บทที่ 8 ตอนที่ 13

 

T/N: ไม่ได้แปลนานอาจจะจำศัพท์หรือแปลไม่ตรงกับอันเดิม อย่าว่ากันน้า ช่วงนี้เครียดเรื่องงานมาก

รัฐสภาได้ตัดสินใจแนวทางของเมืองอาร์คาซัม ดังนั้นท่านประธาน ไฮเบ๋า โฟก้าและบุคคลสำคัญอื่นๆได้ก้าวเข้ามาในสถาบันในวาระการประชุมครั้งนี้

 

ทั้งประธานไฮเบ๋าและสมาชิกสภาเองก็ไม่ได้พูดอะไรขึ้นมา และดำเนินวาระการประชุมราวกับไม่สนใจเนื้อหาของมัน

 

อาคารรัฐสภาของอาร์คาซัมนั้นเป็นวงกลมขั้นบันได โดยมีประธานนั่งอยู่ด้านบนสุดของศูนย์กลางและเหล่าสมาชิกคนอื่นๆ อยู่ภายใต้ประธาน และที่นั่งก็ถูกจัดให้นั่งหันไปทางกึ่งกลางของอาคาร

 

นอกจากนี้ยังมีเหล่าผู้ชมรอบที่นั่งและวิคเตอร์เองก็เป็นหนึ่งในนั้น

 

ตอนนี้วิคเตเอร์ไม่ได้เป็นที่ปรึกษาแต่เป็นเพียงผู้ชม

 

ท้ายที่สุดแล้วรัฐสภาและสมาชิกรัฐสภาจะเป็นคนตัดสินชะตากรรมของอัลคาร์ซัม

 

เขาไม่มีอำนาจในการแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับรัฐสภาและไม่มีโอกาสให้ทำด้วย

 

อย่างไรก็ตามการปรากฏตัวของวิคเตอร์ยังคงมีอำนาจ และสมาชิกนิติบัญญัติบางคนต่างมองเขาด้วยความหวาดกลัว

 

 

 

「ถ้างั้นเรื่องการจัดสรรสิ่งอำนวยความสะดวกแต่ล่ะประเทศจะเหมือนกับปีก่อนๆ เริ่มหัวข้อถัดไป……」

 

 

 

วาระการประชุมในครั้งนี้เกี่ยวกับเทศกาลเปิดสถาบัน อย่างไรก็ตาม เทศการเปิดสถาบันถูกจัดมาเป็นสิบครั้งแล้ว เพราะงั้นเนื้อหาก็ไม่ต่างกัน

 

แน่นอนว่าอาจจะมีเนื้อหาเพิ่มเติมในแต่ละปี แต่ก็ไม่มีอะไรที่ต้องรีบร้อนเป็นพิเศษ

 

สาเหตุหลักมาจากความจริงที่ว่าจิฮัดที่เป็นผู้นำกลุ่ม “แสงดาว” เข้าจับกุมเจ้าหน้าที่ทั้งหมดที่ซ่อนตัวอยู่ในอัลคาร์ซัม

 

วาระการประชุมยังดำเนินไปตามปกติ ความสงบสุขถูกทำลายโดยคนที่บุกเข้ามาอย่างกะทันหัน

 

 

 

「ขออนุญาต」

 

 

 

ทันใดนั้นชายร่างใหญ่สูงเกือบสองเมตรในชุดสีดำที่ชวนให้นึกถึงเครื่องแบบทหารก็เข้ามา

 

จากริ้วรอยบนใบหน้าวิเคราะห์ได้ว่าเขาอายุประมาณ สี่สิบปี

 

เมื่อสมาชิกสภาเห็นก็ต่างตกใจ

 

อีกอร์ต เฟบูรัน เป็นหนึ่งในขุนนางผู้มีชื่อเสียงของฟอร์ซิน่า

 

ร่างกายที่เข้าสู่วัยกลางคนนั้นใหญ่โตแม้จะเทียบกับจิฮัด และดวงตาที่แข็งกระด้างของเขาก็ชวนให้นึกถึงดวงตาทหาร

 

 

 

「ข้าขอเข้าร่วมการอภิปรายครั้งนี้ได้ไหม？」

 

 

 

「ลอร์ดอีกอร์ต ท่านเคยมาที่อัลคาร์ซัมด้วยงั้นเหรอ？」

 

 

 

「อ่าา ก็มาทันพิธีเปิดงานนั่นแหละ ว่าแต่ท่านประธานข้าจะเข้าร่วมได้ไหม？」

 

 

 

「อ่า ได้สิดิฉันไม่มีปัญหา」

 

 

 

「ขอบพระคุณเป็นอย่างยิ่ง」

 

 

 

