นิทานอัศวินดํา 86
โอมิลอส และ โกสุ กำลังต่อสู้กันต่อหน้า เรจิน่า
(โอ๊ย ฉันควรทำยังไงดี…)
เรจิน่า สามารถดูเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้าเธอได้เท่านั้น
โอมิลอสกำลังบาดเจ็บต่อหน้าต่อตาฉัน
ในอัตรานี้ โอมิลอส จะถูก โกสุ ฆ่า
แม้ว่าพวกเขาจะพยายามขอความช่วยเหลือ แต่ผู้คนด้านล่างก็อาจจะเต็มไปด้วยพวกก็อบลิน
“ท่าน…”
เรจิน่าคิดถึงคุโรกิเจ้านายของเธอ
อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าเขาไม่สามารถมาที่นี่ได้เพราะเขากำลังต่อสู้กับเพื่อนๆ น้องสาวของผู้กล้า
เมื่อคิดถึงเรื่องนั้นทำให้เรจิน่าอยากจะร้องไห้
เมื่อ เรจิน่า ถือกริช เธอจำวันที่ได้รับมันได้
ดาบเล่มนี้มอบให้กับ เรจิน่า โดยคุโรกิเพื่อที่เธอจะได้ปกป้องตัวเองเมื่อเธอออกจาก นาร์โกล และกลับสู่โลกมนุษย์
ดาบเล่มนี้เต็มไปด้วยความเมตตาของคุโรกิ
เดิมที นาร์โกล ไม่ใช่สถานที่ที่มนุษย์สามารถอยู่ได้
ยกเว้นคุโรกิ ผู้คนที่อาศัยอยู่ที่นั่นมองว่าเรจิน่าเป็นตัวน่ารำคาญหรือเป็นอาหาร
เหตุผลที่พวกเขาไม่แตะต้องเรจิน่าและคนอื่นๆ ก็เพราะพวกเขากลัวคุโรกิ
คุโรกิบอกเรจิน่าและคนอื่นๆ ว่าพวกเขาไม่สามารถอยู่ในนาร์โกลตลอดไปได้
นั่นเป็นเหตุผลที่ เรจิน่า คิดว่าเธอจะต้องกลับมายังโลกมนุษย์สักวันหนึ่ง
ดาบสั้นคือสิ่งที่เขาต้องการเพื่อความอยู่รอดในโลกที่ไม่มีคุโรกิ
(แต่ฉันทำแบบนั้นได้ไหม?)
เรจิน่าอยากอยู่เคียงข้างนายท่าน
ฉันฝันถึงมันอยู่เสมอ เรื่องวันนั้นที่คนฆ่ากัน เกี่ยวกับวันนั้นที่ฉันวิ่งหนีจากก็อบลิน นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมทั้งโลกของมนุษย์และโลกของสัตว์ประหลาด นาร์โกล จึงน่ากลัว
อย่างไรก็ตาม ฝั่งคุโรกิเป็นสถานที่เดียวที่เรจิน่าจะรู้สึกสบายใจได้
(ฉันไม่ดีถ้าฉันออกจากฝั่งนายท่าน)
ถึงตอนนี้ เรจิน่า ก็ยังตัวสั่นด้วยความกลัว
คนสองคนกำลังต่อสู้กันต่อหน้าฉัน
เรจิน่า เห็นว่าการเคลื่อนไหวของ โอมิลอส ช้าลง แม้ว่าจะค่อยๆ ก็ตาม
โอมิลอส โจมตีด้วยดาบของเขา โกสุ ผลักมันกลับด้วยโล่ของเขา
โอมิลอส ทิ้งดาบของเขาลงเนื่องจากการกระแทก โอมิลอส รีบพยายามหยิบดาบขึ้นมาและเสียการทรงตัว
โกสุก็ไม่พลาด
“ก๊า!!”
ในที่สุด โอมิลอส ก็พ่ายแพ้ให้กับการเดินทางของ โกสุ
โกสุ กระทืบแขนซ้ายของ โอมิลอส ที่ถือโล่อย่างแรง
“วัตถุดิบ!!”
การแสดงออกของความทุกข์ทรมานของ โอมิลอส
“นี่คือจุดจบแล้วเจ้าชาย!”
