บทที่ 8 ตอนที่ 17

เทศกาลเปิดสถาบันไม่ใช่แค่เปิดสถาบันโซลมินาติเท่านั้น แต่เป็นงานสำคัญของเหล่านักเรียนอีกด้วย

 

ในวันงานจะให้ผู้คนมากมายจากภายในและภายนอกเข้าออกระหว่างวัน

 

ชั้นเรียนยังคงมีตามปกติ แต่มีการเปิดให้คนภายนอกได้มาดูการสอนดังนั้นจึงค่อนข้างกระตือรือร้น

 

แต่ว่างานสำคัญจะถูกจัดขึ้นในตอนเย็น

 

งานเลี้ยงซึ่งมีเหล่าคนสำคัญมากมายจากแต่ละประเทศมาเข้าร่วมและเหล่านักเรียนที่จะตัดสินใจเลือกทางเดินชีวิตของตัวเอง แมวมองแต่ละประเทศต่างก็มองหานักเรียนมีศักยภาพเพื่อไปทำงานให้กับประเทศของตน

 

ในทางกลับกันอาคาร์ซัมนั้นถึงเป็นโอกาสสำคัญในการกระตุ้นเศรษฐกิจเพราะมีคนจากภายนอก

 

แขกจำนวนมาก อย่าง ขุนนางชั้นสูงและคนคุ้มกัน

 

จะต้องใช้ประโยชน์จากการที่แขกมาในการกระตุ้นเม็ดเงินทางเศรษฐกิจ

 

 

 

「อืมมม ค่อนข้างประหม่าซะแล้วสิ……」

 

 

 

ในขณะที่สถาบันและเมืองอยู่ในความรื่นเริง โนโซมุที่สวมชุดทางการ ในขณะที่วิคเตอร์คอยจับตามองดูเขาอยู่

 

ตอนนี้โนโวมุอยู่ในบ้านรับแขกที่ตั้งอยู่ในกับลานประลอง

 

เป็นสถานที่สำหรับสร้างความบันเทิงให้บุคคลสำคัญที่มาเยือนสถาบัน แต่แน่นอนว่าสถานที่ๆโนโซมุไม่คุ้นเคยมาก่อน และมีแต่สิ่งอำนวยความสะดวกที่เข้าใจได้ยาก

 

สำหรับโครงสร้างของอาคารนั้นทำมาอย่างหรูหราซึ่งชวนให้นึกถึงคฤหาสน์ของไอริสและมีห้องโถงขนาดใหญ่ที่ชั้นหนึ่งซึ่งกว้างใหญ่พอที่จะจัดงานเลี้ยงได้ ซึ่งที่แห่งนี้ถูกใช้ในการจัดงานครั้งนี้

 

ชั้นสองจะมีห้องแต่งตัวและสิ่งอำนวยความสะดวกด้านความบันเทิง

 

ในงานเลี้ยงเปิดสถาบัน เป็นเรื่องปกติตลอดทั้งปีที่จะใช้ชั้นหนึ่งในการจัดงานและพูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องสำคัญในชั้นสอง

 

แต่ว่าห้องที่โนโซมุไปพักอยู่ในตอนนี้มีไว้สำหรับเหล่านักเรียนชายที่เข้าร่วมงานและหากมองดีๆจะเห็นคนคุ้นหน้า

 

เนื่องจากสร้างเอาไว้เป็นห้องรับรองจึงมีนาฬิกาขนาดใหญ่ที่ขับเคลื่อนด้วยพลังเวทย์อยู่บนผนัง

 

 

 

「โนโซมุ ประหม่าเหรอ？」

 

 

 

ทอมที่เข้าหาโนโซมุก้มลงและพูดคุยกับเขา

 

 

 

「ทอมเหรอ อืมก็นิดหน่อย…….」

 

 

 

「ในงานที่คนมุงดูการประลองเป็นเกือบหมื่นคนกลับเฉยๆ แต่พอเป็นงานเลี้ยงกลับ…เป็นคนละคนหรือไง」

 

 

 

「ช่วยไม่ได้ ก็เคยพูดมาก่อนแล้วนี่ ว่าไม่เคยเข้าร่วมงานเลี้ยงใหญ่ๆแบบนี้มาก่อน」

 

 

 

โนโซมุถอนหายใจและยักไหล่ออกมา

 

 

 

「มาร์และคนอื่นล่ะ？」

 

 

 