อีกอร์ตโค้งคำนับอย่างสุภาพต่อประธษนและนั่งลงท่ามกลางเหล่าผู้ชมที่นั่งของอาคารรัฐสภา

 

การมาเยือนอย่างกะทันหันของอีกอร์ตทำให้เกิดความปั่นป่วนเล็กน้อยในอาคารรัฐสภา

 

สมาชิกสภาบางคนมองไปที่อีกอร์ต ขณะที่เขานั่งอยู่ที่ขอบอาคารรัฐสภา แต่เขายังคงจ้องไปยังจุดหนึ่ง

 

 

 

「…………」

 

 

 

「…………」

 

 

 

สายตาของอีกอร์ตอยู่ที่วิคเตอร์ขุนนางผู้ยิ่งใหญ่และเป็นคู่ต่อสู้ทางการเมือง

 

พวกเขายังคงเงียบซึ่งกันและกัน และมีเพียงดวงตาของพวกเขาเท่านั้นที่สบกัน และประกายไฟอันเงียบสงบได้เกิดขึ้น

 

ในทางกลับกันท่านประธานไม่สนใจและดำเนินการต่อ

 

 

 

「ดังนั้นมาคุยกันต่อ ณ วาระที่ สาบสิบสอง ความคืบหน้าเกี่ยวกับการสืบสวน อบิส กิฟุ」

(TN:ขออนุญาตทับศัพท์เลยล่ะกันขี้เกียจคิดคำไทย)

 

 

รายการต่อไปนั้นเป็นข้อยกเว้นของวาระการประชุมปกติ

 

อบิส กิฟุ

 

มอนสเตอร์ชนิดพิเศษที่ถูกค้นพบเมื่อไม่กี่เดือนก่อน

 

มีการพบเห็นหลายครั้งเมื่อทศวรรษที่แล้ว และคิดว่าพวกเขามีส่วนเกี่ยวข้องกับการรุกราน

 

ในขั้นต้น อบิส กิฟุ นั้นตายไปแล้ว และศพของมันก็ถูกเก็บโดยสถาบันกลอรัมม์ซึ่งเป็นสถาบันวิจัยของอัลคาร์ซัม

 

อย่างไรก็ตาม เมื่อสองเดือนที่แล้ว อบิส กิฟุ ซึ่งควรจะตายระหว่างการทดลองกลับฟื้นคืนชีพมาอีกครั้ง ทำลายห้องปฏิบัติการและทำให้ทหารได้รับบาดเจ็บ

 

ความวุ่นวายสงบลงโดยจิฮัด รันเดล ที่เป็นผู้รับผิดชอบในการเฝ้าระวังและเอาชนะมันที่ฟื้นคืนชีพมาอีกครั้ง แต่หลังจากนั้นมันก็ฟื้นคืนชีพมาอีกในรูปแบบปรสิตสิงร่างเหล่าทหาร

 

ในที่สุดมันก็หลอมรวมกับเคน โนทิส นักเรียนของสถาบันโซลมินาติ แต่ก็พ่ายแพ้ไปอีกครั้ง

 

เหตุการณ์นี้เหมือนจะเป็นกรณีเกี่ยวกับการทำร้ายร่างกายนักเรียน แต่ก็มีผลกระทบมากมายเกิดขึ้น

 

ความเป็นไปได้ที่จะถูดปรับอัลคาร์ซัมได้เกิดขึ้น แต่ตอนนี้ถูกระงับเอาไว้ แถมยังมีสายลับที่พยายามจะปลดปล่อยอบิสที่จิฮัดและวิคเตอร์คอยจับตาดูอยู่

 

อย่างไรก็ตาม มีความเห็นสองฝั่งที่ถูกแบ่งออกนั่นคือฝ่ายที่บอกให้ปิดผนึกมันอย่างสมบูรณ์กับฝ่ายที่ให้ทดลองต่อไป

 

 

 

「โครงการนี้จะได้รับการอธิปรายโดยตรงจากผู้รับผิดชอบ คุณทอร์เกรน เชิญเข้ามาด้วยค่ะ」

 

 

 

「ครับ ขออนุญาตอภิปราย」

 

 

 

เพื่อตอบสนองต่อประธานเขาสวมแว่นแล้วก้าวไปข้างหน้า เขาเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุที่อยู่ในกลอรัม

 

 

 

「สำหรับข้อมูลของอบิสนั้นที่ทราบในปัจจุบันพบว่าองค์ประกอบในตัวของอบิส นั้นมีความสามารถในการฟื้นฟูสูงมากครับ และหากมันได้สิงสู่ร่างภาชนะที่มีประสิทธิภาพจะทำให้มันยิ่งแข็งแกร่งมากขึ้นไปอีกซึ่งจะเร่งการฟื้นฟูทั้งตัวเองและร่างภาชนะ อย่างไรก็ตามมันมีความแตกต่างชัดเจนระหว่างทั้งสองครับ」

