ตอนที่​ 1340 ทางตัน​

จ้าว​ซู่เซิงกระโดด​ลง​มาจาก​กำแพง​

ต้นขา​ของ​เขา​ถูก​ยิง​ด้วย​กระสุน​ ไหล่​ของ​เขา​ก็​ถูก​ยิง​เช่นกัน​ !

ทว่า​เขา​ยัง​มิตาย​

เขา​ตกลง​ไปนอก​กำแพง​ พยายาม​ตะเกียกตะกาย​กลิ้ง​หนี​ให้​เร็ว​ที่สุด​เท่า​ที่จะ​ทำได้​ จนกระทั่ง​มาหยุด​อยู่​ที่​ตรอก​ซอย​แห่ง​หนึ่ง​ เขา​กล้ำ​ฝืนใจ​อดทน​กับ​ความเจ็บปวด​จาก​การ​ที่​กระดูกซี่โครง​หัก​ คลาน​เข้าไป​ใน​บ้าน​หลัง​หนึ่ง​ซึ่งอยู่​ใกล้​ที่สุด​

ใน​บ้าน​หลัง​นั้น​มีตะเกียง​คอย​ให้​แสงสว่าง​

มีหญิงสาว​คน​หนึ่ง​นั่ง​อยู่​หน้า​โต๊ะ​ตัว​นั้น​

นาง​เป็น​หญิงสาว​อายุ​ราว​ 20 ปี​ซึ่งเห็น​หน้า​มิค่อย​ชัด​เท่าใด​นัก​ !

หญิงสาว​ส่งเสียงร้อง​ออกมา​เบา​ ๆ จากนั้น​ก็​รีบ​ยก​มือขึ้น​มาปิดปาก​อย่าง​เร็วไว​ นาง​จ้องมอง​จ้าว​ซู่เซิงที่​กำลัง​นอน​แน่นิ่ง​ด้วย​ความ​ตกใจกลัว​ จ้าว​ซู่เซิงรีบ​พลิกตัว​หัน​เข้าไป​มอง​นาง​ เมื่อ​มีแสงเทียน​รำไร​ เขา​จึงเห็น​ใบหน้า​ของ​หญิงสาว​นาง​นั้น​ได้​ชัด​ขึ้น​ สีหน้า​ของ​นาง​ซีดเซียว​และ​ดู​ธรรมดา​ทั่วไป​

“อย่า​กลัว​” จ้าว​ซู่เซิงยก​ยิ้มมุมปาก​ จากนั้น​ก็​ส่งเสียง​ซี้ด​แสดง​ความเจ็บปวด​ออกมา​ เขา​กลั้นลมหายใจ​ คิด​อยาก​จะเอา​ปืน​ยิง​ตนเอง​ให้​สิ้นเรื่อง​ไป​ แต่​หลังจากที่​ดิ้นรน​อยู่​พัก​หนึ่ง​เขา​ก็​ต้อง​ล้มเลิก​ความคิด​นี้​ไป​ เนื่องจาก​ไร้​ซึ่งเรี่ยวแรง​

“แท้ที่จริง​พวกเรา​มิใช่ผู้ร้าย​ พวกเรา​เป็น​ทหาร​ของ​ต้าเซี่ย​ พวกเรา​จะมิทำร้าย​ราษฎร​”

จ้าว​ซู่เซิงราวกับ​ลืม​ว่า​ฝ่ายตรงข้าม​ฟังมิออ​กว่า​ตน​เอ่ย​อัน​ใด​ เขา​เพียงแค่​อยาก​จะพูด​ออก​ไป​ ประจวบเหมาะ​ว่า​ที่นี่​มีคน​อยู่​พอดี​ ส่วน​คน​ผู้​นั้น​จะฟังออก​หรือไม่​มิใช่เรื่องสำคัญ​

เขา​หายใจ​หอบ​เหนื่อย​ ความรู้สึก​เจ็บปวด​อย่าง​รุนแรง​ทำให้​สมอง​ของ​เขา​ค่อย ๆ​ ชาลง​เรื่อย ๆ​ เขา​รู้ดี​ว่า​เขา​สูญเสีย​เลือด​มาก​จน​เกินไป​ ถ้าหากว่า​มิอาจ​เอา​กระสุน​ออกมา​ได้​ เขา​ก็​คงจะ​ต้อง​ตาย​อยู่​ที่นี่​ใน​มิช้า

