บทที่ 8 ตอนที่ 15

วันเทศกาลเปิดสถาบัน

 

ไม่เพียงแต่แค่เป็นการเปิดสถาบันโซลมินาติปีละครั้งเท่านั้น แต่ยังเป็นงานสำคัญสำหรับเหล่านักเรียนอีกด้วย

 

ในวันงานจะเปิดให้ประชาชนทั่วไปได้เข้าชมในสถาบัน และผู้คนจากทั้งภายในและภายนอกประเทศจะเข้ามา

 

นักเรียนยังใช้โอกาสเหล่านี้ในการแสดงความสามารถและสร้างคอนเนคชั่นระหว่างผู้คนได้

 

ในแต่ละสนามฝึกที่ถูกจองเอาไว้จะมีกลุ่มนักเรียนห้าสิบคนและสุ่มนักเรียนที่เข้าร่วมและเปิดการประลองให้รับชมกันแบบสาธารณะ

 

เนื่องจากอยู่ในช่วงเทศกาลเปิดสถาบันไม่เพียงแต่จะมีผู้มาเยือนทั่วไปเท่านั้น แต่ยังมีเหล่าสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีที่เป็นเหล่าขุนนางเข้ารับชม

 

ผู้ชมทั่วไปต่างชี้นิ้วและส่งเสียงเชียร์ในบางครั้งขณะดูเหล่านักเรียนนั้นกำลังฝึกซ้อม

 

ที่สนามฝึกซ้อมอื่นๆเองก็มีสถานการณ์แบบเดียวกัน

 

หนึ่งในสนามฝึกซ้อม ในบรรดานักเรียนปีสาม มีนักเรียนคนหนึ่งที่โดดเด่น

 

ลิซ่า เฮาวด์

 

เด็กสาวผมสีแดงเพลิงเป็นหนึ่งในตัวเต็งของชั้นปีที่สามและเชี่ยวชาญด้านการใช้เวทย์สองชั้นและเวทย์ไฟที่โดดเด่น

 

ตอนนี้เธอกำลังต่อสู้กับนักเรียนห้าคนของชั้นปีที่สาม

 

 

 

「โอร่าาาาาาาา！」

 

 

 

「ฮ๊ากกกกกห์！」

 

 

 

「ว๊ากกกกกกก！」

 

 

 

ลิซ่าปัดดาบยาวของเหล่านักเรียนที่ยื่นเข้ามาจากด้านข้าง

 

การโจมตีอันทรงพลังถูกปลดปล่อยจากแขนอันบอบบางของเธอ

 

ความสามารถทางกายภาพที่เพิ่มขึ้นอย่างมากด้วยการใช้พรสวรรค์ประจำตัว “แม่มดเนวี่” ทำให้เธอแข็งแกร่งดั่งไซคลอปส์

 

อย่างไรก็ตาม นักเรียนคนอื่นๆไม่เพียงแค่โดนไล่ต้อนเท่านั้น

 

ขณะที่ลิซ่าชักดาบออก เธอก็ถูกกระสุนเวทย์หลายสิบนัดเข้าโจมตี

 

กระสุนเวทย์จำนวนมากที่ถูกปล่อยออกมา ในขณะที่ในมือซ้ายเธอถือกริซและก่อตัวเป็นเพลิงลูกใหญ่ ยิงใส่กระสุนเวทย์ที่จะเข้ามาถึงเธอ

 

มวลเปลวเพลิงที่พุ่งออกมาระเบิดและกลืนกินกระสุนเวทย์จำนวนมากที่เข้ามา เกิดแรงระเบิดสั่นสะท้าน นักเรียนที่อยู่ด้านหลังต่างปลิวกระเด็น

 

นักเรียนที่ลอยไปในอากาศถูกกระแทกเข้ากับพื้นในอีกไม่กี่วินาทีต่อ

 

โดนถล่มอยู่ฝ่ายเดียว

 

ไม่ใช่ว่านักเรียนปีสามนั้นอ่อนแอ

 

พวกเขาเป็นนักเรียนที่ได้รับการฝึกจากสถาบันแห่งนี้ และพวกเขาเองก็มีผลการสอบระดับต้นๆในการสอบพิเศษ

 

เพียงแต่ว่า ความสามารถของสาวผมสีแดงเพลิงมันเหลือล้นจนบดบังพวกเขา

 

 

 

「เป็นอะไรไป? มีดีแค่นั้นงั้นเหรอ？」

 

 

 

ขณะที่เธอถือดาบคู่ไว้ในมือ ลิซ่าก็ยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย

 

เมื่อคดีของเคนถูกเปิดเผยต่อสาธารณะ เธอนั้นถูกทรมานด้วยความผิดพลาดและความรู้สึกผิดต่อตนเอง ตัวเธอที่เศร้าหมองเหมือนกับต้นไม้ที่ตายไปแล้ว

 

　一ในตอนนั้นลิซ่าที่ไม่ได้เหลียวมองตัวเองเลย แต่ตัวเธอในตอนนี้ไม่ได้คิดว่าตนเองนั้นอ่อนแอเสียด้วยซ้ำ

 

เพื่อเผชิญหน้ากับความฝันของเธอและพุ่งเข้าใส่มันอย่างมีชีวิตชีวา

 

 

 

「แฮ่ก แฮ่ก……」

 

 

 

