2 วันต่อมา ในบ่ายวันเสาร์ ฉันกับโทริโกะก็ลงจากรถไฟสายเซบุ-อิเคบุคุโระที่สถานีฮันโน

หลังจากที่พวกเราออกมาจากจุดตรวจตั๋ว ก็มีรถตู้คันใหญ่วิ่งเข้ามาหาพวกเรา พอหน้าต่างฝั่งผู้โดยสารเลื่อนลงมา คุณมิงิวะก็นั่งอยู่เบาะตรงนั้น ชัดแล้วล่ะว่านี่คือรถที่มารับพวกเราแน่นอน ฉันเผลอเครียดขึ้นมาเลยเพราะภาพเมื่อตอนที่โดนลักพาตัวมันเข้ามาในหัวน่ะนะ

ตอนที่ฉันชะงักไปแบบไม่ทันตั้งตัว สัมผัสนุ่มๆ จากฝ่ามือที่จับที่แขนของฉันก็ช่วยดึงสติของฉันกลับมา พอฉันก้มลงมาดูว่ามันคืออะไร ก็เห็นว่าโทริโกะกำลังจับมือของฉันอยู่

“โอเคมั้ย?”
“…อื้อ ขอบใจนะ”

โทริโกะเข้ามามองฉันใกล้ๆ ตอนที่ฉันตอบ ก่อนที่เธอจะพยักหน้าให้ แล้วก็ปล่อยมือ

“เชิญขึ้นมาเลยครับ”

คุณมิงิวะบอกพวกเรา แล้วประตูอัตโนมัติที่เบาะหลังก็เลื่อนเปิดออก เผยให้เห็นเบาะที่นั่ง 2 แถวอยู่ทางขวาของตัวรถ

มีผู้หญิงคนนึงนั่งอยู่ที่เบาะแถวหน้า พอสบตากัน เธอคนนั้นก็พยักหน้าให้พวกเรานิดๆ เธอแต่งหน้าเบาๆ สวมเสื้อเชิ้ตแขนยาว ยัดชายเสื้อไว้ในกางเกงขาบาน เสื้อแจ็คเก็ตกันน้ำ แล้วก็รองเท้าบูทหนา

เบาะที่นั่งคนขับตอนนี้มีผู้ชายผิวขาวที่แต่งตัวคล้ายๆ กันคนนึงนั่งอยู่ เขาสวมแว่นกันแดดขาบางๆ ที่ดูเหมือนเอาไว้ใส่เล่นกีฬาอยู่ด้วย แล้วก็ไว้หนวดเอาไว้ปิดไปครึ่งหน้า คุณมิงิวะนั่งอยู่ที่เบาะผู้โดยสาร สวมเสื้อสูท 3 ชิ้นอย่างทุกที ส่วนพวกเราก็สวมชุดแบบตอนออกสำรวจกัน เพราะเวลาออกไปทำนู่นทำนี่ข้างนอกมันง่ายกว่า  

เทียบกับทุกคนในรถแล้วเลยกลายเป็นว่าคุณมิงิวะดูแปลกจากพวกไปเลย

พอฉันกับโทริโกะนั่งกันที่เบาะหลังเรียบร้อย ประตูก็ปิด ล้อหมุน แล้วรถก็ขับออกไป ไม่นาน คุณมิงิวะก็หันมาคุยกับพวกเรา

“ขอบคุณที่มาถึงที่นี่เลยนะครับ คุณคามิโคชิ คุณนิชินะ สำหรับงานวันนี้ก็ขอรบกวนด้วยนะครับ”
“อะ ค่ะ เออ… คนพวกนี้คือใครเหรอคะ?”

ฉันถามออกไปอย่างอึกอัก ผู้หญิงที่เบาะหน้าตรงหน้าพวกเราก็เป็นคนตอบ

“ฉันซาซาสึกะจากทอร์ชไลท์ ยินดีที่ได้เจอ”
“อ่า สวัสดีค่ะ… ฉันคามิโคชิ”
“ฉันนิชินะ”

เธอยื่นมือมาให้ ฉันก็จับตอบอย่างลังเล ฝ่ามือของเธอแข็งจัง การจับก็แข็งแรงด้วย นามบัตรที่เธอยื่นมาให้ฉันเขียนว่า [บริษัททอร์ชไลท์จำกัด—ประธานกรรมการบริหาร / ที่ปรึกษาด้านความปลอดภัย / ผู้ประสานงานด้านการเดินทางต่างประเทศ—ซาซาสึกะ นิโกะ]

“ที่ปรึกษาด้านความปลอดภัย?”
“ผู้ประสานงานด้านการเดินทางต่างประเทศ?”

ตอนที่ฉันกับโทริโกะดูที่นามบัตรอันนี้ พวกเรา 2 คนก็เอียงคอกันอย่างงงๆ กันเลย เห็นแบบนั้น คุณมิงิวะก็เลยอธิบาย

“ทอร์ชไลท์เป็นองค์กรกองกำลังเอกชนครับ พอเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น เราก็จำเป็นต้องเพิ่มความปลอดภัยของพวกเราให้สูงกว่านี้ เพราะแบบนั้น ผมเลยพอพวกเขามาที่นี่ไงล่ะครับ”
“องค์กรกองกำลังเอกชน…”

รู้สึกเหมือนเคยได้ยินคำนี้มาก่อนเลยแฮะ แต่ตอนนี้ยังนึกไม่ออก นี่พวกเขาคงจะเป็นกลุ่มทหารที่ทำงานตามสัญญาว่าจ้างล่ะมั้ง?