“แม่นาง​ ถ้าหากว่า​ปี​นั้น​ข้า​แต่งงาน​ ลูก​ของ​ข้า​ก็​คงจะ​รุ่น​ราว​คราว​เดียว​กับ​เจ้านี่​ล่ะ​”

“ตอนนั้น​ข้า​ต้อง​เข้าร่วม​กองทัพ​ดาบ​เท​วะ​ ข้า​จึงยอม​ละทิ้ง​การ​แต่งงาน​ คู่หมั้น​ของ​ข้า​มีนาม​ว่า​…” จ้าว​ซู่เซิงพยายาม​อย่าง​หนัก​ที่จะ​นึกถึง​ชื่อ​ของ​นาง​ แต่​ค้นพบ​ว่า​ตน​นึก​ชื่อ​ของ​นาง​มิออก​เสียแล้ว​

“เจ้าดู​สิ ข้า​ลืม​แม้กระทั่ง​ชื่อ​ของ​นาง​ หลังจากที่​เสร็จ​ศึก​บน​เซียว​เห​อห​ยวน​ ข้า​ได้​กลับบ้าน​หนึ่ง​ครา​ และ​พบ​ว่า​นาง​ได้​แต่งงาน​กับ​คนอื่น​ไป​แล้ว​”

จ้าว​ซู่เซิงยิ้ม​ร่า​ “ข้า​ทำได้​เพียงแค่​มองดู​นาง​อยู่​ไกล​ ๆ สีหน้า​ของ​นาง​ดู​แดง​เรื่อ​ รอยยิ้ม​ของ​นาง​…รอยยิ้ม​ของ​นาง​นั้น​หวาน​หยดย้อย​ สามีของ​นาง​เป็น​พ่อค้า​ลา​และ​ม้า ได้ยิน​มาว่า​หา​เงินได้​มิน้อย​ คาด​ว่า​นาง​คงจะ​มีชีวิต​ที่​สุขสบาย​พอควร​ ข้า​ก็​เลย​สบายใจ​ขึ้น​มาหน่อย​”

“หลังจากนั้น​ ข้า​จึงค่อย ๆ​ เดิน​ออกมา​ ข้า​อยู่​ใน​กองทัพ​จวบ​จนกระทั่งบัดนี้​ เลย​มิมีความคิด​ที่จะ​แต่งงาน​เป็นฝั่งเป็นฝา​อี​ก.​..”

แม้ว่า​หญิงสาว​ผู้​นั้น​จะฟังมิเข้าใจ​ แต่​ด้วย​น้ำเสียง​ของ​จ้าว​ซู่เซิงที่​ฟังดู​สงบ​และ​เป็นธรรมชาติ​จึงทำให้​นาง​รู้สึก​สบายใจ​ขึ้น​มา !

นาง​เม้มริมฝีปาก​ครุ่นคิด​อยู่​ครู่หนึ่ง​ จากนั้น​จึงหยิบ​เทียน​บน​โต๊ะ​ขึ้น​มาแล้ว​เดิน​เข้า​ไปหา​จ้าว​เซิงซู่อย่าง​ระมัดระวัง​

“หยุด​พล่าม​ได้​แล้ว​ ข้า​จะช่วย​เจ้าดู​แผล​เอง​”

นาง​ลืม​ไป​ว่า​อีก​ฝ่าย​ฟังภาษาของ​นาง​มิเข้าใจ​ มือ​ข้าง​หนึ่ง​ของ​นาง​ถือ​เทียน​เอาไว้​ ส่วน​อีก​ข้าง​หนึ่ง​จับ​หัวไหล่​ของ​จ้าว​ซู่เซิง ตรง​ชุด​เกราะ​มีรู​โหว่​ และ​รู​นั้น​ก็​มีเลือด​สีแดงสด​ไหล​เอื่อย​ออกมา​

นาง​เป็น​หมอ​

ทว่า​เขา​คือ​ศัตรู​ที่​เข้ามา​รุกราน​ประเทศ​ของ​นาง​ !