ในทางกลับกันนักเรียนที่พยายามสู้กับลิซ่าก็รู้ถึงกำแพงที่ไม่สามารถก้าวข้ามได้และท้อกันมาก

 

 

 

「นี่ๆ ถ้ามามัวหมดแรงน้ำข้าวต้มในตอนนี้แล้วเมื่อไหร่พวกเราจะเติบโตขึ้นกันเล่า」

 

 

 

「ลิซ่า เธอแข็งแกร่งเกินไปต่างหาก ไม่ใช่ว่าคนอื่นไม่พยายามสักหน่อยปัดโถ่ว」

 

 

 

คามิลล่าซึ่งรออยู่ข้างหลังลิซ่าถอนหายใจ

 

คามิลล่านั้นสแตนด์บายที่จะร่ายเวทย์ได้ตลอดเวลาเพื่อปกป้องคู่หู่ของเธอ แต่ไม่มีอะไรทำเพราะลิซ่าดันคึกจนเกินไป

 

 

 

「แม้ว่าจะเป็นการต่อสู้จำลองก็เถอะนะแต่ถ้าไม่เล่นแบบถึงพริกถึงขิงมันก็ไม่ใช่การต่อสู้น่ะสิ」

 

 

 

「ถึงกระนั้นมันก็เกินไปแล้วย่ะ ไม่ว่าจะเป็นงานเทศกาลหรืออะไรก็ไม่รู้ล่ะ เล่นใช้พรสวรรค์แต่หัววันในการบดขยี้ชาวบ้านเนี่ยมีใครที่ไหนเขาทำกัน……」

 

 

 

เดินทีสถานะภาพปัจจุบัน พลังเวทย์และพลังกายของเธอก็สูงกว่าคนทั่วไปอยู่แล้ว

 

ในทางกลับกันหากใช้ “แม่แมดเนวี่” ความสามารถของเธอจะเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า แม้จะมีการจำกัดจำนวนการใช้งานและมีระยะเวลาคูลดาวน์ที่ค่อนข้างจะนาน ซึ่งปกติควรจะใช้ในยามขับคัน

 

ดังนั้นกลยุทธ์พื้นฐานของลิซ่าจนถึงตอนนี้คือการเปิดช่องว่างของฝ่ายตรงข้ามในขณะที่รักษาความได้เปรียบด้วยความสามารถที่เหนือกว่าด้วยพรสวรรค์ของเธอ เมื่อถึงเวลาต้องใช้งานเธอถึงจะค่อยบุกเข้าโจมตีอย่างดุเดือด

 

แต่เธอดันเล่นเปิดใช้พรสวรรค์ตั้งแต่เริ่มงานไม่คิดถึงการออมแรงเลยแม้แต่น้อย และเธอพยายามเอาจริงตั้งแต่เริ่มแข่ง

 

คามิลล่ารู้ว่าลิซ่านั้นพยายามขึ้นมากหลังจากได้คืนดีกับโนโซมุ แต่เธอก็เริ่มกังวลหน่อยๆ

 

 

 

「ไม่สำคัญหรอกว่ามันจะเป็นเทศกาลไหม เพราะยังไงฉันก็อยากจะก้าวข้ามขีดจำกัดของตนเองในตอนนี้ หากมัวแต่เหลาะแหละและไม่ยอมทำ เมื่อไรจะได้ไปถึงจุดหมายที่ใฝ่ฝันกันล่ะ」

 

 

 

ในทางกลับกัน ลิซ่าที่โดนตำหนิ ก็ปฏิเสธเสียงแข็ง

 

ในส่วนของเธอ เธอต้องการก้าวข้ามขีดจำกัดในวัยที่ยังสามารถเติบโตต่อไปได้ ด้วยเหตุนี้เธอจึงทุ่มเทเต็มที่แม้ว่าจะเป็นการซ้อมก็ตาม

 

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เธอมุ่งเน้นไปที่การฝึกฝนความสามารถของตัวเอง

 

แม่มดเนวี่ นั้นมีศักยภาพที่จะเอาชนะศัตรูที่เหนือกว่าได้อย่างเพียงพอ

 

สิ่งนี้แสดงให้เห็นแล้วว่าเธอสามารถหยุดการโจมตีสุดท้ายของโนโซมุซึ่งคุมตัวเองไม่ได้ตอนที่โจมตีใส่อาเซล

 

และเนื่องจากเธอมองเห็นศักยภาพที่จะแข็งแกร่งมากขึ้น ลิซ่าจึงมั่นฝึกฝนในการใช้แม่มดเนวี่

 

บางครั้งเธอก็ฝึกจนพลังเวทย์หมดไปข้างหนึ่ง หรือเธอก็สลบไประหว่างใช้งาน แต่นั่นไม่ได้หยุดตัวเธอจากการใช้งานมันอย่างต่อเนื่อง มันไม่ได้เสียหายถึงตายดังนั้นเธอจึงฝืนใช้ต่อไปเพื่อหวังที่จะเติบโตขึ้น

 

แม้ว่าจะล้มเหลว แต่สภาพแวดล้อมที่อยู่นี้ก็เหมาะแก่การเติบโตของเธอ และตอนนี้เธอยังอยู่ในสภาพแวดล้อมที่สามารถลองผิดลองถูกได้ เป็นเรื่องปกติที่เธอจะพยายามมากขึ้น

 

