คนสวยนี่ตัวหอมตลอดเลยนะ ไม่ยุติธรรมเลย ฉันบ่นอยู่แบบนั้นในใจ พลางนึกถึงสีหน้าอิดโรยของตัวเองที่เห็นในกระจกขึ้นมา กล้าน่าดูเลยนี่ คิดว่าแค่สวยแล้วจะรอดไปได้สินะ ริมฝีปากเธอนุ่มจัง นี่วันๆ ไม่กินอะไรนอกจากลิบมันมัน 3 มื้อเลยหรือไงเนี่ย?

“หืม!!?”

พอรู้สึกว่ามีอะไรเปียกๆ ผ่านริมฝีปากนั่นมา ก็ทำเอาฉันช็อกเลย

หวา!? เธอสอดลิ้นเข้ามาด้วย!

ฉันดิ้นหนี ดึงตัวเองออกมา แต่ก็หยุดเธอไม่ได้เลย

“ฮ่า!”

พอหน้าของพวกเราแยกออกจากกัน โทริโกะก็ร้องเสียงหัวเราะแรงๆ ออกมาเลย รอยยิ้มที่ดุดันมั่นหน้านั่นดูสวยจัง ทำเอาฉันทำได้แค่มองอย่างเดียว จนลืมท้วงเธอไปเลย

“เป็นยังไงบ้าง?”

โทริโกะถามมาโดยที่สีหน้าของเธอดูมีชัย ท้าทาย แล้วก็กลัวด้วย

“ทำไม… เธอไม่บอกฉันก่อนล่ะ”

ฉันพูดออกไปแบบที่ยังไม่มั่นใจเลยว่านี่ตัวเองบอกอะไรออกไปกันแน่ โทริโกะเลียริมฝีปากของเธอ แล้วก็เหลือบตาขึ้นไปมองข้างบน ก่อนจะวนไปทางด้านข้างเหมือนกับว่าเธอกำลังครุ่นคิดเรื่องอะไรซักอย่างอยู่

ยัยบ้า! อย่าไปดื่มด่ำกับมันเซ่!

ฉันคิดว่าจู่ๆ สีหน้าของเธอดูผ่อนคลายลงมานิดนึง ก่อนจะฉีกยิ้มออกมากว่าเหมือนกับว่าเธอรั้งมันเอาไว้ไม่ไหวแล้ว

“อะฮะ!”

จะที่เธอหลุดขำมานั่น ทำเอาฉันผงะไปเลย

“อะไรของเธอเนี่ย!?”

ริมฝีปากของเธอยังขำจนสั่นระริก ก่อนจะพูดออกมาตามตรงไม่อ้อมค้อมเลย

“รสชาติเหมือนอ้วกเลย!”
“…ยัยบ้านี่!”

ฉันตะโกนใส่ แล้วโทริโกะก็หัวเราะลั่น เธอเอามือกุมท้อง ล้มตัวไปกลิ้งกับเตียงเลย

“แย่ที่สุด! พอเลย! ฉันจะไปนอนที่โซฟาแล้ว! ลาล่ะ!”
“ขอโทษน้า ขอโทษ อย่าไปเลยน้า”

ตอนที่ฉันพยายามจะลุกออกจากเตียง โทริโกะก็เข้ามาหยุดฉันไว้

“ต-… ต่อให้เธอจะมีกลิ่นอ้วกติดตัวอยู่ฉันก็ทนได้นะ เพราะงั้น-…”

คำพูดส่วนที่เหลือถูกกลบไปด้วยเสียงหัวเราะที่ยังต่อเนื่องมาอีกระลอก ถ้าไปมีอะไรไปจี้ตรงเส้นของโทริโกะเข้าล่ะก็ เธอจะหัวเราะกับเรื่องนั้นไปอีกพักใหญ่ๆ เลย เธอทิ้งตัวลงกับเตียงโดยที่ยังกอดฉันเอาไว้อยู่ แถมคราวนี้ไม่มีทีท่าจะปล่อยให้หลุดมือเลยด้วย ฉันปล่อยให้เธอกอดฉันจากทางข้างหลังอยู่แบบนั้นไปอีกซักพักทั้งๆ ที่ยังหน้าบึ้งไม่หายเลย

“ฟิ่ว… โอเค โทษทีนะ”
“เชอะ อะไรของเธอก็ไม่รู้เนี่ย…?”
“แต่ นี่ไง เธอก็ได้สติกลับมาแล้วนี่จริงมั้ย?”
“…ขอบใจเธอด้วยแล้วกัน”

