ภาพตรงหน้าตอนนี้ รูนะกำลังกอดคุณโคซากุระอยู่จากข้างหลัง

ฉันเบี่ยงความสนใจจากสายตาที่เพ่งไปนั่นออกไปในจังหวะสุดท้าย ก่อนที่คุณโคซากุระจะโดนลูกหลงเข้าไปด้วยพอดี

 

“โห เมื่อกี้มีอะไรพุ่งมาด้วยเหรอเนี่ย?”

 

รูนะเอามือทาบหน้าผากตัวเอง จงใจส่ายหัวไปมา

 

“รู้สึกมึนๆ ไปแวบนึงด้วยนะเมื่อกี้ เป็นของอันตรายจริงเลย”

 

คุณโคซากุระมองมาที่ฉันด้วยตาเบิกกว้าง ริมฝีปากเธอสั่นไปหมด แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย

 

“เอาจริงๆ เธอจะเกลียดมันมั้ยก็ไม่เกี่ยวหรอก แค่เค้ากระซิบบอกว่า [i]‘เป็นเพื่อนกับเค้านะ’[/i] กับเธอ แค่นั้นก็จบแล้ว แต่ถ้าแบบนั้น พวกเราก็ไม่ได้เป็นเพื่อนกันจริงๆ น่ะสิ ว่ามั้ย?”

 

รูนะเริ่มกลับมายืนในท่าทางแบบเดิม โดยที่ยังกอดคุณโคซากุระเอาไว้เหมือนกับว่าเป็นตุ๊กตาหมีที่ขัดขืนอะไรไม่ได้ ก่อนที่เธอจะมาหยุดยืนตรงหน้าฉัน

 

“ก็ ถ้าเค้าจำเป็น เค้าจะใช้เสียงของเค้าก็แล้วกัน แต่มันใช้เวลาซักหน่อยนะรู้มั้ย? ตอนนี้เค้าก็ยิ่งยุ่งๆ อยู่ด―”

 

พูดยังไม่ทันจบ รูนะก็มองไปที่ด้านหลัง ก่อนจะตะโกนเรียก

 

“ยินดีต้อนรับกลับน้าาาา”

 

พอหันกลับไปดูด้วย ก็เห็นกลุ่มผู้ชายหลายคนออกมาจากผืนม่านสีเงินของเกท

มีพวกสาวกกล้ามหนาของยัยนี่อยู่ ถือปืนยิงตะปูกับชะแลงเป็นอาวุธ

มีแค่คนเดียวที่มือเปล่าไม่ได้ถืออะไรเลย

ดูยังไงก็เป็นผู้ติดต่อประเภท 4 ชัดๆ

ตั้งแต่หัวไหล่ของชุดจั้มสูทสกปรกๆ ของเขาขึ้นไป เขาดูเป็นเหมือนก้อนเห็ดสีขาวเลย

อวัยวะที่ดูเหมือนขนตาเส้นบางที่กระดุกกระดิกได้ที่งอกออกมาจากขอบนอกของก้อนเห็ดนั่น ดูท่าทางจะเป็นอวัยวะที่สามารถเปิดเกทได้สินะ เหมือนกับมือซ้ายของโทริโกะเลย

เหตุผลที่เขาเชื่อฟังยอมทำตามทุกอย่างแบบนี้ ก็คงเพราะถูกเสียงของรูนะทำให้เชื่องนั่นแหละ

 

“ท่านลูน่า อีกฟากของโพรงกลมปลอดภัยแล้วครับ”
“โอเคร งั้น ไปกันเถอะ รอแป๊บนึงนะ คุณคามิโคชิ ทุกคน จับตาดูเธอไว้ด้วยล่ะ เธอต้องพยายามหนีไปทันทีแน่นอ~น”
“““เข้าใจแล้วครับ! ท่านลูน่า!!”””
“โอเค คุณก็มาด้วยกันนะ คุณโคซากุระ”
“คิดจะทำอะไรกันแน่…?”

 

ฉันถามออกไปในตอนที่รูนะคว้ามือของคุณโคซากุระ แล้วกำลังจะมุ่งหน้าเดินลอดเกทไปแล้ว

 

“คุณโคซากุระ อธิบายให้หน่อยได้มั้ย?”