 

 

「นอกจากนี้ ฉันไม่อยากมาเสียใจอีกแล้ว นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันจะก้าวข้ามขีดจำกัดของตัวเอง นั่นคือ “การผจญภัย” ของฉันในช่วงนี้ยังไงล่ะ」

 

 

 

สิ่งที่เป็นแรงบันดาลใจให้ลิซ่าคือเธอไม่อยากวิ่งหนีจากตัวเองอีกแล้วตลอดสองปีที่ผ่านมา

 

และตัวเขาเองที่ให้โอกาสแก่เธอนั้น เธอไม่อยากให้ความรู้สึกของโนโซมุต้องมาสูญเปล่า

 

ในการทำเช่นนั้น ต้องฝึกฝน “รากฐาน” ของเราขึ้นมาอีกครั้ง ด้วยเป้าหมายนั้น เธอสะบัดดาบที่ถืออยู่ในมือทั้งสองข้าง

 

ความหลงใหลของเธอเป็นสิ่งที่ผลักดันตัวเธอจนถึงทุกวันนี้

 

รอยยิ้มของเธอที่พูดถึงการก้าวข้ามขีดจำดัดของตัวเอง ไร้ซึ่งความลังเลใดๆ

 

รอยยิ้มที่มีชีวิตชีวาไม่เหมือนเมื่อก่อนที่มันทั้งหดหู่และแสนเศร้า เป็นรอยยิ้มที่สดใสดั่งท้องฟ้า รอยยิ้มที่คอยให้กำลังใจและสนับสนุนคามิลล่าและเพื่อนร่วมชั้นเรียนของเธอ

 

 

 

「ถ้างั้น ใครอยากจะสู้กับฉันอีก？」

 

 

 

「ถ้างั้นพวกเราเป็นไง？」

 

 

 

เสียงของบุคคลที่สามดังก้องไปทั่วสนาม

 

คำพูดของลิซ่าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งการท้าทาย ได้รับการตอบรับจากเด็กผู้หญิงเผ่าแมวป่าที่อยู่ห้องสอง

 

ข้างๆยังมีเอลฟ์ที่ทำสีหน้าลึกลับ

 

 

 

「มิมูรุจัง ซีน่าจัง……」

 

 

 

「เฮ้อ อดไม่ได้ที่จะสนใจในความสามารถของเจ้าหญิงแห่งเปลวเพลิง รอยยิ้มแบบนั้นหากใครเห็นก็ต้องคลั่งไคล้สินะ」

 

 

 

「ปากก็บอกว่าจะไม่ลดความระมัดระวังลง? แต่ท่าทางดูเตรียมพร้อมเชียวนะ」

 

 

 

「ก็มันเป็นสิ่งที่ต้องทำนี่น่า！」

 

 

 

เธอควงกริซในมือมิมูรุยิ้มทำให้ลิซ่าระมัดระวังตัว

 

ในทางกลับกันลิซ่ายังคงยกดาบคู่ของเธอขึ้นเพื่อตอบสนองจิตวิญญาณของมิมูรุ

 

ผู้ดูแลสนามฝึกยกมือขึ้นและให้สัญญาณ

 

 

 

「ย๊ากกกกกกกกกกห์！」

 

 

 

มิมูรุเป็นฝ่ายเปิดก่อน

 

เสริมพลังกายด้วยคิ และเปิดใช้งานก้าวพริบตา ด้วยอาวุธสุดคล่องแคล่วเฉพาะตัวประจำเผ่าเธอเข้าใกล้พยายามปิดช่องว่างในทันที

 

แต่ว่าลิซ่าเองก็รับมือด้วยความรวดเร็ว

 

เธอถือดาบในมือซ้ายด้วยมืออีกข้างหนึ่งร่ายเวทย์สร้างกระสุนเพลิงขึ้นมา จากนั้นก็ยิงใส่มิมูรุที่พุ่งเข้ามา

 

กระสุนเพลิงที่ถูกปล่อยออกมาเล็งเข้าหามิมูรุอย่างแม่นยำ

 

นอกจากนี้ลิซ่ายังใช้แม่มดเนวี่เพิ่มผลพลังเวทย์เป็นสองเท่าซึ่งกระสุนเพลิงใหญ่เท่าหัวคน

 

ในทางกลับกันมิมูรุไม่ได้สนใจกระสุนเพลิงที่เข้ามาและก้าวไปข้างหน้า

 

ท้ายที่สุดแล้วก็มีบาเรียเข้ามาป้องกัน ต้องใช้พลังเวทย์ไปจำนวนหนึ่งในการใช้แม่มดเนวี่ แต่เพื่อนที่คอยซัพพอร์ตก็คงไม่มีปัญหาในการจัดการเรื่องนั้น

 

 

 

「ซีน่า ขอบคุณสำหรับบาเรียจ้า！」

 

 

 

ราวกับตอบสนองต่อเสียงของมิมูรุ ซีน่าที่ยืนอยู่ด้านหลังยิงลูกธนูที่เต็มไปด้วยพลังเวทย์

 

ลูกธนูลอยออกมาพร้อมกับแสงพลังเวทย์สีน้ำเงินทะลุตรงกลางกระสุนเพลิงที่เข้าใกล้มิมูรุ

 

