นางสนมแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 761 จุดหมาย ไอบ้านั่นมากระโดดหอคอยอีกแล้ว

แม้ว่าจะเร่งรีบ แต่เพราะการมีกันและกันทำให้การเดินทางที่น่าเบื่อนั้นเต็มไปด้วยความสุข แม้ว่าพวกเขาจะตัวแข็งเหมือนซาลาเปาแช่แข็ง แต่พวกเขาสองคนก็สามารถจ้องมองกันและกันเหมือนอาหารอันโอชะอยู่ตรงหน้า

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะวิธีที่เสด็จอาเก้าใช้ในคืนนั้น หรือเพราะออกมานอกพระราชวัง เสด็จอาเก้าจึงไม่จำเป็นต้องยืนบนตำแหน่งสูง

ปกป้องเฉียวเหลียนเหลียนจากคนนอกด้วยวิธีเย็นชา เส้นทางต่อจากนี้ เสด็จอาเก้าไม่สนใจ เขาแสดงให้เฟิ่งชิงเฉินเห็นด้านที่อ่อนโยนของเขา

แม้ว่าเสด็จอาเก้าจะไม่ได้แสดงออกอย่างชัดเจน แต่ก็เพียงพอแล้วสำหรับเฟิ่งชิงเฉิน ชีวิตแบบนี้คือสิ่งที่นางต้องการ

ไม่มีการแย่งชิงอำนาจ ไม่มีการสมรู้ร่วมคิด ไม่มีการลอบสังหารที่ไม่รู้จบ ถ้าสามารถเป็นได้อย่างที่เฟิ่งชิงเฉินหวัง เขาทั้งสองจะครองรักกันตลอดไป

ในแถบชานเมืองตอนกลางคืน เสด็จอาเก้าย่างเนื้อให้เฟิ่งชิงเฉินกินเป็นการส่วนตัว แม้ว่าเนื้อของเสด็จอาเก้าจะไหม้เกรียมดำและขม แต่เฟิ่งชิงเฉินก็ยังกินมันหมด แม้จะเสี่ยงต่อการเป็นมะเร็งก็ตาม

ระหว่างการเดินทาง เขาทั้งสองผ่านขอบหน้าผาที่มีดอกเหมยบาน เสด็จอาเก้าจะหยุดกระโดดไปบนหน้าผาเพื่อเลือกดอกเหมยที่สวยที่สุดให้แก่เฟิ่งชิงเฉิน

แม้ว่าจะถูกลมพัดไป แต่ก็ยังคงมีเพียงกิ่งก้านเปล่าและดอกตูมสองสามดอกที่ยังไม่บานเต็มที่ เฟิ่งชิงเฉินถือไว้ในมือด้วยรอยยิ้ม และขอให้เสด็จอาเก้านำดอกเหมยทัดที่ผมของนางและจะไม่ดึงออก เว้นแต่เสด็จอาเก้าจะเอาดอกใหม่มาให้

ยามเฟิ่งชิงเฉินหลับไป เสด็จอาเก้าก็นำน้ำร้อนมาให้เฟ่งชิงเฉินแช่เท้าเพื่อขับไล่ความหนาวเย็น

แม้ว่าน้ำร้อนจะอุ่นเพียงเล็กน้อย แต่เมื่อเสด็จอาเก้าเป็นคนนำมาให้ เฟิ่งชิงเฉินก็ยอมแช่เท้าลงไปและไม่ขยับ เว้นแต่เสด็จอาเก้าจะเข้ามากอดนาง

ขณะที่นอนหลับมือและเท้าของเฟิ่งชิงเฉินเย็น และใช้เวลานานในการทำให้อุ่น เมื่อเสด็จอาเก้าสัมผัสได้ เขาก็ถอดเสื้อผ้าออกเพื่อห่มให้เฟิ่งชิงเฉิน จากนั้นกอดเฟิ่งชิงเฉินไว้ในอ้อมแขนเพื่อให้นางอบอุ่น

แม้ว่าเสด็จอาเก้าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าในวันรุ่งขึ้น แต่เฟิ่งชิงเฉินก็ต้องปัดเสื้อผ้า เฟิ่งชิงเฉินมีความสุขมากและไม่เคยเบื่อเลย

หวังจิ่นหลิงพูดถูก ผู้ชายทุกคนต้องได้รับการฝึกฝน และต้องใช้เวลาสิบวันในการเดินจากเผ่าเสวียนเซียวไปยังซีหลิง และภายในสิบวันนี้ เสด็จอาเก้าจะชินกับการเด็ดดอกเหมยให้เฟิ่งชิงเฉิน

ไม่ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะชอบดอกบ๊วยหรือไม่ และไม่มีหญิงสาวคนใดในแผ่นดินจิ่วโจวได้ดอกเหมยจากเสด็จอาเก้าเช่นนาง