นาง​ลังเล​อยู่​ครู่หนึ่ง​ จากนั้น​จึงวาง​เทียน​ลง​ แล้ว​ออกแรง​พยุง​จ้าว​ซู่เซิงขึ้น​มา

“ปืน​ ปืน​…” จ้าว​ซู่เซิงชี้ไป​ยัง​ปืน​ที่​ตก​อยู่​บน​พื้น​ จากนั้น​ก็​ชี้มาที่​ศีรษะ​ของ​ตน​ เขา​หันไป​หัวเราะ​กับ​หญิงสาว​ “ช่วย​อัน​ใด​หน่อย​สิ ช่วย​ยิงปืน​นี้​ออกมา​ที​ ! ”

ดูเหมือนว่า​หญิงสาว​จะเข้าใจ​เจตนา​ของ​จ้าว​ซู่เซิง นาง​ส่าย​ศีรษะ​ไปมา​ สอง​แขน​ของ​นาง​สอด​เข้าไป​ใต้​รักแร้​ของ​จ้าว​ซู่เซิง “ลุกขึ้น​ ข้า​จะต้อง​ช่วย​เจ้าถอด​ชุด​เกราะ​นี้​ออกมา​ ขึ้นไป​นอน​บน​เตียง​เสีย​ ข้า​จะต้อง​ผ่าตัด​ให้​เจ้า มิเช่นนั้น​เจ้าจะต้อง​ตาย​แน่​ ๆ ! ”

แน่นอน​ว่า​จ้าว​ซู่เซิงย่อม​มิเข้าใจ​ใน​สิ่งที่​นาง​เอ่ย​ เขา​มิรู้​ว่า​หญิงสาว​ผู้​นั้น​ต้องการ​จะทำ​อัน​ใด​ เขา​แค่​อยาก​ตาย​ให้​มัน​จบ​ ๆ ไป​เสียที​

หญิงสาว​ออกแรง​พยุง​จ้าว​ซู่เซิง นำ​ร่าง​ของ​เขา​ไป​พิง​เข้ากับ​ประตู​ ทันใดนั้น​ความเจ็บปวด​ได้​ถาโถมเข้ามา​อย่าง​รุนแรง​จน​เม็ด​เหงื่อ​ผุด​ขึ้น​มาเต็ม​หน้าผาก​

เขา​กัดฟัน​อดทน​ต่อ​ความเจ็บปวด​ ทว่า​มิได้​ส่งเสียง​ออกมา​แต่อย่างใด​

หญิงสาว​ผู้​นั้น​หันมา​ดู​อาการ​ของ​จ้าว​ซู่เซิง หลังจากนั้น​ก็​ค่อย ๆ​ ถอด​ชุด​เกราะ​ของ​จ้าว​ซู่เซิงออกมา​ เมื่อ​เห็น​รอย​กระสุนปืน​สอง​จุด​นั้น​ เห็น​หน้า​ท้องที่​จ้าว​ซู่เซิงเอา​มือ​มาป้อง​เอาไว้​ นาง​จึงขมวดคิ้ว​ทัน​พลัน​

“รักษา​มิได้​หรอก​ นอกเหนือจาก​แผล​จาก​กระสุน​ ยังมี​แผล​จาก​การ​บาดเจ็บ​ภายใน​อีก​” จ้าว​ซู่เซิงชี้ไป​ยัง​บาดแผล​ จากนั้น​ก็​โบกมือ​ปัด​ เขา​ยิ้ม​ร่า​แล้ว​ชี้ไป​ยัง​ปืน​กระบอก​นั้น​ แล้ว​ชี้มายัง​ศีรษะ​ของ​ตนเอง​ หญิงสาว​นิ่งเงียบ​ไป​ครู่หนึ่ง​ จากนั้น​ก็​พยุง​เขา​ขึ้นไป​บน​เตียง​อย่าง​ระมัดระวัง​

จ้าว​ซู่เซิงนอน​ราบ​ลง​บน​เตียง​ ราวกับ​ได้​ผ่อนคลาย​ร่างกาย​ใน​ทันใด​

เตียง​นี้​มีขนาด​มิใหญ่​มาก​นัก​ ทว่า​นุ่ม​และ​อบอุ่น​เป็นอย่างมาก​

นาน​เพียงใด​แล้ว​นะ​ที่​มิได้​นอน​เตียง​ที่​ทั้ง​นุ่ม​และ​อุ่น​ถึงเพียงนี้​ ?