ทักษะการยิงธนูของซีน่านั้นเป็นที่เรื่องลือในสถาบันนอกจากนี้ลูกธนูที่ถูกเสริมพลังแล้วยังมีพลังในการทะลวงเหล็กกล้าอีกด้วย

 

ไม่ว่าแม่มดเนวี่จะเพิ่มพลังเวทย์เป็นสองเท่า ก็สามารถบดขยี้กระสุนเพลิงนั่น…..ซึ่งควรจะเป็นแบบนั้น

 

 

 

「ห๊ะ？」

 

 

 

「อาเระ？」

 

 

 

ลูกศรกลับลุกไหม้และกระสุนเปลวเพลิงก็พุ่งเข้าหามิมูรุจากด้านหน้าและระเบิด

 

 

 

「อะจ๊ากกกกกกกกกกก ไฟไหม้แล่ว ไฟไหม้แล้ววววววว หางฉานนนนนนนน！」

 

 

 

มิมูรุตะโกนขณะที่ลมร้อนๆถูกปลดปล่อยมาในระยะประชิด

 

นอกจากนี้เปลวไฟที่ลอยขึ้นยักลุกลามไปที่เส้นผมและหางของมิมูรุ ซีน่า ลิซ่า และคามิลล่าเห็นมิมูรุพยายามดิ้นรนเพื่อดับไฟ

 

โชคดีที่ไฟดับได้อย่างรวดเร็ว แต่ผมและหางของมิมูรุกลายเป็นเส้นกรุบกรอบ

 

 

 

「อะหวาหวาหวา ผมฉ้านน หางฉ้านนนนนนน～」

 

 

 

「เอ่อ เอ่อ โทษทีดูเหมือนฉันจะพลาดไปหน่อย ฮุฮุ……」

 

 

 

ในขณะที่มิมูรุกำลังคร่ำครวญกับเส้นผมและหางของเธอที่เสียรูป คามิลล่าเองก็เริ่มร่ายเวทย์รักษา

 

ผมที่เผาไหม้และขนหางไม่ได้งอกขึ้นมา แต่รอยไหม้หายไปอย่างรวดเร็ว

 

โชคดีที่ไม่ว่าจะเพิ่มพลังมันมากแค่ไหนมันก็ยังอยู่ในระดับกระสุนเพลิงธรรมดาอยู่

 

 

 

「เกิดอะไรขึ้นเนี้ยว~? ลูกธนูของซีน่าที่ร่ายเวทย์ไว้ไม่น่าจะมีปัญหานี่เมี๊ยว～」

 

 

 

「อะ-อืม ฉันก็ว่าฉันเล็งเข้าเป้าและลูกศรเองก็ติดตรงเป้าหมายอย่างแน่นหนา แต่ความรู้สึกไม่สบายใจนี่มันอะไรกันนะ……？」

 

 

 

「เอ่อถ้างั้น……」

 

 

 

มิมูรุที่กำลังหดหู่ใจกับเส้นผมและขนหางของเธอแสดงความสงสัยต่อลิซ่า

 

ในทางกลับกันซีน่าก็พูดอะไรไม่ออกและกำลังแวกว่ายไปในอากาศ

 

เป็นท่าทางที่กระตุ้นความไม่ไว้ใจอย่างชัดเจน

 

 

 

「เมื่อพูดถึงเรื่องนี้เหมือนจะมีกลิ่นเลือดมาจากร่างของซีน่าเมื่อวันก่อน……..อาร่าเข้าใจแล้ว！」

 

 

 

「เอ่อ……」

 

 

 

มิมูรุปรบมือราวกับนึกอะไรออก

 

ร่างกายของซีน่าสั่น

 

หากมิมูรุรู้ถึงสนธิสัญญาโลหิตระหว่างซีน่าและโนโซมุ เธอจะต้องเผยแพร่ข้อมูลไปทั่วสถาบันแน่นอน

 

หากเป็นแบบนั้นก็จะเข้าหูของโนโซมุด้วย

 

มันเป็นสถานการณ์อันแสนเลวร้ายสำหรับซีน่า ที่ไม่ต้องการให้โนโซมุรู้ความหมายของพันธสัญญาโลหิต

 

 

 

「ซีน่า ทำไมถึงไม่มาปรึกษาฉันล่ะ? ถ้าเป็นแบบนั้นฉันก็ไม่พูด……」

 

 

 

อย่างไรก็ตาม แม่ซีน่าจะกังวล แต่มิมูรุมีสีหน้าจริงจังและวางมือบนไหล่ซีน่า

 

ซีน่าหายใจไม่ออกจากบรรยากาศอันแสนอ่อนโยนจากเพื่อนสนิทของเธอ ซึ่งแตกต่างกันคนละขั้ว……。

 

 

 

「นี่เธอเป็นประจำเดือนสินะ สินะ สินะ สินะ (ตะโกน)！？」  

 

 

 

「ไม่ใช่เว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยค่ะ！」

 

 

 

「อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก！」

 

 

 

และแล้วเสียงกรีดร้องก็ดังขึ้น

 

เมื่อเธอขึ้นเสียงก็เอามือฟาดหัวของมิมูรุโดยไม่ตั้งใจ แต่นั่นก็ช่วยไม่ได้

 

สำหรับซีน่าที่กำลังดิ้นรนต่อความรู้สึกผิดและเขินอายที่มีต่อโนโซมุ หากเธอสารภาพไปกับเขาซึ่งเธอกังวลว่าจะได้เป็นที่หนึ่งหรือที่สอง