「อยู่นี่เฟ้ย」

 

 

 

「ฮายฮาย!」

 

 

 

เมื่อหันไปมองตามเสียงก็เห็นมาร์และฟีโอที่แต่งกายในชุดทางการ

 

 

 

「สมแล้วที่เป็นโนโซมุ ช่างดูเร้าร้อนเหลือเกินนะ」

 

 

 

「ยังมีหน้าจะมาพูดกับผมแบบนี้อีกเหรอ……」

 

 

 

「คิดูสิข้าน้อยกับมาร์ต้องวุ่นกับเรื่องนี้ตั้งแต่เช้าในงานวิชาการ แต่โนโซมุกลับไปสู้อย่างสบายใจเฉิ่ม？」

 

 

 

「เอ่อ ทอมเองก็นำเสนอเรื่องบทความในตอนเช้าใช่ไหม？」

 

 

 

「ก็เป็นการนำเสนอทักษะด้านเวทย์ที่ใช้งานได้จริงมากกว่าวิทยานิพนธ์มากกว่านะ อืมเป็นการสาธิตเรื่องการควบคุมพลังเวทย์ชั้นสูงและความผันผวนของพลังเวทย์ และก็การใช้งานเวทย์รูน สังเกตความผันผวนต่างๆด้วยการสาธิตให้ดู……」

 

 

 

「แค่ได้ยินก็ปวดหัวแล้วนะ」

 

 

 

「อ่าาาา….แต่ได้รับการตอบรับเป็นอย่างดี เป็นเรื่องที่ดีเลยที่ได้มาร์และทิม่า มาช่วย～」

 

 

 

ในเทศกาลเปิดสถาบันจะจัดการเรียนขึ้นตามปกติ แต่ก็มีสถานที่ๆเหล่านักเรียนสามารถนำเสนอความสามารถทางวิชาการได้

 

 

 

「งั้นเหรอ？」

 

 

 

「อ่าาา และก็เวทย์ที่สลักบนหลังมือของข้า และก็การไหลเวียนพลังเวทย์ของทิม่าที่เปิดอยู่ตลอดเวลา และลูกธนูของซีน่า……」

 

 

 

「แล้วข้าน้อยก็เป็นคนควบคุมมันเอง」

 

 

 

「เพราะงั้นก็เลยมีแค่พวกเราสี่คน？」

 

 

 

เพื่อตอบคำถามของโนโซมุ ฟีโอและมาร์พยักหน้าอย่างภาคภูมิใจ

 

เห็นได้ชัดว่าเป็นเรื่องที่เหล่ามาร์ ฟีโอ และคนอื่นๆใช้กันในช่วงที่โนโซมุควบคุมตัวเองไม่ได้

 

เนื้อหาเป็นเพียงแบบฝึกเชิงปฏิบัติง่ายๆโดยทิม่าใส่พลังเวทย์ที่ถูกเตรียมโดยทอมและฟีโอเป็นคนควบคุม แม้จะเป็นเรื่องที่ดูเหมือนง่ายแต่ผลลัพธ์มันแสดงให้เห็นได้ชัด

 

โดยเฉพาะอย่างยิ่งประสิทธิภาพแต่ละเทคนิคและความช่วยเหลือในการควบคุมพลังเวทย์ทำให้ได้รับการประเมินที่สูงมาก นี่เป็นผลมาจากการร่วมมือกันของทั้งสี่คน ทำให้ผู้คนจากสถาบันวิจัยต่างๆค่อนข้างจะสนใจ

 

ความยากคือการเลือกใช้สื่อที่สลักอักษรรูนและเทคนิคการควบคุมพลังเวทย์ การทำให้พลังเวทย์ถูกควบคุมไหลเวียนในปริมาณน้อยแต่มีความเข้มข้นสูงและการคงสภาพไม่ให้ตัวสื่อเวทย์พังนั่นล่ะคือความยาก

 

ถึงกระนั้น แม้จะมีข้อจำกัดมากมาย แต่ว่าด้วยการร่วมมือของพวกเขาก็ทำให้ทุกคนต่างชื่นชม

 

 

 

「อืมมม ส่วนชั้นเรียนของโนโซมุเป็นการต่อสู้จำลองใช่ไหม？」

 

 

 

「ตามปกตินั่นแหละแต่……」

 

 

 

「ถ้าเป็นตามปกติจริงๆ ก็น่าสงสารนะ」

 

 

 

「？」

 