“รถที่ตามพวกเรามาด้วยนั่น พวกของคุณด้วยสินะ?”

พอโทริโกะว่าแบบนั้น ฉันเลยหันไปมองที่กระจกข้าง แล้วก็… อื้อ จริงด้วย ข้างหลังพวกเรามีรถตู้รุ่นเดียวกันกับที่พวกเรานั่งอยู่นี่ด้วยอีกคันนึง ไม่ทันสังเกตเลย

“ใช่แล้ว นั่นเป็นรถคันหนึ่งของพวกเราเอง”

คุณซาซาสึกะพยักหน้าตอบมา โทริโกะก็ดูผ่อนคลายขึ้นมานิดหน่อย

“ทำงานบริษัทแบบนี้ในญี่ปุ่นน่าจะลำบากอยู่นะ?”

โทริโกะถามแบบนั้น คุณซาซาสึกะก็ยิ้มออกมานิดๆ ด้วยความรู้สึกทึ่ง

“ถูกต้อง เพราะตามปกติ พวกเราจะใช้ปืนไม่ได้น่ะ”

สายตาของเธอเลื่อนมาจับอยู่ที่เป้ของโทริโกะ ดูเหมือนจะมีคนบอกเธอแล้วนะว่าพวกเราถืออาวุธอยู่ด้วย

งั้น แสดงว่าเธอรู้เรื่องโลกเบื้องหลังด้วยเหรอ?

“คุณมิงิวะคะ เอ่อ คุณอธิบายสถานการณ์ให้พวกเขารู้เยอะแค่ไหนน่ะคะ…?”

ตอนที่ฉันถามแบบพยายามไม่พูดอะไรออกไปเยอะ คุณมิงิวะก็เข้าใจได้ว่าฉันพยายามจะถามอะไรกันแน่

“ทอร์ชไลท์รู้ถึงการมีอยู่ของ UBL ครับ รวมทั้งอันตรายของมันด้วย”

พอเขาพูดออกมาได้สบายๆ แบบนั้น ฉันก็ยิ่งงงเข้าไปใหญ่เลย UBL—ที่ย่อมาจากทิวทัศน์เหนือฟ้า (Ultrablue Landscape) ชื่อที่ทางศูนย์วิจัย DS ใช้เรียกโลกเบื้องหลัง แต่ว่า… ต่อให้ไปบอกคนอื่นว่ามีโลกแบบนั้นอยู่จริง พวกเขาจะเชื่อโดยไม่สงสัยอะไรเลยงั้นเหรอ?

“พวกเราทำงานร่วมกับกลุ่มวิจัย DS มาได้นานประมาณนึงแล้ว แล้วก็เข้าใจดีเลยว่าเรื่องมันเป็นไงมาไงกันแน่ แน่นอนว่าพวกเราจัดการเรื่องนี้กันโดยเก็บเป็นความลับอยู่แล้ว ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นหรอกนะ”
“งั้น หลักๆ คือ… พวกคุณเป็นเหมือนทีมปฏิบัติการพิเศษของกลุ่มวิจัย DS งั้นเหรอ?”

พอโทริโกะถามแบบนั้น คุณมิงิวะกับคุณซาซาสึกะก็หันมามองหน้ากัน

“ฉันคิดว่า จริงๆ เป็นเรื่องของคอนเนคชั่นส่วนบุคคลมากกว่านะ”
“ครับ เป็นเรื่องยากที่จะนำเรื่องที่เกี่ยวข้องกับ UBL ออกมาเปิดเผย เพราะแบบนั้น ผมเลยหันไปหาทอร์ชไลท์ที่ส่วนตัว ผมเคยติดต่อด้วยในอดีต”

คุณมิงิวะจ้างกองกำลังเอกชนมาจากคอนเนคชั่นส่วนตัวงั้นเหรอ? เมื่อก่อนก็เคยทำงานกับพวกเขาด้วย? ยิ่งนึกภาพสมัยก่อนของเขา มันก็ยิ่งมืดมนแฮะ รู้สึกเหมือนทหารที่มาคุ้มกันพวกเรานี่อาจจะเยอะไปหน่อย แต่พอคิดว่าพวกเรากำลังจะไปไหนกันนี่ บางทีเตรียมตัวเอาไว้ก่อนแบบนี้ก็เป็นเรื่องจำเป็นล่ะนะ

เพราะ พวกเรากำลังมุ่งหน้าไปที่พื้นที่ปิดล้อมของลัทธิ ณ แถบเทือกเขาในเมืองฮันโน—ไปที่ฟาร์มนั่นกัน

TN: เอาล่ะ คราวนี้เติมของมาเต็มแล้ว มาเจอกันอีกยกสิ ฟาร์มในภูเขา

ขอแปะ Discord สำหรับแจ้งเตือนนิยาย กับมุมพูดคุยกันไว้ตรงนี้ด้วยนะครับ ใครสนใจก็แวะมาได้นะ ^^
https://discord.gg/Fm9NsqeH2r