 

แล้วคุณโคซากุระก็หันมาหาฉันตามคำสั่งของรูนะ

 

“ยัยนี่คิดจะไปที่ศูนย์วิจัย DS ตอนที่ฉันบอกข้อมูลเรื่องของศูนย์วิจัย DS ให้ยัยนี่ได้รู้ มันก็มีเรื่องสมุดโน้ตของซัทสึกิด้วย… ยัยนี่ตั้งใจจะไปขโมยสมุดเล่มนั้น แล้วใช้มันเพื่อเรียกตัวซัทสึกิออกมา”
“ถูกต้องนะค้า เค้ารู้มาว่าท่านซัทสึกิทำงานอยู่กับห้องแล็บซักที่ หรือไม่ก็อะไรซักอย่าง แต่รู้มั้ย? เค้าไม่เคยรู้เลยว่าพวกเขาเป็นใครกันแน่ รู้สึกว่าจะเป็นดาร์กไซแอนซ์แล็บสินะ? แค่นั้นก็น่าตกใจอยู่แล้ว แต่นี่พวกเขามีสมุดโน้ตด้วยอีก! เค้าต้องเอามันมาให้ได้ แถมยิ่งกว่านั้น… คุณคามิโคชิ เค้าได้ยินว่าเธออ่านโน้ตพวกนั้นได้สินะ?”

 

ย่ำแย่สุดๆ ไปเลย

ยัยนี่รู้เรื่องแทบจะทุกอย่างแล้ว

เข้าใจซักทีว่าทำไมการสอบปากคำคุณโคซากุระถึงได้นานแบบนั้น

 

“ก็ ตามนั้นล่ะนะ―เค้า[b]ต้อง[/b]ให้เธอมาเป็นเพื่อนของเค้าจริงๆ นั่นแหละ หรือไม่ เค้าก็อาจจะต้องมัดมือชกซักหน่อย ไว้ค่อยคุยเรื่องที่เหลือกันตอนที่เค้ากลับมาก็แล้วกันนะ”

 

รูนะส่งยิ้มมาให้ ก่อนจะก้าวขาเข้าไปในเกท

 

“เดี๋―!”

 

ฉันพยายามจะวิ่งไล่ตามเธอไป แต่สาวกของยัยนั่นก็ยืนล้อมรอบฉันเต็มไปหมด

ก่อนที่ฉันจะทันได้ใช้ตาขวา ก็โดนเอาถุงคลุมหัวอีกรอบนึงแล้ว

แถมมีมือไม่รู้กี่ข้างเข้ามารุมจับตัวฉันเอาไว้ในขณะที่พยายามจะดิ้นหนี

ก่อนที่เจ้าพวกนั้นมันจะแบกฉันไปที่ไหนซักที่

 

 

พวกเราขึ้นบันไดมา ก่อนจะเดินมาตามโถงทางเดินยาว ออกมาข้างนอก แล้วก็กลับเข้ามาข้างในอีกรอบนึง

แล้วจู่ๆ ฉันก็โดนโยนตัวลงกับพื้น โดนจับนั่งกับเก้าอี้

ตอนที่พวกนั้นมัดมือฉันไขว้หลัง ก็มีพวกนั้นคนนึงพูดขึ้นมา

 

“เดี๋ยวฉันดูให้เอง พวกแกที่เหลือ―ไปพักซะ”
“ครับ หัวหน้า”

 

เสียงฝีเท้าหลายคู่เดินหายลับไป แล้วทุกอย่างก็เงียบลง

 

 

 

แล้วจู่ๆ คนเดียวที่ยังอยู่ตรงนี้ก็เริ่มพูด

 

“ท่านลูน่าสั่งให้ฉันคอยจับตาดูแกไว้ แต่แล้ว ก็มีเหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้น”

 

หมอนี่พูดอะไรกันล่ะเนี่ย?