 

 

 

ตามรายงานของจิฮัด ทหารที่โดนปรสิตสิงนั้นแข็งแกร่งมาก แต่อัตตาพังทลายลงอย่างสมบูรณ์และกลายเป็นสัตว์ร้าย

 

ขณะเดียวกัน เคน โนทิส ไม่เพียงแต่สามารถเสริมพลังร่างกายของเขา แต่ยังได้รับพลังเหนือมาตรฐาน เช่นสามารถดูดซับความเสียหายของวิญญาณ และการฟื้นฟูที่แม้ว่าต่อจะให้โดนตัดหัวขาด

 

ในกรณีของเคนมีรายงานว่าเขาได้ยังคงสติเอาไว้ได้ระหว่างการต่อสู้ เมื่อเทียบกับทหารก่อนหน้า

 

 

 

「พอเปรียบเทียบความแข็งแกร่งทางกายภาพของทั้งสองแล้ว เคน โนทิสแข็งแกร่งกว่ามาก คำถามคือทำไมความแข็งแกร่งมันถึงแตกต่างกันได้ถึงขนาดนั้น」

 

 

 

「แล้วข้อสรุปที่ทอร์เกรนได้ล่ะ？」

 

 

 

「ชายทั้งสองนั้นไม่มีโรคมาตั้งแต่กำเนิด นอกจากนี้ เนื่องจากอบิสได้เข้าใกล้ชิดกับจิตวิญญาณของผู้ถูกสิง ไม่ใช่แค่ปัจจัยทางกายภาพที่กำหนดความแตกต่างเท่านั้น」

 

 

 

「และถ้าพูดถึง？」

 

 

 

「นั่นก็ขึ้นอยู่กับภาชนะของปรสิตที่ยิ่งจิตวิญญาณแข็งแกร่งมากเท่าไร ก็ยิ่งมอบความแข็งแกร่งให้มันมากเท่านั้น」

 

 

 

ในการตรวจสอบอบิส ยังดำเนินการตรวจสอบประวัติของคนที่เป็นปรสิตของทั้งสองฝ่าย

 

และจากการวิจัยจนถึงตอนนี้อบิสนั้นใกล้เคียงกับวิญญาณ

 

 

 

「มนุษย์นั้นสามารถเข้าถึงพลังได้หลายอย่าง ทั้งพลังเวทย์ พลังวิญญาณ และอีกมากมายทำให้เป็นภาชนะชั้นเลิศของตัว เคน โนทิส ที่จะถูกปรสิตเข้าสิงเพราะถูกต้อนจนมุม」

 

 

 

「เป็นผลให้อบิสใช้ช่องว่างจากจิตใจและกลายพันธุ์เกินมนุษย์เกินไปแล้ว……」

 

 

 

เมื่อพูดคนเดียวเช่นนั้น พวกเขาก็พยักหน้าให้กันเล็กน้อย

 

เคนถูกต้อนจนมุมโดยโนโซมุ เบลาตี้ ที่เขาตกลงไป เคนถูกแทงทะลุรอยแตกของจิตใจของเขาและจิตวิญญาณที่แตกสลายของเขาก็ถูกหลอมรวมเข้ากับอบิสเลยหยุดเป็นมนุษย์

 

คนประหลาด อาจไม่มีอะไรที่บ่งบอกสถานะของเคนไปได้ดีกว่านี้อีกแล้ว

 

 

 

「อย่างไรก็ตาม อบิส กิฟุ เป็นสิ่งมีชีวิตทางกายภาพ แม้ว่าจะเป็นปรสิตและกลายพันธุ์ แต่ก็ยากที่จะคิดว่าสภาพจิตใจของอีกฝ่ายจะส่งผลต่อมันด้วย……」

 

 

 

「ในเรื่องนั้นมีการค้นพบสิ่งที่อาจจะเป็นสาเหตุ เมื่อตรวจสอบร่างของ เคน โนทิส ก็พบร่องรอยของ “รอยประทับ” ที่ละเอียดมากจนแทบมองไม่เห็น」

 

 

 

「รอยประทับ？」

 

 

 

「ใช่ครับ รายละเอียดไม่ทราบแน่ชัด แต่เชื่อกันว่ารอยประทับนั่นมันต่างจากการผ่าตัดทั่วๆไปบนร่างของเคน โนทิส ซึ่งมันไม่สามารถมองเห็นด้วยตาเปล่า สันนิษฐานขั้นต้นได้ว่ารอยประทับนั่นคือคำสาปที่จะทำให้ภาชนะและตัวปรสิตเป็นหนึ่งเดียวกันโดยอัตราการควบคุมจะอยู่ที่ เจ็บสิบ ต่อ สามสิบ……」