โกซูถือดาบในมือผิดและพยายามจะแทงมันใส่โอมิลอส
นั่นคือช่วงเวลาที่ฉันเห็นมัน
“หยุด—-!!”
เรจิน่าอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา
โอมิลอส และ โกสุ มองไปที่ เรจิน่า ด้วยเสียงนั้น
ก่อนที่ฉันจะรู้ตัว เรจิน่า ก็ชักดาบของเธอออกมาแล้ว
ฉันอยากช่วยโอมิลอส
ฉันไม่อยากให้โอมิลอสตาย ความคิดนั้นทำให้เรจิน่าสะเทือนใจ
(โอมิลอส คลานเข้าไปในถ้ำของก็อบลินเพื่อฉัน คิดถึงฉัน และพยายามจะพาฉันไปที่ นาร์โกล ฉันไม่อยากเสีย โอมิลอส แบบนั้นไป)
เรจิน่ามองตรงไปข้างหน้า
การจ้องมองของ โกสุ จับจ้องไปที่ เรจิน่า
จากนั้นร่างของเรจิน่าก็สั่นสะท้าน
“โอ้ อยู่ห่างจากโอมิลอสซะ… ฉันจะเป็นคู่หูให้เอง!!”
มือของเรจิน่าที่ถือดาบเล่มเล็กสั่นไหว
“เฮ้ คุณไม่สามารถเอาชนะฉันได้ด้วยดาบเล็ก ๆ นั่น นอกจากนี้คุณอาจได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นอย่าโยนสิ่งนั้นทิ้งไป นอกจากนี้ ฉันจะทำทุกอย่างที่คุณต้องการกับคู่ต่อสู้บนเตียงของฉัน”
โกสุ มอง เรจิน่า ด้วยสายตาเลีย
“มันไม่ดีเรจิน่า…”
โอมิลอส หยุด เรจิน่า ด้วยเสียงแผ่วเบา
“หุบปากซะ เจ้าพวกอ่อนแอ”
“คะ!”
คราวนี้ โกสุ กระทืบหน้าอกของ โอมิลอส และ โอมิลอส ก็ส่งเสียงเจ็บปวดออกมา
“ได้โปรดหยุดเถอะ…ฉันจะทำทุกอย่าง…”
เรจิน่า ไม่อยากทำร้าย โอมิลอส จึงโค้งคำนับ โกสุ
“เข้าใจแล้ว ฉันจะทำทุกอย่าง”
โกสุทำเสียงมีความสุขหลังจากได้ยินคำพูดของเรจิน่า
“งั้นก็โยนดาบนั่นลงใต้กำแพงปราสาทซะก่อน!ถ้าไม่ทำฉันจะฆ่าแก!!”
เมื่อ โกสุ บอกเธอ เรจิน่า ก็มองไปที่ดาบเล่มเล็ก
(ฉันทิ้งดาบของนายท่านไป ไม่มีทางที่ฉันจะทำแบบนั้นได้)
เรจิน่าส่ายหัวอย่างไม่เต็มใจ
“ได้โปรด…. สิ่งนี้ไม่ดี…”
“แล้วฉันจะฆ่าเขาที่นี่”
โกสุพยายามแทงดาบเข้าใส่โอมิลอสอีกครั้ง
“เดี๋ยวก่อน!!…ฉันเข้าใจแล้ว…”
เรจิน่า ขว้างดาบออกไปนอกกำแพงเมือง
“อิอิอิ เด็กดีเรจิน่า”
เมื่อพูดเช่นนั้น โกสุ ก็ถอนเท้าออกจาก โอมิลอส
โอมิลอส ลุกขึ้นยืนและพยายามคว้าตัวเขา แต่ โกสุ เตะเขาออกไป
จากนั้น โอมิลอส ก็ชนกำแพงและแสดงสีหน้าเจ็บปวด
“เฮ้ ดูนั่นสิ!!”
“โอมิลอส!!”
เรจิน่า พยายามวิ่งไปหา โอมิลอส
“อ๊ะ!!”