 

“พลังของตานั่น―มันอันตรายเกินไป ท่านลูน่าดูจะสนอกสนใจมันซะเหลือเกิน แต่ฉันไม่คิดว่าสัตว์ประหลาดอย่างแกควรจะเข้าใกล้ท่านลูน่าเลยซักนิด”

 

ยังงี้เอง เข้าใจแล้ว

โอ่ ซวยล่ะสิ―หมอนี่จะฆ่าฉันนี่นา

 

“…ถ้านายลงมือกับฉันล่ะก็ นายโดนด่าแน่”|
“นั่นสิ ฉันเองก็คิดยังงั้น แต่แกยังไม่ใช่คนที่พิเศษสำหรับท่านลูน่า อย่างน้อยก็ยังไม่ใช่[b]เพื่อน[/b]ของท่านล่ะนะ คนที่ท่านลูน่าหลงใหลจริงๆ น่ะคือท่านซัทสึกิ ไม่ใช่แก”

 

ฉันได้ยินอารมณ์ที่ซับซ้อนหมุนวนปนเปอยู่ในคำพูดที่เรียบเฉยของเจ้าหมอนี่ได้เลย

กำลังอิจฉาอยู่

อุรุมิ รูนะ สิ่งที่เขายกย่องเทิดทูนกำลังสนใจในตัวฉันที่โผล่มาจากที่ไหนก็ไม่รู้อยู่

 

“ฉันหาคำแก้ตัวเอาไว้แล้ว แกหันนัยน์ตาปีศาจนั่นใส่ฉัน แล้วตอนที่ฉันเป็นบ้าไป ก็เผลอยิงแกเข้าพอดี―นั่นแหละ ที่ฉันว่าเป็นเรื่องที่ง่ายที่สุด ยังไงซะ แกก็เป็นคนมีประวัติอยู่แล้ว ตอนที่โดนแกจ้องใส่ ฉันก็สติหลุดไป แล้วพอรู้ตัวอีกที ฉันก็ลั่นไกเป่าหัวแกไปซะแล้ว อ่า มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไงกันเนี่ย? …ถ้าฉันอ้อนวอนขอให้ท่านยกโทษให้แบบนี้ล่ะก็ ท่านลูน่าต้องยอมเชื่อแน่”

 

ฉันรู้สึกได้ว่ามีอะไรซักอย่างกดเข้ามาที่หัวของฉันผ่านถุงที่คลุมหัวอยู่ได้เลย

ต่อให้ไม่เห็นก็รู้―มันคือปากกระบอกปืน

ปากกระบอกมาคารอฟของฉันเอง

 

“ยังไงซะ นี่ก็เพื่อท่านลูน่า ตราบใดที่แกยังมีชีวิตอยู่ ภัยอันตรายก็ต้องเข้ามาหาท่านลูน่าแน่ๆ”

 

ขนาดพยายามทำให้ตัวเองใจเย็นอยู่ตลอดเวลาแล้วนะ แต่ตอนนี้ก็ยังลนลานนิดๆ เลย

นี่กำลังจะถูกยิงตายที่นี่งั้นเหรอ?

จากสาวกลัทธิที่อิจฉาจนบ้าน่ะนะ?

จะไม่ได้เจอโทริโกะอีกแล้วงั้นเหรอ?

 

“…เดี๋ยวสิ ใจเย็นก่อน”

 

เสียงพูดตะกุกตะกักแล้ว

แบบนี้ไม่ดีแน่

ถ้าเจ้านี่รู้ว่าฉันกลัว มันก็จะยิ่งได้ใจ

ถ้าดูถูกหมอนี่ล่ะก็ ตายแน่

เรื่องมันเป็นแบบนี้แหละ

หลังจากเลียให้ริมฝีปากตัวเองชื้นขึ้นมา ก็เริ่มพูดต่อ

 

“คิดเรื่องนี้ให้ดีๆ ก่อนมั้ย อุรุมิ รูนะต้องการตาของฉันนะ เธอคนนั้นอยากจะอ่านสมุดโน้ตงานวิจัยของอุรุมะ ซัทสึกิไม่ใช่หรือไง?”

