นางสนมแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 772 ย่อยอาหาร ร่วมมือกันโดยปริยาย

เฟิ่งชิงเฉินไม่คาดหวังกับเรื่องทำอาหาร เมื่อเห็นว่าเสด็จอาเก้าไม่คายอาหารออกมา เฟิ่งชิงเฉินก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และไม่อธิบายต่อ

อธิบายอะไร อธิบายเป็นการปกปิด ปกปิดความจริง ไม่อยากเป็นหมอของแม่ทัพ ฝีมือทำอาหารไม่ดี เธอไม่มีแผนจะเป็นแม่ทัพ ดังนั้นเธอจึงไม่ใช่แม่ครัวที่ดี

อย่างไรก็ตาม ข้าวก็สุกแล้ว ผักก็กินได้ ไม่ทำให้เสด็จอาเก้าหิวก็พอแล้ว เฟิ่งชิงเฉินกินไปชามเดียวก็กินไม่ไหวแล้ว กินไปก็รู้สึกเจ็บปวด

ในทางกลับกัน เสด็จอาเก้ากินด้วยความเอร็ดอร่อย กวาดอาหารบนโต๊ะหมดในพริบตา

เฟิ่งชิงเฉินมองเสด็จอาเก้าด้วยความชื่นชม เสด็จอาเก้ากินอาหารนี้ได้ด้วยความยากลำบาก

จากนั้นเขาวางชาม และตะเกียบ เมื่อเห็นสีหน้าตกตะลึงของเฟิ่งชิงเฉิน เขาก็พูดว่า “รสชาติแย่”

หลังจากพูดจบ เสด็จอาเก้าก็มองไปที่เฟิ่งชิงเฉิน เขาจดจ่อกับมือของนาง และดูอย่างแน่ใจว่ามือของนางไม่เป็นอะไร

เขากินมากเกินไป และต้องการเดินเพื่อย่อยอาหาร ขณะเดียวกัน เขาก็คิดว่า ทำไมแม่ครัวในจวนของเขาทำอาหารได้น่ากลัวเช่นนี้ และนางไม่ได้ทำให้ตัวเองบาดเจ็บ? หรือเพราะนางทำอาหารไม่อร่อย?

มีเหตุผล!

ก่อนหน้านี้เขาบอกว่าจะไม่ปล่อยให้เฟิ่งชิงเฉินทำอาหาร แต่เฟิ่งชิงเฉินยืนยันว่านางจะไม่ทำร้ายตัวเอง แม้ว่าอาหารจะไม่อร่อยนัก

“ช่างมันเถอะ ไม่อร่อย แต่ฝ่าบาทก็กินเยอะ คนที่ไม่รู้คงคิดว่าฝ่าบาทกำลังหิว” เฟิ่งชิงเฉิน พับแขนเสื้อขึ้น และทำความสะอาดจาน

นางมีความสุขมากกับการที่เสด็จอาเก้าคอยสนับสนุนนาง นางรู้ว่าเสด็จอาเก้ารู้สึกเหมือนกับอาหารไหม้ ๆ ที่นางทำในวันนี้

เฟิ่งชิงเฉินทำความสะอาดจานและตะเกียบ ต้มน้ำเพื่ออาบ แต่เมื่อต้มเสร็จ น้ำเย็นลง เสด็จอาเก้าก็ยังไม่กลับมา เฟิ่งชิงเฉินกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้น

หลังจากทำความสะอาดบ้านเสร็จ และแน่ใจว่าไม่มีสิ่งใดหลงเหลืออยู่ เฟิ่งชิงเฉินก็ถือปืนเดินออกไป

กระท่อมเล็กหลังนี้อยู่ห่างจากหมู่บ้าน เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่าเขาจะไม่ไปที่ที่มีผู้คนพลุกพล่าน เมื่อตรวจสอบร่องรอยบนพื้น และพบว่าความสามารถในการป้องกันการสะกดรอยตามของเสด็จอาเก้านั้นแข็งแกร่งเกินไป ไม่มีรอยเท้าเลย แม้แต่หญ้า ใบไม้ กิ่งไม้ก็ไม่มีการสั่นไหว

เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกเสียใจเล็กน้อย นางไม่รู้ว่าจะหาเสด็จอาเก้าได้อย่างไร นางไม่ได้เรียนการสะกดรอยตาม นางจะรู้ได้อย่างไรว่าเสด็จอาเก้าไปทางไหน?