 

 

มาร์พูดขณะนึกภาพของโนโซมุ ซึ่งเผลอปลดปล่อยการโจมตีอันรุนแรงที่สุดโดยไม่รู้ตัว และรอยยิ้มของเขาก็ดูมีเล่ห์เหลี่ยมมากขึ้น

 

ในขณะเดียวกันมาร์คิดว่ากับสหายคนนี้แล้วไม่ค่อยได้แคร์สายตารอบข้างสักเท่าไหร่

 

 

 

「ลองคิดดูสิ ได้ต่อสู้กับเควินด้วยใช่ไหม แล้วเป็นยังไงล่ะ? ไอ้หมาบ้านั่นคงจะไล่กัดนายไม่เลิกเลยอะดิใช่ม้าาาาา？」

 

 

 

บางทีอาจจะได้ยินมาจากที่ไหนสักแห่ง ฟีโอเข้าหาเขาพร้อมกับโอบไหล่โนโซมุ

 

 

 

「เอิ่ม คือ มันจบลงก่อนที่จะรู้ผลแพ้ชนะ」

 

 

 

「อะไรว้าาาาา น่าเบื่อชะมัดเลย」

 

 

 

ฟีโอบ่นด้วยความหงุดหงิดเพราะผลลัพธ์ไม่เป็นไปตามที่คาด

 

อันที่จริงแล้วค่อนข้างน่ารำคาญที่จะไปยุ่งกับเควิน แต่ยิ่งไปกว่านั้น เขากังวลเกี่ยวกับอีกอร์ต และความผิดพลาดที่เขาได้ก่อขึ้นมา

 

 

 

「เฮ้อ……」

 

 

 

「อุ๊ยแหม ถอนหายใจออกมาด้วยก็รู้อยู่หรอกนะว่าการที่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับไอ้หมาบ้านั่นมันน่ารำคาญ……」

 

 

 

「ไม่ใช่แบบนั้นหรอก……。แม้จะยุ่งยากก็เถอะ แต่มีอย่างอื่น……」

 

 

 

คำพูดเหล่านั้นทำให้โนโซมุเผลอพูดขึ้นมา

 

มาร์และคนอื่นๆที่ได้ยินเช่นนั้นก็ถามเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับโนโซมุหลังจบงานต่อสู้จำลอง

 

ขุนนางผู้ยิ่งใหญ่แห่งฟอร์ซิน่า อีกอร์ต เฟบูรัล เข้าหาเขาและถามคำถามเชิงกดดัน

 

เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นศัตรูทางการเมืองของไอริส ก็ตอบคำถามออกไปแบบไม่ทันคิด และโดนดูถูก

 

นอกจากนี้ยังดูถูกไอริสและคนอื่นๆ เขาจึงทนไม่ไหวและเข้าหาอีกอร์ตด้วยคมดาบคิในมือ

 

 

 

「ปล่อยจิตสังหารใส่ขุนนางผู้ยิ่งใหญ่……」

 

 

 

ทอมเองก็เคยมีประสบการณ์เคยเจอโนโซมุตอนเอาจริง แม้ว่าจะพยายามหลีกเลี่ยงก็ตาม

 

ใบหน้าของทอมเปลี่ยนเป็นสีฟ้าซีดเมื่อได้เห็นคมดาบคิของโนโซมุที่ทำให้เห็นภาพหลอนของตัวเองที่ถูกฟันขาดสองท่อน

 

มันคงไม่ใช่สิ่งที่สามารถทำกับขุนนางผู้ยิ่งใหญ่ได้

 

 

 

「ฮ่าฮ่าฮ่า! มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ！」

 

 

 

ในขณะที่พวกเขาตกตะลึงกับการกระทำของโนโซมุหัวเราะออกมาดังๆ

 

 

 

「แย่สิ แย่ชิบหายเลยล่ะ！」

 

 

 

「ทำไมที่นี่อาคาร์ซัมไม่ใช่เหรอไง มันไม่ใช่ฟอร์ซิน่าสักหน่อย？」

 

 

 

「นั่นกูถูก แต่……」

 

 

 

ดังที่มาร์กล่าวว่าที่นี่คืออาคาร์ซัมแห่งนี้เป็นสถานที่ที่เป็นกลางซึ่งอำนาจของประเทศไม่สามารถใช้ที่นี่ได้

 

