-ห่วงโซ่แห่งการทรยศ ผลสุดท้ายนั้น――จงหยุดความสิ้นหวังด้วยพลังแห่งสายสัมพันธ์ซะ ฮีโร่!-

คนร้ายและแองเจิล

「อึก อืมม……」

แองเจิลที่ครางออกมาเบาๆหลังจากที่ตัวสั่นเล็กน้อยก็เงยหน้าขึ้น

ในขณะที่สติยังเลือนราง เธอรู้สึกตัวได้ว่าตนเองถูกมัดอยู่ในสภาพที่ติดอยู่กับเก้าอี้ ในทันทีที่ได้สติเธอก็หวนนึกถึงว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเธอ

「จริงสิ ฉัน……!」

เมื่อวาน หลังจากที่รับชมการประลองระหว่างยูโกและไอแซค ตนเองได้มุ่งหน้าไปยังโรงงานปฏิบัติการ เพราะมีเรื่องที่ควรทำนั่นคือการวิจัยเรื่องเกราะอัคคี……และอีกอย่างหนึ่ง

ตอนการประลอง ดาบมารที่ไอแซคใช้……ตนเองที่สกิดใจถึงบุคคลที่เคยครอบครองสิ่งนั้น จึงคิดว่าจะไปถามเรื่องราวกับบุคคลนั้น

เคยได้ยินเรื่องราวอะไรบางอย่างจากไอแซคหรือเกี่ยวกับแหล่งที่มาของดาบมารบ้างไหม? เธอที่ค้นหาเบาะแสอันน้อยนิดเพื่อยูโกเริ่มออกสำรวจโรงงานปฏิบัติการ……และได้เห็นสิ่งนั้นเข้า

โรงงานปฏิบัติการที่ช่วงหลังมานี้แทบจะไม่มีเหล่านักเรียนเลยเพราะความเหนื่อยล้า มีพวกดาบจำนวนหนึ่งวางอยู่ภายในนั้น

ในจำนวนนั้นพบของที่ตรงกับลักษณะพิเศษของดาบมารที่ได้ยินมาจากยูโกด้วย ในขณะที่ตกตะลึงกับภาพนั้น……ก็ถูกใครบางคนเล่นงานและหมดสติไป

และตอนนี้ ตนเองก็อยู่ในสภาพที่ถูกมัดเช่นนี้ ขณะที่จำเรื่องราวจนถึงตอนนี้ได้ คนที่ลักพาตัวแองเจิลมาก็ปรากฎตัวขึ้น

「ไง แองเจิล……! หลับยาวมาสักพักเลยนี่นา การทำงานหนักน่ะเอาแต่พอดีไม่ดีกว่าเหรอ? คึคึคึ!」

นักเรียนชายคนนั้นแม้จะแสร้งทำเหมือนห่วงใยแต่กลับแฝงไปด้วยความรู้สึกและน้ำเสียงเย้ยหยัน

เขายิ้มกว้างพลางหัวเราะอย่างสะใจ

แองเจิลจ้องเขม็งเขาในสภาพถูกมัด และพูดกับบุคคลนั้นราวกับคำรามด้วยน้ำเสียงและสีหน้าดุดัน

「นายคือผู้บงการเองสินะ……! เนด!!」

「อา~ ความแตกซะแล้วสินะเนี่ย……ถูกต้องแล้ว ผู้สร้างดาบมารที่ก่อความวุ่นวายในคดีช่วงหลังมานี้ก็คือฉันคนนี้ยังไงละ」

เนด การ์น……นักเรียนแผนกวิศวกรรม นักเรียนชายผู้มีอนาคตสดใสที่กล่าวได้ว่ามีฝีมือทัดเทียมไม่แพ้แม้แต่แองเจิลนั่นเอง

เขามีความสัมพันธ์ใกล้ชิดภายใต้สัญญาพิเศษกับไอแซค พูดเพื่อยืนยันว่าตนเองคือผู้สร้างดาบมารอย่างชัดเจน แองเจิลที่แสดงสีหน้าบิดเบี้ยวก็พูดขึ้น

「ทำไมล่ะ……? ทำไมนายถึง――!?」

「สำคัญกว่าทำไมคือทำได้ยังไงต่างหากล่ะ? ฉันสร้างดาบมารขึ้นมาได้ยังไง ไม่อยากรู้เหรอ?」

สิ่งที่เนดแสดงให้เห็นขณะพูดเช่นนั้นคือค้อนที่มีสีแดงดำ

เหมือนกับพลังเวทที่ปกคลุมดาบมาร เนดแกว่งค้อนนั้นซึ่งมีสีมืดมนยิ่งกว่าสิ่งนั้นต่อหน้าแองเจิลและเริ่มเล่าออกมา

