ตอนที่​ 1346 น้ำตา​ลูกผู้ชาย​

ใน​บ้าน​หลัง​เล็ก​ซึ่งตั้งอยู่​บน​ตรอก​ซอย​เดียวกัน​กับ​หน่วย​บัญชา​การทหาร​ขั้นสูงสุด​แห่ง​นั้น​

แสงไฟที่​ส่อง​ริบหรี่​มิเคย​มอด​ดับ​

หญิงสาว​ผู้​นั้น​ที่​มิได้​มีหน้าตา​โสภาคอย​อยู่​ข้าง​กาย​ของ​จ้าว​ซู่เซิง

จ้าว​ซู่เชิงสลบ​ไป​เป็นที่​เรียบร้อย​แล้ว​ นาง​มิทราบ​ว่า​เขา​จะยัง​มีชีวิต​อยู่​ต่อ​ได้​อีก​หรือไม่​

ใน​ฐานะ​หมอ​คน​หนึ่ง​ นาง​ย่อม​หวัง​ให้​คนไข้​มีชีวิต​อยู่​ต่อไป​ ทว่า​ใน​ฐานะ​ชาว​ฝูหล่า​งจีที่พำนัก​อยู่​ใน​เมือง​ปา​แลร์​โม นาง​กลับ​หวัง​ให้​ศัตรู​ผู้รุกราน​ตาย​จากไป​ใน​ตอนนี้​

ทันใดนั้น​ก็​มีเสียง​ระเบิด​ดัง​สะเทือน​มาจาก​สถานที่​ห่างไกล​ หญิงสาว​หัน​ศีรษะ​กลับ​ไป​มอง​ แน่นอน​ว่า​นาง​มอง​มิเห็น​อัน​ใด​ ดังนั้น​นาง​จึงเบน​สายตา​กลับมา​มอง​ชาย​ผู้​นั้น​อีก​ เห็น​ชาย​ผู้​นั้น​ลืมตา​ขึ้น​มา กระทั่ง​มีรอยยิ้ม​เผย​ออกมา​ให้​เห็น​ตรง​มุมปาก​อีกด้วย​

จ้าว​ซู่เชิงถูก​เสียง​ระเบิด​รบกวน​จน​ตกใจ​ตื่นขึ้น​มา

แม้ร่าง​ของ​เขา​จะอยู่​บน​เตียง​ แต่​เขา​รู้ดี​ว่า​เกิด​อัน​ใด​ขึ้น​

เขา​ตะแคง​ศีรษะ​หันหน้า​ไป​ยัง​ทิศทาง​ที่​ประตู​นั้น​ปิด​อยู่​ “เมือง​นี้​ ใกล้​แตก​เต็มที​แล้ว​”

“แต่​เจ้าสบายใจ​ได้​ ทหาร​ต้าเซี่ย​ของ​พวกเรา​จะมิเข่นฆ่า​ชาวเมือง​ผู้บริสุทธิ์​ และ​ยิ่ง​มิมีทาง​ทำลาย​เมือง​นี้​”

หญิงสาว​ฟังด้วย​ความ​ฉงน​ นาง​รู้สึก​ว่า​น้ำเสียง​ของ​ชาย​ผู้​นั้น​มีความเรียบ​เฉย​ แต่​ใน​ความเรียบ​เฉย​นั้น​มีความรู้สึก​ภาคภูมิใจ​แฝงอยู่​

“เจ้ามีสมเด็จ​พระราชินี​ผู้ยิ่งใหญ่​ แต่​ข้า​มีจักรพรรดิ​พระ​เจ้าหลวง​ที่​ยิ่งใหญ่​ยิ่งกว่า​ ! ”

“ใต้​หล้า​แห่ง​นี้​จะต้อง​ยอมสยบ​ใต้​พระ​บาท​ของ​จักรพรรดิ​พระ​เจ้าหลวง​…แม้แต่​สมเด็จ​พระราชินี​ของ​เจ้าก็​มิใช่ข้อยกเว้น​”

……

……

กลุ่ม​ที่หนึ่ง​ของ​กองกำลัง​จู่โจมที่​เหลือ​รอด​แค่​ 32 คน​นั้น​ กรู​กัน​เข้ามา​ที่​จุด​รวมพล​ภายใต้​การนำ​ของ​จูซิน​หมิง​

แกรนด์​ดยุก​ไล​เดน​และ​แม่ทัพ​มิชาล​ถูก​มัด​มือ​ไขว้หลัง​ พวกเขา​ถูก​ทหาร​สอง​คน​แบก​เอาไว้​บน​บ่า​ ตลอดชีวิต​ที่ผ่านมา​เขา​เคย​ประสบ​เหตุการณ์​ที่​น่าเวทนา​แบบนี้​เสีย​ที่ไหน​กัน​ ?