 

 

 

「……ไม่ใช่เรอะ？」

 

 

 

「ไม่ใช่เลยสักนิดย่ะ! ทำไมถึงคิดอะไรแบบนั้นหะ? หรือมากกว่านั้นทำไมถึงพูดออกมาดังๆว๊าาาาาาาา！」

 

 

 

ซีน่าและมิมูรุตอนนี้กำลังได้รับความสนใจอย่างมาก ไม่ใช่จากเหล่านักเรียนแต่ยังมาจากเหล่าผู้มาเยือนด้วย (T/N:ขายหน้าประชาชีเลยทีนี้)

 

บางคนระเบิดหัวเราะออกมาขณะพูดคุยแลกเปลี่ยนกัน

 

ใบหน้าของซีน่าเต็มไปด้วยความเขินอายเมื่อสังเกตเห็นการจ้องมองจากคนรอบข้าง

 

ในสถานการณ์ที่มีนักเรียนมากมายล้อมรอบตัว เป็นเรื่องธรรมดาที่จะพูดคุยเรื่องเฉพาะเจาะจง

 

 

 

「อืม ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะได้เห็นอะไรแบบนี้……」

 

 

 

「ยังไงก็ตาม เสียงดังๆของซีน่าก็เป็นที่ดึงดูดความสนใจของคนรอบข้างด้วยแหละนะ…….！」

 

 

 

「หนวกหูน่าาาาาาาาาาาาาาา(ตะโกน)！」

 

 

 

ซีน่าที่ผิวขาวตอนนี้ถูกย้อมไปด้วยสีแดงเข้มเพราะความเขินอายขณะบีบหูมิมูรุ

 

มิมูรุพูดถูก เพราะส่วนหนึ่งก็มาจากการตะโกนของซีน่า

 

 

 

「แม้ว่าจะเป็นวันเปิดสถาบัน ก็ยังคึกครื้นดีนะ」

 

 

 

「เพียงแต่ว่ามิมูรุนั่นแหละตัวปัญหา เป็นตัวปัญหาของจริงเลย」

 

 

 

「งั้นเหรอ? แต่พวกเราก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันไม่ใช่รึไง」

 

 

 

คามิลล่าที่เฝ้าดูมิมูรุกับซีน่ายิ้มอย่างมีความสุข

 

เมื่อสังเกตเห็นสายตาอันอบอุ่น มิมูรุและซีน่าก็เลยฟัดกันและยอมปล่อยตัวมิมูรุในที่สุด

 

มิมูรุที่โดนหยิกจนหูบวมกำลังขยี้หูขณะน้ำตาคลอเบ้า

 

ถึงกระนั้น สำหรับตัวซีน่าเอง คำพูดของคามิลล่าทำให้เธอไม่พอใจเล็กน้อย

 

ในทางกลับกันมิมูรุกล่าวว่า “ไม่เห็นต้องเล่นกันแรงขนาดนี้”

 

ถึงกระนั้นก็ไม่มีท่าทางแห่งความมืดมนเลย

 

รอยยิ้มของคามิลล่ายิ้มมากขึ้นไปอีกบรรยากาศอันแสนสงบ

 

 

 

「นี่ ลิซ่าเองก็คิดแบบนั้นใช่ไหม？」

 

 

 

「……เอ๊ะ อะไรเหรอ？」

 

 

 

คามิลล่าที่ถามความเห็นของลิซ่า แต่ดูเหมือนลิซ่าจะใจลอยและจ้องมองสนามฝึกข้างๆมากกว่า

 

 

 

「ลิซ่า เกิดอะไรขึ้น……..อาระ ฉันเข้าใจแล้ว」

 

 

 

「เอ๊ะ อะไรอะ……」

 

 

 

ในระยะสุดท้ายของสายตา เธอเห็นโนโซมุกำลังต่อสู้จำลองที่สนามข้างๆ

 

นักเรียนมากกว่าสิบคนระมัดระวังและพวกเขากำลังสู้กันด้วยดาบจำลอง

 

ในหมู่พวกเขา ตัวโนโซมุนั้นโดดเด่น

 

จำนวนนักเรียนที่อยู่รอบๆเขาคือห้าคน น่าแปลกที่เป็นจำนวนเช่นเดียวกันกับลิซ่า

 

โนโซมุจัดการพวกเขาในฉับเดียว

 

ไม่มีการเคลื่อนไหวที่สูญเปล่า และยังคงความสงบในการใช้ดาบได้อย่างสมบูรณ์

 

ในขณะที่ปัดดาบจำลองที่เข้ามาจากด้านหน้าเขาก็กระแทกดาบอีกเล่มที่ถูกปัดไปจากด้านข้าง

 

จากนั้นเขาก็เข้าไปทางด้านหลังของพวกเขาและปล่อยพลังคิใส่คู่ต่อสู้

 

นอกจากนี้ยังสกัดกั้นการโจมตีของอีกสามคนที่ยังเคลื่อนไหวไปรอบๆ เขาพยายามใช้ประโยชน์จากช่องว่างของโนโซมุที่ปล่อยพลังคิ แต่โนโซมุไม่รอช้าใช้คลื่นกระแทกกระโดดดีดตัวกลับหลัง

 