นางสามารถเดาได้ว่าเสด็จอาเก้าจะไม่ไปในที่ที่มีคนจำนวนมาก บริเวณนี้มีภูเขาอยู่ข้างหลัง และด้านซ้ายเป็นเส้นทางที่พวกเขาเดินมา เฟิ่งชิงเฉินเดาว่าเสด็จอาเก้าจะต้องไปทางภูเขาเพราะง่ายต่อการซุ่มโจมตี

ท้องฟ้ายังไม่มืดสนิท โชคดีที่ยังมีแสงสว่างอยู่ นางจึงเดินขึ้นไปบนภูเขาอย่างคล่องแคล่ว และเดินไปข้างหน้าอย่างเงียบ ๆ หลังจากผ่านไปหนึ่งในสี่ของชั่วโมงนางก็ได้กลิ่นเลือด

“แย่แล้ว” เฟิ่งชิงเฉินสูดหายใจลึก ๆ

หลังจากเดินไปประมาณ 100 เมตร เสียงของการต่อสู้ที่ดุเดือดก็ดังขึ้น และกลิ่นเลือดก็แรงขึ้นเรื่อย ๆ เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้เดินไปตามทางแต่คลานเข้าไปในพุ่มไม้

ประสบการณ์การใช้ชีวิตในป่าทึบของยูนนานมีประโยชน์กับนางเป็นอย่างมาก แม้ว่าเฟิ่งชิงเฉิงจะไม่สามารถทำได้เหมือนทหารที่กระโดดเข้าไปในพุ่มไม้โดยไม่ทำให้ใบไม้แตก

มันใกล้เข้ามามากขึ้นเรื่อย ๆ เฟิ่งชิงเฉินเห็นประกายไฟของดาบที่ปะทะกัน แน่นอนว่าสามารถเห็นร่างที่รายล้อมไปด้วยผู้คน เฟิ่งชิงเฉินสามารถรับรู้ได้อย่างรวดเร็ว

เนื่องจากอีกฝ่ายกลั่นแกล้งอยู่เสมอ เธอจึงควรวางปืนไว้ในที่มืด

“อืม…” เฟิ่งชิงเฉินพิงต้นไม้ และสูดหายใจ

“ปั้ง…” กระสุนพุ่งออกจากปากกระบอกปืน และยิงไปทางเงาที่กำลังต่อสู้ ทันทีที่เสียงปืนดังขึ้น เสด็จอาเก้าก็รู้ว่าใครกำลังมา

มีเพียงผู้หญิงคนนั้นเท่านั้นที่สามารถทำให้เกิดเสียงแบบนี้ได้

ผู้ที่ล้อมเสด็จอาเก้ารู้ว่าผู้ช่วยเหลือของเสด็จอาเก้ากำลังมา และได้ยินเว่ยหัวพูดถึงความร้ายกาจของอาวุธที่ซ่อนอยู่นี้ แต่พวกเขาไม่สามารถหลบได้แม้ว่าพวกเขาจะต้องการหลบก็ตาม

กระสุนพุ่งออกไปราวกับลำแสง และเสด็จอาเก้าป้องกันไว้ก่อน เมื่อชายในชุดดำพยายามหลบ เสด็จอาเก้าก็เตะคู่ต่อสู้โดยตรง

พัวะ… กระสุนเข้าสู่ร่างกายคู่ต่อสู้ เฟิ่งชิงเฉินไม่จำเป็นต้องเล็งเลย ตราบใดที่เฟิ่งชิงเฉินยิง เสด็จอาเก้าสามารถเตะคู่ต่อสู้ไปที่กระสุนได้ภายในเวลาที่เหมาะสมที่สุด

“แบบนี้ก็ได้?” เฟิ่งชิงเฉินตกใจ

แน่นอน พวกอันธพาลรู้ศิลปะการต่อสู้ ไม่มีใครสามารถหยุดเขาได้ ถ้าคนเช่นเสด็จอาเก้าเข้าร่วมกองทัพในยุคปัจจุบัน เขาจะเป็นคนที่ได้รับเกียรติสูงสุดอย่างแน่นอน น่าทึ่งมาก