แกรนด์​ดยุก​ไล​เดน​ท้อแท้​สิ้นหวัง​ เขา​ก่น​ด่า​บรรพบุรุษ​แปด​ชั่ว​โค​รต​ของ​แม่ทัพ​มิชาล​นับ​สิบ​ครา​…

กองทัพ​ตั้ง​ 800,000 นาย​ !

ที่​หน่วย​บัญชา​การทหาร​ขั้นสูงสุด​มีองครักษ์​ตั้ง​มากมาย​ถึงเพียงนั้น​ !

ทว่า​กลับ​ถูก​ศัตรู​แค่​ 1,000 คน​โจมตี​จน​มีสภาพ​น่าเวทนา​เช่นนี้​ !

ทหาร​องครักษ์​ที่​มีอยู่​นับ​พัน​นาย​ถูก​ทหาร​ฝ่าย​ศัตรู​เพียง​มิกี่​สิบ​นาย​กำจัด​จน​สิ้น​ !

ตน​เป็น​ถึงแกรนด์​ดยุก​แห่ง​จักรวรรดิ​อัน​ยิ่งใหญ่​ แต่กลับ​ถูก​ข้าศึก​จับตัว​ไป​เป็น​เชลย​ !

นี่​มัน​น่าอับอาย​เพียงใด​กัน​ ?

เดิมที​หลง​คิด​ว่า​ภารกิจ​ใน​เมือง​ปา​แลร์​โมกำลัง​ดำเนิน​ไป​ได้​สวย​ คาด​มิถึงเลย​จริง ๆ​ ว่า​จะตก​อยู่​ใน​สถาวะ​วิกฤต​เช่นนี้​

จนกระทั่งบัดนี้​ แกรนด์​ดยุก​ไล​เดน​ก็​ยัง​มิเชื่อ​ว่า​นี่​เกิด​จาก​ความกล้าหาญ​เหนือ​มนุษย์มนา​ของ​ทหาร​ต้าเซี่ย​ เขา​ยังคง​ปักใจ​เชื่อ​ว่า​นี่​เป็น​เพราะ​มิชาล​ไร้​ซึ่งความสามารถ​

ส่วน​มิชาล​ บัดนี้​เขา​ค่อย ๆ​ ได้สติ​ขึ้น​มาจาก​ความ​ตื่นตระหนก​

เขา​เพิ่ง​ระลึก​ได้​สอง​สิ่งด้วยกัน​ เรื่อง​แรก​กองทัพ​ที่​มาจาก​แดน​บูรพา​นี้​มีอาวุธ​ที่​ล้ำหน้า​กว่า​ฝูหล่า​งจี !

และ​กองทัพ​นี้​ยังมี​ความสามารถ​ใน​การต่อสู้​ที่​แข็งแกร่ง​ยิ่งนัก​ มิเพียงแต่​มีความมุ่งมั่น​ใน​การ​สู้รบ​เท่านั้น​ ทว่า​ทักษะ​ใน​การ​รบ​ของ​พวกเขา​ก็​มิธรรมดา​เช่นกัน​

เดิมที​เขา​หลง​คิด​ว่า​ตน​ให้ความสำคัญ​กับ​กองทัพ​นี้​มาก​พอแล้ว​ บัดนี้​ถึงได้​ทราบ​ว่า​ตน​ดูถูก​พวกเขา​มาก​จน​เกินไป​

แล้ว​ศึก​ครา​นี้​จะดำเนินต่อไป​เยี่ยง​ไร​ ?

ข้าศึก​จะใช้ตน​และ​แกรนด์​ดยุก​ไล​เดน​กดดัน​เหล่า​ทหาร​เพื่อ​บังคับ​เปิด​ประตูเมือง​ใช่หรือไม่​ ?