 

ถึงจะอ่านมันไปแล้วทีนึงก็เถอะ ฉันว่านั่นมันบ้าชัดๆ เลย

 

“เพราะงั้น ถ้าฆ่าฉันล่ะก็ เธอคนนั้นจะต้องผิดหวังแน่ๆ เรื่องโมโหนี่ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย โดยเฉพาะยิ่งถ้าเป็นตอนที่เธอได้สมุดโน้ตงานวิจัยของท่านซัทสึกิมาอยู่ในมือน่ะ”
“การทำให้ท่านลูน่าต้องเสียใจเป็นเรื่องน่าเจ็บปวดสำหรับฉันนะ แต่ท่านคือคนที่ฉันเทิดทูน ไม่ใช่ท่านซัทสึกิ ตอนที่ท่านพบกับท่านซัทสึกิแล้ว ท่านลูน่าต้องทำการสลาย [แฟนคลับ] นี้ลงแน่นอน ถ้าท่านทำแบบนั้น ฉันก็จะต้องเสียทุกสิ่งทุกอย่างไปน่ะสิ”

 

หมอนั่นยิ่งกดปากกระบอกปืนเข้ามาที่หัวฉันแรงขึ้นอีก ทำเอาเผลอพูดออกมารัวๆ เลย

 

“ถ- ถ้าจะยิงฉันทั้งๆ ที่ยังมีถุงคลุมหัวล่ะก็ มันจะไม่ทำให้แผนของนายเสียหรือไง? ถ้าเตรียมเรื่องเอาไว้ว่าฉันใช้ตาของฉันจ้องใส่จนทำให้นายเสียสติล่ะก็ นายต้องเอาถุงคลุมหัวนี่ออกก่อนสิ หรือไม่ก็―”

“ฉันไม่ตกหลุมพรางนั่นหรอก ยอมแพ้ แล้วตายซะ”

 

ชายคนนั้นสูดหายใจเข้าลึก แล้วก็หยุดนิ่ง

 

จะโดนยิงแล้ว…!

 

ขนาดในถุงนี่ก็ไม่เห็นภาพอะไรเลยแท้ๆ แต่ฉันก็ยังหลับตาปี๋

 

ตามมาด้วย เสียงลั่นไกที่ดังก้อง

 

 

 

 

 

 

 

.

 

 

 

 

 

.

 

 

 

 

 

.

 

 

 

 

 

.

 

 

 

 

 

.

 

 

 

 

 

.

 

 

 

 

 

.

 

 

 

 

 

.

 

 

 

 

 

“…เอ๊ะ?”

 

ตอนที่รู้สึกตัวได้ว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่ ก็ได้ยินเสียงร้องที่ลนลานของผู้ชายคนนั้นด้วย

 

“เสียงเมื่อกี้มัน―”

 

*ปั้งปั้งปั้งปั้งปั้ง~~ง~!!*

เสียงปืนดังมากขึ้นอีก คราวนี้ดังยาวต่อเนื่องเลย

เสียงดังก้องแบบนี้ ก็แปลว่ายิงอยู่ในอาคาร

แถมยังมีเสียงคนกรีดร้องดังปนมากับเสียงปืนด้วย

 

“นั่นใครวะ!?”

 

ผู้ชายคนนั้นร้องตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว ก่อนจะยิงออกไป 3 นัดติด

*ปังปังปัง~!*

แล้ว *ปั้ง~~ง~!!* เสียงปืนที่ดังยิ่งกว่านัดอื่นๆ ก็ดังตามมา

ต่อด้วยเสียงกระสุนหลายนัดแหวกอากาศ

แล้วก็เสียงกระแทกหนักๆ

ผู้ชายที่อยู่ข้างหลังฉันร้องโอดโอย ในขณะที่ล้มลงไปนอนกับพื้น

มีเสียงฝีเท้าวิ่งตรงมาทางนี้ มาหยุดอยู่แถวๆ ตรงหน้าฉัน

แล้วถุงก็ถูกดึงออกจากหัวของฉันไป

 

พอเงยหน้าขึ้นมา ก็เจอ สาวผมบลอนด์ ยืนหอบหายใจ มองมาที่ฉันอยู่ตรงนั้น

 

“โทริโกะ…!”
“ขอโทษที่ให้รอนะ โซราโอะ”

 

โทริโกะบอกก่อนจะเข้ามากอดฉันไว้แน่น กลิ่นเหงื่อกับกลิ่นดินปืนติดเต็มตัวเธอเลย ไม่ผิดแน่: โทริโกะตัวจริงเสียงจริงแน่นอน

 

TN: ขอแปะ Discord สำหรับแจ้งเตือนนิยาย กับมุมพูดคุยกันไว้ตรงนี้ด้วยนะครับ ใครสนใจก็แวะมาได้นะ ^^
https://discord.gg/Fm9NsqeH2r