เขาฟันดาบจำลองทั้งหมดที่เข้าหาเขาด้วยดาบเล่มเดียว

 

เมื่อเห็นเช่นนั้นเหล่าผู้มาเยือน ไม่เพียงแต่คามิลล่ายังตกใจ

 

 

 

「ตามปกติแล้วมันแข็งมากเลยไม่ใช่เหรอ แต่เขาสามารถทำให้ดาบที่ถูกทำมาให้แข็งบิ่นไปทั้งหมดเนี่ยนะ」

 

 

 

「เพราะแบบนั้นก็เลยเผลอทำลายสามัญสำนึกของดาบจำลองทั่วไปแล้วน่ะสิ～」

 

 

 

คามิลล่าและมิมูรุต่างชื่นชมด้วยความหวาดกลัว

 

ในทางกลับกันลิซ่ายังคงมองโนโซมุ

 

 

 

「เอ๊ะ? ลิซ่าสีหน้าแบบนั้นมันอะไรกันนะ」

 

 

 

「เอ๊ะ มันรู้สึกแปลกๆน่ะแบบว่า……」

 

 

 

ด้วยคำพูดเช่นนั้นลิซ่ารีบเอามือปิดหน้าในทันที

 

อย่างไรก็ตามมิมูรุที่ไม่ทราบถึงความไม่สบายใจของลิซ่าที่มีต่อโนโซมุก็ส่ายหัว

 

 

 

「เฮ้อ? ก็เป็นความจริงล่ะนะที่วิชาดาบของโนโซมุนั้นประหลาดเอามากๆ」

 

 

 

「ตอนนี้ฉันรูัสึกอึดอัดมากเลย……….ซีน่าล่ะรู้สึกยังไงเหรอ？」

 

 

 

ลิซ่าที่ไม่สามารถอธิบายมันออกมาเป็นคำพูดได้ก็ได้แต่ถามซีน่าที่อยู่ข้างๆ

 

แต่ว่าซีน่ากำลังจ้องมองที่มือขวาของเธอโดยไม่สนใจเสียงเรียกของลิซ่า

 

นิ้วสีขาวเรียวมีสะเก็ดสีแดงดำเป็นก้อนหนึ่ง มันเป็นบาดแผลที่เกิดขึ้นระหว่างทำพันธสัญญาเลือด

 

 

 

「……ซีน่าจัง？」

 

 

 

「……เอ๊ะ ถามว่าไงเหรอ？」

 

 

 

「เอ่อซีน่ามือเธอมีแผลอยู่นี่ แล้วไปโดนอะไรมาถึงเป็นแผลแบบนั้น？」

 

 

 

「เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก แล้วมีอะไรงั้นเหรอ？」

 

 

 

เมื่อสังเกตเห็นรอยแผลเป็น มิมูรุเข้าหาซีน่าและซีน่าสบัดมือที่เป็นแผลไปทางด้านหลังและมองเธอด้วยความตกใจ

 

 

 

「มีอะไรงั้นเหรอ ได้รับบาดเจ็บที่นิ้วงั้นเหรอ？」

 

 

 

「เอ๊ะใช่ ในระหว่างการต่อสู้จำลองเมื่อสักครู่ที่ผ่านมาไง……」

 

 

 

「แต่รอยแผลมันดูไม่ใหม่เลยนะ？」

 

 

 

「เอ่อคือ……」

 

 

 

　อ๊ะーーーー。

 

มิมูรุจ้องมองสีซ่าด้วยใบหน้าใกล้ๆราวกับจะฟังเสียงของเธอ

 

ด้วยสายตาที่จ้องราวกับจะสืบค้นซีน่าถอยหลัง

 

 

 

「เอ่อ ทำอะไรน่ะ……」

 

 

 

「ท้ายที่สุดแล้วซีน่าก็ทำตัวแปลกๆตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ก่อนหน้านี้ก็มาทุบหัวฉันด้วยกำปั้นที่เหมือนกับเหล็กนั่น แถมยังดึงหูฉันอีก เมื่อพูดถึงเรื่องนั้นฉันก็พูดถึงเรื่องที่ฉันได้กลิ่นเลือดของซีน่าจากบ้านของไอริส ตอนที่เธอกำลังกลับมาที่ห้องในตอนดึก…..อ๊ะ」

 

 

 

ราวกับว่าติดใจอะไรบางอย่างมิมูรุปรบมือ

 

 

 

「เอ๊ะ หรือว่าจริงๆแล้วเป็นแบบนั้นเองเหรอ? ซีน่ากำลังป่วยอยู่ใช่ไหม？」

 

 

 

「เอ๊ะ ว่าไงนะ」

 

 

 

「ไม่เป็นไรใช่ไหม? เลือดหยุดไหลยัง? เดินลำบากไหม ขอโทษที่ฝืนนะ？」

 

 

 

「มันน่าขยะแขยงนะที่จู่ๆก็มาทำใจดีใส่ นอกจากนี้ดูเหมือนจะเข้าใจผิดไปใหญ่แล้วนะ？」

 

 

 

「วันนี้ต้องหุงข้าวแดงฉลองแล้ว！」

 

 

 

「ข้าวแดง? อะไรล่ะนั่น？」

 

 

 

「ในตะวันออก เพื่อเฉลิมฉลองวันแห่งความสุข จะใช้เมล็ดข้าวที่กลายเป็นสีแดงหุงเพื่อรับประทานกัน ถ้าไม่มีเมล็ดข้าวใช้ขนมปังแทนก็ได้？」