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะวิ่งไปหาเขา โกสุ ก็คว้ามือของเขาแล้วผลักเขาลง
โกสุ ขี่ เรจิน่า
“เรจิน่า ในที่สุดฉันก็จับเธอได้… ฉันจะอัดเธอต่อหน้าโอมิลอสแบบนี้!!”
โกซูพยายามถอดชุดชั้นในออก
“ไม่—! ช่วยฉันด้วยนายท่าน—!!!”
เรจิน่าหลับตาแล้วตะโกนเรียกคุโรกิ
ชุน!
ในขณะนั้นเรจิน่าได้ยินเสียงลมตัด
“ก๊ายยยยย!!”
ทันใดนั้น โกสุ ก็กรีดร้องและกระโดดกลับจากเหนือ เรจิน่า
“เอ๊ะ…? อะไร…อะไร…?”
เรจิน่า ลุกขึ้นนั่งและมองไปที่ โกสุ
จากนั้นฉันก็เห็นดาบเล็ก ๆ ที่ฉันโยนทิ้งไปติดอยู่ที่ก้นของ โกสุ
โกสุ กรีดร้องและกระโดดขึ้นลง
ฉันกำลังถอดกางเกงชั้นในอยู่ เลยเผยให้เห็นร่างกายท่อนล่างออกมาจนหมด
มันตลกมากที่เห็นเขากระโดดขึ้นลงอยู่ในสภาพนั้น
เรจิน่า รีบวิ่งไปที่ฝั่งของ โอมิลอส
“โอเคไหม!? โอมิลอส!!”
เรจิน่า สนับสนุน โอมิลอส และปลุกเขาให้ตื่น
“ใช่…เรจิน่า…อะไรนะ…?”
โอมิลอส ลุกขึ้นยืนด้วยความยากลำบาก
ดังที่ โอมิลอส พูด เรจิน่า ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น
ดาบเล็กที่ควรจะโยนทิ้งไปกลับมาแล้วและติดอยู่ในก้นของโกสุ
“มันคืออะไร!?ดาบนี้คือ—!!!?”
โกสุ ดึงดาบที่ติดอยู่ในก้นของเขาออกมา
และโกสุพยายามแทงดาบเข้าที่อกของตัวเอง
“กันนันนันนันท์!!!”
อย่างไรก็ตาม เขาวางมือข้างหนึ่งบนหน้าอกและพยายามป้องกันไม่ให้มันแทงเขาที่หน้าอก
ดูเหมือนดาบจะขยับไปเองและพยายามแทงโกสุ
โกสุ ถือดาบของเขาไว้ พยายามอย่าปล่อยให้สิ่งนั้นเกิดขึ้น
“คุณกำลังทำอะไรอยู่…? แล้วผู้ชายคนนั้นล่ะ?”
โอมิลอส มอง โกสุ ด้วยสายตาแปลก ๆ
สายตาของเขาพยายามป้องกันไม่ให้ดาบของเขาแทงตัวเองโดยเผยให้เห็นร่างกายส่วนล่างของเขา ทำให้เขาดูโง่เขลามากเมื่อมองจากข้างสนาม
แม้ว่าคุณจะไม่ใช่ โอมิลอส คุณก็อาจจะสงสัยว่าเขากำลังทำอะไรอยู่
เรจิน่าและโอมิลอสมองดูท่าทางตลกๆ ของโกสุ
ขณะที่ฉันกำลังดูอยู่ ฉันได้ยินเสียงดังมาจากบันได ดูเหมือนมีคนปีนขึ้นไป
โอมิลอส เตรียมตัวให้พร้อมโดยคิดว่ามันอาจเป็นก็อบลิน
“ขอโทษทีมาช้าไปหน่อย.”
คนที่มาคือคนที่คาดไม่ถึง
“คุณ…มนุษย์หมาป่า ทำไมคุณถึงมาที่นี่!”
โอมิลอส มองไปที่คนที่ปีนขึ้นไปแล้วพูดว่า
เรจิน่าก็รู้เกี่ยวกับบุคคลนั้นด้วย
เขาเป็นมนุษย์หมาป่าที่มาที่อาร์โกรี่พร้อมกับเรจิน่าและคนอื่นๆ
(เหตุใดจึงมีมนุษย์หมาป่าอยู่ที่นี่? เขาควรจะถูกล่ามด้วยโซ่)
เมื่อคิดเช่นนั้น เรจิน่า ก็มองดูอย่างใกล้ชิดและเห็นใครบางคนเกาะอยู่บนหลังของมนุษย์หมาป่า
“รี…ริเอ็ตต์?”