นี่จะเป็นปัญหาใหญ่หากอยู่ในฟอร์ซิน่า แต่ไม่น่าถูกหยิบยกมาเป็นเรื่องในอาคาร์ซัม

 

คนที่อยู่ในตำแหน่งมักจะสนใจว่าคนอื่นคิดเห็นอย่างไร

 

 

 

「ในความเป็นข้าน้อยไม่คิดว่าความประทับใจในตัวโนโซมุจะลดลงหรอกน้า」

 

 

 

「……เอ๊ะ？」

 

 

 

「แต่ในกรณีนี้ มันมีปัญหามากกว่าที่จะทำให้สถานการณ์มันเลวร้ายมากกว่านั่นคือพูดแบบขอไปทีกับไม่พูดอะไรเลย」

 

 

 

「หมายความว่ายังไง？」

 

 

 

「คราวนี้เป็นฝ่ายอีกอร์ตที่ชวนโนโซมุคุยยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นฝ่ายเปิดก่อนอีก เป้าหมายนั่นคือดูปฏิกิริยาของโนโซมุตั้งแต่เริ่มต้นที่เหลือก็แค่ของแถมตามมาล่ะนะ

 

　แน่นอนว่าในระหว่างที่เห็นปฏิกิริยาของโนโซมุแล้วหมอนั่นคิดจะชิงความได้เปรียบด้วยการข่มขู่ตระกูลฟรานซิสแล้วจะเข้าครอบครอง」

 

 

 

จากข้อมูลของฟีโอ ไม่ว่าโนโซมุจะตอบสนองยังไงมันก็ไม่ผิดเพราะอีกฝ่ายเป็นคนเริ่มก่อน

 

จุดประสงค์นั่นคือเพื่อค้นหาว่านักเรียนธรรมดาๆคนหนึ่งกับตระกูลฟรานซิสสนิทสนมกันได้ยังไง

 

 

 

「อย่างไรก็ตาม หากโดนยั่วยุง่ายๆต่อหน้าสาธารณชน ก็จะถูกมองว่าเป็นพวกไม่ได้เรื่อง และก็คงไม่รู้ว่าจะถูกขอทำอะไรต่อมิอะไร ในแง่นั้น การกดดันฝ่ายตรงข้ามด้วยอำนาจที่เหนือกว่าจึงเป็นมาตรการรับมือที่ถูกต้องแล้ว」

 

 

 

เดินทีความสัมพันธ์ของตระกูลฟรานซิสและตระกูลเฟบูรัลเป็นที่รู้จักกันในประเทศวายการทะเลาะกันแค่หนึ่งถึงสองครั้งมันไม่ได้ร้ายแรง

 

แต่เป็นการดีกว่าที่จะแสดงที่จะโชว์ของเพื่อให้อีกฝ่ายเข้ามาในฝั่งของคนเองจะได้จัดการได้ง่ายๆ

 

 

 

「ยิ่งไปกว่านั้นกรณีของโนโซมุนั้นทำไปเพื่อปกป้องเจ้าหญิงผมดำด้วย จากมุมมองของบุคคลที่สามแล้วก็เป็นที่ชัดเจนว่าฝ่ายไหนเป็นฝ่ายผิด ในแง่นั้นอีกอร์ตที่ทำตัวไร้สามัญสำนึกเกินไปไม่มีสิทธิ์จะต่อต้านแล้วต้องหนีออกไปนั่นเอง」

 

 

 

คราวนี้โนโซมุสู้กับอีกฝ่ายเพราะพวกไอริสโดนดูถูก ไม่ใช่เพราะตัวเองโดน

 

ขุนนางส่วนใหญ่มักหยิ่งในศักดิ์ศรี แต่ในขณะเดียวกันก็เป็นพวกปากปีจอ

 

หากชั่งน้ำหนักถึงข้อดีและข้อเสียของการกระทำทั้งสองฝ่าย ฝ่ายที่ตอบโต้ออกมาที่หลังย่อมได้สิทธิ์อย่างชอบทำอยู่แล้ว

 

ไม่ว่าจะเป็นใครมาจากไหนหรือตระกูลอีกอร์ตจะมีอำนาจมากแค่ไหน หากไม่รู้วิธีปรับตัวเหมือนตระกูลฟรานซิสและตระกูลพัลรีนก็เท่านั้น

 

 

 

「โนโซมุคิดแบบนั้นรึเปล่าล่ะ?」

 

 

 