 

 

 

「แล้วต้องแสดงความยินดีเรื่องอะไร？」

 

 

 

「แน่นอนว่าฉลอง ซีน่ากับโนโซมุ ที่ ไ ด้ เ สี ย กั น ใ น คื น นั้น！」

 

 

 

「ไม่、ได้、ทำ、อะ、ไร、แ、บ、บ、นั้、น！」

 

 

 

「ซีน่า หูฉ้านนนนนนนนนนนนนนนนนน～～！」

 

 

 

ซีน่าบิดหูของมิมูรุที่พูดอะไรไร้ยางอายออกมาอย่างสุดกำลัง

 

อย่างไรก็ตามใบหน้าของซีน่านั้นแดงแจ๋เมื่อได้ยินเรื่องแบบนั้น

 

สำหรับเธอที่ได้ทำพันธสัญญาโลหิตแล้วถือว่าเป็นเรื่องน่าอาย แต่หากบอกว่าพวกเขามีความสัมพันธ์ทางร่างกายมันน่าอายยิ่งกว่าอีก

 

 

 

「อย่างไรก็ตาม ใบหน้าแดงแจ๋แบบนั้นคือหลักฐานสินะ？」

 

 

 

เมื่อดูการพูดคุยระหว่างเพื่อนสนิทลิซ่าพึมพำ

 

ในการตอบคำถามของลิซ่ามิมูรุมองไปบนท้องฟ้า

 

 

 

「……หุงข้าวแดงกันเลยดีมะ？」

 

 

 

「ถึงจะบอกว่าเป็นเรื่องน่ายินดี แต่จะให้เธอได้กินพริกแทนที่จะเป็นข้าวแดงนี่แหละ？」

 

 

 

「อูยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย……」

 

 

 

เห็นได้ชัดว่ามิมูรุไม่คุ้นเคยกับวัฒนธรรมข้างแดงของทางตะวันออก

 

ซีน่าสงสัยว่าเธอพูดแบบสุ่มสี่สุ่มห้าโดยไม่รู้อะไรหรือเปล่า แต่เธอก็ยังคงตกใจ

 

ในขณะนั้นก็มีหญิงสาวที่มีผมสีขาวเดินมาจากสนามฝึก

 

 

 

「พวกเธออยู่ที่นี่กันเองเหรอ」

 

 

 

「อะ ไอริสดิน่า จะมาฝึกต่อสู้จำลองเหรอ？」

 

 

 

「อากับนักเรียนปีสี่ โนโซมุล่ะคะ……」

 

 

 

ไอริสเข้าร่วมการฝึกเช่นเดียวกับคนอื่นๆ

 

ผมของเธอเปลี่ยนเป็นสีขาวเนื่องจากใช้พลังเวทย์มากเกินไปและเมื่อถึงจุดหนึ่งเธอก็กังวลเกี่ยวกับปัญหาบุคลิกภาพของเธอและไม่ได้เข้าร่วมการต่อสู้จำลองที่ผ่านมา

 

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากวันนี้เป็นวันเปิดสถาบันเธอเลยมาเข้าร่วมด้วย

 

 

 

「ไม่แพ้ใครมาห้าคนแล้ว ตอนนี้กำลังจัดการกับอีกห้าคน」

 

 

 

「งั้นเหรอคะ……」

 

 

 

ในตอนท้าย เธอเห็นโนโซมุที่กำลังถล่มคู่ต่อสู้เฉกเช่นวันวาน

 

เห็นได้ชัดว่าเขายังคงใช้คมดาบมายาแต่ลดพลังลงจนถึงขนาดต่ำสุดและใช้ประโยชน์จากแรงของฝั่งตรงข้าม

 

ในความเป็นจริงภาพของโนโซมุในการต่อสู้จำลองก็ได้สร้างสถานการณ์แปลกๆมากมายอย่างการทำให้ดาบจำลองที่ทำด้วยเหล็กกล้าบิ่นได้ง่ายๆ และยังควบคุมศัตรูจำนวนมากได้ด้วยตัวคนเดียว

 

ยิ่งไปกว่านั้น สภาพของโนโซมุยังดูสมบูรณ์พร้อม

 

คมดาบมายายังถูกหุ้มอยู่ที่คมดาบและมันถูกเสริมพลังแค่เล็กน้อยเท่านั้น

 

เขายั่วยุฝ่ายตรงข้ามและแสดงสิ่งที่เหนือชั้นออกมาและกวาดล้างฝ่ายตรงข้ามก่อนที่จะตั้งหลักได้

 

ยิ่งไปกว่านั้นยังปรับเปลี่ยนสถานการณ์ที่่เป็นห้าต่อหนึ่ง ให้เป็นหนึ่งต่อหนึ่ง

 

ในแง่ของการต่อสู้จำลองเรียกได้ว่าเป็นแบบอย่างที่ดี แต่เป็นภาพที่น่าสงสารสำหรับนักเรียนที่ถูกบังคับให้ต่อสู้เหมือนตัวตลกแบบนี้

 

 

 

「อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ที่ฉันทราบมาดูเหมือนโนโซมุจะได้รับความสนใจเป็นพิเศษ」

 

 

 

「เอ๋?」

 