โอมิลอส ตะโกนชื่อของบุคคลที่เขาเกาะอยู่
ด้วยเหตุผลบางอย่าง ริเอ็ตต์ จึงเกาะหลังมนุษย์หมาป่าไว้
“เอาล่ะ! วิ่งช้าลงหน่อย!”
ริเอ็ตต์ลุกจากหลังมนุษย์หมาป่าขณะบ่น
“ช่วยไม่ได้แล้ว! ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับมนุษย์ผู้หญิงคนนั้น ฉันจะถูกนายท่านที่น่ากลัวคนนั้นฆ่าตายแน่!!”
“เป็นเช่นนั้นเหรอ? ลุงนักกวีใจดีกับริเอตต์ใช่ไหม”
“ก็เพราะคุณอยู่ที่นี่…”
ริเอ็ตต์และมนุษย์หมาป่ากำลังสนทนากันอย่างเป็นมิตร
“ริเอ็ตต์ อะไรวะ…?”
“โอมิลอส! อะไรนะ คุณบาดเจ็บหรือเปล่า?
ริเอ็ตต์วิ่งไปหา โอมิลอส
“อ่า ไม่เป็นไรนะ ริเอ็ตต์… นอกจากนี้ ทำไมคุณถึงมาที่นี่?”
โอมิลอส ตอบขณะหัวเราะเพื่อไม่ให้ริเอ็ตต์กังวล
อย่างไรก็ตาม เมื่อพิจารณาจากสีหน้าของเรจิน่า ฉันคิดว่าเธอดูเจ็บปวดมาก
“ไม่ใช่ฉันหรอกคุณมนุษย์หมาป่า! ฉันไม่สนใจเรจิน่า ฉันแค่จับหลังคุณมนุษย์หมาป่าไว้ตลอดเวลา”
ริเอ็ตต์ซ่อนตัวอยู่ข้างหลัง โอมิลอส และพูดว่า
เรจิน่า และ โอมิลอส เห็นมนุษย์หมาป่า
“อา ฉันถูกบอกให้ปกป้องคุณจากคนที่น่ากลัว… ฉันจึงตามกลิ่นนั้นมาและมาที่นี่”
หมาป่าพูดพร้อมกับหัวเราะ
“ปกป้องฉัน?”
เรจิน่าเอียงศีรษะของเธอ
“ฉันมาสายเพราะฉันไล่พวกก็อบลินระหว่างทางไป ฉันขอโทษ… แต่ฉันดีใจที่คุณปลอดภัย!!”
“ก็อบลิน?”
เรจิน่าถามกลับ
ตอนนี้ฉันคิดเกี่ยวกับมัน ฉันสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับก็อบลิน
“ตอนนี้ฉันคิดดูแล้ว เกิดอะไรขึ้นกับพวกก็อบลิน!?”
โอมิลอส ถามมนุษย์หมาป่าว่าเขากังวลเหมือนกับ เรจิน่า หรือไม่
“ไม่เป็นไร นักรบที่ลุงนักกวีเรียกมาก็ไล่พวกเขาออกไปหมดแล้ว”
ริเอ็ตต์เป็นคนตอบ
จากนั้นมีบางอย่างบินขึ้นไปบนแท่นสังเกตการณ์นี้
นักรบสามคนพร้อมดาบและโล่ทรงกลมบินเข้ามาหาฉัน ดูเหมือนว่าเขาจะกระโดดขึ้นจากกำแพงเมืองโดยไม่ใช้บันได
“เอ๊ะ นักรบเขี้ยวมังกร!? ฉันเคยเห็นนายท่านอัญเชิญมันมาก่อน! ทำไมนักกวีถึงอัญเชิญมันได้ล่ะ?”
เรจิน่าอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา
“อืม นักกวีเรียกเธอมาเหรอ? และนักกวีเป็นคนมอบโล่นี้ให้ฉัน เขาเป็นใครกันแน่?”