 

 

 

「หากเป็นแบบนั้นก็มีแต่พวกที่แข็งแกร่งที่จะต้านทานคำสาปได้และกลายเป็นตัวตนเหนือมนุษย์……」

 

 

 

สิ่งนี้จึงอธิบายได้ว่าทำไมถึงไม่พบอบิสเลย

 

เนื่องจากไม่แข็งแกร่งพอที่จะให้มันสิงสถิตย์ เพราะทนต่อการเปลี่ยนแปลงของร่างกายไม่ไหวเลยตายและหายไป

 

 

 

「แล้ววิธีรับมือ？」

 

 

 

「มีวิธีรับมือหลายอย่าง อย่างแรกคือการลบคำสาปด้วยพลังเวทย์อันทรงพลัง อีกวิธีหนึ่งคือการตัดส่วนที่โดนคำสาปกลืนกินก่อนที่มันจะกัดกินไปทั่วร่างครับ」

 

 

 

ปัญหาคือไม่ทราบว่าต้องใช้พลังเวทย์มากแค่ไหนในการสลัดคำสาปออก

 

นอกจากนี้ หลังจาก เคน โนทิส เปลี่ยนไปก็จะถูกปรสิตยึดร่างเป็นส่วนใหญ่แล้ว

 

ส่วนที่ยุ่งยากก็คือหากปรสิตได้ยึดร่างไปแล้วคำสาปจะไหลเข้าสู่ร่าง มันยากที่จะชำระล้างหรือตัดส่วนที่เป็นส่วนแพร่กระจายคำสาปออก

 

แต่ว่าหากรู้สาเหตุ ก็สามารถวางแผนรับมือและหลีกเลี่ยงความสับสนได้

 

สำหรับจิฮัด นี่ถือว่าเป็นปฏิหาริย์แล้ว

 

 

 

「แล้ว สถานะของ เคน โนทิสในตอนนี้คือ？」

 

 

 

「ปัจจุบันถูกแยกออกจากกันและปิดผนึกทางกายภาพในชั้นล่างสุดของสถาบันวิจัย เพื่อไม่ให้มันได้รับการกระตุ้นจากพลังเวทย์ จนถึงตอนนี้ไม่มีการเปลี่ยนแปลงที่เห็นได้ชัด」

 

 

 

「เข้าใจแล้ว ดังนั้นต้องการฟังความเห็นว่าควรจะดำเนินการตรวจสอบคดีนี้ต่อไปหรือไม่」

 

 

 

จากนั้นประธานก็เรียกร้องให้สมาชิกลงคะแนนเสียง

 

คนแรกที่พูดออกมาคือสมาชิกสภานิติบัญญัติที่เป็นฝ่ายสนับสนุน จากนั้นก็เกิดเสียงทุบโต๊ะดังปั๊ง ขณะที่ตะโกนออกมา

 

 

 

「ไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง ไม่ควรจะมีการตรวจสอบมันอีก รีบกำจัดมันทิ้งโดยเร็วที่สุด！」

 

 

 

ราวกับสะท้อนความคิดเหล่านั้นสมาชิกที่เหลือเองก็สนับสนุน

 

 

 

「ใช่แล้ว เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ยังดีที่หลีกเลี่ยงมันได้ แต่ถ้ามันเกิดขึ้นอีกจะมีผู้เสียหายอีกจำนวนมาก」

 

 

 

「หากไม่ทำแบบนั้น พวกเราจะถอนตัวออกจากที่นี่ ทุกคนที่นี่จะถอยกลับประเทศของตัวเอง และเมืองอัลคาร์ซัมแห่งนี้จะยังคงอยู่ได้อีกเหรอ?」

 

 

 

ในขณะที่มีคนสนับสนุนให้จัดการอบิส แต่ก็มีฝ่ายที่สนับสนุนให้ปิดผนึกเช่นกัน

 

 

 

「แต่ว่าก็ต้องขอบคุณตัวอย่างเหล่านี้ที่ทำให้การวิจัยคืบหน้าไปมาก คิดว่าควรจะปิดผนึกมันไว้ก่อน……」

 

 

 

「โดยเฉพาะอย่างยิ่งตัวอย่างแบบเคน โนทิส เป็นอะไรที่ไม่ได้หากันได้ง่ายๆ ถ้าเป็นไปได้ด้วยดีพวกเราอาจจะหาวิธีใช้งานมันได้」

 

 

 