เฟิ่งชิงเฉินคิดว่านางควรสะสมจริยธรรมทางการแพทย์มากกว่านี้หรือไม่เพื่อที่เขาจะได้แลกกับ ak47 สองกระบอก เฟิ่งชิงเฉินแน่ใจว่า ak47 สามารถส่องแสงที่แพรวพราวที่สุดในมือของเสด็จอาเก้า

แค่ก แค่ก คิดไปไกล จัดการกับศัตรูที่อยู่ข้างหน้าเขาก่อน เฟิ่งชิงเฉินไม่จำเป็นต้องซ่อนตัวอีกต่อไป นางจึงไม่รบกวน กระสุนยิงไปในทิศทางที่เอื้อต่อการโจมตีของเสด็จอาเก้า

“ผัวะ ผัวะ…”

ทุกครั้งที่เฟิ่งชิงเฉินยิงปืน เสด็จอาเก้าจะเตะคนเข้ารับกระสุน ทั้งสองร่วมมือกันโดยปริยาย ทำให้ผู้ที่ปิดล้อมเสด็จอาเก้าต้องปาดเหงื่อ

ปัง… นางยิงกระสุนอีกครั้ง คราวนี้ไม่ได้รับความช่วยเหลือจากเสด็จอาเก้า เฟิ่งชิงเฉินสังหารศัตรูคนสุดท้ายทันที และเมื่อคน ๆ นั้นล้มลงกับพื้น ก็เกิดความเงียบอย่างประหลาดในป่า

เสด็จอาเก้ายืนอยู่อย่างเงียบ ๆ ไม่ขยับ ดาบยาวในมือของเขายังคงมีเลือดไหล มีการบุกรุกเพิ่มเติม เฟิ่งชิงเฉินพิงต้นไม้ขณะที่เปลี่ยนกระสุน กระสุนกลิ้งไปพร้อมกับเสียงกระทบกัน

ทั้งคู่รู้ว่าตั้งแต่องครักษ์เสื้อแพรค้นพบเส้นทางของพวกเขาแล้ว ไม่ง่ายเลยที่พวกเขาจะออกไปได้

“แครก” เฟิ่งชิงเฉินใส่กระสุน เมื่อเฟิ่งชิงเฉินขยับ นางพบใครบางคนอยู่ตรงหน้า นางตกใจจากนั้นยกปืนขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนที่เขาจะคิดว่าทำไมคน ๆ นี้มาอยู่ตรงหน้าได้

ผู้มาเยือนไม่ได้คิดถึงความสมเพชแม้แต่น้อย ดังนั้นเขาจึงบีบคอเฟิ่งชิงเฉินยกและในขณะเดียวกันก็ทุบเฟิ่งชิงเฉิน

“เอ่อ…” หายใจไม่ออก เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้ดิ้นรน นางอยากรู้ว่าเป็นใคร ทำไมถึงมาที่นี่อย่างไม่ได้นัดหมาย ท้ายที่สุดนางเห็นแค่เงาดำ อะไรก็มองไม่เห็น

คนๆ นั้นมา ใส่เสื้อผ้าสีดำ มองเห็นเพียงดวงตาเปื้อนเลือด ร่างสีดำพูดอย่างเย็นชาว่า “เจ้าคือเฟิ่งชิงเฉิน คนที่ทำร้ายลูกศิษย์ของข้างั้นหรือ?”

เมื่อได้ยินสิ่งที่เงาดำพูด เสด็จอาเก้าก็รู้ทันทีว่าคนที่มาคืออาจารย์ขององครักษ์เสื้อแพรเว่ยหัว เขาคือรองหัหน้าองครักษ์เสื้อแพร ฉายาว่า “เงา”

“เงา? องครักษ์เสื้อแพรส่งเจ้ามาจริง ๆ เจ้าให้เกียรติข้า” เสด็จอาเก้าพุ่งไปข้างหน้า แต่เนื่องจากเฟิ่งชิงเฉินอยู่ในมือของคู่ต่อสู้ เขาจึงไม่กล้าขยับ และคอยคุ้มกัน เงารอโอกาส และเคลื่อนไหว…