โอมิลอส พูดขณะแตะโล่ของเขา
นักกวีมอบโล่ให้กับโอมิลอส และนักกวีเรียกนักรบเขี้ยวมังกรออกมา
เรื่องทั้งหมดเชื่อมต่ออยู่ภายใน เรจิน่า
“อะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
เรจิน่าอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
“เรจิน่า…?”
โอมิลอส มองไปที่ เรจิน่า ที่เริ่มหัวเราะแปลกๆ
แต่เรจิน่าอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เพราะตอนนี้เธอเข้าใจทุกอย่างแล้ว
(ทำไมผมถึงกลัวคนนี้ล่ะก็ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น)
เรจิน่า มองไปที่ โกสุ ซึ่งยังคงพยายามอย่างหนักที่จะไม่ปล่อยให้ดาบแทงเธอ
“ดาบอยู่ในมือของฉัน”
เรจิน่า ยกมือขึ้นและเรียกดาบของเธอ
จากนั้นดาบที่กำลังจะแทงโกสุก็บินเข้าไปในมือของเรจิน่า
โกสุที่ได้รับการช่วยชีวิตไว้ มองเรจิน่าด้วยความงุนงง
“จุ๊ เล็กขนาดไหนเนี่ย มันไม่มีสิทธิที่จะเทียบกับนายท่านได้เลยด้วยซ้ำ”
เรจิน่า มองไปที่ร่างกายส่วนล่างของ โกสุ แล้วหัวเราะ
ก่อนหน้านี้เรจิน่าพยายามเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างหลังของคุโรกิ
แน่นอนคุนะดุฉันในภายหลัง
(นายท่านของฉันใหญ่กว่าโกสุหลายเท่า ไม่มีทางที่โกสุจะสู้เขาได้ ถึงอย่างนั้นก็อันตรายเพราะฉันไม่สู้ ถ้าฉันได้หยิบดาบขึ้นมาต่อสู้เคียงข้างโอมิลอสฉันก็คงจะชนะได้ง่ายๆ .) (ดาบเล่มนี้มีพลังนั้น)
เรจิน่า ส่ายหัวและขอโทษ โอมิลอส
เมื่อเรจิน่าเห็นโกสุโดยไม่คาดคิด เธอก็นึกถึงอดีตและตัวสั่น
(ทั้งหมดเพราะฉันไม่มีความกล้าหาญ เป็นความผิดฉันเองที่โอมิลอสได้รับบาดเจ็บ แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว นายท่านของฉันก็ยิ้มให้ฉัน)
เรจิน่า ชี้ดาบเล็กของเธอไปที่ โกสุ
“เอาน่า โกสุ!! ฉันไม่กลัวเธอแล้ว!!”
“อึก……”
โกสุ ก้าวถอยหลังขณะที่ดาบชี้มาที่เขา
มีความกลัวอยู่บนใบหน้าของเขา
“นี่มันอะไรกัน… พวกคุณ… ให้ตายเถอะ ให้ตายเถอะ…”
โกสุเริ่มบ่น
“เฮ้ โอมิลอส… นั่นใคร…”
ริเอ็ตต์ยึดติดกับ โอมิลอส และมองไปที่ โกสุ
“นั่นคือปาร์ซิส…เขาได้เปลี่ยนรูปลักษณ์ของเขาด้วยเวทมนตร์มาจนถึงตอนนี้ นั่นคือใบหน้าที่แท้จริงของเขา”
“นั่นมันเป็นเรื่องโกหก นั่นคือปาร์ซิส…”
ริเอ็ตต์ส่ายหัวด้วยความไม่เชื่อ
“ฉันเข้าใจแล้ว… นั่นคือคนที่เป็นคนน่ากลัวที่บอกให้คุณเอาชนะใช่ไหม ถ้าเป็นเช่นนั้น มันจะเป็นชัยชนะที่ง่ายดาย”
มนุษย์หมาป่ามองที่ โกสุ แล้วพูดว่า
ไม่เพียงมีมนุษย์หมาป่าเท่านั้น แต่ยังมีนักรบเขี้ยวมังกรด้วย ไม่มีโอกาสที่โกสุจะชนะอีกต่อไป
“ให้ตายเถอะ… ถ้าไม่อยากให้มันเป็นของฉัน… ฉันจะทำลายทุกอย่าง…!!!”