「ผมเองก็ทนไม่ไหวหรอกนะเพราะไอริสและคนอื่นๆถูกต่อว่า ผมเองก็คิดว่าที่นี่คืออาคาร์ซัมต่อให้หยาบคายต่อขุนนางมันก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น แต่ไม่ได้คิดเหตุผลอะไรลึกซึ้งแบบฟีโอหรอกนะ」

 

 

 

อันที่จริงโนโซมุจะรู้สึกแย่มากกว่านี้หากยังคงเงียบอยู่ในสถานการณ์แบบนั้น

 

แต่เหตุผลที่เขาสามารถแสดงท่าทีแข็งกร้าวได้เพราะไม่สามารถยอมให้พวกไอริสโดนดูถูก

 

เมื่อจิตใจมันร้อนผ่าวไปด้วยความโกรธมันก็ไม่มีเหตุผลอะไรมารองรับ เป็นเหมือนการระบายอารมณ์เสียมากกว่า

 

 

 

「ในสังคมชนชั้นสูง การยั่วยุเป็นเรื่องธรรมดาใช่ไหม? ไม่มีประโยชน์ที่จะเก็บมันมาใส่ใจ」

 

 

 

「แล้วทำไมโนโซมุถึงไปใส่ใจเรื่องพวกนั้นแต่แรกล่ะ？」

 

 

 

「ก็เพราะว่าไม่คิดว่ามันจะลามไปถึงพวกไอริสที่ต้องโดนดูถูกด้วย……」

 

 

 

ท้ายที่สุดเขาก็ระเบิดอารมณ์ออกมาเพราะคำพูดหยาบคายที่มีต่อพวกไอริส

 

ความจริงที่ว่ามันก็ผ่านมาสักระยะหนึ่งแล้วแต่มันก็ยังมีความวิตกกังวลค้างอยู่ในใจ

 

 

 

「ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้นหรอก ถึงมันจะยั่วยุเจ้าหญิงผมดำ แต่สิ่งเหล่านั้นก็แค่คำทักทายของพวกขุนนางประสาทแดกเท่านั้น นี่เธอไม่ได้บอกเหรอ？」

 

 

 

「เอ่อ ไอริสก็บอกอยู่ว่ามันเป็นเรื่องปกติ」

 

 

 

「งั้นเหรอ งั้นหราาาาาา」

 

 

 

ไร้สาระน่า ฟีโอโบกมือราวกับจะพูดเช่นนั้น พร้อมกับมองโนโซมุที่กำลังกังวล

 

ด้วยท่าทางอันเบาสมองแบบนี้ โนโซมุก็รู้สึกว่าความกังวลเริ่มคลี่คลาย

 

 

 

「ดูเหมือนว่าจะถึงเวลาแล้วนะ」

 

 

 

เมื่อได้ยินคำพูดของมาร์ โนโซมุจ้องมองไปยังนาฬิกาที่ตั้งอยู่ในห้องและเวลาจะเริ่มต้นงานเลี้ยงใกล้เริ่ม

 

ประตูห้องรับรองถูกเปิดออกและอาจารย์ก็เข้ามา

 

 

 

「ถึงเวลาแล้ว สุภาพบุรุษและสุภาพสตรีทั้งหลาย เชิญมาที่งานเลี้ยงด้วย」

 

 

 

ด้วยเสียงดังกล่าวเหล่านักเรียนจึงออกไป

 

นักเรียนคนหนึ่งยิ้มอย่างมั่นใจ บางคนประหม่า

 

 

 

「ถ้างั้นก็ไปกันเถอะ」

 

 

 

「อ่า」

 

 

 

มาร์และคนอื่นๆออกจากห้องตามนักเรียนคนอื่นๆ

 

ไม่ว่าจะเป็นเพราะคำแนะนำที่ได้จากไอริสหรือเพราะการประกาศในตอนเช้าทำให้เขาได้รับการรับรองเป็นอย่างดี

 

โนโซมุลุกขึ้นตามมาร์และคนอื่นๆไป

 

 

 

「โนโซมุ ครั้งนี้ถือเป็นโอกาสอันดี เพราะงั้นมาสนุกไปกับมันเถอะ」

 

 

 

ฟีโอที่เดินกลับหลังมาโบกมือพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงเช่นนั้น

 

 

 

「นี่เป็นครั้งแรกในรอบปีเลยมั้งที่ไอ้จิ้งจอกนี่จะพูดอะไรเข้าท่า ไม่ใช่ว่างานแบบนี้จะตัดสินอนาคตของพวกเราอย่างแน่นอนสักหน่อย」