 

 

ขณะที่มิมูรุสงสัย ไอริสเท้าคางและชี้ไปยังสนามฝึก

 

มีบุคคลสำคัญที่แต่งตัวดีจากประเทศต่างๆ

 

แม้จะมีผู้มีเกียรติจำนวนมากที่คอยจับจ้องการเคลื่อนไหวของโนโซมุ แต่ก็ไม่มีใครให้ความสนใจมากนัก

 

คนที่มาสังเกตการณ์โนโซมุนั้นมีหลากหลายตั้งแต่สวมหมวกยันเสื้อคลุม ไปจนถึง อัศวินหญิงในชุดเกราะ แม้กระทั่งพวกที่สวมทักซิโด้ อาจกล่าวได้ว่าโนโซมุกำลังดึงดูดความสนใจของผู้คนมากมายโดยไม่คำนึงถึงประเทศและเชื้อชาติ

 

 

 

「เห็นได้ชัดว่ามีคนจากกิลด์นักผจญภัย สมาชิกของอัศวินของจักรวรรดิเคร์มาโซน พ่อค้าจากสุมายาและอื่นๆ」

 

 

 

「ว้าวว……มีแมวมองมากขนาดนั้นเชียวเหรอ……」

 

 

 

「มิมูรุ ดิฉันไม่ได้พูดแบบนั้น แม้มันจะจำเป็นสำหรับเธอ และจุดประสงค์สำหรับการสอดแนมคือโนโซมุ มีคนไม่มากที่จะเข้าหาเธอ」

 

 

 

ขณะที่มิมูรุขยับและน้ำลายไหล ซีน่าพูดขึ้น

 

 

 

「รู้แล้วล่ะน่า แล้วซีน่าล่ะ？」

 

 

 

「ฉันเหรอ เอ่อ……」

 

 

 

「เป็นอะไรไป？」

 

 

 

ซีน่าจ้องมองไปยังคนๆหนึ่ง สีหน้าของเธอขุ่นมัวด้วยเหตุผลบางอย่าง

 

เมื่อมิมูรุและคนอื่นๆสังเกตเห็น ตามสายตาของซีน่าก็พบคู่หูน่าสงสัยที่สวมฮู้ด

 

 

 

「ใครน่ะ……」

 

 

 

「บางทีอาจจะเป็นหนึ่งในผู้อาวุโสเผ่าเอลฟ์และลูกน้องเขา」

 

 

 

「เอ๊ะ ก็หมายความว่าซีน่ากำลังโดนพวกนั้นหมายตาเหรอ？」

 

 

 

「ใช่แล้วค่ะ」

 

 

 

เอลฟ์ไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับเผ่าอื่น

 

นอกจากนี้ยังมีเรื่องราวเล็กน้อยเกี่ยวกับการเห็นเอลฟ์ในอัลคาร์ซัม และแน่นอนว่าไม่มีบันทึกว่าพวกเขาจะเข้าร่วม

 

 

 

「ซีน่า ดูไม่ค่อยมีความสุขเลยนะ」

 

 

 

「งั้นเหรอคะ……」

 

 

 

แม้ว่าเธอจะพบญาติของเธอแต่สีหน้าของซีน่าดูไม่มีความสุข

 

ซีน่าเงียบเพราะมีบางอย่างที่ยากจะพูดออกมา แต่ลิซ่าและคนอื่นๆก็เข้าใจได้และไม่ถามอะไรอีก

 

ราวกับจะเปลี่ยนเรื่องไอริสพูดต่อ

 

 

 

「เอาล่ะ ดูเหมือนว่ามิมูรุกับคุณซีน่าจะสร้างความวุ่นวายอะไรไว้สินะคะ？」

 

 

 

「ใช่จริงๆแล้วมันเกี่ยวกับเรื่องการแต่งงานของซีน่า……」

 

 

 

「……แต่งงาน？」

 

 

 

น้ำเสียงของไอริสนั้นทุ้มขึ้น

 

ดวงตาของเธอจ้องมองมาอย่างลึกซึ้งและตั้งคำถาม

 

 

 

「ไม่ใช่นะ!  มิมูรูเธอน่ะหยุดพูดเลย！」

 

 

 

「เอ๊ะ ! แต่ฉันไม่คิดแบบนั้นเลยนะ～～」

 

 

 

แล้วสายตาของไอริสกับซีน่าก็สบกัน

 

ทั้งคู่ต่างมีความรู้สึกผิดต่อกันและกัน บางทีอาจจะเป็นความอึดอัดใจที่อธิบายไม่ได้ และก็มองกันอย่างเป็นธรรมชาติ

 

มิมูรุและคนอื่นๆที่เฝ้าดูไอริสและซีน่าจ้องมองกันก็ได้แต่สงสัย

 

 

 

 

 

ยังคงยาวแบบคงเส้นคงวา 20 หน้าบวกตลอด แปลเรื่องอื่นก็ไม่เท่านี้นะ

 

 

สนับสนุนผู้แปลได้ที่ QR Code ข้างล่าง หรือเลขบัญชี108-0-77984-1 กรุงไทย ครับ

 

 

 

ลงให้อ่านแค่สองที่เท่านั้นคือ Goshujin.tk กับ Nekopost อ่านจากที่อื่นไม่มีภาพประกอบเพราะโดดดูดไปลงนั่นเอง