มิได้​ !

จะให้​เป็น​แบบนี้​มิได้​เด็ดขาด​ !

ฝูหล่า​งจีมิมีเหตุผล​ใด​ต้อง​ยอมจำนน​ !

แม้ว่า​ตน​จะถูก​จับได้​ แต่​ขอ​เพียง​แม่ทัพ​ทั้ง​สี่สามารถ​ปก​ปักษ์​รักษา​เมือง​ปา​แลร์​โมเอาไว้​ได้​ ข้าศึก​ก็​จะย่างกราย​เข้ามา​มิได้​แน่นอน​ !

มิชาล​ตัดสินใจ​ที่จะ​สละ​ชีวิต​ของ​ตนเอง​ สายตา​ของ​เขา​จ้องมอง​ไป​ยัง​แสงไฟที่​พวยพุ่ง​ขึ้น​สู่ท้อง​นภา​ คลังสรรพาวุธ​ถูก​ทำลาย​เพิ่ม​อีก​หนึ่ง​แห่ง​ แต่​ก็​มิเป็นไร​ เพราะ​เมือง​ปา​แลร์​โมยังมี​คลังสรรพาวุธ​อีก​แปด​แห่ง​ด้วยกัน​ ซึ่งเพียง​พอที่จะ​สกัดกั้น​การ​รุกคืบ​ของ​ศัตรู​

เขา​มิทราบ​ว่า​ศัตรู​จะจับ​ตน​ไป​ที่ใด​ แต่​เขา​คิด​ว่า​ศัตรู​มิมีทาง​หนี​พ้น​จาก​เมือง​ปา​แลร์​โมไป​ได้​

ครู่หนึ่ง​หลังจากนั้น​ เขา​จึงเงยหน้า​ขึ้น​มอง​ท้อง​นภา​ เห็น​เรือ​เหาะ​ลำ​มหึมา​ค่อย ๆ​ ร่อน​ลงมา​

จัดการ​เจ้านี่​เสีย​ !

มิชาล​แผด​เสียงคำราม​ภายในใจ​ จากนั้น​ก็​ได้ยิน​เสียง​ปืน​รัว​ดัง​มาจาก​สถานที่​ไกล​ ๆ ที่ใด​สัก​แห่ง​

กอง​ที่หนึ่ง​ได้​เดิน​มาถึงจุด​รวมพล​แล้ว​

จูซิน​หมิง​กระโดด​ขึ้นไป​บน​หลังคาเรือน​ มอง​ดูลาดเลา​จาก​ที่​ไกล​ ๆ ครู่หนึ่ง​หลังจากนั้น​ เขา​ก็​กระโดด​ลงมา​บน​พื้น​ แล้ว​เอ่ย​ออกมา​อย่าง​ตั้งใจ​ว่า​…

“จงอู๋​จงฟังคำสั่ง​ของ​ข้า​ ! ”

จงอู๋​ยืน​ตรง​แล้ว​ถวาย​ความเคารพ​ “จงอู๋​น้อม​รับ​คำบัญชา​จาก​ท่าน​หัวหน้า​ขอรับ​ ! ”

“เจ้าจงนำ​ทหาร​สอง​คน​ พา​ตัว​เชลย​สอง​คน​นี้​ส่งมอบให้​ท่าน​แม่ทัพ​กวน​ ! ”

“…ท่าน​หัวหน้า​ เหตุใด​มิไป​ด้วยกัน​เล่า​ขอรับ​ ? ”

จูซิน​หมิง​ตบ​บ่า​จงอู๋​แล้ว​แสยะ​ยิ้ม​ออกมา​ “พวก​ข้า​ต้อง​ไป​ช่วย​ท่าน​แม่ทัพ​เผิง​ คุ้มกัน​ให้​เรือ​เหาะ​จากไป​ได้​อย่าง​ปลอดภัย​…”

ใน​ระหว่าง​ที่​เอ่ย​ เขา​หัน​ไปหา​ห​ลี่​เว้ย​และ​เฉินห​ยู​ซิน​ที่​กำลัง​รอ​อยู่​ตรงนั้น​ พลาง​เอ่ย​ถามว่า​ “พวก​เจ้าเป็น​คน​ของ​หอ​เทียน​จีใช่หรือไม่​ ? ”