 

 

 

「อ่าาา……….ก็ไม่ได้คิดว่าจะชิวได้เหมือนฟีโอ แต่คิดว่าไม่เป็นไรที่จะคิดว่างานเลี้ยงในครั้งนี้ก็ถือเป็นโอกาสครั้งหนึ่งในชีวิต？」

 

 

 

ตามคำพูดของฟีโอ มาร์ยกนิ้วโป้งกับทอมที่ยิ้มอย่างขมขื่น

 

มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นเยอะจนเกินไป และยังต้องมาคอยดูแลโนโซมุที่กำลังประหม่า

 

งานเลี้ยงทางสังคมอย่างเป็นทางการครั้งแรกในชีวิต ยิ่งไปกว่านี้ ยังเป็นสถานที่ตัดสินอนาคตอีก

 

แม้ว่าจะเป็นสถานที่ไม่รู้จัก แต่โนโซมุก็ทำตัวให้เป็นธรรมชาติที่สุด

 

 

 

「ทำตัวให้สนุกงั้นเหรอ……」

 

 

 

รอยยิ้มปรากฏขึ้นริมฝีปากของเขา แม้ว่าจะเป็นห่วงหลายๆสิ่งหลายอย่างแต่ก็เปลี่ยนใจได้อย่างรวดเร็ว

 

ยิ้มอย่างขมขื่นเล็กน้อยเพื่อให้กำลังใจตัวเอง โนโซมุนึกถึงบางอย่างขึ้น

 

 

 

「ลองคิดดูดีๆแล้ว ต้องขอบคุณไอริสมากจริงๆ」

 

 

 

หลังจากที่อีกอร์ตจากไปโนโซมุก็ขอโทษกับการกระทำอันหยาบคายของเขา เท่าที่ทำได้

 

ซึ่งนั่นมันไม่ดีเลย

 

ถึงกระนั้นก็เป็นหนี้บุญคุณต่อคุณนายพัลรีนเรื่องมารยาทและการฝึกเต้นรำ

 

 

 

“ไอริสไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว ยังมี ซีน่า ลิซ่า และคนอื่นๆที่ผมยังไปรบกวนอีกมาก……”

 

 

 

โนโซมุที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ตอนศึกอาเซล ไอริสและคนอื่นๆต่างช่วยเขา

 

ความจริงที่ว่าโนโซมุหันดาบให้กับพวกพ้องตัวเองถึงสองครั้งก็ไม่ได้หายไป

 

แม้จะมีความเสียใจอยู่เต็มอก และมันเกือบจะปะทุขึ้นในตอนที่ฝึกกับซอนเน่

 

แต่ว่านอกจากความเสียใจดังกล่าวแล้ว ยังมีความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นในใจโนโซมุ

 

มันเหมือนกับว่า “ผมจะทำอะไรให้พวกเขาได้บ้าง”

 

อยากจะช่วยให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ความรู้สึกของโนโซมุก่อตัวขึ้นตามธรรมชาติ

 

บอกตามตรง ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรได้บ้าง นี่เป็นเพราะเขามัวแต่ฝึกทุกวัน

 

ถึงกระนั้นความจริงที่ว่าตอนนี้จิตใจของเขายกระดับขึ้นในเชิงที่ดีขึ้น แม้จะเสียใจภายหลัง แต่ก็เป็นเรื่องที่ดีที่ตัวเขาได้ติบโตขึ้นไปอีกขั้น

 

 

 

「เอาล่ะ……」

 

 

 

อยากจะขอบคุณความรู้สึกเหล่านั้น ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ไม่ใช่แค่คำพูด แต่เป็นสิ่งหนึ่งที่สามารถตอบแทนพวกเธอได้….

 

ด้วยแรงกระตุ้นในใจจากส่วนลึกในอกเขา โนโซมุจึงมุ่งหน้าไปยังสถานที่จัดงานเลี้ยง

 

 

 

สนับสนุนผู้แปลได้ที่ QR Code ข้างล่าง หรือเลขบัญชี108-0-77984-1 กรุงไทย ครับ

 

ลงให้อ่านแค่สองที่เท่านั้นคือ Goshujin.tk กับ Nekopost อ่านจากที่อื่นไม่มีภาพประกอบเพราะโดดดูดไปลงนั่นเอง