมจะไม่ชอบทำงานล่วงเวลาก็เถอะ แต่ครั้งนี้ยินดีทำเลย!

 

เอาเถอะ เหนื่อสิ่งอื่นใดเลย รอบนี้เป็นเรื่องดีที่มันไม่เป็นเรื่องเลวร้ายแบบครั้งที่แล้ว

ในตอนที่คุณคาร์ล่ากับคุณไอริสจ้องตากันตอนสุดท้ายนั้น มันทำให้ผมหนาวไปถึงสันหลังเลยจริงๆ…