เมื่อพูดอย่างนั้น โกสุก็หยิบขวดเล็กออกมาจากกระเป๋าของเขา
“ฉันกำลังคิดว่าจะไม่ใช้มัน แต่… ถ้าเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น ฉันจะให้คุณใช้มัน! ออกมาเถิด ผู้สืบทอดของเทพเจ้าแห่งการทำลายล้าง! ออกมาฆ่ามนุษย์ในประเทศนี้!!!”
โกสุ ถูกโยนออกจากหอสังเกตการณ์โดยตรง
“ก๊ากกก ก๊าก ก๊าก ก๊าก ก๊าก ก๊าก ก๊าก ก๊าก ก๊าก ก๊าก ก๊าก !!!
ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดังไปถึงสวรรค์ และเมฆสีดำขนาดใหญ่ก็ลอยขึ้นมาจากด้านล่างแท่นสังเกตการณ์และเป็นรูปเป็นร่าง
เมื่อเป็นรูปเป็นร่าง สิ่งที่ปรากฏคือยักษ์ที่มีหลายมือ
“นี่คืออะไร…”
เรจิน่าอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา
จากนั้นเมื่อมองไปรอบๆ ก็เห็นว่าใบหน้าของทุกคนที่นั่นเต็มไปด้วยความกลัว
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! มันเป็นไททันร้อยมือที่เป็นผู้สืบทอดของเทพเจ้าแห่งการทำลายล้าง! แม้แต่อัศวินดำก็ยังไม่สามารถเอาชนะชายคนนี้ได้! ถ้าอย่างนั้น ลาก่อน!!”
เมื่อโกสุพูดอย่างนั้น เขาก็กระโดดลงจากหอสังเกตการณ์แล้ววิ่งหนีไป
เรจิน่า และคนอื่นๆ ถูกไททันร้อยมือเสียสมาธิและปล่อยให้พวกเขาหลบหนี
ยักษ์ร้อยอาวุธมองดูเรจิน่าและคนอื่นๆ
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!
มนุษย์หมาป่ากรีดร้อง
ในขณะที่ทุกคนหวาดกลัว มีเพียงนักรบเขี้ยวมังกรเท่านั้นที่เคลื่อนไหวและต่อสู้กับไททันร้อยมือ อย่างไรก็ตาม โดยไม่สามารถสร้างรอยขีดข่วนให้กับไททันร้อยมือได้แม้แต่รอยเดียว เขาจึงถูกจับและกินเข้าไป
แล้วแขนก็เข้ามาหาฉัน
“มันอันตราย ริเอ็ตต์!!”
เรจิน่า ผลักริเอ็ตต์ออกไป
แขนที่พยายามคว้า ริเอ็ตต์ยังคงคว้า เรจิน่า ต่อไป
“ก๊ายยยยย!!”
เรจิน่าถูกยกขึ้น
“เรจิน่า!!”
โอมิลอส พยายามช่วยเธอ แต่ เรจิน่า ถูกอุ้มเข้าไปในปากของ ไททันร้อยมือ
“นายท่าน——!!!”
เรจิน่า หลับตาและกรีดร้อง
ทันใดนั้นร่างกายของคุณก็เป็นอิสระ
เมื่อเธอลืมตาขึ้น คนที่เธอรักมากที่สุดในโลกนี้ก็อยู่ที่นั่น
เขาเป็นคนใจดีที่สวมชุดเกราะสีดำสนิท
(ฉันถูกนายท่านขี่มังกรจับตัวไว้)
เมื่อเรจิน่ามองไปรอบๆ เธอเห็นยักษ์นับร้อยถูกขว้างออกไปในระยะไกล
“คุณโอเคหรือเปล่าเรจิน่า”
“ครับ ผมสบายดีครับ…ผมไม่กลัวอะไรอีกแล้ว…”
ฉันจึงไม่กลัวสิ่งใดเลย เรจิน่าคิดเช่นนั้นและกอดคุโรกิ
Comments