“ขอรับ​ ! ”

“ได้​ของ​มาหรือยัง​ ? ”

“ได้มา​แล้ว​ขอรับ​ ! ”

“ดี​ ! ”

เขา​เอ่ย​ออกมา​เพียง​คำ​ว่า​ดี​ จากนั้น​ก็​หัน​ศีรษะ​ไปหา​ทหาร​ที่​เหลือ​

“พวกเรา​อาจจะ​ต้อง​ตก​ตาย​อยู่​ที่นี่​ เจ้าจำคำ​ที่​แม่ทัพ​กวน​เคย​กล่าว​เอาไว้​ได้​หรือไม่​… เขา​กล่าว​ประโยค​ที่​ครา​หนึ่ง​จักรพรรดิ​พระ​เจ้าหลวง​ทรง​ตรัส​เอาไว้​ เยี่ยง​ไร​เสีย​คนเรา​ก็​ต้อง​ตาย​ ความตาย​บางคน​บางเบา​ราวกับ​ขนนก​ ทว่า​ความตาย​ของ​บางคน​หนักแน่น​ดั่ง​เขา​ไท่​ซาน​”

“พวกเรา​ทำ​เพื่อ​อุดมการณ์​อัน​ยิ่งใหญ่​ของ​ต้าเซี่ย​ เพื่อให้​ต้าเซี่ย​เจริญรุ่งเรือง​ยิ่ง​ ๆ ขึ้นไป​ การตาย​ของ​พวกเรา​…จะต้อง​หนักแน่น​ดั่ง​เขา​ไท่​ซาน​”

“จงตาม​ข้า​มา พวกเรา​ไป​กำจัด​ศัตรู​เหล่านั้น​กัน​ หลังจากนั้น​…พวกเรา​ค่อย​ไป​พบ​กันที่​ใต้​แหล่ง​บาดาล​ทั้ง​เก้า​ ! ”

“บุก​ ! ”

จูซิน​หมิง​นำ​กลุ่ม​ที่หนึ่ง​จำนวน​สามสิบ​กว่า​คน​เดิน​จากไป​

จงอู๋​แผด​เสียงคำราม​ออกมา​ว่า​ “ท่าน​หัวหน้า​ ข้า​จะไป​ด้วย​ ! ”

จูซิน​หมิง​มิแม้แต่​จะหันหลัง​กลับ​ไป​มอง​ เขา​โบกมือ​ปัด​แล้ว​เอ่ย​ขึ้น​มาว่า​ “เจ้าเป็น​ทหาร​ชั้นผู้น้อย​ จำต้อง​ปฏิบัติ​ตามคำสั่ง​ของ​ผู้บังคับบัญชา​ ! ”

พวกเขา​เดิน​ฝ่าเข้าไป​ใน​ความมืด​ เดิน​เข้าไป​ท่ามกลาง​เสียง​ปืน​ที่​กระหึ่ม​ดัง​

พวกเขา​ไป​รวมพล​กับ​เผิงยวี๋เยี่ยน​ ยก​ปืน​ใน​มือขึ้น​มา แล้ว​ถาโถมเข้าหา​ศัตรู​ดั่ง​สายน้ำ​ !

เรือ​เหาะ​ร่อน​ลงมา​จอด​แล้ว​ ห​ยู​ติ้ง​ซาน​ที่​ยืน​อยู่​บน​เรือ​เหาะ​ทอดสายตา​มอง​ศึก​ที่​ตั้งอยู่​ไกล​ออก​ไป​ หัวใจ​ของ​เขา​กระตุก​ขึ้น​มาทันใด​ เพราะ​เขา​ทราบ​ดี​ว่า​มารดา​ของ​เขา​จะต้อง​อยู่​ใน​นั้น​อย่าง​แน่นอน​

เขา​สูด​ลม​หายใจเข้า​ลึก​แล้ว​กล้ำกลืน​น้ำตา​ลง​ไป​ มัน​ช่างขมขื่น​ยิ่งนัก​ “รีบ​ขึ้น​มา… ออก​บิ​น.​.. ! ” เขา​แผดเสียง​สั่งการ​ดังลั่น​