「ในตอนแรกมันคืนชีพได้แม้จะถูกขยี้เป็นผุยผงได้ใช่ไหม ถึงจะบอกว่ากำจัดมันทิ้งแต่จะทำยังไง？」

 

 

 

「บ้าเอ้ย ………… แต่ไม่มีใครรู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นอีก หากมันฟื้นคืนชีพกลับมาอีกครั้ง？มีการรับประกันเหรอว่าจะสามารถรับมือกับมันได้」

 

 

 

「พอแค่นั้นแหละ……」

 

 

 

ทั้งสองฝ่ายถูกห้าม

 

 

 

「คุณทอร์เกรน แล้วตรงนั้นจะทำยังไง? เป็นไปได้ไหมที่อบิส กิฟุจะฟื้นคืนชีพกลับมาในร่างของเคน โนทิส？」

 

 

 

「อธิบายไม่ได้ครับ ยังไงก็ตาม การฟื้นคืนชีพของอบิส นั้นไม่เกี่ยวข้องกับตัวคำสาปแต่อย่างใด ไม่น่าเป็นไปได้ที่มันจะฟื้นคืนชีพหลังจากที่โดนทำลายส่วนคำสาปโดยสมบูรณ์

 

สำหรับ เคน โนทิส ในตอนนี้ โดนใส่อุปกรณ์ผนึกพลังเวทย์และปิดผนึกเขาด้วยการล่ามทุกอย่างไม่ให้เขาเคลื่อนไหวได้ และไม่มีวี่แววว่ามันจะฟื้นคืนชีพแต่อย่างใด

 

สาเหตุของการฟื้นคืนชีพครั้งก่อนนั้นมาจากพลังเวทย์ที่ไหลเข้าไปในร่างอย่างไม่หยุดยั้ง เพราะฉะนั้นคำสาปที่ถูกสลักไว้บนร่างจึงตอบสนองต่อพลังเวทย์ ด้วยเหตุนี้มันเลยไปกระตุ้นสัญชาตญาณของอบิส」

 

 

 

「หืมม……」

 

 

 

「ในความคิดเห็นของผม มันจำเป็นต้องมีมาตรการรับมืออยู่แล้ว แต่ต้องรักษาให้เกิดความเสี่ยงน้อยที่สุด

 

　ในกรณีนี้ เราอาจไม่มีทางเลือกนอกจากวิจัยในสภาพที่เขาโดนปิดผนึกขั้นสูงสุดเหมือนเดิม？」

 

 

 

หลังจากแลกเปลี่ยนความคิดเห็นสักพัก ก็ไม่มีความคิดเห็นใดอีก

 

ในท้ายที่สุดของการลงคะแนนก็คือให้ปิดผนึกและดูท่าทีต่อไป

 

 

 

「ในส่วนของวาระที่สามสิบสองได้สรุปแล้วว่าจะทำการปิดผนึกและเฝ้าดูต่อไป ขอบคุณ คุณทอร์เกรน งั้นเรามาเริ่มวาระถัดไป……」

 

 

 

เมื่อสิ้นสุดหนึ่งวาระ ก็ถึงเวลาของวาระถัดไป

 

อัลคาร์ซัมยังคงเต็มไปด้วยปัญหา

 

ประธานยังคงดำเนินคดีต่อไปโดยไม่สนใจ

 

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

 

「เดี๋ยวก่อนสิ」

 

 

 

รัฐสภาถูกเลื่อนวาระออก และวิคเตอร์กำลังเดินไปตามทางเดินของรัฐสภาและถูกหยุดด้วยเสียงแหบๆ

 

เมื่อมองย้อนกลับไปไม่มีใครยืนอยู่ในที่แห่งนั้น

 

 

 

「ต้องการอะไรงั้นเหรอ ตอนนี้ข้ากำลังยุ่ง？」

 

 

 

「อะไร ไม่มีเวลาเล็กๆน้อยๆที่จะคุยกับ”เพื่อนร่วมชั้น”เลยรึไง ที่เรียนโรงเรียนประถมเดียวกัน หรือกำลังยุ่งเพราะ “หนี้” ที่มีล่ะ？」

 

 

 

วิคเตอร์และอีกอร์ตเริ่มพูดจาถากถางกัน

 

อารมณ์ของทั้งสองฝ่ายนั้นกำลังโกรธจัด

 

แม้หน้าจะดูยิ้มแต่ภายในใจแทบจะเอามีดแทงกันแล้ว

 

 

 

「หนี้? น่าเสียดายที่บ้านของข้าเองก็มีขนาดใหญ่ ดังนั้นแม้จะต่อให้มีหนีเแต่ก็สามารถจ่ายได้ด้วยตัวเอง เหตุใดเจ้าถึงต้องมายุ่งกับข้า？」