บัดนี้​เขา​พลัน​รู้สึก​ผ่อนคลาย​ลง​และ​ปล่อยวาง​ทุกสิ่ง​ สมอง​ของ​เขา​เริ่ม​ชามากขึ้น​เรื่อย ๆ​ เขา​ค่อย ๆ​ หลับตา​ลง​ช้า ๆ

“ตื่น​นะ​ ! ”

หญิงสาว​พยายาม​เรียก​จ้าว​ซู่เซิงให้​รู้สึกตัว​ จ้าว​ซู่เซิงลืมตา​ที่​หนักอึ้ง​ขึ้น​มาอย่าง​ยากลำบาก​ เขา​ยิ้ม​ให้​หญิงสาว​ผู้​นั้น​ “ข้า​จะตาย​แล้ว​ มิมีอัน​ใด​จะฝากฝัง​ทั้งนั้น​ ข้า​หัวเดียวกระเทียมลีบ​ เดิมที​ก็​คิด​อยาก​ได้เงิน​ปลด​ประจำ​กา​ร.​.. เงินก้อน​นั้น​ถือเป็น​เงินก้อน​ใหญ่​ พอ​จะเลี้ยง​อีก​ครึ่ง​ชีวิต​หนึ่ง​ของ​ข้า​ให้​สุขสบาย​ได้​เลย​ล่ะ​”

จ้าว​ซู่เซิงพร่ำบ่น​ ตลอดชีวิต​ที่ผ่านมา​เขา​มิมีตอน​ไหน​ที่​อยาก​จะเอ่ย​เท่ากับ​ตอนนี้​มาก่อน​

เขา​แค่​อยาก​ระบาย​ความในใจ​ที่เก็บ​มานาน​ตลอด​สิบ​กว่า​ปี​ให้​คนแปลกหน้า​ฟัง ให้​หญิงสาว​ที่​ฟังเขา​มิรู้เรื่อง​ได้​ฟัง

เขา​คิด​ว่า​เมื่อ​เอ่ย​มัน​ออก​ไป​แล้ว​ ตน​จะได้​ตาย​ตา​หลับ​เสียที​

ส่วน​หญิงสาว​ผู้​นั้น​กำลัง​ง่วนอยู่กับ​การ​เตรียม​อุปกรณ์​การ​ผ่าตัด​

อุปกรณ์​ผ่าตัด​เป็น​เพียง​อุปกรณ์​ง่าย ๆ​ ทว่า​บัดนี้​นาง​ต้อง​ลองดู​ ผลลัพธ์​ที่​เลวร้าย​ที่สุด​ก็​คือ​ชาย​แปลกหน้า​ผู้​นี้​จะต้อง​ตาย​ไป​

นาง​ฟังสิ่งที่​ชาย​แปลกหน้า​ผู้​นี้​พร่ำเพ้อ​ แม้จะมิเข้าใจ​ว่า​เขา​กำลัง​เอ่ยถึง​อัน​ใด​ แต่​เท่าที่​ฟังดู​…เหมือนว่า​ใน​คำ​เอ่ย​ของ​เขา​มิได้​มีความรู้สึก​เกรงกลัว​ต่อ​ความตาย​อยู่เลย​

คำ​เอ่ย​ของ​เขา​เป็น​ดั่ง​ลำธาร​น้อย​ ๆ ตรง​ท่าเรือ​ด้านหลัง​ ที่​แม้จะไหล​ทว่า​กลับ​ไร้​เสียง​

บุรุษ​ที่​มิกลัว​แม้แต่​ความตาย​จะเอ่ย​อัน​ใด​ออกมา​บ้าง​นะ​ ?