ฉันตอบเธอกลับไปแบบไม่เต็มใจเท่าไหร่

แรงกระแทกหลังจากจูบนั่นมันเป่าความกลัวที่เหมือนจะฝังรากลึกลงไปจนหายวับไปจากหัวหมดเลยเนี่ยตอนนี้

“ดีใจนะที่เป็นฉัน…”

ฉันหลุดพึมพำออกมาแบบไม่ทันรู้ตัว

ดีใจนะที่เป็น ‘ฉัน’ คนนี้ ที่อยู่ที่นี่ตอนนี้น่ะ

ฉันเสียแม่ไป ต้องผ่านนรกมา แต่แค่ได้เจอกับโทริโกะก็พอจะทำให้ชีวิตของฉันน่าพอใจได้แล้ว

เอาจริงๆ… ก็นึกภาพตัวเองอยู่โดยไม่มีเธอไม่ได้แล้วเหมือนกัน

“เอ๊ะ? เธอว่าไงนะ?”

โทริโกะถาม ฉันก็เลยต้องพูดซ้ำอย่างโมโหอีกรอบนึง

“ฉันบอกว่าดีใจนะที่เป็นฉันไง! ถ้าเป็นคนอื่น จู่ๆ เธอไปทำแบบนี้แบบไม่มีปี่มีขลุ่ยล่ะก็ เธอโดนอาละวาดใส่ไปแล้วล่ะ โอเคมั้ย?”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันไม่ไปทำแบบนี้กับใครนอกจากเธออยู่แล้วล่ะโซราโอะ”

ความคิดเห็นที่ตอบมาอย่างไม่แยแสของเธอนั่นทิ้งระเบิดลงมาพอจะทำให้ความพยายามจะสู้กลับที่น่าอดสูของฉันพังครืนไปหมดเลย

“นี่ หันมาทางนี้สิ”

ตอนที่ฉันฟันไปหาโทริโกะอย่างไปเต็มใจนัก เธอก็กอดฉันแน่นมากเท่าที่จะทำได้เลย เธอถูหัวฉันไปมาเหมือนคนบ้า จนผมฉันยุ่งไปหมดเลย

“ด- เดี๋ยวสิ”
“ฉันรักเธอนะ โซราโอะ เข้าใจเรื่องนั้นใช่มั้ย?”

เธอกระซิบแบบนั้นอยู่ในผมของฉันยังกับว่าจะไปคุยกับรากผมฉันยังไงยังงั้นแหละ ความคิดมันตีกันอยู่ในหัวฉันอยู่พักนึง ก่อนที่ฉันจะสูดหายใจลึกๆ

“รู้แล้วน่า เธอคิดว่าฉันเป็นอะไรล่ะ?”
“…ป—”
“พวกเรามีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกันที่สุดในโลกใช่มั้ยล่ะ? เธอเป็นคนพูดเองไม่ใช่เหรอ?”

คราวนี้ โทริโกะก็รัดฉันแน่นแบบไม่ได้พูดอะไรเลย เจอแบบนี้ฉันก็ร้องท้วงเธอไป

“…มันเจ็บนะ”
“…”
“เฮ่!”

โอ๊ะ เดี๋ยวนะ บางทีฉันอาจจะควรกอดเธอกลับไปด้วยหรือเปล่า?

ตอนที่ฉันรู้สึกตัว ก็ดูเหมือนจะสายไปแล้ว โทริโกะดูจะพอใจแล้ว เธอก็เลยคลายแขนของเธอออกจนได้

พวกเรามองหน้ากันและกันอยู่ซักพักที่ใต้กองภูเขาผ้าห่ม แล้วพอฉันทนดูสายตาเป็นประกายของโทริโกะที่มองเข้ามาในตาของฉันไม่ไหวแล้ว ฉันก็รีบยอมแพ้ก่อนจะหลับตาลง

“ราตรีสวัสดิ์”
“เจอกันตอนเช้านะ”

ก่อนที่ฉันจะหลับไป ฉันก็รู้สึกได้ว่าพวกเราเริ่มจับมือกันตั้งแต่ตอนไหนซักตอนนึง แต่ฉันไม่มีความคิดจะปล่อยมือออกไปหรอกนะ

TN: อ้าว! ทำไมไปทำแบบนั้นเล่า!?

ขอแปะ Discord สำหรับแจ้งเตือนนิยาย กับมุมพูดคุยกันไว้ตรงนี้ด้วยนะครับ ใครสนใจก็แวะมาได้นะ ^^
https://discord.gg/Fm9NsqeH2r