ในตอนกลางคืน เสด็จอาเก้าจะให้ความอบอุ่นแก่มือและเท้าของเฟิ่งชิงเฉิน ไม่ว่าอากาศจะอุ่นขึ้นหรือไม่ เขาจะทำทุกอย่างเพื่อเฟิ่งชิงเฉินโดยไม่ต้องถาม

ในตอนแรก เสด็จอาเก้าทำตัวงุ่มง่าม ไม่เต็มใจนัก แต่ตอนนี้การเคลื่อนไหวที่อ่อนโยนทำให้เฟิงชิงเฉินถึงกับสงสัยว่านี่คือเสด็จอาเก้าหรือไม่

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่ก็ตาม เฟิ่งชิงเฉินมีความสุขกับชีวิตปัจจุบันของนางเป็นอย่างมาก เมื่อนางรู้ว่ามาถึงถนนเข้าเมืองหลวง นั่นคือเข้าเขตพระราชวังซีหลิงแล้ว นางก็หดหู่เล็กน้อย

ถนนหนทางดีแล้ว เสด็จอาเก้าจะทำบางสิ่งแทนนาง สำหรับผู้ชายในยุคนี้มีเรื่องเสียหน้าและยิ่งทรนงหรือ?

อาจจะไม่! เฟิ่งชิงเฉินกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ การเปลี่ยนจากความประหยัดไปสู่ความฟุ้งเฟ้อนั้นง่ายมาก แต่มันยากที่จะเปลี่ยนจากความฟุ้งเฟ้อไปสู่ความประหยัด นางประเมินว่าจะต้องใช้เวลาหลายสิบเท่าในการปรับตัว

พวกเขาสองคนก็เหมือนคนธรรมดาในซีหลิง เข้าคิวเพื่อเข้าเมือง เจ้าหน้าที่ตรวจสอบซ้ำแล้วซ้ำอีก และหลังจากตรวจสอบแล้วก็ถูกปล่อยให้เข้าไปในเมือง แต่ในเวลานี้เฟิ่งชิงเฉินอยู่ในอาการงุนงง เสด็จอาเก้าเห็นท่าไม่ดีจึงพูดว่า “เจ้ายืนอยู่ตรงนี้ทำไม ไปกัน”

ที่นี่คือซีหลิง และไม่ใช่สถานที่ที่จะงุนงงได้ ถ้ามีใครรู้ตัวตนของพวกเขา แม้ว่าพวกเขาจะตายในซีหลิง จะไม่มีใครยืนหยัดเพื่อพวกเขา เพราะพวกเขากำลังแอบเข้าแคว้นของศัตรู

“โอ้ มาแล้ว” เฟิ่งชิงเฉินเดินโซเซ และรีบเดินตามเสด็จอาเก้า

เพื่อที่จะแอบเข้าไปในซีหลิง เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินได้เตรียมเครื่องแต่งกายของชาวจีนโพ้นทะเลไว้ล่วงหน้า และยังได้เตรียมบัตรประจำตัวต่าง ๆ ไว้ล่วงหน้าด้วย

ชื่อของเฟิ่งชิงเฮินคือเฉินชิง และชื่อของเสด็จอาเก้าคือหลินจิ่ว พวกเขาเป็นคู่สามีภรรยาธรรมดาจากเมืองเล็ก ๆ ทางตอนใต้ของซีหลิง มาเมืองหลวงเพื่อเยี่ยมญาติ

น่าเสียดายสำหรับเสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินแล้ว พวกเขาเป็นสามีภรรยากันแต่ไม่สามารถเรียกว่าสามีภรรยาได้ เสด็จอาเก้า จะไม่พลาดโอกาสนี้ในการสร้างตัวตนแน่นอน

ใช่ ออกจากเมือง เฟิ่งชิงเฉินได้ออกจากเมือง แม้กระทั่งมาที่เมืองหลวงต่างเมือง แต่เฟิ่งชิงเฉินก็รู้สึกเศร้าที่นางไม่ตื่นเต้นเลย และไม่มีความรู้สึกว่าไปต่างเมืองเลย

เมื่อนางก้าวเข้าสู่ดินแดนซีหลิงก่อนหน้านี้ แต่นางรู้สึกว่านางถูกมองว่าเป็นคนที่ออกจากเมือง อย่างไรก็ตาม เมื่อดูวิถีชีวิตที่คล้ายกับตงหลิง นางไม่สามารถหาอารมณ์การไปต่างเมืองได้ มันต่างกัน แต่หากคุณมองอย่างใกล้ชิด จะพบว่าซ่างจิงนั้นคล้ายกับเมืองตงหลิง เฟิ่งชิงเฉินดูผิดหวัง

เสียเวลามาต่างเมือง!