 

 

 

「เป็นไปได้ด้วยรึผ่านมาตั้งสามร้อยปีที่ไม่ต้องจ่ายสักแดงเดียว มันจะไม่เอาเปรียบเกินไปหน่อยเร้อ」

 

 

 

สามร้อยปี เมื่อได้ยินคำพูดนั้นคิ้วของวิคเตอร์ก็กระตุก

 

เขาอุตสาห์ปกปิดมันว่าเป็นความลับสูงสุดของตระกูลดูเหมือนว่าข้อตกลงนั้นจะถูกรู้เข้า

 

ในทางกลับกันวิคเตอร์เลิ่กคิ้วเล็กน้อย และพูดกลับอย่างเงียบๆ

 

 

 

「เจ้าน่ะคิดอะไรอยู่ถึงได้มาที่อัลคาร์ซัมการกระทำของเจ้าในตอนนี้มันดูไร้สติเหลือเกินนะ มันกำลังสร้างความวุ่นวายที่ไม่จำเป็น ไม่เปลี่ยนไปเลยตั้งแต่สมัยเรียน」

 

 

 

「หมายถึงอัศวินเหล่านั้นน่ะเหรอ? ก็แค่คนคุ้มกันธรรมดาน่า ข้าเองก็มีคู่ต่อสู้ทางการเมืองมากมาย รัฐสภาของเมืองเองก็ไม่ค่อยให้การต้อนรับ เพราะยุ่งกับอบิสนั่น และมันคงจะสายเกินไปแล้วมั้ง」

 

 

 

อัศวินกระดูกเหล็เป็นอัศวินที่รับใช้ตระกูลเฟบูรัล และแม้ว่าจะไม่ได้ใหญ่โต แต่ก็เป็นอัศวินชั้นยอดและวางใจได้

 

แน่นอนว่ามันไม่ใช่กองกำลังที่สามารถเริ่มสงครามกับอัลคาร์ซัมหรือประเทศอื่นๆและชนะได้ แต่มีศักยภาพที่จะเป็นหนึ่งในปัจจัยที่จะทำให้อัลคาร์ซัมต้องเดือดร้อนได้

 

 

 

「มันก็ดีกว่าไอ้ตัวจ้อยที่พยายามเพิ่มประกายไฟให้กับความชั่วร้ายในเมืองแห่งนี้ นั่นเป็นเหตุผลที่ฟิลาน่าไม่มองเจ้าไง」

 

 

 

「แหมทำเป็นพูดดีไป แกพยายามป้อนคำหวานใส่เธอแล้วสุดท้ายเป็นไง สุดท้ายก็ดูแลเธอไม่ได้และปล่อยให้เธอตายเนี่ยนะ ? ต้องมีสักกี่คนที่เดือดร้อนเพราะแกเมื่อสิบปีก่อน？」

 

 

 

สิบปีก่อนวิคเตอร์เป็นหนึ่งในกลุ่มแรกๆที่ส่งกำลังเสริมในเวลานั้น แน่นอนว่ามีการต่อต้านจากภายในและภายนอกประเทศ

 

กองกำลังติดอาวุธของประเทศต้องข้ามพรมแดน ไม่ว่าจะยามสงบหรือยามรบ เป็นการกระทำที่ถือว่าเป็นการประกาศสงครามอย่างไม่ต้องสงสัย

 

นอกจากนี้ การตั้งกองทัพ การเดินทัพ ค่าบำรุงรักษา และรางวัลของกองทัพล้วนใช้เงินมหาศาล

 

วิคเตอร์ขจัดการคัดค้านเหล่านั้นทุกวิถีทาง

 

คลีคลายความชอบธรรมและเหตุผลทุกอย่างทิ้งไป ทำให้ผู้คนเข้าใจคำผิดด้วยคำพูดหลอกลวง ติดสินบนให้กับเหล่าคนที่พยักหน้า และบางครั้งใช้อำนาจข่มขู่

 

เผด็จการ ไอ้นกหวีด สิ่งเหล่านี้เป็นชื่อเสียของวิคเตอร์ที่โดนพวกต่อต้านใช้คำเหล่านั้นดูถูก

 

 

 

「แม้แต่รูปปั้นที่ไม่ต้องกินข้าวกินอาหารก็ยังสามารถอ้าปากพูดได้งั้นรึ」

 

 

 

「สิบปีที่แล้วข้าไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เพราะพ่อโง่ๆเป็นเจ้าตระกูล แต่ตอนนี้ข้าเป็นเจ้าตระกูลคนใหม่ ข้าจะไม่ยอมให้อำนาจเอนเอียงอีกเพราะคำพูดอันไร้น้ำยาของแก」

 