หรือ​บางที​เขา​อาจจะ​คำนึงถึง​ภรรยา​ ญาติสนิท​และ​สมิต​รส​หาย​ที่อยู่​แดน​ไกล​

แต่​จะต้อง​มิใช่ความรู้สึก​เสียดาย​ที่​ต้อง​มาเข้าร่วม​ศึก​ทางไกล​ครา​นี้​เป็นแน่​

เขา​อาจจะ​ฝากฝัง​อัน​ใด​บางอย่าง​ แต่​ก็​น่าเสียดาย​ที่​ตน​มิสามารถ​นำ​คำ​ฝากฝัง​นี้​กลับ​ไป​ที่​บ้านเกิดเมืองนอน​ของ​เขา​ได้​

หลัง​ว่า​เขา​จะยัง​มีชีวิต​อยู่​ต่อไป​ก็แล้วกัน​

สงคราม​บ้า​ !

พวก​ต้าเซี่ย…​สมควร​ตาย​ !

หญิงสาว​เริ่ม​ทำการ​ผ่าตัด​ หนังตา​ของ​จ้าว​ซู่เซิงเหมือน​จะเพียร​พยาม​อย่าง​หนัก​ สติ​ของ​เขา​เริ่ม​เลือนลาง​ ทว่า​ใบหน้า​ยังคง​มีรอยยิ้ม​จาง ๆ เผย​ออกมา​ให้​เห็น​ ปาก​ของ​เขา​เหมือน​กำลัง​พึมพำ​บางอย่าง​ ทว่า​ขาด​ ๆ หาย​ ๆ และ​เสียง​ก็​เริ่ม​เบา​ลง​เรื่อย ๆ​

……

……

ณ หน่วย​บัญชา​การทหาร​ขั้นสูงสุด​

กลุ่ม​ที่​เจ็ด​ยัง​คงเหลือ​สมาชิก​อีก​ 7 คน​

จงอู๋​และ​ทหาร​อีก​สี่คน​ที่​เหลือ​ปักหลัก​อยู่​มุมระเบียง​ทางเดิน​ พวกเขา​ใช้ปืน​ไรเฟิล​กระหน่ำ​ยิง​ใส่กองทัพ​ทหาร​องค์​รักษ์​ !

ทหาร​ฝ่าย​ศัตรู​ 1,000 นาย​ถูก​เขา​กำจัด​ไป​ทั้งสิ้น​สอง​ร้อย​กว่า​นาย​ ทั้ง​ยัง​บีบบังคับ​จน​ทหาร​ของ​ฝ่าย​ศัตรู​ต้อง​ถอยร่น​ไป​อีก​มุมหนึ่ง​ของ​ระเบียง​ทางเดิน​

“พวก​สวะ​ ครา​นี้​พวก​เจ้าทราบ​หรือยัง​ว่า​กองทัพ​ต้าเซี่ย​ของ​พวกเรา​เก่งกาจ​เพียงใด​” จงอู๋ยก​ยิ้ม​ยิงฟัน​

เขา​เอ่ย​ถามพลาง​คว้า​แผง​กระสุน​ที่​แขวน​อยู่​ตรง​เอว​ ทันใดนั้น​ก็​ต้อง​ผงะ​ตกใจ​เมื่อ​สิ่งที่​คว้า​ได้​มีแต่​ความว่างเปล่า​

เขา​ก้มหน้า​ลง​พลาง​ควานหา​รอบ​ ๆ ที่​เอว​ยังมี​ระเบิดมือ​อยู่​ ทว่า​แผง​กระสุน​กลับ​มิเหลือ​แล้ว​

เขา​เงยหน้า​ขึ้น​มอง​สหาย​อีก​สี่คน​ที่​เหลือ​ จึงได้​ทราบ​ว่า​ทุกคน​มิเหลือ​กระสุน​ให้​ใช้อีกแล้ว​

เขา​หันไป​ยิ้ม​ขอโทษ​สหาย​อีก​สี่คน​ที่​เหลือ​ “เหลือ​กระสุน​นัด​สุดท้าย​แล้ว​สินะ​ ทหารบก​ต้าเซี่ย​ ยอม​ตาย​ทว่า​มิยอมแพ้​”