「วิธีสร้างดาบมารน่ะง่ายๆ แค่ตีดาบที่สร้างขึ้นมาด้วยค้อนนี้ก็พอ พร้อมกับใส่อารมณ์ด้านลบรุนแรงลงไปยังดาบที่ตัวเองสร้างขึ้นยังไงล่ะ พอทำแบบนั้นแล้วก็ถ่ายเทพลังชีวิตของคนที่เหมาะสมกับดาบที่ทำขึ้นเข้าไป ก็เสร็จสมบูรณ์ เนอะ? ง่ายใช่ไหมล่ะ?」

「บอกว่าพลังชีวิต? หรือว่าที่พวกนักเรียนแผนกวิศวกรรมป่วยกันเรื่อยๆก็เป็นฝีมือนายงั้นเหรอ!?」

「ฮะฮะ! ถูก~ต้อง! เพราะฉันเป็นที่รักของเจ้าพวกนั้นต่างกับเธอละนะ พอขอให้ลองเหวี่ยงดาบที่ทำขึ้นมา ทุกคนก็ตอบตกลงอย่างร่าเริงเลยนะโดยที่ไม่เคยคิดเลยว่าพลังชีวิตของตนเองจะถูกดาบดูดออกไปละ! อะฮะฮะฮะฮะฮะฮะ!」

「……รู้หรือเปล่าว่าตัวเองทำอะไรลงไปน่ะ เนด? นายทรยศเหล่าพวกพ้องและแพร่กระจายความหวาดกลัวให้กับเมืองนี้เลยนะ? แล้วทำไมถึงยังหัวเราะได้อีกล่ะ!?」

เนดหัวเราะเสียงดังพร้อมสารภาพความผิดของตนเอง

เมื่อได้ยินแองเจิลตะโกนด้วยความโกรธในสภาพนั้น เขาหยุดหัวเราะกะทันหันและเปลี่ยนเป็นสีหน้าเยือกเย็นพร้อมพูดขึ้น

「แบบนั้นมันผิดนะ แองเจิล……! ฉันไม่ได้ทรยศ ฉันต่างหากที่เป็นฝ่ายถูกทรยศ และทุกคนในแผนกวิศวกรรมก็ต้องขอบคุณฉันด้วย สิ่งที่ฉันทำมันมีเหตุผลอันชอบธรรมละ!」

「หมายความว่ายังไง? นายกำลังวางแผนอะไรอยู่……!?」

แองเจิลถามความหมายในคำพูดของเนดที่บอกว่าเรื่องนี้มันเป็นเหตุผลอันชอบธรรมและตนเองคือผู้เสียหาย

เขาตอบด้วยน้ำเสียงอันร้อนแรงต่อคำถามนั้น

「แองเจิล เธอเคยคิดไหม? ว่าตำแหน่งของวิศวกรอุปกรณ์เวทมันต่ำเกินไปเมื่อเทียบกับอัศวินวิถีเวท ดูจากทุกคนในสถาบันก็น่าจะรู้ใช่ไหมล่ะ? วิศวกรที่มีความสามารถส่วนหนึ่งอย่างเธอหรือฉันเท่านั้นที่จะถูกยอมรับ ส่วนคนอื่นๆนั้นจะถูกมองข้าม ต่างกันอย่างใหญ่หลวงกับพวกนั้นที่แค่เป็นอัศวินวิถีเวทที่ถึงแม้จะสันดานแย่แค่ไหนก็ยังได้รับการเคารพ ทั้งที่เจ้าพวกนั้นแย่งชิงวัตถุดิบเพื่อตำแหน่งดีๆและนิสัยแท้จริงน่ารังเกียจแท้ๆ การถูกคิดว่าเป็นท่านอัศวินที่สะอาดและบริสุทธิ์มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ?」

「……เพราะงั้น อะไรล่ะ?」

「คนที่มอบค้อนนี้ให้ฉันน่ะนะ บอกว่าให้ใส่ความโกรธลงไปแล้วสร้างดาบมารขึ้นมา ฉันทำตามคำพูดนั้นแล้วดาบมารที่ฉันสร้างขึ้นเล่มแรกก็เป็นของที่ถูกเอาไปใช้ก่อคดีก่อนหน้านี้เล็กน้อย แต่ว่าน้า……ไอ้นั่นมันเหมือนจะยังไม่สมบูรณ์และอ่อนแอเกินไป เป็นของล้มเหลวละ วัตถุดิบอาจจะไม่ใช่สาเหตุหลักแต่สาเหตุอันดับหนึ่งเลยคืออารมณ์ด้านลบของฉันมันไม่พอไงละ」

ขณะพูดเช่นนั้นเนดจ้องมองมือซ้ายที่ไม่ได้ถือค้อนราวกับหวนนึกถึงอะไรบางอย่าง

แองเจิลคอยระวังเขาที่เป็นเช่นนั้น และเนดได้เล่าถึงความรู้สึกในอดีตของตนเอง