 

 

สิบปีก่อนหัวหน้าตระกูลเฟบูรัล พ่อของอีกอร์ต ได้ให้ความร่วมมือในการก่อตั้งกองกำลังกับตระกูลฟรานซิส โดยจัดหากองกำลัง เสบียง และเงิน

 

อันเป็นผลมาจากความร่วมมือของสองตระกูลในการก่อตั้งครั้งนี้ ทำให้ฟอร์ซิน่าเป็นในกลุ่มแรกๆที่เข้าช่วยเหลือการรุกรานของปีศาจและเพิ่มศักดิ์ศรีให้กับประเทศ ในขณะเดียวกันก็มาพร้อมกับหนี้สินมหาศาลและการเงินเกือบล้มละลาย

 

การสูญเสียนั้นมากมายเกินกว่าที่คิด และยังคงเป็นเหตุนำพามาถึงปัญหาเศรษฐกิจในฟอร์ซิน่า

 

 

 

「นายท่านคะ รถม้าพร้อมแล้วค่ะ」

 

 

 

ในขณะนั้นเอง มีน่า เมดส่วนตัวของวิคเตอร์ก็ขัดจังหวะ

 

เมดที่เข้ามาขัดจังหวะการสนทนาของขุนนางระดับสูง เป็นการกระทำอันหยาบคายมาก แต่เมื่อเห็นมีน่า อีกอร์ตก็ไม่คิดจะว่าอะไร

 

 

 

「นานแล้วนะที่ข้าไม่ได้เจอเจ้า มีน่า」

 

 

 

「เช่นเดียวกันค่ะ ท่านเฟบูรัล」

 

 

 

มีเหตุผลเดียวที่เขาไม่ตำหนิเธอ เช่นเดียวกันเพราะเป็นเพื่อนสมัยเด็ก

 

 

 

「ยังคงรับใช้เจ้าเผด็จการนี่อยู่อีกเหรอ? อัศวินหุ่นดีเช่นเจ้าควรมารับใช้ข้าจะดีกว่ามั้ง แต่ว่าคงจะเป็นไปไม่ได้ที่จะให้มารับตำแหน่งอัศวินเหมือนเดิม？」

 

 

 

อีกอร์ตมีความรู้สึกเกลียดชังต่อตัววิคเตอร์มาก แต่ความรู้สึกของอีกอร์ตที่มีต่อมีน่านั้นไปในทางบวก

 

อีกอร์ตชอบมีน่า ซึ่งเชี่ยวชาญในการเป็นอัศวิน ข้อเสียเพียงอย่างเดียวคือเธอดันไปรับใช้ศัตรูของเขานั่นเอง

 

 

 

「ขอโทษด้วยนะคะ แต่ดิฉันไม่คิดว่าจะสามารถเยียวยาแผลเก่าของท่านได้ นอกจากนี้ ดิฉันเป็นของนายท่านวิคเตอร์แล้ว ไม่มีอะไรที่ดิฉันทำได้แล้วค่ะ……」

 

 

 

「……ไอ้เวรนี่」

 

 

 

อีกอร์ตที่โดนมีน่าปฏิเสธก็รู้สึกโกรธเล็กน้อย

 

เขาไม่ได้โกรธเธอแต่เขาโกรธศัตรูตรงหน้า

 

อย่างไรก็ตามตอนนี้มันถึงเวลาที่จะเอาคืนแล้ว

 

 

 

「นักเรียนที่เจ้าได้สอนวิชาดาบให้ยังคงสบายดีรึเปล่า? มีข่าวลือว่าไม่ค่อยเติบโตเท่าไหร่เลยนะ」

 

 

 

「หากเป็นท่านไอริส ดิน่า ยังคงเรียนกับเพื่อนร่วมชั้นได้ตามปกติค่ะ ดังนั้นดิฉันคิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนะคะ」

 

 

 

「นั่นสินะ แต่หมู่นี้ข้าได้ยินมาว่านางหมกหมุ่นอยู่กับผู้ชายจนไม่สนใจอย่างอื่นเลยนี่ ถ้าข้าจำไม่ผิดหมอนั่นมันชื่อ โนโซมุ เบลาตี้？」

 

 

 

อีกอร์ตพูดเช่นนั้นพร้อมกับมองวิคเตอร์

 

แม้ว่าจะโดนจ้องมองแต่สีหน้าของวิคเตอร์ก็ไม่เปลี่ยน

 

เมื่อมองไปที่วิคเตอร์ที่ไร้อารมณ์อีกอร์ตยังพูดต่อ

 

 

 