จากนั้น​เรือ​เหาะ​ก็​ทะยาน​ขึ้น​สู่ท้อง​นภา​อีก​ครา​

เผิงยวี๋เยี่ยน​ที่อยู่​ใน​สนามรบ​ เผย​รอยยิ้ม​แห่ง​ความ​โล่งอก​ออกมา​

เพราะ​นาง​ทราบ​ดี​ว่า​แผนการ​รบ​ใน​ศึก​ครา​นี้​ประสบความสำเร็จ​แล้ว​

และ​นาง​ก็​ทราบ​ว่า​บุตรชาย​ของ​ตนเอง​ได้​กลับ​ไป​อย่าง​ปลอดภัย​แล้ว​

ทั้ง​ยัง​ทราบ​อี​กว่า​บุรุษ​แห่ง​ต้าเซี่ย​ที่​ยังอยู่​ตรงนี้​จะมิสามารถ​หวนกลับ​ไป​ได้​อีก​

แม่ทัพ​มิชาล​และ​แกรนด์​ดยุก​ไล​เดน​ที่​ถูก​นำ​ตัว​ขึ้น​มาบน​เรือ​เหาะ​แทบ​มิอยาก​จะเชื่อ​ว่า​ทหาร​ที่​เหลืออยู่​ จำนวน​เพียง​หยิบมือ​นั้น​สามารถ​สกัดกั้น​ทหาร​นับ​หมื่น​ของ​ตน​ได้​

ห​ลี่​เว้ย​กุม​สอง​มือ​เอาไว้​แน่น​ เขา​มอง​ไป​ยัง​สนามรบ​แห่ง​นั้น​ แล้ว​มอง​ไป​ยัง​เปลวไฟ​ที่​ยังคง​ลุกโชน​ เขา​หลับตา​ลง​ช้า ๆ แล้ว​ค่อย ๆ​ก้ม​ศีรษะ​ลง​

หัวหน้า​ ขอให้​พวก​ท่าน​หลับ​ให้​สบาย​

หนทาง​ที่​เหลือ​ต่อจากนี้​ ข้า​และ​เหล่า​เฉิน​จะช่วย​สานต่อ​เอง​ พวกเรา​จะยืนหยัด​มีชีวิต​อยู่​ต่อ​ เพื่อให้​พวก​ท่าน​ได้​เห็น​ชัยชนะ​อัน​ยิ่งใหญ่​ของ​ศึก​ครา​นี้​ !

น้ำตา​ของ​จงอู๋​ไหล​พราก​

กลุ่ม​ที่​เจ็ด​เหลือ​เขา​มีชีวิตรอด​แค่​คนเดียว​

บัดนี้​เขา​ได้​เข้า​ร่วมกับ​กลุ่ม​ที่หนึ่ง​

สุดท้าย​กลุ่ม​ที่หนึ่ง​ก็​เหลือ​เขา​และ​ทหาร​อีก​หนึ่ง​นาย​ที่​มีชีวิตรอด​กลับมา​ได้​

หน่วย​จู่โจม 1,000 นาย​ เหลือ​พวกเขา​เพียง​ 2 คน​เท่านั้น​

อยู่ ๆ​ เขา​พลัน​เกิด​ความรู้สึก​เบื่อหน่าย​สงคราม​ขึ้น​มา อยู่ ๆ​ ก็​หวัง​ให้​ศึก​ครา​นี้​จบ​ลง​โดยเร็ว​ เขา​มิอยาก​ให้​ผู้ใด​ตก​ตาย​เพิ่ม​อีก​ อยาก​ให้​ทุกคน​กลับมา​ใช้ชีวิต​อย่าง​ปกติ​สุข​ที่​ต้าเซี่ย​

ศึก​ครา​นี้​จะสิ้นสุด​เมื่อใด​กัน​ ?

ทหาร​ชั้นผู้น้อย​มิทราบ​ เขา​ทราบ​เพียง​ว่า​จำต้อง​เดิน​ไป​บน​เส้นทาง​สาย​นี้​ไป​เรื่อย ๆ​

จนกว่า​จะถึงฤดูใบไม้ผลิ​