เสด็จอาเก้าดูเหมือนจะรู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินกำลังคิดอะไรอยู่ ดังนั้นเขาจึงปล่อยโอกาสผ่านไป และกระซิบข้างหูของเฟิ่งชิงเฉิน: “ราชวงศ์หลานปกครองจิ่วโจวมาเกือบพันปี แม้ว่าจิ่วโจวจะถูกแบ่งออกเป็นห้าแคว้น แต่ละแคว้นมีเมืองของตนเอง แต่วิถีชีวิตและนิสัยของพวกเขาไม่เปลี่ยนแปลง พวกเขายังคงเป็นคนของตระกูลหลาน”

เฟิ่งชิงเฉินเงยหน้าขึ้นมองเสด็จอาเก้า นี่เป็นครั้งที่สองที่เสด็จอาเก้าพูดอย่างเคร่งขรึมว่าตระกูลหลานปกครองจิ่วโจวนี้

นางรู้สึกเสมอว่าเสด็จอาเก้ามีบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับตระกูลหลาน และยิ่งกว่านั้นเขามีความสัมพันธ์กับหลานจิ่วชิง แต่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่จะพูดคุย เฟิ่งชิงเฉินระงับความอยากรู้อยากเห็นของนาง และเดินต่อไปราวกับว่านางไม่เคยได้ยินเรื่องที่เสด็จอาเก้าพูด

แม้ว่าซ่างจิงจะคล้ายกับเมืองหลวงของตงหลิง แต่ก็ยังเป็นสถานที่ที่แปลกสำหรับเฟิ่งชิงเฉิน ดังนั้นเฟิ่งชิงเฉินจึงไม่กล้าเดินไปรอบ ๆ และเดินตามหลังเสด็จอาเก้าอย่างเชื่อฟัง

เสด็จอาเก้าพาเฟิ่งชิงเฉินไปโรงเตี๊ยมที่ใหญ่ที่สุดในซ่างจิง แต่ในขณะนี้กำลังมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออก

“เร็ว ไปดูสิ ไอ้บ้านั่นกระโดดลงมาจากหอคอยอีกแล้ว”

“อะไรนะ บอกว่าคนบ้าที่กระโดดลงมาจากหอคอย รอข้าก่อน ข้าไปด้วย ไม่รู้ว่าคราวนี้คนบ้านั่นจะขาหักหรือเปล่า”

“นี่เป็นครั้งแรก ข้ามากระโดดบ่อย ๆ และข้าก็ตายไม่ได้ ถ้าอยากตายก็แค่หามีดมาปาดคอ”

…

ขณะที่พูดคุย คนเหล่านี้ไปทางทิศตะวันออก เห็นได้ชัดว่าพวกเขาต้องการร่วมสนุก

ไม่ว่าเวลาจะเปลี่ยนไป คนธรรมดาก็ไม่สามารถเปลี่ยนอารมณ์ดูความตื่นเต้นเมื่อได้ยินว่าคนกระโดดลงมาจากหอคอย

เบียดไปเบียดมาเกือบจะทำให้เสด็จเอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินแยกกัน โชคดีที่เสด็จอาเก้ามีสายตาและมือที่รวดเร็ว เขากอดเฟิ่งชิงเฉินไว้ในอ้อมแขน

เฟิ่งชิงเฉินไม่เคยมีส่วนร่วมในเรื่องไร้สาระแบบนี้มาก่อน ในชีวิตก่อนของนาง นางได้ยินคนจำนวนมากกระโดดลงมาจากตึกและแม่น้ำ ถ้านางไม่มีอะไรทำ นางก็จะนั่งอยู่บนดาดฟ้าของตึก ถ้านางต้องการ ให้ตายสิ นางคงต้องรอให้ตำรวจ หมอ ผู้ชมทั้งหมดมาถึงก่อนจะกระโดดลงจากตึก

เฟิ่งชิงเฉินดูถูกคนที่ฆ่าตัวตาย เนื่องจากพวกเขากล้าที่จะฆ่าตัวตาย พวกเขาไม่กล้าที่จะเผชิญกับความยากลำบาก?

ตอนนี้ถนนยังคงคึกคัก แต่หลังจากนั้นก็เหลือเพียงลูกแมวสองสามตัวเท่านั้น เฟิ่งชิงเฉินดึงแขนเสื้อเสด็จอาเก้า “ไปกันเถอะ”

“พวกเราไปกัน” เสด็จอาเก้าก้มศีรษะลง และชี้ไปยังสถานที่ที่มีผู้คนพลุกพล่าน

เฟิ่งชิงเฉินขมวดคิ้ว เมื่อรู้ว่าเสด็จอาเก้าไม่ใช่คนชอบดูความตื่นเต้น “ไปทำไม?”

“คน ๆ นั้น คือคนที่เราตามหา”

เสด็จอาเก้าชี้ไปที่หอคอยสูงทางด้านตะวันออก ซึ่งเป็นหอคอยที่สูงที่สุดในแผ่นดินจิ่วโจว…