「นักเรียนที่อ่อนด้อยที่สุดในประวัติศาสตร์ได้เรียนวิชาดาบกับ ชิโนะ มิคางุระ ต้องเป็นคนไม่ธรรมดาแน่ๆ แน่นอนว่านั่นไม่ใช่ทั้งหมด……」

 

 

 

「อะไรกัน นี่เจ้ามีเวลาว่างมากถึงขั้นมาสอดส่องเหล่านักเรียนเลยรึไงกันเนี่ย？」

 

 

 

「ข้าได้ยินมาว่าหมอนั่นอยู่ในอุบัติเหตุตอนเหตุการณ์ลูกสาวเจ้านี่」

 

 

 

「เฮ้อ….ให้มันน้อยๆหน่อยเถอะ หมอนั่นกับลูกสาวข้าก็แค่เพื่อนกัน ไม่น่าแปลกใจที่พวกเขาจะได้รับเชิญไปที่คฤหาสน์ ขอโทษด้วยแต่ข้าคงไม่มีเวลาว่างพอที่จะมายืนพูดคุยอะไรไร้สาระ」

 

 

 

วิคเตอร์ถอนหายใจและหันหลัง

 

มีน่าที่อยู่ข้างๆก็โค้งคำนับอีกอร์ตและเดินตามเขาไป

 

 

 

「เดี๋ยวก่อน ไอ้เผด็จการ」

 

 

 

ขณะที่วิคเตอร์กำลังจะจากไป อีกอร์ตพยายามหยุดเขาไว้

 

วิคเตอร์เดินต่อไปราวกับว่าไม่อยากจะฟังอีก แต่อีกอร์ตพูดอย่างไม่สนใจ

 

 

 

「เหอะบอกว่าข้าเป็นรูปปั้น แต่จริงๆแล้วมันหมายความว่ายังไง？」  

 

 

 

น้ำเสียงที่ตั้งคำถามนั้นดูเต็มไปด้วยความโกรธ

 

 

 

「แกเองก็ทำในสิ่งที่ทำได้แค่ลมปาก สุดท้ายก็ปล่อยให้ฟิลาน่าตายไม่ใช่เหรอไง」

 

 

 

ทำให้ฟิลาน่าตาย

 

เท้าของวิคเตอร์หยุดเมื่อได้ยินคำนั้น

 

 

 

「ถ้าเป็นข้า ข้าจะไม่ปล่อยให้เธอตายหรอก แม้ว่าจะหมายถึงการฆ่าเด็กในท้องนางก็ตาม」

 

 

 

「เพราะแกเองที่เป็นแบบนั้นแหละ นางถึงไม่ได้ชอบเจ้าไงไอ้สวะเอ๋ย ความคิดต่ำตมสุดๆ」

 

 

 

เมื่อหันกลับมาวิคเตอร์จ้องเขาด้วยดวงตาเดือดดาล

 

วิคเตอร์และอีกอร์ตนั้นเป็นคู่กัดมาตั้งแต่สมัยเรียน

 

ไม่ว่าจะเป็นฐานะทางครอบครัว ศัตรูทางการเมือง หรือศัตรูความรัก

 

น่าแปลกที่พวกเขาดันชอบผู้หญิงคนเดียวกัน อย่างไรก็ตามวิคเตอร์ก็มักจะเป็นฝ่ายที่ชนะใจสาวๆเหล่านั้น

 

แม้ว่าจะมีสายสัมพันธ์ที่หยั่งรากลึกลงไป แต่พวกเขาก็เป็นดั่งน้ำกับน้ำมัน และในที่สุดก็เริ่มจะแตกหัก

 

 

ขณะที่คิดว่าจะแปลวีรบุรุษต่อไปเรื่อยๆ ก็ลืมไว้ว่ายังมีมังกรที่เป็นโปรเจ็ค ค้างอยู่งั้นขอมาเคลียร์เรื่องนี้จนจบ

ป.ล. Xeno กับ Rinkana คนเดียวกัน สถานะตอนนี้ : ตกงาน ซึมเศร้า นอนไม่หลับ ปวดหลัง ปวดนิ้ว กระดูกงอกตรงข้อมือเนื่องจากการพิมพ์ วันนี้ได้ตอนเดียวเพราะไปสัมภาษณ์งานมาแล้ว “ไม่ผ่าน” หวังว่าจะเข้าใจกันนะ อารมณ์กำลังดาวน์ พยายามบิ้วด์กลับมาอยู่

สนับสนุนผู้แปลได้ที่ QR Code ข้างล่าง หรือเลขบัญชี108-0-77984-1 กรุงไทย ครับ 

ลงให้อ่านแค่สองที่เท่านั้นคือ Goshujin.tk กับ Nekopost อ่านจากที่อื่นไม่มีภาพประกอบเพราะโดดดูดไปลงนั่นเอง